Marx en Moskou hebben het moeilijk in Afrika
Polisario mag tevreden zijn
Russische president Podgorny op safari
West-Sahara viert eerste verjaardag
ZATERDAG 5 MAART 1977
BUITENLAND
Trouw/Kwartet 21
door Nico Kussendrager
Als Karl Marx in Afrika had gewoond had hij
een ander boek geschreven dan Das Kapital.
Het is eens gezegd door de Tanzani-
aanse president Julius Nyerere. De
leer van Marx met zijn klassen
strijd en het rèvolutlonalre vuur
van de arbeiders hebben weinig
met Afrika van doen. Nyerere heeft
betwijfeld of er één Afrikaanse taal
ls die het begrip 'klasse' kent. En de
weinige arbeiders op het zwarte we
relddeel hebben amper oog voor de
belangen van de onderdrukten in
Afrikaanse landen.
Afrika is daarom altijd een kluif
geweest voor de Sowjet-Unie. De
stammen- en rassentegenstellin
gen, de geringe omvang van het
proletariaat en daardoor;vage klas
severhoudingen en ook het eigen
'Afrikaans socialisme' ln al zijn vor
men maakten het de ideologen in
het Kremlin moeilijk.
Ook ln andere opzichten ls de ver
houding tussen de Sowjet-Unie en
Afrika lastig. Russische technici
blijken bijvoorbeeld veel moeilij
ker met Afrikanen te kunnen sa
menwerken dan hun terughouden
de en soepele Chinese collega's. De
bloedige ernst van de Russen, hun
starre houding en wat een Afri
kaan eens noemde 'verbeten ge
zichten' maken de Russen door
gaans weinig geliefd.
Bovendien slaat het Chinese ont
wikkelingsmodel bij veel Afrika
nen beter aan dan de manier waar
op de Russen het hebben gedaan.
De nadruk van de Sowjet-Unie op
zware industrie ten koste van de
landbouw en de 'voorhoede-rol' van
de partij oogsten weinig bijval ln
veel Afrikaanse landen. De Chinese
aandacht voor de landbouw, de
volkscommunes en 'self-reliance'
(vertrouwen op eigen kracht, zon
der hulp van buitenaf) past beter in
het zwarte werelddeel. Peking kan
verder vol trots wijzen op de Tan-
zam-spoorlijn, die het heeft aange
Machel (boven) en Podgorny
die het goed met elkaar zullen
kunnen vinden.
legd tussen Zambia en Tanzania.
Daarmee heeft China voor lange
UJd de show gestolen.
Ontwikkelingshulp
Een gebrek aan populariteit pro
beert de Sowjet-Unie niet goed te
maken met meer ontwikkelings
hulp. Het geeft nauwelijks steun en
dan ook nog in roebels, die alleen in
Oost-Europa besteed kunnen wor
den. Meer handelsmogelijkheden
zullen de ontwikkelingslanden van
Moskou niet krijgen. De handel
van de derde wereld met het
oostblok ls niet meer dan 7 procent
van haar handel met andere
landen.
De Sowjet-Unie heeft een vaste ver
ontschuldiging voor de afwijzing
van verlangens van de derde we
reld: het westen had de koloniën,
het westen heeft de tropische lan
den uitgebuit, het westen moet dus
over de brug komen, wij wassen
onze handen ln onschuld. Die ver
klaring doet het niet zo goed meer
ln de derde wereld. Op bijeen
komsten van ontwikkelingslanden
is steeds meer geprikkeldheid te
bespeuren over de houding van
Oost-Europa, ook van Afrikaanse
kant.
Onlangs kwam daar nog een 'onge
lukje' van de kant van de Sowjet-
Unie bij. Er lekte uit dat de Russen
de boycot van Rhodeslë (waar een
blanke minderheidsregering zit)
hadden ontdoken. Een niet zo ster
ke binnenkomer voor de Russische
president Nikolai Podgorny, die
deze maand in Afrika op safari
gaat. Hij zal Tanzania, Zambia en
Mozambique bezoeken en kan daar
ondanks alles rekenen op een rede
lijk onthaal. Hoe is dat te rijmen
met het voorgaande, dat Marx niet
aanslaat, dat de Chinezen het beter
doen en dat de Russen niet zo'n
gelukkige hand hebben in Afrika?
Anti-kolonialisme
Moskou weet de indruk te wekken
anti-kolonialistisch te zijn, zo niet
in daden, dan tenminste in woor
den. De westerse landen houden
het stempel van de vroegere koloni
ale heersers en blijven volharden ln
hun afwijzing van verlangens van
de derde wereld (zie het verloop
van de wereldhandelsconferentie
Unctad of het Noord-Zuldgesprek
ln Parijs). Een voorzichtige benade
ring tot de Sowjet-Unie kan ln de
ogen van sommige ontwikkelings
landen het westen misschien wat
toeschietelijker maken. Veel steun
van de Verenigde Staten aan de
derde wereld werd niet ingegeven
door onzelfzuchtigheid, maar door
wedijver met die andere grote mo
gendheid, de 8owJet-Unie, hoe cy
nisch het ook moge klinken.
Een stuk sterker geldt dat voor de
toestand in zuidelijk Afrika, waar
volgens veel Afrikaanse landen,
Washington nog steeds te weinig
moeite doet om de blanke minder
heidsregeringen ten val te brengen.
Het bezoek van Podgorny kan als
hefboom worden gebruikt om de
Verenigde Staten aan te sporen
meer druk uit te oefenen. Het
uitspelen van Washington en Mos
kou tegen elkaar is voor met name
Tanzania en Zambia een reden de
Russische president minzaam te
begroeten, niet meer dan dat.
In Mozambique zal Podgórny war
mer worden verwelkomd. Dat land
kan zich ln tegenstelling tot de
buurlanden steeds meer vinden ln
de Sowjet-vorm van socialisme en
het Russische ontwikkelingsmodel
(een belangrijke rol voor de arbei
ders, nadruk op de industrie, de
partij als voorhoede, niet als mas
sa-beweging).
de raad op te gaan in nationale
bewegingen en eenheidspartijen.
(Overigens heeft dat „begrip" voor
de één-partijstaat Moskou wel
goed gedaan). Ook zette Moskou
zich heen over de afkeer van mili
taire regeringen en kwam het tot
samenwerking met dit soort
regimes.
De Sowjet-Unie moest ook wel toen
in de zestiger Jaren haar goedgezin
de regeringen ln Afrika vielen als
kokosnoten van de klapperboom
(Ben Bella in Algerije. Nkroemah in
Ghana. Keita in Mali). Nikita
Chroestsjews hoop op revolutionai
re regimes in Afrika naar Cu
baans voorbeeld werd de bodem
ingeslagen. Chroestsjew gokte op
Ben Bella, Nkroemah maar ook op
Nasser als de „revolutionaire de
mocraten" ln Afrika, die er het „we
tenschappelijk socialisme" zouden
brengen. Ten onrechte.
Linksgerlcht
Leerstellingen
Zou Podgorny daarom in Mozambi
que nog wel succes kunnen hebben,
voor zijn leerstellingen zal Tanza
nia laat staan Zambia weinig ont-
vankelljk blijken. Moskou hecht
daar ook niet zo aan. Een betere
verhouding met Afrikaanse landen
is voor de Sovjet-Unie veel be
langrijker dan rechtlijnigheid in de
leer. Het Kremlin heeft zin voor
werkelijkheid en de Ideologen heb
ben ook al meermalen de leer aan
gepast aan de Afrikaanse praktijk.
In 1963 werd vastgesteld dat „par
tijvorming" in ontwtkkelingslan-
deh ook van communistische
partijen vaak niet haalbaar is.
Communistische broeders kregen
De Sowjet-Unie kreeg weer hoop
toen rond 1970 linksgerlchte mili
taire regeringen aan de macht kwa
men in Somalië. Soedan en Libië,
terwijl ln Egypte Nasser zat. Zou de
leer en Invloed van de Sovjet-Unie
dan althans in Noord-Afrlka kun
nen worden verbreid? Libië moet
niets hebben van orthodox-
communisme, Soedan en Egypte
kruipen steeds meer bij het westen,
en alleen Somalië ls overgebleven
als Sowjet-bondgenoot (naast Gul-
nee-Conackry en Angola aan de
westkant van Afrika is Somalië
militair bolwerk van de Sowjet-
Unle in Afrika).
Angola is hèt succes van de Russen
van de laatste tijd. De Sowjet-Unie
en Cuba steunden de winnende
MPLA, de Verenigde Staten de ver
slagen FNLA en China de daarmee
verbonden Unlta, die ook steun
kreeg van Zuid-Afrika. Dat heeft
Peking geen goed gedaan en Mos
kou heeft er tijdelijk munt uit ge
slagen. Wat zeker niet wil zeggen
dat de Russen de Chinezen blij
vend hebben overtroefd. Peking
blijft voor veel Afrikaanse leiders
het Mekka, meer dan Moskou. Pod
gorny zal het wel merken.
door James Dorsey
„Wij zijn geen Marokkanen of Mauretaniërs,
Hassan is een reactionair,
Ons volk wordt vervolgd,
Maar de 20ste mei is onze feestdag,
Viva la revolucion!"
dat het Frente Polisario met tevre
denheid op het verloop van de mili
taire strijd tot nu toe mag terugkij
ken. Tijdens de feestelijlïneden
worden er onder het gezang van
militaire strijdliederen militaire
parades gehouden. Uit het niets ln
de woestijn opduikend, marcheren
ongeveer vierhonderd Saharaanse
guerrillastrijders langs de eretribu
ne. De geweren, machinepistolen
en bajonetten weerspiegelen in de
zon. Ook mortieren en luchtafweer
geschut blijken tot het arsenaal
van het Saharaanse volksleger te
behoren.
Telkens weer weerklinkt dit refrein
uit de kelen van de ongeveer drie
duizend kleurrijk geklede Saha
raanse vrouwen, kinderen en man
nen die drie dagen bijeen zijn om
de eerste verjaardag van de Ara
bische Democratische Saharaanse
Republiek (RASD) te vieren.
De door Polisario uitgeroepen re
publiek heeft vooral een symbo
lische waarde. Ministers en hoge
regeringsfunctionarissen uit Mada
gascar, Benin. Algerije, Libië, Gui-
nee-Bisau, Vietnam, Noord-Korea
en China waren aanwezig, maar
veel verder gaat de diplomatieke
erkenning van de Jarige republiek
niet.
In totaal zaten driehonderd gedele
geerden van politieke partijen en
journalisten uit de hele wereld op
de met rode tapijten beklede eretri
bune in het voor deze gelegenheid
opgezette tentenkamp. Kenmer
kend is dat het kamp op een af
stand van ongeveer vijftien kilome
ter van de Zuid-Algerijnse stad
Tindoef staat: de proclamatie van
de republiek wordt op Algerijnse
grondgebied gevierd.
Onder de genodigde gasten, die op
het vliegveld van Algiers met veel
fanfare worden ontvangen en in
zwarte regeringsauto's met huilen
de sirenes en politie-escortes door
de stad rijden, bevinden zich verte
genwoordigers van het Neder
landse Polisario Komitee. Namens
de Nederlandse Organisatie voor
Internationale Ontwikkelingssa
menwerking (NOVIB) overhandig
den zij aan het Frente Polisario een
bedrag van honderdduizend gul
den voor humanitaire doeleinden.
Strijdbaar
Ondanks erbarmelijke omstandig
heden waarin de uit de voormalige
Spaanse Sahara verdreven vluch
telingen nu leven in de barre woes
tijn, hangt er in het tentenkamp
een strijdbare maar tegelijkertijd
feestelijke sfeer. Omgeven door uit
stof en Jute gemaakte tenten staat
in het midden een podium voor de
sprekers, de dansgroepen van Sa
haraanse vrouwen en de zanggroep
Moestafa el Ouali, genoemd naar
de voormalige generaal-secretaris
van het Frente Polisario el Ouali
Sajed, die ln mei verleden Jaar bij
een aanval op de Mauretaanse
hoofstad Nouakchott om het leven
kwam. El Ouali's portret is overal
te zien: boven de ingang tot het
kamp, in de voor de gasten opge
zette eettent en op de T-shirts, die
vrijwel alle kleine kinderen dragen.
Deze kinderen krijgen 's morgens
vroeg onder het zingen van het
nationale feestlied een seml-
militaire training.
De op het feest aanwezige Saha-
ranen komen uit de naburige
vluchtelingenkampen, waar onge
veer vijftigduizend mensen wonen.
In groepen van enkele honderden
komen zij door de woestijn lopend,
de nationale hymne van de Sahara-
nen zingend, in rijen van vier een
enorme stofwolk veroorzakend het
feestelijke kamp binnen. Rond het
kamp is een militair cordon van het
Saharaanse volksleger getrokken.
Overal staan er guerrillastrijders
gekleed ln Spaanse en Britse uni
formen en ln olijfgroene ge-
vechtspakken van onbekende ma
kelij en met bajonetten, Russische
Kalaschnlkows en Belgische FN
geweren bewapend. In de omge
ving van het kamp wordt met Jeeps
en landrovers gepatrouilleerd. Op
de Jeeps net als overal in het kamp
waalt de vlag van het Frente Poli
sario (rood, zwart, wit en groen met
ln het midden de bekende Ara
bische halve maan en vijfhoekige
ster.) De toespraken van de leiders
van het Frente Polisario, de leden
van de regering van de republiek
en van de buitenlandse gasten wor
den telkens weer met enorm geklap
onderbroken. Elke spreker houdt
een minuut stilte ter nagedachte
nis van El Ouali. Veel waardering
krijgt de door de Nederlandse fil
mers Jan Kees de RooiJ en Octavio
Acevedo gemaakte documentaire
„West Sahara-Onafhankelijkheid
of Sterven".
Toespraak
Mohammed Abdel Aziz, die el Oua
li als secretaris-generaal van het
Frente Polisario opvolgde, opent
de festiviteiten met een twee uur
durende toespraak waarin hij de
geschiedenis van de „Saharaanse
revolutie" ophaalt, verslag uit
brengt van de internationale con
tacten van de bevrijdingsbeweging
op diplomatiek en humanitair ni
veau en de balans opmaakt van een
Jaar van strijd.
Bij een bezoek aan de Sahara blijkt
Opgevoerd
Plotseling is uit de verte het geluid
van motoren te horen en aan de
rand van het tentenkamp ver
schijnt een kolonne militaire voer
tuigen. De veertien Landrovers,
acht Unlmogs, acht MAN-
vrachtwagens en de ene Mercedes-
Benz zijn van vrij oude makelij. De
Marokkaanse en Mauretaanse mili
taire nummerplaten bewijzen dat
ze inderdaad op de bezetters van de
westelijke Sahara zijn veroverd. De
guerrillastrijders blijken in grote
meerderheid vrij Jong vaak niet
ouder als zestien of zeventien Jaar
te zijn. Op de voertuigen staan
zware machinegeweren gemon
teerd. Op twee van de Landrovers
met elk acht soldaten staan borden
waaruit blijkt dat de inzittende
Mauretaanse soldaten zijn die naar
het Frente Polisario zijn overgelo
pen. Een gesprek is met hen in
tegenstelling tot de Saharanen ech
ter niet mogelijk omdat zij noch,
Spaans noch Frans spreken en een
Arabische tolk op dat moment niet
te vinden is. Bij het fotograferen
maken zij net als alle andere Saha
ranen het V-teken, het teken vfui de
vrede. Volgens het Frente Polisario
zouden de in totaal ongeveer vijf
tien Mauretaanse deserteurs vaak
hun eigen militair voertuig hebben
meegebracht.
Het leger van het Frente Polisario
voert de oorlog niet alleen op het
grondgebied van de Sahara maar
ook tot diep ln Marokko en Maure-
tanië. Nog verleden week kwam het
bericht uit de Mauretaanse hoofd
stad Noeakchott dat Polisario het
aantal militaire acties tegen Mau-
retanlë had opgevoerd. Zo zouden
de guerrillastrijders op 20 februari
de spoorlijn ln Mauretanië voor het
vervoer van ijzererts hebben opge
blazen en doelen vierhonderd kilo
meter ten zuiden van Nouakchott
hebben aangevallen.
Volgens Saharaanse vluchtelingen
die begin februari ln de vluchtelin
genkampen rond Tindoef arriveer
den verslechtert de situatie ln Mau
retanië met de dag. De uit TJika
afkomstige vluchtelingen vertellen
dat rond de Mauretaanse steden
een kordon is getrokken om mili
taire aanvallen te voorkomen. De
Mauretaanse autoriteiten die in
feite weinig in de melk te brokken
hebben omdat Marokko er gro
tendeels de dienst uitmaakt be
schouwen alle Saharanen bij voor
baat als aanhangers van het Frente
Polisario. Onlangs zou een vrouw
tot twee maanden gevangenis zijn
veroordeeld omdat zij naar de radi
o-uitzendingen van het Frente Poli
sario had geluisterd.
Gevraagd waarom zij pas nu naar
Tindoef komen vertellen de vluch
telingen dat zij in eerste instantie
gedacht hadden dat Mauretanië
het zelfbeschikkingsrecht van het
Saharaanse volk dat in vele resolu
ties van de Verenigde Naties en ln
een uitspraak van het Internatio
nale Gerechtshof werd erkend, zou
respecteren. Bestaat er nog een
vorm van samenleving met de
Mauretaniërs in de toekomst? Het
antwoord ls een retorische vraag:
„Heeft u ooit schapen en wolven
vreedzaam met elkaar zien leven?"
In (roepen van honderden tefelijk komen de vluchtelingen het kamp
binnen, waar de festiviteiten worden (ehouden. Tijdens het zingen van de
nationale hymne en het zwaaien van de vlag van het Frente Polisario
veroorzaken ze al lopend een enorme stofwolk.
Ook ln Marokko komt de oorlog
bijzonder hard aan. Reizigers die in
de Sahara aankwamen vanuit El
Aloen, de door Marokko bezette
hoofdstad van de Sahara vertellen
dat de stad een belegerde indruk
maakt. Op strategische plaatsen
staan er wolfshonden ln kooien en
op elke hoek een bewapende sol
daat Mannen tussen de twintig en
veertig jaar zijn er niet te zlea
Verzet is er ln de stad niet, daar
voor is de intimidatie veel te groot
Marokkanen vertellen van familie
leden vaak meer dan vijf ln één
Jaar die bij gevechten in de Sa
hara gesneuveld zijn. De fosfaat-
mijnen in de buurt van Bou Craa
staan al maanden stil. Zes van de
elf tussenstations van de
transportband, die door het Polisa
rio werd aangevallen zijn nog bul
ten werking. Men gelooft dat het
zeker nog een half Jaar zal duren
voordat de schade geheel hersteld
is. Dat de aanval van Polisario op
Bou Craa geen verhaaltje ls blijkt
niet alleen uit de toegebrachte
schade maar ook uit corresponden
tie en documenten van de daar
werkzame ijzererts maatschappij
IVERNA, die in handen van het
Polisario zijn gevallen.
De Engelse Journalist Nick Douw-
nie weet het nodige van de militaire
actie van het Frente Polisario af.
Douwnie oud-officier van het En
gelse leger verbleef twee maan
den bij de Saharaanse guerrilla
strijders. Onder levensgevaarlijke
omstandigheden legde hij op film
vast hoe strijders van Polisario
diep in Marokko kazernes van het
Marokkaanse leger aanvielen en
tientallen soldaten doodden en hoe
de modernste vliegtuigen van de
Marokkaanse leger door Polisario
naar beneden werden gehaald.
Douwnie bevestigde ook dat bij
deze guerrilla-acties slechts zelden
een strijder van het Frente Polisa
rio sneuvelt. Hij schrijft dit toe aan
verschillende omstandigheden. Op
de eerste plaats heeft elke conven
tioneel leger het bijzonder moeilijk
wanneer de vijand guerrillatactie-
ken toepast. Verder is het zo dat de
Saharanen het gebied veel betere
kennen dan de Marokkanen of de
Mauretaniërs en ten slotte ls het
moreel van met name de Marok
kaanse strijdkrachten bijzonder
laag.
Onderbroken
Op een geïmproviseerde persconfe
rentie, die telkens weer door het
gezang van binnentrekkende groe
pen Saharanen wordt onderbroken
vertelde de 8aharaanse minister
van informatie Mamdoeh Salem
dat er zeker vierduizend doden ln
de oorlog zijn gevallen.
Hoeveel strijders Polisario onder
haar vlag heeft beschouwt Salem
echter als militair geheim. Douwnie
schat het aantal tussen de vier- en
vijfduizend, waaronder een een
heid van zeshonderd vrouwen. Wel
wilde Salem kwijt dat Polisario 363
kaart links: voor de verdeling tussen Marokko en Mauretanië
kaart rechts: na de verdeling
Marokkanen en Mauretaniërs
krijgsgevangen heeft genomen.
De aanwezige Journalisten krijgen
de kans om met een paar van hen
twaalf Mauretaniërs en acht Ma
rokkanen te spreken. Het ge
sprek gaat vooral over hun behan
deling. die „uiteraard" goed ls. Een
Mauretanlër vertelt dat hij trom-
Eittist bij de fanfare van het zeer
elne Mauretaanse leger was en
plotseling naar de 8ahara werd ge
stuurd. De volgende dag worden
twintig krijgsgevangenen in een
vrachtwagen door het kamp gepa
radeerd. Op hun ruggen staan de
letters PG, Preso Ouerro ofte wel
de Spaanse initialen voor krijgsge
vangene.
De namen en rang plus militaire
registratienummers van de gevan
gen genomen Marokkanen en Mau
retaniërs worden regelmatig ln de
Algerijnse pers gepubliceerd.
Ondanks alle militaire successen
staan er achter de overwinning van
het Frente Polisario grote vraagte
kens. De bevrijdingsbeweging is
vrijwel totaal afhankelijk van Alge
rije. Hoe dergelijke afhankelijk
heidsrelaties kunnen uitpakken be
wijst de geschiedenis van de Koer
den en de huidige moeilijkheden
van de Palestijnen De afhankelijk
held van Polisario is bijna totaal
omdat de kampen alleen via Tin
doef bereikbaar zijn. Deze stad ligt
ln een gebied dat tot militaire zone
werd verklaard. Dat wil zeggen dat
transport van de Algerijnse autori
teiten afhankelijk ls.
In Marokko doen momenteel ge
ruchten de ronde over een op stapel
staand Marokkaans compromis
voorstel, Van dit mogelijke voor
stel bestaan er twee versies. Eén is
dat Mauretanië zich uit haar deel
van de Sahara terug zou trekken en
dat dit gebied aan Polisario zou
worden gegeven samen met stukjes
van het door de Marokkanen bezet
te deel. Maar Marokko zou in ieder
geval aan het gebied rond Bou
Craa waar de fosfaatvoorraden
zijn willen vasthouden. Politieke
waarnemers menen dat noch Ko
ning Hassan van Marokko, noch
president Boumédienne van Alge
rije een dergelijk compromis kun
nen aangaan zonder gezichtsver
lies, dat zij zich op dit moment niet
kunnen veroorloven.
Ook de tweede versie van het
compromis lijkt irreeël. Volgens dit
voorstel zou Algerije de Marok
kaanse aanspraken op de Sahara
moeten erkennen. In ruil hiervoor
zou Marokko afstand doen van
haar aanspraak op Tindoef, dat pas
ln 1935 in handen van Algerije vlei.
Dat Polisario dergelijke compro
mis-voorstellen van de hand zal
wijzen ligt voor de hand. Minister
van informatie Salem verbond bo
vendien twee voorwaarden aan het
openen van onderhandelingen met
Marokko en Mauretanië: erkenning
van het Frente Polisario als verte
genwoordiger van het Saharaanse
volk en terugtrekking van de bezet
tingstroepen uit de westelijke
Sahara.
Afhankelijkheid
Ondanks de enorme afhankelijk
heid van Polisario is de toekomst
misschien toch niet zo zwart. Bin
nenkort komt de Organisatie van
Afrikaanse Eenheid, die Polisario
als bevrijdingsbeweging heeft er
kend. op het niveau van
staatshoofden bijeen om de kwes
tie van de Sahara te bespreken.
Wanneer de OAE Polisario onder
de armen gaat grijpen mag de be
weging de toekomst hoe moeilijk
de strijd nog zal zijn rooskleuri
ger tegemoet zien.
Een gunstig teken is dat Marokko
onlangs heeft besloten om de OAE
te boycotten. Een tweede factor,
die van grote invloed kan zijn, is de
aanstaande parlementsverkiezin
gen in 8panje. Hoe groot de interes
se van het voormalige koloniale
moederland is blijkt uit het feit dat
de 8paanse delegatie de grootste
was. In deze delegatie zat onder
meer Louis Jaftez, internationaal
secretaris van de PBOE, internatio
naal secretaris van de P80E, de
Spaanse socialistische partij. Tij
dens een kort gesprek vertelt Janez
dat de Spaanse oppositie over
weegt om het akkoord van Madrid
te herzien en de 8aharaanse kwes
tie opnieuw ln de Verenigde Naties
aan de orde te stellen, als zij de
verkiezingen zou winnen.
Voor Polisario is dit voorlopig alle
maal toekomstmuziek. Het leven in
de vluchtelingenkampen waar
het overdag bloedheet is en 's
nachts bitter koud terwijl de voor
zieningen verre van toereikend
zijn gaat zijn dagelijkse gang.
