fïï
Uu
Raad van Tiel: Verdugt
moet buiten woonwijken
HAAL'M
LM PR EM I ER ES VAN DEZE WEEK
'an Pipel,
el aardig
aar naïef
ollywood, Hollywood
lucht door de hel
De blauwe
vogel
Family-
Plot,
weer een
goede
Hitchcock
tm&}-
U\JQ
li u
[ffi
.Artsenconflict leidt aandacht af van wezenlijke problemen'
kookkunst
Museumdirecteur
Emile Meijer
wacht ontslag
Kostbaar Chinees porselein
op Rotterdams antiekbeurs
AG 20 AUGUSTUS 1976
FILM/KUNST/BINNENLAND
TROUW/KWARTET PS9 /RH 11
ar Ber Huising
Pipel is wel een aardige film.
U doordat Suriname en Surina-
er in spelen. Voor wie daarvan-
komen. of er geweest zijn, is er
blij herkennen: Zanderij, het
reld en de weg er heen; de stra-
n lanen en erven van het schil-
ihtige Paramaribo, met die aan-
Sjke oude houten huizen; de
fkant met het machtige uit-
j op de Surinamerivier; de
t, waar je in geen uren bent
keken en die het in de film dus
•ven goed doet; de polders in
irie, de tropische uitbundigheid
3e landschappen, het kleurige
vallen van de avonden; de op
ende korjaalvaart over de
mversnellingen van de Maro-
n, tussen oerwoudwanden
>n de mensen, met hun verschil-
talen en gebruiken: een Ja-
le rituele dans, een Creoolse
ifenis, een hindostaanse brui-
fen feestje met dans en Carai-
e muziek, zoals daar altijd wel
s een aan de gang is.
3e la Parra, Surinamer van af-
t. en zijn fotograaf Mare Fel-
in, hebben dankbaar gebruik
akt van de schoonheid van het
m die bonte bloeiende folklore
Wan Pipel is geen documentai-
en toeristisch reisverslag. Het is
peelfilm. De eerste uit Surina-
wet goede bedoelingen. Maar
bïef.
alleen doordat de spelers gro-
els duidelijk amateurs zijn,
ook door de teksten, het ver
dat zij te verwerken kregen,
heeft het zelf geschreven. Een
ver, of een goede dramaturg is
iet.
Pipel one people, een volk
sn leuze. Een noodzakelijke,
sinds 25 november 1975 moe-
Je Surinamers het samen zelf
Met lage inkomens en werk-
Creoolse begrafenis in Wan Pipel.
loosheid, met de natuurlijke rijk
dommen in het bezit van anderen,
met een sociale achterstand, met
problemen die duizenden en duizen
den bang ontvluchtten in een hang
naar Holland.
En Suriname heeft nooit één volk
gehad. Daar waren, en zijn nog. de
blanke bazen, de Creolen, de Hin
doestanen, de Javanen, de Chinezen
en in het binnenland de bosnegers
en de Indianen. En evenveel uiteen
lopende talen, geloven, levensge
woonten en belangen. Naast elkaar.
Maar Pim zag het zeer simpel: Een
Creool ziet af van zijn studie en zijn
meisje in Holland en gaat samenwo
nen met een Hindoestaanse. Dat is
alles. Zo kinderlijk eenvoudig is
Pims Wan-Pipel-boodschap. Wat die
ene Creool, na vier jaren economie
studie, daar gaat doen voor de kost
weten we niet.
Borger Breeveld, die hem met een
oppervlakkig gemak speelt, ziet er
niet naar uit dat hij de roodachtige
grond gaat bewerken, al steekt hij
die wel vervoerd in zijn mond. Maar
de Hindoestaanse. zonder enige
emotie gedaan door Daina Ganga-
ram Panday, heeft een inkomen als
e Marx Brothers
Nood, Hollywood, is het tweede
van (vervolg op) That's Enter-
lënt, een uitgezochte verzame-
an scènes, songs, dansen, artis-
it filmmusicals die door Metro-
iryn-Mayer werden uitge-
t. Gene Kelly en Fred Astaire
ft, zingen en dansen (nog altijd
al die herinneringen bijeen,
keuze uit de beste nummers
toen geeft een uren derênde.
zeer onderhoudende, en ook
ostalgieke, indruk van de uit-
gheid waarmee Hollywood het
lak voor miljoenen voort-
t.
in zo'n veertig sterren weer te
Bing Crosby, Maurice Cheva-
le Marx-Brothers, Frank Sina-
Udy Garlind, Doris Day. Jim-
|urante, Lena Horn, Laurel en
Hardy, Spencer Tracy, Esther Willi
ams, Cyd Charisse, Jean Harlow.
Betty Hutton, Eleanor Powell, Di
nah Shore, en ga zo maar door.
En zo'n zestig goede songs weer (ge
deeltelijk) te horen. Van tientallen
componisten die ..evergreens" wis
ten te schrijven. Er werden zo'n tach
tig oude films nageplozen, soms
maar voor een zinnetje. En dus zijn
er weer de geslaagde, grote, num
mers te zien van vele regisseurs en
choreografen. Het is een geboeid ra
zen door een geschiedenis, een zeer
vermakelijke, want alleen maar ver
maken was het doel van al die kos
ten. moeiten en talenten.
(Amsterdam - Bellevue Cinerama,
Den Haag - Odeon I,
Rotterdam - Calypso II a.l.)
it door de Hel gaat over Engelse
m in de Eerste Wereldoorlog. Ze
ong en gauw dood. Dus ook
De commandant moet drinken
t durven. Een wordt gek van
i De anderen zijn binnen een
gevallen. Stuntvliegers lieten
hoe. Er vliegen veel van die
wrakke, toestelletjes. Achter,
In door elkaar heen. in loopings.
I, en in brand. Wel boven gave
e landschappen, want het bar-
imme-front was niet meer te
r
üiegeniers „lagen" daar achter,
n barak met een korporaal die
jee op tijd bracht, en met veel
iy in de kantine. Daar zongen ze
Ive liedjes van toen met eigen
fce teksten. Ze gingen ook wel
naar de vrouwen in Amiens.
Maar ze leefden hun laatste dagen.
In doodsangst en zenuwen.
Bij de jongeren die de bekende types
spelen de harde commandant met
de zachte inborst, de ziekelijke ban
gerd. de cynische en de idealistische
helden zijn Malcolm McDowell,
Christopher Plummer. Simon Ward
<yi in het hoofdkwartier zitten ouwe
rotten als Trevor Howard. Richard
Johnson, Ray Milland.
Het verhaal is van Howard Barker en
Jack Gold heeft het geregisseerd. In
een zo reéel mogelijk bedoelde stijl
met de al welbekende boodschap,
dat die als helden vereerde, jonge
oorlogsvliegers beklagenswaard
waren.
(Amsterdam-City 1, 14 j.)
hoofdzuster en dat is misschien ge
noeg voor tv/ee. Willeke van Ammel-
rooy, de Hollandse, heeft enigszins
bewogen, en vloekend, het nakijken.
Zij maakt er verder ook geen drama
van.
Dat proberen de beide vaders nog
wel. maar het pathos waarmee Ema
nuel van Gonter en Sieuwpal
Soekhlall hun ouderwetse vooroor
delen voordragen doet alleen maar
komisch aan. Toch zijn zij. en ver
schillende bijfiguren de grootou
ders, die ene zuster, die door haar
man verlaten wordt boeiender
dan de drie hoofdfiguren.
Omdat zij zichzelf konden blijven en
ze-geen driehoeksdramaatje hoef
den te spelen, dat er eigenlijk niet in
,zat. En dat, werkelijk of symbolisch,
niets te zeggen heeft over de Wan-
Pipel-problemen, waar het in Suri
name om gaat.
Amsterdam-Calypso en Flora, Rollerdam-
Calypso. Den Haaf-Calypso en Uilkijk,
l'trecht-Rcmbrant, Nijmegen-Studio,
Arnhcm-Saikia. Haarlem-Lido. Breda-
Beycrd. Tilburg-llarmonic. Maaslrichl-Royal
II. Enschede-Studio, Dordrecht-Luxor. Den
Bosch-Euro III. Amersfoorl-Euro, Hilvcrsum-
Euro II, Dellt-Studio D. Zwollc-Studio Z,
Deventcr-Luxor, Bergen op Zoom-Roxy, En-
schede-Studio. a.l.)
Naar de Blauwe Vogel van het Ge
luk blijf je zoeken, en als je hem ziet
fladderen, vang hem dan niet, want
dan is hij opeens niet blauw meer
Of dood.
De Belg Maurice Maeterlinck
schreef daar in 1909, in het Frans,
een toneelstuk over. Poëtisch, mys
tiek. moedeloos fatalistisch, zeer
symbolistisch en zweverig ver van
het gewone werkelijke leven.
Wat George Cukor daar nu nog in
zag, en dat nog wel voor een Ameri
kaanse film met Sowjet-
samenwerking, is een raadsel. Zo te
zien niet meer dan een zoetige
sprookjesfilm met trucjes, kos
tuums en theatrale decors. Maar
dan geen argeloos echt sprookje,
want om al die bedachte symbolieke
bedoelingen van Maeterlinck kon
'hij niet heen.
Dus is Elizabeth Taylor niet alleen
zo'n houthakkersvrouwtje, in het
middeleeuws, en een heks met een
haakneus, maar ook in een schitte
rend gewaad, Het Licht zelf. Jane
Fonda, in het zwart, is daarentegen
De Nacht, heerseres over een stel
wonderlijke verklede jankende boze
geesten in een grot.
Ava Gardner is de wulpse madam
van het Rijk der Genietingen, met
vretende, zuipende, dansende vadsi
ge nietsnutten. Daar is, eventjes
maar en tot zijn verwondering, de
beroemde clown Oleg Popov bij.
voor een grapje. Er is ook een oude
man met een valse baard en een zeis
De Tijd uiteraard die een kleu
terschool leidt van vier-, vijfjarige
nog ongeborenen, in een witte zui
lenzaal die Het Rijk der Toekomst
heet. Mannen die boze bomen zijn
lopen ook houterig rond, met blaad
jes aan hun goed.
Family Plot is een Hitchcock. De
drieenvijftigste. En weer een goeie.
Alfred Hitchcock, nu zevenenzeven
tig en al meer dan vijftig jaar in het
vak, is een oude filmvos die wel
allang zijn haren heeft verloren,
maar zijn streken niet.
M»t een knap scenario van Èrnest
Lehman, naar een boek van Victor
Canning The Rainbird Pattern
ging Hitch weer volslagen deskun
dig voorbereid en toch fris aan de
slag. Om de afzonderlijke, maar ook
samenlopende belevenissen van
twee paren spannend, en deze keer
ook met humor, te vertellen. Bij
stukjes en beetjes, die precies in
elkaar passen en onze nieuwsgierig
geprikkelde aandacht voortdurend
vasthouden.
Hoe Hitch dat doet is in vele boeken
na te lezen, maar het blijft iets ge
heimzinnigs. Als hij in koel daglicht
een kamerdeur op een kier laat foto
graferen schuilt er meteen wat ach
ter. En dat mag dan, terwille van de
spanning, niet verraden worden.
Maar iets mogen wij wel loslaten..
Family Plot begint met een mooie
spiritistische séance, waarbij de me
dedelingen niet echt van gene zijde
komen. Want aan deze zijde is er een
zoekgeraakte erfgenaam op te spo
ren. Het medium, zo te zien een
kinderlijk argeloze jonge vrouw
(Barbara Harris), en haar vriend de
taxi-chauffeur (Bruce Dern), hopen
er tien mille uit te slaan.
Ze gaan dus ijverig zoeken. Zonder
te begrijpen wat die juwelier (Wil
liam Devane) en zijn vriendin (Karen
Black) ermee te maken hebben. Die
doen veel grotere zaken en ze weten
niet waarom dat andere stel zo
nieuwsgierig doet. Het leuke is dat
wij, de toeschouwers, gaandeweg een
beter inzicht krijgen en daardoor de
verwikkelingen en doodsgevaren
voelen aankomen. Zonder dat wij
„pas op" kunnen roepen.
Als'Hitchcock een verhaal het verfil
men waard vindt gebeurt er het een
en ander. Hier wordt een zakenman
feilloos ontvoerd. Er is een grafsteen
zonder lijk. Een benzinepomphouder
is op lijken zonder grafstenen uit en
daarom jagen auto's huiveringwek
kend langs afgronden. Er wordt ook
een bisschop bekidnapt, zo uit de
kerkdienst vandaan. En de be
nauwdheden nemen toe in een on
dergrondse garage met geheime
bergplaatsen.
Het werd allemaal opgenomen rond
om Los Angeles. De dagelijkse wer
kelijkheid speelt gewoon mee. De
acteurs zijn natuurlijk weer goed ge
kozen. Uit theaterkringen. Ze spelen
gewone mensen in bijzondere
omstandigheden, zoals u en ik. En in
dat toch gewoon doen en alledaags
praten en kibbelen, met de dood op
de loer, zit een heerlijke humor. De
film eindigt dan ook met een olijke
knipoog van Barbara.
(Amsterdam Cinema International en
Tuschinski, Den Haag Passage, Rotterdam
Thalia. Amersfoort Cinema I. Arnhem
Rembrandt. Breda Grand, Eindhoven
Metro pole. Enschede Alhambra, Groningen
Camera. Haarlem Luxor. Heerlen
Royal, Den Bosch Euro I, Hilversum
Rex, Maastricht Festival, Nijmegen Ca-
rolus, Utrecht Catharijne. II j.
De twee kinderen die dat alles moe
ten meemaken schatjes overigens
zijn nog vergezeld van de zielen
van Het Brood ('n dikke), van Melk
en Suiker (in het wit), van Water en
Vuur (een danspaar), van een mijn
heer die de trouwe hond doet, en van
de kat die weer eens valsig, en een
creoolse, is.
Doordat ze allen maar symbolen
zijn, en ook nog willoos overgeleverd
aan onbekende machten, doen ze
maar wat. Aan het Engels dat zij
spreken, en soms proberen te zingen,
is de poëzie van Maeterlinck niet
meer af te horen. Ze scharrelen maar
wat door die decors met de zonder
linge figuranten, en inmiddels is de
Blauwe Vogel gewoon thuis in de
armelijke woning. Als je hem maar
zien wilt. Met armoe of weelde, oor
log, gruwelen en ellende, en alle an
dere wereldse zaken, heeft hij niets
te maken.
Wat George Cukor en al die mede
werkers daar in zagen weet ik niet.
Ze hebben het ook niet getoond.
(Amsterdam-Du Midi, al.)
i J
Van een onzer verslaggevers
TIEL Staatssecretaris Hendriks heeft het medisch centrum in Oss telegrafisch doen weten, dat
noch het ministerie van volksgezondheid noch de ziekenfondsen genegen zijn de kosten te dragen
van een door dit centrum te verrichten medisch onderzoek in Tiel. Nadrukkelijk verwijst de
staatssecretaris in dit telegram de mensen naar de eigen huisarts bij klachten als gevolg van een
arseengifwolk, welke drie weken bij het chemisch bedrijf Verdugt is ontsnapt.
Mevrouw Joke Ballegooyen, arts van
het medisch centrum in Oss, heeft
gepoogd in de vergadering van de
Tielse gemeenteraad dit telegram in
discussie te brengen maar die dis
cussie werd haar geweigerd.
Met algemene stemmen aanvaardde
de Tielse raad een motie, onderte
kend door alle fractievoorzitters,
waarin werd aangedrongen op ver
huizen van het chemisch bedrijf Ver
dugt naar een plaats aan het
Amsterdam-Rijnkanaal, anderhalve
kilometer buiten de woonbebou
wing.
Burgemeester drs K. F. Broekëns:
„Ik heb over deze zaak goede hoop,
ik reken erop dat het wel zal lukken.
Economische Zaken heeft de mate
rie in onderzoek, men is daar terecht
van mening, dat Verdugt niet alléén
verantwoordelijk is voor de gegroei
de situatie. Harde toezeggingen heb
ben wij nu nog niet. Naar raming zou
het verhuizen tot vijtien miljoen gul
den kosten. Wanneer deze verhui
zing mogelijk is en in hoeverre daar
voor overheidsgeld beschikbaar kan
komen, kan ik niet zeggen. Natuur
lijk is ook de gemeente Tiel bereid
tot financiële tegemoetkomingen".
De heer W. G. Lubbers, huisarts in
Tiel. meent dat het medisch centrum
in Oss de aandacht van de werkelij
ke problemen afleidt. Op verzoek
van de landelijke vereniging „Voor
komen is beter dan genezen", waar
bij het centrum is aangesloten, heeft
mevrouw Ballegooyen samen met
een van haar collega's van het
centrum alvast een voorlopig onder
zoek gedaan. Het centrum wil nu
onmiddellijk een uitgebreid medisch
onderzoek van alle bewoners van de
rond Verdugt gelegen woonwijk.
„Ik heb noch van het medisch
centrum te Oss, noch van collega
Ballegooyen een rapport gekregen
over de resultaten van hun voorlopi
ge onderzoek", zegt de heer Lubbers.
„Alles wat ik van het optreden van
dit centrum weet, weet ik slechts van
horen zeggen. Maar het gaat niet om
een lichamelijk ondeizoek naar
eventuele ongemakken van mensen
als gevolg van arseniet. Het wezenlij
ke probleem !s de verhuizing van
deze fabriek naar een plek, zo ver
mogelijk van de woonwijken. Arse
niet dat drie weken geleden vrij
kwam, is zo gevaarlijk niet. We heb
ben te maken met veel gevaarlijker
stoffen, landbouwgiften, zelfs DDT,
waarvan het gebruik in heel Europa
verboden is, omdat deze stof nooit
wordt afgebroken. Dat wordt voor
export gemaakt.
Waar je nu zo'n fabriek neerzet, ge
varen voor chemische ongelukken
blijven altijd en als er een ongeluk
gebeurt met DDT, fosgeen of aldrin.
zijn de gevolgen verschrikkelijk. Ar
seniet is daarbij vergeleken maar
heel onschuldig.
Er zijn tweehonderd arbeids
plaatsen met uitbreidingsmogelijk
heid voor de toekomst. Dat is heel
belangrijk met het oog op de
werkgelegenheid. Bovendien gaan
werd er vanzelfsprekend van uit. dat
de fabriek aan het Amsterdam-
Rijnkanaal een moderne fabriek
wordt, met voldoende garanties te
gen allerlei rampen. En er is nu de
wet op de luchtverontreiniging,
waarmee we de provincie achter ons
hebben als extra-beveiliging tegen
risico's".
i ADVERTENTIE)
„Verlies"
De heer C. A. M. van Atteveld, lid
van de milieuwerkgroep Tiel en om
streken: „Tiel heeft een grote werk
loosheid en er is nogal wat oneven
wichtigheid door een explosieve
groei, vooral door in Utrecht wer
kende en ook hun inkopen doende
forensen. Aan het Amsterdam-
Rijnkanaal ligt Verdugt nog altijd
te dicht bij de woonbebouwing.'
Maar komt het bedrijf verder weg.
dan raakt het buiten het grondge
bied van Tiel. Dat levert een verlies
op van een van de vier grotere indus
trieën. Daarvoor is het gemeente
bestuur beslist niet geporteerd."
Burgemeester Broekens: „Dat
klopt. Wij zouden het erg jammer
vinden als een grotere industrie voor
Tiel verloren zou gaan. Maar wij
hebben geconstateerd dat. waar
men Verdugt ook zou zetten, men
nergens verder kan komen dan an
derhalve kilometer buiten de woon
bebouwing. Welnu, dan kan Tiel dit
bedrijf het best een plaats bieden.
Deel 6 van
de kookkunst van
AtotZ is er weer!
NR.6 van AtotZ
boordevol instruktieve foto
series in 4 kleuren 100
pagina's dik «elke maand een
komplete afgeronde aflevering.
t voor te weer uitverkocht is.
J SLECHTS fl. 4.95 p.st.
door André Rutten
Een scène uitChili 1973"
AMSTERDAM In het Soeterijn-theater onder in het Instituut
vbor de Tropen treedt tot en met zondag (die dag ook om 3 uur,
verder om 8 uur de groep Teatro Popular Chileno op, waarvan de
leden, na het uitzitten van gevangenisstraffen in Chili, elkaar in
Londen in ballingschap teruggevonden hebben.
Daar hebben ze gezamenlijk de pro-
Barbara Harris en Bruce Dern in Family Plot.
duktie gemaakt, die zij hier spelen,
getiteld „11973" de dag dat Salvador
Allende door de militaire junta werd
omgebracht.
Het gaat niet precies om die ene dag,
maar om een summiere verklaring
van hoe die dag mogelijk werd en
vooral om cfè reacties er op van een
aantal mensen, wier persoonlijke en
gezamenlijke strijd vooreen socialis
tische samenleving onderbroken
werd en teruggedrongen naar het
meest ondergronds verzet
De manier waarop zij spelen is een
aangepaste voortzetting van wat to
neelgroepen in Chili vooral sinds
1968 maakten aan voorstellingen,
die het best bij ons begrip „vor
mingstoneel" onder te brengen zijn.
De eerste scène geeft daar meteen
een indruk van. Zij laat op heel sim
pele wijze zien hoe arme mensen de
melkprijzen terugdrongen door de
tussenhandel uit te schakelen.
Artistieke bedoelingen zijn uiter
aard niet aanwezig, wel een naïeve
duidelijkheid: een man buigt zich
naar voren en brengt met zijn vin
gers twee hoorns op zijn hoofd aan.
Hij is de koe. Ook laten zij zien hoe
een vakbondsman opgepakt en be
handeld wordt Dat wordt op een
indrukewkkende manier door één
speler uitgebeeld. Hij wordt niet
echt geslagen en getrapt, Je ziet wel
Zijn lichamelijke reacties op dat
slaan en trappen Het is meer gericht
op het verstandelijk herkennen dan
op het geëmotioneerd ondergaan.
Dat is kenmerkend voor de hele
voorstelling. Zij probeert niet op te
zwepen of mee te slepen, zij laat
nuchter zien wat er gebeurt, zelfs
eerder onderkoeld dan aangedikt.
Zij laat ook zien. hoe de saamhorig
heid onder de werkers wordt gaande
gehouden en hoe de strijd, min of
meer verstolen, wordt voortgezet.
Het spel wordt voortdurend aange
vuld en ondersteund door teksten en
dia's die iets aanduiden over de rol
van Amerika uitspraken van Taft
(1912). Kissinger, Dulles o a. en
van de houding van de heersende
klasse in Chili zelf.
De groep zet op deze manier in bal
lingschap haar strijd voor een eigen
Chili voort, waartoe zij ook in discus
sies achteraf nader contact zoekt
met strijders in Europa.
AMSTERDAM - Minister Van
Doorn van CRM heeft de sinds 9
februari geschorste directeur van
het Vincent van Gogn-museum te
Amsterdam, drs. Emile Meijer bij
een mondeling onderhoud laten we
ten, dat hij hem zal voordragen voor
de disciplinaire maatregel van
ontslag.
Drs. Meijer werd geschorst wegens
een zeer grote overschrijding van
het hem toegestane budget voor het
museum. Zijn beroep bij het
Ambtenarengerecht tegen die
schorsing werd in een uitspraak van
10 Juni ongegrond verklaard.
Commentaar van drs. Meijer op het
boven het hoofd hangende ontslag:
„Ik had deze zwaarste disciplinaire
straf niet verwacht al hield ik er wel
rekening mee. Het gesprek dat ik
dinsdag met de minister heb gehad
was zeer formeel. Er is mij meege
deeld, dat er een brief was opge
steld, waarin de verwijten die men
mij maakt, zijn neergelegd. Die brief
was echter nog niet getikt en ik heb
hem vandaag nog niet ontvangen".
Drs. Meijer is niet van plan zich
zonder meer bij het ontslag neer te
leggen. Hij heeft als ambtenaar
eerst zes maal 24 uur gelegenheid
om zijn verweer tegen het ontslag
bij de minister in te dienen en even
tueel mondeling toe te lichten. Als
dat verweer wordt verworpen en
hem ontslag wordt verleend, kan hij
daartegen bij het Ambtenarenge
recht beroep aantekenen en tenslot
te ook nog bij de Centrale Raad van
Beroep.
ROTTERDAM Een bijzondere
collectie Chinees porselein, die
Nederlandse paters in 1949 op
hun vlucht uit Peking hadden
meegenomen, zal volgende week
te zien zijn op de kunst- en antiek
beurs in De Doelen te Rotterdam.
Het geld, dat de verkoop van de
350 grote en kleine voorwerpen
opbrengt, is bestemd voor de mis
sieposten. die de paters In andere
ontwikkelingslanden hebben. De
paters hadden lange tijd<hoopom
nog eens terug te kunnen keren
naar China. Het lag. zo zeiden zij,
in de bedoeling de kostbare stuk
ken dan mee terug te nemen. Ze
zien nu echter in, dat dit wel nooit
meer zal gebeuren.
Mevrouw J. Wagenaar-Terpstra
uit Oudewater, die als makelaar
optreedt, wil niet zeggen wie deze
paters zijn. Evenmin kan zij iets
zeggen over de waarde van de
collectie, alleen dat die zeer hoog
is.
Het museum „Het Princessehof"
in Leeuwarden, gespecialiseerd in
porcelein, heeft ai belangstelling
getoond voor enkele stukken uit
de collectie. Die omvat veertien
martavanen (grote voorraadpot-
ten) en een groot aantal schotels
en dekselpotten uit de Sungperio-
de (960—1279), de Yüan-dynastie
(1279—1368) en het Ming-tijdperk
(1368—1644).
In 1949 werden de paters, die een
missiepost bij Peking hadden het
land uitgezet Verscheidene Chi
nezen. bang dat ze hun kostbaar
heden kwijt zouden raken, had
den het porselein al eerder bij de
paters in bewaring gegeven. Veel
werd hen ten geschenke gegeven.
Maar na al deze jaren en omzwer
vingen de kostbaarheden kwa
men vanuit Indonesië naar Ne
derland weet men niet meer,
welk stuk uit de collectie een ge
schenk is of wat destijds in bewa
ring werd gegeven.
