De 'mestharkers' in het
Amerika van kort na 1900
dichtbij
Europese commissie
telt te veel leden
Personalia
Commentaar
jibanon-l
Onthullingen brachten de waarheid aan het licht
iibanon-2
Staatssecretaris Brinkhorst:
het weer
Topman NKV-bond
stipt op wegens
fusie met NVV
Lente-latertje
weerrapporten
Bij botsing gedood
sneeuw en ijs in kinderogen
voor de jeugd
arbeidsongeval
bouwpakket
zeehonden jacht
:RDAG 18 MAART 1976
BINNENLAND
TROUW/KWARTETS
aftreden van president Soeleiman
ijieh van Libanon is waarschijnlijk
maar een kwestie van tijd. Er be
lt eigenlijk nóg nauwelijks twijfel dat
het beste is wat hij in belang van zijn
kan doen.
is Franjiph niet zomaar bereid de
isende stap te doen. Ondanks het
dat de fopen van de tanks sinds
:1e dagen op zijn paleis gericht zijn,
it hij alsnog politiek voordeel uit de
ige situatie in Libanon te halen,
de eerste plaats is Franjieh bezorgd
ai zijn persoonlijk prestige. Voor zover
Üj het kan voorkomen, zal hij niet door
pweld uit zijn functie worden verdre-
pn. Hij e st de tijd om vrijwillig te
hl iunnen aftreden en om ondertussen zijn
t stempel op de politieke gang van zaken
14 jl zijn heengaan te drukken.
Zo móet zijn opvolger een christen zijn,
üe bovendien nog voor hem aan-
g uardbaar is en moeten de afspraken
assen de elkaar bestrijdende partijen
xie met Syrische bemiddeling werden
1* jttnaakt, nu in de praktijk worden toe
gepast. Op deze wijze proberen de Liba-
t: ese christenen te voorkomen dat de
politieke verhoudingen in Libanon in
at kader van algemene hervorming niet
il te zeer in hui nadeel verkeren.
let is een gelukkig feit dat men inmid-
4 Iels in Libanoa probeert de huidige
i mpasse niet met wapens, maar door
olitieke touwttekkerij op te lossen. Dit
echter niet zeggen dat de dreiging
het opniecw uitbreken van de mili-
strijd op'grote schaal van de baan
De politici moeten wel degelijk met
tijdfactor rekening houden,
lar één ditg staat als een paal boven
iter. Sleetss vergaande hervormingen
sociaal en politiek gebied en met
ime geripit op de opheffing van de
:nstel!irg tussen rijk en arm in dat
m land kunnen het veilig voortbestaan van
Libanon garanderen.
„Er gaat vrijwel geen week voorbij of in ettelijke bladen verschijnen
artikelen die aandacht eisen voor een nationaal of internationaal
schandaal. Zij vallen de machtigste personen en instellingen aan,
stellen zonder erbarmen de politieke corruptie aan de kaak, de
omkoopbaarheid van volksvertegenwoordigers, de schandalige prak
tijken van multinationals, verzekeringsmaatschappijen, de genees
middelen-industrie, de nieuwsmedia, de levensmiddelenindustrie. Tal
rijke hooggeplaatsten, bewonderde titanen uit het bedrijfsleven,
machtige ministers worden gevierendeeld door de pers. Nooit heeft de
pers een zo intensieve campagne gevoerd tegen het „establishment"
door gestage onthulling van al wat niet was zoals het scheen en
behoorde te zijn".
President Theodore Roosevelt
Totale burgeroorlog in Libanon kan bo-
«rendien gevaarlijke gevolgen hebben
foor de huidige verhoudingen in het
jthele Midden-Oosten. Het grote aantal
soldaten van het Palestijnse Bevrijdings-
leger/(PLA) en van het geregelde Sy
rische leger, dat in Libanon gestatio-
leerd is, zal zich in een dergelijke oor-
og niet afzijdig kunren houden. Reeds
ra zijn, gezien de Syrsche aanwezigheid
to a Libanon, de Israëlische troepen langs
L fc Libanese grens ii staat van paraat-
jid gebracht. Ofsihoon geen van de
irtijen het wenst,zou op deze manier
ibanon weieens <t aanleiding van een
ieuwe oorlog in het Midden-Oosten
Jfunnen vormen.
De Palestijnen deigen daarbij op dit
moment de groteverliezer in Libanon te
worden. Zij zijnbevreesd dat de oplos
sing van het corflict in dat land op z'n
minst hun miliaire bewegingsvrijheid
zou kunnen koten en op een gegeven
ogenblik zelfs kt verlies van hun laatste
bases langs degrens met Israël.
Politiek heeft te Libanese burgeroorlog
de Israëli's reds een belangrijke kaart
in de handengespeeld. „De democra
tische, niet net de Islam verbonden
staat, die d«or de PLO wordt nage
streefd is ea gevaarlijke utopie. Kijk
naar Libanoi, de Arabieren kunnen niet
eens onderlag in vrede leven", kan men
nu zeggen.
Hoe het ode mag zijn: slechts diploma
tieke en pditieke moed, terughoudend
heid en <2 wil tot hervormingen zal
Ubanon vn de uiteindelijke ondergang
kunnen lewaren. Dat Libanon in de
toekomst niet meer het „Zwitserland
van het Midden-Oosten" zal mogen
zijn, is fi feite niet betreurenswaardig.
Juist da kenmerk is namelijk één van de
belangrjkste oorzaken van de huidige
crisis vaarin het land verkeert.
door Piet Hagen
Wie in het citaat hierboven een be
schrijving ziet van Watergate of
Lockheed vergist zich. Met een enke
le wijziging hebben we deze regels
overgenomen uit het boek dat de
socioloog en amerikanist prof. dr. A.
N. J. den Hollander geschreven heeft
over de „onthullingskoorts" in de po
pulaire maand- en weekbladen die
van 1902 tot 1912 in de Verenigde
Staten verschenen. De enige vrijheid
die we ons in dit citaat veroorloofd
hebben is vervanging van woorden
die al te tijd- en plaatsgebonden wa
ren door woorden die de lezer meer
vertrouwd in de oren klinken.
Het was eigenlijk maar een handvol
tijdschriften dat hieraan meedeed.
De werkelijk grote „onthullers" on
der de publicisten waren op de vin
gers van een paar handen te tellen.
Maar de indruk die zij maakten was
enorm. Allerlei vertrouwde beelden
wankelden. Amerika was een demo
cratisch land bij uitstek, maar wat
was de betekenis van de democratie
als zelfs politici corrupt bleken? De
vooruitgang in de nieuwe wereld was
te danken aan het geloof in de onge
kende mogelijkheden, die in principe
voor elke burger open lagen. Maar
welke waarde had deze vooruitgang,
als de nieuwe miljonairs hun rijkdom
bijeenschraapten ten koste van de
gewone man? Amerika was het land
van fair play, maar wat had dat nog
te betekenen als de werkelijke
machthebbers de grondregels van
het eerlijke spel aan hun laars
lapten?
Koel-zakelijk
Den Hollander geeft een zeer levendi
ge beschrijving van de activiteiten
der „muckrakers". Want zo werden ze
genoemd, deze publicisten die er ge
noegen in schenen te scheppen om
deksels van beerputten te halen
(„muck" betekent „mest" en „to ra
ke" is harken; het woord „muckra
kers" raakte ingeburgerd toen ook
president Roosevelt die naam voor
de onthullingsjournalisten gebruik
te. De werkwijze van de „muckra
kers" dwong grote bewondering af.
Over het algemeen werkten zij nauw
gezet. Ze verzamelden een groot aan
tal feiten en deden bijna koel-
zakelijk verslag van hun bevindin
gen. Zij streefden wel naar leesbaar
heid, maar vervielen zelden in sensa
tionele berichtgeving. Dat was ook
niet nodig: de schandalige praktijken
van de trust-maatschappijen en de
(vooral lokale) politici die zij aan de
kaak stelden waren van zichzelf al
sensationeel genoeg. De soberheid
die deze schrijvers zichzelf oplegden
maakte grote indruk. Als ze de revo
lutie gepredikt hadden, zou men hun
verhalen voor kennisgeving hebben
kunnen aannemen. Nu zij binnen de
bestaande orde bleven en slechts uit
waren op correctie van fouten in een
in principe niet verkeerd systeem,
bereikten zij tenminste iets. De anti
trustwetgeving bijvoorbeeld is bevor
derd door de publicaties van deze
„mestharkers".
In voegen kraken
Prof. Den Hollander verklaart het
optreden van de muckrakers voor
een deel uit de sociale omstandighe
den. Het ging Amerika niet slecht,
vlak na de eeuwwisseling. Toch werd
steeds duidelijker dat het ongebrei
delde individualisme het maatschap
pelijk bestel in zijn voegen deed kra
ken. Aan wettelijke maatregelen om
het particulier initiatief te beteuge
len viel niet meer te ontkomen. De
overheid kon niet langer toezien hoe
de rechten en belangen van gewone
werknemers en consumenten werden
platgewalst. De „onthullingen" van
de- muckrakers brachten die waar
heid aan het licht.
Het meest boeiende deel van Den
Hollanders interpretatie is echter het
slot van zijn boek. De titel van zijn
studie is: „Het démasqué in de sa
menleving" en als ondertitel koos de
schrijver: „de journalistiek van de
anti-schijn." Het is een soort journa
listiek waarmee Den Hollander zich
als socioloog verwant voelt. Journa
listen, maar ook sociologen, en in het
algemeen alle beoefenaren van mens
en maatschappijwetenschappen,
hebben een kritische taak. Zij probe
ren de „schijn" te doorlichten. Alle
maatschappelijke verschijnselen
worden omgeven door een zekere
schijn. Succesvolle zakenlieden heb
ben een „image" van „eerlijk" en
„vrij" ondernemerschap, zij dienen
de vooruitgang en bevorderen de
werkgelegenheid.
Politici hebben een aureool van de
mocratische gezindheid en geloof in
het algemeen belang. De kritische
wetenschapsman (terecht wijst Den
Hollander erop dat die aanduiding
„kritisch" per definitie overbodig is)
en de journalist zijn erop uit die
vernislaag weg te krabben en de fei
ten bloot te leggen. Zij ontmaskeren.
Grenzen
Hoe zinvol die ontmaskering ook kan
zijn, toch kent zij haar grenzen. De
„muckrakers" van zeventig jaar gele
den merkten op een gegeven moment
dat de mensen de onthullingen moe
worden en hun toevlucht zoeken tot
een nieuwe „schijn". Voortbordurend
op die gedachte zou je kunnen voor
spellen dat ook de huidige onthul
lingsrage een soort natuurlijk keer
punt zal vinden in het verlangen van
de mensen naar nieuwe vastigheid.
Dan worden er „wijze mannen" be
noemd om orde op zaken te stellen.
Dan wordt er geroepen om herstel
van oude waarden en krijgt de pers
de schuld van alle onrust.
„Schijn" scheppen
Deze laatste uitweiding komt voor
rekening van de schrijver van dit
stuk. Het slot van Den Hollanders
boek gaat een andere kant uit en is
wel zo verrassend. Hij wijst erop dat
zelfs de „onthullers" op een gegeven
moment hun eigen „schijn" schep
pen. Vooral „progressieve" sociolo
gen hebben daar een handje van en
als er iets is waar Den Hollander (zelf
een steile, bijna tegen de draadse
figuur) een hekel aan heeft is het de
modieuze protestcultus, die in de af
gelopen jaren de universitaire ven
sters beneveld heeft.
Dat gevaar, de onthullingsdrift *)om
te schokken, de kritische geest die
zichzelf boven alle kritiek verheft,
bestaat ook voor de journalistiek. Als
we het niet zonder bewondering ge
schreven verhaal van Den Hollander
mogen geloven zijn de muckrakers
zich dat gevaar doorgaans bewust
geweest. Zij beseften dat zij zelf op
allerlei manieren in het bestaande
systeem betrokken waren (en er ook
van profiteerden). Dat besef zou de
mestharkers van tegenwobrdig nog1
wel eens ontbreken.
A. N. J. den Hollander: „Het dé
masqué in de Samenleving", Athe
neum, Polak Van Gennep, 28,50.
Van onze Haagse redactie
DEN HAAG Staatssecretaris Brinkhorst meent dat de Europe
se commissie, het dagelijks bestuur van de Europese ge
meenschap, te veel leden telt om een doelmatig beleid te kunnen
voeren. De commissie bestaat uit dertien leden. De kleine EG-
landen benoemen elk één lid, de grote landen twee.
Volgens Brinkhorst is negen leden ruim voldoende en kan dan
ook een betere taakverdeling tot stand komen. De staatssecreta
ris vindt voorts dat de voorzitter van de commissie, benoemd
door de EG-ministers, inspraak moet krijgen bij de benoeming
van de andere leden. Op die manier kan de commissie meer als
een team gaan fungeren.
Hij vindt dat een krachtiger positie
van de commissie nodig is om in de
EG meer tot gemeenschappelijk be
leid te komen. De commissie zou
meer zaken van de ministerraad ge
delegeerd moeten krijgen. De positie
van de commissie zou ook versterkt
kunnen worden indien zij voor haar
beleidsprogram goedkeuring ver
krijgt van het Europese parlement.
Staatssecretaris Brinkhorst ont
vouwde zijn ideeën gisteren op een
persconferentie in Den Haag. Hij be
nadrukte dat Nederland bereid blijft
door overdracht van nationale be
voegdheden aan de Europese Ge
meenschap deze gemeenschap wer
kelijk van de grond te krijgen, in de
voorgestelde Europese politieke en
monetaire unie.
„Niet waardevrij"
„Die unie mag echter geen waarde
vrije zaak zijn, het gaat om het beleid
dat gevoerd wordt. Belangrijke ver
worvenheden Zoals democratische
verhoudingen, algemene grondsla
gen van de rechtsorde moeten ook in
de unie gestalte krijgen."
Brinkhorst waarschuwde echter te
gen de neiging in sommige kringen
alleen een Europese unie van een
bepaalde politieke kleur te willen.
Als bijvoorbeeld socialisten, chris
ten-democraten of conservatieven al
leen een unie van hun politieke kleur
willen aanvaarden, dan komt er niets
van terecht. De politieke kleur zal in
de normale democratische processen
bepaald moeten worden, dus in het
Europese parlement.
Brinkhorst benadrukte voorts dat
overdracht van nationale bevoegdhe
den niet mogelijk zal zijn indien de
positie van het Europese parlement
niet versterkt wordt. Nederland zal
zich op 1 en 2 april in Luxemburg in
de vergadering van de regeringslei
ders van de EG, sterk maken voor
directe verkiezingen voor de leden
van het Europese parlement. De
staatssecretaris toonde zich echter,
gezien vooral de weerstand uit
Frankrijk, niet erg optimistisch dat
de beslissing over die verkiezingen in
Luxemburg al genomen zal worden.
Burgemeester Per 16 april is be
noemd tot burgemeester van Bloe-
mendaal drs. G. H. Weekhout te En
schede. De heer Weekhout (50) is oud
wethouder van Enschede. Hij is her
vormd en lid van de WD.
Benoemingen bij EO: de heer Lieko
Helmus (35) uit Amsterdam is be
noemd tot programmaleider televi
sie bij de EO. De heer Helmus was
voorheen adjunct-directeur van de
Banque de Paris et des Pays Bas in
Amsterdam. Tot televisie
omroepster bij de EO is benoemd
Henriette Middelhoven (26), logope
diste in Hilversum.
7tn onze soc.-econ. redactie
Pen Haag De voorzitter van de
Ömburgse afdeling van de industrie-
l xmd NKV. Mathieu Weijers wil af-
J treden. Hij heeft bezwaren tegen de
r op handen zijnde nauwere samen
werking met de industriebond NW,
die mogelijk op een fusie zal uit
lopen.
Verder hebben twee (onbezoldigde)
jv Limburgse leden van de „centrale
raad" (bóndsparlement) van de In
dustriebond NKV bedankt voor de
centrale raad. Berichten als zouden
reertien Limburgse raadsleden heb
ben bedankt, noemde een
woordvoerder van de bond „perti
nent niet waar".
Districtsvoorzitter Weijers heeft het
fondsbestuur gevraagd op hem de
wachtgeldregeling toe te passen die
I* bedoeld voor bezoldigde bestuur
ders die vanwege gewetensbezwaren
niet langer bestuurder willen zijn.
borgen bespreekt het bondsbestuur
fot verzoek van de Limburgse voor
atter. Weijers wil wel lid blijven van
de industriebond.
Ia vakbondskringen wordt het aftre
den van de Limburgse bestuurder en
raadsleden gezien als een uiting van
de verdeeldheid in de industriebond
NKV over de samenwerking met de
ladustriebond NW (voorzitter Groe-
oevelt). De NW-bond dreigde lang
de federatie van NW en NKV te
willen torpederen. De NKV-bond
foeft toen met een niet al te ruime
«eerderheid besloten tot besprekin-
len over een federatie met de NW-
fosterbond, waarbij een toekomsti
ge fusie niet op voorhand werd uitge
floten.
(Van onze weerkundige medewerker)
Er blijven ontevreden mensen. We
zullen op korte termijn namelijk niet-
verlost worden van het huidige weer
type. Dit betekent aanhoudend rooie
neuzen in het noorden van het land
en af en toe een natte neus in het
zuiden. Een hogedrukgebied boven
Scandinavië handhaaft zich en een
volgende oceaandepressie koerst op
nieuw vrij zuidelijk, namelijk in de
richting van het zeegebied ten zuid
westen van Engeland: aanhoudend
wind uit de oostelijke hoek. De sto
ring, die woensdagmorgen tot op de
Veluwe en in oostelijk Utrecht wat
sneeuw bracht, had daarvóór in de
DDR twee tot vijf centimeter sneeuw
afgeleverd en op enkele plaatsen tien
tot twaalf. Het wordt op deze manier
wel een late lente.
Een duik in het verleden aan de hand
van H. H. Lamb's boek „The Chan
ging climate". Tussen 1550 en circa
1850 beleefde Europa de zogenaamde
„kleine ijstijd". De grens van het
polaire pakijs lag tussen 1780 en 1800
tijdelijk tot halverwege Groenland
en Noorwegen en tot aan de kust van
IJsland. Ten tijde van de oude „Lon
don Bridges", die de waterbeweging
in de Theems beperkten, kon het
gebeuren dat de rivier in Londen ge
heel bevroren raakte. Vóór 1500
placht dit slechts één- of tweemaal
per eeuw te gebeuren. In de elfde
eeuw één keer, twaalfde eeuw twee
keer, dertiende eeuw twee keer, veer
tiende eeuw nul keer.
Vijftiende eeuw één keer, zestiende
eeuw vier keer, zeventiende eeuw
acht keer, achttiende eeuw zes keer.
Naar verluidt was koninging Elisa
beth in 1564-'65 dagelijks op de be
vroren Theems te vinden en werden
in 1662 de eerste ijzeren schaatsen uit
Nederland ingevoerd. De nieuwe
„London Bridge", in 1831 gebouwd,
en de aangebrachte sluizen, hebben
AMSTERDAM
DE BILT
DEELEN
EELDE
EINDHOVEN-
DEN HELDER
R DAM
TWENTE
VLISSINGEN
ZD LIMBURG
ABERDEEN
ATHENE
BARCELONA
BERLIJN
BORDEAUX
BRUSSEL
FRANKFURT
CENvVE
HELSINKI
INNSBRUCK
KOPENHAGEN
LISSABON
LOCARNO
LONDEN
LUXEMBURG
MADRID
MALAGA
MALLORCA
MUNCHEN
NICE
OSLO
PARIJS
ROME
SPLIT
STOCKHOLM
WENEN
ZURICH
CASABLANCA
ISTANBOEL
LAS PALM AS
NEW YORK
TF.L AVIV
TUNIS
1
u
2
E
iS
s
z
regen
4
0 1
regen
5
0 1
geh. bew.
4
0 1
regen
2
0
geh. bew.
7
0.2
regen
3
0
geh. bew.
6
0.6
regen
3
0
regen
7
1
regen
10
1
zw. bew.
4
4
zw. bew.
15
0
zw. bew.
16
0
regen
—1
oz
regen
12
10
geh. bew.
11
3
zw bew.
9
5
moUneeuw
13
0
half bew.
—3
1
licht bew.
13
0
licht bew.
2
0
licht bew.
16
0
zw. bew.
15
0
onbew.
9
1
licht bew.
9
'0.6
geh. bew.
17
0
licht bew.
18
0
licht bew.
16
0
regen
8
4
licht bew.
17
0
zw bew.
5
0
licht bew.
12
6
zw. bew.
19
0
zw. bew.
15
1
0
niet ontv.
0.2
onbew.
11
0
zw. bew.
11
0.1
zw. bew.
13
0
licht bew.
19
0
regenbul
ijsvorming en -aanvoer op deze rivier
in Londen drastisch beperkt. In de
negentiende eeuw is de Theems in
Londen maar één keer bevroren ge
weest, namelijk in 1814. (Het vroor
tot 20 maart. Op 3 februari werd een
schaap geroosterd op het ijs van de
Theems en was er tussen Londen en
de Black Friars-bruggen een comple
te markt. De gemiddelde januari-
temperatuur in midden-Engeland
was toen 2.9 graden Celslus, de op
één na laagste sedert 1659 en nadien
is ze nooit meer lager geweest). Sinds
1814 is het in de strengste winters bij
flinke IJsschotsen gebleven op de ge
kanaliseerde rivier.
Van een correspondent
Zeeland(NB) De 48-Jarige H. M.
Janssen uit Oeffeit is In de gemeente
Zeeland (NB) bij een aanrijding tus
sen twee auto's omgekomen. Beide
voertuigen werden vernield.
onder redactie van loes srnit
In „De zoemer", de schoolkrant
van de Amsterdamse Van Heem-
straschool, hebben kinderen uit
alle klassen beschreven hoe ze de
afgelopen sneeuw- en ijsperiode
beleefden.
Eersteklassertje Chanty is blijk
baar ver van huis geweest: „bas
en toos gaan zkiejen op een hooge
berg".
Hennie uit klas twee heeft vooral
herinneringen aan de slee: „In het
speelkwartier ging de juf op de
slee zitten. Theo zat voor op de
slee. Ik en esther trokken de slee.
Daar na trok de juffrouw ons.
Toen kwam Nelleke er bij en toen
gingen we busje doen. Eerst mocht
ik in de bus. De bus was de slee".
Toen klasgenootje Esther 's mor
gens zag dat het gesneeuwd had,
wilde ze meteen naar buiten,
„maar papa en mama waren nog
in bed. Het was negen uur. Papa
zei: Je mag naar beneden. Joepie
Joepie. Dat is onze hond".
Angelo, ook uit de tweede, weet
nog goed dat hij viel: „Ik en mijn
vriendjes hebben een glijbaan ge-
maaktt, ik glee op mijn mond! en
dat deed erg pijn hoor maar ik
vond het toch wel leuk hoor maar
het was zo zielig voor de vogels
vind uw niet juf".
De moeder van Ellen (derde klas)
kon niet zo lang met haar schaat
sen. „want ik heb nog een klein
broertje thuis". Nog meer over
haar huiselijke omstandigheden:
„Onze hond heeft altijd zulke kou
de pootjes. Maar hij gaat niet
zoveel in de sneeuw".
Haar klasgenootje Anita was net
klaar met tafeldekken, toen haar
moeder thuis kwam. „Mijn vader
en mijn broertjes waren nog op
het ijs. die kwamen huilend thuis"
maar. voegt ze er haastig aan toe.
„mijn vader kwam niet huilend
thuis".
„Voor ons is de sneeuw wel fijn
maar voor de dieren soms niet",
schreef vierdeklasser Gerda:
Wij kunnen lekker gaan schaat
sen of sneeuwballen gooien. Maar
de vogels en andere dieren ver
hongeren maar".
Roberta, ook uit de vierde, dacht
liever vooruit en maakte een vers
over de lente. Eén couplet er uit:
„Als de lente weer geschiedt
dan zingen de vogels een mooi
lied als de varkens weer gaan
rollen en de kinderen weer
gaan tollen".
De meeste kinderen schreven hoe
moeilijk de dieren het bij vorst en
sneeuw hadden, maar twee zesde-
klassers dachten ook aan bejaar
den. Onder het motto „Winterpret
en Winterleed voor mens en dier"
zette Erik onder andere op pa
pier: „Voor de oude mensen is de
winter iets verschrikkelijks. Ze
kunnen met hun oude benen toch
niet schaatsen en op straat glij
den ze op hun oude en bibberige
benen ook wel eens uit. In de win-
Het hoofd van het joods documen
tatiecentrum in Wenen, Simon
Wiesenthal, op het ogenblik in de
Verenigde Staten, heeft in de stad
Milwaukee bekend gemaakt dat
hij bezig is jeugdboeken te schrij
ven over oorlogsmisdadigers. In
de herfst komt het eerste boek al
uit. Hij beschrijft deze jeugdlitera
tuur als „detectives, avonturen en
non-fiction". Wiesenthal wil zo
proberen „de boodschap op een
andere manier over te brengen
aan de jongere generatie".
Het eerste boek zal gaan over Wie-
senthals speurtocht naar de Ge-
stapo-officier die in bezet Neder
land Anne Frank en haar familie
arresteerde. Een volgende uitgave
behandeldt de jacht op Adolf
Eichmann, die in 1961 in Israël
werd terechtgesteld.
Een paar Praagse arbeiders dach
ten een maniertje gevonden te
hebben om op kosten van de ziek
tewet een paar weken lekker thuis
te blijven, maar ze zijn er al gauw
mee ingelopen. Ze verzochten een
welwillende collega hun een stuk
of wat fikse stokslagen te verko
pen. niet op hun hele lijf, maar
alleen op hun rechterpink. Met die
gewonde pink konden ze zich mel
den als „slachtoffer van een ar
beidsongeval", waardoor ze recht
kregen op zes weken ziekteverlof.
Natuurlijk kwam de ware toe
dracht van de „ongevallen" uit.
waarna de .zieken" nogmaals
duchtig op de vingers getikt wer
den - ditmaal door de rechter.
ter blijven de oude mensen mees
tal binnen".
En Maarten zag nog erger dingen
gebeuren: „Gelukkig hebben wij
de hele week dat er ijs lag geen
huiswerk gekregen. Maar ja er
zijn ook vervelende dingen. Zoals
oude mensen die uitglijden, en
dan een arm of been breken".
Eva, die pas heeft leren schaat
sen, is nief enthousiast over haar
prestaties: „Het gaat nu wel beter
dan de eerste keer, maar goed is
anders".
Bijna alle kinderen hebben een
winterse tekening gemaakt óf hun
opstel geïllustreerd, allemaal,
even vrolijk. Behalve Leo, die in
de zesde klas zit. Hij heeft zijn
school getekend, maar dan met
een sombere kijk op „het jaar
2817". Het frisse gebouw in de
Amsterdamse wijk Buitenveldert\
ziet hij dan ingeklemd tussen fa-',
brieken. vol rokende
schoorstenen.
Het is geen gewone bouwdoos,
waarmee deze zakenman uit
Hongkong staat te demonstreren,
maar de maquette van <:en bouw
pakket voor een compleet Chinees
restaurant. Wie het koopt naar
men zegt voor een dikke miljoen
gulden krijgt er alles voor wat in
een Chinees eethuis thuishoort.
Niet alleen het bouwsel zelf dus,
maar ook de gebruikelijke orna
menten, schilderingen, lampjes,
het meubilair en zelfs de eetstok
jes. Het is natuurlijk wel een tame
lijk grote bouwdoos en er moeten
een paar vaklieden'bij om het geval
in elkaar te zetten.
Bloederig is het toch al op de
ijsvlakten bij Newfoundland,
waar deze week de zeehonden-
jacht is begonnen, maar het zou
best eens tot vechtpartijen kun
nen komen ook. Nu de wereldwij
de protesten tegen het doodknup
pelen van Jonge zeehondjes niet
veel blijken uit te halen, zijn twee
groepen dierenvrienden tot de
daad overgegaan.
Het „internationale fonds voor het
welzijn der dieren" heeft vijf heli
kopters en een vliegtuigje ge
huurd om de jagers te kunnen
opsporen en de „greenpace stich
ting" uit de Amerikaanse staat
Columbia heeft brandstof en leef
tocht per hefschroefvliegtuig naar
een basiskamp in de buurt van het
moordgebied gebracht.
Leden van beide groepen zijn van
plan op het ijs tussen de zeehon
denbaby's en de jagers te gaan
staan om de jonge dieren met hun
eigen lichaam te beschermen.
Drie vrouwen, leden van het wel
zij nsfonds, zijn intussen al terug
gegaan naar hun woonplaats. Ze
hadden zich bang laten maken
door handlangers van de Noorse
jagers, die volgens de verhalen de
protesterende vrouwen van de
IJsschotsen zouden slaan. Zelfs
werd er gerept van levensgevaar.
Dat gevaar bestaat in elk geval
voor de duizenden zeehondenba
by's die elk jaar weer op een beest
achtige manier worden doodge
slagen.
De Canadese regering vindt dat
tot een zeker aantal goed. Hoewel
de drie vrouwen zich uit angst
teruggetrokken hebben, zijn de
meeste dierenbeschermers geble
ven en als ze werkelijk voor de
zeehondjes gaan staan, is het niet
onmogelijk dat zij de klappen van
de Noorse slachters zullen op
vangen.
„Dat is de verste sprong tot nu toe, Simpkins.
