Een sage moet je geloven,
er zit altijd iets waars in
dichtbij
^mmentaar Jacques Sinninghe en zijn 45.000 volksverhalen
mmer (1)
ïmer (2)
ibbelhartig
a,rinaturlï
jvan kunststof 9"
-■sss»
het weer
Winter te warm
weerrapporten
Kip of ei, paard of harnas?
pyjama
liz
pnve
ÊRDAG 26 FEBRUAR11976
BINNENLAND
TROUW/KWARTET 5
langzamerhand wel tot iedcr-
ji niet in de laatste plaats tot de
zelf. doorgedrongen dat wij
invoeren van de Centrale Perso-
inistratie niet voorzichtig ge-
[unnen zijn. Nu al, nu de over-
ninistratic zich nog met de kaar-
behelpt, heerst een algemeen
van onbehagen en onveiligheid,
de meeste burgers niet precies
#at de overheid van hen weet en
doet met hetgeen zij van hen
c^voel door een gezichtsloze, maar
31 ontwijken macht te kunnen wor-
0I] ieerst en gemanipuleerd, kan dui-
udig worden versterkt, zodra de
ns van onze persoon, in één num-
r op één computerbandje opgebor-
a( uden worden.
la iniek maakt een dergelijke perso
on ninistratie tegenwoordig volledig
t k. Het kost geen moeite, een
aaimen te stellen dat geboortedatum
hats uitdrukt en gegevens bevat
trtynze kerkelijke gezindte, inko-
c i asse en gezondheidstoestand.
on ctal kan vervolgens zonder be-
ht geheel of gedeeltelijk dienen als
jmmer van onze bank- of giro-
lig, verzekeringspolis en van het
schap van kruisvereniging en
Zo'n systeem zou een triomf
in de administratieve techniek
wij hopelijk gespaard blijven
ij de mensen nog meer tot een
maakt in plaats er hun alleen
^Jen te geven.
»k in Nederland in sommige be-
akken het geven (en ontvangen)
eekpenningen voor bewezen of te
chten gunsten een min-of-meer
epteerd gebruik is, kan op zichzelf
griezelige zaak genoemd worden,
het wordt eerst recht onguur als de
leid in dergelijke gevallen zichzelf
chelmachtige rol toebedeelt en mét
rette knipoog van 'ja, zo gaat dat
eenmaal' als jongens onder elkaar
edrijven in de gelegenheid stelt
lijke steekpenningen als onkosten
belastingaangifte op te voeren,
moet de juist in deze dagen
zijn belastingbiljet, bonnetjes en
mties tobbende burger voor indruk
'ouden van zo'n overheid? Eeh
leid. die aan één kant (in de per
van een belastinginspecteur) rege-
n en afspraakjes met de betalers
Keekpennirigen maakt en zich be
kom de anonimiteit van de ontvan-
te ontzien maar die aan de andere
(in de persoon van een met het
door Barend Mensen
BREDA Geen mens hoeft Jacques W. R. Sinninghe (71) een
'sage' te vertellen die pure fantasie is. Hij zal het verhaal
onmiddellijk als een verzinsel doorzien en het een sprookje
noemen. De arglistige verteller mag dan zelf uitmaken wat hij
daarmee bedoelt. Maar een sage is een sage. Die mag nóg zo
fantastisch lijken en als onwaar overkomen, er zit een zuivere
kern in. Sinninghe, die zijn leven aan het volksverhaal heeft
gewijd en er als literator en journalist zo'n zestig boeken en een
niet meer vast te stellen aantal artikelen over heeft geschreven,
weet feilloos echt van vals te onderscheiden.
is registratie van personen door
leid op zichzelf allerminst ver-
ijk. Zoals staatssecretaris Polak
aanbieding van zijn voorontwerp,
ret op de Centrale. Personen-
itratie schrijft is het bestaan van
inregistraties voorwaarde voor
'enheden als: sociale zekerheid,
.jverdeling van woonruimte, een
k peil van volksgezondheid, belas-
ffing, defensie, onderwijs en tien-
"]voorzieningen meer. Er kan dan
ts op tegen zijn, de registratie van
:n zo doelmatig en goedkoop mo-
ip te zetten en daarvoor de com-
als door mensen ontworpen en
ibare apparatuur te gebruiken,
it er dan wel om, de ontwikkeling
de Centrale Personen-
jistratie van tevoren al zo te sturen
te schermen, dat zij onder geen
'beding in de buurt komt van de
"or geschetste monsterbank van
inlijke gegevens.
_jal zegt niemand op het ogenblik
|n te hebben zo'n echte „monster-
op te zetten - het gaat (nu en
niet alleen maar om de overheid
iaar CPA-compujer. Er staan in
land inmiddels al heel wat particu-
-«omputers, waarin allerlei gege-
de /persoonlijke sfeer van hon-
zenden Nederlanders zijn opge-
theoretisch (en helaas ook prak-
icel gemakkelijk al die losse gege-
net alkaar te combineren. Juist de
lm»ter maakt ons dit mogelijk en op
tnier kan er voor belanghebben-
nieuwsgierigen van ieder van ons
eeld worden opgeroepen dat de
y in hoge mate kan bedreigen,
het zo gemakkelijk en zo verlei-
is het te doen, zal het ook gebeu-
de moeilijkheid is nu dat er op dit
nauwelijks waterdichte garanties
ijk zijn. De Centrale Personen-
ïistratie zowel als de bescherming
e persoonlijke levenssfeer is een
beleidsterrein waarop nog niets
ludbaarheid en werkbaarheid is
efd.
wel zo dat staatssecretaris Polak
i zijn voorontwerp CPA lijkt te
n uitgeput bij het zoeken naar
orgen tot bescherming van de pri-
maar hij kan natuurlijk niet garan-
dat er nooit ergens een nu verbor-
aatje zal gaan lekken. Evenmin
ij de zeer bescheiden opzet die de
nu zou krijgen, voor alle tijden
Etsbaar maken voor -de druk van
ek en administratie om deze CPA
breiden en alle mogelijkheden tot
dem te benutten,
om is het wijs van de staatssecreta-
it hij naar hij nu al heeft
kondigd een algemene wet ter
erming van de persoonlijke.levens
bij persoonsregistratie zal laten
aan: dat hij de CPA niet in wer-
zal laten treden vóórdat die alge-
wet van kracht wordt,
ms betreft had de heer Polak het
elemaal zeker te zijn zelfs ster-
logen zeggen: wij wachten met de
tot de algemene wet niet alleen van
maar ook beproefd is.
Maar hij is dan ook dé deskundige in
deze sector van de volkskunde in het
Nederlandse taalgebied. Ook in het
buitenland wordt met respect over
zijn ongeëvenaarde kennis en over
zijn unieke verzameling van 45.000 op
kaart gebrachte sagen en legenden
gesproken.
Dat heeft hij niet alleen te danken
aan zijn vele publikaties in Neder
landse, Franse en Engelse tijdschrif
ten en aan zijn lezingen tijdens con
gressen en referaten voor universitei
ten in Frankrijk, Griekenland, Israël,
Hongarije en België. Ook aan zijn
moed om met de samenstelling van
een catalogus een overzichtelijk
beeld te geven vap de rijkdom aan
volksverhalen, die in de lage landen
ligt opgeslagen.
Deze veel studie en tijd gevergd heb
bende catalogus is in het Duits uitge
geven door 'Folklore fellows commu
nications' in Finland en draagt als
titel 'Katalog der NiederlSndischen
MSrchen, Ursprungssagen, Sagen-
und Legendenvarianten\ Een prach
tig werk, dat op alle Nederlandse en
veel buitenlandse universiteiten
wordt gebruikt.
Sinninghe is lid van de Maatschappij
van Letterkunde en van de Zuidne
derlandse pendant daarvan. Hij is
vijftien jaar dagelijks bestuurslid ge
weest van de 'International society
for folk-narrative', die haar hoofdze
tel heeft in Parijs. Voorts is hij lid van
verdienste van de sectie free lance-
joumalisten van de Nederlandse Ver
eniging van Journalisten.
En toch was dit allemaal niet de
bedoeling van de jonge Sinninghe,
die op zeventienjarige leeftijd een
bundel gedichten van zijn hand uit
gegeven zag. In Roermond geboren,
zijn schooltijd doorgebracht in Bre
da, studeerde hij braaf aan de Econo
mische Hogeschool in Rotterdam.
Een carrière als waarop hij nu terug
ziet zag hij toen bepaald niet zitten.
Het volksverhaal had hem overigens
al wel in zijn ban. Hij is doodernstig
als hij een kaart uit zijn archief laat
zien, waarop een overgeleverd ver
haal is opgetekend over de onmense
lijk harde kerkvoogd Gillis Geschiere
uit Serooskerke, die na zijn dood bij
oude Willem Poppe kwam spoken en
het erwten liet regenen. Weemoed
is merkbaar, maar hij lacht als hij het
over zijn vader heeft, die rond 1900
directeur was van een posttrein. Dat
was een rijdend postkantoor met een
traject tot over de grens, bijvoor
beeld tot Keulen.
"Mijn vader kon geweldig vertellen.
Hij stierf toen ik twaalf jaar was en
ik miste hem ergLater heb ik
altijd gedacht dat ik me déardoor op
dit pad heb begeven. Ik zocht waar
schijnlijk compensatie in de verha
len, die me op welke wijze dan ook
onder ogen kwamen. Vooral sagen
en mythen boeiden me. Op den duur
ging ik ze verzamelen en ik zal een
jaar of twintig zijn geweest toen ik
verhalen, die men mij vertelde, be
gon op te tekenen. Wel, toen duurde
het niet lang of het werd een ziekte,
maar wel een, die veel bevrediging
schonk. Ik ben nu 71 jaar en ik moet
ophouden met mijn stichting, maar
van die ziekte genees ik nooit. Ik
blijf schrijven.'
Stichting
Jacques Sinninghe: 45.000 volksverhalen.
Die stichting is een alleen door Sin
ninghe geleide en bemande instel
ling. Ze heet 'Stichting tot codifica
tie van de Nederlandse volksverha
len' en is gevestigd in een door de
gemeente Breda beschikbaar gestel
de ruimte, waarin het befaamde uit
2000 boeken en 45.000 op kaart geno
teerde volksverhalen bestaande ar
chief is ondergebracht.
Er zijn problemen gerezen over de
vraag wat er met dat waardevolle
archief gaat gebeuren. Het provinci
aal bestuur en de gemeente Breda
willen het graag in Noord-Brabant
houden en het overgedragen zien
aan het Provinciaal genootschap
voor kunsten en wetenschappen.
Daar is echter de medewerking voor
nodig van het ministerie van CRM,
dat tot 1974 de stichtihg steunde.
Sinninghe zegt dat die medewerking
maar uitblijft ,en dat dit ligt aan
zegge en schrijve één ambtenaar, die
«-«""EE»»*»-
5. tnuewwi-
V/..WNKB.V.
"iCeaiW Telex 4S0S6.
maar niet tot een beslissing kan ko
men. Dat gaat hem. populair gezegd,
de keel uithangen. Bitter gestemd
heeft hij al eens gezegd dat als zijn
archief geen goede bestemming
krijgt, hij het net zo goed kan vernie
tigen.
Levenswerk
Dat zal hij natuurlijk niet doen.
want een man laat zijn levenswerk
zo maar niet verloren gaan. Boven
dien zijn er meer liefhebbers dan het
provinciaal genootschap. Onder
meer de Koninklijke Akademie in
Amsterdam en ook het Volkskunde-
museum en het Instituut voor volks
kunde in Antwerpen hebben zich als
gegadigden gemeld. De conservator
van de Antwerpse musea schreef
hem: 'Ik zou het onverantwoordelijk
vinden als uw archief niet als één
geheel bewaard zou blijven. Mijn
aanbod tot overname is ingegeven
uit eerbied voor uw levenswerk, dat
naar mijn mening onder geen beding
voor de Nederlandse volkskundewe-
tenschap verloren mag gaan.' Het
ministerie van CRM moge dit in het
oor knopen.
En dan is daar ook nog Sinninghes
echtgenote, mevrouW Anke Sinning-
heTer Gast, die er verzet tegen zou
aantekenen als de vrucht van vijftig
jaar arbeid van haar man niet de
bestemming zou krijgen, die haar
wetenschappelijk toekomt. Een
charmante, vrolijke vrouw, die zich
jarenlang heeft bezig gehouden met
radiouitzendingen voor kinderen en
met toneel door kinderen en die elf
jaar geleden tot haar grote verbazing
ontdekte dat zij kon schilderen. Zij
was toen 56 jaar. Sinsdien heeft zij
talloze malen geëxposeerd met ver
rassend werk, waaruit een voorliefde
blijkt voor de irreële wereld van het
sprookje.
Het sprookje, dat haar man uiter
aard evenzeer boeit, maar dat hij
vakmatig lager stelt dan de sagen en
de legende. Want: 'Als iemand een
sprookje vertelt weet je dat het niet
waar is. Een sage daarentegen moet
je geloven. Er is altijd wel iets van
waar. Het geheugen van het volk
reikt tot ongeveer 150 jaar. De in een
sage vervatte idèe dat er iets is ge
beurd of ergens aanwezig is kan ech
ter wel tweeduizend jaar oud zijn.
Een voorbeeld: er zijn met net name
in het zuiden wel heuvels, die Ka-
bouterbergen worden genoemd. In
Hoge Loon is er zo een. Sagen vertel
len nu dat daar kabouters rondlopen
of begraven liggen. Op een goede
dag vond men in één zo n heuvel een
pré-historisch graf. Er was dus iets.
Sagen kunnen voorts een boeiende
kijk geven op het leven van de gewo
ne man in lang vervlogen tijden.'
Naam
Sinninghe heeft in Nederland en in
Vlaanderen niet alleen onder de vak
mensen maar ook bij de gewone man
van vandaag een grote naam. Omdat
hij, net als zijn vader, een voortreffe
lijk verteller is. Of het zijn vele sa
genboeken (waarvan er vorig jaar
vier over West-Brabant, het Gooi
land, Amsterdam en Amstelland en
de Zaanstreek en het Waterland zijn
verschenen) hij roept er een sfeer in
op, waaruit je je maar moeilijk kunt
bevrijden voor eb aleer het boek uit
is. En hij mag het dan wat kalmer
aan gaan doen, hij gaat er wel mee
door.
Van onze weerkundige medewerker
Van de ene verrassing in de andere.
Was er dinsdag veel meer bewolking
dan verwacht werd, woensdag be
vocht vooral in het noorden en oos
ten een complete overwinning. De
temperatuur deed het goed, acht tot
tien graden maximaal in een zuid
westelijke luchtstroming. flet zou
beter geweest zijn, wanneer de aan
gevoerde lucht, vóór zij ons bereikte,
niet het vier tot vijf graden kille
Noordzeewater moest passeren,
waardoor er van de oorspronkelijke
(subtropische) temperaturen nogal
wat afgeknabbeld werd. Aan de En
gelse oostkust kwam de ware aard
beter tot uiting. Honington bereikte
een top van vijftien graden Celsius,
in Aberdeen werd zelfs zeventien
graden gemeten door Föhnwerking
evenals in Finningley, dicht bij de
Wash-baai, een even hoge tempera
tuur als in Bordeaux werd bereikt.
Reykjavik rapporteerde gisteravond
sneeuwverstuivingen bij min twee
graden Celsius en aan de zuidkust
stond nog steeds een wester orkaan
van gemiddeld kracht 11.
Ook voor de tweede helft van deze
week blijft het sein op groen. Depres
sies blijven de zeegebieden bij IJs
land onveilig maken, maar wij hou
den de bescherming van een krach
tig hogedrukgebied in de Golf van
Biskaje. 1043 millibar sterk. Ook
zonder dit te weten zou men al uit
het constant blijven van de barome
ter deze gunstige conclusies kunnen
trekken. Zou er. wanneer de wind
wetboek van srafrecht zwaaiende justi-
tie-ambtenaar) ieder bedreigt die in
ambtelijke of particuliere werkkring
dergelijke giften aanneemt?
Wat is dat voor dubbelhartigheid?
Amsterdam
De Bdt
Deelen
Eelde
Eindhoven
Den Helder
Luchth R'dam
Twente
Vlissingen
Zuid-Limburg
Aberdeen
Barcelona
Bordeaux
Brussel
Frankfort
Geneve
Helsinki
Innsbruck
Kopenhagen
Lissabon
Luxemburg
Madrid
Malaga
Mallorca
Munchen
Nice
Oslo
Parijs
Split
Stockholm
Zurich
Casa Blanca
Istanboel
Las Palmas
New York
Tel Aviv
Tunis
mist
zw. bew
l bew.
fbeJ^W
1 bew.
h! bew
g'ch bew.
h. bew
1. bew
nog iets meer naar het zuiden trekt,
bij dynamische hogedrukverwar-
ming misschien voor het scheiden
van de (winter)markt dan toch nog
een recordje in zitten? We wachten
maar af.
De afgelopen meteorologische win
ter zal naar voorlopige berekeningen
ongeveer een halve graad te warm
zijn, boven het normale Blitse ge
middelde van 2,2 graden Celsius.
Collega Pelleboer uit Paterswolde
hield in dit verband de Brabantse
landbouwer Chris Meeuwsen noe
eens even diens in oktober geuite
verwachting onder de neus: „Wij
moeten rekening houden met een
zeer strenge winter, die best eens het
kaliber zou kunnen benaderen van
1963". En wat was diens reactie?
„Drie mensen hebben de Elfsteden
tocht dit seizoen gereden De
winter van 1977 ziet hij zacht wor
den. In de praktijk zou die, gelet op
Meeuwsens voor tachtig procent on
gelijk in het verleden, nu Juist wel
eens op een streng seizoen kunnen
uitdraaien.
HOOOWATER vrijdag 27 februari VUasIngen 0.18-
12 11. Hartngvlletalulzen 0 33-12 SS. Rotterdam 2 19-
14.52, Schevrnlngen 1 34-13 54. lJmutden 2 13-14.31
Den Helder 5.29-18 10. Harllngen 8 04-20.31, Delfzijl
10.24-22.42.
onder redactie van loes smit
De sterke, zware trekpaarden zo-
als we die nu kennen, zijn er niet
altijd geweest. Een paar duizend
jaar geleden bestonden ze gewoon
-niet. De paarden die in ons land
in de terpen zijn opgegraven, had
den een schofthoogte van niet
meer dan 1.20 meter. Veel later
pas ging men zwaardere paarden
fokken, volgens „Ons Trekpaard"
het blad van de koninklijke
vereniging Het Nederlandsche
Trekpaard vermoedelijk, om
dat geharnaste ridders behoefte
kregen aan dieren die hun ge
wicht konden torsen. Maar er was
nog een reden, zegt Ons Trek
paard: men kende eenvoudig geen
doelmatig trektuig. Op afbeeldin
gen van oud-Egyptische strijdwa
gens zie je tengere paardjes de
wagen en zijn berijder trekken
aan een halsband met een leidsel
en ook de Romeinse wagens wer
den nog in de tweede eeuw van
onze jaartelling door losse, niet
ingespannen paarden aan een
halsband voortbewogen. Waren er
echte vrachten te vervoeren, dan
werden daar geen paarden voor
gebruikt die zouden stikken
met zo'n gewicht aan hun nek
maar runderen of slaven. Slaven
waren er toch genoeg en als de
voorraad op was gingen hun eige
naars wel weer ergens oorlog voe
ren en even nieuwe slaven maken.
De uitvinding van het gareel en
het borsttuig is dan ook van enor
me invloed geweest: alles kon in
eens vlugger en doelmatiger, er
kon veel meer tegelijk worden
vervoerd en de boeren kwamen er
achter dat paarden veel sneller
werken dan runderen. Zo kwamen
de landbouwers er op de duur toe
paarden voor de ploeg en de eg te
spannen. En van het een kwam
het ander: na de „uitvinding" van
één ingespannen trekpaard werd
al gauw duidelijk, dat je daar
best nog een tweede paard voor
kon spannen en zelfs nog wel twee
of drie rijen van twee voor elkaar
kon zetten ook.
Het enige waar Ons Trekpaard
toch niet helemaal zeker ran is, is
de vraag wat er nou eerder was:
het zwaardere paard of de zwaar
dere wapenrusting. Het kan na
tuurlijk zo geweest zijn, dat de
behoefte aan zwaardere paarden
ontstond, doordat harnassen en
andere uitrustingsstukken te „ge
wichtig" voor de lichte dieren
werden, maar het kan net zo goed,
dat er al steviger paarden werden
gefokt en dat toen die ridders ge
dacht hebben: nou kunnen we best
een zwaarder harnas aantrekken.
Niemand kan vertellen hoe dat
precies zat, want het is net zo'n
onoplosbaar probleèm als dat
van de kip of het ei.
Bazen, meent Viva, zijn er in drie
soorten: de aardige, welwillende,
redelijke; de strenge doch recht
vaardige. en de slavendrijvers. Bij
het laatste type kun je weglopen,
je niets' van zijn gebrul aantrek
ken of diep onder de indruk raken.
Voor de categorie onder-de
indruk-geraakten heeft het blad
dit beproefde advies: vecht er te
gen, bedenk dat een baas ook
maar een mens ls en stel je vooral
voor hoe hij er in z'n pyjama uit
ziet („zo'n gestreepte").
In het Westduitse plaatsje Süderstapel woont de dierenarts Wulf Hansen
met zijn vrouw Eva en niet te vergeten de ooievaar Klappi. Drie jaar
geleden viel het dier uit het ouderlijk nest en vond een nieuw onderdak bij
het echtpaar Hasen, dat steeds gehoopt heeft hun huisdier er nog eens toe
te krijgen zich bij zijn soortgenoren te voegen. Maar Klappi voelt daar
niets voor. Het ongewone huisdier is zo thuis bij de familie, dat het dan
weer eens in de keuken te vinden is als er iets lekkers wordt
klaargemaakt en dan weer in de huiskamer, waar het gezellig meekijkt
naar de televisie.
Het is zover: Elizabeth Taylor en
Richard Burton zijn opnieuw uit
elkaar. Althans volgens de New
York Post, die meldt dat de twee
zelfs besloten hebben officieel te
scheiden voor de tweedo keer.
Na haar vierde echtenoot versle
ten te hebben, trouwde Liz In 1964
met Richard, die toen één keer
getrouwd geweest was. Tien jaar
hielden ze het vol. zij het met
horten en stoten, maar toen zetten
ze er definitief een punt achter,
volgens Liz omdat Richard zo aan
de drank was. Zij zocht troost bij
de uit Amsterdam afkomstige
Henry Wijnberg, hij bij de Joego-*
Slavische prinses Elizabeth. Vorig
jaar oktober ruilde Richard de
laatste Elizabeth toch maar weer
om voor de eerste Elizabeth, wie
hij gezworen had nooit meer een
druppel drank aan te zullen raken.
Als oorzaak voor de waarschijn'
lijk nieuwe scheiding noemt de
Newyorkse krant dat Liz (43) in
Zwitserland stiekem een romance
zou hebben gehad met een 37-
jarige Maltezer, terwijl Richard in
New York filmde, waar hij overi
gens ook diverse malen gesigna
leerd werd met andere vrouwen.
In elk geval heeft Elizabeth nu
naar New York gebeld om te zeg
gen dat ze vrijdag niet op haar
verjaardagsfeest zou zijn, een
feest in een peperduur restaurant
dat nu maar afgelast is.
De Canadese premier Pierre Tru-
deau wil overal zijn mening over
geven, behalve over zijn vrouw.
Dat zijn privézaken waarover hij
in alle talen zwijgt. Pas nog zat hij
in Vancouver op een persconferen
tie, waar hij een spervuur van vra
gen moest verwerken. Hij ant
woordde op alles: wat hij vond van
de toestand van de economie, van
Franstalige televisie-
uitzendingen, van de Olympische
Spelen, kortom: van bijna alles.
Want toen een verslaggever op
merkte dat mevrouw Margeret
Trudeau er blijkbaar plezier in
heeft te tonen hoe onafhankelijk
ze van haar man is, deed de pre
mier of hij daar nog nooit van
gehoord had. „O, Ja?", zei hij qua-
sie-verbaasd. „Nou Ja, ik ben altijd
al voorstander van een zo groot
mogelijke onafhankelijkheid voor
zoveel mogelijk mensen. Volgende
vraag." Een teleurstelling voor de
beter gesitueerde kringen ln Ca:
nada, waar Margaret (27) op het
ogenblik het middelpunt van de
gesprekken ls, sinds ze al twee
keer heeft opgebeld in een recht-
steekse radio-uitzending om haar
mening te geven over persoonlijke
vrijheid en onafhankelijkheid.
Roddelend Canada vraagt zich af
of de premier dat wel allemaal
goed vindt, maar van hem zullen
ze het niet horen. Misschien nog
wel eens van Margaret Trudeau
zelf in een volgend radiopro
gramma.
„Ik ben de loodgieter. Dit is mijn hulpje.'
