NIVEAU NIET GEHAALD
aarse: afscheid van de kleuterklas
postenrijk verliest op springschans
rEV
aatste seizoen van damestrainer vol teleurstellingen en rellen
/nt
Reportag.es door
Peter Onvlee
Eerste grote
zege voor
Mittermaier
Russische
hegemonie bij
paarrijden
NDAG 9 FEBRUARI 1976
SPORT
TROUW,'KWARTET P7/RH9
rg jFan onze speciale verslaggever
?Od pNSBRUCK Strijden op
f. J Hyrapisch niveau, dat wil zeggen
eeen redelijke kans op een plaats
i) 2%jj de eerste acht. Aan deze alge-
c^leinene norm zouden in de laatste
7 agen voor 'Innsbruck' ook de
Jrie Nederlandse schaatsenrijd-
h ters Sijtje van der Lende, Annie
Jorckink en Chrlsta Jaarsma heb-
1. B ien voldaan, toen zij gedrieën in
44.0 nnzell op de 3000 meter onder de
%ijf minuten-grens doken. Het le-
ïpfe erde hen in ieder geval wel een
34 4plaats in de minimale ploeg voor
üet< e twaalfde Olympische Winter-
pelen op.
ïen aanvechtbare kwalificatie,
3 an begin af aan, met de eindcij-
ers van het damesschaatstoernooi
2i9|n de hand, beslist. Slechts met
205 nige goede wil kunnen de ver-
Nor jchting van nationaal kampioene
eri iijtje van der Lende als 'Olym-
1< >isch' worden aangemerkt. Een
5 ^lfde plaats zaterdag op de 1000
meter in 1.31.66 en een negende
isteren op de 3000 meter in
.50.86, zo'n zes seconden onder
haar persoonlijk record. Het wa
ren verreweg de beste Nederland
se prestaties op de gisteren voor
het eerst echt snelle baan van
Innsbruck.
'Alleen Sijtje van der Lende heeft
haar uitzending waargemaakt',
geeft Bram Leeuwenhoek, chef de
mission in Innsbruck en straks
ook in Montreal, zonder omhaal
toe. Om daarna echter tegelijk te
stellen: Toch geloof ik niet, dat
er een precedent is geschapen
voor de aanwijzing voor de Zo
merspelen'.
Een dualistisch standpunt. Het
Nederlands Olympisch Comité, dat
zeven man sterk de dubieuze
voordracht van de Koninklijke
Nederlandse Schaatsenrijders
Bond accepteerde, zal de komende
maanden ongetwijfeld aan de zeer
soepele houding in de winterperi
ode worden herinnerd. 'Annie
Borckink en Christa Jaarsma heb
ben zich niet op het door ons
gewenste en ook wel voor moge
lijk gehouden niveau gemanifes
teerd', aldus nogmaals Bram
Leeuwenhoek. 'Niet helemaal ver
rassend misschien. Ik ben tot kort
voor de Spelen ook altijd zeer
sceptisch geweest tegenover de
uitzending van een damesschaats
ploeg. Ik heb niet voor niets wel
eens gezegd, dat ik misschien al
leen achter de vlag zou moeten
lopen. Tot aan het weekeinde van
de Europese kampioenschappen in
Oslo eigenlijk. Daar zag ik zelf
dat twee rijders aan de Olympi
sche norm voldeden. Hans van
Helden en Piet Kleine. Dat week
einde reden de meisjes echter
ook onder de vijf minuten in
Inzeil. Aan de hand van toenma
lige seizoenranglijst ongeveer de
negende plaats. Wat moet je dan
doen? Wat moet je ook doen met
de tijden die Jan Derksen in Ma
donna di Campiglic reed, Jan Ba
zen in Inzeil en later ook nog
Klaas Vriend in Davos?'
Wat moet je er mee doen? Het
Nederlands Olympisch Comité be
sloot in alle gevallen tot het voor
deel van de twijfel. Nam, zoals
Leeuwenhoek het noemt, mense
lijke beslissingen. 'Ik kan geen
enkele garantie geven dat iemand
die je aanwijst, ook al is hij
wereldkampioen, een plaats bij de
eerste acht verovert. Ook favorie
ten kunnen falen,1 daarom wil ik
ook niet van precedenten spreken.
Een heeft het hier nu in Inns
bruck gemaakt, twee niet, zo sim
pel ligt het'.
Dat slechts Sijtje van der Lende
in de buurt van een prestatie op
behoorlijk Olympisch niveau zou
komen, was vooraf te verwachten.
Leeuwenhoek: 'Het was echter de
keus drie rijdsters of geen een. Zo
hebben wij het ervaren. Je kunt
niet zeggen: Sijtje van der Lende
was dit seizoen duidelijk beter. De
anderen hadden ook van het vorig
jaar enkele goede tijden staan.
Ook die telden mee in de beoor
deling dat was afgesproken. Trou
wens: Sijtje van der Lende was in
Assen in de landenwedstrid tegen
Rusland ook nergens, het Is niet
zo eenvoudig'.
Het Nederlands Olympisch Comité
koos voor drie rijdsters. Teveel
veel teveel zelfs. Mentaal waren
zo niet in staat op het gewenste
niveau te strijden. De wetenschap
seconden onder de beste eigen
tijden te moeten rijden, deed bij
voorbaat al alle hoop op resulta
ten van enig niveau vervliegen.
'Je moest', concludeert Bram
Leeuwenhoek, 'op de 3000 meter
afstand waarop de uitzending was
gebaseerd, zes seconden sneller
rijden dan je persoonlijke record.
Alleen Sijtje heeft het gedaan'.
Bram Leeuwenhoek heeft een team
gehad in de beslissing de rijdsters
uit te zenden, geen beslissende.
Het NOC-bestuur draagt de ver
antwoordelijkheid. Leeuwenhoek,
in wezen oneens met het gevolgde
beleid, zegt echter achter het
NOC-besluit te staan. 'Is zo'n be
sluit eenmaal genomen, dan doe
je dat'.
Voor Montreal zullen zich onge
twijfeld dezelfde gevallen gaan
voordoen wat gebeurt er dan?
Leeuwenhoek: 'De eisen zijn be
kend. Het is natuurlijk gemakke
lijker wanneer je te maken hebt
met mensen als Schenk, Verkerk
en Bols, zoals vier jaar geleden in
Saporro, dan heb je zelfs geen
enkel probleem. Maar met sub
toppers, met twijfelgevallen, ligt
het veel moeilijker. Daarbij:
mondiaal bezien zijn de Winter
spelen in het voordeel, er zijn
weinig wedstrijden, er is weinig
vergelijkingsmateriaal en heb je
tijden dan zijn deze nog nauwe
lijks te vergelijken. Bij de dames
was er eigenlijk geen enkele wed
strijd met een bezetting op Olym
pisch niveau. Bij de heren waren
er slechts twee. De interland te
gen de Noren en het Europees
kampioenschap. Ik weet het is ge
zegd, dat een prestatie enige ke
ren in wedstrijden vergelijkbaar
met het Olympisch niveau moeten
worden geleverd. Dat is niet ge
beurd'.
In ieder geval: het precedent ligt
er. Strijden op Olympisch niveau
is zeer rekbaar gebleken.
li onze speciale verslaggever
kSBRUCK 'Het zal wel aan mij liggen.' Gerard Maarse (46)
fade er zijn schouders maar over op. Het zoveelste relletje in zijn
was alweer wat uren yerlèden tijd. Annie Borckink
het smeulende vuurtje aangestookt, dreigde niet meer op de
meter te zullen starten en &£ft voor de rest van het seizoen
g te trekken.
in variaties inmiddels
jnïAjk overbekende verhaal. An-
I Borckink -.was weeE'cèèhs boos.
I, zielig ais zij met haar 24-
'is, dait zij te"torindg aandacht
de haar immers opgedrongen
h 'kreeg en wilde nithuiilen aan
rst van haar eigen trainer Ab
rretsen. Alleen: Ab Garretsen
ifcht niet in het Olympisch dorp
••tien en zoiets is gemeen. Zeker,
ineer de verloofde van Christa
wel een dagpasje verstrekt
van de Nederlandse chef d'e-
pBLEMEN
3 de 1000 meter, zaterdag, kwa-
p de problemen. In plaats van
ji eens te bezinnen op de opnieuw
rst magere verrichting zes-
rofcide in 1.32.50 zocht zij vtoor
d, televisiecamera's haar troost. 'Ik
•Hijg van Gerard Maarse te weinig
n mte, Gerard Maarse geeft me te
eoitnig aandacht en mijn eigen
ie iner mag het dorp niet in.' En
in Garretsen, maar wel begiijpen-
gei en koesterende (regio) trainer
teier ook voor de radiomicrofoon:
e g ga vanavond met haar wat
o nken en misschien wordt het
irgen op de 3000 meter dan nog
De 3000 meter. Het werd gisteren
opnieuw niets, Garretsens 'inspan
ningen ten spijt. Vijftiende in
4.56.75, meer dan elf seconden ach
ter de binnen de vijfhonderdste
seconde eindigende winnaressen
van het goud (Tatjana Averina,
tweede gouden medaille binnen 24
uur), zilver (Andrea Mitscherlich)
en brons (Lisbeth Korsmo). Annie
Borckink reed die afstand 'normaal'
zoals zij zich ook wel weer beschik
baar zal stellen voor de nog vol
gende kampioenschappen en wed
strijden van Maarses ploeg. 'We
hebben maar weer eens gesproken',
zegt Gerard Maarse. 'Eerst om vier
uur met een huilende Annie, daar
na met Annie en Garretsen, dat
laatste gesprek juist buiten het
Olympisch Dorp. Dan houdt het
voor mij op. Ze krijgt van mij
immers alle vrijheid, 's -avonds
bijvoorbeeld tot kwart over tien, ze
kan dan gaan en staan waar ze wil.
Met Ab Gerretsen ook. Er zal dan
ook wel over andere dingen dan
koetjes en kalfjes worden gespro
ken. Ook over schaatstechnische
zaken, ze doet maar, maar dan ook
nog eisen dat Garretsen in het
Olympisch Dorp moet kunnen ko
men omdat Christa's verloofde dat
ook mag. Voor mij is dat heel wat
anders. Ik zou, wanneer de ploeg
leiding hiervoor toestemming gaf,
er zeker niet gelukkig mee zijn
geweest. Het is ook niet gebeurd."
SPEELTUIN
Annde Borckink. De situatie ls tref
fend voor het speeltulnwereldje,
waarin het Nederlandse dames-
schaatsen zich de laatste jaren be
weegt. Vijf jaar lang bijna heeft
Gerard Maarse er nu in doorge
bracht. In maart, wanneer de we
reldkampioenschappen sprint en de
trip naar de Medeo-baan van Alma
Ata tot het verleden behoren stapt
hij er uit.
TVam het damesscbaatsen word ik
zeker wanneer je het internationaal
bredei dus, bekijkt, niet knettergek.
Er heeft per slot van rekening een
geweldig, ontwikkeling plaatsge
vonden. Acht rijdsters op de 3.000
meter onder de 4.50 de eerste drie
rijdsters met een verschil van 0.05
tussen de 4.45.19 e 4.45.24 enorm
spannend en mooi. Maar daarnaast,
al het wel en wee, er wordt maar
GERARD MAARSE: kinderspeeltuin.
Trainer Ab Garretsen helpt Annie Borckink.
gekletst. Er zou eindelijk eens meer
geschaatst moeten worden, dan
kunnen ze laten zien wat ze waard
zijn. Als er nu een tijd van 4.45 op
het bord staat, dan heb je geen
keus. Dan moet Je ook op die tijd
weg. Maar wat gebeurt? Sijtje van
dier Lende wil op 4:57. In de laatste
ronde kom je jezelf toch tegen, je
ziet het aan Mitscherlich, Je ziet
het aan Bur ka, aan de Amerikaan-
tjes aan iedereen.
Het Nederlandse damesschaatsen,
Gerard Maarse is er op uitgekeken.
Wil wel in het schaatswereld! e
doorgaan, met invaliden bijvoor
beeld, en niet alleen omdat het
eigenlijk wel aardig aanslibt bij
hetgeen waarmee hij nu jaren be
zig is. 'Mijn portie heb ik bijgedra
gen in de afgelopen vijf jaar. De
periode van Sapporo, de Jaren met
Atje Keulen-Deelstra, die waren
zonder meer leuk. Er zijn echter
ook vervelende dingen bij geweest.
Genoeg zelfs.'
De aanloop tot ddt seizoen was zo'n
periode met rellen om de top. 'Sub
toppers' noemt Gerard Maarse het
niveau overigens. 'Alle drie die hier
hebben gereden zijn van middel
matige kwaliteit, zo is het gewoon.
Aan het begin van dit seizoen al
heb ik gezegd, dat alle zaken, het
weigeren in de kernploeg uit te
komen, het tegen elkaar afzetten
steeds, de prestaties niet ten goede
zou komen. De sfeer om daartoe te
komen ds verre van optimaal ge-
TOEKOMST
Het feit, dat anno 1976 de Neder
landse schaatsenrijders de tijden
van 1972 nog maar nauwelijks be
naderen, terwijl de buitenlandse
concurrentie er seconden onder
duikt, is er niet alleen door ver
klaard. 'Er is ook minder materiaal.
Ina Steenbruggen heeft mogelijk
heden, dat wel, maar is er nog niet.
Margriet Pomper zal het nodige ge
wicht moeten kwijtraken. Haitske
Pijlman loopt nu al rond met de
vraag of zij er volgend jaar nog wel
bij wil zijn en nog wel doorgaat.'
En reagerend op de term speeltuin
werk: 'Als je daarmee bedoelt dat
de benadering van het schaatsge-
beuren door de rijdsters te weinig
volwassen is, dan wil ik zeker met
je meegaan. Als je Ab Garretsen
kort voor de wedsstrijd op de tribu
ne de schaatsen van Annie Borc
kink ziet slijpen, ik heb er dan niet
alleen de pest in. Als ik tijdens een
Olympisch toemood hoor dat men
op tijdeai weg wil gaan, waarmee je
in de verste verten niet in de
nabijheid van een behoorlijke
plaats komt, dan vraag je je wel
af: waar ben je mee bezig. Ik ga
dan ook inderdaad wel een beetje
rot weg, teleurgesteld zeker. Het is
triest dat Je straks tijdens het we
reldkampioenschap in Gjoevik ze
ker ook weer niet op het podium
komt te staan.'
Terug naar Innsbruck. Na het nu
beëindigde dam es toernooi. Dinsdag
reist Maarse met zijn mini-ploeg Je
terug naar Nederland. Na een te
leurstellend toernooi. 'Dat zeker, al
had ik er nu ook niet zoveel van
verwacht. Chrlsta Jaarsma heeft
een goede 500 meter gereden. Sijtje
van der Lende een goede 3.000 en
1000 meter. Meer niet. Annde Borc
kink ls duidelijk beneden de ver
wachtingen gebleven, Christa
Jaarsma eigenlijk oo. Zij !s voor de
3.000 meter uitgezonden en wan
neer je dan die twintigste plaats in
5.00.08 ziet, kun Je moeilijk tot een
andere conclusie komen.
En vergelijk dat nu allemaal eens?
Hoe komt het allemaal tot stand?
Die meisjes uit de VS maar ook uit
de DDR, zijn zelfs kort voor de
start nog aardig, lollig. De Neder
landse meisjes zijn overspannen,
overgeconcentreerd, weinig re
laxed.'
ACHTERSTAND
Gerard Maarse treedt aan het einde
van de volgende maand terug. Wat
dan met het Nederlandse top-
schaatsen? Terug naar de regio's?
Maarse zegt het voor het Ne-
derlqndse schawsen niet te hopen.
'Er zal dan, hoewel het kader zeker
redelijk is, teveel de mist in gaan.
Ik dacht niet dat we van de idee
van een kernploeg moesten afstap
pen. Zeker niet, wanneer de bena
dering meer volwassen wordt, wan
neer er ook eindelijk weer enige
continuïteit in de samenstelling
van de ploeg komt. De laatste Jaren
heb ik steeds met een andere groep
moeten werken. Met meisjes van
ook 21-22 Jaar daarin, die 't hadden
over de twee of «Me kinderen, die
zij over enkele Jaren wellicht zou
den hebben, met maar steeds wis
selende ploegen kun je niet door
bouwen raak Je achter.'
De achterstand ls inmiddels ont
hutsend groot geworden. Een wei
nig aanlokkende zaak om mee te
beginnen. Gerard Maarse: 'In nieu
we gezichten bij de kernploeg zie lik
't wel zitten, verfrissend. Ik heb al
eens namen genoemd. Eddie Ver-
heyen voor de dames en Jorrit Jor-
ritsma voor de heren, ik weet het.
Leen Pfrommer (de heren coach, re
dactie) heeft andere gedachten.
Maar ik dacht toch dat het geen
kwaad zou kunnen. En verzuch
tend: 'Indien mij vijf Jaar geleden
de keus zou zijn gelaten tussen de
damesploeg of een sprintploeg zou
ik zonder meer voor de sprinters
hebben gekozen. Los nog van het
geen ik sindsdien heb meegemaakt.'
Gerard Maarse heeft in ieder geval
zijn tijd volgemaakt. Is niet tus
sentijds bezweken voor de verlei
ding er maar helemaal het bijltje
bij neer te gooien. Heeft zich in
het steeds meer van werkelijke top
sport verwijdereende kleuterklasje
op de been gehouden. Eigenlijk een
Olympische prestatie.
INNSBRUCK Het 'Klammer-fes
tival' heeft nog altijd geen vervolg
gekregen. Drie keer dit weekeinde
beklommen de (tien)duizenden de
bergen rondom Innsbruck. Maar ln
Seefeld faalden zaterdagmiddag de
70-meterspringers, in Igls werd de
tweede Oostenrijkse tweepersoons
bob van de eerste naar de vierde
plaats in het eindklassement terug
geworpen en gistermiddag tenslotte
zorgde de 25-jarige Westdultse Rosi
Mittermaier voor de derde Oosten
rijkse ontluistering. Sneller dan le
dereen, dus ook sneller dan Brigitte
Totschnig stoof, zij de 2515 meter
lange helling met een hoogtever
schil van 700 meter van Axamer
Lizum af, het legioen onthutst ach
terlatend.
De eerste afdalingsoverwinning
bracht de goedlachse Rosi Mitter
maier direct het goud. Nog nooit
eerder was zij op dit onderdeel van
de skisport gehuldigd. In Grenoble
was zij erbij, vier jaar geleden in
Sapporo viel zij. De eindstand van
de herenafdaling had zij de afgelo
pen week goed voorspeld. Voor de
dames tipte zij Brigitte Toschnig.
Cynthia Nelson en Bernadette Zur-
briggen. Totschnig en Nelson wer
den echter twee en drie.
'Ik wist de tijden van Rosi Totsch
nig, ik heb me geen gekke dingen
in m'n hoofd gehaald en gepro
beerd zo gewoon mogelijk te doen.
Ik heb geen moment aan het goud
gedacht. De eerstvolgende bocht en
de ideale lijn, dat waren de dingen
waarmee ik bezig was. Tot aan het
einde'.
Rosi Mittermaier, veterane Inmid
dels die nog lang niet aan stoppen
denkt, relativeert. 'Een overwinning
op de Olympische afdaling ls een
gelukkige zaak, het ls een eenmali
ge wedstrijd, waarbij de vorm van
de dag en het geluk beslissen. Van
daag had lk dat geluk oan alle
bochten goed door te komen. Ik
hecht meer waarde aan «ie Wereld
Cup, de inzet van een seizoen lang
omvattende serie wedstrijden'.
Oostenrijk Inmiddels wacht na het
goud van Franz Klammer nog ai-
tijd op de tweede Olympische zege.
Brigitte Toschnig, 22 Jaar en fa/vo-
riete zoals ook Klammer was, had
die zege kunnen brengen. 'Ik heb
niet verloren', zei ze na de juist
voor haar teleurstellende afdaling.
'Rosi Mittermaier heeft gewonnen,
zij was nog beter'.
INNSBRUCK De zesvoudige we
reldkampioen Irina Rodtnina en
Alexander Zaitsev zijn zaterdaga
vond met een teleurstellende vrije
oefening Olympisch amploen bl]
het paarrijden geworden. Voor
Rodnima, de vrouwelijke helft van
het Mosfcouse echtpaar, was het de
tweede gouden Olympische medail
le. In Sapporo (1972) won zij sa
men met Alexander Oelanov. In
Innsbruck werd de 'Russische lijn'
doorgetrokken, want in 1964 (ook
Innsbruck) en 1968 (Grenoble) wa
ren Belousova en Protopopov de
Rodnina en Zaitsev dachten zater
dagavond voornamelijk aan zichzelf
en niet aan het publiek. Het paar
kon de overwinning al bijna niet
meer ontgaan na de verplichte fi
guren, maar toch reden zij, bijna
ongeïnspireerd, op muziek van Rus
sische volksliedjes, een behoudende
kür. Na een perfecte eenhandig#
lasso en een dubbele lutz raakte
Zaitsev met een hand het ijs bij
een dubbele loop. Ook twee landin
gen bij andere sprongen clukten
niet geheel
De jury waardeerde de kür met
alleen 5.8 en 5.9. Voor het eerst
sinds Jaren kregen de Russen bij
Internationale wedstrijden geen
zes. Voor uitvoering noch voor In
houd. Het publiek reageerde met
enig gejoel op de cijfers. In totaal
kwamen Rodnina en Zaitsev op
140.54 punten en zij kregen het
plaatscijfer negen.
1EFELD Precies 106 meter priemt de bijna vijftien meter
bge schans in de helder blauwe hemel boven de massa beneden
"?t. In ganzenmars, met de duidelijk van de 'gewone' ski's af-
jjJsjkende brede latten op de veelal rechterschouder, beklimmen
mannen het gevaarte, een klim van zo'n 250 meter lengte, trede
it kor trede. Onderaan de aanlooptoren, wordt halt gehouden. Voor,
een provisorisch aangebrachte stellage, nader beraad met de
ar toekijkende coach.
daarna hard remmen. Hoe langer
en schoner de vlucht destemeer
punten. Per meter 1,6 punt verschil,
voor een perfecte vlucht en landing
maximaal 20 punten. Een top, die
twee keer 55 sprongen lang niet
wordt gehaald. Zeker niet door
Henry Glass. Zijn redelijk verre
(79,5 meter) sprong gaat met zo
veel moeilijkheden gepaard, dat de
vijfkoppige jury (hoogste en laag
ste waardering vallen af) hem de
slechtste serie cijfers van de dag
(drie keer 7, een keer 7,5 en een
keer 8) toebedeelt
Kwaad
Glass is kwaad, op zichzelf vooral.
Pakt een hand sneeuw en werpt die
baliorig weg. Wanneer twaalf
springers later de met het getal
dertien getooide Oostdudtser Bernd
Eckstein Glass' prestatie met een
sprong van 81.5 meter bijna 'verbe
tert' (ook hij moest veel corrigeren,
drie keer 8 en twee keer 7,5 lichtte
er op het scorebord op) gloort er
plotseling toch weer hoop in het
Oostenrijkese kamp. De Oostduatse
springers zijn niet onfeilbaar, zij
maken op het kritieke ogenblik ook
fouten.
at.
;f eerste ronde van het 70 meter -
I pngen op de Olympische schans
_i a Seefeld zlit er op. Enkele minu-
tstfa later zall Henry Glass, de op dat
üment nog als zevende geklas-
erde Oostdudtser, aan de tweede
laatste sprong beginnen. De toe-
tr^ouwers beneden, vijftigduizend
nog meer, kaarten waren er niet
eer te krijgen, wachten stil af.
Dstenrijks jonge adelaars, bezet-
niet de eerste plaatsen Karl
c qchnabl (22) staat eeret op de der
plaats, Reinhold Bach Ier (20) is
htste, Rudolf Wanner (24) tiende
Anton (Toni) Innauer (17)
chfechts twaalfde. En dat, terwijl de
van Baldur Prieml huizen-
*>g favoriet is.
>ringen van de 70-meter schans.
'b benaming komt van de lengte
'n de aanlooptoren, 77,5 meter in
t geval met een 'verval' van 35
focent. Pas onderaan de toren een
at gladder gedeelte, de tafel. Met
al üde kreten storten de springers er
pnaf. Zeventig tot tachtig meter
- ook hier weer de benaming
®dt men op de baan met een
ellingspercentage van 38. De snel
heid waarmee dat alles gebeurt is
id 85 kilometer per uur. Het is
ven videgen als een vogel en
Baldur Priemls hoop leefit dan nog.
Goud voor een van zijn springers,
iets, dat hij zelf noodt had kunnen
bereiken. Ruim twee jaar geleden
nam hij het roer van de Oosten
rijkse springploeg in handen. Een
gezonken schip. Klasseringen tus
sen de twintig en dertig zorgden al
voor vrolijke gezichten. Innsbruck
1976 was van begin af aan zijn doel.
Innsbruck, de Olympische schans
van Bergisel (het 90 meter sprin
gen, een naam alweer ontleend aan
de te springen afstand tussen de 90
en 100 meter en de langere aan
looptoren van maximaal 104 meter)
en die van Seefelid. 'Voor mij sloeg
vandaag voor de eerste keer het
uur x' zei hij zaterdag.' Volgende
week zondag, op de laatste dag van
de twaalfde Olympische Winterspe
len, gebeurt dat voor de tweede
keer.'
Voorsprong
Priemls optimisme werd twee jaar
geleden voor 'dwaas' versleten.
Slechts één geloofde in het te vol
brengen wonder, Baldur Prieml
zelf. 'Toen lk eraan begon wist ik,
dat het materiaal er was, dat de
jongens springen konden. Anders
was ik er niet aan begonnen.'
Prieml zocht ook revanche voor
zijn eigen eergevoel. 'Zelf heb ik
als springer niet bereikt, wat ik
graag wilde. Daarom wilde ik ten
minste als trainer meer halen.' Dat
meer betekent tenminste zilver. In
1968. in de omgeving van Grenoble,
sprong Baldur Prieml zelf naar het
brons.
Met een acht man sterke selectie
toog Prieml aan het werk. Naast
het kwartet Schnabl, Bachler, Wan
ner en Innauer ook Willi Pürstl
(21). Rupert Gürtler (19). Hans
Wallner (22) en Alois Lipburger
(19), een groep, die de afgelopen
periode iedereen in de schaduw
stelde,. Vooral vorig seizoen. Oos
tenrijk was zo leek hetrijp te
treden in de voetsporen van de
Skandlnaviërs (in '64 de Pin Veik-
ko Kamkkonen en de Noor Thorald
Engan), de Oosteuropeanen in '68
de Tsjech Raska en de Rus Belous-
sov) en de Japanners (in '72 Ka-
saya). Temeer, daar Priemls selec
tie het ontegenzeggelijke voordeel
van de technische (materiaal)
voorsprong zou hebben-
In de dagen voor het uur x verliest
de Oostenrijkse luchtmacht even
wel de eerste slag. Het technisch
comité van de Internationale Ski
Federatie (FIS) haalt dan een
streep door het gebtuik van de ski's
met schuiimplastic spoilers en een
nieuwe (achter) binding, verbiedt
de lichte handschoenen, de op de
uit lang vervlogen tijden herinne
rende helmen met aërodynamische
voor- en achterstuk, de vederlichte
pakken en bepaalde tevens dat ook
het directe contact tussen coach en
springer tindens de sprong door
middel van minuscule, in de helm
ingebouwde ontvangers, op straffe
van uitsluiting is verboden.
Baldur Prieml: 'Dat verbod bewijst
dat men ons vreest. Dat men tegen
ons nieuwe materiaal zou zijn. kon
den we verwachten. Helm en spoi
lerski kan men als aërodynamisch
hulpmiddel zien. Maar dat men een
nieuwe binding afkeurt begrijp ik
niet. Dat is iets, dat de veiligheid
van de skiër bevordert. Zoiets moet
men niet tegenhouden. Dat is bela
chelijk. In wezen vind ik dat die
hele zaak ook. Er wordt nu opeens
over kansengelijkheid gesproken,
pakt men dit woord uit de la. Maar
jarenlang denkt men daar eenvou
dig niet aan, wanneer Oo6t-Duits
land voorop loopt op sportmedisch
gebied. Dan wordt niet gezegd: Je
moet je kennis ook aan Je concur
renten overdragen. Eigenlijk wor
den wij nu bestraft voor het feit,
dat we de afgelopen periode hard
hebben gewerkt. De anderen had
den dat ook kunnen doen, haddtn
ook nieuwe wegen kunnen zoeken
en vinden om het schansspringen
verder te ontwikkelen.'Het verbod,
met algemene 6temmen genomen
door de acht man sterke commissie
van de FIS, leidt binnen het Oos
tenrijkse Ski Verbond tot grote
problemen. Een van de acht was
namelijk de Tiroler Emmerich 'Put-
zi' Pepeunig. Vlce-voorzltter Koller:
'Het minste wat je van een landge
noot mag verwachten is dat hij
voor jouw belangen opkomt. Maar
hij vindt het baantje van secretaris
ln de FIS blijkbaar belangrijker.
We zullen hem niet meer als zoda
nig voordragen.'
Wonderbed
Wat de Oostenrijkers rest is een
'wonderbed'. opgesteld in de kelder
van het Seefelder hotel. Ruim
twintigduizend gulden duur en ver
troeteld door masseur Willi Dungl.
"Een schitterend bed. Als je er op
gaat liggen kun je helemaal elec-
trisch gekneed, beklopt en gemas
seerd worden, zijn stralingsbehan-
delingen mogelijk en al dat soort
dingen. Het is compleet nieuw en
vervangt eigenlijk de bestaande ap
paraten.'
Het is niet voldoende. 'We zijn een
Jaar te vroeg in vorm gekomen.'
weet Karl Schnabl, vorig Jaar bij
de voor-Olympische wedstrijden
nog eerste in Seefeld en toen ook
winnaar van de schansentoernee,
raakte zijn schansrecord kwijt en
heeft slechte het brons als troost
prijs. Sprongen van 82.5 en 81.5
meter ten spijl
Hans-Georg Aschenbach (24), de
dubbele (op de kleine' en 'grote'
schans) wereldkampioen van 1974,
die daarna wegens een meniscuso
peratie enige tdjd niet van de
schans vloog, Is Karl Schnabl voor
bij, later passeert ook Jochen Dan-
neberg (22), hem nog. precies de
twee mannen die hij vooraf als die
grootste favorieten voor het goud
tipte. 'De achterstand na de eerste
sprong was te groot, bijna zeven
punten. Vorig jaar. bij de voor-
Olympische wedstrijden, lukte het
wel. Toen ging ik van de tiende
naar de eerste plaats. Maar zoiets ls
eenmalig. Ik geloof, dat de ver
wachtingen te hoog waren gespan
nen. We hebben zeker niet slecht
gesprongen, alleen de Oo6tduitsers
waren dit keer beter.'
Met sprongen van ruim tachtig me
ter grijpt Hans-Georg Aschenbach
het goud. Verbijsterd hij met een
Vreugde na de sprong van
Jochen Dannenberg. Later zou
hij alleen nog gepasseerd wor
den door zyn landgenoot Hans
Georg Aschenbach.
welhaast perfecte techniek (vier
keer een waardering van 19, de
enige springer die dit haalde) de
tienduizenden onderaan de schans,
de massa die van Seefeld een vol
gepropt bergdorp maakt. Aschen
bach en Danneberg falen na Glass
en Eckstein niet. De ononderbro
ken trainingen of op een van de
vele oefenheuvels ln de DDR of op
een van de kunstaccomodatlea.
voornamelijk op nat gehouden
plastic matten leveren hun rende
ment meer dan op. 'We hebben het
niet gek gedaan', zei trainer Wer
ner Lesser. 'Oostenrijk begon de
material-oorlog. wij zegevierden.'
