Phil. Bosmans: „Het gaat erom
echt mens te zijn voor elkaar."
Uw probleem ook het onze
Maagklachten?
Neem een lachbui
Hebt u al iemand gevraagd?
„Ik ben een kleine kabouter, die vergeten bloemen plukt"
MAANDAG 29 DECEMBER 1975
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
DOOR FRED LAMMERS
ANTWERPEN De Lange
Klarenstraat in Antwerpen,
een zijweg van de drukke Meir,
is een smalle, sombere straat.
Op de middag dat ik aanbel op
nummer 24 om te praten met
pater Philip Bosmans, de
schrijver van het ook in Neder
land bekend geworden boek
„Menslief ik hou van je" ziet
alles er nog een beetje triester
uit. Het is guur en het motre
gent, echt een van de donkere
dagen voor Kerstmis. Twee
^-trappen op en ik ben in het
kantoortje van Phil. Bosmans,
een 53-jarige, stevig gebouwde,
beetje kalende man, goedlachs
en druk pratend, gekleed in
donkere pantalon en zandkleu
rige coltrui.
Vanuit zijn werkkamertje geeft hij
leiding al vindt hij die typering
niet zo plezierig, omdat hij zich
juist afzet tegen structuren aan
de Bond zonder Naam in België,
een beweging die in 1938 in Neder
land werd opgericht door pater
Henri de Greeve. Bij onze zuider
buren is deze bond veel later van
start gegaan en is hij nu nog bijzon
der populair. „Er zijn in België
190.000 mensen bij aangesloten en
maandelijks komen er zonder dat
wij reclame-acties voeren zeker
duizend leden bij. Onze organisatie
is niet gebonden aan de rooms-
katholieke kerk. Ik ben als pater
zou je kunnen zeggen voor dit werk
uitgeleend. Wij zijn er voor ieder
een, voor gelovigen en ongelovi
gen. Onze leden zijn allerlei levens
overtuiging toegedaan. Een paar
dominees in Vlaanderen zijn trou
we medewerkers van me", vertelt
pater Bosmans.
Zijn bond helpt velen: ex-
gevangenen, zigeuners, prostituées
die hun leven anders willen in
richten," en mensen in moeilijkhe
den die buiten de sociale wetten
vallen. Daarnaast worden radio
uitzendingen verzorgd en in
Antwerpen één minuten-
boodschappen voor de telefoon,
iets waar druk gebruik van wordt
gemaakt.
Het zijn deze „vitaminen voor het
hart", zoals Phil. Bosmans ze
noemt, die gebundeld zijn in het
boek, dat een van de grootste best
sellers is geworden die Vlaanderen
ooit heeft gekend. „Ik had dat
succes niet verwacht, maar ik ben
dankbaar dat zoveel mensen in
mijn boek licht vinden op hun weg.
Onlangs hoorde ik nog dat een
dokter, die zware klappen heeft
moeten incasseren in zijn leven,
troost put uit dit boek en het op zijn
nachtkastje heeft liggen. Al had ik
het alleen al voor die man geschre
ven. dan zou het al aan zijn doel
hebben beantwoord," vindt pater
Bosmans. t
Mens vervaagt
„Wij geven de liefde handen en
voeten, maar willen geen sentimen
teel gedoe. Het gaat erom echt
mens te zijn voor elkaar. Er is in
deze wereld een groot tekort aan
gewone, vriendelijke mensen. Te
genwoordig wordt alles veel te we
tenschappelijk benaderd. Alles is
gestructureerd. De mens naast ons
is vervaagd achter glas en beton.
PHIL. BOSMANSgeen sentimenteel gedoe
Hij is onze zuster en broeder niet
meer. Wij voelen ons niet meer
verantwoordelijk en bekommerd
voor elkaar. Ons hart komt er niet
meer aan te pas," meent Phil.
Bosmans.
In zijn werk wordt hij met veel leed
geconfronteerd, vooral met een
zaamheid. „Het drama van deze
tijd is dat wij elkaar geen gebor
genheid meer kunnen bieden, om
dat wij de bron van alle liefde.
God, hebben verlaten." Als je geen
vrienden hebt is dat erg, stelt pater
Bosmans. „Het ligt echter vaak aan
de mensen zelf. Je moet beginnen
beminnelijk voor een ander te zijn.
Als je met je medemensen op goe
de voet staat kun je met hen pra
ten, met hen eten, met hen omgaan.
Veel mensen zijn bezig van hun
medemens een vijand te maken.
Dan kan je,er alleen nog maar mee
vechten".
Klooster
Phil. Bosmans reist heel België
door om zijn ideeën uit te dragen.
Soms komt hij pas laat in de avond
thuis. Dat thuis is het klooster van
de montfortanen in Kontich, even
buiten Antwerpen, waar Phil. Bos
mans al bijna dertig jaar woont.
..Ik heb er een eigen kamer met een
bureau, een bed en mijn boeken.
Op mijn kamer staan wat souve
nirs die mensen mij hebben ge
stuurd en die ik niet direct wil
wegdoen, maar er is eigenlijk geen
plaats voo£ Ik hecht niet aan bezit
tingen. Volgens aardse maatstaven
heb ik niets, maar toch ben ik rijk,
omdat ik alles bezit wat ik nodig
heb. Mijn bezit is mijn liefde tot
God. Als ik dat moest verliezen zou
ik alles verliezen. Als ik God niet
De essentiële dingen
in het leven zijn gratis
zou liefhebben kan ik de mensen
ook niet werkelijk liefhebben".
Pater Bosman houdt van mensen.
Vooral tot degenen die het heel
moeilijk hebben voelt hij zich aan
getrokken. „Ik hou van mensen
zoals ze zijn, er bestaan immers
geen anderen," merkt hij op.
Jeugd
Dat mensen het in hun leve verre
van gemakkelijk kunnen hebben,
daarmee werd Phil. Bosmans in
zijn jeugd al geconfronteerd. „Ik
ben geboren in Gruitrode, een
dorpje in Belgisch Limburg. Vader
had daar een boerderijtje. Later
verhuisden we naar Genk. Mijn
twee broers gingen daar in de mijn
werken en dat doen ze nog. Om me
heen zag ik dagelijks de noden van
de kleine landbouwers en de mijn
werkers. Thuis hadden we geen
armoede en geen overvloed, maar
net genoeg meer heeft een mens
ook niet nodig."
Dit standpunt is Phil. Bosmans
blijven verkondigen, vooral toen
hij, zonder dat zijn ouders daar
enige invloed op hadden uitgeoe
fend, geestelijke was geworden.
„Hebzucht is de eeuwenoude
kwaal van de mensen. Je leest dat
woord in geen enkele studie. We
hebben er in onze moderne tijd wel
andere woorden voor gevonden,
die niemand verstaat. Wij moeten
weer leren geloven in het kleine.
Het is'mijn overtuiging sat geluk
niet bestaat in wat je bezit, maar in
wat je geniet. Alles moet-tegen-
woordig geld kosten, terwiil de es-
sensiële dingen in het leven gratis
zijn: lucht,zon, vriendschap, gene
genheid en liefde. Je kunt ze in
geen enkele winkel kopen en toch
wordt de kwaliteit van het leven
alleen daardoor bepaald."
„Ik zou het de mensen wel willen
toeschreeuwen dat ze weer van
kleine dingen moeten gaan genie
ten. Stop eens met je auto als je in
een mooie herfstlaan rijdt en laat
die kleurenpracht een minuut of
vijf op je inwerken, kijk eens naar
een zonsondergang, die in deze tijd
van het jaar zo prachtig kan zijn.
De meeste mensen vinden het zo
vanzelfsprekend dat ze leven en
tijd krijgen om gelukkig te zijn".
Vasten
Over de huidige recessie maakt
Phil. Bosmans zich geen zorgen.
„Versobering zal enorm veel oplos
sen. De wereld lijdt in grote mate
aan indigestie. Er is maar één mid
del om een dergelijke kwaal te
voorkomen en dat is vasten."
Als ik opmerk zijn uitspraken
„wijs" te vinden begint Phil. Bos-
mans te lachen. „Ik zeg geen ge
leerde dingen. Dat boek bijvoor
beeld, waar de mensen nu op af
vliegen, had mijn moeder kunnen
schrijven. Het moest eens gezegd
geworden. Ik heb het ook niet van
mezelf. Ik heb gewoon het brood
gebakken. Eigenlijk ben ik een
vreemde, kleine kabouter, die ver
geten bloemen plukt en tegen mo
derne afgoden schopt.'*
Als ik Phil Bosmans vraag of hij
zelf wel eens in de put zit zegt hij:
„Het is voor mij inderdaad niet
altijd gloria in excelsis. Ik heb ook
mijn moeilijkheden. Het zou onno
zel zijn te beweren dat het bij mij
altijd is gelijk een klaar waterke.
Ik probeer me er dan overheen te
zetten. Alleen mijn naaste mede
werkers merken het. Dat hindert
niets. Als je weet dat je er zelf af en
toe last van hebt aanvaard je het
gemakkelijker als anderen zo'n
dag hebben. Wat ik de mensen pro
beer bij te brengen is geduld te
hebben met jezelf en het een tijdje
langer vol te houden dan je denkt
dat je kunt. De meeste mensen
geven het te vlug op. Dat geldt voor
alles. Moeilijkheden horen bij het
leven. Je moet echter proberen niet
in de problemen te blijven zitten.
Je moet er doorheen. Als ik er
dieper op inga zegt Phil. Bosmans:
„Jezus is voor mij de diepste
grond, de sleutel van alles. Hij is de
weg en volgens mij ook de uitweg
in deze tijd. Het is bemoedigend
dat veel jongeren dat op dit mo
ment beginnen te ontdekken."
De Bijbel is voor Phil Bosmans de
wegwijzer bij hetgeen hij onder
neemt. „Het evangelie is het meest
menselijke document, maar je
moet het goed lezen, het verband
zien." Hij laat erop volgen: „Ieder
mens is een wereld op zich. Het
leven is een mysterie. Geen mens
kent zichzelf ten volle. Dat is ook
niet nodig. Als men zich overgeeft
aan het leven, uit liefde, geeft men
zich eigenlijk over aan God. Hij zal
dan de leiding nemen in je leven.
Dat is mijn ervaring. Jé aanvaart
dan elke dag als een gave, een
geschenk, een nieuwe mogelijk
heid om anderen gelukkig te ma
ken. En als je een ander mens
gelukkig maakt, heb je de wereld
een beetje gelukkiger gemaakt".
door Mink van Rijsdijk
Nairobi 1975 was natuurlijk een serieus gebeuren, waar
hard is gewerkt. Iedere morgen om half negen werd er aan
getreden. Radio- televisie- en dagbladmensen hadden er
dan al een half uur persconferentie opzitten.
Maar 2500 mensen en vrouwen kunnen vanzelfsprekend
niet drie weken uitsluitend het pad der ernst betreden. Er
was geheel volgens Prediker ook een tijd om te la
chen, een tijd om gezond te zijn en helaas ook een moment
om naar de dokter te draven. Bij bosjes zijn ze gevallen, de
oecumenische zwoegers, vooral de eerste week. Ladingen
pillen tegen maag-darmklachten zijn verorberd, hetgeen de
pret niet vermocht te drukken, maar wel erg hinderlijk was.
Mijn kamergenote en ik moesten ook op een kwaad ogen
blik ons logeervertrek ombouwen tot ziekenboeg. We slik
ten trouw en braaf de medicijnen, maar of die ons weer fit
maakten?
We lagen nogal katterig in bed en probeerden voor elkaar
geestelijk wat boven onze stand te leven door toch papieren
te ordenen en te lezen. Voor ons, huisvrouwen, die thuis
verantwoordelijk zijn voor de dagelijkse hap, was het iede
re avond samen uit eten gaan, dan ook steeds een echt uitje.
Daar was die bewuste dag echter geen sprake van, wat ons
zeer verdroot. Maar een lege maag oecumeent niet graag,
dat werd ons na een poosje hardnekkig duidelijk.
'We moeten toch eigenlijk wel iets eten', sprak wijs, doch
wat aangeslagen mijn medepatiënte. Op zulke momenten
krijg je visioenen van een toastje met rookvlees of een paar
Hollandse beschuiten, ideetjes, die je beter acuut kunt ver
dringen, net als het verlangen naar je eigen bed.
Na enig overleg werd besloten tot een paar sandwiches met
kaas. En aangezien de avond nog lang was, meenden we er
goed aan te doen elk drie stuks te bestellen. We knapten bij
de gedachte aan een paar flinterdunne boterhammetjes
aardig op.
Klop-klop, daar werd ons ziekenkostje al gebracht. Nee, n
toch niet. Er was kennelijk een vergissing gemaakt. De
ober, die binnentrad, kon niet anders dan zijdelings door de
deur, zo groot en breed was het blad, dat hij torste. Zes gro
te schalen, toegedekt met verzilverde deksels werden be-
hoedzaam en plechtig de kamer ingevoerd. 'Dit is foul
hoor', maakte mijn buurvrouw de bediende snel duidelijk,
'wij bestelden alleen een paar sandwiches.' Een stralende
lach, die ook meewarigheid inhield om die domme, blanke
vrouwen, was de reactie. De man haalde met een tafeltje-
dekje, ezeltje-strekje gebaar een van de blinkende deksels
weg en zei: 'Dit zijn sandwiches.'
De soberheid van zijn antwoord was niet in overeenstem
ming met wat hij bracht. Een sandwich bestond namelijk
uit twee ferme boterhammen met dik kaas, versierd mei
een kloeke hoeveelheid aardappelsla, mitsgaders een portie
zalm, rijkelijk overgoten met mayonaise. Het geheel was
verstopt onder met gulle hand uitgestrooide chips. En om-
dat het oog ook wat wil, zoals mijn moeder altijd zo tref
fend zegt, was de compositie smaakvol gegarneerd met to- Q(
maten, ei en augurk. Zes van deze Hollebollegijs aanbiedin
gen waren voor ons vervaardigd. Onze delicate magen pro
testeerden al danig als we naar de uitstalling keken. Vanwe
ge de slappe lach, die maar eindeloos aanhield, konden we
bovendien geen hap door de keel krijgen. Toch hebben die
glimmende deksels met de enorme hoeveelheden voedsel
daaronder wonderen verricht; lachen heeft soms een heil
zame uitwerking, zelfs op een verstoord interieur. Of zou
den die Kenyaanse pillen zo goed gewerkt hebben? Mijn
kamergenote en ik zullen het tegendeel nooit kunnen bewij
zen, maar wij geloven toch meer in een lachbui. f
door Anne Marie Lücker
Hebt u al iemand gevraagd of gaat u zelf ergens heen o'p oudejaarsavond? Er zijn nog altijd men- f
sen die omdat ze alleen zijn zich bewust onttrekken aan iedere vorm van feestelijkheid.
Dat zijn dan de mensen die heel ge
decideerd roepen dat hun niets
heerlijkers lijkt dan onder de wol
te kruipen met een boek en een
glaasje en dat de rest van de we
reld ze gestolen kan worden. Maar
in het diepst van hun hart hopen ze
dat de telefoon nog gaat.
Omdat ze het allemaal zo gedeci
deerd roepen denken buitenstaan
ders: het zit wel goed met nicht
Paula of met oom Henk. In de
meeste gevallen is de o zo kwetsba
re ballon met het kleinste speldje
doorgeprikt. Het zich afsluiten van
de buitenwereld heeft vaak te ma
ken met de meelijwekkende toon
waarop geïnformeerd wordt naar
het wel en wee van nicht Paula of
oom Henk. Want wie wil er nu zie
lig gevonden worden?
Ieder maakt zo zijnv plannetjes
deze dagen. Je zou de planmakers
,in verschillende categorieën kun
nen onderverdelen. De 'kluize
naars', de 'partijgangers' met feest
hoeden, glitterjurken, klaterge-
lach en bruisende champagne. De
stemmige, besloten gezinsfeesten
met spelletjes en chocolademelk
onder de lamp aan de huiskamer
tafel. De moppentappers en de dij
enkletsers met net een glaasje te
veel op in een grote kring bij el
kaar die meestal eindigen met ru-
zie.
Dan zijn er de 'stille' mensen die
zonder al te veel woorden bij'de
haard zitten te lezen en elkaar
klokslag twaalf omhelzen om ver
volgens te gaan slapen. Ieder mens
uit zijn emoties op een andere wij
ze, naar buiten toe vaak in tegen
overgestelde richting.
De neiging van jongere mensen bij
elkaar te kruipen om er samen nog
iets van te maken zonder alle opge
legde verplichtingen en tradities
wordt steeds groter. Het eigene,
het 'privé', wordt wederzijds geres
pecteerd. Het verdriet of de vreug
de hoeft niet uitgespeld en uitge
plozen te worden; men accepteert
domweg de mens zoals hij is. Maar
wil een mens wel praten oyer zijn
vreugde of over zijn verdriet, dan
wordt er geluisterd.
Iedere groep heeft zijn eigen code.
)l
Wanneer je stilstaat bij het gemid- -
delde beeld van een wijk of een
straat, dan wordt de beslotenheid
of de openheid overduidelijk. De
tekenen in het diepst van ons hart
gaan naar die openheid. En wat
doen we eraan? Ga om twaalf uur or
de straat op, stel je huis open voor sg
iedereen. Neem een fles of een lek- gjj
kere hap mee en wees erg blij dat
iedereen zich een beetje gelukkig
voelt op dat moment.
MEDEDELING: In ons bezit is een
hele stapel aanvragen naar de
complete tekst van versjes, waar
van slechts een paar regels of een
paar woorden bij de vragenstellers
bekend zijn. Deze vragen kunnen
niet in deze rubriek opgenomen
worden. Wij proberen zo mogelijk
uit ons archief te putten, maar ook
dit heeft grenzen. Hetzelfde geldt
voor verhaaltjes uit oude school
boekjes en artikelen, waarbij de
opgave van schrijver, onderwerp
titel en datum ontbreekt. Lezers
van onze rabriek weten dat het
voor ons niet gauw té gek wordt,
maar vraag daarom geen onmoge
lijke dingen s.v.p.!
VRAAG: Bij de Duitse inval in
Nederland zouden er veel joodse
Nederlanders zijn geweest, die na
het vertrekken van de laatste boot
uit IJmuiden door verdrinking hun
leven hebben beëindigd. Is het mo
gelijk dit verifiëren?
ANTWOORD: Na de meidagen-
werden in Nederl.-Indië veel van
deze afschuwelijke dingen verteld,
zonder dat de mogelijkheid be
stond hierover zekerheid te krij
gen. Wij hebben de tot onze dienst
staande literatuur hierover door
gewerkt en contact gezocht met
het Instituut van Oorlogsdocu
mentatie. Onze conclusie is, dat
hoewel vaststaat dat er in het be
gin enige en later tijdens de bezet
ting helaas meer gevallen van
zelfmoord bekend zijn, op dat
ogenblik niets van een massaal „de
dood liever verkiezen" gebeurd
zou kunnen zijn. (Naam en adfes
van de vraagsteller waren niet bij
de vraag aanwezig).
VRAAG: Uit een boedel kwamen
we in bezit van een schilderij van
E. Vernon en van Marius Richters.
Is het mogelijk iets over de schil
ders te weten te komen
ANTWOORD: Over Vernon niets,
over Richters zo veel te meer: 1878-
1955. Hij woonde en werkte voor
namelijk te Terbregge, Hilli-
gersberg. Was leerling van J. Gid-
ding sr en A. H. R. v. Maasdijk. Als
schilder, aquarellist, tekenaar, et
ser, lithograaf en glazenier kreeg
hij grote bekendheid. Zijn werk is
o. a. te zien in museum Boymans
van Beuningen te Rotterdam.
VRAAG: Hoeveel uren heeft de
zon, merkbaar over geheel Neder
land, de zonnigste maand van 75
geschenen en welke maand was
dat?
ANTWOORD: De Bilt registreerde
aan zomersche dagen (25° of war
mer) en tropische dagen in Juni 5
en 2, Juli 7 en 6, Augustus 19 en 8,
totaal 31. Boven de 20 C: In Juni 17,
normaal 14, Juli 27, n 18, Augustus
29, n 19. Totaal 73, normaal 51. Het
aantal uren, die de zon kan schij
nen, is natuurlijk verschillend in
deze drie maanden. Wij vestigen
uw aandacht op het interessante
artikel van onze Weerman De Jong
in de krant van Woensdag 3 Sep
tember pag. 10 onder de kop:
Slechts één warmere zomer (1947)
in de laatste honderd jaar.
VRAAG: Wij wonen in een heel
prettige flat en de verstandhou
ding tussen alle bewoners was heel
goed, tot er een nieuwe stel bewo
ners kwam die iedereen doof en
half gek maken door de keiharde
popmuziek die niet alleen hele da
gen, maar tot in het holst van de
nacht overal doordringt. We heb
ben geprobeerd deze mensen te
overtuigen van de verlangens van
de andere bewoners, maar het
helpt niets. Zijn er nu officiëlewe-
gen, die wij in geval van nood
kunnen bewandelen. Het is een ne
telige zaak, maar dit is toch een
onmogelijke terreur van een paar
mensen?
Vragen (één per brief) zenden
naar: Uw probleem ook het onze,
Postbus 507, Vorburg. Naam en
adres vermelden. Eén gulden aan
postzegels bijsluiten. Geheimhou-
ding is verzekerd
ANTWOORD: We hebben contact
gehad met politieambtenaren van
verschillende grote steden: Over
dag is er niets aan te doen, maar
om 23.30 wordt de nacht veronder
steld te beginnen, waarin ieder
recht heeft op rust. Is er dan on
houdbare herrie, dan is het zaak
direct de politie in te schakelen,
die zonodig proces-verbaal op
maakt. Komt de politie op een
ogenblik van stilte tussen twee
LP's dan is er geen reden om in te
grijpen. Het bezwaar van een pro
ces-verbaal is dat het leven in de
toegestane uren" nog moeilijker
wordt. De enige mogelijkheid ligt
o.i. in het leggen van persoonlijke
contacten, hoewel wij het ons be
wust zijn, dat de aversie tegen
milieuverpestende rustrovers het
zou kunnen winnen van welke
vriendelijke gedachte dan ook.
VRAAG: Kan een kinderloze we
duwe, kinderen van een overleden
zuster uitsluiten van haar erfenis.
Behalve deze zuster was er nog een
overleden broer, van wie 5 kinde
ren in leven zijn en een weduwe
van een broer van de man, eve
neens met kinderen. Kan dit zon
der testament?
Antwoord; neen dat gaat niet: De
kinderloze weduwe was de enige
erfgename van haar overleden
man; dat sluit direct uit de tak van
de broer van haar man, de kinde
ren van deze broer. Zonder testa
ment zou de erfenis in twee staken
gedeeld worden: waarbij de ene
helft zou gaan naar de beide kinde
ren van de overleden zuster en de
andere helft naar de 5 kinderen
van de overleden.broer (de wedu
we van deze broer indien nog in
leven treedt voor de minderjari
ge kinderen op maar erft zelf
niets).
Is er wel een testament, dan heeft
de testatrice daarbij het volste
recht te beschikken over haar nala
tenschap. Zij kan daarbij uitslui
ten wie ze wil, maar bv ook een
legaat schenken aan de kinderen
van haar mans broer, zelfs aanzijn
weduwe. Het is wel duidelijk dat
men de notaris moet vragen derge
lijke warrige zaken in een wettelijk
goedekeurde vorm te gieten.
VRAAG: In sommige boeken leest
men als achternaam van de moe
der van Maarten Luther, Ziegler,
in andere Lindemann, Welke naam
is juist.
ANTWOORD: Volgens de
kerkgeschiedenis Bakhuizen v.d.
Brink/Lindeboom is de naam Mar-
garethe Ziegler. Dit zijn autoritei
ten, die te vertrouwen zijn. In the
Illustrated History of the Reforma
tion noemt Franz Lau de naam
Lindemann. Volgens ons is de
naam Ziegler ontleend aan het'am
bacht van de vader.
VRAAG: Tijdens het waterdicht
maken van voegen in een keuken,
werd waterglas gemorst op don
kerblauwe geglazuurde tegels. Ze
zijn nu dof en wit gevlekt. Hoe
krijgt men het eraf?
tti
glas en de vernietiging van deze
glaslaag betekent aantasting van
de glazuurlaag van de tegels en
vernietiging van de voeggedeelten. an
Een jeugdig MTS'er verklaardelre
met fijn schuurpapier, en met zil- nc
verpoets de vlekken te lijf te willen
gaan. Dit is nog niet eens zo gek:
De heer Altena uit Haarlem raadt
aan: Flink schuren, met witte po-
lishremover (merk Altena). Wij
wensen u een prettige
Kerstvacantie!
n
VRAAG: Ik ben op zoek naar de st
stambomen van vorstenhuizen.
Waar zou ik die kunnen vinden? En
naar het adres van de ver. Vrien- lid
den van het huis van Oranje. g
ANTWOORD: De Almanach den
Gotha geeft tot 1941 vrijwel alle e
gegevens over de door u gezochte ir
stambomen. Daarna kwam de veel
eenvoudiger uitgave Fürstliche |j{
Haüser van 41-71 (De Almanach de
G. is o.a. aanwezig in de biblio
theek van het Kon. Huis Archief
Noordeinde 74, Dn Haag. Wat u
tweede vraag betreft: vermoede- ik
lijk bedoelt u de ver. Vrienden van ge
het Oranje Nassau MUseum te
Delft (O. Delft 185).
ol
ANTWOORD: Deze vraag was
weer een ouderwetse uitdaging. We
begonnen bij tegelzetters, stuca-
doors, loodgieters, gingen verder
met drogisten, chemische laboran
ten, groothandelaren in bouwma
terialen en iedereen zei: Er is wei
nig aan te doen: Het waterglas is
VRAAG: Gaarne het adres waar
een docenten-opleiding gevolgd
kan worden (gezondheidsleer en
ziekenverpleging). Ik ben in bezit
van A, B en staf opleiding. Graag in-
Utrecht en omgeving.
ANTWOORD: Er zijn verschillen
de van dit soort opleidingen. Voor
u is de dichtstbijgelegen mogelijk
heid: De Hogere School voor Ge
zondheidszorg, Larixlaan 10, Leus
den.
