jiterke motorische drift
Ituwt Hartmanns muziek
'Dante', opmerkelijke en
merkwaardige opvoering
Geld lenen G
eer om Leer' werd
etje merkwaardig
Cabaret in 'Cameretten' is te vrijblijvend
Sublieme vertolking
werken van Debussy
Première van Strawinsky's Perséphone
Interessant
dans-weekend
in Rotterdam
qïÈvNDAG 10 NOVEMBER 1975
KUNST
TROUW/KWARTET 7
Jtterdams Philharmonisch in topvorm
Rutten
ERDAM 'De grote adagio-schrijver van deze eeuw' schreef K. H. Ruppel eens, om de in 1963
iden Duitse componist Karl Amadeus Hartmann te karakteriseren. Omdat Hartmann in de
jame delen van zijn symfonische werken (acht symfonieën o.a.) ongeëvenaarde hoogtepunten
kpressionistische muzikale mede-deelzaamheid bereikte.
in die op 58-jarige leeftijd
n Zljed, heeft in het chaotische
rlogse Westduitse muziekleven
München onschatbare pio-
I -beid verricht, waaraan vele
g nisten hun bekendheid en
ling te danken hebben. Hart-
eigen muziek is over het
feen een heftige "bekentenls-
waarin zijn muzikale im-
teit en de onstuitbare be-
tot mededeelzaamheid in
H banen worden geleid door
leesterlijk beheerst vakman
en een feilloos gevoel voor
:ogjnentaal vorm-evenwicht.
Cft dat vrijdagavond weer
nen horen in de Rotter-
Doelen, waar het Rotter-
Philharmonisch Orkest onder
f uid
id Leitner de Zesde Symfo-
'OOIj(1952-1953) uitvoerde. Een
lig werk, beginnend met een
bewogen Adagio, en besloten
,k<en 'Toccata variata" waarin.
n geweldige motorische drift.
j nieuwe golven van felbewo-
1 jDntrapuntiek naar een ver-
™ïnde climax sturen. Hart-
is een van de componisten
?lar ons land schandelijk worden
rloosd. Leitner bleek in deze
n o ing een ideale vertolker voor
w< nuziek. waarin hij van het
lamse Orkest het uiterste
fdeen ook kreeg. Wat te
;V lewondering verdient in een
jima waar ook nog Bernd
HOVEN Het zuidelijk toneel Globe heeft de Engelse regis-
verek Goldby die al eerder bij Globe en bij Theater gere-
d heeft een voorstelling laten maken van Shakespeare's
im leer' (measure for measure)die vrijdagavond in premiè-
egaan in de stadsschouwburg van Eindhoven.
Karl Amadeus Hartmann
verwaarloosd
Alois Zimmermann's Tch wandte
mich, und sah an. alles Unrecht
das geschah unter der Sonne' ge
plaatst was.
Het laatste werk dat Zimmermann
voltooide voordat hij op 52-jarige
leeftijd in 1970 een eind aan zijn
leven maakte. De tekst, uit Predi
ker en uit Dostojewski's Gebroeders
Karamazov. wordt gezegd door twee
declamatoren en gezongen door een
bas.
Een eerdere uitvoering (Holland
Festival 1973) maakte al de indruk
dat Zimmermann. zo hij daar nog
gelegenheid voor had gehad, dit
werk zeker gereviseerd zou hebben.
Ondanks beklemmende momenten
(bas-solo met begeleiding van al
leen slagwerk, een Bach-citaat, de
soms panisch-alarmerende geluids
explosies) komt de 'boodschap'
niet door het spectaculaire gebruik
van de middelen heen. Anders dan
in zijn nauwelijks aan de stilte
ontstegen 'Stille und Umkehr', of
in het met enorme klankmiddelen
werkende 'Requiem für einen jun-
gen Dichter', waarvan wèl een gro
te ontroerende kracht uitgaat.
De uitvoering was overigens per
fect, met de recitanten Lutz Lanse
man en Jochen Schmidt, die aan
bijna alle vorige uitvoeringen mee
werkten, en met de bas-bariton
Roland Hermann. En niet te verge
ten het weer in topvorm spelende
Rotterdams Philharmonisch. Dat
het programma met 'een markante
uitvoering van Telemann's Concert
in D was begonnen, en dat voorts
de 'wereldpremière' gaf van de or
kestratie die Wolfgang Fortner
meende te moeten maken van 'Drei
Gedichte von Michelangelo" van
Hugo Wolf. oorspronkelijk met (ui
teraard) pianobegeleiding. Fortners
bij voorbaat overbodige, maar bo
vendien lomp en zwaar uitgevallen
orkestratie van de begeleiding, dek
te de zangstem bijna voortdurend
volkomen af. Hier en daar was wel
te horen dat Roland Hermann een
goede vertolker van deze liederen
kan zijn.
Een begrafenis-ritueel in Szajna's 'Dante' in het midden Dante en Beatrice.
door A. Rutten
ROTTERDAM De 'Theater Studio' van de Poolse regisseur en
beeldende kunstenaar Jozef Szajna heeft nu ook diens 'Dante' in
Nederland gespeeld dit weekeinde in Rotterdam en Haarlem,
vanavond nog in Arnhem.
De voorstelling is. gebaseerd op de
'Divina Comedia's Dantes tocht
door de hel naar vagevuur en para
dijs. Szajna geeft daar een eigen
ADVERTENTIE
A. Rutten
ïerkelijke èn een merkwaar-
lorstelling. De aankleding
encostuums van Bob
öd roepen een hedendaagse
i zi op van het begin van
(jiuw af tot nu.De openings-
fuggereert iets van de uit-
wereld in de Weense belle
(plm. 1900) of van de twin-
de officiersuniformen
soms in voorkomen lijken
"ittlt aan de Weense operette,
;eo politiefunctionarissen dragen
/an rt zowel aan Oostenrijks re-
ui lazistische verleden (de uni
ty tten a la Seiss Inquart) als
heden (de stenguns).
izelf is dat levendig en ver-
maar je klappert wel met
1 b als je luistert naar de taal
aldus uitgedoste figuren
te n.
•en we vertaling van Pé Ha win-
wel erg levendig, en hij
w. t rake hedendaagse woorden
rukkingen op een dikwijls
^nde en verlevendigende
maar ln navolging van
pbeare speelt hij uitvoeriger
a J >rs met de taal dan men uit
- 1 d van zulke eigentijds uit-
be^jguren verwacht.
kloof word je onvoldoende
ia mi-ouverture
lat
ide
Piet Visser
en
]i 1DAM Een nagenoeg
ote Zaal vrijdagavond met
ïdachtig luisterend publiek
Ned. Theatercentrum en
'gramma met muziek van
Chopin en Dvorak. Wat is
h die muziek uit een lange
omantiek', die de mens zo
houdt tot. aan de laatste
v an de laatste noot? Is het
$ar wéér die melodieën-rijk-
het oor èn het hoofd èn het
i de luisterende mens totaal
vullen?
m ieb ik een stuk muziek van
g n tien minuten in zulk een
n elijke kleurenrijkdom en
vj fcnde klank beluisterd als
♦Yjl5 'Semiramis-ouverture'.
r tste theaterstuk op zijn één-
ste jaar. Volledig gaaf
rmonie, zonder enige ge-
^eqdheid, een wonder van
an ig gevonden instrumentatie
t) ruime afwisseling van muzi-
g.ïeën. Perfect uitgevoerd on-
soepele directie van Guido
Marsan. Een pleidooi ook
A'dams Philharmonisch
in een briljante manier van
vo£n bijzondere prestatie van
ter in dirigent bracht Chopin's
•rkficert nr. 1 uit 1830: een
keer vol instrumentale ver-
o.m. van het hoorn
van de piccolo en de fluit
zoveel meer. En dan daar
t de allesoverkoepelende pi-
v., van Eugène Indjic. Die
xU 's een vlot zeiland schip op
ünende, dragende, perfect
t*rde begeleiding van dit vir-
pianospel.
heengeholpen door de nuchtere,
reële tekstbehandeling.
Angelo. de man die bij afwezigheid
van de hertog de stad moet bestu
ren en paal en perk stellen aan het
zedelijk verval, is een uiterst zake
lijk. puur verstandelijk regeerder,
gezeten tussen ambtenaren in een
zakelijk kantoor zonder opsmuk.
Daar ontvangt hij de zuster van de
jongeman, die hij ter dood veroor
deeld heeft omdat hij zijn verloof
de zwanger gemaakt heeft. Zij re
deneert- even reëel, maar veel men
selijker dan hij. Het zijn boeiende,
en ook boeiend geregisseerde ge
sprekken. waargemaakt door Siem
Vroom en Sacha Bulthuis. Toch ir
riteert het soms, dat je hun argu
menten door de ingewikkelde for
mulering ervan niet volledig kunt
volgen en ook, dat sommige
argumenten voor 'moderne' mensen
niet meer het gewicht hebben dat
hen in die zeventiende eeuwse sa
menleving werd toegekend. De jon
ge vrouw weigert in ruil voor het
leven van haar broer haar lichaam
aan Angelo beschikbaar te stellen
omdat zij haar kuisheid hoger acht;
dan het leven van haar broer. Voor
een jonge vrouw van nu zoti de
afkeervo or de mentaliteit en dus
voor het lijf van zo'n man een
zwaardere rol gespeeld hebben.
Maar hoe dan ook: er had iets
verder kunnen worden bewerkt,
maar er is iets ondernomen dat de
aandacht waard is, en dat door een
grote groep spelers sterk wordt uit
gewerkt.
Gemakkelijk en betrouwbaar bij de NMB
Voor a:ie doe e nderi. Ook voor het verbeteren var iw
onr g Geen informatie bij werkgever
itscheidmg bij overlijden,
ringen bij alle NMB-kantoren.
NEDERIANDSCHE
MIDDENSTANDSBANK
voor uw auto
voor uw boot
v oor uw meubilair
oor uw keuken
or uw caravan
door Jac. Kort
AMSTERDAM Als belangrijk
ste daad, die de Engelse diri
gent, ColinDavis, gedurende
zijn optreden met het Concert
gebouworkest in de eerste weken
van november verricht heeft,
moet worden aangemerkt, dat
hij dit weekend het hoofdstede
lijke publiek heeft doen kennis
maken met het melodrama in
drie delen Perséphone op tekst
van André Gide, dat Igor Stra-
winsky meer dan veertig jaar
geleden (om precies te zijn, van
mei tot december 1933), schreef.
De beroemde Franse zangeres Ida
Rubinstein had Strawlnsky. die in
die tijd in Frankrijk woonde, ge
vraagd. Gide's gedicht, dat geba
seerd is op een gedeelte uit de
Odyssee van Homerus, op muziek te
zetten er. de grote Rus. die al
zoveel baletten op zijn naam had
staan, gaf gaarne gevolg aan dit
verzoek. Na veel geharrewar tussen
dichter en componist (de eeuwige
strijd tussen .woord en toon) waar
in Strawinsky hardnekkig voet bij waarop hr de vokale en instrumen-
stuk hield, vond de eerste uitvoe
ring plaats op 30 april 1934 in de
Grand Opéra te Parijs, waarbij Gi
de schitterde door afwezigheid. Aan
deze eerste uitvoering werkte een
jongenskoor uit Amsterdam mee,
het toentertijd beroemde koor van
Willem Hespe.
In het eerste deel tracht Emolpus
Perséphone tevergeefs te weerhou
den om te ruiken aan de narcis,
ma^r Demeters dochter slaat de
waarschuwing in de wind. waarna
zij naar de onderwereld verhulst als
echtgenote van Pluto. In het twee
de deel beweegt zij zich in het
dodenrijk temidden van kleuloze
schimmen en verlangt sterk terug
te keren naar de aarde. Het.'laatste
deel brengt haar verlossing. Tripto-
lemus wordt haar jonge echtgenoot,
maar zij blijft Pluto's gade en kan
de schimmen uit het dodenrijk niet
vergeten. Voortaan verblijft ze een
deel van het jaar in de onderwereld
en keert M de lente terug naar de
aarde.
Dit zeer poëtische gegeven is door
Strawinsky op buitengewoon sugges
tieve wijze verklankt. De manier.
tale stemmen aan het spel doet
deelnemtn is, naar men van hem
verwachten mocht, vrij van roman
tische 'Tonmalerei', maar toch ver
sterkt zijn muziek de sfeer van het
woord. Wonderlijke combinaties
zijn' daarin waar te nemen. b.v.
fluitsolo met pauken of hobo met
tuba. Ook de vele rusten, waardoor
de zang wordt onderbroken, geven
een speciale kleur aan het werk.
Aan de uitvoering werkten mede
Anne Haenen, spreekstem, dde op
korte termijn moest invallen voor
Swetlanan Beridschowa, en zulks
werkelijk schitterend deed.
Voorts ie Engelse tenor Robert Te-
art. die een creatie maakte van de
Eu mol pa partij, zowel door zijn
prachtige stem als door zijn mees
terlijke meeslepende voordracht.
Zeer goed was ook ditmaal het
groot omroepkoor en het Jongens
koor van de Sint Bavo te Haarlem,
ingestudeerd door resp. Meindert
Boekei en Joh. Valkestijn.
Colin Davis, die na de pauze nog de
Zevende Symfonie van Dvorak diri
geerde, gal op geïnspireerde wijze
leiding aan dit prachtige geheel.
verbeelding van. waarbij hij put uit
de christelijke én de antieke tradi
ties. Niet uit de theatertradities
overigens, wel ui de gebruikelijke
symbolen zoals die in figuren zijn
uitgebeeld. Zij zijn wel van hun
religieuze inhoud ontdaan. Ze wor
den gebruikt voor een zuiver filoso
fisch-menselijk betoog.
Het publiek wordt, eer het de zaal
binnen gaat, geconfronteerd met
twee mannelijke figuren aan
weerszijden op een ladder, met aan
hun voeten een bal. Weinigen zul
len het zich gerealiseerd hebben,
maar Joanna Bilsky legt het in het
programma uit: de ladder verwijst
naar Jacobs bijbelse droom, de hal
is de wereld, de twee figuren zijn
Charon, heerser over de Hades (de
antieke hel) en diens dienaar Cer
berus.
Beide komen in de voorstelling te
rug. En daarin is ook een brede
trap. die van het balcon naar de
zaal leidt en via een plankier met
het toneel verbonden is. Van die
trap daalt Dante en degenen die
hem vergezellen Maria. Magda-
lena, Jacob. Johannes, Judas af
naar het plankier, dat de aarde is
en waar Beatrice hem wacht, en
vandaar naar de hel op het t-oneel.
De verschrikkingen die daar onder
gaan worden, worden in een reeks
metaforen in bewegingen en Dan
te-teksten uitgebeeld met behulp
van een draaitoneel, diaprojecties,
met uit de genoemde tradities be
kende figuren en symbolen ge
raamtes en doodkisten en kaarsen
bijvoorbeeld.
Het plankier de aarde en de
trap naar de hemel blijven bij de
handeling betrokken, maar op een
gegeven ogenblik is er een soort
omkeer, waarbij het toneel, met
behulp van een groot wit laken dat
van boven naar beneden wordt ge
laten. de hemel gaat voorstellen en
in het wit gekleden figuren de zaal
in komen om het publiek de han
den te laten wassen.
Het is moeilijk toegankelijk, omdat
de figuren, hoewel ontleend aan de
tradities, on-tradltaoneel worden
uitgebeeld en daardoor moeilijk of
niet herkenbaar zijn. tenzij aan de
hand van de uitvoerige toelichting
door Hans W. Ledeboer
ROTTERDAM Het Rotterdamse
mini-danskunstfestival in De Lan
taren, dat als 'dans-weekend' werd
gepresenteerd, was een plezierig
succes, niet ln het minst door de
première 'Evengewichtig' van het
Pen ta-theater, de harige 'dans-ob-
Jekten' van Bart Stuyff en 'An
evening qf dance theatre' waarmee
de Amerikaanse soliste Margaret
Beals samen met de celliste Gwen
dolyn Watson gisteravond het week
end afsloot.
Margaret Beals was daarvoor even
uit Parijs overgekomen waar zij
deelneemt aan het festival de la
dance.
Met 'Evengewichtig' heeft Penta
een nieuw element aan zijn bewe
gingsgamma toegevoegd: een mi-
me-danseres met twee marionetten
in een heel subtiel spel. bijna broos
van sfeer, bijzonder indringend van
expressie. Zoals onmiddellijk uit de
naam blijkt is 'evengewichtig' een
humoreske, soms een beetje wrang
maar nergens te hard of pijnlijk
scherp, een gaaf werkstuk. Een
zwak moment er in is de wat pa
thetische uitbeelding van vrouwe
justitia. die het dreigt te moeten
afleggen tegen de onverbiddelijk
heid van de heren magistraten, die
op stelten zijn geplaatst om hun
hoge indrukwekkendheid een extra
accent te geven.
Wat vlak gaf het Rotterdamse
werkcentrum dans dat na gron-
dige reorganisatie de voortzetting is
van het Rotterdams dans-centrum
het "koffie voor vijf' van Hans
Tuerlings. Misschien heeft dit bal
let meer ruimtewerking nodig dan
een theatertje als De Lantaren
heeft te bieden. Dat gold ook voor
het begin van de Joegoslavische
dansen van het volksdansensemble
Radostan. Pas in het laatste num
mer kon het 'loskomen'.
Een merkwaardige noot was een
demonstratie van amateur-gezel
schapsdans uit de jaren van voor
de laatste oorlog. Temidden van
het professionele werk weinig boei
end.
Een complete verrassing was Bart
Stuyff. die zijn dansers had 'ver
stopt.' in grote bossen haar en er
dus bewegende harige 'dansvoor-
werpen' van had gemaakt: ballen,
kluwens, een opgerold tapijt, rup
sen, dotten mos. allerlei wonderlij
ke dingen. Veel variaties, waarin
zelfs het publiek werd betrokken:
zo nu en dan kreeg iemand zo'n
rare bos haar op de knieën of
onder de stoel. Met zijn ideeën
bouwt hij voort op een thema,
waarmee de Amerikaan Alwin Ni
cholas wat fragmentarisch is be
gonnen.
Nicholas sloot zijn dansers op in
zakken en maakte daarmee bewe
gende rechthoeken, kubussen, te
traëders of pyramiden, die zich in
elkaar over deden groeien. Wat
Stuyff deed ging veel verder. Hij
bracht op een geheimzinnige ma
nier allerlei vormsels tot boeiend
leven en hij liet in al dat haar ook
voeten en handen van de dansers
een vaak heel boeiend spel spelen.
in het programma. Wel is het im
posant, vooral als een (met een
grote groep mensen uitgewerkt)
persoonlijk getuigenis. Szajna iwas
zeventien toen hij in het concen
tratiekamp terecht kwam, heeft er
drie doorgemaakt en is zelfs ter
dood veroordeeld, waaraan hij ls
weten te ontkomen. Die periode
was voor hem een inferno, wel
doorgemaakt binnen een menselij
ke commune. Nadien heeft hij zijn
weg vervolgd met mensen, niet al
leen met mensen van vandaag,
maar ook met mensen uit de hele
menselijke beschaving, dde hun lij
den en hun verschrikkingen heb
ben verwerkt en daarvan getuigen
in de kunst die zij daaruit gemaakt
hebben. In hun voetspoor werkt
Szajna. vijf eeuwen na Dante, met
de kennis van vijf eeuwen mense
lijke ervaringen meer. verder. In de
tamelijk gerieflijke westerse wereld,
die niet meer zo met de klassieke
en christelijke kunsttradities ver
trouwd is. valt dat misschien moei
lijk.
door Teun Lagas
liet ze derhalve
prijzen vallen.
niet binnen de
T-\TjiT TTtrr* m-j Hoewel het in de voorgaande jaren
delft Tijdens het dit jaar voor de tiende maal gehouden Cameretten festival in Delft werd dui- nog erger geweest moet zijn bleek
delijk dat het merendeel van de beginnende cabaretgroepen in Nederland het niet meer kan of wil 00k dit Jaar weer dat het publiek
1 UQ.n Cl mnratton arcr ho.j-A tr-•>»->
door Jac. Kort
AMSTERDAM Het Concertgebouw is dit weekend begonnen met
een serie van drie vrijdagavonden in de Kleine Zaal, gewijd aan
werken van de Franse componist, Claude Debussy.
opbrengen een programma met een eigen kritische visie op het toneel te brengen.
Dat de jury die dit jaar bestond uit
Ruud Gortzak. Rik Gyles. Rine Ge-
veke, Ton Kool en voorzitter Len-
naert Nijgh deze vrijblijvendheid
niet zouden rikken werd al van te
voren duidelijk. In het boekje dat
ter gelegenheid van het tweede lus
trum van het camerettenfestival
werd uitgebracht en dat aan alle be
zoekers van het drie dagen durende
festijn werd overhandigd hadden
verschillende leden van de jury
het immers al niet onder stoe
len of banken gestoken dat zij wel
degelijk een vorm van politiek ver
zet in het programma van de Ne
derlandse cabaretier wensen te
zien. Zij wezen erop dat cabaret
niet zou mogen worden tot een 'iets
boven de variété gelegen vermake
lijkheid'.
De winnaar van het afgelopen don
derdag-vrijdag en zaterdagavond in
de aula van de TH in Delft gehou
den cabaretfestival werd dan ook
het cabaret Hoeraak. Een groep die
volgens het juryrapport als enige
een zekere betrokkenheid demon
streerde en meer bracht dan alleen
maar amusement. Antolne uit Den
Haag en pianist Jan Tervoort
brachten met een goed opgebouwd
programma 'iedereen wordt gesa
neerd' een vloeiend lopende actuele
show die in grove lijnen in twee
onderwerpen was verdeeld: Politiek
en sport en politiek. Positief was
ook de persoonlijkheid die Antoine
op het toneel vormt.
Het best in de smaak van het 1400
man tellende publiek viel de op de
derde plaats geëindigde groep
'Geen gezicht'. Behalve de publieks
prijs kregen zij van de BUMA een
bedrag van 1.000 gulden aangebo-.
den. Geen gezicht, dat een jaar
geleden als schoolcabaret begon en
tijdens het camerettenfestival haar
achtste optreden beleefde werd in
de tot de laatste stoel uitverkochte
aula bijzonder goed ontvangen door
haar sympathieke manier van op
treden en door het brengen van de
ongetwijfeld meest grappige sketch
van de drie avonden, 'de lamme en
de blinde'.
De tweede prijs kende de Jury toe
aan het ulit Groningen afkomstige
cabaretduo Jank, waarvan Jan' L.
Bommersom bovendien de persoon
lijkheidsprijs in ontvangst mocht
nemen. In een perfecte samenwer
king met zijn pianist zette deze
lange Groninger een wat netjes
verstrooid typetje op de planken
een houding die hij ook tijdens.de
prijsuitreiktaig aannam waardoor
dit officiële gedeelte een bijzonder
vrolijk accent kreeg. Bijzonder op
vallend was het optreden van caba
ret Tweeter. ZIJ brachten ongetwij
feld de meest geperfectioneerde
show op het toneel en draaide
vooral hun gezongen nummers op
een erg kundige manier af. De jury
vond ze echter ie professioneel
werken om ze binnen een amateur-
concours te kunnen plaatsen en
van Cameretten erg hard kan zijn.
Een drietal groepen (die zoals later
in het juryrapport nog eens naar
voren kwam nog niet het peil had
den bereikt om aan dit festival mee
te doen) werden door het publiek
weggeklapt en uitgefloten.
De drie prijswinnaars Hoeraak.
Jank en Geen Gezicht kregen ove
rigens bulten de gebruikelijke huldi
ging nog een unieke kan6 aangebo
den. Zij mogen een maand lang
gebruik maken van de stichting
Rik Gyles docent aan de kleinkunst-
naars. De kosten van deze begelei
ding komen op een bedrag van
5.000 gulden en zullen naar alle
waarschijnlijkheid gedragen worden
door het cultuurfonds van de Bu-
ma. De stichting is op initiatief van
de organisatoren van Cameretten
opgericht en beoogt beginnende
kleinkunstenaars begeleiding te ge
ven door meer ervaren kleinkunst
beoefenaars zoals Pieter van Empe-
len, lid van Don Quichocqing en
Rik Gyles docent aan de kleinkun-
akademie.
Het feit, dat deze serie reeds maan
den van tevoren was uitverkocht, is
er een bewijs van. dat er voor de
kunst van deze componist, die zo
geheel zijn eigen weg is gegaan en
ook geen navolgers (hoogstens eni
ge epigonen) heeft gehad, nog al
tijd zeer veel bewonderaars zijn.
Of deze bewondering zo ver moet
gaan dat men de Chansons de Bili-
tis op het programma moet plaat
sen. gevolgd door de Six Epigraphes
Antiques waag ik- te betwijfelen. Of
het moest dan zijn om Elisabeth
Lugt in de gelegenheid te stellen,
haar sublieme zeggingskunst van de
prachtige gedichten van Pierre
Louijs te laten honen. In de zesen
twintig minuten, die er nodig zijn
voor de uitvoering van d e twaalf
chansons is de muziek voor twee
fluiten, twee harpen en celesta
vrijwel identiek aan die van de Six
Epigraphes antiques voor piano
vierhandig, die Debussy plm. 15
jaar later veel uitvoeriger op papier
zette.
Een ander geval is het met de drie
Chansons die de componist in 1897,
'98 en '99 voor zangstem en piano
schreef nl. Le Chevelure, La flute
de Pan en Le tombeau des Naïades
en met de Ariettes oubliés op tek
sten van Verlaine, die tien jaar
eerder zijn ontstaan. Hierin mani
festeert zich een fenomenaal talent
op schier elk muzikaal terrein, of
het nu de melodie, het ritme of de
harmonische vondsten betreft, vol
strekt origineel en met een zeld
zaam vernuft voor muziakle weer
gave van de diepste inhoud van een
tekst.
Elisabeth Lugt en Rudolf Jansen
(Zij moeten in één adem genoemd
worden) slaagden er volkomen in,
deze prachtige liederen te vertolken
en dat is een geweldige prestatie.
Trouwens, tezamen met Jet Röling
had Jansen ook reeds de Six Epi
graphes voortreffelijk gespeeld. Het
is een goed ding, dat talent van
eigen bodem de gelegenheid krijgt
in deze serie. Daar is alle aanlei
ding toe.
Het concert, waaraan behalve de
reeds genoemden Paul Verhey en
Rlen de Reede, fluit, Vera Badings
en Sara Vos Sbrumphler, harp en
Jan Jager, altviool medewerkten
werd besloten met de Sonate
(1915) voor fluit, altviool en harp.
