Knollen voor
citroenen en
klanksadisme
Kortsluiting tussen bond en sponsors,
„Met zo'n komfortabele,
veilige Mercedes Diesel rij ik zelfs
nog goedkoper dan voorheen"
Twee eenacters
in één programma
Problemen vermeden door terugtrekking uit kwalificatietoernooi voor Spelen
Mercedes Diesel. Xlasse als geen an<
^ROUW/KWARTET DINSDAG 16 SEfiEMbER 1975
Margreet Heemskerk en Els van Rooden in 'Hartsgeheimen'
HAARLEM De toneelgroep Centrum heeft een Engelse en een
Nederlandse éénacter amengebracht in één programma. De Engel
se, 'Eddy en Anna' van John Norman, wordt op donderdag en
vrijdagmiddag om half één afzonderlijk gespeeld in het lunch
pauzetheater in Centrum Bellevue in Amsterdam.
Het Is een sipel voor twee personen.
De middelbare meneer Eddy heeft
het jonge meisje Anna een lift
gegeven, In deze Nederlandse be
werking van Rotterdam naar Pa
rijs. Daar heeft zij ook nog een
hotelkamer van hem cadeau gekre
gen. Waar hij haar op komt zoeken.
Zonder bijbedoelingen, bezweert hij
bij hoog en bij laag. Zij (Henriëtte
Tol) glimlacht uitsluitend in veler
lei toonaarden, terwijl hij ((Allard
van der Scheer) maar praat en
praat en praat en zijn werkelijke
bedoelingen natuurlijk meer en
meer verraadt. Het duurt erg lang,
eer hij zijn smadelijke afgang dui
delijk beseft en woedend wegloopt.
Jammer dat Allard van der Scheer
niet wat genuanceerder spel in huis
heeft.
Ouderpaar
In het Nederlandse spel Hartsge
heimen' van de gepensioneerde
Rotterdamse reder D. Hofman
steelt Els van Rooden heel duide
lijk de show. Zij speelt een keurige
mevrouw met een simpele maar
zeer malle overdrijving, zodat al bij
haar eerste opkomst de zaal (in de
Toneelschuur in Haarlem) plat lag.
Het gaat over een ouderpaar, dat
zich zorgen maakt over de 24-jarige
dochter (Margreet Heemskerk), die
secretaresse is bij een gescheiden
man van 34. Ze wantrouwen die
man. behalve als hij serieuze
trouwplannen had. Nu, die heeft hij
niet, zoals blijkt uit het reisje, dat
hij samen met zijn secretaresse
naar Parijs maakt. Daar gebeurt
Inderdaad wat de ouders vreesden
(en wat het meisje wel verwacht
had), zoals blijkt uit de bekentenis
sen van haar tegen een vriendin
netje.
Het is een flinterdun stukje, dat
helemaal op de komische toer ge
speeld wordt, met allerlei gekke
dingen ook in de decors, die, waar
het maar even mogelijk is, hele
maal plat zijn. Het aardige ervan
is, dat twee mentaliteiten op een
heel simpele mander tegenover el
kaar gezet worden.
door R. N. Degens
UTRECHT Doordat het Gaudeamus-ochtendconcert in de
Geertekerk zondag niet door kon gaan (men had buiten de dienst
gerekend!) werd het samengevoegd met het middagconcert in
hetzelfde gebouw, waardoor het van drie tot zes één uitputtings
slag werd, waaraan een naar het eind toenemend aantal bezoekers
zich onttrok.
Zij die volhardden werden, dacht
ik. daarvoor niet voldoende be
loond. Want al was Peter Ruzlcka's
'Versuch' voor strijkorkest ais laat
ste stuk ook wel het beste van deze
middag, het nachtmerrie-achtig
grote geluidsvolume waarmee de
eerder opgenomen vertolking werd
weergegeven, bedierf veel van de
onmiskenbare kwaliteiten van het
werk. Dit stuk. en Wim de Ruiter's
He voor orkest' konden namelijk
wegens omstandigheden niet 'live'
door orkest worden uitgevoerd;
vandaar de bandopnamen.
Wat allemaal niet en wel kan bij
zo'n show van eigentijdse muziek,
en waarom en waardóór wel of
niet, is heel wonderlijk. Zo heb ik
met de meeste clementie en met de
beste wil niet kunnen bedenken
waarom drie Belgische Jongensko
ren met een vrouwelijke dirigent
(Alice Mounk) en een sopraan
(Madeion Michel) naar Nederland
moesten komen om 'Genesis I, 1-5'
van hun landgenoot Eugeen Lie-
vens uit te voeren. De jury had het
stuk uitgekozen, inderdaad! Maar
daar begint het raadsel al. Want
die moet toch ook gezien hebben
dat dit een slappe, zwaar geconfijte
Penderecki-imitiatie is. Of moeten
we het maar als een "Belgenmop'
opvatten?
'Re voor orkest' van Wim de Ruiter
werd goed gepresenteerd door het
Radio Phiharmonisch Orkest onder
David Porcelijn, helaas ook vla
bandopname zoals vermeld. De
kwalitatief uitstekende weergave
gaf naar ik vermoed toch niet vol
doende door wat de componist met
dit gecompliceerde en bewogen
stuk ogen stond.
Geen twijfel echter kon bestaan
over wat Lionel Filippl uit Argenti
nië (1943) ln Studio 52 van de
O.R.T.F. op de band had gezet, dat
nu onder de titel 'Jarddns' in dit
programma ln première ging.
Een elektronische compositie is
niet afhankelijk van een 'uitvoe
ring'; die ligt vast. zoals de compo
nist het wilde. Ik dit geval een niet
aflatend en schijnbaar niet ophou
dend agressief gooi- en smijtwerk
met door merg en been snijdende
'vogel'-gelui den.
Veel erger dan de tandarts, en niet
zo nodig bovendien. Een sadistische
engerd als componist, deze Filippi.
die zijn toehoorders treitert onder
het mom van 'een onderzoek in de
organisatie van klank-élementen
gebaseerd op het begrip: contlnuï-
teit-discon üinu te i t
Trouwens, de 25-jarige Duitse Chris
tina Kubisch verkoopt haar publiek
ook knollen voor citroenen met
Language in progress'. In een
hooggestemde toelichting, die zo uit
een handboek over linguïstiek lijkt
te komen, geeft ze voor, de 'mecha
nische verhoudingsvormen in de
spraak' te willen blootleggen. Ze
gebruikt daarvoor een gemengd
koor. En ze had het voor deze
eerste uitvoering niet beter kunnen
treffen dan met het Nederlands Vo
caal Ensemble onder Mardnus Voor
berg. dat zoals te verwachten was
precies deed wat ze bedoelde. Dat
was dan tien minuten lang het
slaken van kreten als 'Ja, ja. so ist
das Leben' in allerlei gradaties, op
geluisterd met gesis, voetgetrappel
en dergelijke rellquieën van de
klankrommelzolder van de laatste
twintig jaar. Gewoon Scheisse ins
Blaue hineim. als je het mij vraagt:
ja, ja.
Kortom weer een fijne middag,
waar behalve bovengenoemde pre
mières nog een zestal stukken (van
het verschoven ochtendconcert)
voor accordeons, blokfluiten en
slagwerk werden uitgevoerd, door
ensembles van het Rotterdams
Conservatorium.
Voor de volhouders (en dat waren
er nog heel wat) was er 's avonds
in Theater 't Hoogt een stukje mu
zikaal solo-toneel door de volstrekt
unieke bassist Fernando Grtllo. Hij
speelt meestal eigen werken; hij is
ook de enige die ze zo kan spelen
dat je erin gelooft. Hij voert al
spelend een gestyletrde dans uit
met zijn instrument, met onnavolg
baar beheerst-sierlijke gebaren van
handen en armen. En intussen
maak je een ontdekkingsreis mee
naar de klankmogelij kheden van de
contrabas in de meest wonderlijke
bespelingswijzen maar altijd func
tioneel, en adembenemend boelend.
Zelfs als er helemaal geen geluid
uit komt. zoals in het heel korte
slotstuk (van Sylvano Bussottl) van
deze avond. Zo liep deze Gaudea-
mus-Muziekweek dan letterlijk op
niets uit; tot genoegen van de aan
wezigen overigens.
Maar wat ga je na dit alles verlan
gen naar weer eens een echte ste
vige Rachmaninoff of zo iets.
Van onze volleybalmedewerker
AMSTERDAM Of het toeval was of niet, het was in ieder geval
maar gelukkig, dat Bram Leeuwenhoek, de chef de mission van de
Nederlandse Olympische ploeg, in het Mededelingenblad van het
Nederlands Olympisch Comité met geen woord repte over een
eventuele afvaardiging van de herenvolleybalploeg naar de Olym
pische Spelen 1976 van Montreal. Het zouden vergeefse woorden
geweest zijn, want zoals inmiddels bekend geworden is, heeft de
Nederlandse Volleybal Bond besloten de inschrijving voor de kwali
ficatiewedstrijden voor de Spelen in te trekken.
Die kwalificatiewedstrijden hadden
in januari in Italië moeten plaats
vinden. Het besluit daar naar toe te
gaan viel in de tijd, dat de roes
van Uden nog bestond. Uden is
bekend, omdat Pater Buys daar 50
jaar geleden het volleybal in Ne
derland introduceerde, maar ook
omdat de nationale herenploeg 50
jaar later zich daar plaatste voor
het Europees kampioenschap dat
volgende maand in Joegoslavië
plaats vindt. Een kwalificatie die
via Finland en Spanje in feite niet
eens zo moeilijk was.
De grote triomf van dat Uden was
echter, dat aen aantal spelers die
sinds de komst van de Poolse
bondscoach Ben Krysik geen deel
meer uitmaakten van de nationale
formatie, nu wel beschikbaar wa
ren.
Nu zijn kwalificatiewedstrijden
voor de Europese kampioenschap
pen niet te vergelijken met die
voor de Olympische Spelen. Voor
die Olympische Spelen zijn acht
ploegen geplaatst. Voor de vier res
terende teams moeten over de ge
hele wereld dus nog voorrondes ge
speeld worden. Dat betekent dat
het Nederlandse team met minstens
vier Oosteuropese ploegen in de
slag zou moeten. Een bij voorbaat
kansloze zaak. Want Nederland mag
zich, als het op volle oorlogssterkte
is. zich erop beroepen, dat het het
sterkste volleyballand van West-
Europa is, het valt niet te verbloe
men, dat het nog altijd minder is
dan het zwakste Oost-Europese
land.
De komst van de Poolse gymnastiek
leraar Ben Krysik heeft daar niets
aan veranderd. Sterker nog, sinds
de komst van Krysik hebben nog
nooit zoveel prominente spelers
voor de eer van het nationale team
bedankt. De schuldvraag daarvan
ligt beslist niet bij Krysik. Dat kan
gemakkelijk aangetoond worden
door uitlatingen van spelers die nu
bij de selectie zitten en aankondig
den, dat als Krysik er niet was
gëweest, zij allang voor het natio
nale team dat naar Joegoslavië
gaat, hadden bedankt.
Trouwens, wat kan Krysik worden
verweten? Hij had een ambitieus
oefenprogramma. Te ambitieus ech
ter voor de toen gevestigde spelers.
Naar Poolse en ook Oosteuropese
gewoontes stelde hij de training
van het nationale team voorop. Dat
viel echter verkeerd bij de clubs
waaruit die spelers kwamen. Die
clubs immers werden en worden
nog zwaar gesponsord. Alles
vindt men goed, maar het club
lees sponsor belang mag niet in
gevaar komen. Een op zich geen
onbegrijpelijk standpunt gezien de
bedragen die er mee gemoeid zijn.
In het algemeen zijn sponsors er
niet happig op de werkelijke bedra
gen naar buiten toe uit te dragen.
De NeVoBo kan die bedragen ech
ter heel goed weten, want er is een
meldingsplicht.
Van dat standpunt uit is het onbe
grijpelijk dat de NeVoBo zich daar
niet wat meer in verdiept heeft.
Men gaf toe aan de eerder geuite
wens nu eens een buitenlandse
trainer aan te trekken, omdat de
vroegere Nederlandse trainers, Blok,
Van der Haar en anderen aldoor
geconfronteerd werden met soms
hele clubmoten die zich niet be
schikbaar'stelden. Dat moest dus
maar eens afgelopen zijn. En dus
kwam Krysik. Niet ten onrechte.
Krysik's aanpak, de aansluiting bij
Oost-Europa te verkrijgen, vindt
een gelijk ln uitspraken van gere
nommeerde Nederlandse trainers.
Ger Spijkers (oud-trainer van het
nationale damesteam en nu nog
steeds bij de damenslandskampioen
VC Heerlen), Johan van Doorn (de
opvolger van Spijkers bij de natio
nale damesploeg) en Johan van der
Haar (eerst de voorganger van
Spijkers bij de dames, later trainer
van de nationale herenformatie en
tot voor kort trainer-coach- bij
Blokkeer) hebben bij herhaling be
weerd: 'De achterstand op Oost-
Europa is practisch nooit weg te
werken. Men moet zelfs enorm op
passen dat die achterstand niet
groter wordt.'
Het zijn overigens utspraken die
betrekking hebben op de absolute
top. Het opvallende is namelijk dat
bijvoorbeeld bij de dames de VC
Heerlen, en bij de heren Blokkeer,
Avj en in de laatste Europa Cup
voor bekerhouders Zaan '69 min
stens bij de laatste 8 kwamen en
zelfs enkele keren bij de laatste
vier. Het lijkt beslist niet in strijd
met de waarheid te beweren, dat
het Nederlandse clubvolleybal op
een hoger plan staat dan de natio
nale teams. Een duidelijk gelijk dus
voor Krysik's aanpak. Een aanpak
dus die in feite door volleybalspon
sors tegen gehouden zou worden.
Toch moeten die sponsors beslist
niet alleen als boemannen gezien
worden. Het is logisch dat zij pro
fijt van hun geld willen zien. Iets
wat ook de bond bekend zal zijn.
Daarom is het onbegrijpelijk dat
van de kant van de sponsors of
hun clubs steeds maar weer de
klacht naar voren komt, dat er zo
weinig overleg is. Dat overleg zou
gevoerd moeten worden door de
nationale sectie technische zaken.
Huub Verstegen, vice-voorzltter in
de NeVoBo speciaal belast met
perszaken daarover op een perscon
ferentie afgelopen zondag in Am
stelveen: 'In de sectie technische
zaken wordt heel hard gewerkt.
Men doet dat in de vrije tijd. Die is
beperkt. Daarom heb ik me de af
gelopen cagen bezig gehouden met
een aantal zaken die eigenlijk Ber
Zwarts, de voorzitter van die sectie
had moeten doen.'
Overduidelijk is hiermee bevestigd,
dat de zaken met name rondom de
herenploeg, zo tijdrovend zijn, dat
dit teveel is voor de huidige techni
sche sectie. Er is maar
sing mogelijk: een bege
commissie, of hoe zoiets
aangeduid mag worden.
geval een instituut, dat v<
bevoegdheden heeft voor h
nale team. zodat in over
alle betrokkenen een goed
lands team van de gron
Dan hoeft het niet meer t
ren. dat alle spdelers van
beeld Zaan '68 zich voor h
nale team niet meer ter
king stellen.
Een ander belangrijk pun
tuurlijk of er bij de spe
doende motivatie is ziel
maar weer in te spannen
bij voorbaat kansloze zaal
van de kracht van Nederl:
ten zich steeds maar weer
rondes en kwalificatiewe
zien te plaatsen voor eii
Het is bekend, dat de Né
ternationaal wat in de
brokkelen heeft. Zo is qp
derlands voorstel de oi
vorm van de Europa Cu
radicaal veranderd.
De vraag rijst of dat ook
Europese, wereldkampioen
en Olympische Spelen. Ee
lijk voorbeeld is er te vl
ijshockey. Daar werkt men
C-poules met grote pron
degradatiemogelijkheden,
het volleybal zou zoiets be
misstaan. Het vergroot in ii
val d e internationale dot v
mogelijkheden. En dat is
de NeVoBo meer beha
heeft, dan telkens nieuwe
rellen. Men kan ze een k<
de weg gaan door zich
trekken, maar daar eet
niemand brood van. Ook
Ben Krysik niet.
Moest er, toen de auto van de heer
J. C. M. Meurs, verkoopleider
bij Spitman B.V. in Oosterbeek,
aan vervanging toe was,
wéér zo'n middenklasser komen?
Of kon het een Mercedes worden?
Een simpel rekensommetje
opende voor hem het portier van
een Mercedes 200 Diesel.
„Nu,na een jaar, is onomstotelijk
bewezen, dat die berekening
juist was", zegt de heer Meurs.
„Mijn Mercedes Diesel is beslist
goedkoper per kilometer
dan de middenklassewagens,
waarin ik voorheen reed.
Daar ben ik blij om".
km per jaar goedkoper is dan een
benzine wagen van 16 mille.
En ook Spitman profiteert van een
vol jaar garantie op elke nieuwe
Mercedes, ongeacht het aantal
gereden kilometers.
Dat betekent nogal wat, als je 60.000
km per jaar rijdt.
Keuze uit 4 typen.
U kunt kiezen uit 4 typen: de x
de 220 D, de 240 D en de nieuw
240 D 3.0. Eén ervan voldoet es
aan uw eisen.
Dat is uw Mercedes Diesel op 1
Importeur: AG AM B.V., Reactorweg 25, Utrecht. Tel. (030) 45 19 iu
DN
De heer J. C. M. Meurs: „weer komfort met
minder kosten
Veiligheid en komfort.
Spitman Oosterbeek is in Nederland
de grootste verkoper van een
schoon, aktueel produkt:
de reiniging van Nederlandse
gemeenten en industrieën.
„Dat betekent voor mij veel rijden
door het hele land", aldus de heer
Meurs. „Elk jaar zo'n 50 a 60.000
kilometer. Dikwijls rij ik samen met
andere mensen om een bepaald
objekt te gaan bekijken. Dan is het
een prettig idee, aan je relaties de
veiligheid en het komfort van een
Mercedes te kunnen bieden.
Beide vind ik enorm belangrijk.
En bovendien-het hele karakter van
een Mercedes Diesel ademt de sfeer
van ontspannen rijden.
Ik stap er fit in en weer even fit uit".
Efficiency.
Bij Spitman Oosterbeek, waar in het
omvangrijke wagenpark uiterste
efficiency wordt betracht,'blijkt de
Mercedes Diesel de juiste keuze.
Geen wonder, als u bedenkt dat een
Mercedes 200 Diesel al bij 26.000
I
