Hoe kunnen wij het lijden van medeburgers
verdragen dat al bijna tien jaar voortduurt?
Corsica wil zich niet afscheiden, alleen méétellen
Volgens Amnesty zijn er nu 100.000 politieke gevangenen
I
Een pleidooi van mr. Yap Thiam Hien in Djakarta
SOU W/KWARTET ZATERDAG 13 SEPTEMBER 1975
BUITENLAND 11
Van een onzer redacteuren
Over het aantal mensen dat na
de mislukte coup van 1965 ge
vangen werd gezet is de Indo
nesische regering nooit erg
scheutig geweest met gegevens,
en volgens Amnesty Interna
tional zijn de opgegeven aan
tallen vaak onnauwkeurig en
veel te laag. Zo verklaarde de
Indonesische minister van bui
tenlandse zaken, Adam Malik
op 12 april van dit jaar voor de
Raad van Europa dat er nog
maar 20.000 politieke gevange-
nen zijn. Amnesty, die sinds
1971 het aantal van 55.000 aan
hield, heeft op grond van nieu-
gegevens moeten conclude
ren dat er nu, anno 1975, tien
jaar na de coup nog minimaal
100.000 politieke gevangenen
in Indonesië zijn. En deze zit
ten zonder enige vorm van pro
ces in kampen en gevangenis
sen over de hele Indonesische
archipel.
De Indonesische politieke gevan
genen zijn ingedeeld in de vol
gende categoriën:
Categorie A bestaat uit ongeveer
2000 personen waarvan er pas en
kele honderden veroordeeld zijn,
tot de doodstraf of zeer lange
gevangenisstraffen. Enkele wer
den viijgesproken of om bepaalde
redenen plotseling vrijgelaten.
Tot deze categorie worden zij ge
rekend die direct betrokken zijn
geweest bij de coup en tegen wie
men voldoende belastend materi
aal heeft verzameld bm hen voor
het gerecht te kunnen dagen.
CategorieB: Van deze categorie
zitten ongeveer 30.000 mensen ge
vangen voor een deel in gevange
nissen en kampen verspreid over
heel Indonesië of in apart voor
hen ingerichte kampen. De be
kendste zijn het eiland Boeroe
waar bijna 10.000 mensen verblij
ven, het gevangeneneiland Noesa-
kembangan aan de zuidkust van
Java, waar enkele duizenden ge
vangenen opgesloten zijn, en het
kamp Pelantogan op Midden-Ja-
va met bijna vierhonderd vrouwe
lijke gevangenen. Tot deze cate
gorie worden zij gerekend, die
niet direct betrokken zijn geweest
bij de coup van '65 en tegen wie
men na ondervraging niet vol
doende belastend materiaal heeft
kunnen vinden om hen te berech
ten. Zij worden ook vastgehouden
omdat zij ervan verdacht worden
ondergrondse activiteiten te zul
len gaan beginnen als zij vrijgela
ten worden.
Categorie C: Tot deze groep beho
ren zij die niet direct betrokken
zijn geweest bij de staatsgreep,
maar leden of sympathisanten
waren van communistische orga
nisaties of daarmee sympathise
rende organisaties. Het juiste
aantal van deze groep is moeilijk
te bepalen, omdat de regering zelf
vaak erg verwarrende cijfers geeft
en zich zelf tegenspreekt over het
al dan niet vrijgelaten zijn van
deze groep in zijn geheel.
Categorie X: In de loop van 1970
werd deze vierde categorie toege
voegd. Hun aantal is ook niet
duidelijk, omdat tot deze categorie
diegenen behoren die nog onder
vraagd worden of van wie men de
categorie nog niet heeft vastge
steld. Dit proces kan volgens Am
nesty nog Jaren duren. Bij deze
groep behoren ook zij die kort
geleden gearresteerd werden en
nog steeds gearresteerd worden
onder verdenking van onder
grondse activiteiten.
Amnesty heeft aanwijzingen dat
de regering van plan is een snel
lere oplossing van het probleem
na te streven. De A-categorie zou
sneller voor het gerecht gedaagd
gaan worden, maar gezien het te
kort aan mankracht bij de ge
rechtshoven kan dit nog jaren
duren. Wat de mensen van de B-
categorie betreft schijnen er
plannen te bestaan nog eens
10.000 gevangenen over te bren
gen naar het eiland Boeroe in de
Molukken en nieuw te openen
kampen o.a. in Kalimantan, Cele
bes en voor de kust van Sumatra
die bedoeld zijn als 'heropvoe
dingskampen.' Wat betreft de C
categorie zijn er volgens Amnesty
de laatste tijd meer mensen vrij
gelaten dan in de voorafgaande
jaren. De vrouwelijke gevangenen
binnen de B en C-categorie zou
den volgens Amnesty binnen niet
al te lange tijd wel eens vrijgela
ten kunnen worden. 'Men kan
zeggen", aldus Amnesty, 'dat de
oplossing die de regering na
streeft is de gevangenen te ver
wijderen uit hun omgeving en zo
de indruk te wekken dat het pro
bleem niet meer bestaat.' Zo wor
den de gevangenen niet meer po
litieke gevangenen genoemd,
maar 'gevangenen in verband met
de coup van '65.'
Een tweede groep politieke gevan
genen zijn die mensen die opge
pakt werden naar aanleiding van
de rellen in januari 1974 rond het
bezoek van de toenmalige Japanse
premier Tanaka. Naast mensen
die geplunderd hadden en vernie
lingen hadden aangericht werd
een groep van 42 vooraanstaande
studentenleiders, politici, hoogle
raren. advocaten en voorvechters
voor de rechten van de mens op
gepakt op beschuldiging van op
ruiing en subversie. Zij hadden
geprotesteerd tegen het machts
misbruik en de corruptie van de
autoriteiten en de rechteloosheid
binnen de Indonesische maat
schappij. Verder verweten zij de
regering uitverkoop van grond
stoffen aan het buitenland, vooral
Japan. Volgens de laatste berich
ten zijn van deze 42 gevangen
genomen intelllectuelen Intussen
20 mensen vrijgelaten, onder wie
mr. Yap Thiam Hien, die zich op
het moment opwerpt als de grote
pleitbezorger voor de politieke ge
vangenen in Indonesië.
en uab er nu, au nu uien men voiuoenue oeia&i«iiu uiateu- cjij wmucu y aoirscuuuuui .v. - •--- -- ■>--
KnWy rl* TWirW pr, VHplsphfhavp T,PrlPn van "??ct"e" f.n_'SnJ!a1! Jïlï
Mijnheer de President en Edelachtbare Leden van
iet Hof, Wat de beklaagde, Asep Suryaman, heeft
indervonden staat niet op zich zelf. In feite is het
faarschijnlijk minder erg dan de ervaringen van
indere tapols (politieke gevangenen)
)nze viering van de 30ste verjaardag van de onaf-
lankelijkheid van vrij Indonesië nadert (17 augus-
us). Het is een tijdstip waarop Indonesiërs, ertoe
[edreven door allerlei gevoelens, hun be wij ding
an het kolonialisme en van alle daarmee samen-
langende vormen van onderdrukking zullen her-
lenken. Het is een tijdstip waarop de regering en de
nensen over heel Indonesië en in andere delen van
de wereld waar vertegenwoordigingen van ons land
;ijn gevestigd, herdenkingsbijeenkomsten zullen
ïouden.
Ireral waar er moskeeën, tempels
1 kerken zijn, zullen zij onze ge
lige God danken voor de zegen
onafhankelijkheid. Maar tegelij-
nljd zijn er wie weet hoeveel
«duizenden Indonesiërs die nog
Rfkwijnen in wie weet hoeveel do-
in gevangenissen en gevangen-
ampen waar zij worden vastge-
ouden sinds hun arrestatie in ok-
ifier 1965 of daarna. Deze tapols
den ook onze onafhankelijkheids-
ig herdenken; zij zullen over het
gemeen deze bijzondere dag uit
;en beweging herdenken, zonder
t daartoe enige aansporing van
gevangenisdirecteuren of kamp-
immandanten nodig is. Ze zullen
nn sobere plechtigheden organise-
en zonder direct of indirect de
gering of het overheidsapparaat
i beschuldigen, die hun gevangen
eming hebben bewerkstelligd. In
un herdenkingsbijeenkomsten zul-
n zij de Onafhankelijkheidspro-
amatie oplezen, vergezeld van ver
en uit Koran of Bijbel. Ze zullen
t op een plechtige, ontroerende
lijze doen, en daarbij ook een ge-
led opzeggen voor het welzijn van
natie en de staat, voor de rege-
ng en al zijn staatsorganen, bid-
ende dat deze gezegend zullen
orden met Gods waarachtigheid
rechtvaardigheid, met Zijn ge-
ade en Zijn liefde, dat zij het land
het volk goed mogen bestieren
hen leiden naar een rechtvaar
dig en vreedzaam bestaan, waarin
rust en welvaart heersen. Natuur
lijk zullen zij ook bidden voor de
veiligheid en geborgenheid van hun
naaste verwanten van wie zij zo
vele jaren al gescheiden zijn, die
zijn achtergelaten zonder bescher
ming of verzorging, en die in zovele
gevallen over het land verspreid
zijn geraakt, zonder van elkaar te
weten waar zij zijn, zonder zelfs
van elkaar te weten of zij nog
leven of dood zijn, vrij of in gevan
genschap.
Als voorwerpen
Ze worden behandeld als het uit
schot van de maatschappij, burgers
die beroofd zijn van de meest ele
mentaire burgerrechten, als voor
werpen die men naar willekeur
overal heen kan verplaatsen, zo no
dig 'uitlenen' voor ondervraging,
om in een proces te getuigen, of
ook louter voor de persoonlijke be
langen van een of andere functio
naris, zonder dat men ze zelfs ver
telt waarom ze 'uitgeleend' worden
of waar men hen heen brengt. Zij
zijn machteloos en hebben geen
stem. ze hebben geen recht om te
klagen, of te protesteren tegen hun
nooit eindigende opsluiting, tegen
marteling, beledigingen, honger en
ziekte. Zij zijn machteloos en zon
ln juli en augustus van dit
jaar is in Djakarta een straf
proces gevoerd tegen Asep
Suryaman. In wezen verschil
de het proces weinig van de
honderden andere strafproces
sen, die in de afgelopen tien
jaren zijn gevoerd, tegen com
munisten en niet-communis-
ten wegens 'deelneming aan
de staatsgreep van 1965)'. Dit
speciale proces ontleent zijn
betekenis en publiciteit aan
het pleidooi, dat op 13 augus
tus gehouden is door de ver
dediger Mr. Yap Thiam Hien,
bekend lid van de Indone
sische Raad van Kerken. Zo
als de lezers weten, is hij zelf
begin 1974 gevangen gezet na
de rellen ter gelegenheid van
de demonstraties tegen het
officiële bezoek van de Japan
se premier Tanaka. Eind 1974
kwam Mr. Yap weer vrij, zon
der dat tegen hem een proces
werd aangespannen.
Tijdens het proces tegen Asep
hebben Mr. Yap en de andere
verdedigers herhaaldelijk ge
wezen op de onwettigheid van
de procesvoering. In zijn plei
dooi betoogde Mr. Yap zelfs,
dat de gevangenzetting en ge
vangenhouding van vele tien
duizenden, enkel omdat zij lid
zijn geweest van een politieke
partij die in 1965 volkomen
wettig was, in strijd is met de
rechtsbeginselen. Het slotge
deelte van het pleidooi laten
wij hieronder^volgen.
gingen respecteren en van harte
verwelkomen. Maar terwijl wij de
zeer reële problemen en moeilijk
heden waarop deze pogingen stui
ten niet over het hoofd moeten
zien, mogen we toch ook opmerken
dat deze pogingen niet meer dan
een kleine druppel zijn in deze
wijde oceaan van ellende en leed.
En de methoden waarmee men die
verbeteringen tot stand brengt ko
men zo langzaam op gang dat voor
velen van de tapols een vrijlating te
laat zal komen dat zij volkomen
buiten staat zullen zijn om daar nog
ten volle van te profiteren.
Maar het allerbelangrijkste is, dat
deze schending van menseliike
wetten, deze volslagen willekeurige
behandeling van de tapols een gro
ve inbreuk is op de wetten van de
Almachtige die van ons verlangt
dat wij elkander lief hebben, die
van ons eist dat wij tegenover el
kaar vergevensgezind zijn.
grondslag van mijn eigen diepe
overtuiging en geloof ben ik volko
men zeker dat menselijke integri
teit en respect voor de medemens,
evenals zelfrespect, vrijheid en de
grondrechten van de mens een
waarde bezitten, die in betekenis
verre uitstijgt boven vele andere
edele dingen in het mensenleven
en het maatschappelijke bestaan
van onze wereld. Deze waarden
vinden hun bron in de Schepper
der mensheid, die ook de bron is
van alle Wet en Recht, de bron van
Vrijheid en de bron van de grond
rechten van de mens.
Mr. Yap besloot, aldus onze be
richtgever. met te reciteren uJt
Psalm 72.
Vrijheid
der stem tegenover de aantasting
van hun menselijke waardigheid en
hun persoon.
Velen van hen zijn automaten ge
worden, die naar bed gaan, opstaan
en eten als geestloze wezens, omdat
het hun niet toegestaan is kranten,
tijdschriften of boeken te lezen be
halve religieuze lectuur, en omdat
het hun niet geoorloofd is te cor
responderen met hun geliefden.
Dit nutteloze leven, zonder een
sprankje hoop, en vol angsten om
hun geliefden van wie zij niet
weten waar zij zijn en met wie zij
geen enkel contact hebben ver
oorzaakt bij velen van hen geestes
stoornissen. Sommigen zijn krank
zinnig geworden, anderen hebben
zelfmoord gepleegd of zijn in op
stand gekomen tegen hun levens
omstandigheden, met gevolgen die
we gemakkelijk kunnen raden.
'Wij zijn als een blad aan een
boom, dat wacht tot het op aarde
zal vallen en daarmee één zal wor
den', zei een politieke gevangene
tegen me. 'Help ons alstublieft om
weer vrij te komen, om terug te
keren bij onze onbeschermde gezin
nen. Help ons tenminste om voor
de rechter gebracht te worden op
dat er een eind komt aan deze
onzekerheid, waaraan we kapot
gaan. Wat ze ook van ons verlan
gen, we zijn bereid het te tekenen,
als we maar vrij kunnen komen.
Alstublieft, Mr. Yap, U bent nu
vrij; vergeet diegenen van ons niet
die nog in gevangenschap zijn'
Pantja Sila
Mijnheer de president, hoe kunnen
we onze medeburgers vergeten die.
samen met hun gezinnen, in deze
ontzettende lijdenstoestand zijn ge
dompeld? Hoe kan onze regering,
onze samenleving, hoe kunnen onze
godsdienstige en partijleiders met
hun gezinnen gelukkig en tevreden
voortleven, hoe is het mogelijk dat
ze dit lijden van medeburgers ver
dragen dat al bijna tien jaar voort
duurt, één derde van de tijd dat
het Indonesische volk in onafhan
kelijkheid leeft?
Dit lijden waaraan pas in het graf
een einde komt, deze onverdragellj-
ke toestand, steekt schril af bij
alles waarvoor we tijdens de onaf
hankelijkheidsstrijd fysieke en
geestelijke offers hebben gebracht:
het is in flagrante tegenspraak met
de Pantja Sila (de door Sukarno
geproclameerde vijf grondbeginse
len van het Indonesische staatsbe
stel: Geloof in één God, nationalis
me, menselijkheid, democratie en
sociale rechtvaardigheid), waaraan
wij ons trouw verklaren; het is
volkomen tegengesteld aan de doel
stellingen van ons ontwikkelings
beleid. aan de moraal en de wetten
van de staat: het is in strijd met
de internationale beginselen en be
palingen die Indonesië opnieuw er
kend en aanvaard heeft toen wij
weer toetraden tot de Verenigde
Naties, met de beginselen en bepa
lingen opgenomen in de Universele
Verklaring van de Rechten van de
Mens en de Standaard Minimum
Regels voor de behandeling van
gevangenen.
Als we eerlijk zijn, moeten we toe
geven dat onze regering heeft ge
probeerd nogal wat te doen om de
onmenselijkheid van deze situatie
te verzachten. We moeten deze po-
Het is een internationaal aanvaard
gebruik om op de nationale feest
dag van een land gevangenen gra
tie te schenken en hen vrij te
laten. Moge de genadige God de
schenken en een herstel van een
harde harten van de leiders van de
staat en het Indonesische volk op
deze 30ste verjaardag van de Indo
nesische Onafhankelijkheid ver
zachten, en hen er toe bewegen om
een eind te maken aan deze on
waardige toestand, onwaardig zowel
uit menselijk oogpunt als uit het
oogpunt van de staat. Mogen ze
bewogen worden om vrijheid te
schenken en een herstel van een
normaal leven aan alle tapols die
duidelijk niet schuldig zijn, en ten
opzichte van wie er niet genoeg
bewijs is om ze voor de rechter te
dagen; en om ten spoedigste al die
tapols te berechten van wie er vol
doende bewijs van schuld is. Dit
zou de zegen ontvangen van de
almachtige God, en wij zouden dan
het 31ste jaar van onze onafhanke
lijkheid kunnen ingaan met een
gevoel van opluchting, met onze
hoofden geheven en met onze ogen
vooruitziend naar een leven van
vrede. rust. vrijheid en geluk.
Mijnheer de President en Edelacht
bare Leden van het Hof, op de
Beroep afgewezen
(Het valt op, dat Mr. Yap voortdu
rend de term tapol (politieke ge
vangenen) heeft gebruikt. Een jaar
geleden kwam er een decreet van
de militairen, dat de gevangenkam
pen niet langer kampen, maar 're
habilitatie-centra' moesten heten,
en de tapols niet langer zo ge
noemd mochten worden: zij waren
geen 'politieke' gevangenen maar
gewone criminelen! (zo redeneert
ook Franco!).
Op 17 augustus is. zoals gebruikelijk,
wel amnestie verleend aan een vrij
grote groep gevangenen maar
net als vorige jaren alleen of in
grote meerderheid aan echte crimi
nele gevangenen!
Bovenstaand slotgedeelte uit Mr.
Yap's pleidooi is in geen enkele
Indonesische krant gepubliceerd.
Wel is in Kompas van 29-8 '75
bericht dat het hof het beroep van
de verdediging op de onwettigheid
van de gevangenhouding van de
tapols en van de gehele procesvoe
ring in zijn arrest heeft verworpen
(straf voor Asep: doodstraf), en
hier het dreigement aan toevoegde
dat de pleiters zich met dit betoog
op een gevaarlijk pad begaven.
Het dreigement zal wel overbodig
zijn geweest. Mr. Yap is zich van
de risico's die hij met het uitspre
ken van zijn pleidooi liep, stellig
bewust geweest. Maar het is duide
lijk dat hij. na zijn persoonlijke
ervaring met 11 maanden gevan
genschap. heeft gemeend als gelo
vig Christen niet langer te mogen
zwijgen).
door Jan Brokken
Corsica is er een vooreeld van dat geweld soms best kan lonen. Doordat er
de afgelopen jaren op Corsica menige bom ontploft is bestond er in Frank
rijk wel enige belangstelling voor het Corsicaanse probleem. Maar sinds
er tijdens een vuurgevecht in Aléria tussen leden van de autonomistische
beweging Action pour la Renaissance de la Corse (ARC, Beweging voor de
wedergeboorte van Corsica) en de Franse politie twee gendarmes om het
leven zijn gekomen (en in Bastia een paar dagen later een agent werd ge
dood) is die belangstelling voor Corsica sterk gestegen.
Na de gebeurtenissen in Aléria trokken
tientallen Parijse journalisten naar
Corsica om hun lezers vandaarujt te
berichten waarom het altijd al duidelijk
Is geweest dat er eens doden moesten
vallen op het eiland. Vertegenwoordi
gers van de socialistische partij, de
communistische partij, de gaullistische
partij, (de TJDR stuurde oud-voorzitter
Sanguinetti) en de radicale partij (die
oud-voorzitter Servan Schreiber stuur
de) haasten zich naar het eiland om
zich daar persoonlijk op de hoogte te
stellen van de toestand op Corsica.
In Parijs werden oude beloftes (Corsica
krijgt meer kredieten. Corsica krijgt
een universiteit) met een zo grote stel
ligheid herhaald dat men bijna zou
geloven dat Parijs ditmaal zijn woord
zal houden. De weekbladen Le Nouvel
Observateur en Paris Match eisten bei
de de eer op dat zij als eerste een
opiniepeiling onder de Corsicanen had
den laten houden. En dat is eigenlijk
nog het mooiste van alles: de Corsica
nen wordt nu zelfs naar hun mening
gevraagd.
Deze opiniepeilingen maakten duidelijk
wat iedereen al wist: dat slechts een
klein percentage van de bevolking, te
weten drie procent, met de ARC. de
Beweging voor de Wedergehoorie van
"'irsica. symp'.thlseert.
f Is dan ook des te verwonderlijker
dat bijna alle Corsicanen op 1 septem
ber gehoor gaven aan de oproep van
een aantal ARC-leden, verenigd in het
Anti Repressie Comité, om een algeme
ne staking van een dag te houden uit
protest tegen het optreden van de
Franse politie en de houding van de
regering in Parijs. Alle winkels, alle
café's, alle krantenkiosken waren geslo
ten. zelfs de pont kon niet meer naar
het Franse platteland varen: Corsica
was, zoals het Anti Repressie Comité het
gewild had. een dood eiland, een Isula
Morta.
Hoe kon het zover komen?, vroegen de
politieke commentatoren zich in Parijs
af. In de meeste kranten werd met de
beschuldigde vinger naar de minister
van binnenlandse zaken Michel Pon ia-
towsky gewezen. Ponlatowsky, meestal
Ponia genoemd, meent dat je geweld
met geweld moet keren. Sinds hij mi
nister van binnenlandse zaken is zijn
In Frankrijk al een dozijn bankrovers,
politieagenten, gegijzelde mannen en
vrouwen door kogels om het leven ge
komen. Ponia aarzelde dan ook niet
toen In Aléria op Corsica een aantal
wijnboeren door leden van de ARC
sesrijzeld werden: hij stuurde er een
specale eenheid CRS (republikeinse
politie) naar toe. Dat de ARC de meeste
van dp zesljzelde boeren al had vrllgp-
laten deed er niet toe: er moest met
harde hand opgetreden worden. Wie er
het eerst in Aleria geschoten heeft, de
politie of de terroristen, is nu nog niet
duidelijk. In ieder geval ontstond er
een vuurgevecht waarbij twee politie
mannen om het leven kwamen.
Niets geleerd
Wat daarna gebeurde is nog onbegrijpe
lijker. De meeste Corsicanen waren zeer
boos over het machtsvertoon van de
CRS-troepen. Er ontstond een geladen
stemming op het eiland. Op de muren
verschenen slogans als Aramata Fran-
cese, fora (Frans leger, deruit) en So
Corsu, ne se fleru (ik ben Corsicaan, en
daar ben ik trots op.). Inplaats dat de
Franse regering probeerde de gemoede
ren op het eiland te kalmeren, besloten
president Glscard d'Estaing (die vorig
jaar tijdens een verkiezingsbijeenkomst
op Corsica zei: 'Ik wens een Frankrijk
waar Corsica deel van uitmaakt, maar
ik wens ook een Frankrijk dat Corsica
begrijpt'premier Jacques Chirac en de
eerder genoemde Ponia nieuwe politie-
eenheden naar Cosica te zenden en de
ARC tot een verbodenorganisatie té
- -i. >n. De enige concessie die Parijs
wilde doen was een prefect van Corsi
caanse afkomst naar Ajacclo sturen.
Nadat deze maatregelen bekend werden
gemaakt, barstte de bom pas goed op
Corsica. Max Slmeonl, broer van de
gearresteerde president van de ARC Ed-
S'meonl zei ln een radiointer
view: 'Als de regering onze eisen alleen
beantwoordt met het sturen van
gendarmes, dan gaan wij tot de burger
oorlog over'. Die avond leek ln Bastia
de burgeroorlog inderdaad uitgebroken.
Duizenden demonstranten trokken
schietend door het centrum van de
stad. Eén politieagent werd bij een
vuurgevecht gedood.
Wie draagt de schuld? Als we alleen
maaT namen moeten noemen, dan moe
ten we naast die van Poniatowsky min
stens die van Giscard d'Estaing en Chi
rac noemen. Maar namen noemen heeft
geen zin. Een weinig diplomatiek optre
den van de Fraaise regering mag dan de
aanleiding voor de Corsicaanse onlusten
zijn geweest, de oorzaak ligt elders.
Oorzaak is dat niet alleen op Corsica,
maar op het hele Franse platteland, en
niet alleen in de dorpjes maar ook in
knapen van steden als Marseille, Lyon,
Lllle, Bordeaux, de haat tegen Parijs
met de dag groter wordt. Symtoma-
tisch was dat er in de commentaren van
de provinciale dagbladen van geen en
kele verontwaardiging over de dood van
de drie politiemannen op Corsica spra
ke was. Hoewel dat niet met zoveel
woorden geschreven werd. was de te
neur ran de commentaren: als Parijs
niet horen wil. dan moet Parijs maar
voelen.
Het centralisme heeft in Frankrijk bui
tensporige vormen aangenomen. Parijs
beslist bijna alles, Parijs zuigt heel veel
intellect uit de provincie weg, Parijs
trekt de grootste industrieën naar zich
toe. Parijs doodt de regionale culturen.
Tegen dit centralisme komt men ln
Bretagne. in Baskenland, op Corsica, in
rie Elzas. in Cata'onië ln opstand. In
deze streken vraagt men een zekere
autonomie, vraagt men om enige zelf
standigheid. zodat men zelf kan beslis
sen of er wel of geen kerncentrales in
de streek komen, zoals in bretagne. of
op welke wijze de streek kan profiteren
van het massatoerisme, zoals op Corsi
ca. Helemaal geen buitensporige #>isen.
maar Parijs reageert er panisch op.
Alexander Sanguinetti, oud voorzitter
van de gaullistische partij, in Frankrijk
vaak geroemd om zijn intellegentie. zei
bijvoorbeeld: 'Als we op Corsica toege
ven. moeten we ook in Bretagne, Bas
kenland, Catalonië, Elzas en Vlaanderen
toegeven'. En premier Jacques Chirac,
ook niet één van Frankrijks domsten.
zei in een interview met het radiostati
on France Inter afgelopen zondag:
'Frankrijk is niet zo groot, dus kunnen
wij het niet toestaan dat ons gebied
nog kleiner wordt. Corsica moet bij
Frankrijk blijven'.
Centralisme
Chirac en Sanguinetti weten natuurlijk
wel beter. Zij hebben net zo goed als
wij in Le Monde gelezen dat Edmond
Simeoni, voorzitter van de ARC. vanuit
de gevangenis in Parijs een brief heeft
geschreven aan de Franse pers waarin
hii nog eens duidelijk zegt dat de ARC
een zekere autonomie van Corsica
wenst! maar een autonomie binnen de
Franse republiek en niet daarbuiten.
Chirac en Sanguinetti willen de toe
stand alleen maar dramatiseren, maar
dit keer zal het ze niet lukken.
Als men het op het Franse platteland al
niet wist, dan zullen de provinciale
dagbladen het hun lezers nog wel eens
duidelijk maken dat het merendeel der
Corsicanen.of der Bretonners bij Frank
rijk wil blijven. JDat men alleen wat
meer zeggenschap wil hebben over de
- -•»> .he en culturele zaken in de
o'een streek. Op Corsica zullen best een
paar lieden rondlopen die een zelfstandig
Corsica willen (met name de leden van
de splintergroep Front Paysan de Libêra-
tion Corse), maar 99 procent van de
Corsicanen denkt daar anders over.
Zelfs de ARC gaat niet verder dan als
voornaamste eis te stellen: economische
autonomie.
Wat de ARC en vele Corsicanen
vooral dwars zit is dat het eiland als
een wingebied van Parijs wordt ge
bruikt. Jaarlijks strijken tienduizenden
toeristen op het eiland neer, maar de
winsten die de reisorganisaties opstrij
ken komen het eiland niet ten goede.
In de tweede plaats kunnen de Corsica
nen het niet goed zetten dat duizenden
pieds noirs (zwartvoeten) uit Frans Al
gerije afkomstige Europeanen na
1962 met financiële steun van de Franse
regering grote stukken land ontgonnen
hebben en daar zeer rendabele wijn
gaarden op aangelegd hebben.
'Francesi e Piedi nerl fora, Fransen en
pieds nolrs deruit, staat op vele Corsi
caanse muren geschreven, en deze met
vreemdelingenhaat doordrenkte slogan
geeft aan hoe volstrekt verwerpelijk de
ideeën van de ARC-leden zijn. In wezen
is de ARC een zeer rechtse organisatie,
en de geruchten worden steeds sterker
dat de beweging in het verleden wel
eens geld heeft gekregen van de Itali
aanse fascistische partij. Links Frank
rijk moet dan ook niet veel van de
autonomistische beweging op Corsica
hebben. De communistische partij ver
oordeelde de acties van de ARC en het
linkse weekblad Charlie Hebdo zette op
haar voorpagina: 'Onze krant is niet
bang voor bommen: de Corsicanen zijn
klootzakken'.
Een grapje? Natuurlijk, maar wel een
grapje waar ze alleen in Parijs heel
superieur om lachen. Verder nergens.
