Sigarettepeukjes boeien
Wieteke van Dort
Leren centraal in serie
boeken voor kleinsten
Uw probleem ook het onze
Dode vogel
'Voor mijn eerste grammofoonplaat heb ik hard gewe rkt'
Heerlijke jeugd
in Indonesië
TROUW/KWARTET MAANDAG 1 SEPTEMBER 1975
BINNENLAND 6
DEN HAAG 'Wat mij zo aan
trekt in sigarettepeukjes zou ik
niet kunnen zeggen. Maar ze
boeien mij. Trouwens allerlei
afval vindt ik interessant, juist
omdat het zaken zijn, waar nie
mand iets in ziet. Prachtig vind
ik bijvoorbeeld op Nieuwjaars
ochtend die restanten van het
vuurwetrk dat met de jaarwis
seling is afgestoken, die kleu
rige papiertjes met Chinese let
tertjes erop, de platgetrapte
rotjes en de afgestreken luci
fers, die schots een scheef bij
elkaar op straat liggen.'
Wieteke van Dort (32) —Wieteke
Moddy sinds ze is getrouwd met de
psychotherapeut drs. Theo Moody,
bekendgeworden door het enige ja
ren geleden befaamde televisie-pro
gramma, Oebele en tegenwoordig
als de 'Deftige dame' uit de 'Strate-
maker-op-zee-show.' laat het niet
bij kijken naar die dingen. Ze
schildert ze.
In haar woning aan de Haagse
Mesdagstraat, waar ik haar ont
moet, hangen werkstukken, waarop
peukjes centraal staan. Peukjes,
vaak vele keren vergroot, maar met
uiterste precisie geschilderd, zijn
erop gegroepeerd tot één geheel,
dat wel de aandacht moet trekken.
Apart is het en dat wil Wieteke
ook.
'Het geeft mij geen voldoening iets
te doen wat anderen ook al hebben
gedaan en vaak nog veel beter. Dat
is de reden, dat ik ben gestopt met
het schilderen van landschappen
en portretten. Een enkele keer
waag lk me er nog wel eens aan.
maar dan moet daarvoor een bij
zondere reden zijn. Zo heb ik on
langs mijn man geschilderd. Maar
aan het uitbeelden van mijn twee
kinderen, Bas je en Alexander, be
gin ik niet. Kinderen schilderen is
een vreselijke opgave. Ze zitten
nooit stil. Je moet als je kinderen
wilt schilderen, althans jonge kin
deren. toch altijd gebruik maken
van foto's. Nee, ik houd het maar
bij die peukjes. Daar ben ik voor
lopig nog wel zoet mee.'
Met asbak weg
Sinds anderhalf Jaar heeft zij zich
gespecialiseerd in dit genre. 'Ik
krijg er cteeds meer plezier in. Bui
tenstaanders vinden het wel eens
een beetje vreemd dat ik. als ons
huis vol visite zit, soms ineens met
een volle asbak wegloop. Ik kan
dan niet laten die in veiligheid te
brengen omdat ik er materiaal in
zie voor een schilderij. Bij anderen
ga ik ook hoe langer hoe meer op
de inhoud van de asbakken letten.
Hetzelfde overkomt me als ik met
de kinderen op het strand ben. Dit
jaar tijdens onze vakantie in Zuid-
Frankrijk heb ik zelfs foto's ge
maakt van allerlei peukjes die aan
de waterkant lagen', vervolgt Wie
teke en haalt een mapje met kleu
renfoto's te voorschijn. 'Die foto's
gebruik ik bij het schilderen. Als
het kan schilder ik elke avond, als
de kinderen naar bed zijn. gezellig
in de huiskamer. Mijn man schil
dert ook. Hij heeft een atelier in
Scheveningen, maar daar kom ik
weinig. Thuis werken vind ik ple
zierig. Ik maak er geen nachtwerk
van. of ik moet met iets bezig zijn
dat ik beslist af wil hebben. Dan
wordt het wel eens half vier.'
Expositie
De laatste tijd schildert Wieteke
extra veel, omdat er plannen zijn
voor een eigen expositie, volgend
jaar in Den Haag. 'Ik ben sinds
kort lid van Pulchri, iets wat ik als
een hele eer beschouw. Ze nemen
je daar niet zo maar aan. Er is een
strenge ballotage. Nu ik daar ben
geaccepteerd, voel ik me pas echt
Indonesië
Dat was in Indonesië, waar Wieteke
werd geboren en tot haar dertiende
jaar woonde. 'Ik heb vele herinne
ringen aan Indonesië, waar ik een
heerlijke jeugd had. Mijn vader was
er directeur van een suikerfabriek
in Tjandi op Oost Java. Ik heb hem
nauwelijks gekend. Als baby moest
ik met mijn moeder en een broer
tje naar een Jappenkamp. Toen we
weer vrij waren, hoorden we dat
vader door rebellen was vermoord.
Moeder heeft toen vele jaren alleen
voor onze opvoeding moeten zorgen
samen met mijn Oma, die bij ons
in huis was. totdat ze in 1953 her
trouwde. Financieel waren er geen
problemen. We hadden een kinder
juffrouw en heel veel bedienden. Ik
mag wel zeggen dat we heel rijk
waren, Zoiets is heerlijk voor een
kind. Omdat we zoveel personeel
hadden, had moeder altijd tijd voor
ons.
kunnen redden. Veel was echter al
verdwenen'.
Problemen
Er braken moeilijke tijden aan voor
Wieteke en haar ouders. 'Maar wij
accepteerden het. De feiten waren
nu eenmaal zo. In die tijd heb ik
gemerkt hoe belangrijk het is als je
als gezin een eenheid vormt. Met
elkaar kun je veel problemen aan.
Na een poos zijn mijn ouders er
financieel weer bovenop gekomen.
Vader begon een makelaarskantoor
samen met moeder en die tante uit
Indonesië. Ze hebben er heel hard
voor gewerkt, vooral om binnen
een jaar de vereiste diploma's te
halen. Ik heb er bewondering voor
hoe zij dat voor elkaar hebben ge
kregen. Ik heb me stellig voorgeno
men er mijn kinderen later uitvoe
rig over te vertellen. Ik heb trou
wens toch waardering voor de wijze
waarop mijn ouders hun kinderen
hebben opgevoed. Ik hoop dat ik
het er ook zo goed vanaf breng,
want opvoeden valt niet mee, in
deze tijd zeker niet.'
Dol op zingen
Wieteke van Dort: handboek voor onhandige huisvrouwen
Gele hoornpapaver
schilderes. Ik hoor er nu bij', zegt
Wieteke, terwijl ze speelt met haar
witte nerzkat Mauschen, een naam
die in het dagelijks gebruik is ver
basterd tot Mosje.
Een paar maanden geleden heeft
Wieteke meegedaan aan een grote
expositie in New York. 'Er hingen
werkstukken van kunstenaars uit
alle delen van de wereld. Toen ik
ervoor inschreef moest ik een for
mulier invullen, waarop ze vroegen
hoe veel tentoonstellingen je al
had en welke prijzen je zoal be
haalde. Ik heb een paar dia's van
werkstukken ingesoten en erbij
verteld, dat ik in het vak pas begin.
Tot mijn verrassing mocht ik mee
doen. Ik had graag zelf een kijkje
genomen in New York. Maar even
over wippen om je eigen schilderij
en op een tentoonstelling te zien
hangen, vond ik wel een beetje
kostbaar. Gelukkig moest mijn
overbuurman in die tijd voor zaken
in Amerika zijn. Hij is er gaan
kijken en heeft mij er nauwkeurig
verslag over gedaan.'
Als kind tekende Wieteke van Dort
al. 'Aan toneelspelen deed ik ook.
Ik zette dan een plaatje op en
speelde dat ik danseres was. Toen
ik een paar jaar was had ik al een
hoofdrol in een kerstspel. Ik was
het kerstkind.'
Na de dood van vader ging moeder
niet bij de pakken neerzitten. Sa
men met haar zuster, die ook in
Indië woonde, ging zij in Soerabaja
wij waren inmiddels naar die
stad verhuisd de YMCA op poten
zetten. Vooral voor de Nederlandse
militairen die naar Indië kwamen
was moeder in de weer. Mijn twee
de vader, die ik eigenlijk als mijn
echte vader ben gaan beschouwen,
was voorzitter van de kunstkring in
Soerabaja. Er logeerden daardoor
vaak bekende mensen bij ons. Als
kind maakte ik kennis met Cruys
Voorbergh, Daniel Wayenberg, Al-
bert Vogel en de zangeressen An-
hette de la Bije en Aafje Heynis.
om er een aantal te noemen. Dat
vond ik prachtig. Ik droomde ervan
zelf beroemd te worden als actrice
of schrijfster. Lange tijd was het
mijn ideaal een bekend journaliste
te worden. Ik wilde altijd iets bij
zonders. Met dat schrijven had ik
het heel druk. Ik schreef aan de
lopende band boeken. Het ene ver
haal was nog niet klaar of het
andere ging al weer van stapel. Het
waren romantische avonturen, som
een beetje science-flctionachtig,
die ik zelf van illustraties voorzag.
Schriften vol
Ik heb schriften volgeschreven. Ik
hield ook een dagboek bij. Als ik
een tijdje weinig beleefde ging ik
er op los fantaseren. Ik was wel zo
eerlijk precies aan te geven, waar
de waarheid eindigde en mijn fan
tasie begon. Alleen dat dagboek heb
ik nog. Al die schriften met verha
len ben ik kwijt geraakt, zoals we
in 1957 bijna al onze bezittingen
verloren. We gingen dat jaar voor
verlof naar Nederland. Een grote
wens van mij ging daarmee in ver
vulling. Eindelijk zag ik het land,
waar ik zoveel over had gehoord
met eigen ogen.
Toen wij hier een poosje waren
hoorden we dat het rubberbedrijf
van vader was genationaliseerd. We
waren van de ene dag op de andere
van een gezin, dat zich elke luxe
kon permitteren straatarm gewor
den. Van teruggaan naar Indonesië
kwam natuurlijk niets meer. Een
oudere broer die nog op Java was
heeft enige heel persoonlijke herin
neringen zoals wat familiefoto's
Een van de dingen die Wieteke van
Dort al jong van haar moeder leer
de is dat als je iets heel gTaag wilt,
Je het ook kunt bereiken. 'Je moet
je er dan wel voor inzetten en er
veel voor over hebben. Ik geloof
wel dat ik over dat uithoudingsver
mogen beschik. Ik maak altijd
plannen en vele plannen zijn in
middels werkelijkheid geworden. Ik
ben bijvoorbeeld dol op zingen.
Vroeger zongen we thuis vaak met
elkaar, terwijl vader ons op de pia
no begeleidde. Tijdens mijn werk
zing ik veel, gewoon hier in huis,
maar ook onderweg in de auto.
Andere automobilisten kijken wel
eens met verbazing toe, als ik het
raampje open heb staan. Daarom
staak ik mijn gezang maar als ik
bij stoplichten moet wachten. Een
paar jaar geleden kwam ik op de
gedachte dat het best leuk zou zijn
eens een plaatje te maken. Dat is
onlangs gebeurd. In september
komt mijn eerste langspeelplaat uit
onder de titel 'Een fraai stuk bu
rengerucht.' Er staan veertien lied
jes op, geselecteerd uit tachtig lied
jes. Ja. want ik kan nu wel graag
iets willen, maar het zou mijn eer
te na zijn zo maar iets te doen. De
liedjes die ik op de plaat heb gezet
zijn na rijp beraad uitgekozen. Ik
ben daarom niet bang dat die plaat
een flop zal worden. Ik weet, al
klinkt dat een beetje pedant, dat
het een goeie plaat is. Ik heb er
hard voor gewerkt.'
Televisie
In november brengt Wieteke een
aantal van haar liedjes op de tele
visie. 'Dat werken voor de televisie
heb ik na mijn trouwen aangehou
den. Met het toneelspelen als lid
van een gezelschap ben ik toen
gestopt, omdat ik van mening ben
dat je niet alles tegelijk kunt doen.
Ik wil ook proberen een goede
huisvrouw te zijn, het thuis gezellig
maken voor mijn man en kinderen.
Dat lukt niet als je bijna elke
avond op pad bent en diep in de
nacht thuiskomt.'
Vergeten is Wieteke het toneel ech
ter niet, ook al werd zij na het
tweede jaar van de toneelschool
gestuurd omdat ze naar zij zelf
vertelt 'het heilig vuur niet heeft,
Anderen zagen echter wel iets in
haar en ze kwam zonder einddiplo
ma van de toneelschool bij de
Nieuwe Komedie in Den Haag.
waar ze fijne rollen kreeg tot zelfs
een hoofdrol in Romeo en Julia.'
'Erg leuk'
Nieuwe dingen ondernemen trekt
Wieteke aan. Nu is het die gram
mofoonplaat en er zal ongetwijfeld
nog meer volgen. 'Ik praat daar
liever nog niet over, omdat die
plannen nog vaag zijn. Maar nu we
het er toch over hebben, ik zou het
erg leuk vinden een echt boek te
schrijven. Zo is er geloof ik wel
behoefte aan een handboek voor
onhandige huisvrouwen, zoals ik
ben. Vroeger leerden de meisjes
alles bij hun moeder thuis. Dat
gebeurt nog wel. Maar als je zoals
ik niets hebt geleerd op dat gebied
sta je met twee linkerhanden in
het huishouden. Zo vergaat het
meer vrouwen heb ik gemerkt. Een
handboek zou heel wat probleem
pjes die zich zoal voordoen uit de
wereld kunnen helpen.'
door Mink van Rijsdijk
In de stad hebben alle huizen een voordeur en een bel.
In een dorp ook, meestal tenminste, maar alleen
onbekenden zullen zich via deze officiële weg bij de
bewoners van het pand melden. Gebruikelijker is dat
men de achterdeur kiest, waar vaak een bel ontbreekt.
Even hard 'volluk' roepen is voldoende.
Op deze manier meldde ik me bij een vriendin. 'Joeoe',
klonk een ver welkom. Via de bijkeuken drong ik door
tot de keuken, waar ik mijn gastvrouw op de vloer
aantrof naast een dode kauw. Ze schoof hem juist op
een krant en mopperde: 'Die rothond. Hij kan het
jagen niet laten. Ergens in zijn voorgeslacht moet een
jachthond gezeten hebben. Moet je dat vuilnisbakken-
ras daar nou zien liggen.' Met één oog open keek het
dier ons aan, niet begrijpend waarom zijn bazin zoveel
poespas maakte. 'Moordenaar', beet ze hem toe. Hij
sloot als antwoord beide ogen zonder enige interesse
voor de dode vogel. 'Ga jij maar naar binnen, pak iets
te lezen, dan bestel ik even deze vogel des hemels ter
aarde.'
'Laten we het samen doen', stelde ik voor.
'En een fuga van Bach op de cassetterecorder zeker?
Nee, we maken er geen voorstelling van, zeg.'
Gedwee ging ik naar de kamer en herinnerde me hoe
onze dochter in haar jonge kinderjaren met groot
ceremonieel dode vogels begroef. Zij en haar vriendin
zongen dan altijd aan de groeve. Soms het Wilhelmus,
soms In de hemel is het schoon. Van het volkslied
kenden ze alleen de beginregels en de wijs, zodat
steevast met tralala besloten werd als dit gezang aan
de beurt was. Maar altijd bleef het een gewijde en
bewogen plechtigheid. De grafjes waren versierd met
bloemen en blaadjes, die het seizoen opleverde. Een
kruis, van takjes gefabriceerd, ontbrak nooit op de
mini-grafheuvels.
Ik verdacht mijn vriendin er niet van dat ze er zo'n
uitgebreid ritueel van zou maken, hoewel het me
verbaasde dat ze zolang wegbleef. Door ongeduld
aangespoord ging ik op zoek. Ik trof haar aan onder
de tomaten zij heeft een hartstocht voor moestui-
'Ja. ik kom eraan hoor', zei ze terwijl ze zich langzaam
kruipend voortbewoog.
'Wat krijgen we nou?'
'Het duurde wel even hè? Maar mijn dierenkerkhof is
ginds achter de sperciebonen en dat is een verhipt eind
heen en terug op de knietjes.'
'Op de knietjes?' echode ik onnozel. 'Is dat een
plaatsvervangende penitentie voor je hond?'
'Nee ik heb spit en zodoende. Heet is knap
vervelend, want de bonen moeten geplukt. Maar wat is
spit? Een lachertje. Dat vindt je omgeving tenminste.
Niemand neemt het serieus. Ik word getreiterd bij het
leven. 'Schiet het er weer in, opoe' hoor ik de hele
dag. Pijn in je buik of zelfs een strontje op je oog
wekt nog medelijden op. Spit niet, gek is dat toch. Ik
leef nu al twee dagen op de grond. Heel nuttig hoor, je
bekijkt de wereld eens van een andere kant hè. Alleen
die malle hond denkt dat het een nieuw spel is. Als hij
over me heen rollebolt, nou dan schiet het er weer fiks
in bij opoe. Weet je, eigenlijk zou ik best een beetje
echt ziek willen zijn. Eens lekker vertroeteld te worden
lijkt me verrukkelijk. Ik ben bekaf van dat gekruip.
Maar wat wil je? Spit is geen ziekte. Spit is alleen om
iedereen te laten lachen.'
Moeizaam voortbewegend bereikte ze tenslotte de
woonkamer, waar ze zich op de grond installeerde en
ik zorgde voor een bakje ziekentroost. 'Ik maak me
zorgen over de hond,' vertrouwde ze me toe. 'Hij is
zo'n killer. Vogels, mollen en veldmuizen niets is
hem te vlug. Opeten doet hij zijn vangsten nooit, hij
deponeert alles op het stoepje achter. Maar vandaag of
morgen pakt hij de kippen van de buurman. Dat kan
natuurlijk niet en wat moet je dan?'
Om haar wat op te vrolijken stortte ik me in de
bonenpluk. Achter het rijshout ontdekte ik haar dieren
kerkhof. Een vers bultje wees me waar ze de kauw had
begraven. Er bovenop lag een roos. 'In de hemel is het
schoon', hoorde ik ver inhet verleden twee kleine
meisjes zingen.
Boeken voor heel kleine kinderen
leggen zeiden de nadruk op leren.
Via plaatjes en verhaaltjes kunnen
ouders natuurlijk veel vertellen
over kleuren, over groot en klein,
over 's nachts en overdag en over
één voorwerp of meer voorwerpjes,
maar de boekjes zelf zijn daar
meestal niet op gemaakt.
Er is nu een serie boeken voor
kinderen vanaf twee jaar versche
nen, waar het 'leren' centraal staat
en de plaatjes pas als tweede func
tie een verhaaltje kunnen opleveren.
De serie heet: Weet jij het? is
uitgegeven door J. H. Gottmer in
Haarlem en de vier nu verschenen
delen gaan over tellen, meten,
kleuren en tijd. Ze kosten 9,50
per deel. Via allerlei voorbeelden
worden de kinderen enkele basisbe
grippen bijgebracht die onontbeer
lijk zijn om de wereld om hen heen
te begrijpen. Nu zal het makkelij
ker zijn om een kindje de verschil
len tussen kleuren te leren, dan het
verschil tussen 'gisteren' en 'over
morgen', maar ouders en leidsters
op crèches en peuterspeelzalen
krijgen met deze boeken toch ge
noeg materiaal in handen om kin
deren abstracte begrippen wat dui
delijker te maken. En gelukkig zijn
de plaatjes zo aardig, dat er - ook
als je geen zin hebt om te praten
over een magere poes of een kleine
hond - heel goed verhaaltjes over
te vertellen zijn. De boeken zien er
leuk uit. met veel kleuren en kleine
details waar kinderen tijden naar
kunnen kijken. De enige (kleine)
aanmerking: bijna alle personen
hebben een lievige glimlach op het
gezicht, waar je een beetje draaie
rig van wordt. Zelfs nijlpaarden en
koeien kunnen een glimlach niet
onderdrukken. Er is veel voor te
zeggen de wereld voor kleintjes een
vrolijk aanzien te geven, maar zo
grappig is het nou allemaal ook
weer niet.
Dieren
Verhaaltjes over dieren hoeven niet
bijvoorbaat kinderverhaaltjes te
zijn. Zelfs al zijn ze in eenvoudige
taal geschreven en in kleine boek
jes uitgegeven. Bij De Harmonie in
Amsterdam verschenen twee die
renverhalen van Jantien Buisman
Juffrouw Slenter en Kees en Keet
je. (prijs per stuk ƒ7,90). Het eer
ste verhaaltje gaat over een muis
die niet kan huppelen en daar net
zolang moeite voor doet tot ze vast
stelt dat ze liever een bijzondere
muis is die niet kan huppelen dan
een doodgewone die wel kan hup
pelen.
Kees en Keetje zijn twee egels die
van elkaar houden, maar uit erge-
nds over eikaars hebbelijkheidjes
(zoals smakken, slurpen en neus-
peuteren), elkaar verlaten. Natuur
lijk komt het allemaal weer goed.
De boekjes doen (ook omdat ze zo
klein zijn) een beetje denken aan
de boekjes van Beatrix Potter over
Pieter Konijn, de Wollepluisjes,
Vrouwtje Plooi enz. Het grote ver
schil is dat dat echt boekjes voor
kinderen zijn, met heel lieve plaat
jes. Jantien Buismans verhalen en
tekeningen zijn niet lief, of beter
gezegd: schattig. Er zitten een soort
'lessen' in (al klinkt dat moralisti-
scher dan bedoeld is) die grote
mensen net zo zullen aanspreken
als de 'lessen' van Beatrix Potter de
kinderen. Kort gezegd: je kunt deze
boekjes net zo goed kado geven aan
grote mensen als aan kinderen.
Beide categorieën zullen er veel
plezier aan beleven.
Ungerer
Bij uitgeversmaatschappij A. W.
Bruna en Zoon, Utrecht-Antwerpen
verschenen twee zeer goed verzorg
de boekjes (gelet op de grootte
boeken) van Tomi Ungerer, die op
het gebied van het vertellen een
naam heeft te verliezen. Hij 'her
kauwde' enkele bekende sprookjes
De omgekeerde wereld, de tondel
doos, Sümóme Grietje, Tafeltje-
dek-je, Petronella en Roodkapje.
De verhalen zijn te moeilijk voor
de kleuters en dus ook niet ge
schikt om voor te lezen. De wat
oudere kinderen zullen er daarente
gen volop van genieten.. Het boek is
getiteld 'Sprookjes' en kost 17,50.
Het andere boek. De Maanman, be
leeft al z'n tweede druk en dat kan
een bewijs zijn dat het in de smaak
valt. Het boek bevat een minimale
hoeveelheid tekst, de (zeer goede)
tekeningen overheersen volledig.
Toch zullen er weer velen 14,50
voor over hebben.
Bescheiden
Daarentegen bracht Uitgeverij Het
Spectrum te Antwerpen-Utrecht
twee wat omvang en verzorging be
treft bescheiden kinderboeken op
de markt: voor slechts 4,95 kan
men 'Kor de egel', verteld door Staf
Versweyveld, verkrijgen. Het ver
haal gaat over een egeltje dat al
lerlei avonturen beleeft van-af zijn
geboorte tot aan zijn eerste win
terslaap, die abrupt verstoord wordl
omdat hij een warm nestje krijgt
onder de radiator in de huiskamer,
dichtbij Marijke en Jan. Een aller
aardigst verhaal, ook geschikt om
voor te lezen.
Brian Patten schreef De Olifant en
de bloem, dat m een vertaling van
C. Buddingh' eveneens bij Het
Spectrum verscheen. Dieren
bloemen vertellen hun verhalen.
Het lijkt ons vooral geschikt vooi
wat grotere kinderen met de nodige
verbeeldingskracht. In de verhalen
gaan bijvoorbeeld de olifant en de
bloem een eindje wandelen, klimt
een varken langs de nek van de
giraf omhoog en weet elke lelie een
verhaal over de rivier te vertellen
Typisch een boek voor liefhebbers
De wat vage illustraties zijn van Co
Loerakker. Prijs elf gulden.
.Mededeling: Het bestuur van de
Nederlandse Go Bond verzoekt ons
mede te delen, dat het correspon
dentie-adres van de secretaris, de
heer G. J. Hungerink is: Postbus
609 te Leiden. De gegevens omtrent
het secretariaat, zoals die voorko
men in de spelregels van de door
Ravensburger uitgebrachte Go en
Gobang-spelen zijn al geruime tijd
gewijzigd.
Mededeling 2: De Werkgroep, die
hulp vroeg bij haar plannen tot het
vervaardigen van kleden enz. voor
het liturgisch centrum van de
dorpskerk, ls heel gelukkig met de
aanwijzingen, ontwerpen en teke
ningen, die vla onze rubriek ont
vangen zijn. Spoedig hoopt men
aan het werk te kunnen gaan.
Mededeling 3: Over Oostloorn, ds.
Ulfers, Hardenberg en Heemse ont
vingen wij zo veel gegevens dat we
door de bomen het bos niet meer
zien. Temeer omdat de mededelin
gen vaak niet eensluidend zijn,
maar zeer veel interessante zaken
bevatten. Wij vroegen de uitgevers
van de 13de editie van Oostloorn.
Buyten en Schipperheijn, aan de
hand van deze correspondentie bij
de volgende editie aan deze zaak
aandacht te besteden. Wij menen
hier te maken te hebben met een
nieuwe legendevorming, waarbij
.Wahrheit u. Dichtung, naast en
door elkaar heen lopen. De uitge
vers houden zich aanbevolen voor
belangrijke gegevens.
Vraag: Tot mijn grote verbazing
zag ik een vogel, ongeveer zo groot
als een lijster, die rustig onder
water liep rond te scharrelen en
even daarna het. uiteraard, ondiepe
heldere watertje verliet en weg
vloog.
Antwoord: Terecht was u verbaasd:
men ziet die Waterspreeuw iets
kleiner dan een gewone spreeuw,
ook niet zo vaak. In het Oosten
van ons land broedt deze vogel wel.
In Denemarken. Zweden en Fin
land overwintert hij. Dat u deze
dwaalgast in een slootje ergens in
de randstad gezien heeft, pleit voor
uw opmerkingsgave. De water-
Vragen (één per brief) zenden
naar: Uw probleem ook het onze,
Postbus 507, Voorburg. Naam en
adres vermelden. Eén gulden aan
postzegels bijsluiten. Geheimhou
ding is verzekerd.
v— trS
spreeuw heeft een witte slab en een
vrij korte staart. (Zie de vogelgids
van Kist).
Vraag: U zegt dat een Nederlander,
die nooit een premie AOW betaal
de, slechts ƒ22.000 hoeft te storten,
om in aanmerking voor AOW te
komen. Het is veel meer: er komt
nog een bedrag van 1370 bij aan
AWW en elke maand wordt het
bedrag hoger.
Antwoord: De bedoeling van het
plaateen van ons sterk verkort ant
woord was: te wijzen op de moge
lijkheid, die er inderdaad bestaat in
dergelijke gevallen, om door bijbe
taling van de premie, AOW te kun
nen genieten. Sedert 1 januari 1972
werd ook de AWW aan de AOW
gekoppeld en na die tijd gingen
uitkering en premie stevig naar bo
ven. Wij noemden ons bedrag 'cir
ca'. Volgens onze relatie bij de
Raad van Arbeid gebeurt het nu
eenmaal heel zelden, dat alles pre
cies, zonder veel gepieker, volgens
het boekje gaat. Er zijn altijd
moeilijkheden en daarvoor verwij
zen wij onze lezers naar de mensen,
die heel hulpvaardig en kundig dat
i
gaarne voor hen uitzoeken: naar de
bureaus van de Raad van Arbeid. 1
januari '76 ls de definitieve eindda
tum van het Algemeen Pardon en
daarna is er niets' meer te begin
nen. Vandaar onze raad: wacht
niet te lang met advies vragen,
want nu heeft men daar meer tijd
voor. dan aan het eind van het
jaar. Wat de vraag van onze lezer
betreft: wij proberen ieder aan het
juiste adres en de juiste informatie
te helpen. Vergissen we ons daar
eens bij of zijn we niet nauwkeurig
geweest, dan rekenen we op de
lezers van onze rubriek.
Vraag: Bij mijn meerderjarigheid
krijg ik de beschikking over een
erfenis. Hoe moet ik die beheren?
Antwoord: Niemand krijgt bij een
dergelijke gelegenheid tegenwoor
dig een grote kous met gouden
tientjes, maar een overzicht van de
manier waarop dit geld belegd is.
Het lijkt me juist eens met de
voogd erover te praten en van te
voren deze zaken eens te bestude
ren en over bepaalde beleggingen
en fondsen advies te vragen bij
mensen, die persoonlijk niet bij de
zaak betrokken zijn, wier taak en
werk het is bij grote banken te
adviseren- In elk geval hoeft u zo
iets niet aan de grote klok te han
gen, want het aantal goede 'vrien
den'. die graag willen helpen om de
erfenis op te ma&en groeit dan
onrustbarend.
Vraag: Mijn mooie rode Kerstster
is een saaie groene struik gewor
den. Hoe krijg lk de plant weer in
bloei?
Antwoord: Uw plant bloeit hele
maal niet met die prachtige rode
bladen. De bloemetjes zijn als het
zover is, amper te zien. De plant
heeft rust nodig en nu laat u de
pot maar rustig staan. Als het net
zo warm is terwijl Ik dit schrijf,
moet het sproeiertje er wel eens
aan te pas komen. Nu #>n dan eens,
in de drie weken b.v. wat kunst
mest en dan valt er tegen kerst wel
weer veel te zien. Koop bij de
boekhandel een boekje over veel
voorkomende kamerplanten!
Vraag: Als ik van de executeur
testamentair een rouwcirculaire
krijg van een familielid, bij wie ik
wel eens kwam de laatste maanden
betekent dat dan dat ik in
testament voorkom?
Antwoord: U kunt dit beschouwer
als een hoffelijk gebaar zonder
meer. Als uw naam voorkomt in
een testament krijgt u daar bericbl
van. Nu er reeds zoveel weken
voorbij zijn gegaan, vermoeden wij
dat daar niet veel kans op is. Men
weet u Immers te vinden.
Vraag: Onze Thuya-heg wordt hee
lelijk en bruin. Wat doen we el
aan?
Antwoord: Een haag van deze coni
feren moet in de richting Noord
Zuid staan. In dat geval heeft mei
kans dat de haag aan beide zijdei
groen blijft. De haag heeft van df
warmte veel te lijden gehad, zoals
trouwens veel bomen en planter
deze zomer. Het gevolg is dat ei
zonder meer dode exemplaren aan
getroffen worden. De haag mal
voorts niet te hoog worden, wanl
ook dan ziet men afstoting: kali
plekken en bruine gedeelten in di
onderste regionen. Het kopei
van jonge coniferen om de haal
weer aan te vullen is een zaak val
zorg en ervaring. Koop die Thuya
bij de kweker en laat hij als vak
man u adviseren bij het planten.
