Apocalyps is niet
muziek om te zetten
Lhamo: mirakelspel,
dat vooral geduld eist
'Tandheelkundig e
nood snel melden'
Spel Rostropowitsj
niet te overtreffen
Blazers Ensemble
met Italiaanse muziek
Rapport werkgroep noodgebieden
Vocale en instrumentale
werken perfect uitgevoerd
lerking
nodig
CWARTET MAANDAG 23 JUNI 1975
KUNST 7
door W. H. Wolvekamp
ROTTERDAM Eindelijk was het dan zo ver. De wereldvermaar
de cellist Mstislaw Rostropewitsj, ditmaal niet verhinderd, speel
de als solist bij het door Lawrence Forster gedirigeerde concert
van het Rotterdams Philharmonisch Orkest.
Hij had zijn keus laten vallen op
het eerst in 1961 te Praag ontdekte
afschrift van Haydns cello-concert
in C; een werk, rijk aan muzikale
inhoud (het moet omstreeks 1765
zijn ontstaan), al zal het wel nooit
zo populair worden als het alge
meen bekende D dur concert.
Wat in het spel van deze groot
meester-cellist direct opvalt, is de
grote duidelijkheid tot in de snelste
fluisterpassages. Daarbij een volle
en mannelijke toon, zoals men die
maar hoogst zelden hoort, het
schoonst denkbare cantabile en een
technische perfectie die wel heel
moeilijk kan worden geëvenaard,
laat staan overtroffen.
Lawrence Forster had het begelei
dend orkest sterk uitgedund, zodat
het collespel van Rostropowitsj zich
steeds in al zijn luister kon open
baren. Het orkestspel klonk bijzon
der verzorgd en aangepast aan het
spel van de solist.
Zo groot was het succes van Ro
stropowitsj dat (zeldzame gebeurte
nis bij een orkestuitvoering) «en
toegift wei moest volgen. Een lang
zaam deel uit een van de suites
voor cello-solo van Bach, door het
talrijke publiek aoemloos aange
hoord. In de na de pauze gespeelde
vierde symfonie van Tschaikowski
blonk het orkest onder Forster uit
door uiterst exact samenspel in de
zeer snelle passages. Als steeds vol
deden het langzame deel (de can
zone) en het scherzo-pizzicato in
muzikaal opzicht het meest. Wij
houden niet van de vele luidruch
tigheden der hoekdelen. al was, in
zonderheid het blaaswerk. hier nog
zo voortreffelijk. Zelfs de Doelen
zaal kent zijn grenzen wat het te
produceren klankvolume betreft.
De ter opening gespeelde
Freischütz-ouverture van Carl Ma
ria von Weber hebben wij bij het
Philharmonisch wel eens beter ge
hoord. Enkele minder gelukkige in
zetten van de hoorn ontsierden
soms het klankbeeld.
door W. H. Wolvekamp
ROTTERDAM Het Nederlands Blazers Ensemble, dat hier za
terdagavond onder leiding van de arts-dirigent-componist Giusep
pe Sinopoli uit Venetië in de grote Doelenzaal optrad, vond slechts
een handjevol mensen tegenover zich-
De eerste programmahelft was
overigens boeiend genoeg. Wij
hoorden bewerkingen door Virginio
Fagotto van oude I6e-eeuwse mu
ziek van Andrea en Giovanni Ga-
brieli (oom en neef), en van Clau-
dio Veggio in een dubbelkorige op
stelling van koper- en houtblazers.
Voorts was er een bewerking van
de hand van de dirigent naar zes
stemmige motetten en een dubbel
korige canzona van de eveneens
16e-eeuwse componist Costanzo
Porta, waarbij de dirigent vier
groepen blazers op verschillende
plaatsen in de zaal Met spelen
waardoor een fraaie ruimtelijke
werking van de klank werd verkre
gen. Deze bewerking kwam ons zeer
geslaagd voor. al zal het oorsponke-
lijke werk wel heel anders hebben
geklonken. Bruno Madema was
vertegenwoordigd met een in 1972
geschreven Venetian Joumal voor
tenor en 19 instrumenten, een
compositie die wij. althans ten de
le, wel konden waarderen (al was
het geheel een allegaartje, besloten
met een fuga). Aan klankraffine-
ment ontbreekt het ln dit werk
niet. De tenor Paul Sperry heeft de
in verschillende talen geschreven
tekst op expressieve wijze vertolkt.
Na de pauze ging nog een werkstuk
van dirigent Sinopoli 'Souvenirs k
la memo ire' dat hiermede evenals
de tevoren gespeelde bewerking
'Pour un llvre k Vendse' zijn pre
mière beleefde. Wij hebben er geen
touw aan vast kunnen knopen en
zien bepaald niet naar een reprise
uit. Twee sopranen en een counter-
tenor brachten hun partijen zonder
woorden en zelfs niet eens vocali
serend. Zij vervulden een Instru
mentale functie.
De oude Venetiaanse muziek is
door het Nederlands Blazers En
semble op volstrekt vlekkeloze wijze
ten gehore gebracht.
Henriëtte Polak
museum in Zutphen
ZUTPHEN Onder grote belang
stelling is zaterdagmiddag in Zut
phen het nieuwe museum 'Henriëtte
Polak' geopend in de gerestaureerde
voormalige herberg 'De Wildeman'
aan de Zaadmarkt.
In het museum is een collectie
kunstwerken ondergebracht, die op
initiatief van de vorig jaar overle
den Henriëtte Polak Schwartz werd
verzameld.
De collectie kunstwerken omvat
een groot aantal schilderijen, gra
fiek en beeldhouwwerken van Ne
derlandse kunstenaars. Daarbij MJn
werken van kunstenaars die in geen
enkel ander museum vertegenwoor
digd zijn.
,1. N. Degens
Bij het zaterdagmiddag in
-j louden 17e internationale
e mcours is de prijs voor de
e erpretatle. beschikbaar ge-
tor de gemeente Tiel. ge-
door drs. Jacques Maassen
a lit. De prijs voor de beste
u itie van het Holland Festi-
i r welks auspiciën de wed-
e erd gehouden, ging naar
i it uit Deventer,
aün de directe omgeving van
I aartenstoren, op het caril-
a van de wedstrijd werd ge
il niet erg veel publieke be
ing In het gras rondom de
rtenskerk zaten en lagen
hebbers van het beiaard-
3*ar de meeste toehoorders
8 en toch wel onder de met
II aken bezig zijnde bevolking
zoeken.
het meestal met concerten
beiaard. De met de wind
igen klanken kan men tot
t omgeving horen, en maar
i zien derhalve de noodzaak
i in de nabijheid van de
•ren op te stellen. Belaard-
5 ook een plezierige achter-
iziek, zelfs al wordt ze, zo-
middag door een geselec-
roep beiaardiers ten gehore
op wat als het mooiste
van Nederland geldt,
n cours, waaraan behalve
enoemde winnaars werd
•men door Todd Fair uit
tphia, prof. John Wright
al uit Wisconsin, en Jos. Le-
ijuit Halle, werd gejureerd
tjtf van Balkom en Chris Bos
jferland, en Jac. Lannoy uit
Lhamo, Tibethaans Volkstheater.
door Jac Kort
AMSTERDAM De twee concerten
die zaterdag in De Duif werden
gegeven stonden onder auspciciën
van de Vereniging voor Nederland
se Muziekgeschiedenis. De mede
werkers" waren uitsluitend landge
noten en de uitgevoerde muziek
was van componisten die of Neder
landers zijn geweest, of nauwe ban
den met ons land hebben gehad, 's
Middags verzamelden vier spelers
Ton Koopman, clavecimbel, Lucy
van Dael, viool, Ku Ebbinge, hobo
en Jaap ter Linden, cello, enige
honderden luisteraars om zich
heen.
's Avonds trok het Nederlands Ka
merkoor o.l.v. Hans van den Hom-
bergh een talrijker publiek, dan ik
ergens elders tijdens het Holland
Festival van dit jaar heb aange
troffen.
En zulks kwam zeker niet door wat
men een 'vertrossing' van het con
certleven zou kunnen noemen. Mu-
sica da Camera, zoals de vier ge
noemde jonge kunstenaars hun
groepje noemen, speelde werken
van Corelll, Schop, Sweelinck, Hac-
quart, Hellendaal, De Fesch en Le-
cl'alr, componisten uit de 17e en
18e eeuw. Met uitzondering van
Ton Koopmans zijn de spelers bij
het publiek nauwelijks bekend.
Maar wat ze alle vier hebben, is
een aanstekelijke muzikaliteit en
een enorme toewijding bij het uit
voeren van de barokmuziek. Het
zijn deze twee dingen die bij het
publiek overkomen en die onweer
staanbaar zijn, zoals bleek uit het
langdurige applaus, dat telkens
weer opklonk, wanneer een stuk uit
was.
Het Nederlands Kamerkoor had. In
dien mogelijk, nog minder op goed
koop succes gemikt door In afwis-
selint met de schola Cantorum Am
sterdam (dirigent Wim van Ger-
ven) uitsluitend kerkmuziek uit de
15e en 16e eeuw ten gehore te
brengen, onderbroken door Grego
riaanse gezangen.
De werkw die het Kamerkoor zong,
zijn eerst in 1972 bekend geworden,
nadat een belwngrijke muziekhand
schrift, de z.g. Occo-codex uit het
begin van de 16e eeuw aan het
licht kwam. De Amsterdamse ban
kier, koopman en humanist, Poppe
Ockesz, heeft deze codex laten
schrijven voor de (vroegere) Nleu-
wezijds Kapel, waar de herinnering
aan het mirakel van Amsterdam
werd levend gehouden. Hij bevat
naast werken van anonieme Zuid-
Nederlandse componisten, een O
Salutaris Hostia van Pierre de la
Rue, een Mlssa de Venerabili Sa
cramento van Hottinet Barra, over
wiens leven hoegenaamd niets be
kend is en een Missa Pange Lingua
van de grote Josquin des Prez.
Het was deze eeuwenoude kerkmu
ziek, waarmede Hans van den
Homburgh met zijn Kamerkoor in
perfecte uitvoeringen een groot en
aandacht publiek wist te boeien. De
organist Bernard Bartelink droeg
enige orgelsoli van Obrecht en
Seelinck bij aan dit concert, dat,
evena.s dat van 's middags, op Fes
tival-niveau stond. Eind goed al
goed.
Van een verslaggever
UTRECHT Gebieden waar ziekenfondsverzekerden geen of on
voldoende tandheelkundige hulp kunnen krijgen, moeten snel wor
den geregistreerd. Dit wordt aanbevolen in het tweede rapport van
de 'werkgroep noodgebieden' van de ziekenfondsraad, die het rap
port donderdag behandelt.
Hoewel de werkgroep heeft vastge
steld, dat de toeneming van het
aantal tandartspraktijken in het
afgelopen Jaar de mogelijkheden
tot hulp heeft verruimd, zijn er
toch nog een aantal gebieden waar
het aantal ziekenfondsverzekerden
per praktijk lager ls dan het lande
lijk gemiddelde. De praktijk toont
aan, aldus de werkgroep, dat een
noodsituatie meestal geen blijvend
karakter meer heeft, maar eerder
acuut ontstaat door vertrek, ziekte
of overlijden van een tandarts. De
werkgroep heeft daarom een struc
tuur ontwikkeld, waarin acute
noodsituaties snel centraal worden
gemeld en geregistreerd zodat er
snel kan worden ingespeeld.
Maatregelen
Behalve het melden en registreren
van noodgebieden bij het secretari
aat van de werkgroep, beveelt de
werkgroep als maatregelen op korte
termijn aan:
Een landelijke registratie van
gesaneerde verzekerden:
een landelijke registratie van
verzekerden die in feite tandheel
kundige hulp zoeken, gesplitst naar
verzoeken om (opnieuw) gesaneerd
te worden of om eerste hulp.
plaatselijke maatregelen om de
eerste hulpverlening te bevorderen,
zoals voldoende spreekuurmogelijk
heden
het activeren tot medewerking
van tandartsen in een noodgebied
en zonodig het inschakelen van een
'vliegende brigade' van bij voor
beeld militaire of school tand artsen.
Om te kunnen toetsen hoe groot de
nood ls en welke maatregelen moe
ten worden getroffen, zijn gegevens
nodig- - van het aantal gesaneerde
verzekerden per praktijk, van het
aantal gesaneerde verzekerden dat
niet in een praktijk kon worden
ondergebracht en van de tijd die
per praktijk voor ziekenfondsverze
kerden beschikbaar is. Als daaruit
blijkt, dat deze getallen aanmerke
lijk boven het landelijk gemiddelde
liggen en als de plaatselijke tand
artsen en ziekenfondsen slechts
een oplossing kunnen vinden voor
acute klachten, dienen structurele
maatregelen te worden genomen,
aldus de werkgroep.
Als belangrijkste noemt de werk
groep dan: maatregelen op het
punt van de vestiging van tandart
sen. Gewezen wordt op de moge
lijkheid de overheid te laten bepa
len in welke gebieden nieuwe vesti
gingen van tandartsen mogen ko
men. Een eventuele toekomstige
wet gezondheidsvoorzieningen zou
hiervoor een wettelijke grondslag
kunnen bieden.
'Vier stappen links, drie ach
teruit, twee naar links en n
vindt het briefje, waarop
staat wat we nodig hebben.'
I N. Degens
JAM De Zwitserse componist Klaus Huber is bepaald niet de eerste kunstenaar die zich
pocalyps heeft laten inspireren. Voor het muzikaal verbeelden van de verschrikkingen die
se mens bedreigen, is al vaker teruggegrepen naar wat in de openbaring van Johannes als
n van het einde der tijden wordt beschreven.
bekroningen
laardconcours
larige Huber werd tot het
van inwendig voller
i eerste Instantie aange-
ipocalyptische tekeningen
sden van Albrecht Dürer,
le tekeningen, een aqua-
een explosie met veel
in Huber een soort visue-
lling van de atoompad-
mavond in Den Haag
tvoering van Mahlers
Symfonie, zal het
Festival 1975 tot een
komen zijn. Een festi-
het omvangrijkste tot
was, althans wat de
idenheid van het aan
treft.
een goochelaar en
it circus, heeft het pu-
owat alle soorten van
en concertamusement
meemaken in een
lek van drie weken,
mo daartoe bleek over
ïeel genomen matig te
lisschien wel door het
streven van de festi-
ng, het publiek niet al
naar de ogen te zien,
met zaken te druven
waarvan succes niet
rbaat verzekerd is. In
Icht blijft het program
van een festival als dit
een onberekenbare af-
waarbij verrassingen
leide zijden voorkomen,
ee^tivalleiding meent dit
pt per het algemene ver
weet ontevreden te mo-
iefcn. Bij monde van de
nde directeur mr. J.
i»as, werd een zelfwaar-
üejijfer van zeven of acht
Wat ijver en vlijt
om bij de rappor-
te blijven verdient
IjUing misschien wel een
ieïWaar het gemiddelde
toch, door het grote
in< vakken dat beslist on-
lepde was, ver beneden
beyen liggen. Het met el-
n evenwicht brengen
at men artistiek wil en
ganisatorisch en finan
mogelijk is, is niet een
festivalprobleem. Elke
en concertdirectie
irmee te maken. En bij
oeilijkheden, moet men
et het publiek, de pers
subsidiegevers rekening
om volle zalen, goede
in en geld in het laa-
trijgen. Dat is op zich-
een bijna onmogelijke
net het toenemen van
eveelheid verschillende
len van het Holland
ilprogramma, nemen
ook de moeilijkheden
en zo groot mogelijke
«idenheid mag dan een
t middel lijken om zo
mogelijk afnemers, be
ars en geldgevers te-
te stellen; de praktijk
tj lit, dat men er het risi-
eJe loopt dat het festival
ipkarakterloos allegaartje
waar niemand hele-
acelukkig mee is.
ie goureuze beperking van
:nfcntal verschillende ma-
IJi ties, en een duidelijk
t eds wisselend hoofdthe-
e^r festival, zouden mis-
kunnen voorkomen
t#t, ondanks steeds meer
n voor steeds minder
n d aantrekkelijk wordt.
»ftoor de mensen die ei
en achter de schermen
tliieewerken.
ie
destoel van Hiroshima uit 1945 zag.
Waarom hij ongeveer twintig mi
nuten durende compositie die hij
daarop in 1971 schreef, niet gewoon
Apocalyps noemde, is niet duide
lijk; hij koos een als titel nogal
cryptisch citaat uit een van de
geschriften van Dürer over archi
tectuur.
Bij het luisteren naar dit werk
vrijdagavond in het Amsterdamse
Concertgebouw, bleek wel dat Hu
ber bij het lezen en zich verder
verdiepen in de Apocalyps van Jo
hannes, daarvan diep onder de in
druk is gekomen. Ook, dat RIJ zich
als componist onweerstaanbaar
voelde aangetroken tot het in
klanken getuigen van die indruk.
Maar het is voor mij althans
ook duidelijk, dat hij bij het zoeken
naar mogelijkheden om dat met
muzikale middelen te doen, ver
strikt is geraakt in de vormproble
men die hij daarbij zelf schiep. En
dat hij de ontdekkingen die hij met
betrekking tot het ontstaan van
visioenen in het menselijk bewust
zijn zegt te hebben gedaan, wellicht
vruchtbaarder in een verbale ver
handeling, dan in een muzikale
compositie had kunnen neerleggen.
Bevestigd
Zijn uitspraak dat de Apocalyps
zich in zijn geheel niet door de
kunst laat beheersen, werd klin
kend bevestigd door deze ongetwij
feld zeer deskundige uitvoering van
inwendig voller Figur door
het Radio Filharmonisch Orkest en
het Omroepkoor o.l.v. Hans Zender,
met de componist zelf aan de regel-
apparatuur voor de via bandopna
men weergegeven gedeelten
Het werd een goed geregisseerd, uit
alle hoeken van de zaal geprojec
teerd geweld van vocale en instru
mentale klankmassa's waartussen
individueel versterkte stemmen uit
het koor tekstfragmenten decla
meerden uit de Apocalyps, uit
Dürers beschrijving van zijn visi
oen. en kreten van de mannen die
de Hiroshima-bom gooiden.
Ongeveer halverwege laat Huber de
orkestleden nog vrij improviseren
op een in de partltuut afgedrukte
collage van de tekeningen van
Dürer. Hetgeen in deze uitvoering
als effect zeker niet onderdeed voor
wat de componist in de partituur
verder gedetailleerd heeft uitge
schreven. Maar het geheel werkte
al even weinig overtuigend, als de
pogingen van andere componisten
die met een op yolle kracht spelend
orkest, met een af en toe chaotisch
schreeuwend koor, en met toege
voegde elektronische klanken
een muzikaal equivalent voor
angst en verschrikking hebben wil
len bewerkstelligen.
Wel meer
t blijft ook
mate knap
i toeters ei
pollqndFesfivql'Z5
Het blijft ook in Hubers geval ui
termate knap georganiseerd lawaai
van toeters en trommen. Dat on-
door Hans W. Ledeboer
AMSTERDAM Misschien was voor de vele in boeddhisme en oosterse wijsheid geïnteresseerden
het gebodene te moeilijk, te 'onbereikbaar'. Misschien kon men eenvoudig het geduld niet opbren
gen. Feit was, dat het optreden van het Thibetaans volkstheater Lhamo uit Dharmsala in India wel
een propvolle Stadsschouwburg trok, maar dat een heel groot deel van die enthousiaste toeschouwers
de voorstelling voortijdig verliet.
Waarmee duidelijk, ondanks alle
belangstelling van de jeugd voor
oosten en boeddhisme, een verschil
werd geïllustreerd tussen ons snelle
dynamische en vooral oppervlakki
ge leven en de contemplatieve ma
nier van denken leven en vooral
gevoelen in het oosten.
Aan de toegankelijkheid voor de
toeschouwer van het geen op het
toneel werd geboden lag het niet.
Zeker, er wordt thibetaans gespro
ken en gezongen, maar de verkla
rende tekst in het programmaboek
je maakt de handeling duidelijk.
Net als in alle oosterse spelen een
spiegel, een lering, die aan het
toekijkende volk wordt voorgehou
den, met een held als hoofdfiguur,
die als voorbeeld dient voor de
toeschouwers en die het goede ver
persoonlijkt en het kwaad overwint.
De spiegel is echter anders 'ge
kleurd' dan die van de meeste oos
terse schouwspelen, zoals de Bali-
sche wajang wong van vorige week,
die immers uit de hindoe-wereld
voortkomen. Lhame toont een
boeddhistische basis. Het goede
overwint het kwaad niet zomaar in
een gevecht op leven en dood.
maar door middel van zegenspreu
ken, die machtswoorden zijn en
door een zelfopoffering die tot het
alleruitsterste gaat. Het is niet de
held, die het kwaad vernietigt,
maar daartoe gedwongen door de
zelfopoffering van de held en daar
de eigen hartstochten vernietigt
het kwaad uiteindeüjk zichzelf.
Er is ook bekering: de duivelsko-
ningin waarin we warempel de
hindoese goedheid incarnatie
Khali herkennen, boeddhisrtie en
hindoeïsme sluiten nauw op elkan
der aan en haar vier trawanten
werden feeën en dienen de wijze
Lhama, na him eigen diabolisme te
hebben overwonnen.
Het gaat allemaal veel dieper dan
de hindoespelen. Iedere muziek
noot. ieder woord, iedere kleur zelfs
is een opwekking tot nadenken. In
de kleuren zijn duidelijke symbolie
ken vastgelegd. Zo'n boeddhistisch
spel is een religieus spel, zoals de
mirakelspelen in de middeleeuwen.
Misschien verwondert de toeschou
wer zich er over, dat de duivels alle
gekleed zijn in de hemelse symboli
sche kleuren. Later wordt dat dui
delijk: een inleiding tot hun beke
ring, als zij tot die hemelse sfeer
worden toegelaten.
De contemplatie om dat alles te
volgen kunnen wij. westerlingen,
ondanks al onze belangstelling moei
lijk opbrengen. De eentonige mu
ziek en zang, het doorgaande ge
trommel in wezen zijn het gebe
den, bedoeld om de toeschouwer tot
meditatie en contemplatie te bren
gen strijken de westerling tegen
om activiteit schreeuwende haren
in.
Heel mooi
Degene echter, die het alle6 kan
zien op de manier zoal het is be
doeld, die beseft wat alle details
betekenen, die de symbolen kan
'lezen' en die de opgewekte con
templatie kan meebeleven, heeft
zeker iets heel moois van de avond
mee kunnen nemen. Prachtige cos-
tuums. een rust die voor ons vaak
onbereikbaar lijkt. Heel mooie, soe
pele bewegingen met tot het uiter
ste ingehouden bescheiden dans-
techniek. Mooie gebaren, vol uit
drukking. Door dat alles heen ge
noeglijke trekjes van volkshumor,
net als in eLk oosters theater, om
aan te geven dat de uitgebeelde
figuren, hoe legendarisch ook, heel
dicht bij ons, gewone mensen staat.
Lhamo komt uit Thibet, maar is
door de politieke ontwikkelingen
uit dit land verdreven, tot het, in
de omgeving van de Dalai Lhama
zelf, in Dharmsala in India ich
een woonplaats verwierf waar het
zijm cultuurgoed en rehgie kan be
waren.
In het weekend was Lhamo behalve
In Amsterdam nog te zien ln het
Circustheater in Scheveningen en
in de Rotterdamse Schouwburg.
danks al zijn gecompliceerdheid ei
genlijk kinderlijk en naïef aandoet.
Omdat je er na enkele minuten de
programmatisch veroorzaakte herrie
in herkent, waarin geen tijd en
ruimte is voor de stilte, die in de
muziek de panische angst van een
apocalyptisch visioen vaak beter
kan suggeren.
Aan de uitvoering van dit stuk
gingen nog twee eigentijdse wer
ken voor orkest vooraf. Zeitströme
(1974) van dirigent Hans Zender,
en de Europese première van 'San
Francisco Polyphony' (1974) van
György Ligeti. Ik bedacht achteraf,
dat het begin van Zenders stuk met
gerucht van toonloos aangeblazen
koperinstrumenten, dichter bij het
suggeren van beklemming en oer
angst kwam, dat het geweld van
Huber; verderop werd het gewoon
weer een wel knappe constructie
met vier 'klanklagen.' Zoiets waar
wel meer eigentijdse componisten
goed raad mee weten.
Ligeti is, zoals ingewijden al wisten,
de laatste jaren tot een wat helder
der polyphone muziektaal bekeerd.
Daarvan getuigt zijn 'San Francisco
Polyphony'; en dat vast te stellen
is hoogstens voor die ingewijden
'Interessant.'
Voor de rest kan zo'n stuk, dat
bovendien nog veel overeenkomst
met dat van Zender liet horen, en
waarvan er tegenwoordig wel meer
dan dertien in een dozijn gaan,
toch alleen nog maar accentueren
dat het tegenwoordige componeren
in een nogal ernstige creativiteits
crisis verkeert.
Een van Dürers verbeeldingen bjj de Apocalyps.
