WAAROM GAAN ZIJ 'IN DE ZENDING'
De gave der
onderscheiding
We maken er
weinig werk van
Vandaag
Vijf gesprekken in het zendingshuis
Fietser onder vrachtauto
Nieuwe boel
Onze
adressen
TROUW/KWARTET ZATERDAG 17 MEI 1975
KERK
door Ton van der Hammen
Met Pinksteren dacht je vooral aan de zending, Zo was het vroeger
en zo is het eigenlijk nu nog, al leven we op een andere manier
mee. Dat hangt nu eenmaal samen met zending-toen en zending-
nu, wat niet hetzelfde is.
Daarom, dacht ik, is het misschien
interessant en hoopvol eens wat
jonge mensen die op het punt
staan ver weg assistentie te gaan
verlenen waar de kerken daar
nadrukkelijk om verzochten te
vragen wat van hun kant de be
weegredenen zijn.
Keus genoeg, want alleen via de
Hervormde Kerk gingen pas of
gaan binnenkort acht gezinnen
naar overzee. Ik sprak er vijf van,
die allemaal in het zendingshuis te
vinden zijn om zich zo goed moge
lijk op de nieuwe werksituatie voor
te bereiden. Door lessen, lezen,
maar vooral ook door gesprekken
met mensen uit de landen-zelf en
met verlofgangers, die je in het
zendingshuis net zo goed kunt ont
moeten.
Daarom volgen nu hun reacties uit
'Oegstgeest', waar je altijd in de
zelfde ^prettige familiaire sfeer
wordt gedompeld en waar je iets
van 'Christus brengt bijeen', het
motto van Pinksterzendingsweek
1975, iets van de wereldkerk ook,
ervaart.
Luisterend
Dokter Peter en EUy Soetekouw,
die verpleegkundige is, vertrekken
in juni naar Nigeria. Op verzoek
.van de presbyteriaanse kerk werken
daar meer Nederlandse artsen. Pe
ter en Elly reizen na een inwerkpe-
Peter Soetekouw
riode van enkele maanden in het
zuid-oosten door naar het nabij ge
legen Uburu, Daar staat een streek
ziekenhuis. De opdracht is, om van
daaruit de gezondheidszorg in de
regio, waar-driekwart miljoen men
sen wonen, uit te bouwen.
Ik tref Peter alleen in zijn tijdelij
ke huiskamer van het zendingshuis
om naar hun beider waarom te
vragen. Voorzichtig formulerend
zegt hij:- het was voor ons een
langzaam rijpingsproces. Op de
middelbare school speelde je al met
de gedachte. In de studiegroep ont
wikkelingssamenwerking van m'n
faculteltsvereniging nam het alle
maal duidelijker vormen aan. Het
belangrijkste element want er
zijn toch wel een heleboel factoren
in het geding is, dat je iets van
het evangelie wilt proberen waar te
maken in de samenleving hier en
daar. Nu kan je natuurlijk zeggen:
daar hoef je geen kilometer-ro-
mantiek voor te bedrijven en dat is
ook zo. Gaan we dan naar Nigeria
omdat de medische nood daar veel
groter is dan hier? Ik kan niet
zeggen dat het'dat nu juist is. Met
idealisme heeft bet wei wat te ma
ken, maar net zo goed met avon
tuur, met nieuwsgierigheid naar
andere culturen: om via de (werke
lijk) grote afstand Afrika-Europa
ook (figuurlijk) afstand te kunnen
nemen van je eigen cultuur. Het is
een uitdaging, waar ie tegen opge
wassen hoopt te zijn. Voor je ou
ders betekent zo'n besluit heel wat,
want we gaan om te beginnen voor
een periode van twee jaar. Mis
schien volgen er n^eer. We gaan in
Nigeria proberen in de relatie tus
sen kerk eri medisch werk vooral
luisterend bezig te zijn.
Gastarbeiders
Eind juli gaan drs. Christiaan Krij
ger, zijn vrouw Marianne en hun
dochtertje Femke naar Ndoungué,
Kameroen. Hij wordt docent kerk
geschiedenis aan de theologische
school van de evangelische kerk
(relatie met de hervormde kerk
sinds 1961). Marianne hoopt als
bibliothecaresse iets op de school te
kunnen doen en contacten te on
derhouden met de gezinnen van de
studenten.
Beiden zeggen over hun beweegre
denen dat het verzoek van de kerk
daar om over te komen voor hen
van doorslaggevende betekenis is
geweest. Hun status zouden ze wil
len omschrijven als: gastarbeiders
in dat land. De Krijgers vinden het
belangrijk, dat de hervormde kerk
heh uitzendt.' Toch zouden ze zich
best kunnen voorstellen dat niet de
raad -voor de zending, maar bij
voorbeeld de hervormde commissie
voor het theologisch wetenschappe
lijk onderwijs het deed. Formalis
me? Nee, maar omdat je dan als
kerken meer op gelijk niveau zit,
want de hervormde kerk heeft bui
tenslands geen 'zendingsvelden'.
Wel in Nederland. In Kameroen is
zending opdracht voor de kerken
daar. Juist in Afrika ligt die zaak
en terecht heel gevoelig. Fijn
vinden beiden het dat daaraan ook
van hieruit wordt gewerkt: dr. Al-
bert van den Heuvel, als synode
secretaris, bezocht daarvoor on
langs niet voor niets ook Kame
roen.
Christiaan en Marianne willen
daarom straks proberen aan dubbe
le relaties Kameroen-Nederland te
bouwen. Bijvoorbeeld door uitwisse
ling van kerkelijke informatie (hoe
doen jullie dit en dat?) tussen een
Ruurd Veldhuis
Christiaan Krijger
of meer gemeenten uit de 'zenden
de' classis Schiedam en een óf en
kele gemeenten, in Kameroen te
helpen stimuleren. Als een eerste
begin. Christiaan: noem het plaat
selijke adoptie over en weer, maar
dan zonder dat er geld aan te pas
komt. Want zou in de plaatselijke
gemeente niet het begin van grote
woorden, zoals 'wereldkerk en 'we
derzijdse assistentie' liggen'?
Solidariteit
Een paar maanden later dan Chris
tiaan en Marianne, in september,
hoopt de afgelopen week gepromo
veerde Ruurd Veldhuis naar de the
ologische school van de evangeli
sche kerk in Kameroen te gaan. HIJ
gaat in Ndoungué de vakken dog
matiek en filosofie doceren.
Typerend voor dr. Veldhuis is, dat
hij zijn beweegredenen snel en
exact onder woorden brengt. Na
vijf minuten weet ik alles wat hij
erover kwijt wil. Hij zegt: ik ben
theoloog met belangstelling voor on
derwijs en de wetenschappelijke
kant van theologie. Was weten-,
schappelijk medewerker in Gronin
gen en doceerde godsdienstwijsbe
geerte en ethiek. Toen kwam heel
concreet de vraag: Kom Je ons in
Kameroen helpen bij-het theolo
gisch onderwijs? Je overweegt: wat
doe je met je mogelijkheden, je
capaciteiten? Je behoort tot een
christelijke kerk. Een kerk, die we
reldwijd is. die juist over grenzen
van groepsbelangen en wat dies
meer zij, heen wil. Daarom zeg je:
ja, ik kom. Je hebt een bepaalde
verbondenheid met mensen elders
in de wereld: weet, dat. je hier
vervangbaar bent. Mijn voornaam
ste motief is dus de internationale
solidariteit van christenen hier met
christenen daar. Waar natuurlijk
een hele serie problemen aan vast
zit, maar daar zullen we het nu
maar niet over hebben.
M'n proefschrift? .Ruurd Veldhuis
vist een exemplaar uit de boeken
kast. een forSe paperback waarop ik
lees. 'Realism versus utopianism'
(Van Gorcum, Assen). Het gaat
over de theologie van Niebuhr, licht
hij toe. Met name over de vraag
van politieke ethiek.
Ik zeg hem gehoord te hebben over
een van zijn stellingen, die direct
verband moet houden met die soli
dariteit waar hij het. net over had.
Die kan ik krijgen. Hier is hij: (15)
'Indien het de Nederlandse Her
vormde Kerk ernst is met de er
kenning van de zelfstandigheid en
gelijkwaardigheid van de kerken in
Azië en Afrika, kan zij het zich niet
langer veroorloven de relaties met
deze kerken uitsluitend of hoofdza
kelijk via een Raad voor de Zen
ding te onderhouden. Eventuele as
sistentie aan deze kerken zal zoveel
mogelijk via multilaterale (ver
schillende kahalen red.) organen
moeten worden verleend, teneinde
eenzijdige afhankelijkheidsverhou
dingen te vermijden'.
Bescheiden
Ook al naar Ndoungué. maar nu
naar het regionale ziekenhuis waar
nog drie westerse artsen werken,
gaan dokter Arnoud Hellemans en
zijn gezin. Zijn exacte taak in Ka-
- meroenweet hij nog niet precies,
omdat pas besloten is dat hij hier^
heen zal gaan. Arnoud heeft al
even aan Afrika 'geroken' omdat
hij vier maanden, naar hijzelf zegt,
als particulier in Rwanda was.
Het 'waarom' vinden Arnoud en
Lzijri vróuw Renneke een erg moei
lijke vraag. Dat willen ze voorop
stellen. Heel nuchter zeggen ze het
gewoon erg leuk te vinden een
periode van hun leven iets in een
ontwikkelingsland té mogen probe
ren. Verwachtingen willen ze bij
voorbaat niet hebben. Hij formu
leert het zo: je wilt iets van saam
horigheid met andere christenen
waar maken, uit een solidariteitsge
voel met de kerk daar. Alles heel
bescheiden, alsjeblieft. Dat geldt
nog sterker als het gaat over de!
religieuze achtergrond. ,'Het woord
gedrevenheid is wel het laatste dat
dit echtRaar in de mond durft ne-
men.
Hij: wat dat bètreft hebben we
geen enkele pretentie, wel een mo
tivatie. We zijn bewust lid van een
kerk. Van daaruit en vanuit'onze
opvoeding in een christelijke cul
tuur gaan we.
Zij: al zijn we niet 'in' voor het
oude standpunt van 'erheen gezon-
Arnoud Hellemans
Gert Scheepstra
den worden', ik bedoel: zo lijdelijk
allemaal, we gaan wel vanuit een
geloof. Een geloof, dat de mensen
daar ook hebben en daar moeten
we elkaar op kunnen vinden. Dat is
voor ons toch wel de basis van
alles. Juist die dimensie doet ons
uit overtuiging via de kerk gaan en
niet via een neutrale organisatie
voor ontwikkelingswerk.
Boden
De derde arts die ik ontmoet is
Gert Scheepstra die met zijn vrouw
Marga en twee kinderen aanstaan
de dinsdag haar Irian Jaya, voor-
malig._Nieuw Guinea, hoopt te ver
trekken. Ze gaan naar de Jalimo-
vallei in het centrale bergland om
in Angguruk de pioniers Wim en
Enny Vriend af te lossen. Een geï
soleerde post, die je alleen met een
klein vliegtuigje kunt bereiken.
De bedoeling is dat we daar twee
maal drie jaar zuilen zijn, vertellen
ze. Gert kreeg na zijn studie voor
arts praktische bijscholing op ope
ratief en verloskundig gebied in
Leeuwarden en zal in Indonesië
eerst worden ingewerkt. Halverwege
de studie werd voor Gert en zijn
vrouw de vraag heel concreet of ze
niet eerst elders hun diensten aan
zouden bieden vóór zich in Neder
land te vestigen. Hun voornaamste
overweging is dat ze geïnspireerd
.wanuit het evangelie hpn werk wil
len proberen te doen. Ze vinden
verder, dat meer. eenheid en vrede
in de wereld gediend zijn met meer
intensieve internationale contac
ten, want onbekend maakt onbe
mind. Daaraan willen ze heel be
scheiden' hun bijdrage geven. Ze
•zien zichzelf niet als mensen die
alleen het zendingsbevel ter harte
nemen, maar als boden van de
hervormde kerk, die door hun werk
in staat zijn een speciale' taak te
vervullen voor eeri zusterkerk.
OP ALLE VLEES (Pinksteren
Met Pinksteren streden de
ten om de voorrang. Gaat h
het persoonlijk geestelijk lev
persoonlijke band die de Ge«
Christus legt? Gaat het c
kerk? Is Pinksteren zending
Of is het allemaal nog grot
wat is dan de prioriteit? Als
op de eerste pinksterdag in d
stane vórwarrlng het woord
dan stevent hij zonder oma
op de profetie van Joël (2,
Heel direct klinkt het: 'Dit
waarvan gesproken is door d
feet Joël: dan zal het gebeut
zal mijn geest uitstorten ov
vlees; uw zonen en uw di
zullen profeteren, uw gri
dromen zien, uw jonge mam
sioenen krijgen'. Om zo te
een prioriteit 'voor het groo
meest omvattende werk v
Heilige Geest. Ds Spilt sch1
zijn herderlijke brief over i
borgen omgang en de solidai
en buiten de kerk, hier is
van het wijdste perspectief,
storing van de Heilige Gees
kent een grote inkeping in
schiedenis der mensheid.
aan het voorlaatste van zijn
nen begonnen. De Geest g
een machtige beweging de
in met de bedoeling om
breedste zin van het woo
mensenleven te verzoenen
bevrijden. De kerk mag in dj
vooraan staan omdat haar
toevertrouwd is en leder
mens mag zich in die be
meegenomen weten. Op we
een andere wereld, een weri
redding en werkelijk welzijn
schepper. Geest.
Wanneer later de kerkgeschie
denis van deze tijd geschreven
zal worden, zal als een van de
kenmerken van de jaren zestig
worden aangeduid, dat plotse
ling over de gehele wereld de
'pinksterverschijnselen' zich ook
gingen voordoen in de histori
sche kerken. Het is dat feno
meen, dat men charismatische
beweging is gaan noemen.. Vele
predikanten en geestelijken kre
gen de ervaring van de, geestes-
doop. Vooral voor het spreken
in tongen en de gave der ge
nezing is de aandacht sterk toe
genomen. En de pinksterman
David du Plessis reist onvermoei
baar de wereld af, om kerk en
pinksterbeweging bij elkaar te
krijgen.
Bij Voorhoeve in Den Haag is nu
eeri boe< verschenen, dat zich aan
dient als een bijdrage in de docu
mentatie van de charismatische be
weging: 'Kom o Geest, doorwaai
mijn hof' (147 blz.; prijs 16,90).
De samenstellers, F. A. Stroethoff
en M. A. van den Heuvel, zijn
medewerkers van het maandblad
'De Oogst'. Daarin houden zij hun
lezers al jaren trouw op de hoogte
van de ontwikkeling van de charis
matische beweging in de wereld
door korte artikeltjes en nieuwsbe
richten, meestal vertaald uit bui
tenlandse bladen. Hieruit hebben
zij nu een selectie gebundeld, en
dat stelt toch teleur, want het boek
draagt daardoor onvermijdelijk een
oppervlakkig en fragmentarisch ka
rakter.
De lezer wil weten: Waar is de
charismatische beweging begon
nen? Wie heeft dat moeilijke
woord, dat de goegemeente nog al
tijd niet aanspreekt, bedacht? Hoe
heeft zij zich in Nederland ontwik
keld? Al zulke vragen blijven onbe
antwoord. De geschiedenis van de
charismatische beweging is dus be
paald nog niet geschreven. Wat
'Vuur' en de Charismatische Werk
gemeenschap Nederland met al die
groepen daaromheen en daarin wil
len, wordt niet uit de doeken ge
daan.
Geruchten
Mijns inziens zou ook een meer
kritisch toetsen van al het nieuws
de schrijvers niet misstaan hebben.
Een voorbeeld: door middel van
een verslagje van een conferentie
uit 1967 wordt iets medegedeeld
over de fameuze opwekkingsbewe
ging op Timor, waar zelfs doden
zouden zijn opgewekt. De lezer
vraagt zich af: Is dat gerucht nu
echt waar? Zijn er werkelijk op
Timor doden weer levend gewor
den? Dan had zoiets toch wel veel
door L. M. P. Scholten
meer accent mogen krijgen. Of is
het oncontroleerbare kletspraat ge
weest? Waarom het dan nog weer
Kathrvn Kuhlman tijdens de
wereldconferentie over de Hei*
lige Geest, die verleden jaar
april in Jeruzalem werd gehou
den.
eens in dit boek vermeld? Intussen
verzekert ,ds. E. Durkstra te Dinx-
perlo, die tot 1971 vóör de her
vormde zending op Timor gewerkt
heeft, mij, dat het verhaal over de
dodenopwekklngen Uit de duim ge
zogen is. Ondanks een diepgaand
onderzoek heeft hij nooit iets kun
nen vinden van de herkomst van
deze geruchten.
Een andere vraag: Wat is er in al
die geestesverschijnselen en gaven
werkelijk rechtstreeks van de Heili
ge Geest, en wat komt uit de on
peilbare diepten van de geest tvan
de mens zelf op? Dat laatste gaat
dan zeker niet buiten God om, HIJ
kan er Zijn wijze bedoeling mee
hebben, maar het moet dan toch
niet als mirakel geduid worden, zo
als in de charismatische beweging
door te velen gebeurt. Hoeveel is er
'bovennatuurlijk' en hoeveel 'na
tuurlijk' te verklaren? Of is dit
onderscheid helemaal verkeerd?
Onderuit
De schrijvers delen in hun inlei
ding mee, bijzondere aandacht te
hebben besteed aan de Amerikaan
se evangeliste Kathryn Kuhlman.
omdat 'God haar wel op een zeer
uitzonderlijke wijze met het charis
ma 'de werking van krachten' (1
Co-r. 12 vers 10) heeft bedeeld.'
Inderdaad, wel zeer uitzonderlijk.
Want we lezen als specialiteit van
deze vrouw, die avond aan avond in
samenkomsten van duizenden men
sen preekt en zieken geneest, dat
degenen, die door haar gezegend
worden met handoplegging, op een
mysterieuze wijze even achterover
vallen, 'onderuit gaan', wat toege
schreven wordt aan de kracht van
de Heilige Geest. Ik citeer uit het
verslag van Ben Hoekendijk (pag.
132, 133):
Een vrouw komt naar de microfoon
toe. Kathryn Kuhlman strekt haar
hand uit om haar te zegenen en.
daar gaat ze achterover.' Een man
achter haar vangt haar op en legt
haar voorzichtig op de rug neer. 'Er
is nog Iemand genezen van kanker.'
Jimmy McDonnald. de beroem
de zanger, is druk In de weer men
sen het podium op te leiden. Een
lege rolstoel wordt het podium op
getrokken. Hij behoort bij een van
de tien mensen, die nu al op het
podium staan. De vrouw, die bij de
rolstoel hoort, zegt dat ze genezen
is van kanker. O, daar gaat ze!!
Je durft je oog geen moment van
het podium af te houden, want elk
moment gebeurt er iets bijzonders.
De mensen om me heen juichen,
prijzen God en lachen. De vrouw
komt weer overeind en maakt haar
getuigenis af. Ze is luthers.
Kathryn Kuhlman zegt: dat zou in
elke lutherse kerk moeten gebeu
ren. De mensen lachen. De prediker
naast me vergist zich en slaat hard
op mijn knie in plaats van de zijne.
Het is sensationeel, wat daar vijftig
meter van me vandaan op het po
dium gebeurt. Ze had kanker. 'Ik
prijs u, Jezus', zegt mrs. Kuhlman.
Mrs. Kuhlman gaat nu door de
rijen van het koor. Drit doet ze
nooit, zegt de prediker naast me.
En rijen gaan achterover tegen de
grond, of vallen terug op hun stoel.
Niemand schijnt zich te bezeren.
Éven verder lezen we een 'uitspraak
van Kathryn zelf
De bijbel vertelt dat Saul tegen de
grond sloeg toen God hem ont
moette bij Damascus. Onze licha
men zijn te zwak om de geweldige
kracht van de Geest te kunnen
verwerken. Je weet dat de Romein
se soldaten op de Paasmorgen te
gen de grond gingen.
Wat is het?
De lezer vraagt zich af: is hier
sprake van suggestie, hypnose,
massahysterie? Of gaat er inder
daad een bijzondere kracht van de
ze vrouw uit? Vooralsnog kunnen
we echter niet geloven, dat God
Zich alleen in de nabijheid van
deze vrouw op zo'n overweldigende
wijze manifesteert. Zoals we ook
niet geloven, dat als God iemand
wil genezen, het nodig is, daarvoor
de moeilijke reis naar Amerika te
maken om genezing te vinden aan
de voeten van Kathryn, en zij dan
nota bene zelf zegt: I have nothing
to do with these healings. It is the
Holy Sriirit'. (Ik' heb met deze ge
nezingen niets te maken. Het is de
Heilige Geest.). Dat klinkt heel
ootmoedig en vroom, en we nemen
aan, dat het ook zo bedoeld is,
maar het zou ook grenzenloze
hoogmoed kunnen zijn.
De charismatische beweging stelt
de kerken voor belangrijke vragen,
waarvan zij zich zo niet een, twee,
drie af kunnen maken. Theologen,
medici, psychologen en sociologen
zouden zich eens samen over deze
verschijnselen moeten buigen. Dat
klinkt allemaal erg nuchter, maar
dat heeft toch ook te maken met
de gave van de onderscheiding der
geesten, die de schrijvers in hun
inleiding, Paulus eiterend, als een
van de gaven des Geestes noemen.
Van een verslaggever
HONTENISSE De zeventigjarige
fietser G. Gijsel uit het Zeeuws-
vlaamse Hulst is in Hontenisse
door een vrachtauto geschept toen
hij een voorrangsweg overstak. Hij
was vrijwel op slag dood.
'Nu vieren we ook pinksteren ge
scheiden, terwijl het toch juist het
feest van de gemeenschap is',
schreef Bonhoeffer in de gevange
nis naar zijn familie. In die brief
vertelt hij dat hij alleen de stappen
hoort van zijn medegevangenen,
die in hun cellen op en'neer lopen.
'Hoeveel trieste en onpinksterlijke
gedachten spelen in hun hoofd',
bepeinst hij.
Ik citeer nog wat uit die brief: 'Het
merkwaardige verhaal van het ta
lenwonder heeft me weer sterk be
ziggehouden. De babylonische
spraakverwarring, waardoor de
mensen elkaar niet meer kunnen
verstaan omdat ieder zijn eigen
taal spreekt, 'moet overwonnen
wordem door Gods taal die allen
begrijpen en die het enige commu
nicatiemiddel is waardoor de men
sen elkaar weer kunnen verstaan',
zegt Bonhoeffer.
Het lijkt er bij ons niet op dat
pinksteran het feest van de ge
meenschap is. Zo grif als wij op of
omstreeks kerst bij elkaar kruipen
in kerken en lokaliteiten, zo weinig
doen we dat met pinksteren. Eigen
lijk helemaal niet. Vroeger konden
we de zaak nog wat aankleden met
de zendingsgedachte, maar sinds in
de derde wereld de kerken bloeien
terwijl ze hier wegkwijnen, roepen
we niet meer zo uitbundig dat
pinksterfeest zendlngsfeest is.
Dat" we met piriksteren wat ont
hand zitten en het doen zonder
speciale gerechten voor ziel en li
chaam, is wel begrijpelijk. We heb
ben het gevoel dat, als je pinkster
feest viert, er iets heel bijzonders
moet gebeuren, dat we op z'n minst
moeten losbarsten in een fors hal
leluja. Maar dat ligt je niet, dat
laat je over aan de pinkstermensen,
je houdt je mond en maakt een
pinkster-wandeltocht of zoiets.
In het reilen en zeilen van de kerk
is de hoofdpersoon van pinksteren,
de Heilige Geest, erg naar de kant
geschoven. Wordt Hij eigenlijk wel
serieus genomen? Op kerkelijke
vergaderingen heb ik meermalen
horen bidden om verlichting van
de Heilige Geest, maar ik heb nooit
meegemaakt dat bij de beraadsla
gingen, ten gerieve waarvan die
verlichting was aangevraagd, ie
mand ernstig rekening hield met
de mogelijkheid dat die bede wel
eens verhoord zou kunnen worden.
Opmerkelijk is in dit verband ook
dat je nimmer kerkelijk gekrakeel
door A. J. Klei
Van pinksteren maken' we weinig werk. Elk jaar wordt dit mis
prijzend vastgesteld in preek en dagsluiting, maar er verandert
geen zier. We peinzen er niet over, pinkster wij dingen en pinkstër-
zangdiensten te gaan houden en we lezen geen pinksterverhalen
voor (zouden die trouwens wel bestaan?).
NED. HERV. KERK
Beroepen:-te Streefkerk J. 1
bertsen te Boven-Hardinxv
Voorthuizen P. H. van Ha
Dinteloord.
Aangenomen: naar Poor tug;
G. H. Cohen Stuart te Heerl
Intrede: op 18 mei te Uit
meeden J. de Roo uit Raalte
GEREF. KERKEN
Aangenomen: naar Rotterdaj
A. Griffioen te Doorn.
GEREF. KERKEN (VRIJGEM
Beroepen: te Opende en S
terveen J. A. Boersema, ki
Amersfoort.
CHR. GEREF. KERKEN
Bedankt: voor Chatham (Cj
de Graaf te Maarssen.
GEREF. GEMEENTEN
Bedankt: voor Zaandam A.
te Soheveningen.
NED. PROT. BOND
Aangenomen: naar Haarlen
Marwitz te Laren (NH).
GEREF. KERKEN
Beroepen: te Leeuwarden I
koek te Waddinxveen.
Dr. B. Rietveld
DEN HAAG Dr. B. Riet\
van het moderamen der i
meerde synode, deelt ons n.
ze publikatie van gisterei
'Met alle sympathie, ook v
Confess. Geref. Beraad, n
hier opmerkeri dat ik geen
van enige organisatie in d
formeerde kerken, behalve
predikantenvereniging'.
Jezus Christus, de Bevrijder
houd van de missionaire vi
ging, door prof. dr. A. G. E
Uitg. Kok, Kampen. Nr 25
reeks Kamper Cahiers, prij:
Uitwerking van de rede, gi
op de geboortedag van de t
sche hogeschool Van de
meerde kerken te Kampei
decembbr 1974.
verneemt vanwege iemands opvat
tingen omtrent pinksteren. Je kunt
ongestraft in de 'plnkster-achtige'
hoek zitten en je krijgt evenmin
last wanneer je met een boog om
de uitstalling van Geestesgaven
heenloopt. Wat dit betreft, kijken
ze in de kerk heel wat meer door
de vingers dan wanneer Je kijk op
de maatschappij of de bewapening
in het geding is.
We moeten er van af dat we bij
pinksteren aan geestelijke hoog
standjes denken. We zijn al een
heel eind wanneer we inzien hoe
'onpinksterlijk de voortgaande ver
harding van standpunten is, waar
bij de één de ander niet verstaat
en ook niet wenst te verstaan. Ker
kelijke discussies hebben meer te
maken met het verhogen van aan
zien bij de eigen aanhang dan met
luisteren naar en overwegen van
wat de tegenpartij in 't midden
brengt.
Pinksteren gaat niet over allerlei
ongrijpbare toestanden. Pinkster
feest vieren houdt in: je best doen
om elkaar weer te verstaan. Wie
daarmee doende is zal merken dat
een brandende kaars veel weg kan
hebben van pinkstervuur (en hier
mee is tegelijk aan bijgaand gete
kend grapje een ernstig trekje
meegegeven).
HOOFDKANTOOR:
Nieuwe Zijde Voorbt
276-280, Amsterdam
Tel. 020-220383.
Postbus 859.
ROTTERDAM:
Westblaak 9-11, Rol
dam. Tel. 010-11558
Postbus 948.
DEN HAAG:
Parkstraat 22, Den I
Tel. 070-469445.
Postbus 101.
LEIDEN:
Steenstraat 37, Leid
Tel. 071-31441.
Postbus 76.
DORDRECHT:
Scheffersplein 1. D'
drecht. Tel. 078-333
Postbus 118.
GRONINGEN:
Nieuwe Ebbingestr.
Groningen.
Tel. 050-125307.
Postbus 181.
ZWOLLE:
Melkmarkt 56, Zwol
Tel. 05200-17030.
Postbus 3.
