Vera Beths: Het begon met
een oude viool op zolder
Uw probleem
ook het onze
fllSlllSlll
De tiran
Voorjaars-schoenen eleganter
In Alkmaar sprong een snaar van haar Stradivarius
Applaus liet in
Moskou 'even'
op zich wachten
TROUW/KWARtET MAANDAG 28 APRIL 1975
BINNENLAND PS7/RH6
door Mink van Rijsdijk
De vrouw tegenover me praatte en praatte. De kern
van haar verhaal was dat ze een bovenste beste man
had. Er zijn veel categorieën mannen, variërend van
bar slecht tot best; het superlatief waarmee zij haar
man opsmukte mag tamelijk uniek genoemd worden,
zodat ik me met haar kon verheugen over haar
echtvriend. 'Bent u getrouwd?' onderbrak ze haar re
laas.
Ik bevestigde de vraag, in het midden latend tot
welke categorie mijn wettige behoorde.
'Nou, als u het net zo getroffen hebt als ik, vind u het
Jaar van de Vrouw natuurlijk ook onzin. Als je van
elkaar houdt, niet waar, is het in een huwelijk geven
en nemen, de rest is flauwekul. Je staat samen voor je
gezin met alles wat daarbij komt kijken aan vreugde en
verdriet. Ik sukkel een beetje met mijn leeftijd, als u
begrijpt wat ik bedoel. Maar als ik u zo bekijk, is dat
hetzelfde laken een pak. Hard werken is de enige
remedie, zeg ik altijd. Zodoende heb ik er sinds een
paar jaar een halve baan bij. Drie avonden per week
help ik een wegrestaurant, soms in de keuken, soms
mef bedienén. Vooral dat laatste doe ik graag, je
ontmoet allerlei mensen - ja hardstikke leuk. Ik vind
het ook fijn om een beetje eigen geld te hebben. Voor
ieder paar panties bij je man aankloppen is ook niet
alles hè. Niet dat hij gierig is, helemaal niet, maar
toch, nou ja, je geeft gewoon lekkerder geld uit als je
het zelf verdient. Ze willen me in dat bedrijf ook graag
overdag hebben, maar daar begin ik niet aan.
Ik houd van glad. en keurig in huis en er is, altijd wel
wat te kissebissen. Trouwens, ik geloof nietdlt mijn
man het prettig zou vinden als ik iedere dag het
huishouden uit zou vliegen, 's Avonds is dat wat
anders, dan is de boel aan kant en hij zit bij de buis
en mist hij me toch niet. Ja - ach die buis, daar is hij
niet vandaan te branden. Gelijk om kwart voor zeven,
hup - kassie aan tot diep in de nacht. We kunnen ook
Duitsland krijgen en zodoende wordt het altijd laat.
Televisie hoeft voor mij niet. zelden of nooit is er wat
leuks en ik vind het zonde van mijn tijd. Ik ben meer
een doe-mens. Maar ja - mijn man is nou eenmaal
bezeten van de buis. Als er nog eens iemand komt,
blijft het ding aan, reken maar.
Hij pikt het niet dat iemand- inbreuk op zijn avond
maakt. Vroeger speelden we met de buren nog weieens
een potje scrable of legden we een kaartje, maar dat is
er niet meer bij. Kijkt u veel teevee, nee, u lijkt me er
ook geen type voor'.
Ze wachtte mijn commentaar niet af, maar vervolgde:
'Ach, we zitten nu toch samen zo gezellig te babbelen,
U mag het best weten: Ik heb gloeiend de pé aan de
televisie. Al onze gezelligheid is verdwenen. Mijn man
is een slaaf van het kassie geworden, en wat doe je
eraan? Hij is, zoals ik al zei, een bovenste beste, maar
ja - hoe zal ik het zeggen - wel saai geworden hè. Er
zit geen praat meer bij. gelijk na het etten zakt hij in
de luie stoel en is het kijken geblazen. Laatst zei mijn
schoonzuster: 'Meid, je moet het niet nemen? het is
toch ook jouw huis, maak er eens goed heibel over'.
Nou, ik niet hoor. Met heibel schiet je toch geen bal
op. Trouwens, ik ben bekaf als" eindelijk zo rond twee
uur de tent dicht kan. Dan denk ik: slapen, Jannie, het
is morgen weer vroeg dag. Heibel, nee - de vrede in
huis is je ook wat waard, niet Drie avonden per week
ben ik weg, dat is een mooie oplossing. Alleen op
vrijdagavond blijft de teevee uit. Dan gaat mijn man
met oude vrienden klaverjassen. Dat is dan echt mijn
avondje. Geen televisie, lekker. Vroeger, toen de
kinderen nog thuis waren, hadden we op vrijdagavond
altijd wat lekkers bij de koffie. Tegenwoordig trakteer
ik mezelf dan maar. Het gaat me niet zo zeer om die
moorkop, maar om de gezelligheid, snapt u. Lekker
rustig en knus zit ik dan. Televisie, mevrouw, dat is
niks. Neem nou zo'n knokfilm. Wat is daar aan, er
wordt immers al genoeg geknokt op de wereld?
En verder - al dat gezwetst over politiek. Een mens
wordt er geen snars wijzer van, ze ruien je alleen maar
op. Al dat gekwis vind ik ook goed waardeloos, om
over het vele bloot maar te zwijgen. Vroeger had je
nog weieens een goed gesprek, kom daar nog eens om.
Wat vindt u nou eigenlijk van de televisie? Weet u wat
mijn mening is? De teevee is een tiran. Werkelijk, een
tiran en niks anders'.
Tja - dacht ik later, je huisvest graag en barmhartig een
tiran, als je een bovenste beste man hebt. Hoewel - het
hele relaas rechtvaardigt wel de vraag wie er in dat
huis in werkelijkheid de tiran is.
door Fred Lammers
toen een daverend applaus. Het is,
zo hoorde ik later, in Rusland niet
gebruikelijk tussentijds te klappen.
Dat had niemand mij verteld'.
Snaar
Ook in Nederland is er wel eens
iets misgegaan. 'Drie jaar geleden,
tijdens een concert in Alkmaar,
sprong er een snaar van mijn Stra
divarius, juist toen ik midden In
een stuk van Tsjaikowski zat. Mijn
vader heeft mij vele wijze lessen
meegegeven, een er van kon ik op
dat pijnlijke moment in praktijk
brengen. Ik heb vlug de viool van
de eerste concertmeester gepakt
een gelukkige omstandigheid was
'dat die avond mijn broer als zoda
nig optrad en daarop heb ik na
een korte onderbreking verder ge
speeld. Het is me nadien gelukkig
niet meer overkomen'. Haar Stradi
varius kreeg Vera Beths negen jaar
geleden van 'een onbekende wel-
doener' in bruikleen voor de rest
van haar leven.' Daar ben ik uiter
aard reuze blij mee, want een Stra
divarius is nog altijd een van de
meest begerenswaardige violen. De
mijne dateertrüit 1727 en ik ben er
verschrikkelijk zuinig op. Alleen
vader,Herman Krebbers en mijn
broer laat ik er wel eens iets op
spelen'.
Vera stapt als ze muzikale proble
men heeft nog vaak op haar vader
af. 'Hij is zo begaafd en heeft zo
veel ervaring, dat ik nog steeds
vind dat ik van hem veel kan
leren'.
Lezen
Het vioolspelen staat Vera niet in
de weg contacten met vrienden en
kennissen bij te houden. 'Voor boe
ken lezen probeer ik eveneens tijd
te vinden. Ik houd van blografieën
en romans. Op reis lees ik veel, in
de trein terugkerend van een con
cert. Op de heenweg ben ik daar te
onrustig voor. Dan bereid ik me
voor op mijn concert. Ik ben dan
gespannen. Dat is in de loop van
de jaren niet veranderd. Het maakt
niet uit of je naar je eerste concert
gaat of naar je honderdste. Als ik
weer op weg naar huis ben voel ik
me helemaal opgelucht'.
Die treinreizen maakt Vera meestal
in de tweede klas. 'Eerste klas rei
zen vind ik overdreven. Alleen als
ik in het spitsuur een trein in moet
neem ik de eerste, omdat ik graag
wil zitten'.
Als ze thuis is en niet studeert is
Vera Beths huisvrouw.' Er zijn
mensen die denken dat ik huishou
delijke karweitjes maar oversla om
dat ik mijn handen moet ontzien.
Misschien zou ik er veel voorzichti
ger mee moeten zijn, want met je
vingers moet Je het als violiste
uiteindelijk doen. In dat opzicht
ben ik een beetje roekeloos: ik doe
thuis van alles, tot aardappelen
schillen toe. Mijn handen verzeke
ren is er ook niet bij. Ik heb er wel
eens inlichtingen over ingewonnen,
maar er is geen verzekeringsmaat
schappij die daaraan begint. De
premie zou trouwens onbetaalbaar
zijn.'
Djoeke Wolkers hard op weg is eei
schrijfster van keukenmeidenro
mans te worden. Maar ik weet nie
wat erger is, deze literaire keuken
meidenroman, of een goeie, zonde
al die suggererende, hoogdravendi
onzin. 1
T. vJ(
R. F. Delderfield - Tussen twee we
relden - De Boekerij - Baarn. Priji,
22,90.
De familieroman, die het leven vai
enkele generaties omvat, blijkt no
steeds een markt te hebben. In di
geval gaat het om nieuwe gebeurt© a
nissen in 'Het dal van de Crad e
docks' toneel van het Engelse lande
leven. De auteur introduceerde dezs
wereld eerder in 'Een lange zomer
.dag'. Wie er niqt tegenopziet me
een groot aantal personen kenni
te maken, vindt in het tweede dee j
dat zich overigens zelfstandig laaa
lezen, een doorsnee van de typisch a
Britse volksgeest.
Tijdens de eerste wereldoorlog be j:
talen de bewoners van het dal hui
hoge tol op de slagvelden va
Vlaanderen, in het Nabije Oost©
en op zee. En degenen, die naar d
betrekkelijke verstilde wereld vaJ
hun jeugd terugkeren, hechten nie1
meer aan oude tradities. Later is 1
dan de tweede wereldoorlog, di
opnieuw de rust verstoort. Centraa 1
staat het huwelijk van Paul Crad 1
dock in de historische vallei, m<
kinderen, die hun geluk zoeken i 1
een andere wereld.
Rt
Ploegsma heeft voorts een honden r
verhaal van Anne Otten gedruk
een deb.uut. Connall is een pien tl
re viervoeter, die met kinderen
mensen praat, die telkens een wilr
lig oor vindt voor z'n verhalen. Ee
speelse vertelling van een huisdie
in een gezin, waarin vooral de kin)
deren zichzelf zullen herkennei i;
Ook hier zorgde Bert Bouman, he< a
sfeervol, voor de Illustraties. Dez
uitgave kan men kopen voor 9,91 n
Henry Pahlen Een roos in d o
woestijn. Uitgave: Dc Boekerij ir
Baarn. Prijs 18,90. re
ti
AMSTERDAM 'Vioolspelen is
mijn leven. Het is er niet meer
uit weg te denken. Het is iets,
waar ik zo lang ik leef mee hoop
te kunnen doorgaan. Je hoeft
er, als je gezond blijft, ook niet
mee te stoppen. Als violiste kun
je rustig blijven spelen, zelfs als
je in de zeventig bent'. In Bo
dega Keijzer, pal naast het Am
sterdamse Concertgebouw, ver
telt Vera Beths (28) mij over
haar werk. waar zij volkomen
in opgaat.
'Alles draait bij mij eigenlijk om
muziek. Het is me met de paplepel r
ingegoten. Bij' ons thuis, in Haar--
lem, werd altijd muziek gemaakt:
door vader, die ook violist is; door
moeder, die heel goed piano speelt
en door mijn drie oudere broers,
die allen heel jong met het zelf
musiceren begonnen. Twee van hen
zijn actief in de muziek gebleven
en hebben er hun beroep van ge
maakt. Gijs, mijn oudste broer, is
violist 'en als eerste concertmeester
verbonden aan het Noordhollands
Philharnjonisch Orkest. Mijn jong
ste broer, Hans, is drummer bij
Paul van Vliet. Peter, die vroeger
gitaar speelde, is d£ enige die het
in een andere richtng heeft ge
zocht: hij is drogist geworden'.
Het lag zodoende eigenlijk voor de
hand dat Vera ook een "muziekin
strument zou gaan bespelen.' Het
was echter beslist geen moeten. 'Er
is bepaald geen druk op me uitge
oefend om in de voetsporen van
vader te treden. Mijn ouders von
den alles goed wat hun enige doch
ter en achteraankomertje wilde
gaan doen', vertelt Vera. Het bloed
kruipt echter waar het niet gaan
kan. Op een dag. Vera was toen
een jaar of vijf, naar zij vertelt,
vond zij op zolder een oude studie
viool van een van haar broers.
Trots stapte ik ermee naar bene
den. Vanaf dat moment had ik
maar één wens, viool te leren spe
len net als vader'.
Toen deze zag dat het zijn dochter
ernst was stelde hij dat Vera als ze
dan met alle geweld viool wilde
leren spelen het ook goed zou le
ren.' Vanaf mijn zesde jaar ben ik
bij mijn vader gaan studeren. Elke
dag waren wij samen een paar uur
bezig. Na schooltijd in Bloemen-
daal moest ik om half vier me
teen naar huis om te lessen. De
andere kinderen wisten dat en
vonden het heel gewoon: Ik zelf
trouwens ook. Je wist op den duur
niet beter. Wij studeerden dan één
twee uur en 's avonds was veder
er ook bij als ik bezig was met de
taken, die hij me had opgegeven.
Vader was een strenge leermeester.
Niets ontging hem. Vooral achteraf
ben ik hem erg dankbaar voor alles
wat hij me in die tien jaar dat ik
les van hem kreeg, heeft meegege
ven. Ik besef dat ik heel veel voor
heb gehad op andere kinderen die
viool willen leren spelen. Het viel
niet altijd mee, soms was ik wel
eens een beetje down na zo'n les,
maar dan was moeder er die pre
cies wist hoe ze nuj- op moest van
gen'.
'Gewoon' kind
Die vioolstudie nam veel tijd in
beslag maar er bleef ook gelegen
heid voor Vera om gewoon kind te
zijn en met vriendinnetjes te spe
len'. Ik heb echt niet het gevoel in
mijn jeugd veel te hebben gemist
Vera Beths
doorgaan zo lang ik leef
wat dat betreft'. Op het Kennemer
Lyceum in Overveen repte Vera te
gen niemand over haar vioolspe
len. 'Dat zouden ze toch niet heb
ben begrepen. Je wordt dan al
gauw als een buitenbeetje be
schouwd en dat wilde ik nfet'.
Maar na verloop van tijd lekte het
toch uit, vooral nadat Vera als zes
tienjarig meisje voor de televisie
was opgetreden.
Na haar opleiding aan het Amster
damse muzieklyceum', waar zij les
kreeg van Herman Krebbers. mocht
Vera Betha een jaar in New York
gaan studeren bij Iwan Galamian.
Dat was haar beloning voor het
winnen van het Oskar Back- con
cours. Het doet Vera Betha opmer
ken dat zij 'erg veel kansen heeft
gekregen' en het haar tot nu toe
'eigenlijk steeds voor de wind is
gegaan'. Sinds enige jaren trekt zij
het hele land door om te concerte
ren, soms met grote orkesten, maar
ook dikwijls voor recitals met haar
vaste pianist Stanley Hoogland.
Ook uit het buitenland komen de
aanbiedingen. Een toernee door
Rusland is net achter de rug.
Rusland
'Rusland was voor het eerst dat ik in
Rusland faas en natuurlijk vond ik
het een hele belevenis. Ik heb ge
speeld in Moskou, Sotchi, Bakoe,
Wolgagrad, het vroegere Stalingrad,
en nog wat plaatsen in het zuiden
van Rusland bij de Zwarte Zee. Ik
heb meestal met de trein gereisd.
Op die manier zie je heel veel van
een land'.
Het optreden in Moskou zal Vera
overigens lang heugen. 'Nadat ik
het eerste onderdeel van mijn pro
gramma ten gehore had gebracht
bleef het ijzig stil in de zaal en ook
na het tweede stuk. Ik wist niet
hoe ik het had. Ze zijn hier zeker
gewend aan wonderkinderen dacht
ik, maar leuk vond ik het niet. Aan
het eind van de avond bleek mijn
vrees ongegrond te zijn. Ik kreeg
Het zal ongetwijfeld veel vrouwen
moeite kosten afstand te doen van
hun comfortabele laarzen. Maar het
voorjaar kondigt zich eindelijk aan
en de wijde, langere rokken van dit
seizoen vregen om een wat elegan
tere schoen.
De vierkante neuzen, de blokhak-
ken en de plateauzolen zijn zp goed
als verdwenen. De leest is smal en
ovaal, de hak hoger en dunner.
Nieuw zijn de espandrille achtige
schoenen met een sleehak. De
meeste schoenen hebben een t-
bandje of een wreefbandje, de es
pandrille schoenen hebben vaak
een open neus en soms banden die
om het been worden gestrikt. Zej
zien er grappig uit en doen door
hun felle kleurtjes lekker zomers
aan. Een troost voor vrouwen die'
ondanks de zomer bij hun laarzen i
blijven. Er worden veel canvas zo
mer laarzen gebracht, óf met een1
zeer hoge hak éf in een sportieve;
uitvoering.
ding. Controleer ook het dak van
de bergplaats een stroodak of een
dikke stroolaag boven het gestuca-
doorde plafond kan veel ongedierte
herbergen.
Vraag: Wat is de Spaanse of Itali- IL
aanse naam voor een huis met een lyBHÊJlflffl iJfjHÊCHtl
mooi uitzicht.
Antwoord: U kan uw huis Bella
Vista noemen.
Vraag: Beste meneer, Ik wil zo
graag een kuikentje hebben, dat los
in de tuin kan lopen, maar moeder
is bang dat hij de tuin onderstebo
ven krabt als hij gróter wordt. Als
ik hem sokjes aandoe, kan hij dan
nog wel lopen en krabt hij dan
nog? of weet u iets anders?
Antwoord: Kuikentjes worden grote
kippen en grote hanen en die moe
ten nu eenmaal wat rond krabbe
len, want dat is.hun aard. Doen ze
dat niet dan vervelen ze zich en
pikken weer andere dingen kapot.
Die sokjes zouden wel een goed
idee zijn, maar kuikentjes zullen
die sokjes heel gauw erg vies ma
ken. Waarom vraag je niet aan je
moeder, of je een ander dier mag
verzorgen: een cavia of een ko
nijntje, een poes of een klein
hondje. Maar de hokken moeten op
tijd schoongemaakt en het hondje
moet uitgelaten worden. Dat zijn
dingen, die een moeder niet prettig
vindt, als ze het toch al druk heeft,
dus dat mag je nooit vergeten!
Volkssprookjes uit Chili is het vijfde
deel in de serie (buitenlandse)
sprookjes, mythen en legenden, die
door Bruna worden uitgegeven. De
prijs bedraagt 5,
Djoeke Wolkers. Tot op de bodem,
roman. Strengholt, Naarden, 1975.
146 blz.
£inds haar debuut, 'Fragmenten', is
/er in Djoeke Wolkers' proza weinig
verbetering gekomen. Nog altijd
overheerst de ongestileerdheid (nu
nota bene in optima forma geïntro
duceerd door opgenomen schetsen
en fragmenten poëzie, in cursief)
en het puberale. De- wereld, waarin
tot op de" bodem gegaan wordt, is de
wereld van een nogal desperaat
meisje, maar tot overmaat van
ramp ook gezien en verteld door de
ogen en met de woorden van een
desperaat meisje. Van een in taal
tenminste weinig bedreven meisje.
Men kan zich de gang van zaken in
deze roman al wel voorstellen: Sel-
ma heeft moeite met haar relaties
in de wereld, ze gaat door diepe
dalen, komt in hasj rokende en
spuitende milieus, krijgt en verliest
een vriendin en aanvaarf~op een
goede morgen het leven. De roman
eindigt in kapitalen, zoals het hoort
bij dit taalgebruik: 'HET LEVEN
HAD GEWONNEN: DE WEG DIE
LIEFDE IS LAG OPEN'. Het loopt
dus goed af.
'Tot op de bodem' blijft aan de
oppervlakte (laat ik ook eens op
een gemakkelijke manic-r van de
taal profiteren). Het waarlijke ver
slag der onthutsende en desoriënte
rende psyschlsche gebeurtenissen
wordt niet gegeven, het blijft cli
ché. Elke angst is een 'gruwelijke'
angst, alle vastgrijpen is 'vastklam
pen', alle wonden zijn 'gapende'
wonden. Het hoeft geen betoog dat
Vraag: Welke soort tl-verlichting is
geschikt om boven een grote plan
tenbak aan te brengen en hoe hoog
moet die buis bevestigd worden?
Antwoord: Het gunstigste spectrum,
vindt men volgens onze gegevens
bij TL-buizen no 33. De afstand
van een armatuur met 2 buizen van
40 Watt tot aan de bovenkant van
de planten moet ongeveer 50-80
centimeter bedragen.
Vraag: Kan u mij de beschrijving
en zo mogelijk een tekening van
mijn familiewapen bezorgen? Zo
niet waar kan ik dan de gegevens
vinden?
AntwoordHet is inderdaa d be
zwaarlijk aan uw eerste verzoek te
voldoen. Wij raden u aan, in een
grote bibliotheek en leeszaal uw
gegevens na te gaan in de 'grote
Rietstap'. In Berensteyns Genealo
gisch Repertorium kan u nagaan
welke publikaties er zijn, die be
trekking hebben op uw familiewa
pen. In het eerder genoemde werk
van Rietstap (Armorial General en
devdaarbij behorende Illustrations)
vindt u beschrijving en tekening.
We raden u aan, wel even de assis
tent van de leeszaal te vragen u
wegwijs te maken, want het valt,
niet niee alle gegevens direct over'
te brengen in een leesbare en be
grijpelijke taal. Voorts kan u zich
in verbinding stellen met het Cen
traal Bureau Genealogie Nassaulaan
18. Den Haag. Wij noemen u ten
slotte het reeds eerder in deze ru
briek genoemde boekje van Jan
Zeeman: Familiewapens (uitg.
Teeuwen, Nassaustraat 20. Haar
lem).
Mededeling in verband met het ar
tikel over balkon versieringHeel
wat flatbewoners vroegen ons. hun
een fotocopy te zenden van het
artikel van Henk van Halm. Echter
met het feit dat de verkoopwaarde
in deze tijd van welvaart en ruim
tegebrek nihil is geworden. Het kan
geen kwaad te vragen of men zo
vriendelijk wil zijn dit te bevesti
gen.
Vraag: In de tweede wereldoorlog
waren er platen, waarop aan een
tafel kaartende honden zaten. Die
honden stelden vooraanstaande po
litieke figuren voor. In welke krant
komen die tekeningen voor en wie
werden er mee uitgebeeld.
Antwoord: Het aantal cartoons en
caricaturèn van de jaren vóór .en
tijdens de tweede wereldoorlog was
legio. Zonder verdere gegevens is
het zoeken voor ons naar deze din
gen als dat naar de naald in de
bekende hooiberg. Het is mogelijk
dat een onzer lezers deze naald
beter wee.t te vinden.
Vraag: Een weduwe, zonder pensi
oen, maar in het bezit van een ei
gen woning, heeft tot haar 65ste
jaar ongeveer 7000 gulden bijstand
genoten. Wordt dit geld nu van de
erfgenamen teruggevorderd bij de
verkoop van de woning?
Antwoord: Inderdaad heeft de ge
meenschap recht dit aan de moeder
verstrekte gemeenschapsgeld terug
te vorderen. Voor de erfgenamen is
dit geen onvoordelige zaak. Immers
had de moeder het huis moeten
verkopen en van het geld moeten
leven, dan was er niet zo heel veel
over gebleven. Het geld dat de
moeder van de bijstand ontving,
'kan alleen nog maar verder devalu
eren. terwijl het huis, hoewel even
eens in gedevalueerd geld. toch nog
steeds in waarde stijgt. Vraag de
notaris deze zaken voor u te rege
len.
Vraag: In onze bonen krioelt het in
eens van een soort houtwormkever
tjes. Wat te doen?
zijn we genoodzaakt ongefrankeer-
de 'bestellingen' en briefkaarten
(een postzegel die op een briefkaart
wordt bijgeplakt heeft voor ons
geen waarde) naast ons neer te
leggen.
Vraag: In de laatste jaren werd
periodiek de vraag gesteld'. Is uw
verzekerd bedrag wel voldoende?
Voor goederen waarvan de dag
waarde vóór de brand minder be
draagt dan de helft van de nieuw
waarde zal als waarde gelden de
dagwaarde. Stel nu dat alles ver
brandt welk bedrag wordt dan uit
betaald. Als de uitbetaling ge
schiedt naar dagwaarde, dan heeft
de verzekerde onnodig zijn-' verze
kerd bedrag verhoogd en teveel
premie betaald.
Antwoord: Het is inderdaad zo dat
gebruikte meubels veelal onver
koopbaar zijn en voor de kraakwa
gen bestemd worden, wat moeilijk
heden geeft bij de vaststelling van
de dagwaarde. Uitlegging te goeder
trouw brengt mee dat de waarde
geschat moet worden ten opzichte
van de nieuwwaarde op een even
redig deel van de nieuwwaarde,
waarbij rekening wordt gehouden
met de tijd van gebruik en niet
Vragen (één per brief) zenden
naar: Uw probleem ook het onze,
Postbus 507, Voorburg. Naam en
adres vermelden. Eén gulden aan
postzegels bijsluiten. Geheimhou
ding is verzekerd.
Antwoord: Heel gauw verbranden
en niet op een mest of compost-
hoop gooien. Vraag aan de Rijks-
tuinbouwcónsulent van uw rayon
(adres weet men op het gemeente
kantoor van uw woonplaats) of er
al een middel gevonden is om de
bonenkever te bestrijden. Volgens
een milieuvriendelijk geschriftje
moet u tussen de bonen selderij,
wortels en bloemkool planten. Na
de oogst de bonen omgekeerd laten
drogen en dan dorsen of doppen.
Ongedopte bonen hebben meer
kans aangetast te worden. De ge
dopte bonen bewaren in een grof-
mazige zak, opgehangen op een
tochtige plaats. Bij een flinke vorst
zal u niet zo veel last van de
bonenkevers hebben, maar een
zachte winter en een warme voor-
Jaarsdag i6 ideaal voor de verbrei-
