room als levensvulling
oor de Zuidmolukkers
Geld lenen
Nieuwe muziek
uit de oude doos
Feike Asma nam
Garrels-orgel
weer in gebruik
Humor in de muziek
is zeldzaam element
rwn
1
(jjïï
Util
Ju\J
QU U
Arabieren zouden zelf
goedkope benzine aan
pomp willen verkopen
politieke ideeën vormen samen een vaag verhaal
Overleg over
Ijcao bij Akzo
opgeschort
Gevangenisstraffen
voor geheime
drukkers in Letland
Twee concertseries afgesloten
v
ouw KWARTET MAANDAG 7 APRIL 1975
BINNENLAND/KUNST
oor Jan Kuijk
)e Zuidmolukkers koesteren
dealen, die voor de meerderheid
an ons volk onbegrijpelijk en
mgrijpbaar zijn een droom
Bisschien, die evenwel voor heel
?at van deze mensen levensvul-
ng en daarmee een stuk reali
st geworden is.
■och moet het niet moeilijk zijn zich
=n ogenblik hun lot van deze men-
n in te denken - ook niet voor de
aktischen onder ons, die allang
ibben uitgemaakt welke keuze zij
»r zichzelf zouden hebben ge-
aakt, omdat leven met dromen nu
en maal een bepaalde mentaliteit
jronderstelt.
e Zuidmolukker is geïsoleerd; hij
raat nog altijd een beetje uit de
logte behandeld als een huurling
n wie men ook het gedrag van
n huurling verwacht - een man
i wie iedereen als dat zo uitkomt
>n heel ouderwets gedragspatroon
ag uitleven en die geregeld op
jn plaats moet worden gezet' -
it wil zeggen: er regelmatig aan
öet worden herinnerd dat zijn
aats óf hier óf in Indonesië is en
aarmee basta,
eer op keer moet de man weer
uren. dat hij verstandig doet geen
olitieke rechten te claimen; dat
een been heeft om op te staan en
at er wel voortdurend over hem,
laar steeds zonder hem moet wor-
en gesproken. Kortom: een on-
ïomdige voor de ene en een ge-
larldjke gek voor de andere partij.
ijsmaak
fi?
jSkke
et vervelende van de politieke
eeën van de Zuidmolukkers is,
at die opvattingen voor heel wat
ederlanders en Indonesiërs een
are bijsmaak hebben omdat zij
eel te maken hebben met het be-
insel van de federatieve opbouw
Indonesië.
is dat op zichzelf niet zo'n
caJje gedachte - een - groot land
fleI iet een structuur als die van Indo-
1/1( eslë op te bouwen uit min of meer
J uidelijk te herkennen zelfstandige
leien. Die geluiden hebben al ver
r„Soor de oorlog geklonken toen Ne-
erland zijn kolonie Nederlands-
ia, todië nog heel straf en centraal
■Jraouit Batavia bestuurde.
—Achter die pleidooien zaten globaal
;ezien twee verschillende bedoelrn-
en. De eerste groep wilde federa-
'fere opbouw om op die manier het
i 'verceel en heers' te kunnen toe
passen; een andere groep daarente
gen zag het besturen in kleinere
eenheden als een mogelijkheid om
de bevolking veel nauwer bij dat
lestuur te betrekken en haar op die
ander meer bestuurservaring te
iven met het oog op een onafhan-
&jkheid, die overigens dan wel in
■n heel verre toekomst zou liggen.
11 (ans
,fl Ia de oorlpg heeft die tweede groep
olitiek gezien plotseling een ge-
reldige kans gekregen, maar door
tijdstip en de omstandigheden
....ronder dat gebeurde Is die hele
edachte in opspraak geraakt. Wat
p zichzelf misschien niet eens zo
.lecht bedoeld was van het Neder-
e>indse bestuur-ln-zijn-nadagen,
de ondertoon van een 'ver-
orfeel-en-heers' in de oren van de
Ionalisten, die veel meer'in ter-
van een centraal bestuur
--vhten.
le fhajeb - de man die op de Indone-
n lische ambassade belast is met de
Spaken van de Molukkers hier in
iederland - erkent dat de Zuidmo-
ukkers een volstrekt legitieme po-
m ïieke zaak verdedigen als zij de
m edachte aan een federatieve op-
Touw aan de orde stellen - ook al
t hij zelf heel wat urgentere
:en, die om een regeling vragen,
mwens: er wonen in Indonesië
nog wel meer aanhangers van een
j, ederale staatsopbouw en een ge-
Voor Indonesië
bestaat RMS niet
Zuidmolukkers demonstreren in Den Haag. Een foto die dateert uit de tijd dat De Quay minister
president was (1959-1963).
te maken antwoord: al in 1946/1947
waren er bij de Zuidmolukkers gro
te bezwaren tegen het functioneren
van de deelstaat Oost-Indonesië;
het valt niet te ontkennen dat er
sedert 1945 een echte Indonesische
staatsburger groeit - dat was trou
wens al het geval toen ik aan de T.
H. in Bandung studeerde, maar het
beperkt zich anderzijds wel erg tot
de bovenlaag; het is waar: deze
tijd vraagt naar grotere verbanden
en het is eigenlijk een anachronis
me om terug te verlangen naar
zulke kleine staten - daarom zeg\jk
ook dikwijs: men zal nog vreemd
opkijken van de samenwerkings
verbanden die wij zullen opbouwen
als straks onze idealen zijn vervuld.
bied als Atjeh bijvoorbeeld heeft
binnen het geheel van de Indonesi
sche eenheiddstaat een wat afwij
kende, meer zelfstandige plaats.
Een pikante bijzonderheid, waar
Tjaheb zelf op^ wijsthij is Atjeher
en dan bovendien nog één die in
de oorlogsjarèn op de middelbare
school een zekere ir. J. A. Manusa-
ma als leraar wiskunde heeft ge
had.
In de visie van de Indonesische rege
ring kan een federale opbouw nooit
uitgangspunt zijn voor 'n gesprek
over de Zuid-Molukken - ook al om
dat in he}; verleden de Zuidmoluk
kers (en rancuneuze Nederlanders
die hen steunden) meer dan eens
hebben laten doorschemeren dat een
onafhankelijke republiek van de
Zuid-Molukken een breekijzer moest
zijn in de Indonesische staat, die
voorbestemd was om uiteen te val
len in een groot aantal kleine onaf
hankelijke republieken.
Daarom negeert de Indonesische
regering - wie er ook het bewind
voert in Djakarta - Steeds de hele
RMS. De formulering is en was (en
Thajeb herhaalt het nog eens):
'Voor Indonesië bestaat er geen
Vraagstuk van de RMS. Dat is een
louter Nederlahdse aangelegenheid.
Wij erkennen wel de misère van de
mensen en daarover willen wij met
Nederland praten om gezamenlijk
een oplossing te vinden. Deze oplos
sing moet dam wel op individuen en
niet op de groep gericht zijn'.
Als Atjeh?
Wat zeggen de Zuidmolukkers zelf
over hun plaats in Indonesië? Zou
den zij aan het eindpunt van een
lange politieke strijd bereid zijn
om genoegen te nemen met een
apart plaatsje binnen de Indonesi
sche eenheidsstaat, zoiets als Atjeh,
of is het èlles (dus volstrekte zelf
standigheid van een over gen groot
aantal eilanden verbrokkeld minia
tuur-staatje met een zwak econo
misch draagvlak) of niets?
Elke keer als ik de kans krijg, leg
ik deze vraag voor aan de Zuidmo
lukkers vooral aan de jongeren,
die politiek zoveel bewuster zijn en
heel ferm het hier in Nederland
geleerde politieke jargon hanteren.
Ik heb nog nooit een antwoord
gehoord, dat zo belijnd was dat ik
het in de krant zou durven afdruk
ken.
Eén conclusie dringt zich wel op:
er wordt - ondanks of misschien
juist door, het modieuze taalgebruik
- nog steeds veel gedroomd. Con
crete formuleringen zijn niet lever
baar. Misschien is het ook wel een
beetje onbillijk dat te eisen. Waar
schijnlijk horen concrete formule
ringen tot de tweede fase van de
politieke strijd, waaraan men nog
lang niet toe is.
Twijfel
In ieder geval heb ik wel de indruk
dat als de vragen zo keihard gefor
muleerd worden er iets te bespeu
ren valt van twijfel aan de absolute
geldigheid van de RMS-gedachte:
'Is die staat wel levensvatbaar -
ook als wij met een zeer lage le
vensstandaard genoegen zullen ne
men?' Maar tegelijk ook met de
twijfel is er iets merkbaar van
woede aggressie tegen de vraag
steller, alsof hij met onzedelijke
voorstellen voor de draad gekomen
is.
Ik heb begin van dit jaar de vraag
ook eens voorgelegd aan Ir. J. A.
Manusama - de president van de
Republiek der Zuid-Molukken en in
zijn vrije tijd leraar wiskunde in
Rotterdam; een vriendelijke en tot
voorzichtige diplomatie geneigde
man zonder militaire achtergrond
genoten: beslist geen beroepspoliti
cus ook: 'ik ben een man van het
onderwijs; ik heb wiskunde gestu
deerd om leraar te worden en ei
genlijk: zou ik niets liever zijn dan
leraar'.
Ook bij hem kwam een
omslachtig en nauwelijks concreet
Een lang verhaal
Een lang verhaal, waaruit hierbo
ven een paar punten zijn weerge
geven. Ik heb tenslotte dat hele
verhaal, terwijl Manusama instem
mend knikte, samengevat in één
zin: 'Ik weet zeker dat onze idealen
zullen worden verwezenlijkt, maar
ik weet niet hoe dat ideaal er zal
uitzien als het verwezenlijkt is'.
Het blijft allemaal een vaag ver
haal - een droom misschien en
daarom is nauwelijks in concrete
dagelijkse taal te vertalen. Zeker is
dat de Zuidmolukkers het voorlopig
met die droom zullen moeten doen
in een omgeving die vrijwel geen
aandacht voor hen heeft (of het
moet zijn uit ressentiment tegeno
ver Indonesië), of die hun zelfs het
recht op deze droom willen ontzeg
gen.
Wat mijzelf betreft: ik geloof er als
buitenstaander ook niet zo erg in,
maar wie ben ik dat ik dat zal
zeggen (en wie zijn die anderen die
dat wél durven uit te sprekèn)? Ik
zou als ik vele eeuwen geleden ge
leefd had een groot aantal politieke
realiteiten van vandaag ook niet
hebben durven dromen.
Dit Is de laatste van een serie van
drie beschouwingen over de Zuid
molukkers in ons land en hun poli
tieke idealen. De twee voorgaande
stukken stonden in onze krant van
vorige week donderdag en zaterdag.
il Pan onze sociaal-economische re-
H lactie
ITEECHT. De vakbonden heb
ben het cao-overleg met de directie
tan AKZO-Nederland opgeschort.
0 De. drie industriebonden, de beamb-
tenbond Unie BLHP en de vereni-
y Sing van hoger personeel akzo heb-
ben verklaard dat uit het overleg is
ebleken dat de akzo-onderhande-
laars riiet bereid zijn tegemoet te
komen aan de voorstellen van de
bonden. Akzo zal volgens hen me-
3 nen dat er een bal moet worden
opgeworpen om de dreiging, die de
bonden op de werkgevers uitoefe
ten, af te wenden.
De heer B. Nieuwland van de In-
1 lustriebond CNV zei desgevraagd
dat Akzo slechts een procent reële
loonsverhoging wil toestaan. 'Hoe
pel wij bereid waren op verschil-
ende punten concessies te doen
beeft men de vakbondsvoorstellen
*an tafel geveegd. Akzo is kenne
lijk van plan dc zaak hard te gaan
spelen', aldus de heer Nieuwland.
Hij zei dat Akzo ook niet bereid is
de lijn te volgen van de CAO's die
sl zijn afgesloten. In die cao's zijn
®et name voorzieningen getroffen
foor deoudere werknemers en voor de
laagstbetaalden. De bonden zullen
°P 10 april overleg plegen met de
loden van de cao-commissies. Dan
aal ook worden besproken op welke
Mjze de achterban moet worden
geraadpleegd.
(ADVERTENTIE)
Gemakkelijk en betrouwbaar bij de NMB.
Vooralle doeleinden. Ook voor het verbeteren van uw
woning. Geen informatie bij werkgever.
Kwijtschelding bij overlijden.
Inlichtingen bij alle.NMB-kantoren.
NEDERLANDSCHE
MIDDENSTANDSBANK
voor uw caravan
voor uw auto
voor uw boot
voor uw meubilair
voor uw keuken
LONDEN Een groep Arabische investeerders wil in West-
Europa benzinepompstations opkopen om zelf de benzine recht
streeks tegen gereduceerde prijs aan de consument te kunnen
verkopen. Dit bericht het Britse zondagsblad The Observer.
De Arabische financiers zoudèn de
mogelijkheden bekijken om zelf
een verkoop-organisatie te stichten,
waardoor ze niet meer afhankelijk
zijn van d% internationale olie
maatschappijen.
Een van de deelnemers in de Ara
bische groep is de ambassadeur van
de Verenigde Arabische Emiraten
in Londen, Mohammed Mahdi al-
Tajir. Volgens de Observer zei hij:
'We willen er voor zorgen dat de
consument zijn olie zo goedkoop
mogelijk krijgt. De enige manier
daartoe is het opzetten van een
eigen verkoop-organisatie. We wil
len de oliemaatschappijen niet uit
zaken drijven. Als de mensen zien
dat wij olie goedkoper kunnen le
veren dan de oliemaatschappijen,
zullen ze niet langer blijven gelo
ven dat de Arabieren er op uit zijn
de westerse economie te vernieti
gen.'
De Arabische groep meent dat de
oliemaatschappijen buitensporige
winsten maken met de verkoop van
olie, aldus The Observer. Volgens
Al-Tajlr krijgen de Arabische pro-
RIGA De zeven medewerkers
van de ondergrondde drukkerij van
christelijke lectuur in Llgatne (Let
land), die begin van dit jaar door
de Russische geheime dienst werd
ontdekt, zijn veroordeeld tot gevan
genisstraffen van twee en een half
tot vier jaar.
Vijf jaar lang werden in deze druk
kerij bijbels, bijbelgedeelten, ge
zangbundels en christelijke lectuur
in verschillende talen gedrukt, tot
een totale oplaag van naar schat
ting 300.000. De veroordeelden zijn
allen baptisten.
ducenten zelf 20 dollarcent per
gallon (4.5 liter) terwijl een Britse
automobilist aan de pomp 1.78 dol
lar per gallon betaalt, waarvan 89
cent naar de belasting gaat.
door R. N. Degens
AMSTERDAM De twee concertseries die dit seizoen in het Am
sterdamse Concertgebouw in totaal vijftien programma's met
eigentijdse muziek brachten, zijn dit weekeinde afgesloten. Met in
de kleine zaal zaterdagavond het zesde Rondom-concert, en zon
dagmiddag in de grote zaal het negende concert van het Concert*-
gebouworkest in de C-serie.
Uit de gemiddelde zaalbezetting bij
deze concerten zou je op het eerste
gezicht de gevolgtrekking kunnen
maken, dat de Róndom-concerten,
die door Reinbert de Leeuw op een
even ongedwongen als informatieve
wijze worden ingeleid, de grootste
belangstelling hebben; maar een
volle kleine zaal bevat altijd nog
minder toehoorders dan een half
lege grote zaal. En het Is maar de
vraag of de Rondom-concerten in
de grote zaal méér publiek zouden
trekken.
Ze zouden daar in deze opzet ook
niet passen, met hun programma's
van hoofdzakelijk kamermuziek.
Die werd deze laatste keer gebracht
onder het motto 'Happy New Ears',
een aan John Cage ontleende uit
drukking die wil aangeven dat je
naar eigentijdse muziek met nieu
we oren moet luisteren.
Oude oren
Met oudere oren ging het deze
avond ook best. Want het jongste
stuk was "Piano Phase' uit 1967 van
Steve Reich, en de grap van dit en
vele andere stukken van Reich, is
dat twee of meer uitvoerenden een
eenvoudig thema in gelijk tempo
beginnen, maar dan individueel het
tempo verhogen of verlagen, waar
door phaseverschulvingen ontstaan.
Je krijgt dan in principe het effect
van een paar ^ïet niet gelijk tik
kende klokken óf druppelende kra
nen. Het vraagt van de spelers
(hier Reinbert de Leeuw en Maar
ten Bon) een enorme concentratie.
Het werd goed gedaan, en dan is
het een spannend hoor-spelletje.
'Kreuzenspiel' van Stockhausen (uit
1951) voor klein ensemble was In
teressant als een van de eerste
voorbeelden van de zich -Vernieu
wende Europese muziek. En wat
John Cage In zijn 'Amores al in
1943 met een 'geprepareerde* piano
(met allerlei Ijzerwerk en gummi
waren tussen de snaren) deed, was
destijds verrassend en nu nog leuk
om naar te luisteren.
Hélemaal uit de oude doos, maar
getuigend van een geweldige gedre
ven muzikaliteit, was de Sonate
voor twee piano's en slagwerk van
Béla Bertok, uit 1937. Een klassiek
geworden stuk revolutionaire mu
ziek dat wat mij betreft het hoog
tepunt genoemd kan worden van
dit programma. Aan deze avond
werkten mee de pianisten Theo
Bruins, Gérard van Blerk, Maarten
Bon en Reinbert de Leeuw, de slag
werkers Willy Goudswaard, Michael
de Roo en Arthur Cune, de hoboïst
Frank van Koten en basklarinettist
Geert van Keulen.
Muzikaal avontuur
In de grote zaal ging het muzikale
avontuur, zoals de serie daar geka
rakteriseerd wordt, tot bijna vijftig
jaar terug in de muziekgeschiede
nis. Met Arnold Schönbergs"x-'Erwar-
tung' 'uit 1909, Het is door de Ne
derlandse Opera (ook dit seizoen)
diverse malen scenisch uitgevoerd.
Ondanks de ontegenzeggelijk in
muzikaal-technische zin betere ver
tolking deze zondagmiddag, kwam
er toch weinig van de muzikaal-
dramatische spanningen over.
Doordat het reusachtige orkest bij
een concertuitvoering niet wordt
afgezwakt door de orkestbak en de
solo zangstem teveel overstemt.
Lach-concert weinig schokkend
Alleen zo nu en dan hoorde men
hoe diep Ingeleefd en technisch
volmaakt Dorothy Dorrow de rol
van de vertwijfelde naar haar ge
liefde zoekende vrouw vertolkte.
Bernard Haitink had kennelijk al
leen oor voor de instrumentale uit
barstingen van dit heftige expressi
onisme. Die kwalmen er overdon
derend uit, dat wel.
Tussen dit monodrama en de
Symfonie op. 21 (uit 1928) van An
ton Webern, waarmee geopend
werd. stonden twee stukken van
Nederlandse componistenhet
Blaaskwintet nr. 2 van Jan van
Vlijmen uit 1972, en het Septet
(1952) voor blazers van Kees van
Baaren met contrabas en viool-solo
(Theo Olof,) aan de uitvpering
waarvan het Danzi Kwintet zijn
medewerking verleende.
Van Baareri maakt speels het zijn
toehoorders van nu niet moeilijk in
Dorothy Dorow: overstemd
dit Septet dat, in tegenstelling tot
het moeizaam -bedacht klinkende
Kwintet van Van Vlijmen, helder
en vlot geformuleerd is, en ondanks
een streng gehandhaafde techni
sche discipline, speels en levendig
in de thematische verwerking, en
vindingrijk van instrumentatie is.
In deze tijd van snel wisselende
normen en smaken ook al muziek
uit een (betrekkelijk) oude doos;
maar allerminst verouderd.
door W. H. Wolvekamp
MAASSLUIS He.t imposante Garrels-orgel is zaterdagavond
voor een voltallig publiek (de Grote Kerk was praktisch geheel
bezet) weer in gebruik genomen. De eerste fase van de grote res
tauratie heeft onder Pols en Van Leeuwen zijn beslag gekregen.
Het betrof hier een uitbreiding van de dispositie met een tertiaan
2 st. op het hoofdwerk, een trompet 8-vt. op het bovenwerk en,
last but not least, een bazuin 32 vt. op het pedaal. Al deze stemmen
zijn op een nieuwe windlade geplaatst. Vorige week hebben wij
een en ander uitgebreid toegelicht.
Als voorzitter van de orgelcommis
sie heeft Feike Asma voor de aan
vang van zijn concert de wense
lijkheid van de dispositieultbreidlng
aangetoond. Hij memoreerde iiier-
bij niet alleen de groeiende belang
stelling bij het orgelpubliek vopr de
barok en de moderne orgelmuziek
maar tevens zijn eigen bredere vi
sie die hij than6 op de gehele
orgelliteratuur heeft gekregen. De
dwaze indeling die veel Asma-fans
vroeger maakten tussen 'Feike As
ma en zijn leerlingen' en 'de ande
ren' behoort hiermede wel defini
tief tot het verleden.
Feike Asma opende zijn concert
met Bachs C-Moll Passacaglia, ln
een voorbeeldige voordracht, waar
bij het polyfone lijnenspel niets
aan duidelijkheid te wensen liet.
Vervolgens klonk Bachs onvergete
lijk schone Choraltrio 'Allein Gott
ln der Höh sei Ehr' (BWV 676)
•volkomen gaaf en tempovast ge
speeld. Van Marius Monnikendam
hoorden wij (na diens onlangs met
veel succes uitgevoerde tweede Toc
cata) een 'Postludium Supef Feike
Asma' speciaal gecomponeerd ter
gelegenheid van het weer in ge
bruik nemen van het Garrels-orgei,
bepaald een aanwinst van de mo
derne vaderlandse orgelliteratuur.
Guilmant was vertegenwoordigd
met Choral et Fugue uit zijn 5e
sonate op. 80. Feike Asma besloot
zijn concert met Ré6urrection van
Marcel Dupré uit diens Symphonie-
passion.
Alles bijeen een programma dat
thans karakteristiek mag worden'
genoemd voor Nederlands meest
populaire organist. Die enerzijds
zijn oude liefde, de Fl-anse roman
tici, nimmer verloochende, maar
anderzijds in later tijd tot een ver
heugende veelzijdigheid is gekomen
ten opzichte van zijn programma-
samenstelling. Als bijzonderheid
kan nog worden vermeld dat de
zeer kostbare 32 vt. bazuin vervaar
digd werd door de Nederlandse or
gelpijpenmakers BV Jacq. Stimkens
uit Zeist. Op zaterdag 19 april zal
Klaas Jan Mulder het orgel ln de
Grote Kerk te Maassluis bespelen.
door Adr. Hager
DEN HAAG 'Lachen bij het Residentie-orkest'. Deze aankondiging mpest het lokkertje zijn voor
het laatste hot-concert, dat ditmaal werd .geleid door Paul Hupperts. De indruk bestaat echter, dat
de belangstelling voor dit soort avonden terugloopt. Trekt men bij het Residentie-orkest de lijn van
zaterdagavond door, dan kan het moeilijk verbazing wekken als deze negatieve tendens zich zou
voortzetten.
De weergave van Juillard Serenade
van Maderna uit 1970 gaf eerder
reden tot huilen dan tot lachen.
Het geheel hing als los zand aan
elkaar, een schoolse vertolking,
waarbij Hupperts nauwelijks greep
op de uitvoerenden had. Boeiender
klonk de Berceuse élégiaque van
Busoni in de toonzetting, van
Schönberg. Een lyrisch werk met
sfeervolle solo-momenten voor cello
en viool, in deze geest weergegeven
door Piet Veenstra en Willem Nos-
ke.
De Belgische tenor Lode De vos was
solist. Hij was degene, die dit con
cert de móeite waard maakte. De
Paroles Tissées van Lutoslawski, de
Poolse componist die in tal van
werken bewezen heeft werkelijk iets
te zeggen te hebben, werden door
Devos Indringend vertolkt, vervuld
van een emotionele uitdrukkings
kracht. Poulenc, de veelzijdige ging
voor zijn Cocardes populaires met
textdichter Jean Cocteau de straat
op en het geheel Is een kostelijk
werk geworden, vol. van de humor
waarmee meerdere van Poulencs
composities doortrokken zijn.
Lode Devos oogstte zeer. veel waar
dering, hij toonde zich een vocalist,
die in staat ls ook een werk als van
Lutoslawski wezenlijk Inhoud te ge
ven. Paul Huppert, die zich met het
U.S.O.. al eerder voor deze Poolse
componist heeft Ingezet - onder
andere met de tweede symphonie -
verzorgde een weliswaar correcte
Instrumentale omlijsting, doch het
spirituele element ontbrak of was
in onvoldoende mate aanwezig.
Humor is een moeilijk te wegen
kwalificatie. Wat voor de één aan
leiding ls 'van zijn stoel te vallen'
van het lachen, kan door de ander
ervaren worden als een flauwiteit,
als zouteloze flauwekul. Persoonlijk
acht ik het Scnearlo voor vijf ko
perblazers van Simeon ten Holt
zelfs niet haalbaar voor een kinder
concert, al komen er dan ook ba-
lonnen bij te pas. Het voorgeschre
ven omtrappen van lessenaars en
stoelen, het tussendoor drinken van
een pilsje, het voortbrengen van
piep-geluiden. dat alles »werd door
een klein deel van het publiek, en
collega's leuk gevonden. Daartegen
is geen bezwaar, wel tegen het feit
dat dit op een concert werd gepre
senteerd.
Mengelmoes
Het dooreen mengen van tal van
melodieën van bekende composities
is op zich niets. Een zekere Peter
Schickele heeft ook gegrasduind ln
de muziekliteratuur en hèt resultaat
ls de Unbegun Symphony. Mozart.
Brahms, Rossini, Strauss, Hëndel
enzovoort moeten er aan geloven.
Met deze mengelmoes besloot Hup
perts zijn gastoptreden en eindigde
deze weinige schokkende serie.
