Marco Bakker wil niet
alleen operazanger zijn
Uw probleem ook het onze
Hét cursief is
als een pan soep
Zanger zijn een
keihard vak met
weinig glamour
'Thuis loop ik het liefst in een spijkerbroek'
Hobbit met
uitstekende
kinderkleren
TROUW/KWARTET DINSDAG 1 APRIL 1975
BINNENLAND 6
SCHOORL 'Ik heb er een vreselijke hekel aan in een hokje te
worden geplaatst. Daar maakt men zich in Nederland nogal eens
schuldig aart. Ik wil me niet vastbijten op één bepaald terrein.
Daarpm vind ik het niet prettig als ik zonder meer als operazan
ger wordt getypeerd. Juist de afwisseling boeit mij. Ik zou niet
vast aan een operagezelschap verbonden kunnen zijn. Ik vind het
fijn «m in opera's te Zingen, maar vind ook grote voldoening in
religieuze muziek. Zingen in de Mattheus Passion is bijvoorbeeld
erg £ijn. Met evenveel plezier presenteer ik echter dit seizoen een
televisieprogramma. Die veelzijdigheid heb ik nodig. Ik ben een
echte Waterman'. In zijn onlangs gereed gekomen woning in het
noordhollandse Schoorl, op de grens van Groet, vertelt Marco
Bakker (37) mij dit.
Daar woont de zanger met zijn
Amerikaanse vrouw Patricia Mad
den, I die als sopraan bekendheid
geniet, en zijn bijna tweejarig
zoontje Richard. 'Buiten wonen is
erg belangrijk voor mij. In een
stad voel ik me niet. thuis. We
hebben eerst in Beverwijk gewoond
op eén flat. Dat Was vreselijk. We
zaten er vlakbij de Hoogovens, je
kon ér eigenlijk niet oefenen, om
dat je dan regelmatig moeilijkhe
den kreeg met de buren, daar het
zo gehorig was en bovendien was
het érg prijzig. We zijn toen naar
Hoogwoud bij Hoorn verhuisd naar
een leuk boerderijtje. Het wonen
daar was heerlijk; alleen zaten we
e£ een beetje te afgelegen, zodat we
nu hier terecht zijn gekomen.'
Als hij thuis is geniet Marco van
het buitenleven: tegenwoordig be
staat dat uit het maken van lange
wandelingen in de duinen in gezel
schap van zijn Afghaanse wind
hond Nadir; die is genoemd naar de
tenor uit de Parelvissers. Maar tijd
om te wandelen is er vaak niet bij.
Het zanger zijn houdt in dat er
veel moet worden gereisd, vooral
naar het buitenland.
'Als je carrière wilt maken moet je
proberen ook in het buitenland
naam te maken. Ik wil ook wat dat
betreft laten zien wat ik waard
ben. Alleen in Nederland zingen
geeft me geen voldoening. Je ziet
er steeds dezelfde gezichten. Het
werken met buitenlandse collega's
is erg fijn, waarmee ik beslist niet
wil zeggen dat ik mijn Nederlandse
collega's niet waardeer. Het grote
nadeel van optreden in het buiten
land is dat je zo vaak van huis
bent. Vooral toen Richard heel
jong was had ik het daar erg moei
lijk mee. Je wilt als vader immers
graag zien hoe je kind opgroeit, de
hoogtepunten in zijn leventje mee
beleven. Daarom kwam ik dikwijls,
als ik In het buitenland zong, op
eigen kosten een weekend ovef. Dat
had ik er graag voor over. Tegen
woordig neem ik mijn gezin mee
als ik voor langere tijd in het
buitenland op toernee ben. Toen
Richard zes weken was ging hij al
in een vliegtuig naar Schotland. De
komende zomer moet ik in Enge
land zingen en hebben we daar
door Mnk van Rijsdijk
jOp een maandagmorgen verplaatste ik mij per open-
!baar vervoer door het land. Aangezien dit hoogstzelden
^voortkomt, was ik nogal zenuwachtig. Er kunnen
jzoveel enge dingen gebeuren, niet waar. Je kurit in de
.verkeerde trgin stappen, maar je kunt hem ook missen.
^Struikelen op de treeplank is een mogelijkheid en je tas
•laten staan schijnt ook regelmatig voor te komen.
iHet verbaasde me dat iedereen doelbewust ergens op
Jaf ging alleen ik niet. Ik zocht aarzelend mijn weg,
•vroeg diverse keren aan officieel uitgedoste figuren, die
Ihet konden weten, waar ik zijn moest. De temperatuur
'.pp de tochtige perrons was niet behagelijk, zelfs
snerpend koud te noemen. Ik voelde me onzeker en
♦onervaren, echt de typische provinciaalse, die naar de
£tad moest. Bovendien wist ik mijn neus steeds roder.
jHaastig was ik die morgen op pad gegaan zonder het
dagelijkse roggetje, zodat de maag knorde. Een lege
maag, reist niet graag, dacht ik melig. Nadat ik het
hele emplacement der Nederlandse Spoorwegen in
Utrecht trap op, trap af, had afgestruind, zat ik
tenslotte op het goede plekje. De bank was hard, mijn
neus ijzig en de voeten waren aan wollen bedsokken en
een warme kruik toe.
'Komt hier de trein naar AT vroeg ik voor de vierde
keer, nu aan een jongeman, met een stekelige, rode
baard naast me. Hij bevestigde dat wat eigenlijk al
helemaal zeker was en ik kwam eindelijk wat tot rust.
Ik mijmerde over de brief van een abonnee, die
gevraagd had hoe ik altijd weer aan stof voor een
verhaal kwam. Een cursief, mevrouw nam ik mij
voor haar te antwoorden is als een pan soep. Je
laat iets sudderen. Voor soep is dat dan een bot of een
mergpijp, al of niet met iets vlezigs. Als het lang
genoeg heeft gesmorreld, doe je er een snufje dit en
een vleugje dat bij. Je gaat de tuin in, knipt een paar
takjes peterselie, een handjevol bieslook of je trekt er
nog een blikje bij open. Ja dacht ik dat is een
mooie vergelijking: een cursief is' als een pan soep. Er
is een basis, maar de rest blijft een geheime mengeling
van fantasie en ambachtelijkheid.
Toen sloeg de buurman op de bank een krant open.
Onze krant. Dat ervoer ik als iets positiefs, want o, o,
wat worden er veel dik-trossige ochtendkranten gelezen
in de trein. Ik voelde me verwant aan de jongen, zo'n
krant geeft een binding. Misschien werd dat ook wel
versterkt door de ongeïnteresseerde manier, waarop hij
de sportpagina's doorbladerde.
Toen gebeurde dat gekke. Ik had erop voorbereid
kunnen zijn, maar het kwam volstrekt onverwacht.
Ineens zag ik mijn eigen scheve hoofd boven mijn
eigen groene pulli in mijn eigen hoekje van mijn eigen
krant. Er kroop een soort examen-onrust in me. De
buurman las mijn werkstuk. Zou ik een voldoende
scoren?
Even overwoog ik hem te dwingen het krante-hoofd
met het echte te vergelijken. Maar de degelijke
opvoeding die verbood vreemde mannen aan te spre
ken, werkte zoveel jaren na dato nog uitstekend.
Trouwens mijn buurman bracht me ook beslist niet
in verleiding moederlijke lessen van weleer te negeren.
Met lege ogen, die niets verrieden, las hij. Geen lachje,
geen denkrimpel was te bespeuren.
Hij las zo koel alsof hij een spoorboekje onder ogen
had. Voor zulke jongens moet je natuurlijk ook heel
anders schrijven. Heel geëngageerd, heel sarcastisch,
vlijmend en bitter. Het cursief is als een pan soep
mooi gevonden hoor, maar hier naast je zit iemand,
die het gewoon soep vindt, dacht ik spottend.
De trein liet op zich wachten. De lezende jongen
geloofde het halverwege wel. Hij stak een verse pijp op
en verdiepte zich daarna, kennelijk meer geïnteres
seerd, in de kerkpagina. Ik was gezakt. Nou ja, wel
met een herexamen, want misschien zou hij ooit
nogeens een cursief van me uitlezen.
Het was heerlijk warm in de trein, maar van binnen
bleef ik wat kil. De jongen zat me dwars. Toen stopte
ik hem in een pan, liet hem sudderen. Thuis deed ik er
wat zieligheid bij, een paar gehakte sjalotjes en een
laurierblaadje. Tenslotte maakte ik het soepje af met
punten en komma's. Onverwacht rook ik een vreemd
geurtje. Maar ontstond wellicht dat door het stekelige,
rode haartje, dat kwam bovendrijven aan de oppervlak
te?
door Fred Lammers
voor een paar maanden een cotta
ge gehuurd. Op die manier lijdt
mijn gezin er zo min mogelijk on
der'
Het vinden van een compromis
tussen privé en zakelijke belangen
is voor Marco Bakker vaak niet
eenvoudig. 'Zanger zijn is een kei
hard vak. De mensen zien vaak
alleen maar de buitenkant. Dat
lijkt allemaal heel mooi: bekend
zijn, in concertzalen zingen en voor
de televisie optreden, dat is het,
denkt men dan. Ik kan echter uit
ervaring zeggen dat er weinig gla
mour aan dit vak zit. Natuurlijk
vind ik het leuk dat de mensen mij
kennen. Vooral de televisie werkt
daaraan mee. Iedereen is ij del, ik
ook. Het zou enorm ij del zijn als ik
zou zeggen dat het me niets doet.
Ik vind het leuk als er een boer in
Noord-Holland me, als ik voorbij
kom, vanaf zijn land toeroept: 'He
Marcootje, wanneer zien we je weer
op de televisie?' en wanneer, wat
ook is gebeurd, een vrouwtje uit de
Jordaan tegen me zegt: 'Dag zan
gertje van me'.
Je moet er echter heel veel voor
opofferen als je van het zingen je
beroep maakt, vooral in je privé
leven. Het valt voor een vrouw niet
mee met een zanger getrouwd te
zijn, ook niet als zij, zoals in mijn
geval, zelf in het vak zit. Zanger
zijn is bovendien een vrij beroep.
Dat betekent dat je op sociaal ge-
.bled aan de wilden bent overgele
verd. Je moet zelf overal verzeke
ringen voor afsluiten. Als je niet
kunt optreden staan je verdiensten
stil, nog afgezien van de problemen
die het tijdelijk uit-de-running-
zijn opleveren wegens het moeten
afzeggen van concerten. Je bent
dan geneigd de mensen toch maar
niet teleur te stellen en te gaan.'Zo
heb ik onlangs in Nijmegen gezon
gen, terwijl ik 39,4 had. Je moet
altijd denken om Je stem. Je mag
niet roken, niet te veel drinken en
.moet. heel regelmatig leven, kort
om: jezelf altijd ontzien. Zanger
zijn is geen eenvoudig vak. Er zijn
echt wel eens momenten dat ik
denk: Marco, waaraan ben je ei
genlijk begonnen'.
Al jong
Dat begin was er al toen Marco
Bakker nog heel jong was. 'Mijn
ouders zongen in een plaatselijk
koor in mijn geboorteplaats Bever
wijk. Evenals mijn drie zusjes
kwam ik op het kinderkoor van
'Zang en Vriendschap'. Mijn ouders
zongen uit liefhebberij en dat was
bij mij lange tijd ook zo. Het was
eerst helemaal niet de bedoeling
dat ik zanger zou worden. Ik dacht
daar zelfs nooit over. Ik was erg
technisch en zat altijd te knutselen
aan radiootjes. Omdat ik niet wist
wat ik wilde worden ben ik na de
middelbare school naar de pedago
gische academie gegaan, maar niet
met de bedoeling om onderwijzer te
worden, al zou me dat vast wel
hebben gelegen, ik hou ontzettend
van kinderen'.
Het was op de kweekschool dat
Marco In het zingen veel plezier
begon te krijgen. Anderen maakten
hem er ook op attent dat het heel
erg jammer zou zijn als hij zijn
talenten op dat gebied niet zou
ontplooien. In de derde klas van de
kweek nam Marco de beslissing van
het zingen zijn beroep te maken.
'Mijn ouders waren er niet zo ge
lukkig mee. Ze vonden dat ik eerst
mijn onderwijzersaote moest zien
te krijgen. Dan had ik zekerheid
voor later, maar ik wilde dat niet.
Op eigen houtje ben ik toen op
zekere dag naar een psychiater ge
stapt en heb hem mijn problemen
voorgelegd. Hij gaf mij het advies
toch door te zetten als ik er van
overtuigd was dat ik op die manier
gelukkig zou worden. Via lessen bij
Marco Bakkerliefdesbrieven en dreigementen
Cobie Rieme^sma in Heemstede
kwam ik op het conservatorium in
Amsterdam terecht', vertelt Marco
Bakker. Marco kreeg een studie
beurs van 750 gulden per jaar.
'Daarvan kon ik net mijn boe
ken betalen. Voor de rest draaiden
'mijn ouders op. Dat zat me niet
lekker. Vader was kassier bij de
ABN en kon financieel geen bofcke-
sprongen maken. Ik ging daarom
op zoek naar een baantje en dat
vond ik door als koorlid te gaan
zingen in de musical 'My fair lady'.
Later kreeg ik daar zelfs een belang
rijke solorol in, dankzij Dolf van
der Linden, die mij uit het koor
haalde en mijn mentor werd. Ik
verdiende er 350 gulden bruto per
maand en kon er, door zuinig te
leven, van komen zonder vader en
moeder tot last te zijn. Wat vooral
belangrijk was in die jaren was de
praktische ervaring die ik opdeed.
Ik heb erg veel geleerd door van
achter de coulissen te kijken hoe
Johan Kaart en Wim Sonneveld
een zaal wisten te boeien'.
Nadien is het eigenlijk van een
leien dakje gegaan. Marco Bakker
zegt zelf: 'Zonder geluk vaart nie
mand wel.-Ik heb geluk en gelegen
heid gekregen kansen uit te buiten'.
Zenuwachtig
Het succes komt hem niet zo maar
aanwaaien. Er moet hard voor wor
den gewerkt. 'Je moet nooit den
ken, dat je er bent. Het is altijd
weer studeren en nog eens stude
ren. De mensen verwachten veel
van je en dat is hun goed recht. Je
moet altijd meer geven dan hon
derd procent. Het zingen gaat niet
vanzelf. Voor een concert ben ik
vaak zenuwachtig. Dat is in de loop
der jaren eerder erger geworden
dan beter, al maakt het wel ver
schil wat voor een optreden me
staat te wachten. Voor de televisie
heb ik er weinig moeite mee, omdat
ik bij zo'n opname in mijn achter
hoofd heb dat ik het over kan doen
als het fout gaat. Maar voor een
Mattheus Passion, waarin ik de
Christuspartij moet vertolken kan
ik het erg moeilijk hebben. Span
ning is er altijd, anders kan ik
geen prestaties leveren. Als ik een
zwaar concert heb ben ik er dagen
van tevoren al mee bezig. Op de
dag van de uitvoering bouw ik een
pantser om me heen, dan laad ik
me op als een acou. Vlak voor een
optreden maak ik me nog wel eens
zorgen dat er iets mis zal lopen. Als
dat heel erg wordt ga ik een poosje
op mijn hoofd staan. Dat is een
probaat middel. Ik heb dat geleerd
tijdens mijn yoga-lessen die ik
nam om in vorm te blijven'.
In huid van een ander
Marco Bakker houdt er van in ope-
rarollen ln de huid van een ander
te kruipen. 'Het is heel belangrijk
voor me dat ik me vroegtijdig ver
diep in een rol die ik op me heb
genomen. Natuurlijk spreekt de ene
figuur mij meer aan dan de andere.
Ik ben meer geschikt voor serieuze
dan voor komische rollen. Als ik
speel ben ik degene die ik gestalte
geef en verplaats ik me in zijn
omgeving en omstandigheden. Ik
ben romantisch van aard, dus dat
ligt me wel. Ik vind het ook heel
leuk me in allerlei gewaden te
moeten steken voor mijn rollen,
maar als een voorstelling is afgelo
pen stap ik er ook zo weer uit.
Thuis loop ik het liefst in een
spijkerbroek met trui en laarzen
aan'.
Veel brieven
Marco Bakker krijgt enorm veel
post. 'Daar zijn grappige brieven
bij, maar ook erg verdrietige van
zieken of personen die met andere
problemen ziftten. Ik ontvang soms
brieven van jonge meisjes, die mij
een adres opgeven, vaak bij een
tante, waar ik contact met hen kon
opnemen als ik er behoefte dan heb
eens aan hun schouder te komen
uithuilen. Er zijn ook dames die
mij iets sturen voor Richard. Toen
hij een baby was hebben we heel
wat zelfgebreide pakjes gekregen.
Die fanmail probeer ik zoveel mo
gelijk te beantwoorden. Ik bewaar
al die brieven in mappen. Het lijkt
me heel leuk voor later'. j
Minder leuk vindt Marco Bakker
het optreden van telefoonmaniak
ken. 'We hebben nu een geheim
nummer moeten nemen. Dat was
uit bittere noodzaak. We werden
soms 's nachts opgebeld door njen-
sen die er allerlei schunnigs uit
flapten. Er kwamen ook telefoon
tjes van mannen die me bedreigden
omdat ze hadden gemerkt dat hun
vrouw verliefd op mijn stem was
geworden. Of ik daar iets aan kon
doen. Maar vervelend was het wel'.
Dropjes
Waarderen kan Marco het gebaar
van een van zijn fans. een me
vrouw in Rotterdam. 'Zij kwam
me eens toen ik in 'De Doelen'
optrad en een beetje last had van;
een opkomende verkoudheid in de
pauze een paar dropjes brengen.
Dat vond ik erg aardig van haar.
Zij is nu altijd present als, ik in
Rotterdam zing en brengt me dan
een zak met drop'.
Vraag: Sedert korte tijd verzamel lk
postzegels (Ned). Waar vind ik
hierover lectuur? Waar moet ik op
letten? Hoe voorkom ik dat een
nieuwe uitgave mij ontgaat?
Antwoord: Na overschrijving van
6,- op giro 405187 ten name van
St. Phllatelistisch Jeugdwerk Ne
derland te Santpoort ontvangt u
het 'ABC Postzegelverzamelen' (dit
op het strookje vermelden). Vervol
gens kan u het blad aanvragen
'Maandblad Phllatelle'. adm. A. van
Laer, Da Costalaan 21, te Amstel
veen. Hierin kunt u allerlei gegevens
vinden betrekking hebbend op de
vereniging, die het blad uitgeeft en
de daarbij- aangesloten Phllatelisti-
sche verenigingen en werkgroepen.
Veel succes.
Vraag: In scholen voor voortgezet
onderwijs mag Esperanto onderwe
zen worden. Hoe spelen ouders het
klaar dit onderwijs, voor hun kin
deren te krijgen?
Antwoord: Esperanto is een keuze
geen examenvak. Aangezien de
school niet verplicht is, deze lessen
te doen geven, kunnen de ouders in
samenwerking met andere ouders
en verenigingen en Instellingen die
het Esperanto bevorderen, zich
wenden tot het schoolbestuur, als
het een openbare school Is tot de
gemeenteraad, bij een rijksschool
tot de Staten-Generaal.
Vraag: Ik moet een scriptie voor
school maken over(volgt onder
werp). Kimt u mij aan gegevens
helpen?
Antwoord: Deze vragen komen in
de laatste maanden van het cursus
jaar voortdurend bij ons binnen.
Het is echter de bedoeling, dat men
zelf de nodige gegevens bij elkaar
scharrelt. De betrokken leraar zal
zo nodig aanwijzingen kunnen ge
ven bij het te gebruiken schema.
Wanneer wij echter uitzoeken en
opsturen, wat wij belangrijk vin
den, heeft de leerling daar niet
zoveel aan. De antwoorden op deze
vragen zullen dientengevolge wei
nig informatie, maar zo nodig een
duwtje In een bepaalde richting
geven.
Aanvulling op vraag balkonversie
ring:
Antwoord: Hoewel er vele bloemen
en plantenboeken zijn, waarin het
balkon genoemd wordt, willen we
graag nog eens de aandacht vesti
gen op een artikel van Henk van
Halm. dat in 26-5-'73 in onze krant
werd afgedrukt: 'Tijd voor balkon
versierders'. In dit artikel staat
heel concreet, zonder veel overbo
dige woorden allerlei belangrijks,
voor flatbewoners-balkonbezitters.
Wij stuurden de vragensteller een
fotocopy van dit artikel. Men kan
op de gebruikelijke manier (zie kop
van rubriek) eveneens een fotocopy
bij ons aanvragen.
Vraag van lezers aan lezers: Wie
kan ons helpen aan de juiste spel
regels van het oude spel: Pang van
het Academie en van het spel van
16 (met 96 kaartjes per persoon).
Deze spelen wordt niet meer ge
maakt. Graag reacties aan ona
adres: Postbus 507, Voorburg.
Vraag: Ik heb een Phoenixtandem
gekregen, die al jarenlang ergens
in een loods stond. Alles is nog in
orde. Het serienummer is 86993. In
welk jaar werd deze tandem ge
bouwd? Hoeveel exemplaren waren
er in deze serie en hoeveel betaalde
men voor zo'n vehikel?
Antwoord: Dank zij het archief van
de ANWB kunnen we het volgende
mededelen: De Phoenix werd in
1904 als eenmansfabriekje opge
richt (Wie de oprichter was, is niet
bekend). In 1961 fusie met de 'Ger
maan' 1963: Fongers neemt Phoe-
nix-Germaan over (hierbij gingen
de archieven van Phoenix verloren,
zodat ouderdom en aantal van deze
serie niet meer zijn na te gaan). In
1970 ging Phoenix-Germaan-Fon-
gers op in het Batavusconcern
Vragen (één per brief) zenden
naar: Uw probleem ook het onze,
Postbus 507, Voorburg. Naam en
adres vermelden. Eén gulden aan
postzegels bijsluiten. Geheimhou
ding is verzekerd.
(Heerenveen). In de jaren 1900/15
moet de prijs van een tandem in
vergelijking met die van andere
rijwielfabrikainiten ongeveer 300
gulden zijn geweest. Afgaande op
het serienummer zou het bouwjaar
tussen '35 en '39 kunnen liggen. In
deze jaren was de opkomst van de
tandem weer enorm (de meeste tan
dems dateren van 1890). Diit zal wel
samenhangen met het feit dat
prinses Juliana en prins Bernhard
vaak van de tandem gebruik maak
ten.
Vraag: Is de Lukas Passion op de
plaat uitgebracht? Bestaat er een
plaat van Koraal Variaties over
Jesu meine Freude van Joh. Gottfr.
Walther?
Antwoord: De Lukaspassion, door
sommigen wél en door anderen be
slist niét aan Bach toegeschreven
(de handboeken houden zich afzij
dig), komt voor onder de naam van
Bach in de Bielefelder Katalog nl.
Bach-BV 2-46 op een drietal platen
op Gorona 30013/15. Wat het werk
van Walther betreft: Op FSM-
123001, op 2 LP's. Deze platen ko
men van de Landl. Kulturplatten
Westfalen. Behalve Walther ook op
deze platen met uitvoerige docu
mentatie over de gebruikte histori
sche instrumenten muziek van
Pachelbel, Bach Liszt, Sweelinck
e.a.
door Annemarie Lücker
AMSTERDAM Anette Tuk
ker zit nu al weer vier jaar met
haar winkel Hobbit aan de
Ceintuurbaan in Amsterdam,
waar ze kinderkleren verkoopt.
De babyafdeling, met de klein
ste maillots, truitjes, overslag
vestjes en lieve schortjes in vol
wassen kleuren, huist een paar
panden verderop. Begin mei
komt er in hetzelfde stuk een
grote winkel, zodat de kinderen
lekker kunnen spelen en hun
nieuwe kleren meteen onder
moeders oog uit proberen.
De grote kracht van Hobbit is een
uitgekiende collectie van goed uit
ziende sterke en makkelijke kleer
tjes. Ze zijn bepaald niet goedkoop,
maar met een paar Hobbit stukken
heeft ieder kind een fantastische
garderobe waarmee het alle kanten
op kan. IJzersterk en kostelijk om
te zien zijn de wijde streepjes over
alls met zakken, drukkers en ges
pen van Osh Kosh, een verkleinde
uitvoering van de werkmans kleren,
uit Amerika. Ze zijn er met en
zonder mouwen, met jasje en zelfs
met petten. Vanaf twee Jaar tot en
met zestien jaar. De werkmans
broeken beginnen op 35 gulden, de
overalls voor veertig gulden. Het
maat begrip is rekbaar, door de
enorme wijdte heeft een kind een
paar seizoenen plezier van deze
pakken.
Ook uit Amerika komen off white
flanellen kuit broeken. In Amerika
worden ze voor veertienjarigen ge
maakt (sport), hier zou een jongen
voor geen goud in zo'n broek willen
lopen. Hobbit vermaakt ze voor de
kleinetjes, ze staan vooral erg leuk
met grote bretellen en witte
gympjes. Wijde basse-ball-hemden
met grote kleurige cijfers en stre
pen op de borst en de mouwen
staan stoer op een gewone spijker
broek.
Lekkere kleren voor school en iede
re dag zijn spijkerpakken van
McGregor. Een jack en een broek
met van alles erop en eraan kost
69,50. Boven de zes jaar is er een
prijsstijging. Voor meisjes is er
veel khaki; hoes jurken van tinne
roy en poplin, wijde rimpelrokken
met een bindcetotuur en wikkel-
schorten. Het meeste komt van
Pierre d'Alby en van Olly. Erg goed
zijn spijker jas-jurken met een
halve mouw en een bindceintuur,
ideaal over t-shirts en bloesjes. Ze
kosten van zeventig tot negentig
gulden. Olly maakt verschillende
wikkelschorten, meestal van twee
stofjes met ruches en strikken en
tussen gezette passen. Zomers staan
ze erg lief als zonnejurkjes. het
jaar door praktisch als school
schort met een maillot en een t-
shirt. In het wit doen ze je denken
aan oma's gesteven jurken, waarin
het verboden was uitbundige spel
letjes te doen!
