ienzaamheid is te
rerhelpen-maar
iet gebeurt niet
Jtrecht hangt muntenvondst aan de grote klok
Pop op
de plaat
George
Harrison
herstelt
zich
ootste probleem van deze tijd
u problemen over verdeling van 'schat' opgelost zijn:
Li
)UW/KWARTET ZATERDAG 18 JANUARI 1975
BINNENLAND
T17-K15
>el veel mensen zijn eenzaam. Volgens hen zelf is dit vooral te wijten aan
nderwaardigheidsgevoelens, angst om niet geaccepteerd te worden en slech-
ervaringen in het verleden bij het leggen van contacten. En hoewel heel
;1 eenzame mensen 'eenzaamheid' een normaal verschijnsel vinden, durven
er toch niet openlijk voor uit te komen, dat zij zichzelf ook tot de groep
n eenzame mensen rekenen. Wanneer men al tegenover iemand zou durven
geven eenzaam te zijn, zou dit niet tegenover familieleden of kennissen
n, maar vrijwel alléén tegenover beroepsmensen (hulpdiensten enz.),
loral gehuwde mensen hebben geen enkel begrip voor de eenzaamheid van
eenstaanden. Zij onderhouden zelden of nooit contacten met alleenstaan-
Ook over de kerkgenootschappen en de gemeenten zijn de eenzamen niet
Teden. Zij vinden dat deze instanties veel te weinig doen om hen uit hun
lement te halen. Eenzaamheid lijdt vaak tot tragische gevolgen, zoals het
gen van zelfmoord, alcoholisme, verslaving aan drugs enz.
deze gegevens zijn afkomstig uit een onderzoek, dat het Sociologisch Insti-
it van de katholieke universiteit van Nijmegen heeft uitgevoerd onder een
ntal eenzame alleenstaanden in deze stad. Men deed dit op verzoek van en in
erleg met pater Michel Vermeer, die al vijftien jaar directeur is van De
ilpdienst in Nijmegen, een instelling die uiteraard vaak in contact komt met
ïzame mensen (bijvoorbeeld door de SOS-telefoondienst)Wij hadden met
ter Vermeer een gesprek over eenzaamheid.
v.
•:'ÜT.^
Y
■Bil
Y i
m vy.yfitncflMi
MEGEN 'Eenzaamheid is het grootste probleem van deze tijd en tegelijkertijd het probleem,
r het minst aan gedaan wordt. Wij weten er geen raad mee, het is zo vaag, zo ongrijpbaar, zo wei-
concreet. Met allerlei moeilijke zaken, weten wij in Nederland wel raad. Kijk maar naar de abor-
en de euthanasie, dat zijn twee uitermate moeilijke problemen, waar toch over gepraat, geschre-
en gedacht wordt. Er wordt iets aan gedaan. Het zijn beide concrete dingen. Dat is eenzaamheid
En daarom lees je er nooit wat over (behalve tegen kerstmis) en hoor je er weinig over'.
r Michel Vermeer komt als di-
iur van De Hulpdienst in Nij-
en al jarenlang in aanraking
allerlei menselijke ellende,
r het is duidelijk, dat het pro-
m van de eenzaamheid hem
bijzonderaanspreekt. Waar-
wezen is eenzaamheid een.pro-
mi dat in tegenstelling tot' vele
sre, op te lossen zou moeten
Kijk, aan zaken als ziekte en
is niets te doen. Dat zijn
en, die over ons komen. Maar
aamheid is iets, wat wij elkaar v
loen en dat daarom door ons
weer op te lossen zou zijn. En
het feit, dat het een probleem
lat op te lossen is, maar niet
lost wordt, maakt mij zó triest'.
hebben het nu over eenzaam-
maar wat is eenzaamheid ei-
lijk?
r "Vermeer: 'Eenzaamheid is
situatie, waarin je als mens
die contacten hebt, die je no-
hebt en die je zo graag zou
in hebben. Het gaat ijiiet om de
'eelheid contacten, die een
s heeft, maar om het gehalte
n. Als iemand tegen me zegt:
or Cisca Dresselhuys
'Ik stik in.de vrienden', dan weet
ik al genoeg. Zo iemand is waar
schijnlijk eenzaam, want stikken in
de vrienden doet niemand, althans
niet in echte vrienden. Dat is trou
wens ook niet nodig en niefihóge-
lijk. Echte vrienden heeft een mens
niet veel. Maar als hij er maar één
heeft, is het genoeg. Eenzame
mensen missen nu juist dat ene,
echte contact. Verder wordt een
zaamheid ook gekenmerkt door de
uitziohtsloosheid ervan. Wanneer je
een maand eenzaam bent, maar je
weet dat het over een maand afge
lopen zal zijn, dan ben je eigenlijk
niet eenzaam. Nee, echt eenzaam
zijn, is het al jarenlang missen van
een contact, een vriend, terwijl het
er niet naar uitziet dat er in de
toekomst in deze situatie iets zal
veranderen. Die .uitzichtsloosheid is
eigenlijk een van de ergste kanten
van de eenzaamheid. Die maakt
ook, dat mensen zelfmoord plegen,
omdat ze zeggen: zo wil ik niet tot
rri'n tachtigste verder leven, dat
kan ik gewoonweg niet'.
Als u zegt, dat eenzaamheid een
probleem is, dat in wezen op te
lossen is, wat bedoelt u daar dan
precies mee en waarom is het pro
bleem dan na al die duizenden
jaren nog nooit opgelost?
Pater Vermeer: 'Ach, ik geloof ook
niet, dat het probleem van de een
zaamheid ooit echt opgelost zal
worden. Maar dat té moeten con
stateren is heel erg, want eenzaam
heid is iet-s, dat wij als mensen
elkaar, bewust of onbewust, aan
doen. En je kunt dus, doorredene
rend zeggen: Iets wat we zelf heb
ben veroorzaakt, moeten we toch
ook weer kunnen terugdraaien en
oplossen. Maar dat schijnt tot nog
toe onmogelijk te zijn geweest.
Waarom? Ik geloof, dat de opvoe
ding daar erg veel mee te maken
heeft, de kerk ook, het land, waarin
we leven ook en nog een paar van
die dingen'.
Wat hebben de opvoeding en de
kerk dan precies te maken met
eenzaamheid?
Pater Vermeer: 'Wij zijn hier in
Holland, en in veel andere landen
van de wereld 'ligt dat. precies een
der, niet opgevoed in het gemakke
lijk uiten van onze emoties en het
opvangen van emoties van anderen.
Wanneer iemand maar eens ge
woon rechtuit zou durven zeggen:
'Ik ben hardstikke eenzaam en zou
graag met jou in contact komen,
want dan ben ik niet meer zo
alleen' en degene, tegen wie zoiets
gezegd zou worden zou niet alleen
maar schrikkerig en gegeneerd rea
geren met in het achterhoofd de
gedachte: 'Wat wirdie man van
mij, dat hij zomaar zegt, dat hij
mij aardig vindt', zou er enorm veel
gewonnen zijn.|Maar zoiets gebeurt
niet, we durven het gewoon niet,
we zijn er niet in opgevoed. We
houden altijd de schone schijn op
voor onze omgeving en die omge
ving is daar maar al te blij mee,
want ze weet niet wat ze aan moet
met eerlijke klachten, die een be
roep op haar doen.
En zo leven we maar langs elkaar
heen: de een bang om zijn een
zaamheid te erkennen, de ander
bang om eventueel hulp en medele
ven te moeten bieden. Wanneer ik
zeg dat o.a. ook de kerk schuldig is
aan de grote eenzaamheid van deze
tijd, dan bedoel ik daarmee,, dat
juist de kerk de mensen altijd'ver
boden heeft andere relaties buiten
het huwelijk aan te gaan. Daarom
proberen al die eenzame alleen
staanden ook -zo 'wanhopig om tot
een huwelijk, te komen en wijzen ze
alle andere relatievormen af. Het
huwelijk of niks anders. Wat doe je
jezelf hiermee aan? Je wijst een
hele hoop contacten af, die je an
ders zo goed over je eenzaamheid
hadden kunnen heenhelpen. Maar
nee, dat is niet geoorloofd, vindt
men, en dus eenzaamheid. Welke
relaties ik bedoel? Nou, bijvoor
beeld homofiele relaties of een re
latie tussen een man en een vrouw,
die niet direct tot eén huwelijk
leidt. Wat zouden de mensen veel
genoegen kunnen beleven aan der
gelijke relaties, wanneer zij zichzelf
deze toestonden'.
Hoe' komt het dat mensen niet
openlijk durven te zeggen, dat ze
eenzaam zijn en naar contact hun
keren?
Pater Vermeer: 'De opvoeding is
daar, zoals ik al zei, schuld aan.
Maar verder is onze maatschappij
ook niet gemaakt voor mensen, die
eenzaam zijn. Er rust een taboe op
eenzaamheid. Je durft als mens al
lerlei dingen over jezelf te zeggen.
Ik merk, dat hier bij de hulpdienst
ook heel goed. Mensen vertellen je
rustig dat ze bepaalde misdrijven
hebben begaan, maar van zichzelf
We leven maar
langs elkaar heen
zeggen, dat ze eenzaam zijn, dat
nooit. Dat doe je niet in onze
samenleving, dan ga je af, dan ben
je niet getapt, niet populair, dan
val je van je voetstuk. Men voelt
eenzaamheid als een schuld, een
tekortkoming van zichzelf. Want
iedereen moet toch vrienden kun
nen maken? Dat is één reden,
waarom men het niet durft te zeg
gen. Een andere reden is de angst
om afgewezen te worden. Men zou
eventueel wel tegen een kennis
willen zeggen, dat men eenzaam is,
maar men is doodsbang voor de
reactie van de ander. Wat zal hij
doen, zal hij het niet gek vinden,
dat ik zoiets zomaar zeg? En ja, in
de meeste gevallen, vindt de ander
zoiets inderdaad gek en kan het
niet opvangen, waardoor er weer
een teleurstellende ervaring méér
is, die de eenzame toevoegt aan
zijn al bestaande collectie nare er
varingen. Hij kruipt nog verder in
kijn schulp. Een oplossing voor deze
vicieuze cirkel is: een enorme men
taliteitsverandering bij alle men
sen, waardoor we gemakkelijker
onze gevoelens kunnen uiten en
ook makkelijker emoties van ande
ren kunnen opvang'en. Dat zou een
enorme verbetering betekenen'.
In de hulp aan eenzamen hoor je
altijd weer: je moet het tenslotte
zelf doen, zelf contacten leggen.
Maar hoe moet dat nou als iemand
dat echt niet kan?
Pater Vermeer: 'Ik vind het altijd
nogal goedkoop, om tegen een een
zame te zeggen: ja. je moet zelf
contacten gaan leggen. Dat weten
die mensen ook wel. Wij hebben
het hier in Nijmegen zo gedaan,
dat we verschillende ontmoetings
groepen hebben voor alleenstaan
den. Daar ontmoeten ze" elkaar, ze
weten van elkaar, waarom ze daar
zijn. Het is. natuurlijk wel een erg
beschermde omgeving, maar het is
de bedoeling, dat men via deze
groep, ook weer contacten gaat leg
gen bulten de groep en zo, na
verloop van tijd, de groep zelfs niet
meer nodig heeft. Wanneer iemand
na drie jaar nog in zo'n ontmoe
tingsgroep zit, is dat eigenlijk erg
jammer. Hij heeft dan niet de
moed gekregen om ook buiten deze
beschermde omgeving weer met
mensen in contact te treden. In
deze groepen zitten vooral ge
schoolde mensen, academici, onder
wijzers, maatschappelijk werkers,
enz.'
U zegt dat u vooral intellectuelen
hebt in uw ontmoetingsgroepen.
Hoe komt dat? Zijn deze mensen
vaker eenzaam dan anderen?
Pater Vermeer: 'Ik geloof inder
daad dat de eenzaamheid groter
wordt naarmate men op de maat
schappelijke ladder stijgt. Men
heeft dan steeds minder gelijken
en collega's om zich heen, waarmee
men vanzelf in contact komt. Ik
dacht dat de constateerbare een
zaamheid bijvoorbeeld in volks
buurten echt minder is, dan in de
gegoede villawijken. De mensen
gaan er opener met elkaar om,
weten alles van elkaar, en hebben
er minder remmingen om zich aan
elkaar bloot te geven. Ook bepaalde
beroepen brengen meer eenzaam
heid met zich mee dan andere.
Neem nu eens als voorbeeld de
verkoopsters bij V. en D. Die zie en
hoor je de hele dag praten over
van alles en nog wat, maar zelden
over het werk. Ze behandelen aller
lei privézaken met elkaar. Zet daar
tegenover een maatschappelijk
werkster, die de hele dag met de
ellende van anderen bezig is, zon
der zelf aan bod te komen. 'sA-
vonds zit ze alleen op haar kamer
of heeft contact mét een collega,
om over bepaalde gevallen te pra
ten. Zo iemand loopt sneller de
kans eenzaam te worden'.
Tot slot wil pater Vermeer nog
kwijt, dat volgens hem de mensen
veel te bang zijn om bij elkaar
betrokken te raken. 'Je ziet het aan
gewone dingen. Op straat, ^ls er
iets gebeurt. Iedereen loopt er snel
langs om er toch maar niets mee te
maken te krijgen. Het is een soort
struisvogelpolitiek. Zolang je het
leed van de ander niet ziet, hoef je
er ook niets aan te doen. Men is
bang dat er een beroep op hart of
geweten worden gpdaan, want 'wat
moet ik dan doen, moet ik 'hem
thuis te eten vragen, moet ik naar
al z'n problemen luisteren?' Nee,
dan liever net doen of er niets aan
de hand is. Dat is het gemakke-
lijkst'.
RECHT 'Een zeer belangrijke vondst'. Zo noemt mevrouw
iline M. Janssens, directrice van het Centraal Museum in
echt, de ontdekking die gedaan is tijdens graafwerkzaamhe-
in de Utrechtse Lange Nieuwstraat. Bij de nieuwbouw voor de
lem Arntsz Stichting vonden arbeiders daar enige tijd geleden
le drassige grond 295 zilveren en zeven .gouden munten, af korn
uit de veertiende en vijftiende eeuw.
negen arbeiders zich collectief
eerlijk vinders aanmeldden,
t het de nodige problemen ge-
voordat de schat was ver-
Om de moeilijkheden niet
er te maken dan ze al waren, is
Quntenvondst destijds niet aan
irote klok gehangen,
gebeurt nu wél tijdens een
oonstelling in het Centraal Mu-
1, die op 22 januari begint en
ebruari eindigt. De problemen
het verdelen van de munten-
t behoren tot het verleden. Met
oplossing die is gevonden, is
reen, die bij de zaak betrokken
evreden. Volgens de wettelijke
lingen, die gelden bij bodem-
Isten, hebben vinder en eige-
van de grond, waarin een
t wordt ontdekt, berden recht
ie helft van de vondst,
bestuur van de Willem Arntsz
hting heeft de hulp Ingeroepen
een bekende Amsterdamse an-
air en de directeur van het
nklijk kabinet van Munten,
ingen en Gesneden Stenen in
dr. H. Eno van, Gelder,
hebben de munten, nadat deze
vuldig waren gereinigd, ge-
ierd volgens de handelswaarde,
ligt begrijpelijk veel hoger dan
waarde die de munten destijds
den. Toch moet de oorspronke
lijke waarde ook niet worden uitge
vlakt.
Dr. Van Gelder is tot de conclusie
gekomen, dat die kan worden ge
steld op 27 gulden en zeven stui
vers. Als men bedenkt dat een tim
merman in die tijd drie stuivers
per dag verdiende, komt het er op
neer dat de muntenvondst in de
tijd dat de schat de grond in ging
in 1483 al een half jaar loon
van een goede vakman vertegen
woordigde. Thans is de waarde veel
en veel groter.
De heer Van Gelder noch de staf
van het Centraal Museum wil zich
uitlaten over de waarde die nu aan
de gevonden munten moet worden
toegekend. Het bestuur van de Wil
lem Arntsz Stichting heeft besloten
de munten niet te verkopen, maar
ze vanwege het historische belang
dat eraan moet worden toegekend
zelf te houden. De vinders zijn
schadeloosgesteld en de volgende
stap is geweest dat de Stichting de
hele muntenvondst in langdurig
bruikleen aan het Utrechtse stads
museum heeft afgestaan.
Bij de stichting is men terecht van'
het standpunt uitgegaan dat het in
dit verband de enig juiste weg is de
mogelijkheid te openen dat velen
de oude munten kunnen bekijken,
Een braspenning, in 1582 door
'de stad Utrecht geslagen. Deze
zilveren penning kan als uiterst
zeldzaam worden omschreven.
inplaats van ze in een kluis te
laten liggen bij een Utrechtse no
taris, zals de afgelopen maanden
het geval was.
,Hrt is voor het eerst in de historie
dat het Centraal Museum zo'n grote
verzameling munten ineens ver
werft. Er zijn in het verleden ook
wel muntenvondsten gedaan in het
Utrechtse: vooral in de vorige eeuw
kwam er aan munten het nodige
tevoorschijn. Zo werden in 1893 in
Bunschoten veertien gouden en 38
zilveren munten uit de vijftiende
en zestiende eeuw gevonden. In de
stad Utrecht zelf kwamen in de
vorige eeuw bij het opruimen van
de ruines van het ingestorte schip
van de Domkerk 558 gouden mun-
Nog waardevoller is deze zilve
ren stuiver uit 1483 met de beel
denaar van St. Maarten. Alleen
een Duits museum heeft een
soortgelijk exemplaar.
ten uit de vijftiende en zestiende
eeuw te voorschijn. In Amersfoort
werd eveneens een belangrijke
muntenvondst gedaan. Een groot
deel van deze munten kwam echter
in particulier bezit of verhuisde
naar andere musea dan het
Utrechtse stadsmuseum.
De ontdekking van de muntenschat
in de Lange Nieuwstraat is volgens
mevrouw Adeline M. Janssens daar
om zo belangrijk omdat het de
eerste keer is dat een muntenschat
in zijn totaliteit in het museum
terecht komt.
De muntenvondst is uiterst gevari
eerd. Er is een zeldzame stuiver bij,
door de stad Utrecht geslagen vol
gens raadsbesluit van 3 juli 1483.
Een stuiver uit 1479 met de wa
pens van Deventer, Kampen en
Groningen.
Van deze stuiver is, naast het nu
gevonden exemplaar, maar één
munt bekend. Die is in het bezit
van een museum in Duitsland.
Zeldzaam zijn ook de twaalf mun
ten afkomstig uit Denemarken.
Dauphine (een feodaal geregeerd
graafschap in Frankrijk, dat later
door de Franse koning werd ge
kocht voor zijn zoon (erfgenaam,
de 'dauphin') en Rome, en de 33
munten van het hertogdom Kleef.
Tal van de gevonden munten date
ren uit de tijd van de Bourgondi
sche Nederlanden. Zij zijn geslagen
op naam van Philips de Goede,
Karei de Stoute en Maria van
Bourgondië.
Er zijn ook tientallen munten bij,
door Fred Lammers
geslagen in de bisschoppelijke
Munt te Wijk bij Duurstede ten
tijde van David van Bourgondië. Het
waren roerige tijden, toen de mun
ten verborgen werden. Bisschop
David van Bourgondië had uit
Utrecht de wijk moeten nemen
naar Wijk bij Duurstede. In de
nazomer van 1483 kwam aartsher
tog Maximiliaan, die getrouwd was
met Maria van Bourgondië'bisschop
David te hulp. De eigenaar van de
munten, vermoedelijk een hande
laar, heeft toen zijn bezit tijdelijk
veilig willen stellen, maar nimmer
gelegenheid gekregen het geld weer
op th graven.
Haastig begraven
Dat de munten haastig zijn begra
ven blijkt uit het feit dat ze niet
eens in een kruikje werden gestopt.
In dit verband is het opmerkelijk
dat de munten in een goede condi
tie verkeren. Het royale gebaar van
de Willem Arntsz Stichting is voor
mevrouw Janssens van doorslagge
vende invloed geweest bij de vage
plannen, die. zij had, in haar mu
seum in het kader van een reorga
nisatie, een muntenkabinet in te
richten, te realiseren. De Utrechtse
muntenvondst zal in die munten-
kamer een ereplaats krijgen.
Tijdens de komende tentoonstel
ling, die als motto krijgt 'Verborgen
schat geborgen' kunnen de munten
dagelijks (behalve op maandagen)
van tien tot vijf uur worden beke
ken. Op zondagen alleen van twee
tot vijf uur.
door Willem-lan Martin
George Harrison blijft de zaken
bekijken cloor een Oosters
brilletje. Waar de eigen
identiteit van de heren Beatles
na een eerste periode, waarin ze
met uitzondering van wat
uiterlijke eigenaardigheden ('die
Ringo is toch zo'n olijkerd', en:
'vind je Paul ook niet een
schatje'?) onderling
verwisselbaar waren, zich wat de
anderen betreft ontwikkelde in
de richting van respectievelijk
een relativerende cynicus met
revolutionaire perspectieven
(Lennon), een betrekkelijk
probleemloze huisvader-
moderne-stijl (McCartney) en
een vriend en vijand
vertederende scharrelaar (Starr),
ondernam George met
ruggesteun van wisselende
goeroe's een moeizame
speurtocht naar de essentie van
de mens en zijn wereld. Werd
het Oriëntaals geestesgoed aan
een nauwgezet onderzoek
onderworpen, om zo uiteindelijk
te belanden bij het
allesverzengende vuur van Jai
Krishna.
De platen, die Harrison maakte
na de artistieke breuk met zijn
ploeggenoten, markeren min of
meer zijn geestelijke
ontwikkeling. Was het ten tijde
van het drie-platen-pakket All
Things Must Pass nog
voornamelijk gissen geblazen en
bestond getuige ook de titèl
van het project de enige
zekerheid daaruit dat 'we' geen
zekerheden hebben: de elpee
Living In The Material World
toont ons een gevorderde
student, die hier en daar een
vermanende vinger heeft op te
steken, terwijl Dark Horse
(Apple 5C 062-05774), Harrisons
onlangs uitgebrachte nieuweling,
getuigt van het bereiken varï^de
fase van Het Inzicht.
Nu bestaan er bij mij weliswaar
bezwaren ten aanzien^ van de
filosofische inhoud van GH's
tekstmateriaal. Ik ben echter
niet in eerste instantie geneigd
op teksten te,letten: popmuziek
is voor mij in orde als de muziek
er mee door kan. Wie
belangrijke dingen te melden
heeft, en deze slechts kan
verpakken in een abominabel'
soort muziek, moet maar dichter
of schrijver worden. In een
dergelijke constructie wordt het
zo mogelijk om een plaat als
Dark Horserondanks het zich
verdiepende en uitbreidende
Oosters gedachtengoed positief
te waarderen ten opzichte van
zijn voorganger Living In The
Material World.
Dat positieve saldo komt
voornamelijk op rekening van
het feit, dat George Harrison als
voertuig voor zijn ideeën weer
teruggrijpt naar strakke, wat
omvang betreft ietwat Spector-
achtige arrangementen en de
komposities voorts getoonzet zijn
in de enigszins klagelijke,
melancholieke stijl, die ook zijn
produktie in de nadagen van de
Beatles en uit de tijd van All
Things Must Pass kenmerkt.
Sprekende voorbeelden daarvan
vórmen de songs Simply Shady,
So Sad, Hari's On Tour, Ding
Dong Ding Dong, Dark Horse en
It Is He (Jai Sri Krishna). Een
enkele keer slechts werkt de
filosofisch afgeleide berusting
(om niet te zeggen: apathie)
ook door in het muzikale. Het
resultaat is dan navenant: Far
East Man en Maya Love
sukkelen zeurderig voort totdat
de technicus er schijnbaar
willekeurig een eind aan maakt
door de zaak langzaamaan 'uit'
te 'faden'.
Goed. Meer Brits produkt uit de
koker van Stones-opperhoofd
Mick Jaggers broer Chris. Een
heuse elpee vol merendeels eigen
composities onder het motto The
Adventures Of Valentine Vox
The Ventriloquist (Vertigo 6370
112 D). Chris Jagger heeft al
eerder gteprobeerd een graantje
mee te pikken van het succes
van zijn oudere broer, zonder al
te veel succes overigens, en het
ziet er naar uit dat hem dit ook
deze keer niet erg zal lukken.
Hoewel zijn stem in de verte iets
weg heeft van het alom
geadoreerde geluid van Mick
Jagger, is de totaalindruk van
Valentine Vox enz. te vatten in
termen van het Grote Niets:
weliswaar competente musici
doen hun best op tot niets
verplichtende muzikale
bedenksels, waarbij de
opgeblazen 'producing', die alles
nog iets moet doen lijken, als
enig effect heeft dat Chris'
zangpartijen er zo'n beetje in
verzuipen.
Tot besluit dan, alweer Engels,
de betrekkelijk onbekende
Londense formatie Slack Alice
met een eerste gelijknamige
elpee (Philips 6308 214). Een
groep met een attractief
middelpunt in de gedaante van
de donkerharige zangeres Alice
Spring, maar voor het cwerige zo
weinig verrassend dat voor het
voortbestaan van het gezelschap
moet worden gevreesd.
