ord: rondborstig maar kleurloos
Richard Milhouse Nixon:
i/an de hoogste hoogte
naar de diepste diepte
Amerikanen willen en krijgen betrouwbare president
Medewerkers vonden
hem vreemd formeel
'Waarheid is de lijm die
de regeringen samenbindt
Nixon: Kunst, dat zijn
Joden, blijf daar weg
O'UW/KiWiAiRiTET VRIJDAG 9 1A1UGCS1TUS 1974
BtaUBNILAlND
floor Robert M. Andrews
)e nieuwe Amerikaanse president Gerald Rudolph
fbrd jr. is een man, die een ongedeukte reputatie
[ran ouderwetse eerlijkheid bezit. Hij is daardoor
logelijk de krachtigste zalf op de schrijnende
rond, die de Watergate-ramp de VS heeft toege
bracht en die het land oververmoeid'en ontgoocheld
beeft.
ird's grootste ambitie was voorzitter
worden van het Huis van Afigevaar-
igden. Dat lukt hem nooit pmdat
jn Repub.ikeinse Partij nooit de
irdenheid in het Huis verwierf. In
Huis was Ford een kwart eeuw
'aardigde en in de laatste jaren
jas hij daar de hardwerkende en
jpulaire leider van de Republikei-
d en-
wettelijke kwesties ging. Sommige
waarnemers menen dan ook dat Ford
'een grote onbekende' en een weinig
imponerende figuur zal blijven totdat
hij zijn eigen stempel kan drukken op
het presidentschap: zo ongeveer op de
manier van Harry S. Truman, de man
uit Missouri die destijds Franklin D.
Roosevelt opvolgde en die eerst ook
weinig bekend was.
oen president Nixon hem vorig jaar
ktober aanzocht voor de opvolging AüVlSCUrS
in de in ongenade gevallen Spiro
gnew overwon Ford zijn tegenzin
it loyaliteit jegens zijn partij en
fixon. Hij verwierf de goedkeuring
an het Congres met een overweldi-
ende meerderheid en werd de 40e
ce-president van de VS.
heb helemaal geen belangstelling
oor het vice-presidentschap', zo ihad
ord opgemerkt. 'Ik houd van het
uis van Afgevaardigden, ondanks' de
ile en onregelmatige zittingsuren.
aar soms, als het laat geworden is
ik moe en hongerig ben dan hoor
tijdens de lange rit naar huis in
iexandria op het moment dat ik
mnsylvania Avenue 1600 (het Witte
uis) voorbijrijd een stemmetje dat
!gt: pas als je daar woont, zul je
iuis zijn'.
temiiietje
laar Ford weerstond de lokroep van
stemmetje en benadrukte dat hij
ooit de wens had gekoesterd de 'ova-
kamer' van de president te bezet-
fcn. Ford, die 61 jaar oud is, gaat nu
ie 'ovale kamer' in en het staat
rijwel vast dat hij door de Republi-
binse Partij kandidaat zal staan voor
e presidentsverkiezingen van 1976.
prd heeft Nixon hardnekkig verde
lgd en gezegd dat hij geloofde in de
hschuld van zijn president. Dat ver-
Aderde pas nadat Nixon maandag
'jjn fatale bekentenis aflegde en liet
jeten dat Ihij vrijwel vanaf het begin
Ad geweten dat de Watergate-inbraak
doofpot werd ingewerkt en er zelf
lin had meegeholpen. Vóór Nixons
.Jkentenis had Ford, die op het
'Tnerp van de snede moest balance-
lin., toch ook een onafhankelijk stand-
JÖlTvA ingenomen. Hij had Nixon ge-
"itvaand volledig samen te werken met
de rechters en het Congres de gehei
me IVatergate-bandjes te ^ven.
zien zijn optreden in het verleden
het Huis van Afgevaardigden kan
in Ford worden verwacht dat hij de
Mfdhjnen zal voortzetten van
ixons voortvarende buitenlandse- en
mservatieve binnenlandse politiek,
brd is echter 'geen staatsman hij
i een politicus', zo karakteriseerde
én van zijn adviseurs hem. In het
erleden heeft Ford zich een buig-
lam persoon getoopd, die gemakke-
jk compromissen sloot als het om
Om enig idee te krijgen welke koers
Ford wil gaan varen is het van belang
te weten wie zijn kabinetsleden en
voornaamste adviseurs zullen worden.
Toen de rook van Watergate de eenza
me Nixon in zijn ovale kamer steeds
meer dreigde te verstikken werd
reeds overal rondverteld dat Ford mo
gelijk de voormalige gouverneur van
New York, Nelson Rockefeller of de
vroegere minister van justitie, Elliott
Richardson tot zijn vice-president zou
benoemen. Vergeleken met Fprd zijn
Rockefeller en Richardson, wat hun
politkeke opvattingen betreft, libera
len (in Amerikaanse zin).
Een nauw medewerker van Ford, die
de overheidsdienst heeft verlaten, ver
telde dat Ford als president liberaler
zou wezen dan als lid van het Con
gres, waar hij nogal conservatief was.
Op belastinggebied zou hij echter con
servatief blijven. Tevens zou hij meer
rekening gaan houden met zijn kabi
net dan Nixon.
Amerikaanse liberalen hebben Ford.
in het algemeen nogal gehekeld om
dat hij zich in het Huis van Afgevaar
digden heeft verzet tegen meer bur
gerrechten (vooral voor de zwarte
bevolking) en omdat hij weinig her
vormingsgezind was op het terrein
van de huisvesting, onderwijs en an
dere openbare voorzieningen.
Voorts is hij op de korrel genomen
omdat hij onverkort de Vietnam poli
tiek van de regeringen Lyndon B.
Johnson en Nixon steunde.
Amerikaanse conservatieven zijn ver
rukt over Fords steun aan een krach
tige militaire defensie. Door zijn ge
vechten tegen kostbare bestedingspro
gramma's van de Democraten heeft
Ford zich tal van vrienden verworven
onder industriëlen en zakenlieden.
De stijl van optreden van Ford is
gekarakteriseerd als duf, humorloos
en fantasieloos. Alan Cranston, een
Democratische senator uit Californië,
noemde Ford 'zoiets als een ploete
raar, niet briljant, niet creatief, maar
degelijk, kundig en betrouwbaar'.
echte vader was'.
Harde werker
Al vanaf het begin was Ford een
harde werker. Hij hielp zijn vader,
die een nieuwe verf- en vernisfabriek
op poten had gezet. Hij werd padvin
der en aanvoerder van het football-
team van zijn middelbare school. De
toendertijd bekende advocaat Clarence
Darrow maakte de jonge Ford enthou
siast voor een politieke carrière.
Maar eerst werd Ford de briljante
middenvoor in het football-team van
de universiteit van Michigan, dat on
geslagen werd op de nationale kampi
oenschappen van 1932 en 1933. In
1934 stond hij als senior-speler in
hoog aanzien. Ford wees aanbieding
opi prof-speler te worden af. Hij kon
bij de Green Bay Packers en de
Detroit Lions komen. Hij ging naar
de Yale-universiteit rechten studeren,
waar hij, zoals hij zelf zegt, geen
uitblinkertje was.
Van Yale trok Ford naar Grand Ra
pids, waar hij korte tijd in de juris
tenpraktijk zat. Toen moest hij in
dienst, want de tweede wereldoorlog
was uitgebroken. Hij diende op een
vliegdeksohip dat in de Stille Oceaan
opereerde en kwam na vier jaar de
dienst uit als eerste luitenant Hij
keerde naar Grand Rapids terug om
zijn juristenpraktijk voort te zetten.
Op aandrang van de Republikeinse
senator Arthur H. Vandenburg, die
eveneens uit Grand Rapids kwam,
stelde Ford zich kandidaat voor het
Huis van Afgevaardigden. Hij ver
sloeg de Republikein Bartel Jonkman,
die zich als 'isolationist' (de VS moe
ten zich afzijdig houden van de rest
van de wereld) had opgesteld. Ford
was 'internationalist' en bepleitte
steun aan de Marshall-hulp aan Euro
pa, die Harry Truman wilde geven
Als leider van de Republikeinen in
het Huis van Afgevaardigden heeft
Ford tijdens Nixons regeringsperiode
voortdurend getracht te bemiddelen
tussen de eisen van de Republikeinse
Congresleden, het Witte Huis en zijn
kiezers in Grand Rapids in het noor
delijk midden van de VS. Ford steunde
Nixons beleid consequent, maar ging
bij een aantal kwesties ook door te
gen de president in. Aangenomen
wordt dat hij wilde onderstrepen dat
hij niet de stroman van het Witte
Huis was, zoals hij herhaaldelijk had
gezegd.
In 1970 deed Ford een van zijn meest
controversiële stappen. Hij leidde
toen het achteraf mislukte gevecht
tegen opperrechter William O. Doug
las. Men wilde Douglas in staat van
beschuldiging stellen (impeachment)
wegens zijn connecties met een parti
culiere stichting. Ook waren uittrek
sels gepubliceerd in een weekblad van
een door redhter Douglas geschreven
boek. Ford was van mening dat dit
pornografische lectuur was.
Geen vuile zaakjes
Toen Ford door Nixon tot vice-presi
dent benoemd werd heeft het Congres
eerst uitvoerig nagegaan of Ford zich
ook niet aan vuile zaakjes had bezon
digd. De leider van een pressiegroep
je, Robert Winter-Berger had beweerd
dat Ford 15.000 dollar van hem had
geleend en dat nooit terugbetaald
had. Het Congres vvees deze klacht
echter af met de opmerking dat zij
ongegrond was. Ook Fords belastingen
zijn onderzocht. Er werd slechts een
'vergissing* ontdekt Ford had onte
recht een bedrag van 871.44 dollar op
zijn aangiftebiljet afgetrokken. Hij
kreeg een navordering van 435.77 dol
lar en geen boete.
Vooral de Republikeinen zijn erg in
genomen met Fords benoeming tot
president. Albert H. Quie, een van
Fords beste Republikeinse vrienden
in het Huis van Afgevaardigden,
noemde Ford een 'grote, openhartige,
fatsoenlijke persoon met een enorme
hoop moed'. 'Hij kan de krachten van
onze economie bundelen, die nu be
zorgd zijn over het gevaar waarin wij
verkeren'.
Een andere medestander zei: 'Een re
gering Ford zal eerlijk, open en ge
loofwaardig zijn. Wij hadden het
slechter kunnen treffen en wij had
den het slechter getroffen'.
John Anderson uit Illinois, de derde
man der Republikeinen in het Huis
van Afgevaardigden: 'Wij zullen een
verbindingskanaal hebben tussen het
Witte Huis en het Congres zoals nog
nooit eerder heeft bestaan'.
Jean McKee, de man die Fords tegen
kandidaat was bij de verkiezingen van
1972, verklaarde dat Ford's 'imago
van geloofwaardigheid' zo diepgewor
teld is bij zijn kiezers dat hij eerst
wegens heroinesmokkel gepakt zou
moeten worden wilden zij hean niet
meer vertrouwen. 'Ik geloof niet dat
er iemand is met een onbevlekter
blazoen dan hij'.
Robert M. Andrew is correspondent
ln Washington van het Amerikaanse
persbureau United Press Internatio
nal.
Gerald Rudolplh Ford jr., de nieuwe president van de Verenigde Sta- 'Waarheid'
ten van Amerika.
Wat erg
Fords critjci citeren met graagte de
woorden van wijlen president John
son, die eens op het nogal grote
hoofd van Ford klopte en zei: 'Wat
erg, wat erg. Dat komt er nou van als
je te lang zonder helm 'football'
speelt'. (Football is een wat op rugby
lijkende Amerikaanse vorm van voet
bal, waarbij het hard kan toegaan).
Ford heeft toen hij nog student was,
uitgeblonken als football-speler.
Maar Ford wimpelt de grapjes over
zijn omstreden intellect af met de
rustige zelfverzekerdheid van een man
die zijn kiezers in Michigan telkens
weer kon overhalen hem met meer
derheden van ruim 60 procent in het
Huis van Afgevaardigden te brengen.
'Ik weet wel dat ze zeggen dat ik saai
en zonder charisme ben, zei -hij eens.
'Mijn enige antwoord daarop is dat ik
liever saai en oprecht ben dan gekun
steld en met charisme'.
Gerald Ford is op 14 juli 1913 in
Omaha, in de staat Nebraska geboren.
Hij heette toen geen Gerald Ford,
maar Leslie King. Kort na zijn ge
boorte scheidden zijn ouders. Zijn
moeder nam hem mee naar Grand
Rapids in Michigan, waar zij een
kleine zakenman trouwde, Gerald Ru
dolph Ford sr. Deze adopteerde Leslie
en gaf hem zijn eigen naam. Pas toen
hij in de hogere klassen van de
middelbare school zat kreeg hij te
horen dat hij een andere vader had,
die op dat tijdstip boer in Wyoming
was. Ford leerde zijn echte vader
voor het eerst kennen toen hij voor
twee dollar per week aan het borden
wassen en hamburgers serveren was
in een restaurant in Grand Rapids.
Zijn vader kwam binnen en zei wie
hij was. 'Dat was een hele schok', zei
Ford later. 'Ik had er nooit over
nagedacht. Het kon me weinig sche
len. Al van jongs af aan had ik
aangenomen dat mijn stiefvader mijn
Ford, die een veilige zetel in het Huis
van Afgevaardigden verwierf, maakte
snel naam als een onvermoeibaar wer
ker, die zijn Republikeinse Partij zeer
trouw was. Hij was de man die zijn
huiswerk had gedaan als belangrijke
zaken aan de orde kwamen en iemand
die nooit op zijn woorden terugkwam.
Hij gebruikt nog steeds zijn gelief
koosde uitspraak dat 'waarheid de
lijm is die regeringen samenbindt'. In
1965 bracht Ford met de hulp van
jonge partijactivisten, die de Republi
keinse partij een nieuw imago wilden
geven. Charles A. Halleck uit de staat
Indiana, naar voren als leider van de
Republikeinen in het Huis van Afge
vaardigden. Dat gebeurde nadat sena
tor Barry Goldwater (die zei desnoods
kernwapens te willen hanteren in
Vietnam) een vernietigende nederlaag
had geleden bij de presidentsverkie
zingen. waardoor de Republikeinse fa
milie tot grote verwarring en ver
deeldheid was gebracht.
WASHINGTON (Reuter) De
bandjes met Nixons gesprekken
met topmedewerker Bob Halde-
man. die op 23 Juni 1972, werden
gevoerd, hebben ook een aantal
opmerkingen van Nixon onthuld,
die getuigen van de geringe
sympathie van de president voor
de Joden in zijn land.
Zo besprak Nixon zes dagen na de
Watergate-inbraak de bezoeken die
de presidentiële dochters Trlcia en
July Nixon aan een kunstmuseum
hadden gebracht Het was op het
hoogtepunt van de verkiezingscam
pagne van 1972 en de dochters
waren ln het museum nogal on
vriendelijk bejegend. Haldeman
vertelt Nixon dat de campagne wel
eens schade zou kunnen lijden
door een openlijk laten blijken
van waardering voor bepaalde
kunstvormen.
Nixon: 'Het is nu het slechtste wat
er is., (onverstaanbaar) om naar
iets te gaan wat met kunst te
maken heeft'. Haldeman: 'Ja, dat
zie ik. Het was(onverstaanbaar,
maar vermoedelijk zei hij 'stom')
July op dat tijdstip naar het mu
seum in Jacksonville te laten gaan'.
Daarop zegt Nixon: 'Weet je,
kunst, dat zijn joden, dat zijn
linkse jongens. Met andere woor
den, je moet daar wegblijven'.
In mei had het Witte Huis een
bericht in Thé New York Times
ontkend dat Nixon twee stafleden
van een overheidscommissie 'Jo
denjongens' had genoemd. Deze be
titeling had, volgens het blad, op
een der bandjes gestaan, maar was
weggewist.
WASHINGTON (Reuter) Richard Milhouse Nixon schoot naar de hoogste hoogte van het Ame-
fcaanse politieke leven en stortte neer in de diepste diepte. Hij wist zijn landgenoten tot intense
yaliteit aan hem te bewegen maar tot even intense afkeer van hem, hij wrochtte grootse feiten
de buitenlandse diplomatie maar laadde in eigen land de blaam op zich van een van de goorste
ïdrogzaakjes in de Amerikaanse geschiedenis: de Watergate-zaak.
por de één zal hij altijd 'Tricky
icky* blijven, een politicus van min-
!r allooi die beginselen en vrienden
•offerde voor kortstondig* voordeel,
oor de ander blijft hij de ontwetper
n de ontspanning met de Sovvjet-
ïie en China, de man die de VS uit
Indochinese oorlog haalde - het
gste verdeeldheid zaaiende conflict
jj it de VS na de burgeroorlog ooit
'bben gekend.
•|9 grootste klap voor hem, aan het
e|nd van zijn hevig op en neer gaan-
j!loopbaan, moet wel zijn dat in de
ndbalans zijn buitenlandse successen
t de ogen van zijn volk tóch niet
u wegen tegen zijn oedrog inzake Wa-
»i rgate. En dat terwijl dit gekuip om
•ijjn vijanden te benadelen ook nog
j 'Utrekt overbodig was: het gebeurde
e miers op weg naar de grootste poli-
i fce overwinning van alle tijden,
ii aarbij zijn rivaal McGovern - de
eunocratische presidentskandidaat -
rplcttcrd werd.
ixon - ofschoon waarschijnlijk niet
trokken in de planning van de
'raak in het Democratische hoofd-
»artier - gaf tenslotte na maanden-
j Hg ontkennen toe dat hij inderdaad
probeerd had de relatie tussen de
l( brekers en zijn persoonlijke staf
rborgen te houden. Die onthulling -
1(aarin het Amerikaanse volk met an-
"re woorden te horen kreeg dat het
ie jaar lang door zijn president
voorgelogen - deed ook de belang-
j kste Republikeinse steunberen
j ast hem wegvallen, die nog tegen
n serie andere beschuldigingen be-
ind waren geweest. Want gedurende
ezelide twee jaar was op Nixon ook
verdenking komen te rusten van
onjuiste belastingaangifte, misbruik
van openbare gelden ten behoeve van
zijn persoonlijk bezit en het laten
ontstaan van een soort geheime poli
tie ter bestudering van zijn tegenstan
ders.
Ontoegankelijk
Politici en commentatoren hebben
hem altijd een man gevonden waar je
moeilijk achter komt. Medewerkers en
kennissen beschreven hem als gereser
veerd, verlegen of vreemd formeel.
Het Witte Huis zat potdicht: zelfs
hoge regeringsfunctionarissen moes
ten door zijn kleine kringetje van
intimi 'gescreend' morden om tot hem
te mogen doordringen. Persoonlijke
vrienden had hij vrijwel niet: zaken
man Charles (Bebe) Rebozo en Ro
bert Abplanalp waren de prominent
ste.
Marine-officieren die zijn 'slapies' wa
ren in de Pacific tijdens de Tweede
Wereldoorlog herinneren hem zich als
een formidabel pokerspeler, volkomen
vertrouwd in dat uitgekiende bluffen
dat bij dit harde Amerikaanse spel
hoort.
De bitterheid die Nixons loopbaan
omgaf was er meteen al toen hij als
een jong en energiek Congreslid een
van de eersten werd om deel te nemen
aan de anticommunistische heksen
jacht in de jaren die op de Tweede
Wereldoorlog volgden. Hij won de
verkiezingen als lid van het Huisl van
Afgevaardigden voor Californië en
vervolgens ook zijn Senaatszetel door
te hameren op het aambeeld dat zijn
tegenstanders weekhartig waren tegen-
ove rhet communistische gevaar.
Vele liberale Amerikanen hebben
hem zijn neiging om meteen op de
halsslagader te mikken' nooit verge
ven.
De bekwaamheid daarin heeft hij
ruimschoots getoond want hij zag de
ondergang van zijn tegenstanders als
het heil van zijn vaderland. Zijn rol
in de commissie voor on-Amerikaanse
activiteiten van het Huis van Afge
vaardigden bezorgde hem ..nationale
faam, maar deze zuiveringsactie tegen
mensen in overheidsdienst met be
weerde communistische relaties werd
een donker hoofdstuk in de Ameri
kaanse geschiedenis. Nixons commis
sie had reeds vóórdat senator Joseph
McCarty de communistenjacht naar
een nieuw uiterste zou opvoeren men
sen uit alle gangen des levens tot
verantwoording over hun persoonlijk
verleden geroepen en dozijnen hun
ner die dat niet konden opbrengen
draaiden de gevangenis in of verloren
hun betrekkingen.
Nixon verloor de aandacht van de
natie voor 'zijn hoofdrol in de onder
vraging van een vroegere ambtenaar
van het State Department. Alger Hiss,
die ervan beschuldigd werd in een
eerder stadium van zijn loopbaan do
cumenten aan een communistische
spion in handen te hebben gespeeld
Hiss werd later wegens meineed ver
oordeeld tot gevangenisstraf, maar
men heeft hem nooit veroordeeld we
gens spionage.
Meer dan tien Jaar later schreef
Nixon in zijn boek 'Zes crises' dat de
zaak-Hiss hem de durende vijandschap
van 'grote delen van de pers en van
de intellectuele gemeenschap' had
bezofgd en hij vond dat hij in de 12
artikel in 'Foreign Affairs' de veel te
grote druk die de Vietnam-oorlog op
het Amerikaanse leven legde. Het ar
tikel was een grove schets van wat hij
politiek inderdaad zou gaan nastre
ven: grotere inspanningen van Ameri-
ka's bondgenoten voor hun eigen ver
dediging. 'Ons land moet inzien dat
de rol van de VS als wereldpolitie
man waarschijnlijk in de toekomst
beperkt zal moeten worden', schreef
hij. De Democratische regering van
president Lyndon Johnson leed zwaar
onder de nationale verlamming die
deze eindeloos voortslepende confron
tatie in Vietnam had veroorzaakt en
in 1968 wist Nixon Johnsons vice-
president Huibert Humphrey in een
nieuwe nek-aan-nek-race te verslaan.
Tijdens zijn eerste termijn waren zijn
vermindering van grondtroepen in
Vietnam en zijn belofte om een 'vre
de met eer" te zoeken voldoende om
de anti-oorlogsstemming die zich in
de VS had opgebouwd te ontladen en
zijn spectaculaire buitenlandse initia
tieven verwierven zelfs lof van zijn
oude vijanden.
niets inhield dat ook vier jaar eerder
niet bereikt had kunnen worden en
anderen zeiden dat de hele toekomst
van Indo-China volstrekt twijfelachtig
bleef. Maar het gevoel van opluchting
in Amerika over "net einde van de
militaire deelname in deze oorlog was
zo groot dat deze kritiek niet veel
indruk maakte.
Het was pas in mei 1973 - toen het
Watergate-schandaal het gezag van het
Witte Huis al was gaan ondermijnen -
dat het Congres op een frontale bot
sing met de president aanstuurde
door kredieten te weigeren voor de
voortgaande bombardementen op
Cambodja, waar de strijd nog volop
bleef woeden.
De Watergate-zaak werd een aaneen
schakeling van onthullingen over spi
onage en sabotage tegen de Democra
ten en andere tegenstanders van het
Nixon-bewind tijdens de verkiezings
campagne van 1972 (Zie daarvoor el
ders op deze pagina).
Jeugd
Richard Nixon: bitterheid.
jaar daarna aan een 'ongehoorde en
smerige lastercampagne' was onder
worpen.
Hondje
Tijdens zijn kandidatuur voor het
Republikeinse vice-presidentschap on
der Eisenhower werd hij beschuldigd
van het voor persoonlijke doeleinden
aanpakken van 18.000 dollar van za
kenlieden maar in het weerspreken
daarvan vertederde hij de meeste
Amerikanen toen hij toegaf één per
soonlijke gift te hebben aangepakt,
namelijk het inmiddels door zijn ge
zin vertroetelde hondje Checkers. Het
bleek het best denkbare verweer te
zijn en het stelde hem in staat om
gedurende acht jaar een zeer actieve
vice-president te zijn tijdens de alge
meen gewaardeerde Eisenhower-perio-
de. Toch waren de oude verdenkingen
tegen hem niet weg toen hij in 1960
in zijn poging Elsenhower op te vol
gen net verslagen werd door John
Fitzgerald Kennedy die het publiek
wist te boeien met een combinatie
van dynamiek en idealisme. Nixon
viel nog dieper terug toen hij in 1962
ook nog verslagen werd als kandidaat
voor het gouverneurschap van Califor
nië.
Terugkeer
Zijn 'comeback' in 1968 na vijf jaar
hard werken tot wederopbouw van de
Republikeinse partij was een van de
opmerkelijkste wendingen in de Ame
rikaanse politiek. Nixon maakte de
indruk van zijn tegenslagen geleerd
te hebben. Het bleek vooral uit de
soepelheid die hij in het buitenlands
beleid bracht. De vurige oproepen
togen de communistische dreiging wa
ren weggemoduleerd en er kwam een
nieuwe nadruk op het zoeken naar
regelingen tussen Oost en West.
Reeds in 1967 signaleerde hij in een
Successen
Zijn opzienbarende bezoek aan Peking
en de ondertekening van het verdrag
met de Sowjet Unie dat de aanmaak
van defensieve kernwapens beperkte -
beide gebeurden in 1972 - hielpen
hem zijn herverkiezing voorbereiden
in een politieke aardverschuiving ten
koste van de Democratische senator
George McGovern. De belangrijkste
zaak waarop zijh tegenstander zich
had geworpen, het einde van de Viet
namese oorlog, werd hem uit handen
geslagen door Nixons aankondiging
van onderhandelingen met de Noord-
vietnamezen en het Bevrijdingsfront.
Tegenslagen bij de pogingen tot een
vredesregeling en ongekend zware
bombardementen op Noordvietnamese
steden tijdens de Kerstdagen van 1972
riepen opnieuw golven van protest
tegen zijn beleid op.
Toen tenslotte de bestandsovereen
komst in januari 1973 werd getekend
verweten noga) wat parlementariërs
en commentators hem dat de regeling
Nixon werd geboren op 9 januari 1913
in Yorba Linda in Californië, waar
zijn ouders een citroenkwekerij dre
ven. Hij was de tweede van vijf zoons
in een Quaker-gezin waarvan het ge
slachtsregister terugwees naar de eer
ste pioniers. De kwekerij kon het niet
bolwerken en zijn vader begon een
kruidenierswinkel en petroleumhan-
del in Wihittier, een voorstad van Los
Angeles. Tijdens zijn college-jaren
hielp de jonge Richard actief mee in
de zaak. Hij studeerde in 1937 cum
laude af in de rechten aan de Duke
universiteit in North Carolina.
Zijn eerste sollicitatie was bij de
federale recherche maar daar was
geen plaats voor hem. Hij ging daar
op op een advocatenkantoor in Whit-
tier werken. Op 21 juni 1940 trouwde
hij met Patricia, een. onderwijzeres
die hij bij het amateurtoneel ont
moette. De eerste acht maanden van
de oorlog was hij werkzaam op een
overheidsbureau en daarna werd
hij luitenant bij een transportcom
mando van de marine. In 1946 begon
hij zijn politieke loopbaan die hierbo
ven is weergegeven.
