'BAJES IS EEN ASPIRIENTJE'
DE EAGLES ZIJN
'EEN ZEGEN VOOR
DE MENSHEID'
Duizend jongeren in de gevangenis
In jeugd
gevangenis
vooral
kneusjes
TROUW/KWARTET DINSDAG 7 MEI 1974
JONGERENKRANT TK19
In de Bijzondere gevangenis
voor jonge mannen in Zut-
phen zitten jongens van 18 lot
23 jaar die tot een gevangenis
straf van zes maanden of meer
zijn veroordeeld. Behalve deze
gevangenis voor langgestraf
ten, zijn er twee voor kortge
straften, een in Vught en een
in het plaatsje Zeeland in
Noord-Brabant. De gevangenis
In Zeeland, het Penitentiair
trainingskamp De Corridor,
geldt aleen van de parade-
paardjes van het gevangenis
wezen. De (tot een gevange
nisstraf van maximaal acht
weken) veroordeelden werken
er buiten, in de bossen, en
doen meer dan in andere ge
vangenissen aan sport. Naast
de jeugdgevangenissen is er
een aantal jeugdhuizen van
bewaring; het bekendst is De
Sprang in Scheveningen.
Aan de gevangenis in Zutphen
is 'n even buiten Zutphen ge
vestigde open afdeling, De Ro
zenhof, verbonden. De meeste
gedetineerden zitten daar de
twee laatste maanden van hun
gevangenisstraf uit. Tot 1971
zaten in Zutphen alleen jon
gens die op grond van artikel
13 van het wetboek van straf
recht door de rechter daar
heen waren gestuurd. Het eer
ste lid van dit artikel luidt:
'In geval van veroordeling tot
gevangenisstraf van ten min
ste een jaar en ten hoogste
drie jaren, kan de rechter, in
dien de veroordeelde den leef
tijd van drie en twintig jaren
nog niet heeft bereikt, daarbij
tevens bevelen dat de straf zal
worden ondergaan in eene bij
zondere gevangenis voor jon
gelieden'.
Het artikel werd steeds min
der toegepast, met als gevolg
dat in 1971 nog slechts 20 Jon
gens in Zutphen zaten. Beslo
ten werd toen alle langgestraf
ten van 18 tot 23 jaar in Zut
phen onder te brengen. Het
aantal gedetineerden in Zut
phen groeide toen tot 60, bij
een capaciteit van 90. De be
zettingsgraad schommelt sinds
dien tussen de 55 en 65. Arti
kel 13 zal binnenkort uit het
wetboek van strafrecht ver
dwijnen.
Op 15 februari 1974 zaten in
Nederland 533 mannen van 16
tot 23 jaar in voorlopige hech
tenis en ondergingen 473 man
nen in die leeftijdsgroep een
gevangenisstraf. In totaal za
ten 2617 mannen en 27 vrou
wen in een huis van bewaring
of een gevangenis. Alle vrou
welijke gevangenen zitten in
de vrouwengevangenis in Rot
terdam. Van de vrouwen tot
23 jaar zat er één in hechtenis
en één onderging een gevange-
nisstraf. Het aantal gedeti
neerden per 100.000 inwoners
is nergens ter wereld zo laag
als in Nederland. Dit lage per
centage hangt samen met de
korte duur van de hier opge
legde vrijheidsstraffen.
Kees, 24 jaar, geboren en getogen in Limburg, zit in
de jeugdgevangenis in Zutphen een gevangenisstraf
van een jaar en zes maanden uit. Hij is veroordeeld
wegens een aantal inbraken die hij samen met een
vriend, die ook in Zutphen zit, heeft gepleegd.
Hij was een jaar'of 18, vertelt hij, toen het mis ging
met hem. 'Ik begon te twijfelen aan allerlei dingen.
Ik ging steeds meer naar de negatieve kant van het
leven kijken. Daar kwam bij dat ik thuis moeilijk
heden kreeg. Ik raakte steeds meer overspannen.
Twee of drie keer ben ik naar
de dokter geweest en later
ook naar de psychiater, maar
ze geloofden me niet. Een jon
ge kerel die overspannen raakt,
dat kon niet, vonden ze. Ik
ging drugs gebruiken, ook
hard drugs, en ik raakte fi
naal doorgedraaid. Ja, ik ge
loof wel dat ik op dat moment
behoorlijk paranoia was'.
Kees raakte zijn baan van as
sistent-landmeter kwijt, ont
moette een jongen die ook in
moeilijkheden verkeerde, en
sloeg met hem aan het inbre
ken. Zijn arrestatie ('daar heb
ik eigenlijk op zitten wach
ten') maakte een eind aan dit
ongeregeld bestaan. Tijdens
zijn gevangenschap is hij naar
zijn zeggen een ander mens
geworden. Hij is er ook van
overtuigd dat hij nooit meer
in de gevangenis zal terugke
ren. Toch zegt hij over de ge
vangenis: 'Als je naar de dok
ter gaat, omdat je hoofdpijn
hebt, en je krijgt van hem
een aspirientje, dan neemt
dat wel de hoofdpijn weg,
maar niet de oorzaak van de
kwaal. De bajes is ook een as
pirientje'.
SOCIAAL ZWAK
De 'bewoners' van jeugdhui
zen van bewaring en van
jeugdgevangenissen, ook van
die in Zutphen, komen voor
het merendeel uit zogeheten
sociaal zwakke milieus. Voor
dat ze met de justitie in aan
raking kwamen, hebben ze in
veel gevallen in allerlei kin
dertehuizen gezeten, waarbij
ze van de ene kunstmoeder
naar de andere 'werden ge
stuurd, om met dr. J. van
der Grient, werkzaam bij de
directie gevangeniswezen van
het ministerie van justitie, té
spreken.
De heer E. Kuiper, adjunct-di
recteur van de jeugdgevange
nis in Zutphen zegt: 'Wij krij
gen de kneusjes, kinderen van
ouders die uit elkaar liggen,
mensen die gedoemd zijn te
mislukken'. De meeste jongens
die in Zutphen terecht komen,
hebben na de lagere school
geen onderwijs meer gehad en
beheersen ook geen vak. Bij
de jeugdgevangenis werkt een
ondenvijzer in vaste dienst,
mede vanwege het relatief ho
ge percentage analfabetisme
onder de delinquenten.
OPLEIDING
Behalve, soms, in lezen en
schrijven, wordt in Zutphen
in allerhande technische vak
ken, zoals schilderen, timme
ren, metselen, onderwijs gege
ven. Een rondleiding door de
gevangenis geeft de bezoeker
de indruk in een lagere tech
nische school te verkeren, ook
al ontbreken de klassieke, hol
le cellengangen niet. De heer
J. Nederhand, die als gids op
treedt, bevestigt dat de jeugd
gevangenis mede als oplei
dingscentrum beschouwd kan
worden.
Groningse studenten hebben
eens onderzocht in hoeverre
de opleiding vruchten afwerpt.
De uitkomst van dat onderzoek
was niet bemoedigend. Weinig
gedetineerden bleken na hun
ontslag uit de gevangenis een
broodwinning te hebben ge
zocht of gevonden in het vak
waarvoor ze waren opgeleid
tijdens hun detentie, of buiten
de gevangenis met die oplei
ding te zijn doorgegaan.
Wettelijk is vastgelegd dat dfc
gevangenisstraf mede tot doel
moet hebben de gevangene
voor te bereiden op zijn terug
keer in de maatschappij. De
laatste tijd vraagt ook eon toe
nemend aantal functionarissen
bij het gevangeniswezen zich
af of daarvan wel iets terecht
komt. De vraag klemt temeer
in een gevangenis voor jon
gens, aan wie wellicht, gezien
hun leeftijd, meer te reclasse-
ren valt dan aan ouderen.
GEEN ALTERNATIEF
Nadrukkelijker nog dan in an
dere gevangenissen mag in
Zutphen de vraag worden ge
steld of gevangenisstraf wel
zin heeft. Directeur J. W. S.
Logjes, vorig jaar in die func
tie benoemd, stelt zich op het
wel meer verdedigde stand
punt dat de zin van gevange
nisstraf betwist mag worden,
maar dat er nu eenmaal geen
alternatieven voorhanden zijn.
Sociaal-cultureel werker J. van
Rijnswou stelt zich radicaler
op. Hij zou de opsluiting van
gevangenen in veel sterkere
mate willen beperken; voor
^!!edetineerdm
gevaarlijk of agressief zijn,
meent hij, zou een 'buitenbe-
handeling' te prefereren zijn.
Bij zo'n behandeling zou de
straf niet binnen de muren
van een gevangenis, maar wel
onder toezicht, ten uitvoer
worden gelegd. De heer Van
Rijnswou schrikt er niet voor
terug volmondig te beamen
dat de gevangenis 'een aspi
rientje' is.
VERSPILD
Adjunct-directeur Kuiper en
bejegeningscoördinator D. van
Rikxóort nemen min of meer
een tussenstandpunt in. De
laatste wijst erop dat in som
mige 'gevallen toch niet alle
moeite verspild is; hij spreekt
van een vonk die je inciden
teel ziet overspringen. De heer
Kuiper stelt dat hel gevange
niswezen de consequentie is
van een maatschappelijk te
kort. Hij verwijst naar de si
tuatie op strafrechtelijk ge
bied in de DDR. waar het
hem gefrappeerd heeft hoezeer
de maatschappij zich verant
woordelijk voelt voor het indi
vidu. In Nederland wordt het
individu dat ontspoort nog
steeds uitgestoten en opgebor
gen. De heer Van Rijnswou,
later: 'Daar is nog nooit iets
goeds mee bereikt. Daar hoe
ven we toch zeker niet meer
over te praten, hè?'
KEIHARD
Een bezoek aan de jeugdge
vangenis in Zutphen, en ge
sprekken met directie- en staf
leden en met de gedetineer
den zelf, resulteren in niet
meer dan een vaag vermoeden
van wat zich afspeelt achter
de hekken en muren. Er wor
den toespelingen gemaakt op
'keiharde subculturen', waarop
de leiding maar tot op zekere
hoogte een greep heeft, er
wordt wel eens gevochten
(maar niet meer dan buiten
de gevangenis, verzekert ad
junct-directeur Kuiper), een
van de gedetineerden vertelt
dat de buitenwereld geen weet
heeft van de levendige handel
in drugs, die in de gevangenis
wordt gedreven.
DRUGS
Bejegeningscoördinator Van
Rikxoort reageert laconiek op
dat verhaal over drugs. 'Er
zullen wel eens drugs binnen
komen', zegt hij. 'maar dat ac
cepteren wij als onvermijde
lijk. We gaan er niet koorts
achtig naar zoeken; we hou
den geen heksenjacht'. Even
ontspannen praat hij over het
ontvluchtingsgevaar. 'We gaan
niet angstig te werk. We zijn
er wel attent op. Vitale deu
ren sluiten we achter óns. We
zetten de boel ook niet open,
natuurlijk.' In de garage, waai
de gedetineerden onder meer
door de politie afgedankte au
to's oplappen, staan de deuren
aan de kant van de straat, een
paar meter verderop, wijd
open. Tussen garage en straat
staat slechts een lick. dat in
ongeveer vijftien seconden te
nemen is. De jongens die in
de garage werken, weten dat
de deuren weer worden geslo
ten als iemand probeert te
ontsnappen. Een werkmeester
zegt: 'Er is hier een jongen,
die het niet zou pikken. Hij
zou ook ingrijpen, als het ge
beurde'.
In de garage zegt André, 19,
veroordeeld wegens een gewa
pende overval op een boetiek
in Amsterdam, dat de betutte
ling in de gevangenis hem het
meest tegen de borst stuit. Dr.
J. van der Grient had al ge
zegd: 'In het algemeen is mijn
ervaring bij bezoeken aan
jeugdgevangenissen dat veel
jeugdigen vinden dat ze te
kinderachtig behandeld wor
den'.
De heer Van Rikxoort rea
geert: 'Ja, dat is waar, ze wor
den betutteld. Zij vormen de
onderliggende partij. Maar ze
hebben -ook wein.g m te bren-
Sinds enige tijd hebben we
hier een ringoudstenvergade-
ring. Wat je dan hoort, is dat
ze meer sport willen hebben,
of drie kroketten in plaats
van twee. Ze bedenken niet
hoe ze de situatie kunnen ver
beteren. De inbreng blijft he
lemaal in de sfeer van de lust
beleving. We zijn er nog lang
niet in geslaagd om dat om te
buigen'.
Onmiddellijk voegt hij daar
aan toe dat het nog de vraag
is of er eigenlijk wel iets
moet worden omgebogen. 'Die
jongens moeten worden aange
past aan de maatschappij.
Maar je kunt je afvragen: aan
welke maatschappij, aan hun
maatschappij of aan onze
maatschappij? Hun maatschap
pij ziet er heel anders uit dan
die van ons. Zij willen niet de
hele week werken. Ze willen
maar twee dagen werken, zo
dat ze genoeg geld hebben om
de rest_yan de Week in de zon
te liggen, hasj te roken. Wie
zegt dat onze maatschappij zo
ideaal Is? We moeten ons wel
realiseren dat dat nog een
stukje van de liberaal-kapita
listische maatschappij is, en is
die beter? Die jongens zullen
zich straks zo goed mogelijk
staande moeten houden in de
maatschappij. Goed. Maar in
onze maatschappij? Dat zijn
allemaal vragen waarop ik
geen absolute antwoorden
durf te geven'.
DRAAGLIJKER
Militaire discipline, zoals in
lang vervlogen tijden in de
Zutphense jeugdgevangenis ge
bruikelijk, komt er niet meer
aan te pas. In de nabije toe
komst zal in nog sterkere ma
de dan nu het geval is de na
druk op vorming worden ge
legd. De begeleiding zal pro
fessioneler worden aangepakt.
Binnen de beperkte financiële
mogelijkheden die het minis
terie biedt, wordt gewerkt aan
de uitvoering van een plan
dat het leven in een jeugdge
vangenis nog wat draaglijker
moet maken. Wie weet zullen
er nog wat meer vonken over
springen.
Peter, 18, veroordeeld wegens
doodslag, leest in zijn cel,
voor- en nadat hij 's avonds
naar de televisie kijkt, in het
'Boliviaans dagboek' van Che
Guevara. Hij is afkomstig uit
wat een 'goed' milieu wordt
genoemd, behoort niet tot de
onintelligentsten, maakt een
bedeesde indruk. Hij heeft
weinig contact met zijn mede
gevangenen. en bevindt zich
daar wel bij. Het is, vindt hij,
wel uit te houden in Zutphen,
heel wat beter in elk geval
dan in het huis van bewaring
in Haarlem, waar hij maan
denlang in voorarrest heeft
gezeten, in martelende onze
kerheid over de straf die hij
zou krijgen.
Klachten komen nauwelijks
over zijn lippen. 'Je moet er
zelf wat van maken', zegt hij
eenvoudig. Hij vindt het al
leen belachelijk dat de post
wordt gecensureerd: 'Dat slaat
nergens op*. Tot voor kort
werd ook om een uur of half
tien 's avonds de televisie ab
rupt uitgedaan. Dat is nu ver
anderd. De laatste tijd valt
het hier wel mee', zegt hij.
'Er wordt nou nog wel eens
wat gematst'.
The Eagles: v.l.n.r.:
Folder.
Bernie Leadon, GlennFrey, Don Ilenley. Randy Meisner en Don
Met hun jongste elpee On The Border (Asylum Records 73-1004) hebben The Eag
les een belangrijk aandeel in de voorjaarsproduktie aan populaire muziek. De elpee
de derde alweer van het inmiddels met een nieuwe kracht Don Felder) versterkte
kwartet (nu dus kwintet)' presenteert naar een goede Eagles-gewoonte een hoeveel
heid prima verzorgde pop.
Swingend gitaargeweld wordt
zonder mankeren gecombi
neerd met een aandoenlijk
soort ingetogenheid. En dat
dan gezongen met een paar
stemmen, diie afzonderlijk èn
bij elkaar tot de fraaiste van
het westelijk halfrond gere
kend kunnen worden.
Sommigen onder u zal dat
best bekend zijn. Alle Eagles-
muziek keurig op een rijtje in
de platenkast, de muzikale
loopbaan van de afzonderlijke
groepsleden gelijk de tafels
van vermenigvuldiging in het
geheugen gekerfd. On The
Border al noot voor noot kun
nen nafluiten: op een dergelij
ke wijze toegeruste lieden
hoeft niets meer te worden
verteld, oud nieuws eigenlijk
allemaal. Aan de andere kant
is het voorstelbaar, en zelfs
zeer waarschijnlijk, dat boven
staande inleiding door niet
weinigen met een zeker wan
trouwen zal zijn gelezen: al
die superlatieven, dat kan
nooit goed wezen, daar moet
weer een obscuur groepje aan
de man worden gebracht, of
een privé-liefhebberijtje vèn
de muziekredaktie over tafel
geschreeuwd. Alsof er al geen
onzin genoeg op de wereld
BETEKENIS
Ik kan en zal niet ontkennen,
dat de loeren Eagles mij nogal
na aan» het hart ligt; de groep
heeft zich vanaf haar oprich
ting verzekerd kunnen weten
van mijn steun, toewijding en
niet-aflatende belangstelling.
Even heb ik het zeer moeilijk
gehad, toen de gelukkig
vrij snel ontzenuwde ge
ruchten met betrekking tot
een vertrek van Bernie Lea
don, een van de belangrijkste
songschrijvende krachten en
behalve banjovirtuoos ook
schepper van een paar legen
darische gitaarloopjes, de mu-
ziekpers infiltreerden. Het
blijft echter niet in de eerste
plaats de bedoeling van dit
verhaal een stokpaard van stal
te halen, maar vooral toch om
het breder belang, of zoals
ook wel wordtv gezegd: de ob-
jektieve betekenis van een
groep als The Eagles te ver
duidelijken.
Na deze Intentieverklaring
kunnen we van start. Eerst
maar een stukje historie. Het
betreffende samenwerkingsver
band komt per slot van reke
ning niet uit de lucht vallen,
er moest het een en ander ge
beuren, voordat er van zoiets
als de Eagles sprake kon zijn,
voordat zomer '72 in de ge
daante van de eerste gelijkna
mige elpee een opzienbarend
visitekaartje kon worden afge
leverd. Goed dan. In de wor
ding van de groep spelen de
zangeres Linda Ronstadt en
haar toenmalige 'producer'
John Boylan een belangrijke
rol. Glenn Frey, Don Henley,
Randy Meisner en Bernie Lea
don ontmoeten elkaar voor
het eerst als begeleiders van
deze zingende jongedame. De
toedracht daarvan laat zich
aan de hand van enig bron-
nenwerk (Rolling Stone, Oor)
vrijwel moeiteloos rekonstru-
eren.
WORDING
De eerste die Linda Ronstadt
komt assisteren is Glenn Frey
(hoewel: Leadon begeleidde
haar al eens een blauwe maan
dag, voordat hij zich in '69 bij
de Flying Burrito Bros. aan
sloot. maar juist vanwege dit
vluchtige karakter permitteren
we ons een kleine her-rang
schikking van de feiten, om
wille van het verhaal). Frey
belandt daar dank zij zijn
voormalige kompagnon, de an
dere helft van het in '71 over
leden folkduo Longbranch
Pennywhistle, John David
Souther (een prima figuur,
hier als 'supporting act' van
de Turner Revue ten onrechte
ooit eens de mist in gegaan),
die goede betrekkingen met
Linda onderhoudt. Ongeveer
gelijktijdig met dit duo Long
branch etc. verdwijnt van het
toneel de formatie Shiloh, die
bestaat uit Don Henley
(drums), Al Perkins (pedal
steel), pianist-organist Jim Ed
Norman en de gebroeders Mi
ke en Richard Bowden, goed
voor respektievelijk bas en so
logitaar. Henley plus de twee
laatsten stappen over naar de
begeleidersgroep van Linda
Ronstadt.
Als Mike Bowden op een
goeie dag geruime tijd niet
besóhikbaar blijkt, vraagt Boy
lan Randy Meisner zijn plaats
in te willen nemen. Meisner
heeft dan net voor de tweede
keer de Stone Canyon Band
van Rick Nelson de rug toege
keerd, die ook door Boylan
wordt 'geproduced'. Vandaar.
Tenslotte, zo noteert een re
cente aflevering van het mu-
ziekperiodiek Oor, 'voegt ook
Bernie Leadon (die tot dan
toe reeds een paar glanzende
hoogtepunten heeft afgeleverd:
Dillard Clark, de Burrito
Bros - wjm) zich op uitnodi
ging van Linda Ronstadt bij
haar begeleidingsgroep' 'in de
zelfde week ais Randy Meisner
voor Mike Bowden invalt'. We
schrijven augustus '71.
OP EIGEN KRACHT
Het is met name John Boylan,
die de Eagles uit het nest
gooit, althans Linda's begelei
ders aanzet tot een bestaan op
eigen kracht. J. D. Souther
die inmiddels alweer een tijd
je 'producet' voor de firma
Asylum introduceert hen min
Of meer bij zijn baas David
Geffen, deze hapt toe en
champagne! het bestaan
van de Eagles is een gegeven,
waaraan niet meer valt te tor
nen. Met een afdoend voor
schot uit de Asylumkas ten
einde zich voorlopig geen
zorgen te hoeven maken over
levensonderhoud en aanver
wante zaken, wordt weken
achtereen ijverig gerepeteerd,
er worden massa's zgn. 'try-
outs' gedaan in kleine zaaltjes,
en tenslotte verschijnt in au
gustus '72 een eerste elpee,
met als titel de groepsnaam
en onder leiding van Glyn
Johns in Londen opgenomen
(Asylum Records IC 062-
93563).
SYNTHESE
'We're just another synthesis'
meldt Bernie Leadon vrij
spoedig na het verschijnen
van de plaat in de kolommen
van Rolling Stone, 'we vormen
bij elkaar een synthese van al
die muziek uit de jaren zestig,
die te maken had met folk,
country en rock roll.' En
dat klopt wel. Het debuut-al
bum mengt country, blue-
grass, rock en folk dooreen tot
een repertoire dat grofweg uit
eenvalt in twee categorieën,
de ene met de nadruk op het
gitaargeweld, terwijl de ande
re als voornaamste punten een
broze instrumentatie en schrij
nende zang noteert Verschil
in kwaliteit tussen de beide
afdelingen is er niet, de Eag
les bakken var. élk genre een
gaaf en imponerend geheel,
het enige mankement aan de
plaat valt aan compositorische
zijde, waar af en toe de plank
wordt misgeslagen: Most Of
Us Are Sad is van een onge
kende meligheid en beide
werkjes uit de koker van bas
sist Randy Meisner kenmerkt
een zekere onduidelijkheid in
bedoelingen. Over het geheel
genomen lijkt ech.er de ge
dachte, dat het popwezen er
hier een bekwame representant
heeft bijgekregen meer dan
gerechtvaardigd.
Het popgala in Voorburg be
vestigt nog eens de juistheid
van deze Indruk: de akoesti
sche set duurt misschien iets
te lang, waardoor de spanning
er enigszins uitraakt, instru
mentaal en vokaal perfekt is
het echter allemaal wel, en als
een paar dagen later in die
zelfde maand maart '73 in het
Amsterdamse Concertgebouw
iets meer plaats wordt inge
ruimd voor de felle elektrieke
knokpartijen tussen Bernie
Leadon (gitaar, banjo) en
Glenn Frey, is voor velen de
naam van de Eagles voorgoed
gevestigd en wordt met ter
nauwernood verborgen onge
duld uitgezien naar het con
cept-album Desperado (Asy
lum Records 5C 062-94368)
PERFECTIE
Dat vertoont weer dezelfde
(misschien nog iets opgevoer
de) perfektie en dezelfde ver
frissende afwisseling tussen
harde en zachte muziek, waar
bij de zachte nummers nog
iets mooier zijn (TequiLa Sun
rise, Desperado. Doolin-D al-
ton, Bitter Creek), de stevige
nog wat steviger maar minder
gecontroleerd dan op de voor
gaande langspeler. Vooral het
Slade-achtige Out Of Control
doet wat dat betreft zijn naam
alle eer aan, terwijl ook iets
als Outlaw Man bij een wat
zorgvuldiger uitvoering best
gebaat zou zijn geweest, maar
zeer storend is het allemaal
niet. De groep toont zich an
dermaal in staat tot een fon
kelende interpretatie van wel
ke muzieksoort dan ook, ten
bewijze waarvan de vaderland
se muziekpers de heren in het
najaar van '73 gednkt met
een glimmende Edison. De he
ren bedanken met twee con
certen, waar de stukken vanaf
vliegen, de muziek is opzwe
pend en harder dan ooit
Misschien Kgt hier al de aan
zet tot de naar het heet vooral
door Meisner en Frey geïnspi
reerde accentverschuiving ten
gunste van de wat hardere
muziek, die het jongste werk
stuk On The Border ken
merkt. Nieuweling Don Felder
schuift hier en daar aardig
wat extra volume uit zijn sli-
de-gitaar (Good Day In Hell),
het titelnummer onderneemt
een uitstapje in de richting
van het soul- en reggdewezen,
James Dean is een fors stuk
rock roll, terwijl de hele
'producing' aardig het stempel
draagt van de vervanger van
Glyn Johns, Bill Szymczyk.
die ook zulke klanten onder
handen heeft als J. Geils, Joe
Walsh en nog zo wat van die
gespierde binken. De wat
stemmiger klanken dateren
voor de helft van oudere ses
sies onder Glyn Johns, zodat
eigenlijk alleen het schrijnen
de My Man (het eerbetoon
van Bernie Leadon aan zijn
overleden makker Gram Par
sons) en het door Tom Waits
(een andere Asylumster) ge
schreven 01' 55 representatief
zijn voor de Eagles afdeling-
'soft' van dit moment.
QUINTET
Maar vier stukken zijn altijd
nog vier stukken, het ingeto
gen deel van het Eagleireper-
toire is voldoende vertegen
woordigd en het zal dat naar
mijn idee zeker blijven, zolang
Bernie Leadon en ook Don
Henley, die dit soort muziek
op het lijf geschreven is met
dat uitstekende hese stemge
luid van hem, van de groep
deel zullen uitmaken. Voorals
nog ziet het er trouwens riet
naar uit, dat dit niét zou ge
beuren.
Er is al genoeg onzin op de
wereld, dus laat asjeblieft zo'n
groep, die zo voortreffelijk
kan swingen en op zijn tijd
ook nog van uitblazen weet,
een gezonde tijd overeind blij
ven. De Eagles zijn een zegen
voor de hele mensheid.
