dag, maandag
Lachend en huilend op
bedevaart Lourdes
fllsillfilll
dagpecept
Arouca wil terug naar zijn gezin
fcept en klein
Streepjes voor kinderen
Opnieuw mode uit Engeland
Deze week wordt de honderdste treinbedevaart gehouden
naar de grot van de 14-jarige Bernadette Soubirous:
Ronnie Tober
zonder bagage
Nieuwe boeken
Pompbediende van
geldtas beroofd
Sportvlieger maakW
noodlanding
TROUW /KWARTET MAANDAG 23 JULI 1973
BINNENLAND
De kinderkleren van Barbara Farber zijn nu niet direct goedkoop
te noemen. Maar ze hebben het voordeel dat ze er leuk uitzien, dat
kinderen zich er prettig in voelen en dat de kwaliteit prima is. Op
de foto de belangrijkste lijn uit de zomercollecte van Barbara voor
kinderen: strepen in alle maten zoals de mini-jurk van het meisje
in lichtgewicht acryl, in dezelfde strepen als haar zwemgoed: goud-
rood, groen-rood en turquase-rood. De jongens duiken er ook in:
zwembroeken, shirts en broeken en op elkaar afgestemde kleur
schakeringen.
Toch wel een beetje onverwachts heeft de zeer lage en zeer blote
rug opgang gemaakt deze zomer. In vrijwel alle modezaken zijn de
flodderige truitjes te koop die alles bloot laten behalve de boezem.
In Engeland hadden ze het al zien aankomen, want overal hangen
momenteel de bijna te kleine jurkjes van St Honoré's uit Londen,
een firma die erg in de weer is om na de hausse op kleding in
Carnabystreet een jaar of wat geleden, opnieuw het continent pro
beert te interesseren voor Britse mode.
Aubergine
a la Hollandaise
2 aubergines
20 gram boter
10 champignons
1 tomaat
1 uitje
zout peper, basilicum
bieslook
75 gram geraspte kaas
de
Halveer de aubergines
lengte en bak ze in boter met
champignons in ongeveer tien
minuten gaar. Schep het vrucht
vlees uit de schil, hak dit fijn
en dan vermengen met de ge
bakken champignons, klein ge
sneden tomaat en het fijnge
snipperde uitje. Vul de aubergi-
nes hiermee, nadat het mengsel
op smaak is gebracht met de
kruiden. Strooi er de geraspte
kaas overheen en zet de auber
gines even in de oven met bo-
venwarmte.
Menutip: Aubergines a la Hol
landaise, rijst, sla, rode bessen
met zure room.
door
hette visser
Op het station van Roosen
daal staat een enorme trein
klaar. Door middel van
loopplanken kunnen de bij
na tweehonderd zieke, lam
me, blinde, dove en debiele
kinderen gemakkelijk de
wagons inkomen. Ze zingen:
We gaan samen onderweg.
Halleluja. De kinderen gaan
met hun ouders, doktoren,
geestelijken, verpleegsters
en padvinders naar Lourdes.
Niet om beter te worden,
maar om er beter vin te
worden, zeggen de geeste
lijken.
Het is twee uur en al behoor
lijk druk op het station. De
trein zal om vier uur vertrek
ken. Vanuit hun karretjes kij
ken de kinderen elkaar wat on
wennig aan. Vaders en moeders
kijken óók naar elkaar. Je ziet
ze vergelijken: het ene kind is
er nog triester aan toe dan het
andere. Op de gezichten van de
moeders is het haast te lezen:
blij dat mijn kind doof is en
niet spastisch. Kan het tenmin
ste nog gewoon lopen. De ande
re moeder: blij dat mijn kind
spastisch is en niet doof. Kan
het tenminste nog horen.
Padvinders en verpleegsters
sjorren en sjouwen de kinderen
de trein in. Het wordt alles bij
elkaar een gezelschap van bijna
zeshonderd mensen. Van ieder
kind gaat er een vader of moe
der mee. Dan de verpleegsters,
doktoren, padvinders, organisa
toren en geestelijken nog. Alle
maal ondergebracht in tien
treinwagons.
Op dit moment wordt de honderdste trein
bedevaart naar het Franse Lourdes gehouden.
Eerste pelgrim is kardinaal Alfrink, omdat het een
jubileumreis is. Sinds 1883 zijn er ongeveer
honderdduizend Nederlandse pelgrims in Lourdes
geweest, de plaats waar in 1858 de 14-jarige
Bernadette Soubirous Maria zou hebben gezien
en gesproken. Onze medewerker Hette Visser
maakte enige tijd geleden zo'n treinbedevaart met
honderden invalide kinderen mee. Hier is zijn
verhaal.
zegt de stem. Iedereen van har
te welkom en een goede reis.
Dan richt bisschop Bluyssen
van Den Bosch het woord tot
kinderen en ouders. Hij spreekt
de pelgrims moed in en hoopt
dat iedereen een goede nacht
zal hebben.
Niet slapen
Ziekenboeg
In het midden van de karavaan
is een soort ziekenboeg inge
richt waar kinderen liggen die
zich niet kunnen bewegen, of
vastgebonden zijn omdat ze hun
spieren niet onder controle heb
ben. Er is een soort radioka
mertje, waar een geluidsman
bandjes draait met vrolijke
marsmuziek of kinderliedjes om
de pelgrims opgewekt te maken.
Door de hele trein hangen luid
sprekers. Dan fluit de conduc
teur en we gaan op weg met de
'Vereniging tot samenstelling
van Nederlandse Bedevaarten'
uit Den Bosch. Nagezwaaid
door familie en bekenden gaat
de stoet naar Lourdes. Door de
luidspreker klinkt de stem van
een geestelijke: 'Nu we allen op
weg zijn naar Lourdes willen
we samen het reisgebed bidden:
Goede God onze bedevaart is
begonnen. We hebben thuis af
scheid genomen en we zijn op
weg naar de plaats waar U ons
door Maria heel dichtbij wilt
komen. We vragen U: zegen on
ze reis, help ons om attent te
blijven voor elkaar. Zegen voor
al de zieken die zo verlangend
naar deze bedevaart hebben uit
gezien en laat ons morgen alle
maal behouden aankomen in
Lourdes. Help ons ook de onge
makken van deze reis te verdra
gen. Dat vragen wij door Jezus
Christus, onze Heer. Amen'.
De tekst van dit gebed voor de
heenreis is te vinden op pagina
zeven van het pelgrimsboek,
De trein dendert over de rails.
De kinderen kijken naar buiten,
strompelen door de gangen of
liggen stil in de ambulancewa
gen. Te wachten op verpleeg
sters en padvinders die ze met
élles moeten helpen.
Mensen van de organisatie be
ginnen aan hun tocht door de
trein en maken overal een
praatje. Tegen zes uur wordt er
een kopje thee geschonken, ge
zet in de keukenwagen. Dan
wordt er via de luidspreker nog
een verhaaltje verteld en na
een gebed van bisschop Bluys
sen wordt het stiller in de
trein. De meeste kinderen kun
nen niet slapen. Het is allemaal
té vreemd en té spannend.
Tegen twaalf uur slaapt toch
bijna iedereen. Een paar ver
pleegsters fluisteren met kinde
ren die nog steeds klaarwakker
zijn. In de gangpaden is het
vol. Sommige coupé's zijn zo be
nauwd dat men op koffers en
klapstoeltjes in de paden is
gaan hangen. De trein raast
door Frankrijk.
Om zes uur in de ochtend is
het al weer druk. Er wordt
driftig thee gezet en alle zes
honderd pelgrims krijgen een
beschuitje. Er wordt heen en
weer gelopen naar de w.c. en
iedereen wil weten waar we
zijn. Bordeaux ligt al achter ons
en over een uur of wat zijn we
in Lourdes. Het stinkt in de
trein, maar de vrolijke marsmu
ziekjes houden de moed erin.
Het morgengebed wordt gebe
den en Lourdes komt in zicht.
Op het perron staan tientallen
helpers met invalidewagens en
brancards te wachten. Iedereen
is blij dat we er eindelijk zijn.
Alles wordt uitgeladen. Veel ge
schreeuw in het Frans en Itali
aans over en weer. Rennen, kar
retjes rollen, draven, koffers
sjouwen: alles in grote bussen
naar ziekenhuis en hotel.
Dan Lourdes in. De bedevaart
plaats waar op 11 februari 1858
Maria zou zijn verschenen aan
Bernadette Soubirous. van wie
sommigen zeggen dat ze een
beetje debiel was. Achttien keer
is Maria aan het meisje versche
nen. Sinds 1860 zijn er miljoe
nen pelgrims naar Lourdes ge
komen en het destijds arme
stadje leeft er nu van. Een ge
deelte van de plaats bestaat
uitsluitend uit souvenirwinkels
en hotels. Huis aan huis. In het
hoogseizoen komen er dagelijks
duizenden pelgrims, zieken, ge
handicapten en gezonden. Soms
herbergt de stad zeventigdui
zend pelgrims, terwijl het maar
tienduizend inwoners telt.
Het wonder
Weinig kinderen blijken het
verhaal te kennen van Maria en
Bernadette. Als je vraagt waar
om ze naar Lourdes zijn geko
men zeggen ze: 'Om te bidden'.
Voor wie? 'Voor allemaal'. Op
de dag van aankomst begint
's middags direct al een druk
programma. Om drie uur wor
den de kinderen naar de grot
gereden. Tientallen padvinders,
verpleegsters en helpers rijden
de kinderen door het grote hek,
het park in, langs de basiliek,
naar de zijkant van de rots
waar een halve spelonk is. Daar
staat een altaar en op het plein
ervoor kunnen honderden inva
lidekarretjes en brancards
staan.
Voor het eerst van hun leven
zien de kinderen waar 'het won
der van Lourdes' is geschied.
Het is stil op het grote plein,
wanneer alle karretjes keurig
in rijen naast elkaar staan. Een
enkel oud vrouwtje murmelt
een gebed. De kinderen kijken
naar de uitholling in de rots,
waar een wit Mariabeeld staat.
Aan de andere kant van de rots
zijn lijnen gespannen waar
krukken en wandelstokken han
gen. Ze zijn eens weggeworpen
door kreuepele pelgrims die
na de rots te hebben gekust
ineens weer konden lopen. Nu
zijn die stokken zwartgeblakerd
door de kaarsen die eronder
branden. Geloven alle pelgrims
in wonderen? Zijn ze naar
Lourdes gekomen met het idee
genezen naar huis terug te kun
nen? Het hoofd van de zieken
verpleging zegt: 'Zeker de Ne
derlanders gaan niet naar Lour
des met het idee genezen naar
huis te keren. Sommigen zullen
wel hopen dat ze de grote uit
zondering zullen zijn en dat
hun kind weer kan lopen na
Lourdes te hebben gezien. Maar
over het algemeen ziet men de
Nederlanders als ketters'.
De Italianen doen alles zeer
theatraal in Lourdes. Ze krui
pen op hun knieën over het
plein en schreeuwen om gene
zing bij de grot De Nederland
se kinderen en ouderen zijn
rustig. Ze bidden en zingen:
'Stil maar, wacht maar, alles
wordt nieuw, de hemel en de
aarde'.
Na de eerste middag bij de grot
gaan de kinderen naar het 'asi-
le', het ziekenhuis. Het is een
kaal, koud gebouw, waar in de
zalen de bedden dicht tegen el
kaar staan. Een Nederlandse
arts: 'Als dit gebouw in ons
land zou staan, zou het onmid
dellijk worden afgekeurd, geslo
ten pn verzegeld. Er heersen
hier onhygiënische toestanden'.
Het gebouw stamt dan ook uit
de tijd dat gehandicapte pel
grims die geen geld hadden
voor onderdak, daar gratis
mochten verblijven.
De avond van de eerste dag
breekt aan. De kinderen gaan
naar bed. Ze zijn doodmoe van
alle nieuwe impressies. Een
paar wat oudere meisjes mogen
nog naar de grote lichtprocessie
kijken, die op het enorme plein
voor de basiliek wordt gehou
den. Het is een lange stoet van
honderden mensen met kaarsen
in de hand en gezien vanaf het
bordes is het een geweldig
schouwspel.
De volgende dag 's middags
houden de kinderen een bloe
menhulde. Ieder kind krijgt an
jers die uit Nederland zijn mee
genomen. Bisschop Bluyssen
staat op het bordes en de kinde
ren trekken in een lange rij
aan hem voorbij. De bisschop
pakt van de kinderen de bloe
men aan en zet ze in een groot
rek op het altaar. Hij praat
even met ieder kind. Vraagt
hoe ze het vinden. Meestal
komt er een zacht 'mooi' uit
hun mondjes. De wat brutalere
kinderen zeggen: 'Wat heb je
een mooie jurk aan!'
Bisschop Bluyssen loopt steeds
in een gewoon zwart pak, maar
moet 'de mooie jurk' wel aan
als hij een godsdienstoefening
houdt. Hij is anders dan de Ita
liaanse en Franse bisschoppen
die de gehele dag in het ponti
ficale paars met versierselen
rondstappen.
's Middags is er poppenkast
voor de kinderen en terwijl ze
gieren van het lachen om Nar-
retje Notedop en Mannetje
Maan, vertelt bisschop Bluyssen
over het nut van de bedevaart.
'Ik geloof zeker dat in deze tijd
van verandering een bedevaart
nog zin heeft. We belijden ons
geloof, dacht ik, weieens teveel
door lange gesprekken, door re
deneren en concluderen. Ik
meen dat geloof veel te maken
heeft met gevoel en intuïtie en
dat gevoel wordt tegenwoordig
weieens teveel verdrongen.
Daarom is zo'n bedevaart zo
goed. Zolang bidden nog zin
heeft, heeft een bedevaart ook
nog zin. De romantiek en het
gevoel is heel belangrijk, voor
ons, mensen'.
De volgende dag staat de bis
schop tussen zeshonderd Neder
landers aan de voet van de gro
te basiliek: er wordt een foto
grafie gemaakt De plaatselijke
fotograaf heeft een stellage op
gebouwd en kruipt regelmatig
onder de zwarte doekvandaan
om te schreeuwen dat er nog
flink in elkaar -geschoven moet
worden. Uiteindelijk staat ie
dereen erop. Later op de dag
gaan de kinderen die kunnen
lopen naar de Kruisweg waar
hen het verhaal over het lijden
van Jezus wordt verteld.
Soort vakantie
Hoe zien de kinderen de bede
vaart nu zelf? De meesten we
ten er geen antwoord op te ge
ven, maar ze vinden wel alles
prachtig. Ze genieten volop en
zien het als een enorme gebeur
tenis waar ze maanden naar toe
hebben geleefd. Voor hen is het
eigenlijk vakantie. Ja, wel veel
bidden en naar de kerk, maar
toch vakantie.
's Middags een üitstapje. Met
z'n allen .in bussen naar het
vliegveld in de omgeving.
Dolle pret, want welk gehandi-
copt kind komt ooit op een
plaats waar hij die vliegmachi
nes nu eens van dichtbij kan
zien? Ze vinden het prachtig en
genieten van limonade; de gees
telijkheid van bier.
Het wordt woensdag en op het
programma staat een internatio
nale hoogmis die maar eventjes
anderhalf uur duurt. Veel te
lang natuurlijk voor de kinde
ren, maar alle pelgrims van
heel Lourdes komen samen in
de onderaardse kerk, de Pius X-
basiliek, waar bisschoppen uit
Frankrijk, Italië, Duitsland, En
geland, België en Nederland sa
men de hoogmis celebreren.
Honderden karretjes worden
binnen gereden. Padvinders
dragen kinderen tot voor het al
taar.
Omdat de vloer schuin afloopt
naar het midden, is het een
heel gedoe met blokjes die te
gen de wielen van de wagentjes
moeten. Af en toe kan een pad
vinder geen drie karretjes tege
lijk in bedwang houden en rijdt
er iemand eenzaam en hulpe
loos door de onderaardse grot
Het duurt de kinderen te lang.
Na een uur is het al plassen ge
blazen en vragen wanneer het
nu afgelopen is. Het wordt
koud en tochtig en er worden
dekens aangedragen. Eindelijk
wordt er voor de laatste keer
met wierook rondgegaan. Een
zucht van verlichting gaat op
en het is dringen naar de uit-
gang.
Het bad in
.Dan komt er nog een moeizaam
werk: kinderen en volwassenen
die willen kunnen baden in het
heilig bronwater. Daarvoor zijn
naast de rots speciale badhuizen
gebouwd. In lange rijen zitten
de kinderen te wachten
beurt. Vaak willen ze op
laatst niet, zijn bang, schrj
wen en willen weg. Potige
pers duwen de kinderen u
het water in, want de ervaij
heeft hen geleerd dat de k»
ren er later spijt van hebbeiM
de volgende dag terugkon^
Daarom nu meteen maar! 4
en ontkleedhokjes is dan
bad te zien. De kinderen 1
den geholpen met het uitkle
en de meesten gaan naakt
bronwater in. Slechts tween"
per dag wordt het water
verst. Honderden gaan kö Cd
onder in hetzelfde water,
verhaal wil dat nog nooitL
mand later ziek is geworr Dt
Gehandicapten en zieken ihog
ben voorrang. Later komenl, di
gezonden aan de beurt. Itali^00]
se vrouwen bijvoorbeeld die,
een enorme ceremonie van r
ken. Die beslist met allerlei Ha
kens om in bad willen. |en
hartstochtelijk het beeld ku?oep
en vroom meebidden met
non die al uren voor de mL
va
iVer t
foon naast het bad staat te hjUU|
velen. De Nederlandse vrou'spei(
doen het anders: ze doenn
woon hun kleren uit, statyjwor
wat rond en gaan uiteinde zjjn
even in het water zitten, ipk j
der lakens, gezoen of opgaan ]je
gebed.
Kaarsenrel
|en.
's Avonds volgt er nog iets, d
langrijks: de kaarsenprocf
op de zalen bij de kindei-
Het is een indrukweklar,
schouwspel dat af en toe
sinister aandoet. Hondei
kinderen die op de nu.
vreemde manieren kaarsen vie n
houden. Soms onder hun
seis geklemd, wanneer ars r'
ontbreken, en bij de ergste!
vallen zijn de kaarsen aan fit
ha
bed vastgebonden. Het ziel
huis is één grote kaarsen
Als het laatste vlammetje is
ft el
lood
du<
nas
lijl
duu
inli,
•ord
iterc
het
geblazen, is het voor de kind<
in Lourdes afgelopen. Mol
gaan zij weer naar huis,
eerst nog even afscheid n<
van Maria, bij de grot 'Ik
het prachtig hoor", zegt
moeder. 'We hebben ontzet
genoten. M'n zoon ook. WatNn
ervan zegt? Niets, want hij Bnd
niet praten. Maar hij vond Bel n
machtig, dat heb ik wel geiblerr
En meneer, als je al die ellqn dt
ziet, dan pak je weer vrolijjan I
eigen kruis en ga je blij iPord
huis'. de Ji
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■in
urfi
Opnieuw aandacht voor iemand
die oneerlijk wordt behandeld
door de regering in Portugal.
Het is dr. Domingos Arouca,
een advocaat die oorspronkelijk
op 18 juni van dit jaar zou wor
den vrijgelaten. Inderdaad zit
hij nu niet meer in de gevange
nis in Lissabon. Maar men
heeft Arouca gedeporteerd naar
een provincie in Mozambique.
Het zit allemaal zo in elkaar:
Arouca werd in 1928 in de
hoofdstad van de Portugese ko
lonie Mozambique geboren. In
1949 was hij gediplomeerd ver
pleger, maar wilde eigenlijk
verder studeren. Hij deed mee
aan een loterij en won een fiks
geldbedrag. Daarmee toog hij
naar Lissabon en begon een stu
die rechten. In 1960 keerde hij
gevreesd. Uit de nu bekende
verhalen over massa-slachtingen
in Mozambique, is die vrees
niet zo ongegrond. Arouca zelf
heeft eens tegen een bezoeker
in de gevangenis gezegd dat hij
zich eigenlijk veiliger in de ge-
vangenis voelde, dan er buiten,
OOK "1 heeft h« «Melljlc heim-
dr.e jaar ve ligheidsmaatrege- naar zijn „ouw en twce
•«V S™, h" .S1*" kinderen die hij nog steeds niet
Frel!mo„<de b*- mag zien, ook al is hij officieel
vrijdingsbeweging in Mozambi- vrij
que).
De dag voor zijn vrijlating Wie zich het lot aantrekt van
werd Arouca uit zijn cel ge- Arouca, zijn vrouw en twee kin-
haald en gedeporteerd naar de deren, die kan schrijven naar
provincie Inhambane in Mozara- de ambassadeur van Portugal,
bique, een streek waar hij geen Bazarstraat 21 in Den Haag. Of
contact zal kunnen krijgen met bellen: 070-630217 en 601458.
de bevrijdingsorganisatie (die Vragen hoe het met Arouca is,
overigens ook door de Neder- of hij al bij zijn gezin is. Bij
landse regering met steun een 'we weten het niet'-ant-
terug naar zijn land en werd de zambique Negro Association. In wordt geholpen). Volgens be- woord, vragen wanneer ze dat
eerste negeradvocaat. Tevens mei 1965 werd hij gearresteerd richten uit Lissabon wordt nu wél weten en of ze de zaak wil-
werd hij voorzitter van de Mo- en twee jaar later veroordeeld voor het leven van dr. Arouca len onderzoeken!
Zanger Ronnie Tober die
zijn Amerikaanse accent maar
niet wil afleren is in de re
gel een vrolijk baasje. Hij zingt
dat het een l|eve lust is en dui
zenden mensen kopen zijn
grammofoonplaten. Nu wonen
er behalve in ons land, ook in
Canada Nederlanders. En dus
vloog een pittige ploeg Holland
se artiesten naar dit voormalige
emigratieland om eens te laten
zien wat er bij ons zoal te koop
is op amusementsgebied. Alles
onder leiding van meester-accor-
deonist John Woodhouse. De
laatste dag van het vertrek
stond iedereen bepakt en gezakt
in de hal van het hotel.
sterzanger Tober ontbrak. j£j
was nog even de stad in!, j
vveest. Toen hij haasje-ra^*
zijn bullen naar beneden wS
halen was dit reeds gebe£,elc
zijn 'room' was leeg. De kaj-oer
meisjes vertelden dat een l£an
vast de spullen had meegu d
men. Tot nu toe is de
zek
spoorloos en zat Ronnie zoiu-Ug
bagage, paspoort incluis. Degen
nadese politic stelt een on^er
zoek in. E
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■UI
Tonny Schutten: WEEF MET PLE
ZIER. Uitg. Zomer en Keuning, Wagc-
ningen. Ariadne Handwerk-blblio-
theek deel 2. 88 pagina's; prijs
17,50.
Als tweede deel in de Ariadne Hand-
werk-bibliotheek is. na 'Borduur met
plezier", thans 'Weef met plezier' ver
schenen, met als ondertitel 'vrij wer
ken op eenvoudige weeframen'. Tonny
Schutten levert hiermee een doelmati
ge metgezel voor degenen die op het
terrein van 'vrij weven' met eigen
Ideeën iets goeds willen bereiken. De
eerste vier hoofdstukken handelen
over het rondweven op een wiel, kar
ton of ring. Deze in Nederland al ge
ruime tijd populaire bezigheid is een
grove variatie op de aloude Tenerife-
techniek.
Wat men in 'Weef met plezier' onder
rondweven verstaat wordt duidelijk,
met o.m. enkele knappe voorbeelden
van open weefsels en excentrisch op
gespannen cirkels, beschreven. Het
kan resulteren in het vervaardigen
van wandversiering, decoratie (voor
de ramen), tassen, onderzetjes, enz.
Het hoofdstukje 'als het fout gaat'
biedt heel practisch uitkomst bij gere
zen moeilijkheden.
Goede instructies worden gegeven
voor het 'raamweven'. Voor het zelf
vervaardigen van weeframen treft
men beschrijvingen aan. Wie weinig
kleurgevoel bezit kan een doelmatig
steuntje vinden in hoofdstuk 8. We
komen voorts hoofdstukken tegen
over kelim, gobelin en knoopwerk
met wat algemene opmerkingen en
aanwijzingen. Voor een eigen ontwerp
verwijst schrijfster graag naar de na
tuur, waar vorm en structuur a.h.w.
voor het grijpen liggen en laat verder
materiaal, kleur en weefsel bepalend
voor de vorm zijn. Rest ons nog te
melden dat opgenaaide takken, droog
bloemen, denneappels e.d. ook nog
een plaatsje tussen het weefwerk met
plezier vonden en dat dit geknutsel
met plantaardig materiaal ons altijd
wat geforceerd aandoet.
Tonny Schutten completeert haar uit
gave met afbeelding en bespreking
van enkele traditionele getouwen. Het
bevreemdt ons dat over het gebruik
van eenvoudige, practische weeftoe-
stellen, die al heel voordelig in Neder
land te koop zijn, angstvallig wordt
gezwegen.
Al met al is het een fleurig boek ge
worden met veel goed gefotografeerde
voorbeelden in zwart/wit en in kleur
en zeer overzichtelijk een her
haling van het onderwerp, waarover
het betreffende hoofdstuk handelt, bo
venaan iedere bladzijde.
We zijn benieuwd wat er na 'borduur
met plezieri en dit 'Weef met plezier'
als derde plezierige bezigheid bij Zo
mer en Keuning uit de bus zal ko
men.
R.D.-S.
Van onze correspondent
EINDHOVEN Zaterdagnacht is een
Eindhovense pompbediende beroofd
van 230. Even na het middernachte
lijk uur drong een met een lucht
drukpistool gewapende jongeman zijn
kantoor binnen en eiste de sleutel
van een muurkluisje, waarin zich de
verdiensten van die avond bevonden.
Deze sleutel was er echter niet. Daar
op nam de overvaller 230 gulden uit
de geldtas van de pompbediende en
verdween te voet.
lieer
■■■■■■«■■■■■■■■■iiiaonsiar
111e
elfs
twe
bal
espe
VOLENDAM Een sportvliegf10?-
van het type Cessna 172, bestir,.!1
door de heer W. A. Moelker uit f~
sendaal, heeft zondagmorgen een u
ding gemaakt op een weiland bij r
lendam. De heer Moelker, die op I
solovlucht van het vliegveld s«S0U
(NB) naar Texel was, vond het
te slecht om door te vliegen.
Een instructeur van het vlieg
Seppe heeft het toestel later naar
versum gevlogen.
i r: H
In de
laneg
