Terug naar de onderhandelingstafel.
Heren van de Industriebonden,leest u ookeven mee?)
Hier zijn defeiten.
Wij zijn niet tegen veranderingen in de inkomens
verhoudingen. Maar dat is een nationale zaak, waarover moet
worden beslist op basis van feiten. En van onderzoek.
Wij willen eraan meewerken, dat de feiten zo snel mogelijk op
tafel komen. Maar de zaak moet niet nu worden uitgevochten
bij de onderneming.
Wij, werkgevers, willen graag een eind aan het conflict.
Niemand is er bij gebaat. Maar dan moeten we écht kunnen
onderhandelen. En niet een onwrikbaar standpunt tegenover
ons vinden met bovendien stakingsacties als mes op tafel.
Wij vragen aan u de ontwikkelingen te blijven volgen.
En zelf te oordelen. Vanuit de feiten. En u, heren van de
industriebonden: we hopen tot spoedig ziens.
Deze pagina gaat over
verdienen in Nederland
Er wordt gestaakt in Nederland. In de metaal,
in de textiel en straks misschien ook in andere
bedrijven. U leestelbe dag weer welke ondernemingen
aan de beurt zijn voor nieuwe acties. Kranten, radio
en televisie hebben de zaakvan diverse kanten belicht.
Maar veel mensen begrijpen langzamerhand echt
niet meer waar het precies om gaat. Er rijn mis
verstanden, er is onbegrip. De situatie is onduidelijk.
Wij vinden dat u recht hebt op de feiten. Opdat u
zelf kunt oordelen.
Dit is niet zomaar een staMngsconffict.
Het is dit keer niet zoals met andere stakingen.
Meestal ontstaat een staking als de werkgevers in
tegenstelling tot de vakbonden menen dat de gestelde
looneisen meer kosten dan verantwoord is. Als de
werkgevers nu aan de eisen van de industriebonden
gevolg zouden geven, zou hun dat géén extra geld
kosten.
Waarom geven ze dan niet toe? Omdat dan
onrecht wordt gedaan aan grote groepen werknemers
die in koopkracht belangrijk achteruit zouden gaan.
Werknemers bovendien die door de industriebonden
uit het overleg worden geweerd. De bonden willen
zonder hen beslissen over hen. En dat vinden wij niet
eerlijk.
Om de uitgangspunten van beide
partijen goed te kunnen beoordelen, moeten
we uitgaan van het vorig jaar gesloten
Centraal Akkoord.
Doel daarvan: bestrijding van de
geldontwaarding door middel van matiging
van loon- en prijsstijging in 1973, maar
zonder de koopkracht aan te tasten.
Daarop vonden vertegenwoordigers van de
vakbeweging, de werkgevers en de regering
elkaar.
Wat willen nu de industriebonden?
Zij vinden dat de lonen zo veel mogelijk met
centen moeten worden verhoogd - en niet
met procenten - om de inkomens naar elkaar
toe te trekken. Dit is niet het doel van het
Centraal Akkoord, dat uitging van
loonsverhoging en vergoeding van de
prijsstijging in procenten. Wel werd bij dat
Akkoord afgesproken dat de laagstbetaalden
er in ieder geval op vooruit zouden gaan.
Ondanks dat Centraal Akkoord zal
trouwens de koopkracht van veel mensen er
dit jaar toch al op achteruitgaan. Dat komt
- afgezien van wat de bonden willen -
door de belastingen en de sociale lasten.
Dit zijn de cijfers.
Kijkt u maar naar het nu volgende
overzicht van vijf verschillende toongroepen
(waarbij het vertrekpunt is dat de prijzen
met 71% en de tonen met 31% zullen stijgen
en daar overheen een prijscompensatie
wordt gegeven van 7% - dit wordt in totaal
10f%):
Bruto jaarloon '72
Gemiddeld
Meer of minder
(incl. vakantietoeslag)
per maand
koopkracht '73
f 12.000
f 1.000
0,02%
f18.000
f 1.500
W
f25.500
f2.125
-0,9
f40.000
f3.333
0,7
f66.000
f5.500
-2,4
En waartoe leiden nu de eisen van de
industriebonden Hun "centen in plaats van
procenten"-standpunt met een maximum
van 250 gulden vergoeding per procent
prijsstijging. Hier staat 't:
Bruto jaarloon '72
Gemiddeld
Meer of minder
Oncl. vakantietoeslag)
per maand
koopkracht '73
f 12.000
f 1.000
1,8%
f18.000
f 1.500
1,1%
f25.500
f2.125
-1,8%
f40.000
f3.333
-3,6%
f66.000
f5.500
-6,1%
Tijdens de onderhandelingen hebben
de werkgevers zich bereid getoond tegemoet
te komen aan veel eisen van de bonden;
veelal ten gunste van de lagerbetaalden en
ten laste van de hogerbetaalden.
Maar wij stelden wél als voorwaarde
- en niemand zal dat toch onredelijk vinden -
dat die hogerbetaalden er dan zelf ook over
zouden mogen meepraten. Datzelfde geldt
trouwens voor de wens van de bonden om
iedereen onder de cao te laten vallen.
Bonden willen het onderste uit de kan.
Op 30 maart waren de werkgevers in de
metaal bereid in te gaan op een voorstel van
professor Goudzwaard, die als onpartijdig
voorzitter een nieuw gesprek had geleid.
Dat voorstel kwam vergaand tegemoet
aan de verlangens van de industriebonden.
Het kwam voor de laagstbetaalden precies
neer op de koopkracht-verbetering die de
bonden zelf willen. En het hield voor de
hogere inkomensgroepen een beperking van
de prijscompensatie in. Kijkt u maar:
Bruto jaarloon '72
Oncl. vakantietoeslag)
Gemiddeld
per maand
Meer of minder
koopkracht V3
f 12.000
f 1.000
1,8%
f18.000
f 1.500
1,0%
f25.500
f2.125
-1,5%
f40.000
f3.333
-1,4%
f66.000
f5.500
-3,7%
Toch zeiden de industriebonden nee.
Zij willen het onderste uit de kan: niemand
meer dan 250 gulden vergoeding per procent
prijsstijging. Zij willen hoe dan ook
achteruitgang voor grote groepen
werknemers. Maar dat kan toch moeilijk een
redelijk uitgangspunt voor overleg zijn?
Wij gaan er niet mee akkoord,
dat niemand meer dan die 250 gulden krijgt.
Toch hebben wij nóg een toenaderingspoging
gedaan: onderzoeken of degenen die aan
spraak maken op méér dan 250 gulden niet
te veel zouden krijgen. Mocht dat zo zijn,
dan zijn we bereid, in overleg met de
betrokkenen, een correctie toe te passen.
Maar de industriebonden blijven erbij
dat zij persé nu hun voorstellen geaccepteerd
willen hebben. Overal breken zij de
onderhandelingen af. En gaan over tot
acties die veel persoonlijke offers vragen en
miljoenen guldens schade aanrichten.
'Is dat het waard?
e%e vrr
vosWnJ!;„A
Dit is een publikatie
van de gezamenlijke werkgevers die te maken hebben
met de industriebonden.
Adres: Prinses Beatrixlaan 5, Den Haag. Tel. 070 - 814171.
