'Ruimtevaarders' slopen
gifhal in de hoofdstad
dichtbij
Assistent-artsen een
uur in proteststaking
ommeiitaar
aiion Brando
Veiligheidsmaatregelen bij karwei van bijna miljoen
op de plaat - pop op de plaat-popopdep
Voorjaarspop
Vijf man opgepakt
voor taoijtdiefstal
Vlooteskader terug
Ontboezemingen van Cobi
hartprijs
Dollens
Volos
da
doodkistje
waddenrouw
T4;
t|UW/KWARTET VRIJDAG 30 MAART 1973
BINNENLAND
T5/K7
511 succes
Europa-Amerika-congres, deze
I t in Amsterdam gehouden, is geen
|l rslaand succes geworden. Het had
bezinning moeten worden op de
oudingen tussen Noord-Amerika
Vest-Europa in de toekomst, maar
is niet verder gekomen dan de
y\. stelling, dat er inderdaad een
f tussen deze twee machtsblokken
it. Aan een overbrugging van die
- if heeft het congres niets kunnen
'keic'
bd Cril
inb
is. is echter zeer twijfelachtig. Wel
m<! ii i
alle kanten, maar vooral van
Tikaanse kant, op aangedrongen
5t te maken met de vorming van
r politieke eenheid in Europa. Een
de grote moeilijkheden daarbij is
dat de gedachte van een vere-
1 Europa geen weerklank vindt bij
:e groepen jongeren. Het wantrou-
bij deze groepen tegen de EEG
w-Avat daarop zou moeten volgen, zal
ij ïurlijk alleen maar groeien als
it. dat er op bijeenkomsten van 'de
litalistische Internationale', zoals
in Amsterdam, zo luidkeels wordt
•aagd om meer Europese eenheid.
in dit opzicht is het grote Euro-
^(Amerika-congres geen succes ge-
ar dat hoeft geen ramp te zijn. Als
organisatoren er maar uit willen
dat men zich voor het creëren
nieuwe verhoudingen niet in de
ste plaats moet wenden tot de
is isen, die de dienst uitmaakten toen
oude verhoudingen groeiden.
lid:
protest tegen de belabberde toc-
id van de Noordamerikaanse india-
heeft 'Peetvader' Marlon Brando
'eigerd, zich als de beste filmacteur
1972 met een Oscar te laten
N*lerscheiden. Bij de uitreiking van
e eerbewijzen liet hij zich vertegen-
brdigen door een prinses van de
;'ra| ichen, die een boodschap voorlas,
irin Brando zijn landgenoten voor-
Als we dan niet de hoeder van
c (indiaanse) broeders kunnen zijn,
n we dan in elk geval óók niet
'."freden als hun beul'.
woorden mogen dramatisch klin-
ze zijn in feite niet veel dramati-
er dan de werkelijkheid waarin de
^ianen van de VS anno 1973 leven,
de loop der eeuwen beroofd van
I land en hur. cultuur, in deze tijd
er dan andere Amerikaanse ge
enschappen geteisterd door werk-
sheid. alcpholisme en zelfmoord,
sbl eten ze, in hun reservaten, zien
d te komen van inkomens die ver
1 leden het officieel nog aanvaard-
ir geachte armoedepeil liggen.
c, verspreidster van het sprookje van
5or verdorven roodhuid die pas in zijn
ion bent is, wanneer hij rechtschapen
vboys naar het leven kan staan,
'ft de Amerikaanse filmindustrie er
e™ llig toe bijgedragen, de indiaan vast
metselen in zijn positie van paria.
juist de beste filmacteur van
2, uitgerekend op hét jaarlijkse
nfestijn in Los Angeles, heeft ge-
nKl >beerd ietwat bij te dragen tot een
sverbetering van de indianen, is
ril! lr°m een eenvoudige daad van
htvaardigheid.
klinkt teleurstellend, maar is het
cite niet. Want het gezelschap dat
Amsterdam bijeen was, is niet
hikt om nieuwe bruggen te bou-
tusscn Europa en Amerika. De
louding tussen deze twee wordt
vergeleken met een huwelijk, dat
een fase doormaakt, waarin het
meer zo goed gaat tussen beide
elieden. Als alles nu maar grondig
dt uitgepraat, zal het wel weer een
e goed gaan, zo redeneerde onder
r de voorzitter van het congres in
AI, de Westduitser Walter Hall-
tecn knipoogje naar deze becld-
ak zou je kunnen zeggen, dat in
sterdam niet de huwelijkspartners,
r hun grootouders bij elkaar waren
imen. Het was "de gevestigde orde',
TTglde dienst uitmaakte. Het waren
1 het merendeel politici, die groot
geworden bij de oude ideeën en
ilen van direct na de oorlog, en
itukken uit het bedrijfsleven. Voor-
de grote Amerikaanse delegatie,
kennelijk veel betekenis toekende
de gebeurtenis in Amsterdam, was
leze betekenis veel te oud. Zo'n
j Ischap doet niet veel meer dan
getreden paden bewandelen. Het
zich moeten bezinnen op nieuwe
loudingen. maar als ze het over de
gheid had. ging het alleen maar
de NAVO; en als het over
lomischc betrekkingen ging. werd
lauwelijks kritiek gehoord op de
0 lige economische orde. Denken dat
ïek ,p d'e man'er de j°ngere generatie
Europa weer kunt interesseren voor
transatlantische verbondenheid' gc-
ronduit van wereldvreemdheid.
ilte
congres (nagenoeg geheel bekos
door het bedrijfsleven) was bijeen
•del Dmcn op initiatief van de Europese
reging. Of het congres propaganda
lach^eweest voor de Europese eenwor-
Van een onzer verslaggevers
AMSTERDAM De slopers zijn
als ruimtevaarders verkleed. Hun
polyester pakken worden via
flexibele buizen constant onder
druk gehouden. Ze werken aan de
sloop van de 'gifhal', een gebouw
aan het Noordzeekanaal, waarin
Philips Duphar onkruidverdel
gers produceerde totdat een ex
plosie daaraan in 1963 een einde
maakte en de ruimte bedekte met
een laag giftig stof.
Het sindsdien vergrendelde gebouw
moet nu verdwijnen in verband met
de verbreding van het Noordzeeka
naal. Veiligheids maatregelen en af
voer van het puin hebben de sloop-
kosten opgejaagd tot bijna één mil
joen. tien keer zoveel als een 'norma
le' sloop zou kosten.
Ie explosie in '63 haalde nauwelijks
de kranten. Philips repte niet over de
huidaandoeningen die de opruimers
van het stof opdeden. De schoonma
kers kregen een financiële vergoe
ding Na de schoonmaak werd het
gebouw weer een fris verfje gegeven.
Pas toen ook de schilders huidaandoe
ningen opliepen, besloot Philips dat
verder werken in deze ruimte niet
meer verantwoord was. In 1965 werd
het hele fabrieksterrein met gebou
wen voor tien miljoen aan Rijkswater
staat overgedaan, een forse prijs om
dat ook waterstaat op dat moment op
de hoogte was van het bestaan van
een 'gifhal'.
Een speciale werkgroep bestudeerde
de manieren waarop men van de gifti
ge rommel af kon komen Door ultra
violet licht zou het gif afbreken maar
in de praktijk kon men niet de hele
hal voldoende in dit licht zetten. Het
hele gebouw verwarmen tot twaalf
honderd graden celsius was een ande
re maar niet praktische manier. Slo
pen bleef als enrge mogelijkheid over.
Van het buitenland kon worden ge
leerd hoe dat moest met speciale
veiligheidspakken en andere maatre
gelen.
Bleef de vraag waar men met het
besmette puin moest blijven. In Ame
rika. Engeland en Duitsland hadden
precies dezelfde explosies ook een
aantal gifhallen opgeleverd. In Ameri
ka had men het puin gewoon begra
ven, in Duitsland ook, maar wel op
een eilandje in de Rijn. Drieëndertig
jaar mag daar niet in de grond wor
den gespit.
Rijkswaterstaat verzon het plan een
aantal met besmet puin geladen lich
ters af te zinken in het IJ-meer. Toen
de gemeente Amsterdam en een aan
tal Noordhollandse statenleden daar
achterkwamen ontstond groot rumoer.
Niet ten onrechte werd gevreesd voor
besmetting van het IJ-water. Ons
dichtbevolkte landje kon het storten
van dit soort puin niet verdragen.
Tenslotte werd besloten de lichters in
een zeewaardig schip te la'den en naar
de Atlantische Oceaan te brengen, 360
mijl uit de Spaanse kust. Daar zullen
Na het werk spoelen de in een soort ruimtevaartpakken geklede slopers zich tweemaal grondig af. Na
het uitkleden volgt dan nog eens een (derde) douche.
ze in een diepte van vierduizend me
ter verdwijnen. Toestemming woor dit
plan werd gekregen van de internatio
nale commissie die het afvallozen in
open zee controleert krachtens de con
ventie van Oslo. Men acht de- lichters
door lagen staal en beton voldoende
verzegeld.
Twee douches
Deze week oefenen de slopers nog in
hun als balonnen opgeblazen pakken.
Die hoge luchtdruk voorkomt bij
scheuren van het pak dat stof naar
binnen dringt. Na het werk passeren
zt twee douches waar de pakken van
stof worden ontdaan. Voor alle zeker
heid is het ze verboden de pakken bij
het uittrekken aan de buitenkant aan
te raken. Onder de pakken worden
nog eens speciale overalls en onder
goed gedragen. Als ze dat uit hebben
gaan ze opnieuw onder de douche en
wassen ook hun haar. Een dokter
controleert daarna telkens hun condi
tie.
De mannen zullen in twee ploegen
van vier elk vier uur aan een stuk
werken. Per intercom staan ze in
verbinding met elkaar en de leiding
van de sloop. De slopers zijn tijdens
het werk uitgerust met handsproeiers
waarmee het puin constant nat wordt
gehouden om stofverspreiding te voor
komen.
Er wordt zó gewerkt dat geen puin
van grote hoogte kan vallen. De
sloopkraan is uitgerust met een
sproei-installatie om het stof nat '.e
houden dat ontstaat bij het laden in
de lichters, die in een speciaal gegra
ven haven naast de hal afmeren. Het
sproeiwater wordt in een speciaal aan
gelegde goot rondom het gebouw op
gevangen. gefilterd en gecontroleerd
voordat het op het Noordzeekanaal
wordt geloosd. Ook de afvoer van de
douches is op deze filterinstallatie
aangesloten. Het werkterrein is zo
met afrasteringen van de omgeving
afgezonderd dat de toegang alleen mo
gelijk is via sluis- en douche-ruimten.
De slopers, vrijwilligers, krijgen voor
het karwei dat acht weken zal duren
een extra beloning die loopt in de
honderden guldens per week. Ze moe
ten daarvoor maar vier uur werken
vooral om praktische redenen: een
sjekkie draaien is er binnen een po
lyester pak niet bij, je kunt niets
eten of drinken.
De mensen zijn voor dit werk niet
extra verzekerd. Volgens directeur L.
Korting van het sloopbedrijf hebben
besprekingen aangetoond dat de voor
zorgsmaatregelen zo goed zijn dat de
sociale verzekering het werk niet
meer als gevaarlijk bestempelt. Speci
ale verzekeringen werden daardoor
volgens de aannemer overbodig.
Deze week mogen zijn mannen nog
oefenen. Volgende week is het 'me-
nes'. Dan zal er in Amsterdam voor
het eerst zéér, zéér voorzichtig wor
den gesloopt
Van een onzer verslaggevers
AMSTERDAM De assistent-artsen in Amsterdam hebben gisteren
een uur lang actie gevoerd tegen hun 'bijzonder zware werkomstan
digheden'. De demonstratie die de specialisten-in-spe met nadruk
geen staking wensten te noemen, speelde zich af in vier Amster
damse ziekenhuizen.
door willem-jan martin
Een uiterst gemêleerd gezelschap alles
bij elkaar, de dames en heren die
hun jongste langspeelplaten stevig
onder de arm geklemd dit keer in
de rij staan voor de 'recensie-desk van
Trouw/Kwartet, teneinde hun
produkt van een gekwalificeerd
oordeel te laten voorzien. Dat oordeel
komt dan in zijn algemeenheid neer
op iets dergelijks als 'een weinig
schokkende .en voorjaarsselectie'.
Meer in het bijzonder ziet een en
ander er als volgt uit.
Allereerst DEREK THE DOMINOS
IN CONCERT (RSO Records Stereo
2671 101), een live-registratie van
ongeveer hetzelfde gezelschap dat ons
destijds verblijdde met het
schitterende dubbel-album Layla (and
other assorted lovesongs). Ongeveer,
want zoals bekend liet gast-gitarist
Duane Allman ongeveer twee jaar
geleden bij een motorongeluk het
leven.
Bij deze opnamen, die werden
gemaakt in de Fillmore East te New
York, valt het accent derhalve nog
meer op de activiteiten vanEric
Clapton, het andere gitaarwonder. En
Clapton draait, ook vocaal prima
evenals de ritme-sectie die bestaat uit
Carl Radle (bas) en Jim Gordon
(drums). Minder te spreken ben ik
over de verrichtingen van Bobby
Whitlock, die de diverse
toetseninstrumenten op bepaald niet
bijster inventieve wijze bewerkt en
die bovendien nogal eens scheef gaat
als hij meent vocale assistentie te
moeten verlenen. Maar toch valt dat
in het behoorlijk swingende geheel
eigenlijk minder op doordat de
aandacht van begin tot eind gevangen
wordt gehouden door het
verbijsterende gitaarwerk van Eric
Clapton. Misschien hadden sommige
nummers iets korter gekund, in een
stuk als het Let It Rain, dat maar
liefst zeventien minuten in beslag
neemt, zit bijvoorbeeld veel
overbodigs. Maar al met al ben ik dik
tevreden.
Evenals over THE BEE GEES, die op
hun LIFE IN A TIN CAN (RSO
Records Super 2394 102) weer precies
zo bezig zijn, zoals zij alleen dat
kunnen: gigantische bombast-
toestanden met veel geëcho, een
bende violen en het karakteristieke
hinnik-geluid van Robbin Gibb, maar
alles juist zonder die pretentie, die
soortgelijke probeersels zo
onverteerbaar maakt. Al zijn ook op
deze plaat de nummers lang niet zo
sterk als vroeger (een greep:
Massachusetts, Holiday, New York
Mining Disaster 1941, In The Summer
Of His Years, en zo zou ik nog wel
even door kunnen gaan), dingen als I
Don't Wanna Be The One, My Life
Has Been A Song en Living In
Chicago gaan met ruim gemak door
merg en been (vocral die Robin, oei).
Dan IKE TINA TURNER, het
dynamische echtpaar, met Let Me
Touch Your Mind (United Artists
UAS 29423). Soul natuurlijk, maar dit
keer van een nogal ongelijke
kwaliteit. Opvallend is het aantal
stoplappen, muziek die zo even,
zonder noemenswaardige inspanning,
uit de mouw wordt geschud (Annie
Had A Baby, Eraly One Morning,
Don't Believe Her). Hier en daar kan
ook zelfs regelrechte shitmuziek
Roy Harper
worden geregistreerd: Tina's
kompositie Popcorn wordt door een
blubberachtige producing, die
kennelijk voor de kookpot moet
doorgaan waarin de maiskorrels tot
de vermelde substantie verwerkt
worden, volkomen in de vernieling
geholpen. Maar de Turnertjes zouden
de Turnertjes niet wezen als er niet
ook weer een portie soul van
wereldklasse opgenomen zou zijn,
hartverscheurend (Let Me Touch
Your Mind, Help Him) of
onweerstaanbaar swingend (I Had A
Notion, Up On The Roof), zodat over
de hele linie genomen toch weer een
redelijk verteerbare elpee uit de bus
rolde.
Op de ritmische syncopen van hel
soulwezen is ook de elpee The World
Is A Ghetto (United Artists UAS 29
400 1) van War, de voormalige
begeleiders van Eric Burdon,
gebaseerd, al klinkt deze muziek iets
authentieker dan het aangepaste spul
van de familie Turner. War
musiceert vrij vrij aanstekelijk, maar
ze moeten het wel kernachtig houden:
een thematisch geval als City Country
City heeft te weinig te bieden om de
aandacht gedurende zijn volle lengte
vast te houden, terwijl ook op de
tweede kant wel eens meer
'gefreewheeld' wordt dan strikt
noodzakelijk is. De elpee zakt
daardoor een beetje in elkaar, en dat
is toch eigenlijk niet nodig.
Vervolgens zowaar een tweede solo
elpee van ex-Creedence slaggitarist
Tom Fogerty, die de mysterieuze
naam Excalibur (Fantasy F 9413)
draagt. Een nieuwe verzameling
rampspoed. Sinds zijn eerste wisten
we reeds dat Fogerty op eigen kracht
niks klaarmaakt dan een zoodje
onbehouwen hakwerk, en de
verwachting was dan ook dat
minimale verkoopcijfers de jongeheer
wel zouden ontmoedigen zijn eigen
weg binnen het popwezen nog verder
te beproeven. Dat is dus niet gebeurd,
en het enige wat ik na beluistering
van deze langspeelplaat kan zeggen is
dan ook dat ik dat jammer vindt.
Tot besluit het troubadourswezen.
Waarin om te beginnen Jim Croce
met Life And Times. Vriendelijke,
maar weinig opzienbare folk-buziek.
Veel meer valt er niet van te zeggen.
Af en toe wordt het tempo opgevoerd,
voor de variatie vermoedelijk, maar
dc kabbelende akoestiek blijft toch
leuker. Verder Rita Coolidge. Prima
stem, maar wat een suffig repertoire,
dat zeurt maar door, nergens een
uitschieter, een opleving of hoe noem
je dat zo gauw. Uitgerekend een
imitatie (van Peggy Lee in het aloude
Fever) is het enig verrassende aan
deze elpee The Lady's Not For Sale.
En dan uiteindelijk Roy Harper. Ik
heb deze gast in het Concertgebouw
nog eens een gitaar zien stuk slaan,
toen dat ding hem niet geheel zinde.
De heer Harper zal het mij dan ook
zeker niet kwalijk nemen dat ik
datzelfde heb gedaan met zijn elpee,
Lifemask.
In een brief aan minister Van Veen
(onderwijs en wetenschappen) herin
nert de afdeling Amsterdam van de
landelijke vereniging van assistent-ge
neeskundigen eraan, dat zij er steeds
herhaaldelijk op heeft aangedrongen
met spoed een regeling te treffen
voor de arbeidsomstandigheden van
artsen in opleiding tot specialist. Vol
gens de vereniging zou 36 procent van
de assistent-artsen meer dan 65 uur
per week werken. Al in 1971 werd
door de minister beloofd een werk-
°roep samen te stellen. Later werd
hem aan die belofte herinnerd maar
stappen werden niet ondernomen, al
dus de landelijke vereniging. Door
deze situatie was de vereniging 'he
laas genoodzaakt' de demonstratieve
actie tegen het uitblijven van maatre
gelen ten uitvoere te brengen. De
actie gisteren is gevoerd in het VU-
ziekenhuis, het Wilhelmina gasthuis,
het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis en
het St. Lucasziekenhuis.
Een woorvoerdpr van de Nationale
Ziekenhuisraad (NZR) zei gistermor
gen dat de actie niet nodig is daar er
al serieus overleg wordt gepleegd tus
sen de NZR en de landelijke vereni
ging van artsen in dienstverband.
Overigens heeft de voorzitter van de
Koninklijke Nederlandse maatschappij
tot bevordering van de geneeskunde
gezegd dat zijn organisatie volledig
achter het protest van de assistent
geneeskundigen staat.
ARNHEM In Arnhem zijn vijf
mannen aangehouden verdacht van
drie inbraken bij de N.V. Van Heug-
ten in Amersfoort. Zij maakten er in
totaal 317 dozen met tap'jttegels buit
met een waarde van 80.000 galden
Vier mannen werden donderdag aan
gehouden terwijl ze h mg wren een
partij tegels uit eenkelder in Arnhem
in twee vrachtwagens te la.len. Kor;
erop volgde de arrestatie van de vijf
de man. Slechts een deei van dc
totale buit is achterhaald.
De arrestanten zijn: de 58-jarige J. P.
uit Arnhem in de onderwereld
bekend als Haarlemse Joep-, de 32-
jarige H. de G. ook uit Arnhem en
drie inwoners van Utrecht; de 36-
jarige J. de O, de 26-jarige G. van E.
en de 20-jarige L. C.
De politie kwam in deze zaak tot een
oplossing doordat in Arnhem tapijtte
gels ver beneden de prijs aan dp man
werden gebracht.
DEN HELDER Gistermiddag is
h.in. 'Zeven Provinciën' teruggekeerd
in de haven van Den Helder. Na een
reis van zeven weken samen met de
h.m. Holland en de h.m. Amsterdam
naar Engeland de Azoren, de Bermu
da-eilanden en de Verenigde Staten.
'Jij hebt allemaal tan die ideeën
die zo -acommercieel zijn', kreeg
Cobi Schreijer enige tiid geleden
te horen van Hans Keilerman, di
recteur var de, naar zijn eigen
woorden, 'swingende platenmaat
schappij' Negram in Heemstede.
Cobi. hartstochtelijk de zogenaam
de kleinkunst toegedaan en zelden
zonder een gitaar te signaleren,
had zich tot de maatschappij ge
wend met het voorstel een lang
speelplaat aan de emancipatie (van
dc Vrouw natuurlijk) te rcijden.
Directeur Keilerman, wel swingend
maar niet gek. liet weten er geen
brood in te zien Dat klonk Cobi
bekend in de oren: hij had ook al
zoiets gezegd, toen zij een paar
laar eerder met het a-commerciële
idee kwam aanzetten grotendeels
uitgestorven 'straatroepen' op de
olaat vast te leggen. Ga maar naar
Bovema, zei Keilerman toen. Bove-
ma wilde wel, maar alleen met
Johnny Jordaan en Tante Leen als
roepers. En dat wilde Cobi Schreij
er weer niet, want op die manier
De Nederlandse Hartstichting
heeft een persprijs ingesteld voor
die journalist die of dat blad dat
door zijn publikaties het best mee
helpt bij de bestrijding van hart
en vaakziekten. Die eerste prijs
van drieduizend gulden is gewon
nen door een redactieteam van het
ook door heren veelgelezen dames
weekblad Margriet, dat in septem
ber en oktober 1971 een serie arti
kelen publiceerde onder de titel
'honderdtwintig per dag' het
dagelijkse aantal mensen bij wie
in ons land een hartinfarct wordt
geconstateerd. Namens haar blad
heeft hoofdredactrice Hannie van
der Horst de prijs aangepakt. Zo
had 'm maar heel even in handen,
want ze gaf de drieduizend gulden
direct weer terug aan de stichting
met het verzoek het geld te beste
den aan de operatie van een Indo
nesisch hartpatiëntje
R
Omdat de Holland-Amerika Lijn in
de honderd jaar van zijn bestaan
zoveel goeds voor de haven van
New York heeft gedaan staat
althans in een proclamatie van do
staat New York wordt het
eeuwfeest niet alleen in Holland,
maar ook in Amerika gevierd.
Gouverneur Nelson Rockefeller
van New York heeft daartoe de
twaalfde april uitgeroepen tot de
'Dag van de Holland-Amerika
Lijn'.
Onder al dat goeds rekent de gou
verneur niet alleen de tweehon
derd miljoen ton lading die de
HAL in die eeuw naar New York
heeft vervoerd, maar ook de vele
honderdduizenden toeristen, zaken
mensen en emigranten.
zou de door haar beoogde authen
ticiteit mooi naar de knoppen
gaan. Haar principiële stellingname
werd beloond, niet door Bovema.
maar door Negram, die haar wel
eerst een blauwtje had laten lo
pen, maar bij nader inzien toch
met haar in zee wilde. Die emanci
patie mocht Keilerman dan (nog)
niet zien zitten, hij voegde er aan
toe dat die 'straatroepen' nu ivel
zouden kunnen.
En zo kon er nog geen week
geleden een klein feestje icorden
gevierd in een bruin café bij de
Noordermarkt in Amsterdam ter
gelegenheid van de verschijning
van de langspeelplaat 'Wie maakt
me los!' Cobi liet zich door Hans
kussen en zich 'Kobus' noemen; de
vogels zongen en buiten scheen de
zon. Maar onder een glaasje sherry
liet Cobi die middag wel weten dat
die emancipatieplaat nog steeds in
haar brein rondtolt. Het moet een
plaat worden met proza, poëzie en
cabaret die aan de voortsschrijden-
de emancipatie een wezenlijke bij
drage levert, want 'alleen maar
cabaret om de leuke woordspelin
gen is wel aardig, maar er moet
iets meer bij.'
Zolang ze het zonder plaat moet
stellen, reist Cobi Schreijer met
een emancipatieprogramma het
land door. Vanavond en op 5 en 6
april komt ze er mee in de Waag-
taveerne aan het Spaarne in Haar
lem. Ze noemt het 'een ontboeze
mend programma over, met. door,
tegen en van de vrouw', dat ze
presenteert onder de titel: 'En als
vrouxo zeg je dan.Intussen
houdt ze nauwlettend de verkoop
cijfers van haar plaat in de gaten.
Als die gunstig uitvallen, raakt
misschien zelfs Hans Keilerman
nog geëmancipeerd.
Het is maar de vraag of mét het
verdwijnen van de Barend Servet
show (waarvan gisteravond de laat
ste aflevering te zien was) ook
Barends standaarduitdrukkingen
'peu nerveu' en de verwonderde
uitroep 'pollens' in onbruik zullen
raken. Volgens de KRO-gids komt
pollens zelfs officieel in de volgen
de editie van de Dikke Van Dale
te staan. Studio is er trouwens ook
achtergekomen, dat pollens hele
maal geen uitvinding is van Ba
rend, zijn makers of welke Servet
figuur dan ook. De kreet staat al
jaren op een flipperkast in de
Amsterdamse kunstenaarssociëteit
De Kring en daar komt toevallig
Servet-veroorzaker Willem R.
Schippers nogal eens.
Een van de paradeoaardies van de
Amsterdamse Hortus Botanicus, de
agave coccinea. is gisteren ook in
de prijzen gevallen. De agave, die
het 'certificaat voor cultuur' ver
wierf, hoorde lot de inzendingen
van de gezamenlijke horti botanici
in het land op de Floriade. Een
internationale jury heeft daar het
(goed-)keurend oog over laten
gaan en gisteren werden de priizen
dan in het paleis op de Dam
uitgereikt. Amsterdams burgemees
ter Samkalden was er die moest
de prijzen uitdelen de koningin,
maar de agave zelf niet. Daar is
deze exotische plant iets te fors
voor: zijn bladeren zijn drie meter
lang en vijftig tot zestig centime
ter breed en verder weegt de ko
los. Europa's grootste, zo'n driedui
zend kilo. Wie deze naar schatting
tachtigjarige agave van dichtbij
wil zien. moet er dus voor naar de
hoofstedelijke Hortus aan de Plan
tage Middenlaan.
Een naamloze zeehond ligt in zijn
rijkelijk met bloemen gevulde
doodkistje op de beurs Hobby '73'
model voor al zijn mede-zeehonden
die onder andere dor het mas
satoerisme op de Wadden zijn
omgekomen (zie ook 'wadden-
rouw).
Op de derde beurs voor vrijetijds
besteding 'Hobby '73 (die tot en
met zondag in de Haagse Houtrust-
hallen) heft de landelijks vereni
ging tot behoud van de Waddenzee
uit Harlingen een morbide stand
ingericht. In een vertrek dat een
rouwkamertje voorstelt is een zee
hond opgebaard in een kistje afge
biesd met kant.
Cees Zwaard uit Rijswijk, lid van
de vereniging, zegt dat er voor het
eerst zo agressief aan de weg
wordt getimmerd. 'We zijn vooral
tegen het massatoerisme in het
Waddengebied. Dat moeten de
mensen maar eens goed in hun
oren knopen. Het is niet alleen die
akelige vervuiling, maar het zijn
ook de mensen die de rust van de
dieren verstoren.' Volgens de vere
niging is uit een telling gebleken
dat er nog zeshonderd zeehonden
op de Wadden leven. Vier jiar
geleden waren dat er nog 1475.
Er zijn al boze reacties van bezoe
kers geweest over de stand waar-
mee de vereniging leden probeert
te winnen. 'Naar de Wadden mo
gen we ook al niet meer', zeiden
ze. Cees Zwaard vindt dat men bij
een bezoek aan het natuurgebied
vee! milieubewuster te werk moet
gaan. De auto moet bijvoorbeeld
thuisgelaten worden. Teksten cp
de zwarte schotten: 'Blijf met je
poten van de Wadden af, ook u
dus' en 'Trouwens die Wadlopers
kunnen beter aan de vierdaagse
meedoen, dan krijgen ze aan 't
eind nog een medaille ook.'
'Simpkinsü!'
