(Veteranen uit Vietnam
worden ongelijk beloond
°eronisten gereed om macht over te nemen
Terugkeer van krijgsgevangenen werd show van patriottisme
JjOÜ'W/KWARTET ZATERDAG 10 MA ART 1973
BUITENLAND T17/K15
loor Jelte Rep
zou worden opgeheven. Deze tegen
stelling dateert nog uit het eind van
de jaren veertig en het begin van de
vijftiger jaren, toen dictator Perón
met hulp van de tijdens de oorlog
opgebouwde deviezenreserves de posi
tie van de massa der bevolking aan
zienlijk verbeterde en hen vooral via
het machtige peronistische vakver
bond CGT in het nationale leven
integreerde. Hij deed dit alles aanvan
kelijk zonder de positie van de rijke
ren aan te tasten.
Deze politiek en alle begeleidende
pseudo-religieuze fanfare maakten
Perón tot een aanbeden idool van de
'massa zonder hemden'. Maar het geld
raakte in de jaren vijftig op, de
problemen namen op tal van terrei
nen toe en de strijdkrachten, de kerk
en de middenklasse keerden Péron in
toenemende mate de rug toe. De
vrees, dat de lagere klassen en de
vakbeweging hem tot een steeds radi
calere politiek zouden dwingen, nam
toe en in 1955 joegen de militairen
El Lider Perón het land uit.
Onbestuurbaar
Van 1955 tot 1966 is gepoogd het land
langs democratische weg zonder pero
nisten te regeren. Het bleek onmoge
lijk. Vanuit zijn ballingsoord nabij
Madrid bleef Péron z'n beweging met
flair leiden en z'n mythe groeide nog
naarmate hij langer wegbleef. Toen
de in 1966 ingestelde militaire dicta
tuur evenmin met succes werd be
loond, lanceerde de militaire presi
dent Lanusse in 1971 zijn plan tot
'nationale verzoening', dat morgen
moet uitmonden in algemene verkie
zingen waaraan ook de peronisten
weer mogen deelnemen, en dat de
rentree van de burgers in de politiek
betekent.
Vorig jaar november mocht Peron zelfs
weer enkele weken naar Argentinië
terugkeren. Ongetwijfeld een poging
van Lanusse om het vergrijsde idool
en zijn zorgvuldig gecultiveerde ima
go aan de directe waarneming van
zijn volgelingen bloot te stellen met
alle eventuele ontluisterende en
ontmythologiserende gevolgen van
dien. Het ziet er echter niet naar uit,
dat Lanusse in dit opzicht is geslaagd,
maar dat zal morgen moeten blijken.
Maar ook met peronisten in een de
mocratisch gekozen landsbestuur zal
Argentinië nog heel wat barrières
moeten overwinnen om de opgaande
lijn te heroveren. Zo is er de ernstige
stagnatie op sociaal-economisch ter
rein, die zich manifesteert in een
teleurstellende produktie, ernstige
handelstekorten, een voortsnellende
inflatie (vorig jaar 64,3 procent), een
werkloosheidscijfer van meer dan tien
procent, overmatige kapitaalvlucht en
schandalige armoede. Wat eigenlijk
een onverteerbare zaak is in een land,
dat vijf keer zo groot is als Frankrijk
en slechts 24 miljoen inwoners telt,
dat een overvloed aan vruchtbare
grond en mineralen bezit, dat een
gezond klimaat en een homogene be
volkingsstructuur heeft, en dat daar
om een potentiële wereldmacht mag
heten.
Dat Argentinië z'n grote mogelijkhe
den niet weet waar te maken, kan
behalve aan de economische crises
zeker ook worden toegeschreven aan
de chronische malaise op moreel en
interllectueel terrein. Het ontbreekt
de Argentijnen duidelijk aan nationa
le doelgerichtheid, geloof in de toe
komst en vertrouwen in zichzelf. De
doorsnee-Argentijn leeft van dag tot
dag en is vaak een opportunist, die
probeert op het juiste moment met
minimale inspanning zijn slag te
slaan en dan te verdwijnen naar bete
re oorden.
Moreel
Alleen al in de jaren zestig verlieten
niet minder dan 4,8 miljoen mensen
bijna allemaal goed opgeleid en/of
welgesteld het land. In dezelfde
periode kwamen ongeveer vijf miljoen
mensen, meest arme ongeletterde Bo-
livianen en Paraguayanen, het land
binnen. Momenteel houden nog één
miljoen Argentijnen er een Italiaans
paspoort op na, terwijl meer dan
honderdduizend mensen Brits staats
burger wensen te blijven. Wat niet
duidt op overmatig vertrouwen in de
toekomst en op de noeste wens in
Argentinië wortel te schieten, zoals
Europese kolonisten, dat eens in
Noord-Amerika deden. 'De Argentij
nen hebben alles, maar missen
zichzelf, merkte een scherpzinnige
waarnemer niet lang geleden op.
Het gebrek aan nationale identiteit en
eenheid komt ook tot uiting in de
verbitterde verhouding tussen Buenos
Aires en de provincies. De hoofdstad
ligt aan de Atlantische kust en kijkt
voor economische en culturele en an
dere zaken bij voorkeur naar Europa,
terwijl het zijn achterland hooghartig
de rug toekeert. De Portenjos inwo
ners van Buenos Aires kijken neer
op de 'cabecitas negras' (zwarthoof-
aen) uit de provincie, daarbij doelend
op de bruingebrande gezichten van de
boerenbevolking. Een telefoontje van
Buenos Aires naar een provinciestad
levert weinig problemen op, maar het
kan soms dagen duren voor een ver
binding tot stand wordt gebracht tus
sen twee provinciale hoofdsteden. Bu
enos Aires wordt met moderne straal
vliegtuigen zeer frequent verbonden
met de regionale centra, maar tussen
de twee industriesteden Cordoba en
Rosario vliegt slechts een keer per
week een ouderwets propellorvlieg-
tuig. Kortom het hele land lijkt te
bestaan ten gerieve van Buenos Aires.
Doorbreken
De bruisende Perón wist in de na
oorlogse jaren het gebrek aan natio
nale doelgerichtheid en de overmaat
aan onheilsstemming tijdelijk te door
breken, al was het vaak met minder
smakelijke demagogische middelen.
Het is niet erg waarschijnlijk, dat dit
de peronistas en hun zetbaas Campora
na de verkiezingen althans op
korte termijn ook zal lukken. Ook
al vergelijkt Campora Argentinië van
daag de dag met 'een fles champagne,
die sinds Peróns verdrijving in 1955
in de kelder heeft gestaan. Als wij
peronisten nu Je kurk verwijderen,
zal er een natuurlijke explosie vol-
)e rode loper was uitgerold,
^erikaanse vlaggen wapperden
q kinderhandjes. Een militaire
rehaag stond stram in de hou-
ing. 'Welkom thuis, pracht ke
els', zei het ene spandoek. Een
nder deelde mee: 'Wij houden
jullie' en in kleinere letters
>egde het eraan toe: 'Jezus
judt van jullie'.
L toen de eerste lichting vrijgelaten
merikaanse krijgsgevangenen de
iegtuigtrap afdaalde, begon het pu-
iek 'Voorwaarts christen-strijders' te
igen. Alleen de familieleden stoor-
n zich niet aan alle militaire hoem-
i en stortten zich in de armen van
in mannen. 'Stoor me niet, ik moet
fc vlag groeten', waren de eerste woor-
n, waarmee één van de vrijgelatenen
priteerd zijn vrouw begroette.
>el Amerika kon meegenieten van
peratie Thuiskomst', de codenaam
or de terugkeer van de Amerikaanse
jgsgevangenen. Miljoenen tv-kijkers
ikten ontroerd bij de herenigings-
erelen, die zich op Amerikaanse
egvelden afspeelden. Zelfs de jour-
listen en politici huilden van ont
ering. Dit was immers de bekroning
de lange Vietnamese oorlog: de
ijgsgevangenen komen vrij. Dit was
'eervolle vrede'. In de krijgsge-
ngenen had Amerika eindelijk sol
ten gevonden, die het als helden kon
ijuichen. En dat gebeurde dan ook.
Igens president Nixon hadden de
lerikaanse krijgsgevangenen 'de
est barbaarse behandeling' onder-
an. Het zouden menselijke wrakken
n. geestelijk geknakt en lichamelijk
broken door een honger-dieet en
we behandeling. Maar het waren
rngezonde kerels die door Hanoi
arden vrijgelaten. Het leger artsen
and voor joker. Toen één van de be-
jde Amerikanen onderzocht moest
irden, ging hij op de grond liggen,
ukte zich 50 keer op en liep daarna
zijn handen de onderzoekingska-
er rond. De man had zes-en-een-half
ir in krijgsgevangenschap gezeten,
lestelijk waren de oud-krijgsgevan-
nen op het eerste gezicht ook ge-
eel in orde. En hun vaderlandsliefde
:ek op vijandige bodem welig te zijn
roeid. Toen zij weer voet op Ameri
kaanse bodem zetten, ontvouwde één plicht van de krijgsgevangenen. De
van hen een zelf gemaakt spandoekje,
dat te lezen gaf: 'God zegene Amerika
en Nixon'. De eerst aangekomen krijgs
gevangene sprak in de gereedstaande
microfoon: 'Wij zijn dankbaar dat wij
de kans hadden ons vaderland onder
moeilijke omstandigheden te dienen.
Wij zijn onze opperbevelhebber (Nix
on) en ons land oprecht dankbaar
voor deze dag'. De emotie verstikte
zijn stem, toen hij uitbracht: 'God ze
gene Amerika'. Al zijn metgezellen
hadden gelijksoortige dankwoorden
voor de opperbevelhebber, het vader
land en God. Het leek afgesproken
werk en dat was het dan ook.
•Operatie Thuiskomst' blijkt één van
de meest nauwkeurig geplande opera
ties uit de Vietnamese oorlog te zijn
maar gelukkig ook de laatste. Tachtig
man waren zorgvuldig opgeleid in de
kunsten van de public-relations. Ieder
van hen kreeg twee krijgsgevangenen
toegewezen, die hij moest verwelko
men, moest voorbereiden op de terug
keer in de Amerikaanse maatschappij,
moest duidelijk maken wat (niet) te
zeggen en moest beschermen tegen
pers en publiek. De begeleiders wer
den persoonlijk verantwoordelijk ge
steld voor inbreuken op de zwijg-
oud-gevangenen schikten zich. Alsof
zij zich in handen van de vijand be
vonden, bleken zij aanvankelijk niet
veel meer te willen onthullen dan hun
naam, rang en legernummer.
Rode mieren
Wat de krijgsgevangenen later 'ont
hulden', versterkte slechts de hen op
gelegde heldenrol. Het krijgsgevangen
schap was een harde strijd om het be
staan geweest. Het voedsel was karig
en eentonig. Hun cellen waren dikwijls
kleine houten kooien. Er waren veel
ziekten en weinig geneesmiddelen.
Hun behandeling was wreed. Zo moest
een Amerikaan in een kuil vol rode
mieren staan, omdat hij ongehoorzaam
was geweest. Een ander zat tien maan
den in een kooi met een drie meter
lange ketting aan zijn enkel. Momen
ten van vreugde in hun kommervol be
staan waren de verkiezingsoverwinning
van Nixon en de kerstbombardemen
ten op Hanoi. Hoe hadden ze het vol
kunnen houden? 'Ik denk dat bij 99
procent van ons het kwam door het
geloof in God, de door de hardheid
van het bestaan verdiepte communica
tie met God', luidde het antwoord.
'Operatie Thuiskomst' in volle actie
Maar al spoedig bleek dat dit beeld al
te Hollywood-achtig was. De man die
in de mierenkuil zou hebben gezeten,
ontkende. Sinds oktober 1969 was de
behandeling goed. Er kwam toen beter
en meer eten. De gevangenen mochten
in groepen bij elkaar wonen en kregen
veel gelegenheid tot lichaamsoefenin
gen en recreatie. De eensgezindheid
was niet zo groot en het moreel was
niet zo sterk. Twee gevangenen werden
doodgezwegen omdat zij ondanks na
drukkelijk bevel van hun meerderen
een anti-oorlogsverklaring hadden af
gelegd voor radio-Hanoi. Er waren per
soonlijke en politieke geschillen, die
soms tot vechtpartijen leidden. Een
keer werd er een mes getrokken. Het
grootste geschilpunt was natuurlijk de
oorlog zelf.
'Wie heeft de oorlog gewonnen?', was
één van de eerste vragen die de oud
krijgsgevangenen hun begeleiders stel
den. 'Operatie Thuiskomst' had die
vraag natuurlijk voorzien en er ook
een antwoord op gevonden: 'Zuid-Viet-
nam heeft niet verloren en Noord-
Vietnam heeft niet gewonnen' (met
andere woorden: de oorlog heeft niets
uitgehaald). Desondanks bleven de
oud-gevangenen hun stoere taal spre
ken. 'Ik mag u eraan herinneren dat
wij Hanoi als overwinnaars hebben
verlaten. Wij keren niet terug als ver
slagenen. Wij komen terug met ere',
sprak één van hen plechtig.
Goed beloond
De krijgsgevangenen worden goed be
loond voor hun optreden. Hun achter
stallig salaris en de bonus van 5 dollar
per dag gevangenschap groeiden uit
tot een aardige som. Voor een piloot,
die zes jaar gevangen heeft gezeten,
lag zo'n 154.000 dollar te wachten. Bo
vendien werden hun gezinnen over
spoeld met aanbiedingen voor gratis
vakanties, gratis dit en gratis dat. De
oud-gevangenen krijgen een jaar lang
gratis een Ford tot hun beschikking.
En het bedrijfsleven heeft laten weten
dat het plaatsen wil vrijmaken voor
oud-krijgsgevangenen, die de militaire
dienst willen verlaten. Het is hen van
harte gegund. Tenslotte zit niemand
voor z'n plezier jaren in krijgsgevan
genschap en zal zijn kennismaking met
het veranderde Amerika genoeg pro
blemen geven. Want de krijgsgevange
Een van de vrijgelaten Amerikanen zwaait met ee n spandoekje, dat te lezen geeft: 'God zegene Ameri
ka Nixon'
ne keert terug in een wereld, waarin
Jezus Christus een Superstar is ge
worden, mannen lang haar dragen en
vrouwen broeken.
Maar is de voormalige krijgsgevangene
een grotere held dan de bijna 50.000
Amerikanen, die in een kist terug
keerden naar Amerika en zonder na
tionale fanfares werden begraven? Is
hij een grotere held dan de andere 2,3
miljoen Vietnam-veteranen? Tenslotte
had het overgrote deel van hen een
veel gevaarlijker karwei dan op veilige
hoogte en zonder zijn slachtoffers te
zien bommen af te gooien. De meesten
van hen waren geen militair van be
roep en moesten na afloop weer pro
beren mee te lopen in de burger
maatschappij. Maar bij velen van hen
zijn de wonden dieper en moeilijker
te genezen dan die van de oud-krijgs
gevangenen.
Zelf-medelijden
'Toen de krijgsgevangenen terug kwa
men, huilde ik', vertelde een in een
rolstoel gezeten Vietnam-veteraan aan
het weekblad Newsweek. 'Ik huilde uit
zelf-medelijden. Ik herinner me nog
hoe ik uit het vliegtuig kwam en dat
niemand me opwachtte. Ik ben jaloers
op de krijgsgevangenen, omdat zij kun
nen lopen. Zij waren vijf tot acht jaar
krijgsgevangene, piaar ik ben mijn ei
gen gevangene, omdat ik hierin ge
vangen zit'.
De Vietnam-veteranen hebben het veel
moeilijker dan de oud-strijders uit
andere oorlogen, zeggen psychiaters.
Maar voor hen werd de rode loper
niet uitgelegd. Dikwijls keerden ze te
rug in een vijandige omgeving. Voor
hen waren er geen gratis aanbiedingen
en zelfs geen voorkeursbehandelingen
bij sollicitaties. Ongeveer 225.000 vete
ranen hebben na hun terugkeer uit
Vietnam geen werk kunnen vinden.
Anderen hebben genoegen moeten ne
men met werk dat beneden hun kun
nen en hun opleiding ligt. Eén van de
eerste zwarte officieren, die in Viet
nam een groep mariniers aanvoerde,
werkt nu als chef-ober in een hotel.
Velen hebben nog minder geluk gehad.
'Als ik tegenwoordig solliciteer, vertel
ik niet eens meer dat ik een veteraan
ben', zegt een werkloze oud-strijder.
'Men denkt dan meteen dat je een tijd
bom of een verslaafde bent'. Naar
schatting 50.000 tot 100.000 veteranen
zijn als verslaafden teruggekeerd uit
Vietnam. Slechts een vijfde van hen
wordt daarvoor behandeld. Maar nie
mand wordt gereclasseerd. Eén op de
acht Vietnam-veteranen is op de een
of andere manier gehandicapt. Ruim
de heft is geestelijk gehandicapt.
De regering beschouwt hen echter niet
als helden. Voor hen geen rode loper,
geen eerbetoon, maar integendeel be
snoeiingen in de voor veteranen be
stemde budgetten. Minder geld voor de
militaire hospitalen, besnoeiingen bij
de militaire gezondheidszorg, een ster
ke bezuiniging bij het vakopleidings
programma voor veteranen en een mil
jard minder voor een werkgelegen
heidsprogramma, waarvan 61.000 vete
ranen profiteerden. De besnoeiingen
zijn niet drastisch, maar ruim voldoen
de om een veteraan het gevoel te ge
ven dat hij ongewenst is.
Een gehandicapte oud-strijder zag op
zijn tv-scherm 'Operatie Thuiskomst'
in volle actie. 'Iedereen die terugkeert
van die impopulaire oorlog, verdient
een dergelijke ontvangst, hoewel bij
de mijne er geen hoge piet op me
stond te wachten om me te kussen',
merkte hij cynisch op. 'Als verlamde
raak je eraan gewend door achter
deuren en door keukens te gaan. Dat is
nou niet bepaald leuk of goed voor je
ego. Je krijgt het gevoel dat er tegen
je gediscrimineerd wordt. En dat is
het ook precies: discriminatie'.
oor Ferry Versteeg
rgentinië is ©en onstuimig land, dat ondanks z'n ruime mogelijkheden en z'n overvloedige hulpbron-
ai nu al zo'n twintig jaar kampt met uitzichtloze economische, sociale en politieke problemen. Een
ad, dat vooral de afgelopen jaren in een heilloze cirkelgang raakte van politieke moorden, ontvoe-
ïgen, brandstichtingen en bomaanslagen enerzijds en uitzonderingswetten, willekeurige arrestaties
martelingen anderzijds. Een land, dat in 1946 zijn laatste echte vrije verkiezingen beleefde, de
[elopen zeven jaar zat opgescheept met een mi slukt militair regime en daarom de regels van een
mocratische samenleving lijkt te zijn verleerd.
ar uitgerekend in dit Argentinië
den morgen weer algemene verkie
zen plaats, die eindelijk weer de
irgang beloven naar een gezonder
"gerlijk-democratisch regime. Dat
hier geen harmonieuze ontwikke-
ig, maar eerder een noodsprong uit
1 slepende impasse betreft, mag al
fken uit het feit, dat de twee grote
iphanen uit de Argentijnse poli-
elkaar hebben beloofd zich niet
idaat te stellen voor het prese-
chap.
I zijn de 78-jarige ex-dictator Juan
t6n .geestelijk leider van de mach
ete politieke beweging van het
£d, de Justicialistische Partij, en de
"dige president, generaal Alejandro
tusse, de 53-jarige representant van
(strijdkrachten. Hun terugtrekking
t worden gezien als een serieuze
g de diepe kloof tussen de pero-
ten en de militairen te overbrug-
i die het land nu al bijna een
'art eeuw nauwelijks bestuurbaar
akt.
ekte^mpora
legendarische Peron, die eind vo-
I jaar voor het eerst sinds zijn
__jafting in 1955 Argentinië enkele
*en bezocht en thans weer in ge-
^jtogen ballingschap in Europa ver-
1 laat de tamelijk obscure 64-
pge ex-tandarts Hector Campora als
monistische kopman in het krijt tre
il. Campora koestert zich met gepas-
leerbied in de onsterfelijke mythe
Pde 'geniale Leider', omschrijft zich
pet openbaar als 'Pérons toegewijde
4 aar" en ^anteert tot ongenoegen
I de militairen de verkiezingsleuze
inipfcipora aan regering, Péron aan
I macht'. Campora wordt behalve
|m peronisten ook gesteund door
IMID-partij van ex-president Fron-
I en door een reeks splinterpartijt-
eraal Lanusse stuurde verrassend
^naaste medewerker Ezequiel Mar-
een begaafde luchtmacht-briga-
»n de ring als leider van de
rnaast opgetrokken Republikeinse
Mhe, die met een onbeperkte
buidel vanuit een luxe hotel in
bos Aires vooral de provinciale
iervatieven aan zich tracht te ver-
Men.
«[dier Martinez wordt wel de rol
■macht van 'het paard van de
nissaris', in dit land van de gau-
p een gevleugeld begrip, dat wor-
L'u een plattelandstraditie, volgens
fi voornoemd beest plaatselijke
denrennen pleegt te winnen. Niet
teldCpi omdat 't doorgaans het best
ï«7 hf-, \maar ook omdat zoiets de
-O/, ivan de lokale politiechef weerspie-
'Het paard van de commissaris' is bij
de verkiezingen van morgen overigens
volstrekt kansloos tegen de peronisti
sche kandidaat Campora, die volgens
door de regering gelaste opiniepeilin
gen 35 tot 40 procent van de stemmen
zal krijgen. Nieuwe, onlangs afgekon
digde kieswetten eisen echter, dat
morgen voor een definitieve verkie
zingsoverwinning een meerderheid
van de stemmen nodig is.
Nieuwe ronde
Als geen partij aan dat criterium
voldoet, volgt op 8 april een nieuwe
verkiezingsronde tussen de twee
hoogst geklasseerde kandidaten. Als
Hector Campora in de eerste ronde
inderdaad niet minstens de helft van
de stemmen krijgt, zal hij het volgen
de maand waarschijnlijk moeten opne
men tegen de aanvoerder van de Ra
dicale Burger Unie, de veteraan-politi
cus Ricardo Balbin, die nu al zijn
derde sprong naar het presidentschap
waagt. Balbin krijgt van de opiniepei
lers in de eerste ronde twintig tot
dertig procent van de stemmen en zal
het in een eventuele tweede ronde zo
goed als zeker niet bolwerken tegen
Hector Campora.
Zowel de peronistas als Balbins radi
calen hebben programma's gepubli
ceerd, waarin de economische proble
men van Argentinië worden toege
schreven aan buitenlandse imperialis
ten en binnenlandse oligarchen. Beide
partijen pleiten daarom voor een nog
omvangrijker staatsinmenging in de
economie en een selecter houding je
gens buitenlandse investeerders. Toch
is vooral het peronistische totaal-pro
gramma uiterst algemeen en onver-
plichtend gehouden. Wat niet verwon
derlijk is bij een partij, die zich niet
zozeer richt op een welomlijnd politiek
programma, als wel op de grote cha
rismatische leider Juan Perón en die
vrijwel alle groepen in de maatschap
pij van alles belooft
De peronistische ideologie, het zoge
heten 'justicialismo', houdt met deze
omstandigheid terdege rekening en
stelt, dat de vier 'dialectische krach
ten' in de geschiedenis idealisme
en materialisme, individualisme en
collectivisme elkaar in een fraaie
balans dienen te houden. Afhankelijk
van de 'specifieke situatie' kan deze
balans worden bereikt in het cen
trum, links of rechts.
Onder de vlag van het peronisme
vindt men dan ook uiteenlopende
groepen, zoals fascistoïde middenstan
ders met een anti-semitische voorkeur
en ultra-linkse stedelijke guerrilleros
van de FAR, de FAP en de Montone-
ros. Voor de een is het peronisme een
garantie tegen het communisme, voor
de ander een revolutionair instrument
ter bevrijding van het uitgebuite
volk.
Hector Campora heeft al zijn kamele-
on-achtige kwaliteiten in de strijd
moeten werpen om dit alles bij te
houden. Tijdens laaiende bijeenkom
sten van de militante en sterk opko
mende peronistische jeugdbeweging
neemt hij, tot ongenoegen van de
militairen, radicale standpunten in en
wijdt uit over de 'grote waarde' van
de stadsguerrilla.
Maar ondanks het feit, dat het Argen
tijnse politieke leven de afgelopen
weken onmiskenbaar is geradicaliseerd,
voelt de meerderheid van de peronis
tas nog steeds niets voor een geweld
dadige revolutie. En in meer behou
dende kring garandeert Campora daar
om met nadruk het particuliere ei
gendom en het particuliere initiatief
'in het kader van hun sociale functie'.
Deze toch wel fundamentele oneven
wichtigheid in zijn opstelling tracht
de peronistische presidentskandidaat
te maskeren door met regelmaat het
voornemen uit te spreken 'een prag
matische politiek te voeren, wanneer
wij aan de macht komen'.
Jeugd
Een onbekende factor van belang, die
achter de schermen geprefabriceerde
schema's nog zou kunnen verstoren,
vormen de bijna vier miljoen jeugdi
ge Argentijnen eenvijfde van het
kiezersvolk die voor het eerst naar
de stembus gaan. Toch schijnt het
peronisme ook in deze groep die
Peróns dictatuur (1946-1955) niet of
nauwelijks bewust heeft meegemaakt
te domineren.
Ondanks de grote kans op een verkie
zingsoverwinning voor de peronisti
sche erfvijand en ondanks het arro
gante zelfbewustzijn van de peronisti
sche guerrilleros, is de meerderheid
van de strijdkrachten tegen afgelas
ting van de verkiezingen. Een grote
'legalistische groep' in het leger wil
het landsbestuur hoe dan ook over
dragen aan de burgers en zich na een
zeven-jarig militair regime, waarbij
het op vrijwel alle terreinen bergaf
waarts ging, terugtrekken in de kazer
nes. Wel willen de militairen invloed
behouden in de toekomstige 'over
gangsregering' in de vorm van enkele
militaire ministers. Tegen deze wens
hebben de politici geen overwegende
bezwaren geopperd.
Zal de terugkeer van de burgers op
het politieke toneel Argentinië inder
daad uit de chronische misère hel
pen? Er zou al veel gewonnen zijn,
als de verlammende vete tussen de
twee voornaamste machtscentra in het
land de peronistas en de militairen
De hoogbejaarde ex-dictator Juan Perón speelt nog altijd de hoofdrol
in de Argentijnse politiek.
De peronist Hector Campora De radicaal Ricardo Balbin
