soeo
DE VLUCHT
DE DOOS
DE NACHT
1
VJ
Hl? 8'
Jd
1
dichtbij
tl
n
10
ost-Groningen I
!8°bost-Groningen II
iond redt in één
aar twee miljoen
oor zijn leden
Drie herinneringen
aan de Ramp
gezonde kaas met
maarl22 calorieën
in 100 gram is
Pijnstillers
en nieren
Vijftig piek in ruil voor rommel
vrijetijd
herinneringen
-tjjoüW/KWARTET WOENSDAG 31 JANUARI 1973
BINNENLAND T5/K5
ien- Commentaar
ïfel-
fiuisH
'C 1
O 4
fct rumoer in de Groningse strokar-
•industrie is, gestimuleerd door de
iecomité's van Fré Meis, weer toe-
ïomen. Het tijdstip waarop dat ge
urt, zal wel iets te maken hebben
•t het naderen van de ingangsdatum
or een nieuwe CAO, hoewel er
ijd wel latente onrust in deze be-
jfstak aanwezig is. Jaar in, jaar uit
lait het om hetzelfde thema: de
okarton-industrie is niet gezond. Zo
ig dat zo blijft zal er geen sprake
in rust zijn.
.J. of. mr. H. J. Hellema, die als
mor rtrouwensman zijn best doet een
lossing te vinden (hoewel hij niet de
■ste is), heeft de strokartonarbeiders
een vergadering van de actiecomi-
voorgehouden dat het belangrijk is
inneer hij rustig zijn gang kan gaan.
t waarborgt de beste kansen om
een 'gezonde sanering' de bedrijfs-
wcer in het gareel te krijgen,
et alleen het belang van de bedrij-
i, maar ook dat van de arbeiders is
ïrmee gediend.
t prof. Hellema de arbeiders toch
•t heeft kunnen bereiken, ligt aan
t feit dat er toch meer facetten aan
te zaak zitten, dan hij voorstelt.
heer Hellema praat over het ge-
nd maken van de industrie, maar de
jeiders willen de garantie dat
n het werk kunnen blijven. Daar zit
kneep.
:t tragische is dat de heer Hellema
woon niet in staat is zo'n garantie
geven. Dat is en daar hebben de
jeiders gelijk in vooral een
achtestie van politiek. Als er mensen
de kartonindustrie moeten worden
club ggesaneerd dan moet er voor hen
den.
M.
laze-
iker
J.
it-A.
uari
«vangende' werkgelegenheid komen
de vorm van nieuwe industrieën,
it willen ook de vakbonden.
:t gezond maken van de strokarton-
lustrie is niet hetzelfde als het
zond maken van Oost-Groningen.
J^ehts de overheid kan zorgen dat
vertrouwen terugkeert door meer
doen dan rapporten opstellen en
identeel ergens geld in steken.
iejd >st-Groningen moet te lang wachten,
lang dat zo blijft zullen de arbei-
rs prof. Hellema niet zien als ie-
ind die ietsvoor hen doet. En zo
ïg zal ook het voedsel voor de
rust of waakzaamheid, zoals de
tiecomité's zeggen genoeg aan-
?en-
ssie
itie,
tter
g®*
infczig zijn.
r,ni
tvenpt besluit van 'Union' in Oude Pekc-
eern om een nieuwe fabriek in Duitsland
bouwen, heeft de arbeiders gesterkt
Bq.| hun mening, dat Hellema dan wel
vartjn betrouwbare man mag zijn, maar
Fi-lt dat dan nog niet hoeft te gelden
Pefor de fabrikanten. De regering zou
ten.ps kunnen onderzoeken wat Duits-
JersDd zoveel aantrekkelijker maakt dan
i©d ist-Groningen.
["RECHT De districtsbestuurders
de sociaal-juridische afdeling van
Bouw- en houtbond NKV hebben
rig jaar bijna 2 miljoen gulden
or de bondsleden achterhaald. Dat
een half miljoen gulden meer aan
iterstallig loon, allerlei premies en
keringen dan in 1971.
r. t de cijfers, die deze week in het
ndsorgaan 'De Steiger' worden ge-
bliceerd, blijkt dat achterstallig
in en achtergehouden vakantiegeld
grootste 'winst' opleverden. De
md concludeert, dat een toenemend
ntal leden in de bouw en houtnij-
irheid via hun bond extra maatrege-
n hebben moeten nemen om hun
in en vakantiegeld ook werkelijk te
tvangen.
irizontaal woorden invullen die ver
aal. dezelfde betekenis hebben. 1.
ter tijdperk; 2. verandering; 3.
ukte.
Magisch
kruiswoord-puzzel
igpl
PLOSSING VAN GISTEREN
»r.: 1. taart, 5. tabel, 10. orde, 12.
are, 13. ei, 14. kabel, 17. eg, 18. tak,
i les, 21. ene, 22. A.P., 24. el, 25.
lel, 26. klip, 28. e.k., 30. st„ 32. tor,
rem, 36. ent, 38. re, 39. pedel, 41.
0. 42. alge, 44. Eire, 46. keten, 47.
oor.
srt.: 1. toets, 2. aria, 3. ad, 4. rek, 6.
1, 7. ba, 8. eren, 9. leges, 11. abel,
al, 16. es, 19. kader, 21. elite, 23.
!k, 24. els, 27. strak, 28. rede, 31.
Ier, 33. oele, 34. re, 35. me, 37.
tro, 39. pee, 40. lev, G.T., 45. Io.
Twintig jaar geleden in zuid-west Nederland: de Ramp. Dood en
ontluistering bezochten grote delen van Zeeland, Zuid Holland en
gebieden in West-Brabant.
De Noordzee sloeg in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953
genadeloos toe. De grootste natuurramp in Nederland, sinds men
senheugenis.
Onze verslaggever Jan Roelfs geeft hierbij drie herinneringen
door aan die onvoorstelbare februaridagen van 1953, toen hij over
Schouwen en Duiveland zwierf, eerst in een verkenningsvliegtuig,
daarna over het nog overgebleven land.
De vlucht
Op het oude Schiphol staat de oude
KLM-Dakota PH.TBZ klaar. Kran
ten, persbureaus en fotografen heb
ben in allerijl een vliegtuig gehuurd
voor een verkenningsvlucht boven
het rampgebied.
De stormwind geselt de Haarlem
mermeer. Er wordt, geïmproviseerd,
met stangen en kabels, een slurf
gemaakt in de deuropening van het
toestel. Voor de persfotografen. On
der hen zijn er, die uit Europese
hoofdsteden zijn komen aanvliegen.
Ik maak een onvergelijkbare vlieg
tocht. Er ligt een ragfijne nevelslui
er over Zeeland, tenminste: dit moet
het Zeeuwse land zijn. Het volle
daglicht dringt er gemakkelijk door
heen, het zet de woestenij, het on
herbergzame watervlak, dn een hard.
genadeloos licht.
De piloot, stijgend en vooral dalend,
zoekt naar Schouwen, naar Duive
land. De Dakota maakt scherpe
scheervluchten, hij zakt zo laag mo
gelijk. Met andere reporters zie ik
groen en geel van de luchtziekte. De
fotografen liggen op hun buik boven
de slurf, hun camera's in de aanslag.
Ik speur ingespannen naar de plaat
sen, die ik ken. Is dat Zierikzee, dat
daar Scharendijke, is er nog een
scheiding tussen het grotendeels
voormalige eiland en de Oosterschel-
de? En is dat wel Walcheren, met
Veere?
De schaduw van de vliegtuigvleugels
glijdt soms over het nog steeds on
stuimig in beweging zijnde water
vlak, met de kolkende watermassa's
in de dijkopeningen. De schaduwen
raken drijvende daken, wiegende
hooibergen, ontwortelde bomen, die
als pluisjes voortdansen, doelloos
voortdobberende boerenwagens, ver
laten vlotten, vastgeraakte damhek-
ken. Het is één grijze, grauwe we
reld van een onzegbare verlatenheid.
Er wordt in het vliegtuig nauwelijks
gesproken. Mannen, die in hun be
roep de calamiteiten van deze we
reld beschreven, kijken toe met
dichtgeknepen keel. Even cirkelen
boven de branding, daarna vlucht
over de drooggebleven westhoek van
Schouwen. Maar dan weer hetzelfde
hartverscheurende beeld: het eiland
is een deel van de veroverende zee
geworden, zonder schijnbaar enig te
ken van leven. Met de drijvende
herinneringen aan wat eens leven
en wonen was. Er zijn geen afschei
dingen meer, hier en daar slechts
brokstukken dijk. Rechte rijen tele
graafpalen, daar moeten wegen zijn.
De dorpen zijn verloren, verlaten
eilandjes in de golfslag. De lang
zaam afnemende stormwind trekt
duizenden rimpels op de vloed.
Is düt Serooskerke, dat Kerkwerve,
is dat Kortgene, aan de andere,
onduidelijke zijde van de nu sterk
verbrede Schelde-arm, levenloos, on
herkenbaar?
Hier en daar ploegt een rijtje boten
voort, deel van de gigantische red-
dingsvloot.
Arnemuiden, de verbindingsdam. die
er niet is.
Wat is er nog wèl overgebleven?
De Noordzee reikt tot aan de Bra
bantse kust, tot diep in Zuid-Hol
land. De overstroming is gigantisch.
Bij Krabbendijke zie ik een deel van
de spoorbaan. Scheve seinpalen en
zwarte streepjes, de rails. Het is of
de hand van 'n reus de rails terzijde
heeft getrokken en ze in een warrige
knoop heeft achtergelaten. Halsteren,
evenbeeld van de Zeeuwse en Zuid-
Hollandse verschrikkingen. We sche
ren over hofsteden, bijna paalwonin
gen gelijk. Mannen zwaaien. Numans-
dorp, ergens wappert nog een
vlag's-Gravendeel en een nieuw
watervlak bij Moerdijk.
Alles is van een afschuwelijke een
tonigheid.
Scheervlucht over Goeree en Over-
flakkee, flitsen van Oude Tonge- en
Nieuwe Tonge. Moet zó de zond
vloed zich hebben geopenbaard?
Verkenning boven een verzwolgen
land.
Niemand in de stampende Dakota
schaamt zich voor vochtige ogen.
Het is een tocht, die in je ziel blijft
gegrift.
Gebroken, niet alleen door de soms
gewaagde vlucht, maar bovenal door
de beelden, land ik op Schiphol,
waar een auto van de krant wacht.
Hóé moet je dit alles vertellen, hóé
kun je het onder woorden brengen?
De doos
Bruinisse Ik praat tijdens mijn
beperkte rondgang door wat van het
dorp Bruinisse is overgebleven in de
zeilenmakerij van De Korte met
burgemeester Laurense van de ge
meente Oosterland-Sirjansland.
Hij heeft een soort schoenendoos
voor zich staan: de kaarten van de
burgerlijke stand van zijn beide dor
pen. Vele namen in dit geredde
kaartsysteem zullen voorgoed terzij
de moeten worden gelegdDe
burgemeester laat me zijn gesproken
dagboek horen, van zaterdagnacht 31
januari tot woensdagmiddag 4 febru
ari. Hij is nog geen jaar burgemees
ter op Duiveland als hij zijn notities
van Zeeland's meest zwartste zondag
maakt.
Ik noteer ze, zittend op een stapel
zeil. Telkens dwaalt m'n blik af
naar de schoenendoos, een omhulsel
boordevol leed.
Zijn relaas is nog nooit in druk
verschenen, misschien omdat het
slechts op details zou afwijken van
de honderden relazen uit die barre
dagen, toen Nederland de wereld
schokte.
.Het water is die zondagmorgen
gestegen tot aan m'n telefoontoestel.
Toen het hoger klom, kon ik geen
verbindingen meer krijgen. Toen we
een gezelschap van zeventien
mensen, de buren waren naar ons
gevlucht naar de slaapkamers,
boven, moesten, kwam het moment,
dat de vloed het zeil oplichtte. We
moesten naar de vliering. Daar heb
ben we gebeden, terwijl de orkaan
onze stemmen nauwelijks verstaan
baar maakte.
Die maandag zag ik de huizen
rondom ons ineenstorten, mensen op
vlotten vluchten, van het ene huis
naar het andere. Ik zag hoe boeren
hun schuren in brand staken, om
door middel van vlammen en rook
de aandacht te trekken. Die dag zijn
er vliegtuigen gekomen.
Het water was iets gezakt, ik kon
naar het balkon komen, aan de voor
zijde van ons huis. Er wilden ande
ren mee. Maar ik wilde er alléén
staan, met m'n ambtsketen om..-
De vliegtuigen cirkelden rond, ze
moeten mij gezien hebben. Ik heb
staan wuiven als een wanhopige. Er
hing zoveel van af. Als ze dan over
een paar uur wat helikopters zouden
zenden, dan zouden er meer mensen
gered kunnen worden. Ik zag vrou
wen met opgezette benen van het
zeewater. 'Burgemeester, ik durf
niet te staan, m'n benen zullen bre
ken', riepen ze.
Die morgen hebben we met be
traande gezichten de helikopters
zien dalen. Ik moest mee om de
mensen te overreden van de zolders,
de vlieringen te komen. In naam
van de Koningin, in naam van de
regering.
Eerst, woensdag, in Bruinisse,
hoorde ik van de omvang van de
ramp. Ik dacht dat alleen Schouwen-
Duiveland was getroffen'.
Burgemeester Laurense heeft nog
veel meer verteld, van het tijdstip,
toen de kerkklok van Oosterland en
Sirjansland in de zeer vroege zon
dagmorgen ging luiden en drie da
gen doodsnood aankondigde.
De doos met 1820 namen staat op de
vloer van de zeilmakerij. Nog steeds
dalen er helikopters op de dijk van
Bruinisse.
'Alleen op God was ons vertrouwen',
besluit burgemeester Laurense. Ik
klim op de dijk van Bruinisse, de
Grevelingen baadt in een schittering
van vroeg voorjaarslicht.
De nacht
Die nacht in het gehavende veerhuis
van Zijpe, aan de oostkant van
Schouwen en Duiveland. Het dijk
huis tussen twee watervlakten is
inderhaast gebombardeerd tot com
mandopost van de stoottroepen. Ik
bereik de post aan boord van het
torpedo-transportschip A 940 uit
Den Helder. Aan boord is een zwijg
zame boer uit de omgeving van
Dreischor, die een trillende geit in
de armen houdt. 'Het dier heeft ons
drie dagen te drinken gegeven', is
het enige wat hij zegt.
Op de dijk van Zijpe zijn lichtaggre-
gaten geplaatst. Felle, witte bundels
spelen over het verdronken land. Ik
passeer lugubere, spookachtige kada
verstapels. Het dode, aangespoelde
vee wordt opgetast om verspreiding
van mogelijke infecties te voorko
men. Op zichzelf een huiveringwek
kend schouwspel. Het veerhuis en
zijn omgeving bieden de aanblik van
een fragment uit de Napoleontische
Russische veldtocht. Bij het fletse
licht van olielampen slurpen uitge
putte soldaten soep. Je voelt je als
toeschouwer overbodig, maar je
wordt gastvrij opgenomen.
Het havenhoofd van Zijpe heeft iets
van een Europees bivak; er zijn
Fransen, Duitsers en Engelsen aan
gekomen. De nacht is gevallen, er
valt niets meer te doen. Het wach
ten is op het daglicht, wanneer de
ontluistering zich weer zal aandie
nen. De ploeg der lijkenzoekers
heeft haar gummieschorten en hand
schoenen uitgedaan. De kleding
hangt, dof-glinsterend van het vocht,
aan spijkers aan de wand.
De verhalen komen spaarzaam los.
De platte ducks deinen als reusach
tige grijze briketten in het haventje.
Ze zullen morgen weer uitvaren op
zoek naar mogelijk gespaard geble
ven leven. De reddingsvloot, die
hier geconcentreerd is, kan alleen
bij daglicht varen. Er zijn te veel
ongeziene obstakels in het verzwol
gen land.
We verwarmen ons om beurten bij
de kachel, de enige warmtebron. Ik
ben die dag nog in Dreischor ge
weest. De in-droeve beelden van wat
daar allemaal te zien was, bezinken
in de stilte van de nacht, waarin de
huiver van de dag niet wijkt.
Silhouetten van redders en gered
den, die op een vloer van stroo
proberen te slapen. De lichtpuntjes
van de sigaretten van de militairen
in hun bemodderde kleren. Toch
telkens flarden van gesprekken. Her
inneringen aan expedities van die
dag en eerder, over mensen, die hun
zolderverdieping niet wilden verla
ten, hun sterke gehechtheid aan de
grond der vaderen toonden. Grond,
die verdwenen is.
De dageraad komt traag. Nieuwe
activiteit op het havenhoofd van
Zijpe. Ik sta op de dijk, waartegen
de binnenzee traag klotst. In de
verte de torens van Zierikzee, het
torentje van Bruinisse. De mens
voelt zich klein bij dit alles.
De lijkenploeg heeft zich weer in de
kleding, die doet denken aan die
van chirurgen, gestoken. Ze zullen
weerkeren, met aan de achtersteven
de vlag halfstok. Ik eet een bruine
boterham aan boord van het scheep
je 'Marjan'. Je bent er een grote
familie, temidden van mensen, die
helpen, maar dit slechts ten dele
kunnen.
De hulpvloot van Zijpe vaart weer
uit. De eerste helikopters van de
dag, de soms reddende 'spinnekop-
pen', zeilen door de lucht. Een nieu
we dag in het rampgebied is aange
broken, een dag van zwoegen en
hopen.
q-p
(ADVERTENTIE)
ja*.
KM
MAGER
Onze beschouwing over fenacetine en
nierbeschadiging, op 18 januari in
deze krant, heeft bij tenminste een
drogist misverstand gewekt. En omdat
hij vast niet de enige was, zetten we
de feiten nog even duidelijk naast
elkaar.
In een belangrijk deel van de honder
den miljoenen pijnstillende tabletjes
die in dit land per jaar worden
verkocht en opgegeten, zit fenacetine.
Dat wordt in het lichaam voor het
grootste deel omgezet in een andere
stof, paracetamol! Er zijn ook tablet
jes die dat proces niet afwachten,
maar waar in plaats van fenacetine al
paracetamol in zit.
Dat paracetamol heeft de neiging,
zich in de nieren langzaam maar ze
ker op te hopen. Bij normaal gebruik
speelt dat proces geen rol van beteke
nis. Op de verpakking staat op
overheidsvoorschrift dat de tablet
jes niet langer dan tien dagen achter
een in de aangegeven dosis moeten
worden gebruikt en dat het dan tijd
wordt om de dokter in te schakelen.
Wie zich daaraan houdt, loopt geen
enkel risico voor zijn nieren. Maar er
zijn mensen die dit soort tabletjes
dagelijks slikken. Dat kan erg lang
goed lijken te gaan. Maar na vijf jaar,
of tien, of twintig, blijkt hun nier
functie ernstig gestoord te zijn.
Op die situatie zijn twee reacties
denkbaar, en die kun je dan ook
allebei in de praktijk tegenkomen.
Het staatstoezicht op de volksgezond
heid stelt zich op het standpunt dat
die waarschuwing op de verpakking
genoeg is. Elk geneesmiddel is nu
eenmaal bij misbruik schadelijk (elk
voedingsmiddel ook). En dit speciale
probleem heeft op dit moment niet
een zodanige omvang dat wij nu ande
re maatregelen zouden moeten nemen.
Het andere standpunt was de aanlei
ding voor ons eerste bericht: de stel
ling van de Middelburgse internist dr.
J. Silberbusch dat het aanbod van
patiënten aan kunstniercentra en nier
transplantatiecentra onnodig groot zal
blijven zolang samengestelde pijnstil
lers in de vrije verkoop blijven.
Onze drogist was er terecht van over
tuigd dat niet alles wat in een buisje
zit (of in de handige doordrukstrip)
nu even geslaagd is wat betreft de
afwezigheid van bijwerkingen. Met na
me het klassieke acetosal-tabletje
('aspirine') is niet brandschoon. Hij
nam paracetamol-tabletjes in huis en
vertelde zijn klanten dat die op dit
punt beter waren, en hij verkocht er
flink van.
Maar toen hij de krant las sloeg de
schrik hem om het hart en hij
schreef een bezorgde brief naar de
leverancier: ik verkoop nu uw 'Fini-
mal' tabletjes maar wanneer dit mid
del in de nieren wordt opgehoopt ben
ik bang dat ik al mijn goede bedoelin
gen ten spijt, mijn klanten hier geen
goede dienst mee heb bewezen.
Dat misverstand is dus nu opgelost.
Wanneer hij zijn klanten bovendien
vertelt dat ze het spul niet gedurende
lange tijd moeten slikken zonder con
tact met hun dokter èn ervan
overtuigd is dat ze daar ook naar
luisteren bewijst hij ze geen slech
te dienst.
Op het oorspronkelijke verhaal over
pijnstillers is behalve deze verduide
lijking ook nog een aanvulling te
geven. We vroegen ons toen, op grond
Alleen vandaag nog krijgen ze de
kans. Morgen en alle daaropvolgende
dagen kunnen de ambtenaren van het
ministerie van onderwijs en weten
schappen kasten en kaartenbakken
leeggooien wat ze willen, ze krijgen
er geen cent extra voor. Vandaag nog
wel: voor elke kast waar zoveel over
bodige paperassen en andere rommel
uitgehaald wordt, dat ie helemaal
leeg ingeleverd kan worden, wordt
vijftig gulden uitgekeerd en voor elke
lege kaartenbak een tientje.
Dat aanbod is bijna de hele maand
geldig geiceest, sinds secretaris-ge
neraal mr. M. D. van Wolferen op 4
januari m zijn nieuwjaarstoespraak
zijn ambtenaren opriep te waken te
gen achterstanden in het werk: 'Laat
het zich niet ophopen, houdt het toch
clean, houdt het toch prettig in de
ruimte waar u zovele en zo lange
dagen doorbrengt'.
En in dat licht moeten we de beloof
de premie dan ook zien, zegt chef-
voorlichter dr. E. Nordlohne. 'Mr. van
Wolferen gebruikte een beetje oncon
ventioneel beeld, waarmee hij beoog
de de aandacht te vragen voor het
leefklimaat op het departement. Dat
leefklimaat wordt ongunstig beïnvloed
als je de kamers volstouwt met rom
mel in plaats van artistieke dingen en
een bloemetje. Dat heeft hij toege
spitst op mappen, kaartenbakken en
dergelijke. De achtergrond van zijn
hele toespraak was de werksfeer op
het departement, waar allerlei lieden
twintig, dertig, veertig jaar, het beste
deel van hun leven doorbrengen. Zo
in de trant van: pas op dat je je
leven niet verdoet tussen de rommel,
dat de kamers er fris en artistiek
uitzien'.
Als je zo eens rondkijkt in die ka
mers, zegt de heer Nordlohne, zie je
wat er voor prullen aan de wanden
hangen. Indertijd is er zelfs een com
missie benoemd die speciaal moest
nadenken over betere wandversierin
gen. 'Zelf heb ik werkstukken uit de
contraprestatieregeling aan de muur,
heel leuke dingen. Maar die anderen
weten de weg niet naar de kelder
waar dat werk opgeslagen ligt. Daar
moet je achterheen en dat wil de
secretaris-generaal stimuleren. Vroe
ger, toen het departement nog minis
terie van o.k. en w was, was het
doortrokken van de kunst. Dat alles
Van de 250 miljoen die heel Neder
land jaarlijks aan plantefi en tuinge
reedschap uitgeeft, wordt 40 miljoen
besteed om de balkonnetjes op te
vrolijken. Nog veel meer verdienen
de doe-het-zelf-zaken aan ons: die
staan met 890 miljoen gulden boven
aan het omzetlijstje dat het Amster
damse onderzoekbureau Ecoplan BV
heeft samengesteld na een diepgaand
onderzoek naar de vrijetijdsmarkt.
Onder het hoofdstuk 'creatieve hand
vaardigheid', waaronder bijvoorbeeld
handwerken, boetseren, naai- en ande
re daarvoor benodigde machinerieën
vallen, is te vinden dat aan dat soort
uitgegeven. Aan foto- en filmmateri-
artikelen 600 miljoen per jaar wordt
aal verdient de handel 'maar' 450
miljoen aan ons allemaal en tenten
en andere kampeerartikelen brengen
120 miljoen op. Caravans en toebeho
ren vallen er niet onder, want daar
wordt apart nog eens zo'n 200 miljoen
voor uitgetrokken. Hooggenoteerd zijn
ook de auto-accessoires en -onder
houdsmiddelen met 770 miljoen.
dreigde verloren te gaan toen de K er
uitging. Daar wil de secretaris-ge
neraal iets tegen doen'.
Stel nou eens dat honderd ambtena
ren ieder één lege kast tevoorschijn
hebben kunnen toveren, dan kost dat
het ministerie al vijfduizend gulden.
Zou je zeggen tenminste, maar dat
blijkt toch een lelijke vergissing.
'Zelfs al zou dat zo zijn, dan kost dat
het ministerie helemaal geen geld. Als
er lege kasten ingeleverd worden,
worden die gebruikt voor de uitbrei
ding van 'het ministerie. Een nieuwe
kast kost zo'n 325,- en elke ingele
verde betekent dus een besparing van
275,-'.
Maar zo is het niet gegaan. Er waren
geen honderden die met ontruimde
kasten en bakken door het gebouw
sleepten. 'Er zijn natuurlijk wel een
paar mensen die dat gedaan hebben,
maar het is bepaald geen rage gewor
den'.
Zo half december wilde het Hillegom-
se raadslid best, maar vrijdag wil hij
het beslist niet. Dan houden de meer
dan vijftig gelukkige, allen Hillegom-
se, winnaars van een vierdaags decem-
berreisje naar Tunesië topprijs in
een wedstrijd van de plaatselijke mid
denstand met vrienden en magen
een reünie. Leuk voor iedereen, be
halve voor het raadslid Van D. (ook
een Tunesiëganger), die pas na tus
senkomst van de Haarlemse rechter
misschien een beetje meegenieten kan
van de dia's vol herinneringen, waar
hij zelf nauwelijks op voorkomt. Er
waren er wel tien waar hij in een
uitzonderlijke situatie op stond, maar
die krijgt niemand te zien. Ze zijn
genomen, toen het uitbundige gezel
schap op zo'n toeristisch bedoeïnen-
feest was, natuurlijk mèt een buik
danseres, met wie het raadslid onder
joelend enthousiasme best een dansje
wilde maken. Fotograaf Lans was er
ook bij en knipte het vrolijke tafereel
tot tienmaal toe af.
Het is er vast een dolle boel geweest,
maar hoe dol precies kunnen we al
leen maar gissen, afgaande op de
ontsteltenis van het raadslid, toen hij
vernam dat de tien 'dans'-dia's met
een dikke driehonderd andere in Tu
nesië geschoten plaatjes op de reünie
den volke getoond zullen worden. Hij
schrok er zó van, dat hij er na een op
niets uitgelopen verzoek aan de foto
graaf die tien niet te laten zien, een
rechtszaak van maakte. Als de rechter
tijdens dat korte geding tot de conclu
sie zou komen dat zoals Van D.
meende de auteurswet door een
eventuele vertoning overtreden zou
worden, wilde hij een dwangsom van
vijfduizend gulden.
De Haarlemse rechter bekeek de dia's,
merkte op dat veel van die danseres
sen er gewoonlijk nog wel een graad
je ontkleder bij plegen te lopen en
probeerde het geschil in de minne te
schikken. Wist de fotograaf er niets
op? Nou, reken maar. Het raadslid
kon de dia's krijgen en als hij er
maar even vijftig gulden per stuk
voor betaalde, was alles vergeten en
vergeven. Tandenknarsend liet de
'klant' via zijn advocaat weten dat hij
dat afzetterij vond, maar nog in de
rechtzaal betaalde hij de vijfhonderd
gulden. De kous is nu af, de reünie
kan gewoon doorgaan, maar intussen
vraagt heel Hillegom zich wel af, wat
er eigenlijk voor verschrikkelijk com-
promitterends op die dia's gestaan
heeft.
van een Amerikaans onderzoek af, of
fenacetine niet helemaal uit ons ge
neesmiddelenpakket te missen zou
zijn. Voor patiënten met lichte tot
matige pijn bleek het niet duidelijk
beter te werken dan aspirine. In Ne
derland blijkt de Werkgroep klinisch
geneesmiddelenonderzoek TNO een
dergelijk onderzoek te hebben gedaan,
en dat is zelfs nog een maand eerder
gepubliceerd dan dat van de Amerika
nen (in februari vorig jaar, in het
Nederlands tijdschrift voor tandheel
kunde).
Dat gebeurde voor een heel bepaald
soort pijn, namelijk die na het trek
ken van een moeilijk zittende ver
standskies door de mondchirurg. Fe
nacetine was niet in het programma
opgenomen, paracetamol wel. Voor de
resultaten maakte dat weinig uit: het
werkte niet duidelijk beter dan aspiri
ne. Maar er was een uitzondering. De
combinatie van paracetamol en coffe-
ine deed het bij wat de patiënt zelf
omschreef als 'erge pijn' wèl duidelijk
beter (bij 'matige pijn' niet). Deze
combinatie werd dan ook voor de
mondheelkundc aanbevolen als het-
geneesmiddel van de eerste keus.
'Hij zei: Gooi maar twee aspirines in het gat Morgen kom ik terug.'
