MERIKAANSE KRIJGSGEVANGENEN
TAAT NOG HEEL WAT TE WACHTEN
P
ING"\
nylontapijt
118r
158r
88.-
50%
KS
Buitenlandse bladen
over Vietnam-akkoord
m
HH DE KLERK
NE
passingsproblemen zullen niet gering zijn
Let ook op de aanbiedingen
op de meubelafdelingen!
Onassis ontkent
euthanasie zoon
Staking bij CIA
Geen geweld meer
y/ICWARTET VRIJDAG 26 JANUARI 1973
BUITENLAND
Tll/Kll
km
'0,09
'0,11
H. J. Neuman
lensdag 5 augustus 1964 voerden Amerikaanse vliegtuigen
et eerst bombardementen uit op doelen in Noord-Vietnam.
len dat op last van president Jolmson, die zei dat oorlogs
an de Verenigde Staten onverhoeds waren aangevallen
Jolf van Tonkin en dat er nu vergeldingsacties nodig waren,
schenen tegen half drie in de middag 20 Amerikaanse toe
hoven de schilderachtige baai van Haiphong, in de provincie
iinh. Ze hadden het gemunt op de kolenmijnen, de havens
teigers van de stad Hongay.
jrdvietnamezen begonnen te
met alle wapens die ze had-
van de toestellen vatte vlam
iloot maakte gebruik van zijn
Toen hij de grond had
renden vele verontwaardigde
t met stokken en bamboe-vle-
hem af. De plaatselijke autori-
laagden erin de Amerikaan te
nen. Eerst bond men zijn han-
aar die werden later losge-
oen men hem koffie aanbood
De man was doodsbang; hij
lij ieder geluid. Het was tweede
t Everett Alvarez Jr. uit San
Californië, de eerste Ameri-
krijgsgevangene, die ooit in
etnamese handen viel.
dop van de jaren zijn honder-
ide-Amerikanen het lot van
komen delen. Volgens de ge-
die het Pentagon vóór de
ng van de luchtoorlog tegen
ZEE rden op 15 januari 1973 be-
akte, zijn in heel Indo China
te 1.809 Amerikaanse militai-
list of door strijdkrachten
egenpartij gevangen genomen,
.worden 1.266 als vermist op-
(473 in Noord-Vietnam. 496
p-Vietnam en 297 in Laos),
ran 543 wordt aangenomen dat
.igevangen zijn gemaakt (429
rd-Vietnam, 108 in Zuid-Viet-
6 in Laos).
•dvietnamezen hebben herhaal-
laten blijken, dat zij zoveel
jvangenen niet hebben. Het
tussen de Amerikaanse en
|etnamese lijsten is derhalve
de vele problemen, die nog
[worden opgelost. In de laatste
i de strijd is de vrijlating van
jijgsgevangenen wel het enige
laanse oorlogsdoel genoemd,
j enig respect kon inboezemen,
poeilijk worden bestreden, dat
krijgsgevangenen de nei-
|toont toe te nemen, naarmate
voortduurt.
jer
JERC
31
07
dal
en
-iiH&dei
I Hfvra
Kruis
slin
idigers?
hetnam trad 28 juni 1957 toe
Verdrag van Genevè van 12
s 1949, waarin opnieuw de
j i en de plichten van krijgsgevan-
werden geregeld. In navolging
Aj Rndere socialistische landen
Hanoi terstond een voorbe
dongen art»kel 85, dat de status
jj ijgsgevangenen handhaaft óók
Uitairen, die door het gastland
j een oorlogsmisdrijf of voor
sdrijf tegen de mensheid zijn
veroordeeld;
'Krijgsgevangenen die worden ver
volgd op grond van de wetten van de
gevangenhoudende Mogendheid voor
handelingen, begaan vóór hun gevan
genneming, blijven zelfs indien zij
zijn veroordeeld onder de bescher
ming van dit Verdrag.'
De Noordvietnamese regering legde
als haar opinie vast, dat 'krijgsgevan
genen, die zijn vervolgd en veroor
deeld wegens oorlogsmidsaden of mis
daden tegen de mensheid in overeen
stemming met de beginselen die zijn
neergelegd door het Tribunaal van
Neurenberg, niet onder de bescher
ming van deze verdragen zullen val
len.'
In dit licht moeten de gebeurtenissen
van 1966 en 1967 worden gezien, toen
gevangen genomen Amerikaanse pilo
ten in optocht door de straten van
Hanoi werden gevoerd en toen berich
ten in omloop werden gebracht, dat
de mannen vervolgd en berecht zou
den worden. Het laten paraderen van
de Amerikanen was in strijd met
artikel 13 van het Verdrag van Genève
van 1949, dat uitdrukkelijk stelt dat
krijgsgevangenen beschermd moeten
worden 'tegen beledigingen en de
nieuwsgierigheid van het publiek'.
Maar de vraag, of de piloten zich
wellicht schuldig hadden gemaakt aan
oorlogsmisdaden was een zeer wezen
lijke.
De Noordvietnamezen hebben hun
dreigementen echter niet uitgevoerd
en van processen tegen Amerikaanse
krijgsgevangenen is nooit iets geko
men.
Milde straffen
omer van 1965 toen de hevig-
n de Amerikaans-Vietnamese
j belangrijk was toegenomen,
)UQhet Internationale Comité van
e Kruis zich tot de regeringen
lington, Hanoi en Saigon, als-
at het Nationale Bevrijdings
iet N.L.F.). Het comité wees
r meer op, dat elke tegenstan-
leis: op het moment van zijn
nneming een uniform droeg
distinctief waaruit bleek dat
uitmaakte van de strijdkrach-
nde te worden beschouwd als
jgsgevangene.
de o.m. zeggen, dat hij recht
een correcte behandeling, dat
ven mocht ontvangen en ver-
'dat hij in een kamp moest
,'eplaatst, waar het Internatio-
le Kruis inspecties mocht uit
jen dat van hem niet gevergd
len, dat hij antwoord gaf op
'ragen dan naar zijn naam,
Jgistratietienummer, geboorte-
jf^en geboorteplaats.
uari 1966 gaf het Nationale
F! ogsfront een verklaring uit,
'agJ5 het de onpartijdigheid van het
ionale Rode Kruis in twijfel
verbrak alle betrekkingen
r in Genève gevestigde organisa-
f sedert dat tijdstip heeft het
(V Dl ionale Comité zijn bezoeken
bil tnam moeten beperken tot de
•kaarianse en Zuidvietnamese kant.
v gevangenen die in handen zijn
ai Nationale Bevrijdingsfront en
edieie Amerikaanse piloten in
Halrietnam heeft het geen enkel
64, meer gehad.
ekha'er Casella, die zich vrij inten-
et deze kwestie heeft bezig
n, is van oordeel, dat de stap
-1 Nationale Bevrijdingsfront
Q9e wel te billijken viel. Waarom
Tim akkoorden erkennen, die wel
T» liformeerde strijdkrachten van
ad beschermden doch zijn ei-
rrilla-strijders niet? Om toch
:°men, dat deze guerrilla-strij-
267. gevangenneming als 'francti-
of als 'terroristen' werden
i, choten, heeft het Front
an :ces zijn toevlucht genomen
?xtreem en algemeen veroor-
dkoo^ddel: het doden van Ameri-
gijzelaars. De (openbare) exe-
1 lielden op.
het z.g. Tet-offensief van 1968
Zuidvietnamese regering nog
ecutiepalen laten oprichten na-
centrale markt van Saigon,
en enkele toespeling van het
'P mogelijke vergelding tegen
aanse gevangenen was voldoen
de palen weer haastig te doen
nen.
Vrijlatingen
Kregen de familieleden van Ameri
kaanse krijgsgevangenen in 1968 nog
het verzoek van de regering-Johnson
zich geduldig en stil te gedragen,
onder president Nixon werd dat an
ders. In mei 1969 sprak de minister
van defensie, Meivin R. Laird, zich
openlijk uit over de behandeling van
de Amerikaanse vliegers in Noord-
Vietnam. Hij zei, dat Hanoi had ge
weigerd zich aan het Geneefse Ver
drag van 1949 te houden.
Met name had het zieken en gewonde
gevangenen niet vrijgelaten, de kam
pen niet opengesteld voor inspectie,
geen geregelde briefwisseling toege
staan en ook geen lijsten met namen
gepubliceerd, zodat de vrouwen van
vermiste piloten niet eens wisten, of
ze weduwen waren of niet (de Noord
vietnamese autoriteiten kwamen pas
in november 1970 met hun eerste
lijsten).
De regering van de VS heeft één
bewuste poging gedaan reeds voor het
einde van de oorlog een aantal van
haar gevangen vliegers in vrijheid te
krijgen. In november 1970 voerden
Amerikaanse commando's een overval
uit te Sontay, een kleine 40 km ten
noordwesten van Hanoi. De hoop was,
dat men op die manier een aantal
krijgsgevangenen, buiten de conferen
tietafel om, zou kunnen bevrijden.
Een groepje Amerikaanse vliegers die eind vorig jaar door de Noordvietnamezen gevangen zijn geno
men, gefotografeerd in het krijgsgevangenenkamp in de Noordvietnamese hoofdstad dat bekend staat als
'Hilton Hanoi'.
Uit een paar voorbeelden blijkt, dat
de behandeling, die de Amerikanen
hun gevangenen hebben laten onder
gaan, niet altijd vlekkeloos is geweest.
Een sergeant van het Amerikaanse
leger werd op 25 februari 1969 veroor
deeld wegens het doden van drie
gevangenen. Zijn vonnis bestond uit
een verlaging in rang en uit de
verplichting twee jaar lang elke
maand een bedrag van 97 te betalen.
In het voorjaar van 1970 verscheen
luitenant James B. Duffy voor een
Amerikaanse krijgsraad in Long Binh.
De beschuldiging luidde, dat hij in
september van het jaar tevoren aan
een van zijn sergeants opdracht had
gegeven een gevangenen, die al de
hele nacht aan een paal gekluisterd
had gezeten, dood te schieten.
Duffy verdedigde zich door te zeggen,
dat het Amerikaanse leger de 'body
count' (het tellen van gesneuvelden)
had verheven tot graadmeter voor het
militaire succes en dat hem derhalve
niets te verwijten viel. De krijgsraad
veroordeelde hem eerst wegens
moord, herzag toen het vonnis en
achtte hem vervolgens schuldig aan
doodslag. De straf: zes maanden ge
vangenis.
Alexander Casella, vermeldt het geval
van een Amerikaanse luitenant, die
had gediend bij de 25ste Divisie in
Vietnam en die voor de Commissie
voor Buitenlandse Zaken van het
Huls van Afgevaardigden diverse me
thoden beschreef oni gevangenen te
pressen tot het geven van inlichtin
gen. Een daarvan werd aangeduid als
'half a chopper ride.' Een van de
gevangenen 'ging omhoog in de heli
kopter, maar kwam neer zonder heli
kopter.' Het was dan vooral begonnen
om het effect op de andere gevange
nen, die gedwongen werden het
schouwspel gade te slaan.
Een delicate zaak was verder, in hoe
verre de Amerikaanse militaire auto
riteiten verantwoordelijk waren voor
de behandeling, waaraan het Zuidviet
namese leger zijn (naar schatting
35.000) krijgsgevangenen onderwierp.
!n de tijd, dat Amerikaanse grond
troepen nog aan de strijd in Indochi
na deelnamen, droegen zij de krijgsge
vangenen, die zij maakten, vrijwel
onmiddellijk over aan het Zuidvietna
mese leger.
De commando's troffen wel iets aan,
dat op een kamp leek, maar Ameri
kaanse gevangenen waren in geen vel
den of wegen te bekennen. En de
enige vliegers die tot dusver op vrij*
voeten zijn gekomen, hebben dat te
danken aan een incidenteel vrijla-
tingsbeleid van de Noordvietnamese
regering.
Het meest recent is de vrijlating van
drie piloten, die in september 1972 te
Hanoi werden overgedragen aan Da
vid Dellinger en Cora Weiss, be
stuursleden van een Amerikaanse vre
desgroep, het z.g. 'Committee of Liai
son with the Families of Servicemen
Detained in North Vietnam.'
Verbazing
Toen tijdens de zware Amerikaanse
bombardementen op Hanoi en Hai
phong, van 18 tot 29 december de
mededeling kwam, dat daarbij ook
Amerikaanse krijgsgevangenen letsel
hadden opgelopen, reageerde Was
hington tot veler verbazing met de
beschuldiging, dat Noord-Vietnam dan
blijkbaar niet de hand gehouden had
aan artikel 23 van het Verdrag van
Genève, waar bepaald is dat krijgsge
vangenen niet vastgehouden mogen
worden in een streek, waar zij zouden
zijn blootgesteld aan het vuur van de
gevechtszone, en dat zij, in dezelfde
mate als de burgerbevolking, moeten
kunnen beschikken over schuilplaat
sen tegen luchtbombardementen.
Seymour M. Hersh meent te weten, dat
in de meeste kampen het moreel
voornamelijk is geschraagd door een
systeem van hechte discipline, dat is
gevormd in overeenstemming met de
'U.S. Code of Conduct for Captured
Officers.' Er zijn twee kriteria voor
het bepalen van de anciënniteit: de
rang van de gevangene op het mo
ment dat hij werd aangehouden, en
de duur van zijn gevangenschap.
Een van de belangrijkste leiders is
luitenant Everett Alvarez, wiens lage
rang meer dan gecompenseerd wordt
door het feit, dat hij verreweg het
langste vastzit. Hij behoort tot dege
nen, die standvastig weigeren verkla
ringen tegen de oorlog of tegen de
Amerikaanse politiek af te leggen en
ook wenst hij geen bezoek te ontvan
gen van Amerikanen of van andere
buitenlanders, die van de regering in
Hanoi een visum hebben gekregen.
Tot dezelfde categorie behoort Lieute
nant Commander John S. McCain 3rd,
zoon van admiraal John S. McCain Jr,
tot voor kort Amerikaans opperbevel
hebber in het gebied van de Stille
Oceaan. Commander McCains toestel
werd in oktober 1967 neergeschoten;
zelf liep hij daarbij ernstige verwon
dingen op.
vertellen, welke promotie ze intussen
hebben gemaakt en hoe hoog hun
bankrekening is; kleermakers zullen
in ijltempo zorgen voor passende uni-
foijmen. Alle vrijgelaten gevangenen
zullen door specialisten worden on
dervraagd over het lot van hun ver
miste kameraden.
Er zullen geen gerechtelijke stappen
worden ondernomen tegen allen, die
hebben deelgenomen aan radio- en
filmopnamen tegen de oorlog of die
anti-oorlogsmanifesten hebben onderte
kend. De officieren van de Inlichtin
gendienst hebben zelfs opdracht de
betrokkenen van hun eventuele
schuldgevoelens op dit punt te bevrij
den.
Aangenomen wordt, dat tevens pogin
gen in het werk gesteld zullen wor
den de repatrianten zo nodig weer
enigermate ideologisch in het gareel
te krijgen.
Tangee begin vorig jaar van hem is
gescheiden. De brieven, die zijn ou
ders hem daarover hebben geschre
ven, hebben hem kennelijk niet be
reikt.
Aan de omstandigheid, dat tussen de
VS en Noord-Vietnam op het punt
van de krijgsgevangenen een regeling
is bereikt, kan men de conclusie ver
binden, dat de regering te Hanoi ook
in de laatste fase niet van plan is
inhoud te verlenen aan het voorbe
houd dat zij in juni 1957 heeft gefor
muleerd ten aanzien van krijgsgevan
genen die schuldig zouden zijn aan
oorlogsmisdaden.
(De heer H. J. Neuman is directeur
van het Nederlands Instituut voor
Vredesvraagstukken in Den Haag).
New York Times: 'Er is reden genoeg
om sceptisch te staan tegenover presi
dent Nixons bewering, dat dit ak
koord vrede met ere betekent, in
tegenstelling tot ieder ander soort
vrede dat in de afgelopen vier jaar, of
in de afgelopen maanden, bereikt had
kunnen worden. Maar iedereen zal
toestemmen, dat het eervoller is de
strijd te beëindigen dan een conflict
voort te zetten dat zoveel lijden heeft
gebracht over het volk van Indochina,
en dat terwille van slecht doordachte
doelstellingen die weinig of niets te
maken hadden met Amerika's belan
gen in de wereld van vandaag. In
zoverre is het een vrede van de goede
soort, die steun verdient in de hoop,
dat haar weloverwogen dubbelzinnig
heden mettertijd veranderd kunnen
worden in de realiteit van een duur
zame regeling'.
The Guardian: 'De gruwelijkheid van
de oorlog kan maar ten dele ongedaan
worden gemaakt door president
Nixons mededeling, dat de VS bereid
waren tot belangrijke inspanningen
om 'een vrede der verzoening tot
stand te brengen'. Daarmee worden
de twee en een half miljoen doden en
gewonde Vietnamezen niet tot leven
gebracht of genezen en daarmee krij
gen de miljoenen vluchtelingen hun
huizen niet terug. Het is een oorlog
geweest waarin de verkeerde taktiek
is toegepast op de verkeerde momen
ten. met afschuwelijke gevolgen voor
Vietnam, het zuiden zowel als het
noorden. Dr. Kissinger mag dan de
Amerikaanse vrede hebben gebracht,
heeft hij hetzelfde gedaan voor de
Vietnamezen?De vage aard van de
overeenkomst lijkt in feite een rook
gordijn te hebben opgetrokken, waar
achter de VS met een minimaal ver
lies van waardigheid kunnen verdwij
nen'.
Le Figaro (Parijs): 'Men kan niet
ontkennen, dat de Noordvietnamezen
en de Viet .Cong in de verleiding
zullen komen, alles te proberen om in
Saigon aan de macht te komen en het
land ten bate van zichzelf te hereni
gen. Deze pessimistische analyse laat
echter het formidabele Vietnamese
nationalisme buiten beschouwing, dat,
op het ogenblik waarop de buiten
landse elementen verdwenen zullen
zijn, volstrekt onvoorspelbare reacties
kan uitlokken'.
The Times (Engeland): 'De politieke
grondslag waarop president Thieu
staat, is militair gezien sterk, maar in
politiek opzicht zwak. Met zelfbeschik
king voor Zuid-Vietnam zal geen
voortgang worden gemaakt, zolang zo
vele opvattingen die leven in de ge
bieden waarover hij (Thieu) regeert,
niet tot uitdrukking kunnen worden
gebracht, omdat in Saigon zulke dras
tische beperkende maatregelen op po
litiek gebied zijn genomen. Dit maakt
het voor het noorden gemakkelijker
om te denken, dat de onderdrukte
opinies, als ze vrijelijk konden wor
den geuit, gunstig voor het noorden
zouden zijn terwijl in de meeste
gevallen wellicht het omgekeerde het
geval zou zijn'.
Le Monde (Parijs): 'De wereldopinie
is, behalve aan de uiterste linkerzijde,
meestal medeplichtig of onverschillig
ADVERTENTIE
Aanpassing
Opvang-plannen
In de laatste jaren van haar bestaan
is de regering-Johnson al begonnen
plannen op te stellen voor het repa
triëren en opvangen van de Ameri
kaanse krijgsgevangenen uit Noord-
Vietnam. Men wilde alles zodanig
plannen en voorbereiden, dat de terug
keer van de vliegers 'waardig, soepel
en met begrip' zou verlopen. Sinds
dien is aan deze plannen verder ge
werkt, na maart 1972 vooral door het
'Center for Prisoner of War Studies'
van het Pentagon. In 1970 kregen al
deze plannen een codenaam: 'Operati
on Egress Recap.' De betekenis van
het woord 'Recap' staat niet vast;
'Egress* wil zeggen: uitgang of recht
van vertrek.
Aanvankelijk wilde de marine, dat de
hele repatriëring zom geschieden met
schepen; nu wordt ook gerekend op
het inzetten van vliegtuigen. Volgens
de bestaande plannen zullen alle repa
trianten eerst worden overgebracht
naar Amerikaanse militaire hospitalen
in de buurt van Vietnam: op de
Philippijnen, Guam en Hawaii. Daar
worden ze onderzocht en zo nodig aan
een eerste behandeling onderworpen.
Officieren van de personeelsdienst
zullen klaar staan om de mannen te
De laatste tijd zijn er, onder supervi
sie van dr. John Plag, verscheidene
medische en psychiatrische studies
verricht, waarin aandacht wordt be
steed aan de aanpassingsproblemen,
waar niet alleen zij, die langdurig
gevangen hebben gezeten, maar ook
hun familieleden voor kunnen komen
te staan. Vele vrouwen hebben de
vrees uitgesproken, dat na zoveel ja
ren van scheiding de communicatie
met hun mannen moeilijkheden zal
opleveren.
Daar hebben de psychiaters van het
studiecentrum tegenover gesteld, dat
'uw man precies zal zijn wat u van
hem verwacht. Als u gelooft, dat hij
als een kasplantje zal terugkeren, en
u laat hem dat merken, dan maakt hij
een goede kans er inderdaad een te
worden.'
Uit zo'n enkele uitspraak als de hier
geciteerde mag men overigens niet
afleiden, dat de aanpassingsproblemen
gering zullen zijn. In de eerste plaats
komen zij al voort uit drie verschil
lende ervaringen: de krijgsgevangene
is vaak lange tijd van huis geweest
(hij moet zich aan het leven thuis
dus weer aanpassen), hij heeft lange
tijd in een uitsluitend militaire omge
ving vertoefd (en moet zich dus aan
de gedragspatronen, gedragsregels en
omgangsvormen van de burgermaat
schappij weer aanpassen) en verder
heeft hij een gevangenschap doorge
maakt.
Na de Tweede Wereldoorlog heeft
men in de VS een programma opgezet
om de oorlogsveteranen weer in de
maatschappij op te nemen. Onder de
z.g. 'Veterans' Administration' is toen
o.m. een aantal psychologische klinie
ken in het leven geroepen. Voor een
deel kan men thans naar de ervaring,
die toen is opgedaan, teruggrijpen. De
problemen van de krijgsgevangene
kunnen echter nóg wat ingewikkelder
zijn. De extreme ervaringen 'n oorlog
en gevangenschap hebben tot gevolg,
dat mensen in veel opzichten vèrande-
ren. Een zeer geleidelijk verlopend
aanpassingsproces is nodig.
Geen feesten
Vandaar, dat er in het kader, van de
'Operation Egress Recap' op wordt
aangedrongen grote welkomstfeesten
te vermijden, omdat in de studies is
aangetoond, dat teruggekeerde krijgs
gevangenen de eerste tijd emotioneel
niet zijn opgewassen tegen uitbundige
fanfares. Men streeft m.a.w. naar een
'langzame lecompressie'. Sommige
vliegers zullen sporen vertonen van
het concentratiekampsyndroom (moe
heid, slapeloosheid, gebrek aan initia
tief, prikkelbaarheid, achterdocht, ver
minderd zelfrespect, geheugenstoornis
sen).
Vaak zal de krijgsgevangene zijn ei
gen omgeving en met name zijn
vrouw hebben geïdealiseerd, hetgeen
teleurstellingen onvermijdelijk maakt.
Luitenant Everett Alvarez weet ver
moedelijk nog niet, dat zijn vrouw
Nylon huiskamertapijt
Zeer geschikt voor intensief gebruik door
de verwerkte extra zware garens en de
dikke schuimlatex rug. 400 cm breed.
Kies uit de kleuren:
capri-sand, goud en
groen.
Van 135^ voor
Hoogpolig shaggy tapijt
De naturelkleur incombinatie met bruine
stippen geeft dit tapijt een Berber-achtig
uiterlijk. Metzware
schuimlatex rug.
400 cm breed.
Van voor
Tapijt in bijzonder mooie kleuren
Bijzonder slijtvast 100% nylontapijt met
extra zware schuimlatex rug. Kies uit drie
prachtige kleuren: groen,
bruin, sahara.
400 cm breed.
Van 109^ voor
Enorme voorraad tapijt
coupons Diverse kwaliteiten,
formaten en kleuren.
Kortingen tot
smetbruina
rbcr-achtig
i
pijtmet
suit drie
Rotterdam: WoonWaranHul», BInnenwegplaln/LIjnbaan, tal. (010) 117700 2
Winkelcentrum Beljerlandeelaen, tel. (010) 193500
Winkelcentrum Groot IJstelmonde, lel. (010) 820502
De Lier, Hoofditraat 78, tal.
Da Lier, Hooldetraat 78, lel. (01745) 2272
Den Haag, Groenmarkt 29 (t/o 'I Gouda Hoof!), tol. (070) 118305
geweest (ten opzichte van het Ameri
kaanse optreden in Vietnam). Haar
belangstelling voor wereldproblemen
is dan ook omgekeerd evenredig aan
de afstand (en ook aan de kleur van
de betrokkenen): een lichtgewonde
hier telt even zwaar als duizend do
den daar.
Afgezien van Frankrijk heeft de Eu
ropese gemeenschap alleen maar een
politiek gevoerd van blinde goedkeu
ring van wat de Verenigde Staten
deden. Ongetwijfeld zal ze zich voor
Indochina gaan interesseren wanneer
dat een veelbelovende markt wordt'.
Frakfurter Allgemeine: 'De zinloos
heid die iedere oorlog vertoont, heeft
zich (in Vietnam) tot reusachtige pro
porties ontwikkeld. Maar nu het,
enerzijds krachtens moeizaam en pijn
lijk verworven Amerikaanse inzicht
en anderzijds door Hanoi's bereidheid
om tot zelfvernietigens toe door te
vechten, eindelijk tot een bestand is
gekomen, moet men vaststellen, dat
niet inzicht in de onmogelijkheid van
een militaire oplossing bepalend is
geweest voor dit compromis. Veeleer
zijn tot het laatst toe de machtsmid
delen tegenover elkaar gesteld en te
gen elkaar afgewogen: aan de ene
kant de luchtaanvallen die na de
voorlaatste gespreksronde op volle
kracht werden uitgevoerd, en aan de
andere het veelzijdige arsenaal van de
'Volksoorlog'. Daar kan men ook met
de modernste hoogst ontwikkelde wa
pens, zoals gebleken is, niet tegenop'.
De Prawda: de krant van de Russische
communistische partij, noemde het
bestand gisteren 'een serieuze stap' op
weg naar de vrede en 'een belangrijk
bewijs van werkelijkheidszin'. De
Prawda herinnert ook aan de 'belang
rijke politieke en militaire hulp' van
dö Sowjet-Unie aan 'het Vietnamese
volk'. Rusland aanvaardt enthousiast
het opmerkelijke succes van het Viet
namese volk'.
Rabotnitsjesko Delo, het blad van de
Bulgaarse communistische partij: 'De
afloop van de Vietnamese oorlog
heeft bevestigd, dat het imperialisme
niet langer in staat is het lot te
bepalen van zelfs kleine landen die
het juk van de kolonisatie hebben
afgeworpen'.
Roede Prawo, het dagblad van de
Tsjechoslowaakse CP: 'De uitslag van
de klassenstrijd die plaatsvond op
Vietnamese bodem is een degelijk
bewijs van de verandering in het
machtsevenwicht in de wereld'.
ATHENE (Reuter. UPI. AP) De
Griekse scheep- en luchtvaartmagnaat
Aristoteles Onassis heeft verklaard,
dat hij niet wilde dat het leven van
zijn zoon onnodig door de chirurgen
gerekt zou worden. Deze medici had
tien verklaard dat zij Alexandros, die
'klinisch dood' was, op zijn hoogste
drie tot vier dagen in leven konden
houden.
Alexandros Onassis werd dodelijk ge
wond, toen het vliegtuigje waarin hij
zat enkele minuten na het opstijgen
neerstortte.
Zijn vader zei: 'Wij hebben besloten
hem te laten sterven. Met euthanasie
heeft dat niets t e maken. Zelfs als
A'exandros was blijven leven, zou hij
als levend wezen dood zijn geweest.
Ziin hersens waren verwoest en zijn
lichaam geheel verminkt. Er kon
niets meer voor hem worden gedaan'.
De Griekse dictator Papadopoulos
heeft van zijn kant ook alles in het
werk gesteld om de erfgenaam van
het enorme Onassis-imperium te laten
genezen. Zo liet hij een helikopter
een beroemde, geneeskrachtig geachte
ikoon van een eiland in de Aegeïsche
Zee naar het ziekenhuis in Athene
overvliegen.
SAIGON (AP) Ongeveer 300 pilo
ten van Air America hebben gedreigd
in staking te gaan. Air America voert
vluchten uit voor de CIA (De Ameri
kaanse centrale inlichtingendienst) en
andere instanties in Indo-China en
Thailand. De moeilijkheden zijn het
gevolg van onenigheid over een nieu
we arbeidsovereenkomst. Van de pilo
ten zijn er 67 in Vietnam, meer dan
100 in Laos en ongeveer 100 op de
luchtmachtbasis Udorn in het noor
den van Thailand ingezet.
ATHENE (UPI, Reuter) Voormali
ge ministers en parlementsleden in
Griekenland, ex-diplomaten en toneel
spelers hebben gisteren als getuigen k
décharge in het Atheense proces te
gen 17 Griekse communisten gezegd,
dat de Griekse communisten niet lan
ger in geweld geloven. 'De omstandig
heden zijn veranderd. Er zijn nieuwe
methoden en voorbeelden. Kijk maar
wat er in Chili gebeurd is en wat er
vermoedelijk in Frankrijk door de
verkiezingen zal gebeuren', zo zei één
getuige. De beklaagden worden ervan
beschuldigd het huidige regime met
geweld omver te hebben willen gooi-
