t
'Verspilling voorkomen
op gebied hartchirurgie'
dichtbij
in
Bestuurscolleges
willen herziening
van collegeldwet
Prof. Wieberdink over de kwestie dr. Van der Schaar:
andbladen maandbladen maandblad
Het verpuurde, kuise, koele
UW/KWARTET DINSDAG 23 JANUARI 1973
BINNENLAND/COMMENTA AR T5/K7
atioi
het orkeur
an
zal, na wat zaterdag in deze
n te lezen stond, geen verwonde-
wekken dat wij van harte instem-
mct hetgeen minister Boersma in
iterview met 'Ruim Zicht' heeft
:atie4nerkt over de meest wenselijke
nstclling van het volgende kabi-
jjjJ namelijk dat een regering met de
toi'thans bepaald de voorkeur'
ïaar
uitei
leer
isen
eel.
liebi r
der
oom
ii v
argi
immentaar
11.0
een grondige discussie waarin het
argument tegen het andere wordt
vogen.
eht beleid
is bekend dat de heer Boersma
opvatting al jaren huldigt. Wat
ietreft had hij dat woordje 'thans'
'die kunnen weglaten. Ons dunkt dat
hans' zijn inhoud verleent aan de
derde, geradicaliseerde opstelling
eel 'J k'ï dc vakbeweging signaleert,
verband daarmee, aan de tocne-
e wenselijkheid, een 'afgerond
rumjal contract' tot stand te brengen.
d'e ccr Boersma zegt daar ten ovcr-
e bij dat een regering met de
niet veel kans maakt, zo'n con
té sluiten. Begrijpen we de minis-
;oed, dan bedoelt hij, dat thans
dan ooit een kabinet met de
de voorkeur heeft.
•gumenten van de heer Boersma
sprekend genoeg. Het zijn argu-
'feer en die al zijn zij in de huidige
'V„„dJ ie klemmender dan ooit reeds
gelden. Des te verwonderlijker is
lat een geluid als dit binnen de
1 wo ssionele partijen zo schaars is.
van deze hoek uit wel jarenlang
'l't erig geklaagd over de onbuigza-
>ert{ jnredelijk geachte houding van de
b L inzake samenwerkingsmogelijk-
ïek« 1 niet andefe PartÜen en ovcr de
uj igelijke programmatische verlan-
die het linkse verbond zou culti-
Het zijn bezwaren die men
iofei 'ee,s ^an onderschrijven, maar
x di nee is nog niet het politieke feit
Lim tredeneerd dat er zonder een par-
e zozeer de stem van de arbei-
vertolkt. nu eenmaal geen stabiel
letsbeleid mogelijk is.
Van een verslaggever
UTRECHT 'Hartchirurg dr. P. J. van der Schaar uit Eindhoven
is een uitstekende vent met grote werkkracht en ongewoon brede
kennis. Nederland noch enig ander land zou het zich kunnen ver
oorloven deze hartchirurg aan de kant te zetten. Elk Nederlands
hartchirurgisch centrum kan goede mensen gebruiken, het zou dus
verspilling zijn als dr. Van der Schaar niet meer aan het werk zou
kunnen. Bovendien: hij heeft een langdurige en kostbare opleiding
achter de rug en die dient ten nutte gemaakt te worden'.
Dit zegt prof. dr. Wieberdink, die na een hevig conflict begin januari
1971 ontslag nam als hoogleraar hart- en vaatchirurgie in Utrecht.
tezet
is een politiek feit, dat zo ovcr-
da end is, dat het voorop had beho-
de4n behoort te staan bij het beoor-
van de vraag, welke samcnstel-
erkj een te formeren kabinet zou
ristten hebben. De bezwaren die men
1 deia nog zou kunnen hebben, zijn
itc van secundaire aard. Door
lijlu vel het overheersende politieke
ingete veronachtzamen en de bezwa-
""koorop te stellen, wordt de inven-
H1|t verslapt waarmee die bezwaren
hadden kunnen worden opgelost,
it laatste hebben de confessionele
jen de laatste jaren laten gebeu-
ar De zwarigheden waarmee infor-
IJ kir Ruppert dezer dagen worstelt,
enfcn dan ook op het reeds veel
n. lagde hoofd der confessionelen
Koos
scholkan ook zijn dat de confessionc-
if velen van hen, het niet met de
:an°°)us'c van minis,er Boersma eens
cho.I dat zij zijn argumenten ontken-
of andere zwaarder laten wegen,
als dat zo is, dan wordt het tijd
Prof. Wieberdink wijst erop dat de
toekomst van de hartchirurgie nog
vrij onzeker is. 'Vrij grote hartchirur-
gische centra, bemand met twee of
drie topmensen op hartchirurgisch ge
bied, zijn waarschijnlijk de beste op
lossing. Van onderlinge concurrentie
mag dan echter geen sprake zijn, wel
van nauwe samenwerking in teamver
band. Daarom is het zo betreurens
waardig wat er rond dr. Van der
Schaar (sinds vorig jaar juli werk
loos. óók na een hevig conflict) ge
beurd is.
'Ik vraag me eigenlijk af," aldus prof.
Wieberimk, 'wat nu eigenlijk de ach
tergrond is van zowel mijn eigen zaak
als die van dr. Van der Schaar. Gaat
het erom het werk te verbeteren of
de boel kapot te maken? Ik ben nooit
goed in staat gesteld de kritiek op
mijn persoon en mijn werk te beant
woorden. De bezwaren tegen mij ble
ven vaag. men zei het mè nooit
rechtstreeks. Zo ook. met Van der
Schaar. Als die het verkeerd doet,
moet men dat rechtstreeks zeggen,
tegen hem. Dan kan hij antwoorden.
Van der Schaar toont zich in het hele
conflict in Eindhoven bijzonder net
jes. Dat kan niet van zijn aanvallers
worden gezegd.'
In het conflict tussen prof. Wieber
dink en de medische faculteit in
Utrecht heeft de commissie-Donner
een belangrijke rol gespeeld. Deze
commissie moest uitzoeken hoe de
zaak lag en moest een oplossing aan
dragen. Het eindrapport is nooit
openbaar gemaakt, maar het gevolg
was wel'dat prof. Wieberdink besloot
ontslag te nemen.
Prof. Wieberdink nu: 'De Eindhoven-
se hartchirurgie is te gronde gericht,
mede omdat het onderzoek van de
commissie-Donner heeft gefaald. Er
heeft voldoende rechtsbescherming
ontbroken. Het was onmogelijk de
klachten te vernemen, wie ze heeft
geuit, wat ze exact inhielden. Alle
verklaringen zijn geheim gehouden,
medewerkers van mij hebben ondanks
verzoeken nooit hun eigen verklarin
gen. zoals ze gebruikt zijn voor de
samenstelling van het rapport, ter
inzage gekregen, hoewel ze menen dat
ze onjuist of onvolledig zijn geciteerd.
Dit is allemaal zeer ernstig, omdat
prof. Donner de grote man van de
rechtswetenschap in Nederland is, een
erkende autoriteit. Maar wat bij over
treders van de wet heel normaal is,
een open en eerlijke behandeling van
de zaak, is in mijn geval niet ge
beurd. Het resultaat van het werk van
de commissie-Donner is, dat die medi
ci die het meer om hun carrière dan
om de patiënten te doen is. hun gang
konden blijven gaan. Wat dat betreft
zie ik duidelijke parallellen met
Utrecht en Eindhoven. Er blijken art
sen te zijn die de meest onnette
methoden te baat nemen om hun
positie veilig te stellen.
Daarbij beschuldigen zij hun tegen
standers zelfs van een hoge mortali
teit. Dat is bijzonder ernstig, vooral
omdat de hartchirurgie een kwetsbaar
vak is. Het is nu eenmaal zo dat in
bepaalde periodes bij bepaalde opera
ties de mortaliteit hoog is. dat er vrij
veel patiënten sterven tijdens of na
de operatie
Dc kliniek voor hart- en vaatziekten van het academisch ziekenhuis
in Utrecht, waar prof. Wieberdink destijds werkte.
UTRECHT Minister Van Veen moet op korte termijn de wetge
ving ten aanzien van het collegegeld zodanig herzien, dat deze wet
uitvoerbaar is. Dat staat in het rapport dat een werkgroep van vijf
man vanuit de universitaire colleges van bestuur heeft opgesteld
met het oog op het gesprek dat deze besturen vandaag met minister
Van Veen hebben.
gehannes met de duizend gulden
3 öo gegeid bewijst dat er een grens is
dc macht van dc overheid. Die
ligt op het punt waarop de
ikkenen het vertikken zo'n wet uit
)eren. In dit geval zijn dat niet-
ende studenten, niet-controlerendc
nten, protesterende universiteits-
i en ongehoorzame universiteits-
iren. Voor de zoveelste maal zal
ster Van Veen vandaag met de
,gr! Srsiteitsbesturen overleggen hoe
Drdé kan scheppen in de chaos,
wanneer het lukt voor het eind
het cursusjaar alle wanbetalers te
'j en is er weinig reden tot vreugde,
ipbrengst zal door alle administra-
rompslomp minimaal zijn. En wat
is: de verouding tussen ministe-
omi n universiteiten is er niet beter op
irden.
.er een grens'is gesteld aan de
it van de overheid is wel vaker
nstateerd. Een recent voorbeeld is
fjl'-ftonwet. Toen de vakbonden twee
geleden besloten het overleg in de
iting van de Arbeid te boycotten,
st de regering tenslotte ook bak-
,ds' halen en de gewraakte wetsartikc-
ber in de ijskast zetten. De kunst van
regeren is niet alleen de
plus één van de parlementariërs
je kant te krijgen, maar je moet
'endien voor zorgen dat de wet
lijk overkomt bij dc betrokkenen,
tot de duizend gulden wet terug
eren: dat is niet het geval, wan-
ccn enquête onder de bevolking
alleen de studenten dus) uitwijst
l'jjmcn dit een slechte wet vindt.
kk« ias staat de collegegeld-wetgeving
alleen. Er zijn meer voorbeelden
slecht beleid. De studentenstop is
haastig en klungelig geregeld als
icffing van collegegelden. En om 'n
voorbeeld te noemen: het is
iqler meer een daad van onbehoor-
bcstuur wanneer je werkende jon-
11,1 n een dag per weck leerplichtig
kt en dc schadeloosstelling voor het
Dt college van bestuur vergaderen
vanmorgen eerst nog onderling om
zich te beraden op het standpunt, dat
zij gaan innemen Volgens de voorzit
ter van het Utrechtse college van
bestuur, de heer H. P. Trip, willen
de besturen zoveel mogelijk ruimte
laten om tot een oplossing te komen.
Juist daarom hebben zij zich verbaasd
over de brief, dieminister Van Veen
vrige week aande besturen schreef,
omdat in deze brief opnieuw eenzijdig
door de minister allerlei voorstellen
en richtlijnen worden gegeven.
Toch is de indruk die dc besturen
van de ministeriële brief hebben, niet
helemaal ongunstig. In dit verband is
het veelzeggend, dat zelfs het lanelijk
overleg van grondraé'.en van studenten
(LOG) enkele positieve punten heeft
opgemerkt in de brief. Met name het
weglaten van dreigementen over kin
derbijslag en uitstel van militaire
dienst, zien de studenten als een eer
ste overwinning voor zichzelf. Hun
acties blijven gericht op algehele in
trekking van de wet. De werkgroep
die de universiteitsbesturen heeft ge-
adviseerd, gaat minder ver. Het voor
stel van de werkgroep komt erop
neer, dat minister Van Veen eindelijk
serieus begint de gaten deze wetge
ving te dichten. En dan niet via
onwettige maatregelen (zoals met de
kinderbijslag), maar waar nodig via
wetswijziging.
In eerste instantie denkt de werk
groep aan een onderscheid tussen drie
categorieën studenten: de betalende
collegelopers, de nie-betalende college
lopers en de tentamen- en examenstu
denten, die de colleges al achter de
rug hebben.
Die laatste groep zal wel moeten mee
tellen bij de toewijzing van financiële
middelen aan de universiteit. Zoals
het nu is bestaat er eigenlijk geen
wttelijke basis om etweede categorie
gederfde dagloon pas vier maanden na
invoering van de wet regelt. Op die
manier werk je in de hand dat
mensen hun goodwill jegens dc over
heid verliezen.
De impasse waar we nu in zitten is
een gevolg van een te harde lijn van
mensen als Dc Brauw en Bicsheuvel.
Zij hebben niet willen luisteren naar
de oppositie die (hoewel dc PvdA
voorstander is van collegegeld verho
ging in een andere vorm) massaal
tegenstemde. Zij hebben zelfs de te
genstem van KVP-voorzitter De
Zeeuw in de Eerste Kamer genegeerd.
Dc ellende van dit moment bewijst dat
dit land op deze wijze onregeerbaar
is. Je kunt geen maatregelen nemen
met een parlementaire meerderheid
van 51 procent als een nict-parlemcn-
tairc meerderheid van het volk zo'n
geforceerde wetgeving aan zijn laars
lapt. Zolang deze regering nog zit is
ei maar één uitweg: doormodderen.
(de ontduikers) cn de derde groen
(oudere jaars die geen college meer
lopen) behoorlijk te scheiden. De sua
gestie van de werkgroep is dat de
faculteiten waarschijnlijk zullen mee
werken aaaneen-registratie van tenta
men en examenstudenten, wanneer
dat hu begrotingen te goede komt.
Voor de volged cursus zou minister
Van Veen dan een sluitende regeling
moeten ontwerpen, waarin duidelijk
bepaald is wie collegegeld verschul
digd is cn waarvoor. Dergelijke bepa
lingen zijneigenlijk al voorbereid in
de Wet-Postuhumus. waarin omschre
ven staat, wat als onderwijs be
schouwd kan worden en wat niet Ook
sancties kunnen dan uitdrukkelijk
worden opgenomen. Verder zou de
werkgroep willen, dc collegegelden
werden geïnd op dezelfde manier als-
de schoolgelden, namelijk via de be
last ngrilenst.
Het gevaar van schermen met hoge
mortaliteitscijfers van hartchirurgen
kan ook tot gevolg hebben dat de
hartchirurgen zelf voorzichtiger wor
den, moeilijke gevallen dan maar niet
opereren omdat ze vrezen dat hun
mortaliteitscijfers dan gunstig worden
beïnvloed. Dit houdt echter ook in: de
ernstige hartpatiënten helemaal geen
kans meer geven, ook al is het mis
schien een kleine kans.'
In Ardennen
Prof. Wieberdink leeft nu een vrij
teruggetrokken bestaan ergens in de
Belgische Ardennen. Anders dan dr.
Van der Schaar hoeft hij zich. door
de 'gouden handdruk' die hij bij zijn
ontslag kreeg, geen financiële zorgen
te maken. Hij is nu 54 jaar. Op
mogelijkheden om in Nieuw Zeeland
of in Israël aan het werk te gaan. is
hij niet ingegaan omdat dat hem
volledig van zijn familie zou afsnij
den. Of hij zijn verder leven als
ambteloos burger wil slijten, laat hij
enigszins in het midden.
De herinnering aan zijn werk in
Utrecht, waar onder zijn leiding een
geheel nieuwe kliniek voor hart- en
vaatchirurgie tot stand kwam die hij
als gevolg van het conflict niet zelf
heeft kunnen gebruiken, doet hem af
en toe nog zeer scherp formuleren.
Twee jaar na het conflict doorbreekt
soms nog een stukje emotionele be
trokkenheid de verstandelijke distan
tie. Zelf noemt hij een 'bittere conclu
sie' zijn opmerking: 'Door het falen
van mr. Donner en de kwalijke rol
van de commissie als geheel blijkt het
nodig dat de hartpatiëntenvereniging
van de heer Fievet de artsen op hun
roeping wijst.
'Er zijn', aldus prof. Wieberdink, 'na
tuurlijk een heleboel goede artsen,
maar de vrijheid voor die artsen, die
een machtsrol willen spelen, is blij
ven bestaan. De heer Fievet is juist
als een terrier geworden omdat hij
zag dat er niet voor het belang van
de patiënten werd opgekomen.
'Moeilijk'
'Agressie'
Terugkomende op het conflict in
Eindhoven (sluiting van de door dr.
Van der Schaar daar opgebouwde af
deling hartchirurgie en uitschakeling
van dr. Van der Schaar zelf) zegt
prof. Wieberdink: 'Dr. Van der Schaar
mag niet vallen anders dan op zakelij
ke argumenten, en die ontbreken ten
enen male. Ik weet niet precies wat
dc norzaken in Eindhoven zijn, maar
ik constateer een enorme agressie. Ik
ben ervan overtuigd dat als Donner
de zaak in Utrecht goed had gesa
neerd het geval-Eindhnven niet had
kunnen gebeuren Maar wat heeft
Donner in feite gedaan, hij heeft de
Mogelijkheden
Éénwording
Het laatste nummer van A.R. Staat
kunde. de maandelijkse uitgave van
de Dr. A. Kuyperstichting, opent met
een stuk van CBTB-voorzitter drs. R.
Zijlstra, waarin hij zijn diensten aan
biedt bij dc eenwording van de drie
confessionele partijen. Hij schrijft dat
hij de vele obstakels die er op de weg
naar de eenwording nog zijn, graag
mee wil helpen opruimen, onder meer
'omdat in een bijna wanhopig makend
proces van politieke verbrokkeling, het
op de spits drijven van tegenstellin
gen en bijbehorende armetierig gekift,
een teken van saamhorigheid kan wor
den opgericht'.
Verder meent Zijlstra dat de verkie
zingsuitslag niet tot reserves mag lei
den. Hij blijkt afkerig van redene
ringen als: 'Is het wel verstandig mijn
politieke lot aan politieke partijen te
verbinden die zo duidelijk in de ver
sukkeling zijn?'. Zijlstra: 'Het toege
ven aan dergelijke opvattingen zou een
vorm van politiek gedrag zijn, die wei
nig meer met christelijke inspiratie en
evangelische politiek te maken heeft;
zou terecht worden opgevat als een
vorm van politiek groepsegoisme'.
Tenslotte: Zijlstra vindt dat het orga
nisatorisch onjuist zou zijn, aan een
zo belangrijk stuk als de nota hel
politieke fiat van de belangrijkste fi
guren uit de partijtoppen mee te ge
ven en tegelijkertijd te suggereren dal
deze achterban de ondertekenaars bij
een zo belangrijk stuk, dat op zo'n be
langrijk moment gepresenteerd wordt,
niet desavoueren zonder een vertrou
wenscrisis te veroorzaken en m i. be
hoort de vertrouwenskwestie hier ook
aan verbonden te worden.
Verder in ARS een stuk van nu. A. K.
Koekkoek, waarin de algemene grond
wetsherziening wordt besproken aan
de hand van enkele pre-adviezen die
zijn besproken op een vergadering van
de vereniging voor administratief
recht. Daar was onder meer het rap
port van de staatscommissie Cals-
Donner besproken. Koekkoek keert
zich nu tegen 'het paardemiddel' van
de direct gekozen formateur. Zijn
grootste bezwaar tegen dit idee van
de staatscommissie is 'dat de positie
van de kabinetsleider wordt verzelf
standigd tegenover een mogelijke par
lementaire meerderheid'. Ook Koek
koek acht het mogelijk dat er een
'rechtse' formateur wordt gekozen bij
een 'linkse' meerderheid. 'Eén forma
teur-premier moet voortkomen uit een
parlementaire meerderheid.' aldus
Koekkoek, die verderop de interessante
mededeling doet dat Donner een
van de voorzitters van de commissie
het voorstel van de gekozen forma
teur ziet als een stok achter de deur.
'Hopelijk hoeft hij nooit te worden ge
bruikt,' aldus Koekkoek.
Tenslotte uit ARS een lang verhaal
van prof. dr. K. J. Popma over 'Evan
gelie cn Politiek'. Uit het slot enkele
citaten: 'Als we globaal onderscheid
maken tussen normale staten en mon-
sterstaten, dan rijst de vraag of in
monsterstaten nog een door het evan
gelie geïnspireerde politiek mogelijk
is Ik ben geneigd deze vraag met een
beslist 'neen' te beantwoorden'
Zal er in de eventuele Verenigde Sta
ten van Europa nog ruimte zijn voor
een door het evangelie geïnspireerde
politiek? Popma: 'Vermoedelijk op
kleine schaal, als curiositeit en als
komisch anachronisme. Als zachte
herinnering aan tijden waarin christe
lijke politiek nog mogelijk was'.
Milieuvoogdij
willekeur gesanctionneerd, een premie
gegeven op machtswellust van bepaal
de artsen, een aansporing aan de
slechtste elementen in de geneeskun
de. De hier Fievet is eigenlijk de
enige die daartegen iets onderneemt.'
De Jong faalde
Na deze aanval op zijn 'rechters', zegt
prof. Wieberdink het beleid van oud
premier P. J. S. de Jong bij de opzet
van het hartchirurgisch centrum-
Utrecht niet te begrijpen. De heer De
Jong, die voorzitter is geweest van
het bestuursorgaan dat de samenwer
king op hartchirurgisch gebied tussen
het Antoniusziekenhuis in Utrecht en
het Utrechts academisch ziekenhuis
tot stand moest brengen, heeft vol
gens prof. Wieberdink gefaald in het
stellen van de juiste diagnose in het
Utrechtse conflict.
Over de nu in het hartchirurgisch
centrum tot stand gekomen samen
werking tussen beide Utrechtse zie
kenhuizen, zegt prof. Wieberdink: 'Ik
kan hels worden over die 'vondst' van
samenwerking tussen beide hartteams.
nadat mijn centrum kapot was ge
maakt. Dat is gewoon bedrog geweest
Er heerst nog steeds wantrouwen tus
sen beide ziekenhuizen. Toen ik in
Utrecht werd benoemd (in 1963) was
het tussen het Antoniusziekenhuis en
het academisch ziekenhuis water en
vuur. Ik wilde samenwerken en heb
tegen alle tradities in een begin van
samenwerking tot stand gebracht.'
Puur en edel en echt mooi Het
verpuurde, kuise, koele En u-at is er
levender dan een diamant? Dieper
vurig dan een robijn? Intenser groen,
qroener groen, smaragdgroener dan
een smaragd?
Typisch de taal van een juwelier,
terug te vinden in 'Het versierde
leven', een geschenkboekje van juwe
liers voor hun klachten, data de Fede
ratie Goud en Zilver heelt uitgegeven
In de vorm van een vraaggesprek
moet er iets ran de moderne juwelier
en zijn koopwaar op het publiek over
komen De schrijver Hans Andreus
stelde daartoe onder andere deze vra
gen: 'Waarom bent u eigenlijk juwe
lier?' 'Ah! Dus toch de traditie'. 'U
heelt nooit iets anders gewild?' en
soms staat er alleen maar 'Ja?' 'och'
of 'dank u' en een andere keer ietwat
snauwerig 'u praat, 'ik schrijf' en een
goedkeurend 'een hele collectie' Daar
'■alt dus niet veel uit te leren, maar
het gaat er dan ook om dat de lezer
iets opsteekt van wat de juwelier
vertelt.
Over de 'voorvadei lijke juwelier':
Weet u wat ik merkwaardig vind?
Dat een goed deel van mijn klanten
die toch nog graag in mij terugvindt.
Men verlangt soms nog juist dat
waardige, deftige van een juwelier.
Dat hofleveranriersachtige als u wilt'
En dat terwijl 'de moderne juwelier
open huis houdt', waarmee deze spre
ker dit bedoelt: 'We hebben natuur
lijk onze vertrouwde klanten; via de
verlovings- en trouwring naar het
eerste zilveren rammelaartje of be
kertje, de gouden schakelarmband
voor haar verjaardag en de manchet
knopen voor rffe van hem, cn de han
ger voor tante Jo Klantenbinding,
zoals dat heet en daar zijn we blij
mee. Maar laten de zomaar-kijkers, de
vragers, snuffelaars, liefhebbers ook
maar komen Teveel mensen gaan nog
alleen naar de juwelier als ze vooruit
hebben besloten: ik koop dit of dat.
Maar waarom zou iemand bij een
antiekwinkel bijvoorbeeld wèl zomaar
naar binnen lopen en bij een juwelier
niet? Zelfbediening is een ticeede; ik
verkoop tenslotte geen tandpasta of
wasmiddelen, ik ben er juist ook voor
vakkundige informatie. Maar laat ie
dereen maar komen en kijken en
vragen en desnoods weggaan zonder
iets te kopen'. (Let op dat woordje
'desnoods', dat niet op een echt open
huis kan slaan').
Behalve een enkel verduidelijkend te
keningetje staan er in het boekje wat
kleurenfoto's van horloges, gebruiks-
zilver, klokken, sieraden en edelste
nen. die allemaal bij het ware 'ver
sierde leven' horen, maar helaas zon
der ook maar een verklarend regeltje
over u-at er op het plaatje staat. Zo
blijft het raden of het nu om dc
'zonnegloedachtige warmte van goud'
of 'het koele verpuurde van zilver
gaat. We missen trouwens ook iets.
De winkelier wil over zijn privé-
stenenverzomeling vertellen, maar dat
mag niet van zijn ondervrager. Die
heeft daar geen tijd voor en valt voor
de tweede achtereenvolgende keer de
praatgrage juwelier in de rede als die
zegt: Maar u mist iels. Weet u dat
ik Dat zullen we dus nooit te
weten komen. Tenzij we in draf naar
de juwelier gaan en mèt het antwoord
'desnoods weggaan zonder iets te ko
pen'.
flauw
Prof. Wieberdink en dr. Van der
Schaar hebben gemeen dat zij allebei
'moeilijke mensen' worden genoemd.
Er zou niet goed met hem samen zijn
te werken, eenzelfde verwijt dat dr.
Van der Schaar te horen heeft gekre
gen. De directe aanleiding voor de
operatiestop van prof. Wieberdink
was dc ongunstige mortaliteit, heeft
dc rijksuniversiteit in Utrecht altijd
verklaard. Het rapport-Donner is ge
heim.
Hoewel hij niet optimistisch is over
de kansen voor dr. Van der Schaar
ergens opnieuw als hartchirurg aan
het werk te gaan, meent hij toch dat
er wellicht nog mogelijkheden zijn.
'Anders zou ik het niet in het open
baar voor hem opnemen. Ik vind het
triest dat alle betrokken beroepsvere
nigingen, zoals de maatschappij tot
bevordering der geneeskunst, de vere
niging voor heelkunde, en de vereni
ging voor thoraxochirurgie, niets doen.'
Prof. Donner was voor commentaar
op de kritiek van prof. Wieberdink
niet bereikbaar.
In 'Socialisme en Democratie', het
maandblad van de Wiardi Beekman-
stichting, staat deze maand een plei
dooi te lezen voor het oprichten van
een afzonderlijke bestuurspyramide
voor het milieubeheer en -beleid. De
bedoeling van de schrijver, H. Ver
sloot, is dat het milieu zal worden
beschermd en hersteld door een vorm
van functioneel bestuur, dat randvoor
waarden moet opleggen aan het alge
meen bestuur, eigenlijk op de manier
waarop vroeger de waterschappen hun
taak vervulden bij het afweren van
het watergeweld, dat het volksbestaan
bedreigde.
De milieuvoogdij, die Versloot voor
ogen staat, zou 'met een even beperk
te als stringente taakstelling, een dui
delijke eigen gestalte geven aan het
milieubesef van alle betrokkenen'.
Voorts zou. zo meent Versloot, een
dergelijke afzonderlijke bestuurspyra
mide in mindere mate blootstaan aan
concurrerende doelstellingen en zou zij
daardoor over een grotere beweeglijk
heid beschikken. Een derde voordeel
ziet de schrijver in het feit dat de
stringente machtsuitoefening die voor
het miileubeheer vereist is, in de door
hem voorgestelde structuur niet mede
ter beschikking komt voor andere over
heidstaken. zodat de kans op machts
misbruik gering wordt gehouden. Ove
rigens zal, verwacht Versloot, een der
gelijke bestuurspyramide de normale
functies van de 'klassieke' bestuurs
organen het minst belemmeren. Tot
zover 'Socialisme en Democratie', dat
verder diepgravende studies publiceert
over 'een sociaal-progressief arbeids
marktbeleid' en ondernemingsmobili
teit cn regionaal arbeidsmarktbeleid'.
'Ik heb er nog nooit over nagedacht,
maar nu je het mij vraagt, zeg ik ook:
ja, waarom eigenlijk geen meisjes-
fiets? Ik kan natuurlijk zeggen, dat
anders jongens komen vragen waarom
er een meisjesfiets op staat en geen
jongensfiets. Maar dat zou een flauw
antwoord zijn.'
Dat stond in de brief, die negenjarige
José Kalthof uit het Limburgse Sim-
pelveld van de minister van verkeer
en waterstaat kreeg, wie zij zelf eerst
geschreven had, omdat ze het niet
kon uitstaan dat er op verkeersborden
altijd herenfietsen staan en nooit eens
damesfietsen Alsof dames niet fiet
sen. De minister, die vermoedelijk
wegens José's leeftijd meteen maar
van volwassen rijwielen op kinderfiet
sen overstapte, had wel een idee
waarom het zo zit: 'Dat bord met die
jongensfiets bestaat al heel lang en
alle landen hebben met elkaar afge
sproken dat de fiets die er op staat
een jongensfiets moet zijn. Ik denk
dat dit komt omdat de vorm van een
jongensfiets, met die dwarsstang, een
beter vlakverdeling mogelijk maakt.'
Nu zou zo'n verouderd herenrijwiel
in deze unisex-tijd met vouwfietsen
voor het hele gezin toch een beetje te
denken moeten geven en dat doet het
blijkbaar ook. als zelfs een negenjari
ge er zich het hoofdje over breekt.
Behalve dan de heren die nieuwe
plaatjes voor nieuwe toestanden moe
ten bedenken. Neem de spoorwegen.
Die geven duidelijk aan. waar de
'stille coupé's' coupé's waar je
moet kunnen werken, die bij wijze
van proef tussen Groningen en Den
Haag heen en weer rijden tp
vinden zijn, maar hoe? Met een plaat
je op de wagon, waarop een mannetje
zijn wijsvinger tegen de lippen drukt,
daarbij zonder twijfel 'ssst' roepend als
hij geen plaatje zou zijn geweest.
Een unisex-hoofd op dc wagon zou
misschien wat ver gezocht zijn. maar
dc spoorwegen kunnen in elk geval
niet uit de voeten met het verkeers
bordenargument van de minister, dat
de vorm van een mannenhoofd een
betere vlakverdeling mogelijk maakt
prijsverhoging
Slechts gekleed in onderbroek en flad
derend overhemd snelde gisternacht
een dertigjarige man uit Oss het Arn
hemse politiebureau binnen om aan
gifte te doen van een bliksemsnelle
prijsstijging in Arnhems rosse buurt
plus bijbehorende mishandeling.
In het beruchte Spijkerkwartier had
hij voor twintig gulden de gunsten
van een negentienjarige dame verwor
ven, maar dc afgesproken prijs steeg
tijdens de ceremonie met niet minder
dan honderdvijftig procent, wat toch
niet geheel en al aan de verhoogde
BTW te wijten kon zijn. Toen de man
weigerde vijftig gulden neer te tellen,
riep het meisje haar 'beschermer' er
bij. die de klant met een siersabel in
wang en pols stak. Die nam toen,
schaars gekleed als hij was, de benen
naar het politiebureau. Agenten re
kenden zowel de dure dame als haar
vriend in en namen in één moeite
door nog twee jongens uit hetzelfde
huis mee, bij wie ze een papieren zak
met een half pond hasj en ruwe
hennep vonden.
modern
De moderne Juwelier houdt open huis
voor hem, voor haar, voor tante Jo,
voor iedereen, maar zo'n nachtclub
achtig animccrmannetjc als op het
plaatje is hij toch ook weer niet (zie
ook: 'Het verpuurde, kuise, koele').
muizenissen
Na ruim vier jaar samenhokken heb
ben meer dan tweeduizend muizen
zichzelf vrijwillig uitgeroeid. Ze wa
ren het resultaat van een proef met
vier mannetjes- en evenveel vrouw
tjesmuizen. die dr. John Calhoun van
het Amerikaanse nationale Instituut
voor geestelijke volksgezondheid me
dio 1968 in een hok van drie bij drie
meter bij elkaar zette. Daar hadden
de dieren genoeg ruimte om er des
noods met z'n veertienduizenden te
zitten en bovendien kregen ze er alles
wat ze nodig hadden: water, voedsel
en warmte.
Zo ver hebben "ze het nooit gebracht.
Toen er na twee jaar experimenteren
2200 muizen in het hok rondscharrel
den. begonnen de moeders opeens
hun kinderen te verwaarlozen. Intus
sen deden zich ook al de eerste asoci
ale verschijnselen voor: door gebrek
aan ruimte konden de jonge manne
tjes geen eigen terrein afbakenen cn
daardoor begonnen ze samen op de
vloer een bandeloos leven te leiden,
als echte straatslijpers. Een kleiner
aantal jongen wilde niet uit het ge
zinsnest weg. Proeven toonden aan
dat de eerste groep zwaar overspan
nen was en dat de tweede aan apathie
leed. Ten slotte stierven er steeds
meer muizen zonder voor nageslacht
te zorgen. Het laatste mannetje is nu
dood, zodat de kolonie definitief ge
doemd is uit te sterven. Net als bij de
mensen hebben ook hier de vrouwtjes
het 't langst volgehouden: er zijn nog
vijftien die. naar mensennormen gere
kend. al een jaar of honderd oud zijn
'Nee, Simpkins, ik geloof niet, dat zo'n vogclüouche verkawpbaar is.'
