Den Uyl wil samenleving
'van onderen' hervormen
STEmminc5
dichtbij
Geld nodig?
Binnen 'n paar dagen
geregeld-met een
persoonlijke lening
van de NMB
andbladen maandbladenmaandblad
Wat is dat nu, kleine guit?
toUV/KWARTET ZATERDAG 18 NOVEMBER 1972
BINNENLAND/COMMENTAAR
T5/K7
fest-Duitsland (1) 'Laten Wiegel en Biesheuvel gewaarschuwd zijn'
(ADVERTENTIE)
eel Europa heeft reden om morgena-
ond met spanning de stembusuitslagen
West-Duitsland af te wachten. Want
it bij de Westduitse parlementsver-
tzingen van morgen op het spel
aat, is meer dan een mogelijke rege-
ngswisseling. Zeker voor Europeanen
uiten de Bondsrepubliek geldt, dat de
veertig miljoen Westduitsers die
lorgcn naar de stembus (kunnen)
in de eerste plaats beslissen over
vraag die heel ons werelddeel
ikt. De vraag namelijk, of een van
belangrijkste staten van West-Euro
zo niet de belangrijkste, het proces
ontspanning en toenadering tussen
ost en West met enig élan zal voor
tten of niet
dit opzicht heeft de regering-Brandt-
;heel in een betrekkelijk korte perio-
i meer tot stand gebracht dan tijdens
■Ie jaren van christen-democratisch
wind is gepresteerd. Deze regering
:ft allereerst duidelijk afgerekend
it de illusie, dat de staatkundige
volgen van een door Duitsland ver-
rzaakte oorlog zouden kunnen wor-
uitgewist. Nog niet iedereen in de
Hidsrepubliek is van dit waandenk-
eld genezen, getuige de uitspraak
Franz Josef Strauss, deze week
jor de televisie gedaan, dat de 'Ost-
llitik' van zijn politieke tegenstanders
loopt op 'de begrafenis van het
uitse rijk'. Dat is waar, zij het in een
andere zin dan Strauss bedoeld zal
bben, en het is maar gelukkig ook,
int dat Duitse rijk is al vele jaren een
isie, en geen ongevaarlijke.
plaats van door die illusie
cft de huidige Westduitse regering
ch laten leiden door de gedachte, dat
streefd moest worden, niet naar een
rstel van een voor altijd voorbije
uatie, maar naar een vermenselijking
de feitelijke toestand. Van het
orlopige succes van dit streven getui
de akkoorden met Moskou en
trschau, en. sinds kort, het basis-
rdrag met het andere Duitsland, de
)R.
tn kan dit basis-verdrag toejuichen
er toch oog voor hebben, dat de
waren ertegen van de oppositie niet
alle grond ontbloot zijn. De
IU/SCU vindt het bedenkelijk, dat
ten hetgeen de regering in Bonn
in ijsgeeft', in de verdragstekst is opge-
men. Wat de DDR heeft toegezegd,
:kt de oppositie tevergeefs in het
drag zelf. Dat vindt ze slechts in de
gevoegde documenten. Zo zou het
DDR vrij staan, een eigen uitleg te
-en aan wat is beloofd, zonder dat
t an zich op het verdrag kan beroe-
est-Duitsland (2)
tz| bedenkingen onder stoelen of
<1 iken te steken, kan van een opposi-
niet worden verlangd. Maar dat zij
pfco zwaar aan tilt, dat ze, wanneer zij
ar de verkiezingen van morgen aan
macht zou komen, het hele verdrag
zal tekenen, is zorgwekkend. 'Er
niets worden getekend', heeft Bar-
deze week voor de tv gezegd,
jj", ordat aan het moorden en schieten
i n de grens tussen de twee Duitslan-
1) een eind komt! Men hoeft aller-
P51st een bewonderaar te zijn van de
deme vemietigingsapparatuur die
regime van de DDR langs het
J egere ijzeren gordijn heeft gepos-
om zo'n uitlating demagogisch te
j« den. Ze suggereert, dat Barzel en de
ïcn heel wat meer bekommerd zijn
r het gebrek aan vrijheid in de
)R dan Brandt en zijn coalitiegeno-
In feite echter betekent Barzels
iding, dat hij, als hij de kans krijgt,
kn bijdrage zal leveren om dat ge-
fck enigszins t e verminderen. Want
|t de regering van de DDR ook
pge denken van de mogelijkheid,
fcr onmenselijke grenscontrole af te
paffen, op 'bevel' van de christen-
pocraten in Bonn zal ze daartoe
llig nooit besluiten. Dus kan Barzel
1 verdrag met de DDR wel vergeten,
blijft, wanneer hij kanselier wordt,
kloof tussen de miljoenen Duitsers
,0 Oost en West die elkaar dank zij
ra mdts basis-akkoord zouden kunnen
tmoeten. even diep als in de afgelo-
1 25 jaar.
armee zou het hele proces van
nadering tussen Oost- en West-Eu-
>a in gevaar komen. De Bondsrepu-
tk neemt daarin een centrale positie
Zonder haar 'Ostpolitik' zouden de
^bereidende besprekingen over een
ropese veiligheidsconferentie, die
lensdag in Helsinki beginnen, niet
'gelijk zijn.
Tgen zal blijken, of de gemiddelde
estduitse kiezer de ontspanning in
iropa voldoende belangrijk vindt om
coalitie van sociaal-democraten en
1 eralen een nieuwe regeringstermijn
'n gunnen. Aangezien deze coalitie op
it dere terreinen dan de buitenlandse
Ütiek minder succes heeft geboekt
week werd bekend, dat de voed-
Prijzen in vergelijking met vorig jaar
!t bijna acht procent waren geste-
I mag een overwinning van SPD en
1 worden uitgelegd als een motie
\r vertrouwen voor de 'Ostpolitik'.
4" riiczen zij, dan hoeft dat niet op een
1* oordeling van die politiek te duiden
0 Mschijnlijk hebben dan materiële
i', kngen bij de kiezers de doorslag
Jj, l^en. Maar gezien Barzels houding
k enover de 'Ostpolitik' zou dat laat
je niet alleen voor de huidige coalitie
'v Bonn, maar ook voor velen elders in
s. ropa, een schrale troost zijn.
door Leo Kleyn
UTRECHT Voor Joop den Uyl,
de lijstaanvoerder van de Partij
van de Arbeid en, schrikbeeld
van WD-leider Hans Wiegel, mo
gelijk toekomstige bewoner van
het Catshuis, is het zwaarste deel
van de dag wel voorbij, als hij
zich te voet van het Utrechtse
winkelcentrum naar het nabij
gelegen Gebouw voor kunsten en
wetenschappen begeeft.
Op de Bakkersbrug, tegenover de
Hema, en, wat eerder, in de Utrechtse
nieuwbouwwijk Overvecht is hij in
rechtstreeks contact getreden met de
kiezers, die op deze koopavond in
ruime mate op straat te vinden zijn.
In Overvecht was het zo koud, dat de
lijsttrekker kramp in z'n voeten
kreeg. Ook op de brug heerst niet de
temperatuur die het toeven in een
verwarmd gebouw er zoveel aangena
mer op maakt.
In de niet al te grote, maar wel tot
op het podium toe volgepakte zaal
kan Den Uyl, met Liesbeth, onafschei
delijk als steeds, aan zijn zijde, even
Joop den Uyl
ontspannen achterover leunen. Voor
dat hij weer een opwekkend woord
zal spreken, wordt de Vara-televisie-
documentaire 'Van onderen' vertoond.
Je moet wel een van die 1200 nieuwe
miljonairs zijn. wil dit schrijnende
werkstuk over het leed van de arbei
der je onberoerd laten.
Vooral de laatste beelden zijn aan
grijpend. Terwijl een textielarbeidster
voorleest uit een dagboek waaruit een
Charles Dickens naar hartelust had
kunnen putten, biggelen haar man,
een forsgebouwde metselaar, de tra
nen over de wangen. Onbarmhartig
registreert de camera, in genadeloze
close-ups, de barmhartigheid van de
man met vijftienjarige meisjes die. zo
leest zijn vrouw voor, straks hyper
nerveus het huwelijk zullen ingaan.
Als het licht weer aangaat, spoedt
Den Uyl zich naar het spreekgestoel
te. Hij schreit niet, maar de docu
mentaire, die hij voor het eerst zag,
heeft hem wel iets gedaan, vertrouwt
hij zijn gehoor toe. Het filmpje heeft
ook de grond waarop hij zijn betoog
bouwt, rijp gemaakt. Met zulke beel
den op je netvlies, heb je wel oren
naar verandering.
De aanvoerder van de PvdA maakt er
een dankbaar gebruik van. Zo langza
merhand zou je de indruk kunnen
krijgen dat het in deze verkiezings
strijd gaat om een paar centen meer
(in je loonzakje, of voor het operage
zelschap Forum) of minder (voor je
halfje wit of de huur van je huis).
Den Uyl, kampioen van progressief
Nederland, roept eindelijk uit dat het
in wezen om andere, hogere dingen
gaal.
Het gaat erom, zegt Den Uyl, of de
fundamenten van onze samenleving
veranderd zullen worden. Het gaat om
de verdeling van de macht, en om de
bevrijding van de mens, die meer wil
zijn en meer kan zijn dan een ver
lengstuk van een lopende band. Het is
de hoogste tijd dat daarover gespro
ken (maar niet alleen gesproken)
wordt, want wat er onder de De
Jongs en Biesheuvels ook veranderd
mag zijn, 'de ontstellende ongelijk-
heid is gebleven'.
Voor Den Uyl is het geen lood om oud
ijzer of hij in het Catshuis zit, dan
wel Biesheuvel, Andriessen, Geertse-
ma of Wiegel. Anders dan onder een
Doopceel van
Jan Emmens en
Van Vriesland
Twee literaire maandbladen hebben
het oktober-nummer geheel gewijd
aan een schrijver. 'Tirade' komt met
een speciaal Jan Emmens-nummer en
'Maatstaf' viert de tachtigste verjaar
dag van Victor E. van Vriesland met
een aflevering vol teksten van en
over de jarige.
Van de twee schrijvers is Jan Em
mens de minst bekende. Hij is een
typische vertegenwoordiger van het
fonds van uitgever Van Oorschot
één van die onzakelijke zakenmensen,
die hardnekkig en op een uiterst
persoonlijke wijze blijven geloven in
wat zij als goed en waardevol erken
nen en daar ook in de praktijk blijk
van geven; ook al brengt het geen
gewin.
Met enige voldoening constateert Van
Oorschot in 'Tirade' dat het werk van
Emmens tenslotte nu toch is uitver
kocht. maar hij is onmiddellijk weer
aan de slag gegaan om met medewer
king van mevrouw Emmens en enkele
vrienden de uitgave van het verza
meld werk voor te bereiden niet
alleen het literaire, maar ook het
kunsthistorische werk.
Van Oorschot over Emmens: 'het
heeft Jan Emmens steeds verdroten,
dat behalve in de kleine kring van
kenners en fijnproevers, waarin hij
als dichter hoog stond genoteerd, zijn
literaire werk nauwelijks bekend was
en niet eens ook maar matig werd
verkocht. Als wij over die
minimale verkoop van zijn werk spra
ken, relativeerde hij zijn teleurstel
ling met ironie en zelfspot. Hij ver
borg zijn kwetsbaarheid dan onder
honend gelach'.
Diepzeeduiker
Aad Nuis karakteriseert de in drie
bundeltjes verschenen poëzie van Em
mens als het werk van 'een angstval
lig diepzeeduiker', want 'dichtregels
en gedichten werden bij hem ge
vormd vóór het bewuste stadium; als
ze boven water kwamen, waren ze
vrijwel af. Wie zo werkt kan van te
voren en vaak ook achteraf moeilijk
zeggen wat de vangst waard is. De
stapel die nu op het strand ligt, is
dan ook erg ongelijksoortig. Er zijn
een paar notities bij waaruit de ge-
voelslading bijna helemaal is verdwe
nen zodat ze achteraf als droog zand
uit elkaar vallen, alleen interessant
omdat het mededelingen zijn van ie
mand die ons om andere redener
boeit. Er zijn de satirische glinster-
dingen, gemakkelijk aansprekend,
doorzichtig, beperkt van waarde. En
er zijn de vreemde, raadselachtige
diepzeevissen, waar Emmens even ver
baasd naar keek als de omstanders
aan wie hij ze toonde'.
Ren ate Rubinstein brengt haar en
thousiasme voor deze poëzie mindei
gedistantieerd en persoonlijker ondei
woorden: 'Hij heeft inderdaad een
handvol verstandelijke, bijna studenti
koze gedichten geschreven, maar ze
waren sterk in de minderheid, ver
dwenen op de duur geheel en ken
merken zijn werk helemaal niet. Van
begin af aan heeft hij gedichten ge-
(ADVERTENTIE)
Een persoonlijke lening is tegenwoordig een gewone
zaak. Het is een moderne manier om wensen of
noodzakelijke voorzieningen in het privé vlak te
verwezenlijken. De NMB maakt 't niet moeilijker dan 't Is.
Geen onnodige formaliteiten. Een persoonlijk gesprek
waarbij in overleg met u het benodigde bedrag wordt
vastgesteld evenals de maandelijkse aflossingstermijnen.
En bovendien: gunstige voorwaarden. Een lening van
2000,- kunt u bijvoorbeeld terugbetalen in 18 termijnen
van 129,50, Een bedrag van 35d0,- in 24 keer 171,50.
Rente en kosten zijn daar al bij inbegrepen.
Stap eens binnen
voor meer inlichtingen.
Nederlandsche Middenstandsbank
schreven die mij raakten. Ik vond ze
aangrijpend, raadselachtig, konfiden-
tieel. En schokkend, zoals dromen
kunnen zijn'.
Behalve de dichter Emmens krijgen
ook aandacht de essayist Emmens
(van H. A. Gomperts) en de kunsthis
toricus Emmens (hij was tot zijn
dood in december 1971 hoogleraar in
de kunstgeschiedenis in Utrecht; zijn
proefschrift uit 1964 'Rembrandt en
de regels van de kunst' was 'een
grensverleggende en hoogst persoon
lijke bijdrage tot de kunstgeschiede
nis'). Over de kunsthistoricus schrij
ven o.a. J. G. van Gelder, J. Bruyn,
R. W. Scheller en E. de Jongh.
Verder zijn er van Emmens zelf ge
dichten en tekeningen en wat per
soonlijke herinneringen aan deze, 'in
telligente, van nature zeer bescheiden
mens, die eigenlijk niets van zich zelf
au sérieux nam, waarheden en zeker
heden wantrouwde, overtuigd als hij
was van de betrekkelijkheid van alle
dingen'.
Victor
In het Van Vriesland-nummer van
'Maatstaf ontwerpt mevrouw Adrien-
ne van Vriesland een als 'kaleido-
scoop' aangediend portret van haar
man, want 'het is moeilijk om zijn
portret te maken, zowel letterlijk als
figuurlijk, zoveel schilders en beeld
houwers probeerden het, altijd was
het één van de vele mogelijkheden'.
Uit de kaleidoscoop één beeld van
achttien jaar geleden. 'Victor staat
wanhopig in een hotelkamer, martelt
met boordeknoopjes en worstelt met
een rokkostuum, hij heeft asthma, het
PEN-congres was vermoeiend en
druk. 'Ik ben te oud, ik doe dit niet
meer, ik vertik het, ga maar alleen,
zeg dat ik ziek ben' Eindelijk
zit alles goed, trillerig cn beroerd
gaat hij mee. Daar staan grote school
borden, waarop je het nummer van je
plaats kunt vinden. Ik sta het nog be
bestuderen als uit de grote zaal mu
ziek weerklinkt, ik geef het zoeken
op, Vic is weg, ik ga naar de zaal en
wie zie ik het bal openen, heel alleen
met het mooiste vrouwtje van het
congres rondzwierend, Victor!'
Jeanne van Sehaik-Willing gaat
verder terug in de herinnering, naar
de zeventienjarige gymnasiast, die
zijn veertienjarige schoolgenoot brief
jes schreef met als slot 'Inmiddels
verzoek ik je de verzekering van mijn
hoogachting wel te willen aanvaarden'.
Nog één herinnering: van de journa
list G. Zalsman aan de journalist Van
Vriesland (in de jaren- dertig was de
jarige kunstredacteur van de N.R.C.).
Van Vriesland kon in Rotterdam geen
geschikte woning vinden en 'dus'
woonde hij op de krant 'en het was
vanzelfsprekend dat hij des daags
door het gebouw schreed in een zeer
fraaie ochtendjas', want hij was een
uitgesproken nachtmens.
Vandaar ook dat Van Vriesland 'voor
zijn collega's van de nachtdienst be
paalde opdrachten had. Zo moesten ze
hem in de nacht van vrijdag op
zaterdag om een uur of twee komen
wekken, want dan moest hij zijn kro
niek voor diezelfde zaterdag gaan
schrijven. Pogingen om hem te bewe
gen, dit proza wat eerder ter zetterij
af te leveren, hadden gefaald. Men
heeft het zelfs een keer geprobeerd
met de leugen dat de kroniek voort
aan donderdags zou worden gepubli
ceerd. Maar Victor was toen wel zo
getraind dat hij aanstonds de bedrie-
gelijkheid hiervan doorzag'.
progressief bewind, zegt hij. worden
onder een confessioneel-liberaal kabi
net, wat de heren ook mogen be
weren, de machtsverhoudingen in de
samenleving niet aangepakt, wordt er
aan de ongelijkheid van de mensen
geen eind gemaakt. De keuze kan niet
moeilijk zijn, behalve dan voor de
aandeelhouders, die. zegt Den Uyl
triomfantelijk, bij een overwinning
van zijn formatie inderdaad wel eens
de koersen zouden kunnen zien kei-
dere. zoals Geertsema schijnt te
vrezen.
Met de confessionele partijen heeft
Den Uyl nog apart een appeltje te-
schillen. Nog minder dan bij de VVD
of bij DS'70 weet je bij hen waar je
aan toe bent, tenminste, als je geen
Den Uyl heet. Den Uyl weet het Vvel:
ze hebben, roept hij, de mond wel vol
progressieve leuzen, maar ze maken
die op geen enkele manier waar. De
confessionele partijen hebben zich 'in
feite uitgeleverd aan de VVD'.
Want neem nu even hun programma.
Dat vermeldt wel de noodzaak van
een belastingverhoging, maar die ver
hoging komt er alleen, blijkens dat
programma, 'als de samenleving dat
wil'. Nou ja, als je Den Uyl heet,
weet je het dan wel. 'De samenleving,
dat is Wiegel en Drees; die willen het
niet en dus gaat de belastingverho
ging niet door. Zo hou je de handen
vrij. Dat is trouwens ook typisch
confessioneel'.
Van Den Uyl, op deze verkiezingsbij
eenkomst althans, geen goed woord
over de confessionele partijen, en
over het kabinet-Biesheuvel in het
bijzonder. Dit kabinet, weet hij, 'heeft
in feite de inkomensverschillen laten
toenemen'. Maar gelukkig neemt het
morrende volk het niet langer. Die
Vara-documentaire is niet voor niets
vertoond. 'Van onderen', haakt Den
Uyl er nog even op in, 'is er goddank
beweging in onze maatschappij'.
Die beweging zal niet tot staan wor
den gebracht. Op de drempel van het
Catshuis roept Den Uyl, zwaaiend met
zijn linkervuist: 'Laat Wiegel en Bies
heuvel gewaarschuwd zijn. Er gaat
iets veranderen'. De kiezer heeft, via
de Vara, eigenlijk al gesproken.
Ombarmhartigheid
Niet alleen Biesheuvel, niet alleen
Wiegel, ook de kiezer wordt gewar-
schuwd. Dat gebeurt niet alleen 's
avonds, op een ondanks de losse sfeer
traditionele propaganda-bijeenkomst,
maar 's middags, in het Utrechtse
actiecentrum De Kargadoor. Daar dis
cussieert Joop den Uyl met ongeveer
dertig welzijnswerkers over het wel
zijnsbeleid in het algemeen en dat
van de progressieve drie in het bij
zonder.
Hoe licht zou de kiezer de indruk
kunnen krijgen dat bij een stembuso
verwinning van PvdA. D'66 en PPR
Nederland in een heilstaat zou veran
deren. Maar niets is minder waar.
Den Uyl ('ik ben niet zo'n revolutio
nair', wil hij nog wel eens van zich
zelf zeggen) belooft geen omwentelin
gen, hoe veelvuldig hij het ook mag
hebben over de noodzaak van funda
mentele veranderingen.
Sprekend over wat welzijnswerkers
bezighoudt in een harde, vaak liefde
loze en met formulieren geregeerde
samenleving, zegt hij: 'De maatschap
pij blijft onbarmhartig; geen tien pro
gressieve regeringen kunnen dat ele
ment van hardheid, van onbarmhar
tigheid uit de maatschappij weghalen'.
Een progressieve regering kan natuur
lijk wel wat ten goede veranderen. De
veranderingen zullen vaak samenhan
gen met mentaliteitsverschillen. Zo
zullen onder een regering-Den Uyl
actiegroepen te allen tijde op finan
ciële steun mogen rekenen. Ook bij
een linkse regering, voorspelt Den
Uyl, 'zullen actiegroepen nog wel een
wijd veld van activiteiten hebben'.
Hij voorziet ook dat zo'n linkse rege
ring vooral te maken zou krijgen met
rechtse actiegroepen. 'Ik ben er
van overtuigd', vertelt hij de welzijns
werkers, 'dat je die enorm veel zou
zien optreden, van winkeliersvereni
gingen tot de beter gesitueerden. Dat
zouden er honderden worden; je zou
dan ook de demonstraties uit de nette
buurten krijgen'.
Niet onderschatten
De welzijnswerkers lijkt dat toekomst
beeld niet zo af te schrikken. Ze doen
er wat lacherig over en een vrouwe
lijke gespreksdeelnemer merkt op dat
die mensen uit die nette buurten, als
het op vechten aankomt, natuurlijk
nergens zijn. Den Uyl moet opnieuw
waarschuwen: 'Je moet die jongens
met die hockeysticks niet onderschat
ten, hoor'.
Als kandidaat voor het Catshuis
wordt Den Uyl nog slechts met niet
direct als rechts te omschrijven actie
groepen geconfronteerd. In de Raads-
kelder, onder het Utrechtse stadhuis,
biedt een jonge vrouw, die zo te
horen overigens best eens uit een
nette buurt zou kunnen komen, de
lijstaanvoerder een 'pak met flatang
sten' aan. Ze doet dat als woordvoer
ster van een actiecomité van moeders
met jonge kinderen die van die enge
en gevaarlijke flats afwillen. Ook 'van
boven' heerst er ontevredenheid.
Den Uyl zegt voor dat probleem geen
pasklare oplossing bij de hand te
hebben en hij scheidt dan ook wat
vriendelijke algemeenheden af. 'Ik
ben', zegt hij eerlijk, 'geen wonder
dokter in de politiek'. Het zieke
Nederland zou van Joop den Uyl niet
het verlossende medicijn mogen
verwachten; dc progressieve arts zou
misschien wel de koorts wat kunnen
temperen. Andere dokters, zoals Wie
gel en Biesheuvel, blijven dat levens
gevaarlijk vinden.
'Broertje is al druk aan 't gapen - Nu
zal Broer wel gauw gaan slapen', zegt
moeder, over Broertjes ledikantje ge
bogen en met nog twee kleintjes bij
zich, die moeder 'sst' proberen na te
doen, terwijl Hond en Poes geïnteres
seerd toekijken. Want om Broertje
draait alles op dit plaatje. Als Broer
tje binnen zit, juicht heel het huisge
zin duidelijk. Hij personificieert de
letter B in het omstreeks 1910 door S.
Abramsz geschreven en Jan Wiegman
getekende ABC-Rijmpjes voor de
kleintjes, met de leerzame ondertitel:
'Wie van de kindertjes leest er méé?'
Aan dit ABC, volgestopt met rijmpjes,
honderden blaadjes, bloempjes krul
len en tierelantijnen, hebben Aramsz
en Wiegman aanvankelijk voor niets
hun energie besteed. Het werk
is nooit in druk verschenen. Tenmin
ste: tot gisteren, want vandaag ligt
het voor een tientje in de boekhan
del. Bij Erven Thomas Rap is het nu
voor het eerst uitgegeven met alles er
op en er aan, wat er door Abramsz en
Wiegman ingestopt is. Dat zijn alle
letters (op de q na, die ze kennelijk
te moeilijk was) uitgebeeld aan de
hand van telkens twee plaatjes met
rijmpjes: één om te zeggen op wie of
wat de letter slaat en één om er iets
meer over te vertellen. Bijvoorbeeld:
C is cent: 'Een centje voor den ouden
man, Die niet goed meer werken kan'.
Een in lompen gehuld heerschap, ach
teloos gepasseerd door een weldoor
voede heer met hond, krijgt in zijn
kapotte hoed centjes van begrijpende
kindertjes. G. is guit: 'Wat is dót nu,
Cas De actie 'Cas moet leven',
die de dierenbescherming gevoerd
heeft ten bate van door verwaarlozing
en mishandeling zieke en zielige die
ren, heeft zoveel in dubbeltjes omge
zette wikkels van honden- en katten
voer opgeleverd, dat er in totaal
ƒ20.000 uit de bus is gekomen. Cas
leeft intussen inderdaad, in Gronin
gen. Melkkoetje Tussen 26
maart en 7 oktober hebben de Neder
landse melgveehouders of beter ge
zegd hun koeien 309.000 ton (6
procent) méér melk geleverd dan vo
rig jaar in die tijd. De melkgift, zoals
dat heet, zal naar verwachting over
het hele jaar gerekend op 8.900.000
ton komen. Hoe krijgen we het op.
Kapel Vandaag geeft onze eigen
Koninklijke Militaire Kapel in de Beet-
hovenhal in Bonn een concert op ver
zoek van de Duitse minister van de
fensie zelf. Zo'n man wil ook wel eens
iets anders.
Slippertje Ongeveer 150 ruiters
met paarden houden vandaag hun ge
bruikelijke slippertje; de jaarlijkse in
ternationale slipjacht in Udenhout,
ook wel St. Hubertusjacht genoemd.
Daar hoort een jagersmis, een toe
spraak van burgemeester Hoefsloot,
een jachtmaal en natuurlijk de jacht
partij zelf bij. Spoorverhaal
Vandaag begint in het Spoorwegmu
seum in Utrecht een grote tentoon
stelling van postzegels en -stempels,
die samen een vrijwel compleet beeld
van de spoorweggeschiedenis geven.
De expositie gaat 10 december dicht
kleine guit, Mag je alwéér met moesje
uit?", vraagt een hooguit elfjarig
meisje aan een klein jongetje met een
soort helmpje op. En bij de H - een
mooizittend hondje - rijmde Wiegman';
'Acht, icat aardig: 't kleine hondje
vraagt wat lekkers voor zijn mondje'.
P (pannetje): 'Wat zit er in hot
pannetje? Pap voor zoetlief Annetje'.
Annetje moet dus nog klein zijn, even
pril als Rika, die de R vertegenwoor
digt: 'Rika kreeg van tante Antje Een
schortje met een keurig kantje. 'Het
kind kan nog nauwelijks lopen, maar
zo was de kindermode toen. Juichende
en zonder uitzondering zoete kinder
tjes staan boven en onder de letter S,
waarvoor Sinterklaas optreedt, uiter
aard met 'zijn goeien Pieterbaas'. Een
een even onbedorven kind als Rika
roept het vogeltje (de V) in een
weitje toe: 'Vogeltje, wat zing je lief!
Ja, je bent mijn hartedief' zo waren
de kinderen toen nog. Om zeven uur
stappen ze op de laatste pagina dan
ook braaf in hun gietijzeren ledikant-
j es.
Dit ABC heeft kennelijk nog een
andere functie dan alleen letters le
ren: de kinderen liefde voor dieren
bijbrengen. Op bijna elke pagina
staan wel een paar vogels, aapjes,
honden, katten en als die niet bij het
plaatje passen, speelgoedbeesten.
Overigens is dit zestig jaar verlate
ABC lang niet het oudste. Al in de
middeleeuwen waren zulke leer-letters
op plankjes te vinden, later op perka
ment.
koopje
'Tegen inlevering van deze ingevulde
waardebon ontvangt u een jaar lang
gratis eucharistievieringen, religieuze
evenementen, parochiële berichten,
geestelijke adviezen en zo nodig... de
laatste sacrementen'.
Deze veelbelovende Sinterklaassurpri
se, verpakt in een gewone envelop
met in koeien van letters 'waardebon'
er op, hebben alle katholieken van
Velp deze week in de brievenbus
gekregen. Afzender: het bestuur van
hun kerk, dat op deze middenstands
manier hoopt per gezinshoofd-parochi
aan één procent van het jaarsalaris
los te peuteren want wie de bon invult
en opstuurt, verplicht zich tot het
betalen van een vaste bijdrage, een
systeem dat hier nog lang niet zo is
ingeburgerd als bij de protestanten.
De inkomsten uit de collecten worden
minder, omdat het kerkbezoek sterk
achteruitgaat en de acht jaar geleden
gebouwde Christus Koningkerk in een
nieuwe wijk is lang niet zo vol gewor
den als de gemeentelijke prognoses
indertijd deden vermoeden.
Vice-voorzitter J.A. van Mook van het
kerkbestuur: 'Streng-gereformeerden
zouden zich er misschien meer aan
stoten dat voor een dergelijk doel op
de hippe toer wordt gegaan. Ikzelf
(maar ik ben vijftig) keek er ook wat
vreemd tegenaan, maar ja, wij katho
lieken zijn nu eenmaal wat luchtiger.
De eerste reacties zijn zodanig dat ik
kan zeggen: het slaat aan'.
'Gaat het een beetje, Simpkins?'
