'Witkar' rijdt tegen de
(verkeers-)stroom in
Dichtbij en Verder
ommentaar Eén dag mocht"'e rijden, langer niet.
uiten/spel (1)
'esu uiten/spel (2)
Oor's open oog voor Nederpop
Waddeneilanden
kwetsbaar als
hulp nodig is
op de plaat-pop op de plaat'pop op dep
t/K( OUW/KWARTET VRIJDAG 27 OKTOBER 1972
BM]NENLAm)/COMMENT.A.\R T5/K7
n
2CJ
zijl
j js voor het gevoelsleven van onze
[lenicntaricrs maar te hopen, dat ze
een beetje verdoofd zijn door de
rkiezingsroes. Want het is voor een
htgeaard politicus natuurlijk niet zo
ik, bij volle bewustzijn mee te ma-
dat je buiten spel wordt gezet. En
is toch wat in feite gebeurt, wan-
er dezer dagen een sociale overeen-
mst wordt gesloten tussen het kabi-
en het georganiseerde bedrijfsleven,
regelen dan samen, hoe het volgend
ir moet met lonen, prijzen, sociale
W ■zekering, indirecte belasting en on
wijs. Het parlement komt daar in
ten niet aan te pas.
eventuele totstandkoming van zo'n
;oord betekent geen radicale omme-
rr in de bestaande verhoudingen,
aar de onderhandelingen over een
ial akkoord onderstrepen de mach-
leid van het parlement nog eens
Niet alleen over lonen en prijzen
It beslist door het bedrijfsleven,
de tweede dag vorming voor de
:nde jongeren en de verkleining
klassen op kleuterscholen worden
:n het parlement om geregeld.
merkwaardig dat is, kan men juist
die laatste twee voorbeelden duide-
maken. Bij de algemene beschou-
gen in de Tweede Kamer is over
de punten uitvoerig gepraat. Een
irderheid van de Kamer leek voor
tweede dag vorming voor werken-
[jongeren. Maar minister Van Veen
t ten slotte gedaan te krijgen, dat
motie van de oppositie waarin deze
Ie dag werd afgedwongen, verwor-
werd. En wat de kleinere klassen
:ft: jarenlang is daarvoor gevoch-
met weinig succes. Nu ziet het
öi iaar uit, dat de regering beide eisen
waa dlligt, omdat ze gesteld worden
or de vakbeweging.
tn kan zich over deze dingen verba
maar het is misschien beter, ons
te vragen, hoe het zover is gekomen.
ie mogelijk antwoord op die vraag is
zij' vinden in een artikel dat dr. Bram
'situt >er onlanês 'n Economisch-Statisti-
Berichten heeft geschreven over
■t n arbeidsverhoudingen in Nederland.
ins Peper werden deze verhoudin-
in de eerste twintig jaar na de
log bepaald door harmonie. Rege-
werkgevers en werknemers had-
zich geschaard achter een gemeen-
ppelijk ideaal, de wederopbouw
Nederland. Over de doelstellingen
het beleid op langere termijn be
id grote overeenstemming. De sa-
iwerking tussen de partijen was
w& w, het overleg liep goed, conflicten
er weinig,
ongeveer 1963 is daar verandering
A\ gekomen. De samenwerking werd
tij er, de conflicten ernstiger en lang-
iger. Recente voorbeelden daarvan
de 400-gulden-kwestie, de metaal-
ling en de bezetting van Enka. De
;ingen zijn niet meer 'wild', maar
nu het werk van de vakbonden,
gold ook voor de Enka-bezetting.
jpartijen werken niet meer samen op
van een gemeenschappelijk be-
er is geen overleg meer, maar er
it hard onderhandeld vanuit ver
lende belangen. Het harmoniemo-
heeft plaats gemaakt voor wat
u per noemt: het coalitiemodel.
onderscheidt zich weer van het
red iflictmodel. Er zijn wel conflicten,
3i ar je kunt niet zeggen, dat het
w de verhoudingen bepaalt.
ik. larom spreekt Peper van een coali-
er wordt een contract gesloten op
is van harde onderhandelingen,
de overgang van harmonie- naar
icRï aütiemodel is ook de rol van de
W trheid veranderd. In principe staat
boven de partijen. Maar of men wil
niet, de overheid is ook partij in de
Hiding tussen werkgevers en werk-
rs. Zonder bepaalde afspraken
tt het bedrijfsleven kan ze niet rege-
Omgekeerd kan het bedrijfsleven
21 ts uitrichten, als er geen zekerheid
°>at ove het beleid van de over-
d. De overheid en het bedrijfsleven
dus afhankelijk van elkaar. Er zijn
partijen: werkgevers, werknemers
is»r» overheid. Het probleem schuilt hier-
dat de laatste partij tegelijk boven
partijen staat.
eigen verantwoordelijkheid van de
'"se Cfheid is moeilijk aan te geven. Ten
'e van het harmoniemodel was dat,
li. t Peper, wel bijzonder lastig, omdat
tn": overheid toen met handen en voeten
B£j "onden was binnen het harmonieuze
"éi er'eg' Nu de partijen meer tegenover
zijn komen te staan, moet ook
overheid haar eigen rol gaan bepa-
Dat gaat haar niet zo best af,
E >ls bewezen is door de uitvaardiging
ivriezing van de loonwet. Er is
Verheid over wat nu precies het
S(Ta! Ie>n van de overheid is. Dat geeft
bedrijfsleven armslag en zo kan een
j13*! akkoord worden geboren. Hoe
de overheid weet, dat werkgevers
werknemers slechts deelbelangen
legcnwoordigen, moet ze via zo'n
itif °°r(* toestaan, dat op deze te smal-
'is besluiten worden genomen, die
hele samenleving aangaan. En het
![aent moet maar doen alsof zijn
bloedt cn zich opmaken voor de
^gende ronde van vier jaar.
Tot
k
itn
gei
m a
WW en
t et cn
I i!
fl
net* lei
Is Nederpop (popmuziek van Neder
landse bodem voor niet-ingewijden)
goed of slecht? Over deze vraag heeft
muziekkrant OOR zich gebogen en het
resultaat daarvan neergelegd in een
dik Nedemummer met daarbij inge-
vouwen een gratis single van Peter
(Kom van dat dak af) Koelewijn en
zijn Rockets. Voor een discussie over
Nederpop werd een aardige doorsnee
van het popwereldje uitgenodigd, zo
als Pim Oets, die er keihard tegenaan
ging, Koos Zwart (haast de Peetvader
van de vaderlandse subcultuur), Jip
Golsteijn (pop-broodschrijver bij De
Telegraaf), Theo Stokkink (ex-
Waauw) en nog wat ongeregeld goed.
OOR-redacteur Barend Toet nam een
gedeelte van de grotendeels chaoti
sche discussie op zijn bandrecordertje
op en tikte dat netjes uit voor zijn
muziekkrant.
Pim Oets trekt meteen fors van leer
door de Nederlandse popmusici van
naüperij te beschuldigen. Hij vindt,
dat ze het niveau, waarop ze mikken
niet hoog genoeg stellen en dat hij
nog nooit een groep hier muziek heeft
horen maken, die niet eerder en beter
in het buitenland (lees: Engeland en
Amerika) is gemaakt. En dan breken
van alle kanten de verwijten los. Dat
komt door gebrek aan belangstelling
van de Nederpopcritici, de kwaliteit
van de opnamestudio's en de geringe
tijd, die beschikbaar wordt gesteld en
de frustratie, die er onder de H.H.
musici zou heersen.
Al met al een nogal bedroevende
situatie in het wereldje van de Neder
pop ondanks doorbraken als Shocking
Blues en Mouth and McNeal. Barend
Toet ziet duidelijk perspectief voor
muziekkrant OOR om daar iets aan te
doen. Dit dikke Nedemummer met
gratis plaats is nog maar het begin
van de heel zinnige rol, die OOR op
het toneel van de Nederpop kan gaan
spelen, zo schrijft hij. In dit nummer
dan ook verhalen van producers als
Peter Koelewijn (daar heb je hem
weer) en Hans van Hemert (ja, inder-
Te mad
Het volgens sommigen te gekke en
volgens anderen bijzonder flauwe blad
MAD is voor wat de Nederlandse
editie betreft aan zijn vijftigste num
mer toe. Reden voor de redactie om
ter gelegenheid van het zien van
Abraham het foto-archief open te ruk
ken om nog nimmer gepubliceerde
foto's in dit nummer af te drukken.
De feestelijke omslag is afkomstig van
tekenaar Frits Müller (Je madtien-
drai) en binnenin zijn cartoons te
vinden van Al Jaffee, Bob Clarke en
Sergio Aragones. De Nederlandse
MAD, die sinds 1964 hier verscheen,
heeft het aanvankelijk niet gemakke
lijk gehad. De Nederlandse drukker
vond het toch eigenlijk een niet zo
fijn blad en het gevolg is nu. dat
MAD al jaren in Zweden wordt ge
drukt. want daar kan (bijna) alles. In
die tijd groeide de oplage van een
kleine 10.000 naar tot over de 20.000
exemplaren, wat misschien meer zegt
over het gevoel voor humor van het
Nederlandse volk dan over MAD zelf.
Aan MAD, een uitgave van Classics
Nederland, de maatschappij, die zo
veel beeldverhalen op de markt los
laat, werkten wat Nederland betreft
mee Malsen, Yrrah, Rijk de Gooyer
(jawe Guus Boissevain en Hans
Kroese, terwijl van Amerikaanse zijde
vooral Don Martin een van de be
kendste mensen is.
Een greep uit de inhoud van dit
feestnummer (met extra bijlage in
kleur): Handboek voor autosleute-
laars. een pleidooi voor 'conservering'
van het originele karate en tips voor
karakteristieke doodskisten. Wie zich
bij het doorlezen mocht ergeren, om
dat hij zich persoonlijk gegrepen
voelt, kan zich het beste deze waar
schuwing van de redactie ter harte
nemen: 'in de inhoud van dit blad
berust elke gelijkenis of over
eenkomst met bestaande personen
zonder satirische bedoelingen op puur
toeval'. En als dat geen humor is,
weten we het ook niet meer.
bekeerd
Prinses Beatrix is bekeerd. Ze heeft
althans directeur Carel Birnie van het
Nederlands Danstheater bekend tot
het moderne ballet te zijn bekeerd na
de voorstelling van 'Carmina Burana',
dat leden van het danstheater uitvoer
den op het gelijknamige scenisch ora
torium van Carl Orff.
De voorstelling vond plaats in de
koninklijke schouwburg in Den Haag.
eigenlijk ter ere van de Finse presi
dent Kekkonen. Die kon er niet bij
zijn zoals bekend had hij zich
gesneden bij het scheren maar
behalve allerlei ministers, leden van
het corps diplomatique en andere au
toriteiten, waren de koningin, prinses
Beatrix en prins Claus, prinses Mar
griet en mr. Picter van Vollenhoven
er wel, dus toch nog een select gezel
schap om voor te dansen. Een konink-
daad familie van Willy Bartje,
Kleine Waarheid van Hemert; zelfs
een zoon), maar ook een terugblik op
de Amsterdamse scène van de jaren
zestig, toen het nog mogelijk was om
met een gitaar om je nek en een paar
woorden Engels de blitz (zo heette
dat toen) te maken.
Wie herinnert zich niet uit die tijd
groepen als The Mads, N.V. Groep '65
en vooral The Outsiders met 'wonder
kind' Wally Tax, van wie het blad
Muziek Express destijds trots meldde,
dat Wally's haar 45 centimeter lang
was. Dat waren nog eens tijden, maar
Wally is bezig terug te komen, tvant,
zoals hij zelf zegt: let op mijn ivoor
den, binnen drie jaar sta ik in Ameri
ka bovenaan.
Tot zover deze 'Teruggang in de tijd'.
O ja, we hebben ook nog even de
gratis single (een zogenaamd Collec
tor's item komt nooit in de 'norma
le' handel) op de draaitafel gelegd.
Met enigszins trillende handen, want
dit zou het dan toch wel helemaal
moeten zijn. Immers, OOR vermeldt
niet alleen de malaise in het vader
landse popwereldje, maar doet tevens
een lovenswaardige poging om de le
zer duidelijk te maken, hoe het dan
wel zou moeten. De OOR-redactie
noemt het zelf in een begeleidend
briefje een geslaagd geheel, maar 'er
zijn onder de volhardenden vast wel
kritische geesten, die ons ervan ver
denken, dat het weer allemaal corrupt
en commercieel is'. Tja kijk, wat moet
je dan nog zeggen. Peter Koelewijn
roept op de ene kant 'Hela' en op de
andere kant heeft hij het over 'Con
nie', waar hij het een beetje moeilijk
mee heeft, het geheel ondersteund
door een lekker ritme, zoals dat heet.
dat wel. Als echter dit het antwoord
moet zijn op de malaise in de Neder
pop, geef mij dan maar Vader Abra
ham (en zijn zeven zonen), dan weet
je tenminste waar je aan toe bent.
Hollandser kan het toch niet. Of wel
soms?
lijke bekeerlinge is trouwens ook
altijd de moeite waard, ook al is de
kroonprinses pas tien jaar na de pre
mière van Carmina Burana onder do
indruk geraakt.
waternieuwtje
Amsterdam is begonnen al die oude
'doorkijk'-urinoirs vol gaatjes, die
uit een grijs verleden dateren, met
(dat zie je aan de kleur al) duidelijk
een serie eigentijdse waterplaatsen
aan te vullen. In de nieuwbouwwijk
Osdorp staat de eerste al: een fraai
bouwseltje met grote advertenties op
de plaats waar vroeger de gaatjes
zaten. Erg handig bedacht, dat is
zeker. Die reclames, waar Je tot nog
toe alleen maar figuurlijk tegenaan
kon schoppen als Je 't er niet mee
eens was, kunnen nu letterlijk als
piespaaltjc gebruikt worden.
schijn
Sinds de rigoureuze uitwijzingsmaat-
regelen van president Idi Amin tegen
de Aziatische burgers in zijn land zijn
plotseling honderden meisjes en vrou
wen in Oeganda getrouwd of geschei
den, alleen maar om tenminste naar
Engeland te kunnen. Aziaten, die van
uit Oeganda in Londen arriveerden,
vertelden dat veel statenloze meisjes
op stel en sprong getrouwd zijn met
Aziatische bezitters van een Brits pas
poort. Beide partners beschouwen in
zo'n geval hun schijnhuwelijk niet als
bindend en willen in hun nieuwe
vaderland onmiddellijk echtscheiding
aanvragen. En dan zijn er ook veel
getrouwde vrouwen, die zich in Oe
ganda al hebben laten scheiden van
hun man, omdat hij alleen Oegandese
papieren heeft. Wat zo'n man dan
weer moet, hebben de vertellers er
niet bij gezegd.
'Ga verderJe wilde die grote hond in de auto duwen, wat gebeurde er toen?'
Van een onzer verslaggevers
AMSTERDAM Het is wit, lijkt
op een koektrommel en rijdt op
wielen. Het maakt geen geluid en
stinkt niet. Wie gisteren de Am
sterdamse binnenstad bezocht,
weet inmiddels de oplossing. De
witkart was eindelijk in de stad.
Erg bescheiden nog tussen het
vervuilde geweld van het overige
verkeer tuften de eerste twee pro
totypes een dag lang heen en
weer. Politici, verzekeraars en
journalisten mochten even probe
ren.
Eén dag maar want langer waren de
nummerplaten niet geldig. Eén zuini
ge dag werden ontheffingen verleend
van ge- en verboden die tot nu toe de
komst van de witkar hebben tegenge
houden. Luud Schimmelpenninck,
geestelijk vader van witte fietsen en
elektrisch voortgedreven karren weet
zo langzamerhand wel dat alleen met
heel lang praten de sceptische autori
teiten voor zijn plan te porren waren.
Hij weet dat er nog felle tegenstand
is tegen de komst van zijn karren in
het Amsterdamse verkeer, vooral van
de kant van de verkeerspolitie die een
snelheêd vam maximaal dertiiig kilo
meter te langzaam vindt in het bin-
nenstadsverkeer. 'Een beetje vreemd',
vindt Luud, 'op de testritten door het
centrum merk je dat je tachtig pro
cent van de reis stilstaat in files. Aan
een snelheid van dertig kilometer
kom je niet eens toe'.
Winkeliers
Schimmelpennink heeft een machtige
bondgenoot gekregen: het kapitaal in
de binnenstad. De winkeliers, het
VW en organisaties als de KLM zien
in de witkar een nieuwe attractie
voor de binnenstad. Een attractie die
bovendien de binnenstad beter bereik
baar en beter leefbaar maakt. Met
1500 witkarren, verdeelt over 150 sta
tions in de binnenstad denkt Schim
melpennink immers een schoon en
geluidloos alternatief te hebben voor
de dertigduizend personenauto's die
er nu nog rondkruipen, op zoek naar
een gratis parkeerplaats. De bezoeker
van de binnenstad zal zijn auto aan
de rand van de stad kunnen laten
staan en de witkar nemen. Door het
groot aantal stations zal hij nergens
in de binnenstad verder dan 500 me
ter hoeven te lopen. Een ideaal com
promis tussen openbaar en individueel
vervoer is volgens Schommelpennink.
eindelijk werkelijkheiw geworden. De
binnenstad hoeft niet langer vergiftigd
te worden en toch blijft privacy van
je eigen hokje op wielen bewaard.
Wat een verschil er zit tussen de
particuliere auto en de witkar merk
je bij een 'proefrit'. De stank en het
lawaai van het andere verkeer waaien
bij het voorlopige gebrek aan
portieren vrij de witkarbinnen. On
der de rechtervoet alleen twee peda-
De Trouw/Kwartet-verslaggever in de witkar.
len die je nauwelijks hoeft aan te
raken voor rijden of stoppen.
Ramen rondom garanderen een voort
reffelijk uitzicht op de rest van de
wereld. Onder de makkelijke stoelen
voorlopig nog een omvangrijke hoe
veelheid accu's die na een ritje van
enkele minuten op een volgens stati
on worden bijgeladen. Nu gaat het
nog wat stuntelig met veel draden en
klemmen, straks gaat dat automatisch
via een stroomrail en een 'antenne'
op het dak.
Sleutel
Straks gaat dat allemaal heel professi
oneel met een sleutel die je op het
station omdraait om een witkar te
krijgen. De sleutel is je identiteit, je
bewijs van lidmaatschap van de Coö
peratieve Vereniging Witkar die de
wagentjes exploiteert. Per minuut
witkarren wordt een dubbeltje in re
kening gebracht, de reistijd wordt
automatisch per computer vastgelegd
als je in het station van aankomst
opnieuw je sleutel in de 'keuzepaal'
Steekt De rekening wordt je automa
tisch per maand via een girokaart
gepresenteerd. Sleutel en lidmaat
schap van de witkarvereniging hebben
dan al een éénmalige bijdrage van
tweemaal een geeltje gekost. Geen
geld voor milieu- en prijsbewust rij
den.
Rijbewijs
Aan dat rijden in de witkar kom je
voorlopig alleen maar toe met een
geldig rijbewijs. Hoewel het voor ie
dereen duidelijk is dat een brommer
een gevaarlijker, sneller en vuiler
vervoermiddel is dan de kar, zeggen
de regels dat voor een vierwielig
vervoermiddel een rijbewijs nodig is.
Dan maar een wiel eraf, heeft Luud
nu besloten, anders gaat het allemaal
nog jaren duren. En in januari wil
hij eindelijk echt beginnen. Dat begin
ligt dan ruim na het historische jaar
1966 toen provo Schimmelpennink z'n
witte fietsenplan bedacht. Die provo-
achtergrond heeft Luud de eerste ja
ren bij overheid en bedrijfsleven
filümik dwars geizeten. Het is eiigenlijk
nog ongelooflijk dat de witkar er nu
staat. Een belangrijke rol in die gun
stige wending speelde een rapport van
het gemeentelijk vervoerbedrijf van
Amsterdam. Dat rapport kwam tot de
opzienbarende conclusie dat het tech
nisch en economisch allemaal best
mogelijk was. Daarna liet de gemeen
te het verder afweten want zoals
Luu'd zegt gemeentelijke overheden
lopen met graag voorop als het om
nieuwe ideeën gaat. Ze kijken liever
de kat iut de boom'.
Steun
Schimmelpennink heeft tenslotte de
beslissende bondgenoot in de Amster
damse binnenstad-winkeliers gevon
den. Uit welbegrepen eigenbelang be
gonnen ze het plan financieel te steu
nen. Het eerste prototype lwam er, nu
zijn er twee. Er wordt nog wel gelach
en, bedenkelijk met het hoofd ge
schud. Maar Schimmelpennink weet
één ding zeker, wie in een witkar
heeft gereden is voor altijd gewonnen
voor deze vorm van vervoer. De
proefdag van gisteren was een grote
overwinning, ook op de verkeerspoli
tie die het nog steeds niet zag zitten.
Ze waren er nu om te kijken hoe het
allemaal ging, om zich te laten over
tuigen. Dan is bijna alles gewonnen.
De witkar gaat rijden, of u het ge
looft of niet.
Van onze correspondent
AMELAND Bij de hulpverle
ning na de ramp op Ameland
waar op 11 augustus een wind
hoos een ravage op de camping
Duinoord bij Nes aanrichtte zijn
manco's gebleken in de telefoon
verbindingen waardoor het ont
broken heeft aan een betrouwba
re en exacte informatie vanaf de
plaats van de ramp.
Dit is geconstateerd in een bijeen
komst van degenen die bij de hulp
verlening betrokken zijn geweest. De
ze bespreking werd in het Provincie
huis te Leeuwarden gehouden naar
aanleiding van een voorlopige analyse
van de gang van zaken opgemaakt
door het provinciale commando van
de BB. Politie-autoriteiten, de com
mandant van de vliegbasis Leeuwar
den, de geneeskundige inspectie volks
gezondheid, de rijksverkeersinspectie,
het telefoondistrict, de gemeèntelijke
geneeskundige dienst, het Roode
Kruis en het gemeentebestuur van
Ameland hebben aan deze bespreking
deelgenomen. Op alle Waddeneilanden
zo werd geconstateerd is de telefoon
verbinding bij bijzondere gebeurtenis
sen een bijzonder kwetsbaar punt, en
deze zaak zal nader onder ogen moe
ten worden gezien. Er is behoefte aan
een centrale post voor coördinatie van
de hulpverlening terwijl ook een cen
trale coördinatie van medische hulp
verlening onmisbaar is. Een belang
rijk aspect dat uit de analyse van de
hulpverlening naar voren is gekomen
betreft het vaststellen van de omvang
van een ramp.
door willem-jan martin
Kouwe douche van
echtpaar Lennon
In datgene, wat je met een beetje
goede wil Neerlands muziekvakpers
zou kunnen noemen, werd al weer
een tijd geleden geschreven over
SOME TIME IN NEW YORK CITY
(Apple 5C 182-05137/138), het jongste
produkt van JOHN LENNON en
vooral ook van diens echtgenote Yoko
Ono. Men had de moeite genomen
om, uit overwegingen van
'exclusiviteit' of 'primeurtjes' of zo,
van de dubbel-elpee een importje te
plegen, omdat het stel vanwege
copyrightproblemen (herrie tussen de
firma's van het echtpaar Lennon-Ono
en de heer F. Zappa, die ook nog een
kant raeemusiceert met zijn Mothers
Of Invention) in sommige landen wèl
en in andere, waaronder ons land,
weer niet officieel kon worder
uitgebracht.
Als je zoveel moeite gedaan hebt om
De Nieuwe Lennon in handen te
krijgen, moet je nog meer
teleurgesteld zijn over het gehalte
daarvan dan ondergetekende, die
maar rustig afwachtte tot alle
moeilijkheden waren opgelost en het
pakketje via de 'normale' wegen in de
bus plofte. Enorm teleurgesteld. Het
gaat hier om weinig minder dan een
kouwe douche na de overmaat aan
kwaliteit, de ontroerende directheid
en de instrumentale zeggingskracht
van Lennons beide voorgaande
langspeelplaten (John Lennon/Plastic
Ono Band en Imagine). Van dat alles
heeft Some Time In New York City
bijna niets te bieden. De
aantrekkelijkheid huist hooguit nog
in een enkel vlot 'rockertje' (New
York City, John Sinclair) of wat
Spectoriaanse produktiegrapjes (de
zgn. Invisible Strings in Woman Is
The Nigger Of The World en de
'meisjesgroepen' aanpak in Sister,
O Sisters). En in de sterk politiek
getinte teksten, die ook al zijn
sommige door hun te grote
betrokkenheid op één gebeurtenis
reeds lang achterhaald (Angela is uit
het gevang, nietwaar) zo ongeveer
alle verdrukten van de wereld een
hart onder de riem steken.
Bij het beluisteren van Some Time
etc. ben je in eerste instantie geneigd
om Yoko Ono naar het land van de
rijzende zon te verwensen, omdat ze
met haar minimale muzikale bagage
evengoed zo nadrukkelijk aanwezig is:
ze jammert (lètterlijk, echt.zo'n
beetje de hele live-plaat vol (opnamen
uit '71 met The Mothers in de New
Yorkse Fillmore East en twee jaar
eerder met een keur van begeleiders
in de Lyceum te Londen) en is voorts
zwakker zingend dan componerend
regelmatig in de weer op het
studiogedeelte. Maar de zaken zo voor
te stellen, zou niet helemaal eerlijk
zijn, omdat Yoko echt niet vanuit een
boosaardig soort infiltratiefilosofie
opereert, maar eerder vanuit de ook
door John Lennon gedeelde idee, dat
je als echtpaar met het samen
opknappen van dingen zo ver
mogelijk moet gaan. Kennelijk
ongeacht het feit of je eikaars terrein
ook beheerst: Yoko's knulligheid op
muzikaal gebied moet dan
weggerationaliseerd met uitspraken
als zou de wereld nog niet toe zijn
aan haar 'far out' rock-and-roll
(jazeker, m'n neus!). En Lennon's
sluk van de zwartepiet wordt nóg iets
groter door zijn
medeverantwoordelijkheid voor het
muzikaal vrij botte karakter van de
handvol duo-composities. Ik wil maar
zeggen, Yoko is zeker geen vriendin
van me, maar haar daarom als enige
'schuldige' aanwijzen, zou te ver gaan.
Goed, ondertussen zitten we met de
brokken. Een prognose laat zich met
licht fabriceren. Als dit half-om-half-
recept gehandhaafd blijft, vrees ik dat
we nog moeilijke tijden kunnen
beleven. Tenzij de huwelijksfilosofie
zich wijzigt, zie ik nog maar één
lichtpuntje: een zó vergaande
aanwezigheid mettertijd op eikaars
platen, dat het dan eigenlijk zo is, dat
John Lennon Yoko Ono's elpees
volmusiceert, en Yoko.juist We
wachten het maar af.
HOT LICKS, COLD STEEL
TRUCKERS FAVORITES (Paramount
PAS-6031) is de tweede van
Commander Cody and his lost Planet
Airmen, een acht man sterk
gezelschap dat zich onledig houdt met
vrij oorspronkelijke country-and-
western (of liever; al komt dat
misschien op hetzelfde neer: de
nountry-pop van Byrds, Burritos en
dergelijke tot in de uiterste
consequenties doorgevoerd) en rock,
zoals die in de jaren vijftig werd
gemaakt. Dat gebeurt allemaal zeer
nauwgezet. Geen detail wordt
vergeten teneinde het allemaal zo
authentiek mogelijk te laten klinken,
tenvijl tegelijkertijd door de boel
hier en daar extra aan te dikken
duidelijk wordt gemaakt dat een en
ander met een korreltje zout dient
genomen (als ik niet duidelijk ben:
luister maar eens naar het
hartverscheurend pathos in een
onmogelijk lied als Mama Hated
Diesels). Uitstekende muziek, vind ik,
met als meest opvallende nummers
Watch My. 38, Semi-Truck, Kentucky
Hills Of Tennessee, Diggy Liggy Lo
en het al genoemde Mama Hated
Diesels.
Aardige muziek wordt ook gemaakt
door Long Tall Ernie and the
Shakers, ofwel de eerste rock-and-roll-
formatie van eigen bodem. Op de
elpee Put On Your Rockin' Shoes
(Negram NL 571) wordt bijna een
dozijn composities van zanger Arnie
Treffers van een vakkundige
uitvoering voorzien. Een bezwaar is
wel dat er te zwaar geleund wordt op
de stijl van anderen: de ouwe roek-
groten als Fats Domino en Jerry Lee
Lewis, maar wellicht is dat
onoverkomelijk als je je z»als
Ernie en zijn maats zo specifiek
richt op een voorbije periode, hoewel:
lieden als de netvermelde heer Cody
bewijzen dan weer, dat het niet persé
hoeft.
Tot slot: er is sinds kort een elpee
van de Canadese formatie The
Stampeders (met in de gelederen een
heuse immigrantenspruit van
vaderlandse komaf), waarop zeer veel
zeer kommerciële popmuziek, en een
eersteling van Livingston Taylor, die
precies zo zingt als zijn grote broer
James. Zeurderig.