'Witkar' rijdt tegen de (verkeers-)stroom in Dichtbij en Verder ommentaar Eén dag mocht"'e rijden, langer niet. uiten/spel (1) 'esu uiten/spel (2) Oor's open oog voor Nederpop Waddeneilanden kwetsbaar als hulp nodig is op de plaat-pop op de plaat'pop op dep t/K( OUW/KWARTET VRIJDAG 27 OKTOBER 1972 BM]NENLAm)/COMMENT.A.\R T5/K7 n 2CJ zijl j js voor het gevoelsleven van onze [lenicntaricrs maar te hopen, dat ze een beetje verdoofd zijn door de rkiezingsroes. Want het is voor een htgeaard politicus natuurlijk niet zo ik, bij volle bewustzijn mee te ma- dat je buiten spel wordt gezet. En is toch wat in feite gebeurt, wan- er dezer dagen een sociale overeen- mst wordt gesloten tussen het kabi- en het georganiseerde bedrijfsleven, regelen dan samen, hoe het volgend ir moet met lonen, prijzen, sociale W ■zekering, indirecte belasting en on wijs. Het parlement komt daar in ten niet aan te pas. eventuele totstandkoming van zo'n ;oord betekent geen radicale omme- rr in de bestaande verhoudingen, aar de onderhandelingen over een ial akkoord onderstrepen de mach- leid van het parlement nog eens Niet alleen over lonen en prijzen It beslist door het bedrijfsleven, de tweede dag vorming voor de :nde jongeren en de verkleining klassen op kleuterscholen worden :n het parlement om geregeld. merkwaardig dat is, kan men juist die laatste twee voorbeelden duide- maken. Bij de algemene beschou- gen in de Tweede Kamer is over de punten uitvoerig gepraat. Een irderheid van de Kamer leek voor tweede dag vorming voor werken- [jongeren. Maar minister Van Veen t ten slotte gedaan te krijgen, dat motie van de oppositie waarin deze Ie dag werd afgedwongen, verwor- werd. En wat de kleinere klassen :ft: jarenlang is daarvoor gevoch- met weinig succes. Nu ziet het öi iaar uit, dat de regering beide eisen waa dlligt, omdat ze gesteld worden or de vakbeweging. tn kan zich over deze dingen verba maar het is misschien beter, ons te vragen, hoe het zover is gekomen. ie mogelijk antwoord op die vraag is zij' vinden in een artikel dat dr. Bram 'situt >er onlanês 'n Economisch-Statisti- Berichten heeft geschreven over ■t n arbeidsverhoudingen in Nederland. ins Peper werden deze verhoudin- in de eerste twintig jaar na de log bepaald door harmonie. Rege- werkgevers en werknemers had- zich geschaard achter een gemeen- ppelijk ideaal, de wederopbouw Nederland. Over de doelstellingen het beleid op langere termijn be id grote overeenstemming. De sa- iwerking tussen de partijen was w& w, het overleg liep goed, conflicten er weinig, ongeveer 1963 is daar verandering A\ gekomen. De samenwerking werd tij er, de conflicten ernstiger en lang- iger. Recente voorbeelden daarvan de 400-gulden-kwestie, de metaal- ling en de bezetting van Enka. De ;ingen zijn niet meer 'wild', maar nu het werk van de vakbonden, gold ook voor de Enka-bezetting. jpartijen werken niet meer samen op van een gemeenschappelijk be- er is geen overleg meer, maar er it hard onderhandeld vanuit ver lende belangen. Het harmoniemo- heeft plaats gemaakt voor wat u per noemt: het coalitiemodel. onderscheidt zich weer van het red iflictmodel. Er zijn wel conflicten, 3i ar je kunt niet zeggen, dat het w de verhoudingen bepaalt. ik. larom spreekt Peper van een coali- er wordt een contract gesloten op is van harde onderhandelingen, de overgang van harmonie- naar icRï aütiemodel is ook de rol van de W trheid veranderd. In principe staat boven de partijen. Maar of men wil niet, de overheid is ook partij in de Hiding tussen werkgevers en werk- rs. Zonder bepaalde afspraken tt het bedrijfsleven kan ze niet rege- Omgekeerd kan het bedrijfsleven 21 ts uitrichten, als er geen zekerheid °>at ove het beleid van de over- d. De overheid en het bedrijfsleven dus afhankelijk van elkaar. Er zijn partijen: werkgevers, werknemers is»r» overheid. Het probleem schuilt hier- dat de laatste partij tegelijk boven partijen staat. eigen verantwoordelijkheid van de '"se Cfheid is moeilijk aan te geven. Ten 'e van het harmoniemodel was dat, li. t Peper, wel bijzonder lastig, omdat tn": overheid toen met handen en voeten B£j "onden was binnen het harmonieuze "éi er'eg' Nu de partijen meer tegenover zijn komen te staan, moet ook overheid haar eigen rol gaan bepa- Dat gaat haar niet zo best af, E >ls bewezen is door de uitvaardiging ivriezing van de loonwet. Er is Verheid over wat nu precies het S(Ta! Ie>n van de overheid is. Dat geeft bedrijfsleven armslag en zo kan een j13*! akkoord worden geboren. Hoe de overheid weet, dat werkgevers werknemers slechts deelbelangen legcnwoordigen, moet ze via zo'n itif °°r(* toestaan, dat op deze te smal- 'is besluiten worden genomen, die hele samenleving aangaan. En het ![aent moet maar doen alsof zijn bloedt cn zich opmaken voor de ^gende ronde van vier jaar. Tot k itn gei m a WW en t et cn I i! fl net* lei Is Nederpop (popmuziek van Neder landse bodem voor niet-ingewijden) goed of slecht? Over deze vraag heeft muziekkrant OOR zich gebogen en het resultaat daarvan neergelegd in een dik Nedemummer met daarbij inge- vouwen een gratis single van Peter (Kom van dat dak af) Koelewijn en zijn Rockets. Voor een discussie over Nederpop werd een aardige doorsnee van het popwereldje uitgenodigd, zo als Pim Oets, die er keihard tegenaan ging, Koos Zwart (haast de Peetvader van de vaderlandse subcultuur), Jip Golsteijn (pop-broodschrijver bij De Telegraaf), Theo Stokkink (ex- Waauw) en nog wat ongeregeld goed. OOR-redacteur Barend Toet nam een gedeelte van de grotendeels chaoti sche discussie op zijn bandrecordertje op en tikte dat netjes uit voor zijn muziekkrant. Pim Oets trekt meteen fors van leer door de Nederlandse popmusici van naüperij te beschuldigen. Hij vindt, dat ze het niveau, waarop ze mikken niet hoog genoeg stellen en dat hij nog nooit een groep hier muziek heeft horen maken, die niet eerder en beter in het buitenland (lees: Engeland en Amerika) is gemaakt. En dan breken van alle kanten de verwijten los. Dat komt door gebrek aan belangstelling van de Nederpopcritici, de kwaliteit van de opnamestudio's en de geringe tijd, die beschikbaar wordt gesteld en de frustratie, die er onder de H.H. musici zou heersen. Al met al een nogal bedroevende situatie in het wereldje van de Neder pop ondanks doorbraken als Shocking Blues en Mouth and McNeal. Barend Toet ziet duidelijk perspectief voor muziekkrant OOR om daar iets aan te doen. Dit dikke Nedemummer met gratis plaats is nog maar het begin van de heel zinnige rol, die OOR op het toneel van de Nederpop kan gaan spelen, zo schrijft hij. In dit nummer dan ook verhalen van producers als Peter Koelewijn (daar heb je hem weer) en Hans van Hemert (ja, inder- Te mad Het volgens sommigen te gekke en volgens anderen bijzonder flauwe blad MAD is voor wat de Nederlandse editie betreft aan zijn vijftigste num mer toe. Reden voor de redactie om ter gelegenheid van het zien van Abraham het foto-archief open te ruk ken om nog nimmer gepubliceerde foto's in dit nummer af te drukken. De feestelijke omslag is afkomstig van tekenaar Frits Müller (Je madtien- drai) en binnenin zijn cartoons te vinden van Al Jaffee, Bob Clarke en Sergio Aragones. De Nederlandse MAD, die sinds 1964 hier verscheen, heeft het aanvankelijk niet gemakke lijk gehad. De Nederlandse drukker vond het toch eigenlijk een niet zo fijn blad en het gevolg is nu. dat MAD al jaren in Zweden wordt ge drukt. want daar kan (bijna) alles. In die tijd groeide de oplage van een kleine 10.000 naar tot over de 20.000 exemplaren, wat misschien meer zegt over het gevoel voor humor van het Nederlandse volk dan over MAD zelf. Aan MAD, een uitgave van Classics Nederland, de maatschappij, die zo veel beeldverhalen op de markt los laat, werkten wat Nederland betreft mee Malsen, Yrrah, Rijk de Gooyer (jawe Guus Boissevain en Hans Kroese, terwijl van Amerikaanse zijde vooral Don Martin een van de be kendste mensen is. Een greep uit de inhoud van dit feestnummer (met extra bijlage in kleur): Handboek voor autosleute- laars. een pleidooi voor 'conservering' van het originele karate en tips voor karakteristieke doodskisten. Wie zich bij het doorlezen mocht ergeren, om dat hij zich persoonlijk gegrepen voelt, kan zich het beste deze waar schuwing van de redactie ter harte nemen: 'in de inhoud van dit blad berust elke gelijkenis of over eenkomst met bestaande personen zonder satirische bedoelingen op puur toeval'. En als dat geen humor is, weten we het ook niet meer. bekeerd Prinses Beatrix is bekeerd. Ze heeft althans directeur Carel Birnie van het Nederlands Danstheater bekend tot het moderne ballet te zijn bekeerd na de voorstelling van 'Carmina Burana', dat leden van het danstheater uitvoer den op het gelijknamige scenisch ora torium van Carl Orff. De voorstelling vond plaats in de koninklijke schouwburg in Den Haag. eigenlijk ter ere van de Finse presi dent Kekkonen. Die kon er niet bij zijn zoals bekend had hij zich gesneden bij het scheren maar behalve allerlei ministers, leden van het corps diplomatique en andere au toriteiten, waren de koningin, prinses Beatrix en prins Claus, prinses Mar griet en mr. Picter van Vollenhoven er wel, dus toch nog een select gezel schap om voor te dansen. Een konink- daad familie van Willy Bartje, Kleine Waarheid van Hemert; zelfs een zoon), maar ook een terugblik op de Amsterdamse scène van de jaren zestig, toen het nog mogelijk was om met een gitaar om je nek en een paar woorden Engels de blitz (zo heette dat toen) te maken. Wie herinnert zich niet uit die tijd groepen als The Mads, N.V. Groep '65 en vooral The Outsiders met 'wonder kind' Wally Tax, van wie het blad Muziek Express destijds trots meldde, dat Wally's haar 45 centimeter lang was. Dat waren nog eens tijden, maar Wally is bezig terug te komen, tvant, zoals hij zelf zegt: let op mijn ivoor den, binnen drie jaar sta ik in Ameri ka bovenaan. Tot zover deze 'Teruggang in de tijd'. O ja, we hebben ook nog even de gratis single (een zogenaamd Collec tor's item komt nooit in de 'norma le' handel) op de draaitafel gelegd. Met enigszins trillende handen, want dit zou het dan toch wel helemaal moeten zijn. Immers, OOR vermeldt niet alleen de malaise in het vader landse popwereldje, maar doet tevens een lovenswaardige poging om de le zer duidelijk te maken, hoe het dan wel zou moeten. De OOR-redactie noemt het zelf in een begeleidend briefje een geslaagd geheel, maar 'er zijn onder de volhardenden vast wel kritische geesten, die ons ervan ver denken, dat het weer allemaal corrupt en commercieel is'. Tja kijk, wat moet je dan nog zeggen. Peter Koelewijn roept op de ene kant 'Hela' en op de andere kant heeft hij het over 'Con nie', waar hij het een beetje moeilijk mee heeft, het geheel ondersteund door een lekker ritme, zoals dat heet. dat wel. Als echter dit het antwoord moet zijn op de malaise in de Neder pop, geef mij dan maar Vader Abra ham (en zijn zeven zonen), dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Hollandser kan het toch niet. Of wel soms? lijke bekeerlinge is trouwens ook altijd de moeite waard, ook al is de kroonprinses pas tien jaar na de pre mière van Carmina Burana onder do indruk geraakt. waternieuwtje Amsterdam is begonnen al die oude 'doorkijk'-urinoirs vol gaatjes, die uit een grijs verleden dateren, met (dat zie je aan de kleur al) duidelijk een serie eigentijdse waterplaatsen aan te vullen. In de nieuwbouwwijk Osdorp staat de eerste al: een fraai bouwseltje met grote advertenties op de plaats waar vroeger de gaatjes zaten. Erg handig bedacht, dat is zeker. Die reclames, waar Je tot nog toe alleen maar figuurlijk tegenaan kon schoppen als Je 't er niet mee eens was, kunnen nu letterlijk als piespaaltjc gebruikt worden. schijn Sinds de rigoureuze uitwijzingsmaat- regelen van president Idi Amin tegen de Aziatische burgers in zijn land zijn plotseling honderden meisjes en vrou wen in Oeganda getrouwd of geschei den, alleen maar om tenminste naar Engeland te kunnen. Aziaten, die van uit Oeganda in Londen arriveerden, vertelden dat veel statenloze meisjes op stel en sprong getrouwd zijn met Aziatische bezitters van een Brits pas poort. Beide partners beschouwen in zo'n geval hun schijnhuwelijk niet als bindend en willen in hun nieuwe vaderland onmiddellijk echtscheiding aanvragen. En dan zijn er ook veel getrouwde vrouwen, die zich in Oe ganda al hebben laten scheiden van hun man, omdat hij alleen Oegandese papieren heeft. Wat zo'n man dan weer moet, hebben de vertellers er niet bij gezegd. 'Ga verderJe wilde die grote hond in de auto duwen, wat gebeurde er toen?' Van een onzer verslaggevers AMSTERDAM Het is wit, lijkt op een koektrommel en rijdt op wielen. Het maakt geen geluid en stinkt niet. Wie gisteren de Am sterdamse binnenstad bezocht, weet inmiddels de oplossing. De witkart was eindelijk in de stad. Erg bescheiden nog tussen het vervuilde geweld van het overige verkeer tuften de eerste twee pro totypes een dag lang heen en weer. Politici, verzekeraars en journalisten mochten even probe ren. Eén dag maar want langer waren de nummerplaten niet geldig. Eén zuini ge dag werden ontheffingen verleend van ge- en verboden die tot nu toe de komst van de witkar hebben tegenge houden. Luud Schimmelpenninck, geestelijk vader van witte fietsen en elektrisch voortgedreven karren weet zo langzamerhand wel dat alleen met heel lang praten de sceptische autori teiten voor zijn plan te porren waren. Hij weet dat er nog felle tegenstand is tegen de komst van zijn karren in het Amsterdamse verkeer, vooral van de kant van de verkeerspolitie die een snelheêd vam maximaal dertiiig kilo meter te langzaam vindt in het bin- nenstadsverkeer. 'Een beetje vreemd', vindt Luud, 'op de testritten door het centrum merk je dat je tachtig pro cent van de reis stilstaat in files. Aan een snelheid van dertig kilometer kom je niet eens toe'. Winkeliers Schimmelpennink heeft een machtige bondgenoot gekregen: het kapitaal in de binnenstad. De winkeliers, het VW en organisaties als de KLM zien in de witkar een nieuwe attractie voor de binnenstad. Een attractie die bovendien de binnenstad beter bereik baar en beter leefbaar maakt. Met 1500 witkarren, verdeelt over 150 sta tions in de binnenstad denkt Schim melpennink immers een schoon en geluidloos alternatief te hebben voor de dertigduizend personenauto's die er nu nog rondkruipen, op zoek naar een gratis parkeerplaats. De bezoeker van de binnenstad zal zijn auto aan de rand van de stad kunnen laten staan en de witkar nemen. Door het groot aantal stations zal hij nergens in de binnenstad verder dan 500 me ter hoeven te lopen. Een ideaal com promis tussen openbaar en individueel vervoer is volgens Schommelpennink. eindelijk werkelijkheiw geworden. De binnenstad hoeft niet langer vergiftigd te worden en toch blijft privacy van je eigen hokje op wielen bewaard. Wat een verschil er zit tussen de particuliere auto en de witkar merk je bij een 'proefrit'. De stank en het lawaai van het andere verkeer waaien bij het voorlopige gebrek aan portieren vrij de witkarbinnen. On der de rechtervoet alleen twee peda- De Trouw/Kwartet-verslaggever in de witkar. len die je nauwelijks hoeft aan te raken voor rijden of stoppen. Ramen rondom garanderen een voort reffelijk uitzicht op de rest van de wereld. Onder de makkelijke stoelen voorlopig nog een omvangrijke hoe veelheid accu's die na een ritje van enkele minuten op een volgens stati on worden bijgeladen. Nu gaat het nog wat stuntelig met veel draden en klemmen, straks gaat dat automatisch via een stroomrail en een 'antenne' op het dak. Sleutel Straks gaat dat allemaal heel professi oneel met een sleutel die je op het station omdraait om een witkar te krijgen. De sleutel is je identiteit, je bewijs van lidmaatschap van de Coö peratieve Vereniging Witkar die de wagentjes exploiteert. Per minuut witkarren wordt een dubbeltje in re kening gebracht, de reistijd wordt automatisch per computer vastgelegd als je in het station van aankomst opnieuw je sleutel in de 'keuzepaal' Steekt De rekening wordt je automa tisch per maand via een girokaart gepresenteerd. Sleutel en lidmaat schap van de witkarvereniging hebben dan al een éénmalige bijdrage van tweemaal een geeltje gekost. Geen geld voor milieu- en prijsbewust rij den. Rijbewijs Aan dat rijden in de witkar kom je voorlopig alleen maar toe met een geldig rijbewijs. Hoewel het voor ie dereen duidelijk is dat een brommer een gevaarlijker, sneller en vuiler vervoermiddel is dan de kar, zeggen de regels dat voor een vierwielig vervoermiddel een rijbewijs nodig is. Dan maar een wiel eraf, heeft Luud nu besloten, anders gaat het allemaal nog jaren duren. En in januari wil hij eindelijk echt beginnen. Dat begin ligt dan ruim na het historische jaar 1966 toen provo Schimmelpennink z'n witte fietsenplan bedacht. Die provo- achtergrond heeft Luud de eerste ja ren bij overheid en bedrijfsleven filümik dwars geizeten. Het is eiigenlijk nog ongelooflijk dat de witkar er nu staat. Een belangrijke rol in die gun stige wending speelde een rapport van het gemeentelijk vervoerbedrijf van Amsterdam. Dat rapport kwam tot de opzienbarende conclusie dat het tech nisch en economisch allemaal best mogelijk was. Daarna liet de gemeen te het verder afweten want zoals Luu'd zegt gemeentelijke overheden lopen met graag voorop als het om nieuwe ideeën gaat. Ze kijken liever de kat iut de boom'. Steun Schimmelpennink heeft tenslotte de beslissende bondgenoot in de Amster damse binnenstad-winkeliers gevon den. Uit welbegrepen eigenbelang be gonnen ze het plan financieel te steu nen. Het eerste prototype lwam er, nu zijn er twee. Er wordt nog wel gelach en, bedenkelijk met het hoofd ge schud. Maar Schimmelpennink weet één ding zeker, wie in een witkar heeft gereden is voor altijd gewonnen voor deze vorm van vervoer. De proefdag van gisteren was een grote overwinning, ook op de verkeerspoli tie die het nog steeds niet zag zitten. Ze waren er nu om te kijken hoe het allemaal ging, om zich te laten over tuigen. Dan is bijna alles gewonnen. De witkar gaat rijden, of u het ge looft of niet. Van onze correspondent AMELAND Bij de hulpverle ning na de ramp op Ameland waar op 11 augustus een wind hoos een ravage op de camping Duinoord bij Nes aanrichtte zijn manco's gebleken in de telefoon verbindingen waardoor het ont broken heeft aan een betrouwba re en exacte informatie vanaf de plaats van de ramp. Dit is geconstateerd in een bijeen komst van degenen die bij de hulp verlening betrokken zijn geweest. De ze bespreking werd in het Provincie huis te Leeuwarden gehouden naar aanleiding van een voorlopige analyse van de gang van zaken opgemaakt door het provinciale commando van de BB. Politie-autoriteiten, de com mandant van de vliegbasis Leeuwar den, de geneeskundige inspectie volks gezondheid, de rijksverkeersinspectie, het telefoondistrict, de gemeèntelijke geneeskundige dienst, het Roode Kruis en het gemeentebestuur van Ameland hebben aan deze bespreking deelgenomen. Op alle Waddeneilanden zo werd geconstateerd is de telefoon verbinding bij bijzondere gebeurtenis sen een bijzonder kwetsbaar punt, en deze zaak zal nader onder ogen moe ten worden gezien. Er is behoefte aan een centrale post voor coördinatie van de hulpverlening terwijl ook een cen trale coördinatie van medische hulp verlening onmisbaar is. Een belang rijk aspect dat uit de analyse van de hulpverlening naar voren is gekomen betreft het vaststellen van de omvang van een ramp. door willem-jan martin Kouwe douche van echtpaar Lennon In datgene, wat je met een beetje goede wil Neerlands muziekvakpers zou kunnen noemen, werd al weer een tijd geleden geschreven over SOME TIME IN NEW YORK CITY (Apple 5C 182-05137/138), het jongste produkt van JOHN LENNON en vooral ook van diens echtgenote Yoko Ono. Men had de moeite genomen om, uit overwegingen van 'exclusiviteit' of 'primeurtjes' of zo, van de dubbel-elpee een importje te plegen, omdat het stel vanwege copyrightproblemen (herrie tussen de firma's van het echtpaar Lennon-Ono en de heer F. Zappa, die ook nog een kant raeemusiceert met zijn Mothers Of Invention) in sommige landen wèl en in andere, waaronder ons land, weer niet officieel kon worder uitgebracht. Als je zoveel moeite gedaan hebt om De Nieuwe Lennon in handen te krijgen, moet je nog meer teleurgesteld zijn over het gehalte daarvan dan ondergetekende, die maar rustig afwachtte tot alle moeilijkheden waren opgelost en het pakketje via de 'normale' wegen in de bus plofte. Enorm teleurgesteld. Het gaat hier om weinig minder dan een kouwe douche na de overmaat aan kwaliteit, de ontroerende directheid en de instrumentale zeggingskracht van Lennons beide voorgaande langspeelplaten (John Lennon/Plastic Ono Band en Imagine). Van dat alles heeft Some Time In New York City bijna niets te bieden. De aantrekkelijkheid huist hooguit nog in een enkel vlot 'rockertje' (New York City, John Sinclair) of wat Spectoriaanse produktiegrapjes (de zgn. Invisible Strings in Woman Is The Nigger Of The World en de 'meisjesgroepen' aanpak in Sister, O Sisters). En in de sterk politiek getinte teksten, die ook al zijn sommige door hun te grote betrokkenheid op één gebeurtenis reeds lang achterhaald (Angela is uit het gevang, nietwaar) zo ongeveer alle verdrukten van de wereld een hart onder de riem steken. Bij het beluisteren van Some Time etc. ben je in eerste instantie geneigd om Yoko Ono naar het land van de rijzende zon te verwensen, omdat ze met haar minimale muzikale bagage evengoed zo nadrukkelijk aanwezig is: ze jammert (lètterlijk, echt.zo'n beetje de hele live-plaat vol (opnamen uit '71 met The Mothers in de New Yorkse Fillmore East en twee jaar eerder met een keur van begeleiders in de Lyceum te Londen) en is voorts zwakker zingend dan componerend regelmatig in de weer op het studiogedeelte. Maar de zaken zo voor te stellen, zou niet helemaal eerlijk zijn, omdat Yoko echt niet vanuit een boosaardig soort infiltratiefilosofie opereert, maar eerder vanuit de ook door John Lennon gedeelde idee, dat je als echtpaar met het samen opknappen van dingen zo ver mogelijk moet gaan. Kennelijk ongeacht het feit of je eikaars terrein ook beheerst: Yoko's knulligheid op muzikaal gebied moet dan weggerationaliseerd met uitspraken als zou de wereld nog niet toe zijn aan haar 'far out' rock-and-roll (jazeker, m'n neus!). En Lennon's sluk van de zwartepiet wordt nóg iets groter door zijn medeverantwoordelijkheid voor het muzikaal vrij botte karakter van de handvol duo-composities. Ik wil maar zeggen, Yoko is zeker geen vriendin van me, maar haar daarom als enige 'schuldige' aanwijzen, zou te ver gaan. Goed, ondertussen zitten we met de brokken. Een prognose laat zich met licht fabriceren. Als dit half-om-half- recept gehandhaafd blijft, vrees ik dat we nog moeilijke tijden kunnen beleven. Tenzij de huwelijksfilosofie zich wijzigt, zie ik nog maar één lichtpuntje: een zó vergaande aanwezigheid mettertijd op eikaars platen, dat het dan eigenlijk zo is, dat John Lennon Yoko Ono's elpees volmusiceert, en Yoko.juist We wachten het maar af. HOT LICKS, COLD STEEL TRUCKERS FAVORITES (Paramount PAS-6031) is de tweede van Commander Cody and his lost Planet Airmen, een acht man sterk gezelschap dat zich onledig houdt met vrij oorspronkelijke country-and- western (of liever; al komt dat misschien op hetzelfde neer: de nountry-pop van Byrds, Burritos en dergelijke tot in de uiterste consequenties doorgevoerd) en rock, zoals die in de jaren vijftig werd gemaakt. Dat gebeurt allemaal zeer nauwgezet. Geen detail wordt vergeten teneinde het allemaal zo authentiek mogelijk te laten klinken, tenvijl tegelijkertijd door de boel hier en daar extra aan te dikken duidelijk wordt gemaakt dat een en ander met een korreltje zout dient genomen (als ik niet duidelijk ben: luister maar eens naar het hartverscheurend pathos in een onmogelijk lied als Mama Hated Diesels). Uitstekende muziek, vind ik, met als meest opvallende nummers Watch My. 38, Semi-Truck, Kentucky Hills Of Tennessee, Diggy Liggy Lo en het al genoemde Mama Hated Diesels. Aardige muziek wordt ook gemaakt door Long Tall Ernie and the Shakers, ofwel de eerste rock-and-roll- formatie van eigen bodem. Op de elpee Put On Your Rockin' Shoes (Negram NL 571) wordt bijna een dozijn composities van zanger Arnie Treffers van een vakkundige uitvoering voorzien. Een bezwaar is wel dat er te zwaar geleund wordt op de stijl van anderen: de ouwe roek- groten als Fats Domino en Jerry Lee Lewis, maar wellicht is dat onoverkomelijk als je je z»als Ernie en zijn maats zo specifiek richt op een voorbije periode, hoewel: lieden als de netvermelde heer Cody bewijzen dan weer, dat het niet persé hoeft. Tot slot: er is sinds kort een elpee van de Canadese formatie The Stampeders (met in de gelederen een heuse immigrantenspruit van vaderlandse komaf), waarop zeer veel zeer kommerciële popmuziek, en een eersteling van Livingston Taylor, die precies zo zingt als zijn grote broer James. Zeurderig.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1972 | | pagina 7