Roem zij u, mannen
van de Zwarte September
TÜ| TROUW/KWARTET ZATERDAG 21 OKTOBER 1972
BUITENLAND T19/K19
IN HAITI IS MISDAAD
EEN DAAD VAN BESTUUR
door Ferry Versteeg
De luchthaven van de Haitiaanse hoofdstad Port-au-Prince draagt
nog steeds de naam van de voormalige gruweldictator Frangois
Duvalier, alias Papa Doe. Ook de meeste burelen in deze droeve
Caraïbische neger-republiek worden nog verlucht met portretten
van de overleden 'president voor het leven', een mentaal kreupele
ex-plattelandsarts, bij wie mensenlevens niet in tel waren en die
Haiti van 1957 tot 1971 terroriseerde. De staatscourant heeft nog im-
Toch is er op Haiti, sinds Frangois
Duvalier vorig jaar april zijn laatste
bedorven adem uitblies, zowaar een
soort 'politieke lente' ingetreden, die
Graham Greene en andere liefhebbers
van het bizarre ongetwijfeld minder
zal inspireren. Want onder het regime
van Papa Does 21-jarige zoon en op
volger Jean-Claude Duvalier, een
tweehonderd-ponder, die Baby Doe
wordt genoemd, is de terreur gematig
der, althans introverter geworden. De
geheime politie toont zich meer be
scheiden en werkt discreter.
De eens zo belangrijke controleposten
voor hotels met buitenlanders worden
niet meer bezet door onheilspellende
functionarissen met blinkende colts
en spiegelende zonnebrillen, maar
door onschuldige kinderen, die de
rijken van overzee een keur van goe
deren en diensten aanbieden. Toeris
ten en kapitaalbezitters hebben het
verwaarloosde land weer gevonden en
de kleine Haitiaanse middenstand pro
fiteert van de toegenomen bedrijvig
heid, al blijft de overgrote meerder
heid van de meest boerenbevolking
in een armoede en onwetendheid ge
dompeld, die zelfs voor Latijns Ame
rika uniek is.
mer als ondertitel: 'De Haitiaan die niet van zijn president houdt, is
een gevaarlijke vijand van het land'. En de omstreeks vijfduizend
Tonton Macoutes (boemannen), die eens Papa Does privé-Gestapo
vormden en zich met dezelfde kwalijke bijverdiensten in het leven
hielden als de Mafiosi in het naburige Noord-Amerika, bestaan nog
altijd.
politiek tumult aan de vooravond van
de Amerikaanse presidentsverkiezin
gen, de veelsoortige Amerikaanse be
langen in dit gebied ten goede komen
en het naburige Cuba gevangen hou
den in een keten van onvriendelijke
naties.
Dus werd de Amerikaanse hulp, in
1962 stopgezet door een zich generen
de John Kennedy, hervat. In de zo
mer van 1971 startte Washington de
militaire bijstand al discreet, via de
particuliere firma Aerotrade uit Mia
mi, die Haiti's nieuwste 'anti-commu-
nisme en anti-subversie'-keurkorps,
de 'Leopards', op poten mocht zetten.
En de afgelopen zomer bezocht een
officiële Amerikaanse militaire missie
het land, wat in eersste instantie
leidde tot een steun van ongeveer
veertig miljoen gulden aan het gere
gelde leger.
De Haitiaanse presidentJean -Claude Duvalier (in burger) schept een luchtje, omringd door lijfwachten. Vooraan het
hoofd van de presidentiële garde, Gracia Jacques, die een semi-automatisch machinegeweer en een automatische revol
ver torst.
Levensmoe
Op de ministeries beginnen technocra
ten door te dringen en hoge functio
narissen nodigen buitenlanders zonder
aarzeling uit voor de maaltijd, wat
twee jaar geleden nog duidde op ver
gaande levensmoeheid. De beruchte
Tonton Macoutes met hun blauwe
pakjes en hun uitdagende wapenge
kletter mochten eind juli nog door de
straten van Port-au-Prince paraderen
en bij die gelegenheid van Baby Doe
vernemen dat ze nog altijd de 'basis'
van zijn regime en van het 'duvalie-
risme' vormen, het blijft een feit, dat
de Macoutes het stadsbeeld niet meer
beheersen. De meest compromitteren
de aanvoerders van deze bende zijn
weggepromoveerd. Zoals die gevreesde
juffrouw Rosalie Adolphe, die een
jaar geleden verdween als comman
dante van het beruchte Fort Diman-
che, waar on/geteMe politieke gevan
genen hun leven beëindigden en die
onlangs burgemeester van Port-au-
Prince werd. Voorts zijn een aantal
politieke gevangenen vrijgelaten en
kunnen bannelingen terugkeren, na
dat ze zich schriftelijk hebben ver
plicht tot politieke geheelonthouding
en aanhankelijkheid jegens Baby Doe.
Toch is de jeugdige Jean-Claude Du
valier slechts in naam de sterke man
van Haiti. Uitgaansleven en autoren
nen liggen Veel centraler in zijn be
langstellingssfeer dan regeringszaken.
Zo pleegt de massieve jongeling
evenals zijn vader 'president voor het
leven' met regelmaat in zijn Rolls
Royce, Jaguar of Italiaanse renwagen
door de smalle straten van de hoofd
stad te razen, wat reeds dodelijke
consequenties zou hebben gehad voor
diverse onderdanen. Maar zoiets ver
mag het humeur van Baby Doe niet
te beïnvloeden, want inn de Haitiaanse
praktijk staat de president boven de
wet.
De lakens worden in Haiti in werke
lijkheid uitgedeeld door een heersend
college, dat ook al tijdens Papa Doe
hoog te paard zat en waarin de minis
ter van defensie en van binnenlandse
zaken, de obscure Luckner Cambron
ne (nog) de hoofdrol speelt. Dit club
je wordt gecompleeterd door Jean-
Claude Duvalier zelf, z'n geduchte
moeder Simone, z'n ambitieuze zuster
Marie-Denise en haar echtgenoot Max
Dominique, legerleider generaal Clau
de Raymond, diens broer Adrien, die
minister van buitenlandse zaken is, de
bekwame minister van coördinatie
Fritz Raymond en kodonel Gracia Jac
ques, het hoofd van de presidentiële
garde.
Al vrij snel na Papa Does dood ont
stonden in de heersende club spannin
gen, vooral tussen Luckner Cambron-
ne een voormalige bankemployé,
die bij de Tonton Macoutes snel car
rière maakte en vertrouwensman van
de oude Duvalier werd en het
echtpaar Dominique, dat veel kosmo-
politischer is ingesteld en de techno
craten enige toegang tot het bestuur
lijk apparaat wist te verschaffen. Au
gustus vorig jaar zagen Marie-Denise
en Max zich echter genoodzaakt hun
land tijdelijk in Frankrijk te gaan
vertegenwoordigen en versterkte Cam-
bronne zijn positie. Diens regeerders
capaciteiten worden door buitenlandse
diplomaten in Port-au-Prince laag
aangeslagen. En er wordt niet getwij
feld aan de magere kwaliteit van zijn
democratische idealen en aan zijn on
verbloemde politiek van 'verrijk je
zelf'.
Maar iemand, die na een veertien
jarig tijdperk van bloeddorstig duva-
lierisme de langverwachte chaos bui
ten de deur weet te houden en een
redelijke stabiliteit weet te handha
ven, zelfs een Cambronne, wordt al
snel geaccepteerd. Ook door de Vere-
maigde Staten, to Port-au-Prince verte
genwoordigd door de energieke am
bassadeur Clinton Knox, die Cam
bronne alle steun toezegde en hem
ervan wist te overtuigen, dat Haiti
een nieuw imago nodig heeft om weer
toegang te krijgen tot de internationa
le gemeenschap. Dat zou, in de ge-
dachtengang van Knox, de stabiliteit
van het regime verder bevorderen,
het Caraibische gebied vrijwaren van
Economie
Ook op economisch terrein weren de
Amerikanen zich. De door Washing
ton beheerste Inter-Amerikaanse Ont
wikkelingsbank, die Chili uitsloot van
krediet, verschafte Cambronne c.s.
eerder dit jaar een lening, Buiten
landse technici zijn aan het werk
gegaan om de ontwikkeling van het
achterlijke land weer op gang te hel
pen. En buitenlandse meest Ameri
kaanse investeerders staan weer te
dringen, aangetrokken door een nieu
we Haitiaanse wet, die nieuwe bedrij
ven de eerste tien jaar vrijwaart van
elke belasting en onbeperkte winst
transfers garandeert. Daarnaast
schijnt het extreem lage loonniveau
inspirerend te werken. 'Wat ook be
langrijk is, bij ons wordt niiet ge
staakt', zo werd onlangs van officiële
Haitiaanse zijde vernomen, 'de druk
van de hongerlijders is te sterk'.
Kortom Haiti wordt weer een ideaal
oord voor buitenlandse kapitalisten
en voor de horden speculanten, die
het Caribische gebied al zolang teiste
ren en het verschil tussen ondernemer
schap en ordinaire roverij uit het oog
hebben verloren. Zo zijn grote delen
van de fraaie Haitiaanse kustlijn ver
kocht aan lieden, die hebben beloofd
er tezijnertijd hotels te bouwen en
het Amerikaanse concern Dupont Ca-
ribean heeft voor 99 jaar het Tortue-
eiland voor de Noordhaitiaanse kust
gepacht om er een groot tropisch gok-
en prostitutie-paradijs van te maken.
Een project, dat in de Latijnsameri-
kaanse pers heftig is aangevallen.
De Amerikaanse firma Wendell Phi
lips kreeg een 35 jaar lopende olie
concessie voor heel Haiti en omstre
ken, een van de grootste olie-conces
sies ter wereld en vermoedelijk de
enige, waarbij één maatschappij de
alleen-rechten voor een heel land
krijgt.
De Amerikaanse misdaadkoning Mi
chael McLaney heeft het casino in
Port-au-Prince overgenomen, terwijl
aanverwant rapalje een goed belegde
boterham verdient met de verkoop
van Haitiaanse lijken aan Amerikaan
se medische instituten.
Bloedbank
Een ander Amerikaans bedrijf figu
reert in een van de laatste schanda
len: de oprichting in de Haitiaanse
hoofdstad van een lucratieve 'bloed
bank', waar de merendeels ondervoede
Haitianen voor een tientje een liter
bloed kunnen afstaan, die in Amerika
met grote winst wordt verkocht. De
firma hoopt binnenkort een maand-
produktie van zesduizend liter bloed-
plasma te bereiken. Men hoeft no.g niet
eens de lange rij uitgemergelde wach
tenden te hebben gezien om het per
verse karakter van deze ondememtog
te begijpen. Zelfs in de cynische Hai-
tiaiamse top ontstond deining, toen
bleek, dat de sterke man Luckner
Cambronne zelf bij deze zaak was
betrokken. Zijn eigen maatschappij
Air Haiti verzogde het vervoer van
het plasma naar de VS.
Nu iS het in Haiti een gangbare zaak,
dat machthebbers zich vergaand ver
rijken ten koste van een ongelukkige
bevolking, die voor negentig procent
analfabeet is, op medisch terrein
houdster is van een aantal wereld
diepterecords en wier nageslacht voor
de helft ter wereld komt met kenmer
ken van erfelijke hongerverschijnse-
len. Zo verdween tijdens Papa Doe al
meer dan de helft van het jaarlijkse
overheidsbudget van 28 miljoen dollar
in de zakken van de 'president voor
het leven', zijn familie en zijn vrien
den.
Ook Cambronne valt op dit punt niet
uit de toon. Hij benutte zijn politieke
macht om zich een vooraanstaande
positie te verwerven in de export van
fruit en gedroogde vis, om het mono
polie te verkrijgen op de export van
oliën en om zich meester te maken
van de al eerder vermelde Air Haiti,
een taxi-onderneming en het reisbu-
reu lbo Tours, dat binnen 48 uur
voor buitenlanders echtscheidingen
irganiseert.
Maar Cambronne's aandeel in de zaak
van het bloedplasma verontrustte zijn
soortgenoten, die vreesden, dat zijn al
te driftige geldjacht de hele comforta
bele machtsstructuur, waarvan zij zelf
ook deel uitmaken, zou ruïneren. De
positie van Cambronne werd ook aan
getast door zijn betrokkenheid bij de
zaak André Labay, de Franse heroï-
nesmokkelaar, diie eind vorig jaar in
Parijs werd opgepakt. Labay en zijn
vrienden vervoerden verdovende mid
delen van Europa naar Amerika via
Haiti, waarvoor zij Cambronne goed
betaalden.
Wankel
Begin september leek de positie van
Ludbner Camibronne te wankelen.
Nog maar enkele maanden geleden
verklaarde hij zelfverzekerd, dat Papa
Does op macht/beluste diochter Marie-
Denise en haar echtgenoot Max Domi
nique nooit meer op Haitiaanse bo
dem zouden worden toegelaten. Maar
Cambronne heeft zich intussen zoveel
vijanden gemaakt, dat Marie-Denise
en Maxjop 3 september met goedkeu
ring van de oude dame Simone Duva
lier vanuit Parijs konden terugkeren.
Hun terugkeer viel samen met de
arrestatie van meer dan honderd per
sonen en met de overplaatsing van
talrijke ^aanhangers van Cambronne.
Deze heeft momenteel op bevel van
Simone Duvalier geen toegang meer
tot het presidentiële paleis, maar ba
zuint wel rond, dat hij weldra zal
afrekenen met 'een grote communisti
sche samenzwering'.
Ook in Washington is, volgens diplo
matieke bronnen, het inzicht doorge
broken, dat Cambronne moet vertrek
ken. Maar de Amerikanen zouden er
de voorkeur aan geven de zaak nog
even aain te houden om kort voor de
presidentsverkiezingen geen complica
ties te scheppen in het stragisdh zo
belangrijke Caribisahe gebied. Waar
nemers in Port-au-Prince zien intus
sen de kans op een militaire staats
greep groeien. Het leger is dankzij de
Amerikanen nu beter uitgerust dan
ten tijde van Papa Doe en de enige
vraag is of zo'n coup zal worden
ondernomen door de oude duvalieris-
tische legerleiders of door jongere en
meer progressieve elementen.
Het valt op, dat Baby Doe nauwelijks
in deze berekeningen voorkomt. Men
verwacht, dat hij in de toekomst op
z'n best zal mogen fungeren als vaan
del van een nieuiw regime, dat zich
met enige duvalieristische autoriteit
wil versterken. Ook al maakte de
jonge Duvalier onlangs zijn voorne
men kenbaar om de 'onsterfelijke
koers van mijn vader' voort te zetten
en aan de macht te blijven gedurende
'het laatste derde deel van de twintig
ste eeuw'.
door Michael Stein
teoem zij u mannen! Roem zij u,
pannen van de Zwarte Septem
ber! Voordat gij in München
waart, kende men ons niet. Maar
nu is de gouden medaille, die gij
in München hebt gewonnen, voor
de hele Palestijnse natie!'
it deze bloemrijke zinnen opende de
item van de Palestijnse Revolutie
londerdag 7 september zijn radio-
litzendiing. En opnieuw wenden de
nannen, die twee dagen tevoren de
anslag op de Olympische ploeg van
sraël hadden gepleegd, om hun hel-
lenmoed en martelaarschap geprezen,
ierder had de Zwarte September van-
it Cairo de redenen voor de aanslag
litgelegd: 'Onze revolutionaire strijd
machten hebben het Israëlische
loofdkwartier in het Olympisch dorp
n München bestormd om het Israëli
sche militaire regime tot meer huma-
iteit te dwingen tegenover het Pales-
ijnse volk, of dat nu onder het
sraëlische juk leeft of noodgedwon-
en in ballingschap
'et is niet aan te nemen, dat de
rganisatoren van die aanslag erop
erekend hadden, dat de Israëlische
Bgering op een ruil van de gegijzel-
e sportlieden tegen 200 gevangen
wnmando's zou ingaan. Sinds 1970 is
et namelijk verklaarde Israëlische
olitiek om niet op dit soort eisen in
e gaan, aangezien men er in Jeruza-
van overtuigd is, dat als men
inmaal aan een dergelijke chantage
egeeft, onmiddellijk een escalatie
'Igt van aanslagen, omdat de op die
anier in vrijheid gekomen comman-
's van vandaag de aanvallers van
«gen zullen zijn.
®n woordvoerder van Zwarte Sep-
anber gaf een week later tegenover
!t Libanese weekblad As-Sayyat een
'd andere reden voor de aanslag,
e volgens hem in eerste
stantie tot doel had 'een wig te
tjven tussen de Arabische regerin-
p en het Westen'. Met die 'Arabi-
he regeringen' werd Egypte be-
told, dat na de uitwijzing van de
Ussische militaire adviseurs op een
enadering tot West-Europa, en met
West-Duitsland, hoopte om
torna tot de een of andere regeling
met Israël te komen. Bovendien was
de aanslag volgens de woordvoerder
bedoeld 'om de Arabische regeringen
en volken direct bij het conflict met
Israël te betrekken'.
Al die verklaringen voor de aanslag
zijn even zovele rationalisaties voor
een doodgewone terroristische actie,
één in een lange keten van geweld en
contra-geweld, die sinds tientallen ja
ren volgens hetzelfde patroon en op
grond van dezelfde beweegredenen
worden uitgevoerd. De aanslag in
München vereiste alleen meer uitleg,
omdat de wereld zo wreed gewekt
werd uit haar droom van een 'Olym
pische vrede'. Maar verder was er
niets nieuws aan de hand, want vóór
München was er de aanslag op het
vliegveld van Lod, de beschieting van
een schoolbus met Israëlische kinde
ren vanaf een paar meter afstand met
bazooka's, het opblazen van een passa
giersvliegtuig van de Swiss Air dat op
weg was naar Israël, de talloze pogin
gen om Israëlische passagiersvliegtui
gen op te blazen en de passagiers
ervan neer te schieten, de tijdbom
men in winkels, restaurants, autobus
sen en bioscopen enz., enz. Voor de
Sinai-oorlog van 1956 waren er dezelf
de commando-aanslagen op burgers en
voordat de staat Israël werd uitgeroe
pen, was het opblazen van gebouwen
en hotels een regelmatig terugkerend
verschijnsel. En even normaal was
het, dat van Joodse zijde keihard
werd teruggeslagen, eerst in de vorm
van contra-terreur, later door massale
represaille-acties van het leger.
ARGUMENTEN
Het enige nieuwe van de aanslag in
München was, dat hij tijdens een
groot internationaal sportfestival
werd gepleegd. Dat er in München
een aanslag werd gepeegd, was weer
niet zo nieuw, want op het vliegveld
van die stad werden twee jaar gele
den de passagiers van een El Al-
vliegtuig met handgranaten bestookt.
De Arabische argumenten om aansla
gen goed te praten, zijn ook al sinds
tientallen jaren dezelfde. Eerst stelde
men, dat de Balfour-declaratie van
1917, waarbij Engeland aan de Joden
een eigen nationaal tehuis in Palesti
na beloofde, een daad van terreur
tegen de Arabische bevolking was.
Daarna ervoer men de massale Joodse
immigratie en de stichting van de
staat Israël helemaal als 'n tereurdaad,
vanwege de stroom van Palestijnse
vluchtelingen die de geboorte van de
Joodse staat ten gevolge had. De af
schuwelijke moord op de 250 inwo-
ners van het dorp Deir Yassin door
de Joodse terroristische organisaties
Stern en Irgoen Zwai Leoemi in 1948
bewees volgens de Arabieren nog eens
ten overvloede, dat de terreur van
Joodse zijde begonnen was. Het ge
weld dat men van Arabische kant
hier tegenoverstelde, kon slechts
zo argumenteerde men als wettige
zelfverdediging en maximaal als te
verontschuldigen contra-geweld wor
den aangemerkt.
Eén van de leiders van de Palestijnse
Bevrijdingsorganisatie PLO heeft deze
redenatie onlangs tijdens een perscon
ferentie nog eens duidelijk toegelicht.
Kamal Adwan, lid van het uitvoerend
comité van de PLO stelde een paar
weken na de aanslag door drie Japan
ners op het vliegveld Lod vast, dat
het bloedbad daar 'slechts één van de
consequenties is van het Palestijns-
Israëlische conflict en één geval te
midden van zovele andere gevechten,
die voortdurend tussen het Palestijnse
volk en de zionistische strijdkrachten
worden geleverd''. Toen één van de
geschokte journalisten de spreker er
op attent maakte, dat de aanslag zelfs
door een aantal zeer goede vrienden
van de Palestijnse zaak was veroor
deeld, zei Adwan. 'Wij vragen onze
vrienden om zich niet al te zeer bezig
te houden met de vorm en de aard
van onze operaties. Deze moeten be
oordeeld worden in het licht van de
legitimiteit van onze zaak. Wij zijn
geen groepje toneelspelers, waarvoor
men applaudisseert als de voorstelling
bevalt en die men uitfluit als de
voorstelling niet bevalt'. Adwan, die
in januari 1971 namens het centrale
comité van de PLO 'de avonturier
Habbash' had veroordeeld, omdat deze
'met behulp van de mannen van Al
Fatah het Jordaanse regime omver
wilde werpen', sprak op die persconfe
rentie van 13 juni opnieuw namens
de PLO.
De Zwarte September is niet ontstaan
uit wanhoop, zoals zo vaak is be
weerd, 'over het niets ontziende ge
weld van de zionistische vijamid en
zijn imperialistische helpers en het
verraad van de zogenaamd progressie
ve Arabische staten'. Bij de oprich
ting van de organisatie stelde men
zich de terroristische Joodse organisa
ties Stern en Irgoen ten voorbeeld.
De Arabieren hebben namelijk altijd
geloofd, dat deze twee extremistische
groeperingen het vuile werk opknap
ten voor de officiële zionistische in
stanties voor en tijdens de onafhanke
lijkheidsoorlog van 1948, en dat de
strijd tussen deze twee groepen en de
Haganah alleen maar bedoeld was om
de wereldopinie een rad voor de ogen
te draaien.
Zeker is, dat de Zwarte September
door leden van Al Fatah werd opge
richt na de bloedige strijd met het
Jordaanse leger in september 1970.
Aangezien Fatah zich altijd op het
standpunt heeft gesteld, dat men zich
niet moet binden aan de politieke
ideologieën van de verschillende Ara
bische regimes en aangezien men met
bemiddeling van Saoudie-Arabië nu
nog steeds tot een politieke regeling
met nota bene koning Hoessein tracht
te komen 'de beul van het Pales
tijnse volk', 'de knecht' van het impe
rialisme', 'de Nero van Amman',
was een geheime organisatie, die sa
botage- en terreurdaden kon verrich
ten, zonder de moeder-organisatie te
compromitteren, zeer noodzakelijk.
Moeder Fatah heeft dan ook altijd
betoogd, dat zij niets met de Zwarte
September te maken heeft De door
Fatah beheerste PLO zegt hetzelfde.
Dat Zwarte September een volkomen
eigen leven zou leiden, is hoogst on
waarschijnlijk. Het zeer goed ingelich
te Libanese blad Al Nahar berichtte
nl. al vorig jaar november twee
dagen na de moord in Cairo op de
Jordaanse premier Wasfi Teil door de
Zwarte September dat de organisa
tie een integraal onderdeel vormde
van Al Fatah, maar dat Fatah dat
niet officieel wenste te erkennen. Vol
gens David Hirst, de correspondent
van de Guardian in Beiroet, die uit
stekende contacten heeft met de guer-
rilla-bwegtoig, is Zwarte September
een losse verzameling van groepjes
revolutionaire Palestijnen, die door
Op een persconferentie in Beiroet liet een guerrilla-strijder van Al Fatah drie
jaar geleden een wrakstuk zien aan de verzamelde journalisten. In die tijd
trok Al Fatah nog de belangstelling van de gehele wereldpers. Het geshowde
stuk metaal zou een raketten-drager zijn geweest onder een Israëlisch Super
Mystère-vliegtuig, dat volgens Fatah was neergeschoten.
een coördinatie-comité bijeen worden
gehouden, dat door Fatah wordt gele
verd. Volgens Israëlische berichten is
Fatah de directe opdrachtgeefster van
Zwarte September. Iedereen is het
erover eens dat Zwarte September
met fondsen werkt, die door Fatah
worden verstrekt, terwijl het opgeval
len is dat alle berichtgeving van
Zwarte September tot de aanslag in
München door Fatah werd verspreid.
DERDE LANDEN
Indien een guerrilla-organisatie de gu
errilla niet meer voert in het land,
dat zij wil bevrijden, maar de strijd
verlegt naar het territorium van der
de landen, die niet direct in het
conflict betrokken zijn, dan geeft zo'n
guerrilla-organisatie impliciet toe, dat
zij in haar wezenlijke opzet heeft
gefaald. Als men aanneemt dat Zwarte
September nauwe banden onderhoudt
met Fatah en als men zich herihnert,
hoe fel Fatah in het verleden gea
geerd heeft tegen het Volksfront ,roor
de Bevrijding van Palestina, omdat
die organisatie zich op terrorisme in
het buitenland gespecialiseerd had,
dan is de openlijke goedkeuring van
de aanslagen in Lod en München een
duidelijk teken voor de zwakte van de
hele Palestijnse guerrilla-beweging.
Inderdaad spelen de Palestijnse guer
rilla-organisaties nauwelijks meer eni
ge rol in de Arabisch-Israëlische con
frontatie, nadat de laatste commando's
vorig jaar juli uit Jordanië waren
verdreven en bijna honderd van hen
liever de vlucht naar Israël namen
dan zich aan de troepen van Hoessein
over te geven.
De aanslag in München heeft zulke
virulente Israëlische represaille-acties
tegen Libanon ten gevolge gehad, die
gepaard gingen met de zeer reële
dreiging van een permanente Israëli
sche bezetting van het zuiden van
Libanon indien de commando-aanval
len vanuit dat zogenaamde 'Fatah-
land' niet zouden ophouden, dat het
Libanese leger ingreep. De leiders
van de PLO werden onder druk gezet
en kregen te weinig steun van Egypte
en Syrië, zodat zij noodgedwongen
akkoord moesten gaan met de Libane
se eis om het zuiden niet langer als
aanvalsbasis tegen Israël te gebruiken.
Syrië liet zich na de Israëlische bom
bardementen van zijn traditionele zij
de zien: terwijl in Damascus officieel
werd meegedeeld dat de Palestijnse
guerrilla-beweging van nu af aan alle
handelingsvrijheid zou krijgen voor
de strijd tegen Israël, worden de
commando's nog even scherp gecon
troleerd als voorheen en hebben zij
de laatste weken praktisch geen toe
stemming gekregen om vanuit Syrisch
gebied aan te vallen.
In de door Israël bezette gebieden
waren de guerrilla-activiteiten al lang
uiterst sporadisch geworden, omdat de
plaatselijke bevolking aan de volksbe
vrijdingsoorlog onvoldoende mee
werkt.
KEUS
Wat kan de Palestijnse guerrilla-bewe
ging onder deze omstandigheden
doen? De druk. die Israël met zijn
represailles op Libanon en Syrië uit
oefent en het geringe enthousiasme
van de Palestijnse bevolking in de
bezette gebieden om de commando's
daadwerkelijk te helpen met alle risi
co's van diien, dwingen de guerrilla
groepen tot een keus.
Ze kunnen zich inzetten voor een
revolutie in één van de Arabische
buurlanden van Israël, om vanaf het
dan 'bevrijde' gebied opnieuw acties
tegen Israël te ondernemen. Ze kun-
nen een vergelijk zoeken met koning
Hoessein; diens plan voor Palestijnse
autonomie op de westelijke Jordaan-
oever en Gaza onder zijn troon heeft
zelfs bij Fatah aanhangers gekregen,
aangezien de voorstanders liever van
dat absolute minimum willen uitgaan
om later verder te zien, dan nog
tientallen jaren te wachten op de
bevrijding van het hele land Palesti
na. De derde mogelijkheid is de terro
ristische acties tegen 'Israël, Israëls
helpers en de Arabische verraders' in
Europa en Amerika op te voeren, in
de hoop dat die acties de vredespogin
gen zullen blokkeren, de Palestijnse
teleurgestelde massa's zullen re-active
ren en de weifelende Palestijnse lei
ders op bet rechte revolutionaire pad
zullen terugbrengen.
Deze drie mogelijkheden hebben de
toch al versplinterde Palestijnse guer
rilla-beweging nog verder uit elkaar
gedreven, doordat iedere mogelijkheid
zijn eigen aanhang heeft aangetrok
ken. Vandaar, dat de Palestijnse com
mando's steeds feller tegenover elkaar
staan en de Palestijnse revolutie
krachtelozer is dan ooit tevoren. Hoe
krachteloos, bleek op de dag zelf van
de aanslag in München. Op die och
tend van de vijfde september werd in
Israël bekend, dat in het kader van
de zomer-bezoeken tot dat ogenblik
180.000 mensen uit de Arabische lan
den de Jordaan waren overgestoken
om hun familie in Israël en de beaet-
te gebieden te bezoeken.
