Hanny en de Rekels: 'Wat wij
zingen zijn geen smartlappen,
het zijn echte levensliederen'
4
dafeecepf
TROUW/KWARTET MAANDAG 2 OKTOBER 1972
BINNENLAND T6/K6
Een avondje amusement met de Oranjevereniging in Ouddorp
'Kijk, ik zie het zo: die vier
jongens die achter mij staan
hebben alle vier vrouw en
kinderen. Als er nu weer
rottigheid zou komen, dan
staan ze alle vier met hun
gezin op straat, dat zou ik
toch niet over m'n hart kun
nen verkrijgen'. Wijze woor
den van een nauwelijks zes
tienjarig meisje. 'Hanny
van de Rekels' is de naam,
voormalig speelgoed ver
koopstertje en sinds een
maand zangeres bij het for
tuinlijke gezelschap 'De
Rekels'.
Op dit moment staat de plaat
'Mario' hoog op de hitparade en
er wordt nijver gewerkt aan
nieuwe successen. 'Dag maan
dag" was bij de uitvoering van
Hanny en de Rekels in het
Zuidhollandse Ouddorp, waar
de plaatselijke Oranjevereniging
een feestavond organiseerde.
Er staan wat jongens met brom
mers voor het verenigingsge
bouw. Ze wachten en duiken af
en toe de snackbar in om een
patates mét te kopen. Vanavond
gaat het gebeuren. Ze weten het
al heel lang, want de voorzitter
van de Oranjevereniging heeft
er voor gezorgd dat de aanplak
biljetten duidelijk te zien zijn,
want er moet veel volk komen.
Tegen een uur of zes rijdt er
een soort bestelauto tot dicht
bij het verenigingsgebouw. Er
stappen jonge mannen uit die
met versterkers en gitaren be
ginnen te sjouwen. Het blijken
'De Rekels' die de avond mon
ter tegemoet zien. Na enige
ogenblikken zoeft ook een grote
Chrysler de straat binnen. Oud
dorp kan gerust zijn: ook
Hanny van de Rekels is op het
eiland aangekomen. Wanneer de
indrukwekkende apparatuur
wordt opgesteld is er even tijd
voor een gesprekje met de zan
geres.
Het blijkt een aardig meisje te
zijn, vol eerbied voor haar me
demuzikanten en nauwelijks be
seffend wat voor idool ze aan
het worden is.
Maar, zullen veel mensen zeg-
Hanny van de Rekels
gen: zijn jullie niet in de war.
Het is toch 'Corry en de Re
kels'? Ja, zeggen wij dan, dat
was vroeger zo. Een ernstige
ruzie heeft Corry van de Rekels
gescheiden. Oorzaak: Piet Roz-
len (22) van beroep marechaus
see en verloofde van Corry. De
ze schijnt de breuk tussen
Corry en haar Rekels te hebben
bewerkstelligd. De spanningen
in de groep namen zulke ernsti
ge vormen aan door de komst
van de verloofde van Corry, dat
men op den duur besloot om
maar uit elkaar te gaan. Piet
Roeien nam het hele fanclubwe
zen over en schreef in het fan-
blad vrijwel uitsluitend over
Corry. Het zangeresje zelf
kwam niet meer op besprekin
gen van de groep en ze reisde
apart naar de plaatsen waar
moest worden opgetreden. Zn
kwam toen een einde aan een
succesformule die zorgde voor
hits als 'Huilen is voor jou te
laat' en 'Rq^en die bloeien voor
jou en voor mij.' Alles bij el
kaar verkochten Corry en de
Rekels zo'n half miljoen platen.
Terug naar Oudddorp. In de
patates frites-zaak naast het ver
enigingsgebouw mogen we even
met Hanny praten. Ze vertelt
dat ze altijd al zangeres had
willen worden: dat ze eigenlijk
Henny Bakkum heet, maar nu
thuis ook Hanny wordt ge
noemd; dat een onbekende des
tijds naar de lei'deir van de Re
kels had geschreven en hem op
Hanny attent had gemaakt, toen
er een nieuwe zangeres werd
gezocht vanwege de ruzie met
Corry.
WE HEBBEN HET ERG DRUK
'Mijn moeder en ik kochten al
tijd de nieuwste platen van
Corry en de Rekels. Van de
bandrecorder schreef ik dan re
geltje na regeltje op en zo leer
de ik de liedjes. Ik zong ze
gewoon na'.
Haar ouders ziet de zestienjari
ge Hanny niet zoveel meer.
Hanny woont nu bij haar mana
ger in Den Bosch en alleen op
de zeldzame vrije dagen wipt ze
erven over naar Alkmaar waar
haar vader kortgeleden 'n snack
bar opende. Tk bel veel op naar
huis', zegt ze. 'Dan vraagt m'n
moeder alles en dan vertel ik.
Jammer dat ik niet meer thuis
woon? Oh, we hebben het zo
druk. Af en toe heb ik geen
tijd om adem te halen. We
moeten bijna iedere avond op
treden en lig dan niet voor
drie of vier uur in bed. Je hele
dagindeling is anders. Ik slaap
tot twaalf uur uit Of ik licha
melijk sterk ben? Ja, ik geloof
van wel. Ik ben wel vaak ver
kouden en dat merk je met
zingen. Nou dan zing ik niet
het hele lied 'Mario', alleen het
eerste gedeelte.'
Wanneer Hanny een portie pa
tates frites, een fricandel speci
aal en een kop koffie naar bin
nen heeft gewerkt, vertrekken
we naar de kamer achter het
toneel van het verenigingsge
bouw. De Rekels werpen zich
daar op enkele 'Suske en Wis-
ke' stripboeken en al snel komt
de voorzitter van de Oranjever
eniging binnen. Hij heet Klaas
Ihrman, is 23 jaar en van be
roep bouwvakker.
'Eens in het jaar houden we
een feestavond', meldt hij. 'We
hebben al eens John Woodhou-
se hier gehad voor de postdui
venvereniging en nu dan Hanny
en de Rekels. De entreegelden
zijn zo hoog omdat de kas van
de Oranjevereniging wat bijge-
spekt moet worden en tja, die
artiesten kosten ook geld.
Hanny en de Rekels vragen bij
na tweeduizend gulden. Wat de
Oranjevereniging nog meer
doet? Nou, met de bevrijding
gaan we weer feest vieren,
maar dat is nog niet zeker, want
we wachten af wat het landelijk
gaat worden. Verder moeten we
zo langzamerhand eens gaan
denken over de festiviteiten ter
gelegenheid van het regerings
jubileum van Hare Majesteit.
Dat is volgend jaar.'
Intussen hebben al een paar
honderd Ouddorpers zeven gul
den vijftig entreegeld neerge
teld en loopt de zaal vol. Het
ruikt er net als in de kerk naar
pepermunt en eau de cologne.
Met roodverbrande koppen lo
pen de mannen heen en weer
met flesjes bier, want ze weten
het: straks als de artiesten zin
gen en spelen mag er niet meer
gelopen worden.
IK LEES GEEN KRANTEN
Hanny vertelt over de voor- en
nadelen van het Rekel-zijn. Een
vriendje erop nahouden kan ze
niet, 'anders zou het de volgen
de dag in de krant staan.' Zelf
leest ze geen kranten, 'want er
staat allemaal politiek in. We
hebben thuis de TeleVizier en
ik lees Tina en Donald Duck.
Het laatste boek dat ik gelezen
heb? Ik geloof dat het 'Alleen
op de wereld' was'.
Heeft Hanny niet een erg ver
drietig leven? Steeds maar op
treden, midxlen in de nacht
thuiskomen en geen gewone
vrienden en vriendinnen
meer.
Hanny: 'Nee hoor, ik ben erg
gelukkig. Ik heb er zoveel ande
re dingen voor in de plaats. Dat
Max in de confectie
Voortaan hoeft geen mens meer drieduizend gulden voor een ont
werp van modeontwerper Max Heymans neer te tellen, liet is heel
simpel geworden: voor confectiefabriek Plaza ontwierp de grote
kunstenaar een serie modellen die over een week of wat in de
'betere modezaken' hangen. Op de foto links een ontwerp van Hey
mans uit de collection Diffusion voor Plaza en rechts een echt
couture-ontwerp van hem. Weinig verschil dus tussen het 'echte'
en de 'confectie'. Wat heet: de confectiemodellen zijn véél leuker
de mensen het fijn vinden als
je zingt. Dat is toch leuk?'
Die liedjes die je zingt, vind je
die teksten niet onzinnig?
'Nee, waarom', het zijn levens
liederen. Kijk, wat de Zange
res zonder Naam zingt, dót zijn
smartlappen. Ik zie het zo: als
de meeste mensen het mooi vin
den, dan is het mooi. Nee, de
teksten vind ik mooi, anders
zong ik ze niet.' Hanny gaat
zich verkleden: een bruine
broek met een bijpassend hesje
met daaraan oranje franje. De
voorzitter van de Oranjevereni-
Eleni Voulgari moet vrij
In 'Dag maandag' van vorige
week stond het verhaal over
Rnth Breunls, de stuwende
kracht achter 'Amnesty Interna
tional', een organisatie die zich
Inzet voor politieke gevangenen.
Wat kunnen we zélf doen voor
de mannen en vrouwen die
vaak zonder vorm van proces
jarenlang worden vastgehouden
en die een mensonterende be
handeling krijgen, waarbij mar
telen eerder regel dan uitzonde
ring is?
Lezers en lezeressen van
Trouw/Kwartet kunnen iets
doen voor deze mensen door
hun een briefkaart te sturen
met een wens, of een blijk van
medeleven. Als eerste 'adopte
ren' we ELENI VOULGARI,
een Griekse vrouw die in 1966
door de politie werd opgepakt
omdat ze twaalf jaar geleden
haar zwager, die communist
was, onderdak had verleend.
Eleni was toen ln verwachting
en in 1967 werd in de gevange
nis haar zoon geboren. Drie
jaar lang mocht ze die bij zich
houden, totdat het regime het
nodig vond om de wet te hante
ren die zegt dat kinderen die
ouder zijn dan drie Jaar, niet
meer bij de moeder in de ge
vangenis mogen zijn. De zoon
van Eleni Voulgari is nu onder
gebracht bij familie. Eleni is
tot tien jaar gevangenisstraf
veroordeeld, zuiver en alleen
om het feit dat ze destijds haar
zwager had verborgen.
De gezondheidstoestand van
Eleni is niet ai te best Daarom
voert Amnesty International
constant actie om haar op me-
Eleni Voulgari
dischc gronden vrij te krijgen.
In honderden gevallen hebben
de briefkaarten die naar gevan
genissen en staatshoofden zijn
gestuurd eraan meegewerkt dat
er gevangenen eerder vrij kwa
men cn/of dat hun toestand
verbeterde. Dat moet nu ook
met Eleni Voulgari gebeuren!
Stuur een briefkaart aan: Miss
Eleni Voulgari, Korydallos Pri
son, Pireaus, Athene, Grieken
land. Ook kunt u een briefkaart
sturen aan Mr. George Papado-
polous, Prime Minister, Panaia
Anaktoria, Quecn Sovia Avenue,
Athene, Griekenland. Op deze
laatste briefkaart moet u erop
aandringen bij de heer Papado-
polous om Eleni vrij te laten.
Ook kunt u zich opgeven als lid
van Amnesty International,
postbus 6262 in Amsterdam.
Stuur kaarten, zoveel u kunt
Eleni móet vrij.
Appelen
met braadworst
500 gr. braadwordt
suiker, boter
kaneel, rozijnen
750 gr appelen
citroenrasp
Mannenmode krijgt een luchtje
Het blijft een heel gedoe om behoorlijke mannenmode te ontwer
pen. De confectie-industrie gelooft dat vooral veel vrouwen daarvan
de schuld moeten krijgen. Want voor tachtig procent is het zo dat
die vrouwen meegaan om 'manlief' een nieuw pak te kopen. En
vrouwen zijn voor zichzelf wél progressief, maar ze laten hun ega
er het liefst zo ouderwets mogelijk bijlopen. Daarom hier een paar
voorbeelden van 'keurige' maar toch vooruitstrevende 'pakken':
velourskostuums van The Society Shop. Overigens lopen mannen
ook niet hard wat betreft 'luchtjes'. Zeventig procent van de man
nen in ons land gebruiken een after-shave. Het zijn de voorzichtige
geurtjes zoals Tabac, Fresh-up en Old Spice. Maar al met al tóch
een omzet van ruim 23 miljoen gulden in 1970.
ging kondigt het optreden aan.
Hij maakt ook van de gelegen
heid gebruik om te zeggen dat
men lid kan worden van de
vereniging cn dat er straks ook
nog een verloting is met vele
fraaie prijzen, waaronder een
hobbelpaard en een levende
haan.
En dan gaat Hanny onder luid
applaus het podium op. Ze zingt
over Mario, die ze zo lang heeft
gekend en waar ze nu al vele
nachten op ligt te wachten. Dat
rijmt. En zo hoort het ook met
levensliederen.
Het vak vari
Milly Scott
'Als ik zo nu en dan een avond
eens niets te doen heb, krijg ik
gewoon de kriebels. Dan grijp
ik m'n agenda en roep 'hoera'
als ik de eerstvolgende datum
zie, dat ik weer kan zingen. Ik
vind dit, ondanks de teleurstel
lingen die je er in opdoet, een
héérlijk vak', meent zangeres
Milly Scott. Ze vindt het alleen
wel verdrietig dat er maar wei
nig mensen die nog van echte
jazz houden, want dót zingt
Milly het liefste. 'Ik moest con
certpianiste worden, maar nog
tijdens mijn conservatoriumstu
die ontdekte Toon Hermans me
witte wijn
Schil de appels, het klokhuis
eruit halen en in acht partjes
snijden. Bestrooi de stukjes met
kaneel en suiker en voeg er
mieteen 125 gr rozijnen aan toe
Laat dit appelmengsel een uur
trekken. In een pan de braad
worst in 50 gr. boter aanbraden
en het appelmengsel er over
heen strooien met wat citroen
rasp. Het deksel op de pan en
de boel ongeveer twintig minu
ten laten smoren. Keer af en
toe de stukjes appel voorzichtig
om. Vlak voor het opdienen een
glas witte wijn toevoegen.
Menutip: appelen met braad
worst, aardappelpuree, gemeng
de sla, chocoladepudding.
voor zijn show. Sindsdien heb
ik zowat alles gedaan wat er in
dit vak gedaan kén worden'.
Milly Scott
De redactie behoudt ilch het recht voor om
ter opname la deze rubriek ontvangen me
ningsuitingen verkort weer te geren. BIJ
publlkatte wordt met de naam van de
Inzender ondertekend. Brieven kunnen wor-
den gezonden aan dc heer Job. C. Francken.
secretaris van dc hoofdredactie van Trouw-
Kwartet, Postbus S5S. Amsterdam.
Palestijnen
Als rcaktie op het ingezonden stuk
'Medeschuldig' (Tr/Kw 12.9.) zou ik
gaarne enige historische feiten ge
plaatst zien alvorens de lezers het
schuldig of medeschuldig uit gaan
spreken. Vier eeuwen ling had het
gebied dat nu Libanon Syrië, Israël
en Jordanië omvat deel uitgemaakt
van het Turkse rijk dat in 1918 in
elkaar stortte. De schaarsbevolkte
Turkse provincie werd geteisterd door
armoede en ziekten. In opdracht van
de Volkenbond kwamen Libanon en
Syrië onder Frans, Palestina onder
Engels mandaat te staan. Na korte
tijd werd door de Britten het gebied
ten oosten van de Jordaan tot het
koninkrijk Jordanië verheven en sjeik
Abdoellah, de grootvader van koning
Hoessein, werd de eerste Jordaanse
vorst. Hij veroverde in 1948 die gebie
den ten westen van de Jordaan die
door de V.N. bestemd waren voor een
Arabisch Palestina naast een Joods
Palestina, benevens een deel van de
stad Jeruzalem, Het door agressie ver
kregen gebied werd zonder blikken of
blozen geannexeeerd zonder dat de
volkerenorganisatie zich erom bekom
merde en zonder dat de oorspronkelij
ke bewoners van de Westbank er in
gekend waren. Want, noch tijdens de
400 jaar durende overheersing door
de Turken, noch tijdens het mandaat
van de Britten had het Palestijnse
volk zich als zodanig gemanifesteerd.
Ook niet tijdens de 19 jaar durende
bezetting door Jordanië. De klemmen
de vraag is waarom het in 1947 niet
de kans heeft gegrepen een Palestijnse
staat op te richten toen het daartoe
in de gelegenheid werd gesteld. Het
verdelingsplan van de V.N. werd una
niem verworpen, men eiste alles. Men
droomde van kastelen die luchtkastelen
bicken te zijn. Men spreekt van
700.000 personen die het land verlie
ten en in vluchtelingenkampen van
de V.N. werden ondergebracht. De
200.0000 die zich niet door de Arabi
sche heersers hadden laten ophitsen
(hun aantal is inmiddels verdubbeld)
kunnen zich niet alleen vrij bewegen,
maar hebben ook alle politieke vrij
heid die menig burger in niet nader
te noemen landen zich zou wensen.
Posten als vice-voorzitter van het par
lement en min. van volksgezondheid
zijn in Israël aan Arabieren toegewe
zen. Wie waren nu precies die 700.000
die in 1948 het land verlieten toen de
Joden het hun toegedachte deel wel
tot de staat Israël uitriepen? Voor
een deel misschien de oorspronkelijke
bewoners, maar het overgrote deel
was pas het land binnengekomen na
dat, het moet erkend worden, de Jo
den de verwaarloosde grond tot ont
wikkeling hadden gebracht. Toen, als
gevolg vam de economische crisis in
de jaren '30, in de hele wereld onge
kende armoede en werkloosheid heer
ste was in Palestina geld te verdienen
en was er een tekort aan arbeids
krachten. Uit de omringende Arabische
landen maar ook uit Afrika (vooral in
Gaza terug te vinden) kwamenl zoals
men dat nu noemt, gastarbeiders het
land binnen. Cijfers uit de Britse
mandaattijd spreken van: Arabieren
in 1918 - 300.000, in 1936, 800.000, in
1948 - 1.200.000. Een aanwas van
900.000 man waarin echter verdiscon
teerd is een verhoging van het ge
boortecijfer en een verlaging van het
sterftecijfer als gevolg van betere le
vensomstandigheden. Toen in 1936
door de Britten de immigratie van
Joden sterk was beperkt als gevolg
van het in groten getale toestromen
van Duitse Joden bleef de stroom van
gastarbeiders uit de omringende lan
den aanhouden en overtrof het aantal
uit Syrië afkomstige Arabieren zelfs
da» van de Duitse Jcden. Hun landen
van herkomst (paspoorten bezaten ze
niet toen ze daar wegtrokken) hebben
hen niet weer opgenomen, toen de
zaak anders uitpakte dan ze verwacht
hadden. Palestijnen zijn Arabieren,
maar Arabieren zijn daarom nog geen
Palestijnen. De bewoners van de
Noordafrikaanse landen zijn welis
waar Islamieten maar geen Arabieren.
De Palestijnen van de Westbank na
men de vluchtelingen niet op omdat
ze van vreemde origine waren. Om
dezelfde reden werden ze miet opgeno
men door de Noordafrikaanse landen
die de Joden verdreven hadden maar
de Arabieren eveneens a,s vreemde
elementen beschouwden. Dit is onge
twijfeld triest, zeer triest voor de
veelal onderontwikkelde slachtoffers.
Men kan zich afvragen hoe anders het
had kunnen zijn als er 25 jaar gele
den inderdaad een Palestijns volk had
bestaan met bekwame leiders die hun
beste krachten zouden hebben gege
ven om hun broeders op een hoger
sociaal en economisch niveau te bren
gen in een eigen Palestijnse staat
naast een Joodse staat.
Parijs Gallet Basjousef
Martelingen
Gedurende de laatste tien jaar heb ik.
sedert mijn ogen ervoor geopend wa
ren, gemerkt dat veel Joden lijden
onder het optreden van de Tsionisten
in Palestina. Zij redeneren: moeten
wij die.nu.Vult u zelf maar in!
Nu de zaak van de martelingen aan
de orde is gekomen, is er aan het
lijden van deze Joden weer iets toege
voegd. want de staat 'Israël' doel in
dit opzicht op zijn minst niet onder
voor de rest van de wereld. De docu
mentatie daarover heeft Amnesty In
ternationaal en u kunt die opvragen
als u dat wilt. Uit wat ik in Tr.-Kw.
van 25 sept. las moet ik wel opmaken
dat mevrouw Ruth Breunis iemand is
die het hart op de rechte plaats heeft.
De redactie heeft echter een stuk
gebracht, waarin zij zeer duidelijk een
Davidsster draagt. Maar in het relaas
wordt 'Israël' als mede-martelende in
stantie niet genoemd. Daarmede werd
mevrouw Breunis groot onrecht aan
gedaan, want zij moet daaronder lij
den. Er zijn Joden en Joden en
vooral tegenwoordig moet men dat
onderscheid scherp in het oog hou
den.
Ruurlo
dr. E. B. PloolJ
Niet cadeau (2)
De bewering in het schrijven van de
heer Sekan in Tr.-Kw. van 26 sept.
dat de Palestijnse vluchtelingen opzet
telijk niet terugkeerden om hun leed
aan te tonen is volstrekte larie. Hoe-
velen zijn er niet, bij pogingen om
over de wapenstilstandlijnen naar hun
bezit in Israël terug te keren, door
Israëlische patrouilles overhoopge-
schoten. Verder: de Arabische staten
weigerden de vluchtelingen op te
nemen. Ik zeg niet, dat ze hen graag
wilden opnemen, maar: de geschoolde
Palestijnen vonden wel werk in de
Arabische wereld de agrariërs (die
in de kampen bleven, 70 pet. van het
totaal) konden niet terecht wegens
tekort aan bescli'kbare grond: boven
dien verzetten deze kampbewoners
zich heftig tegen een permanente her
vestiging buiten Palestina (zie: John
H. Davis: The evasive peace, p. 62, 63
en 64).
Utrecht
A. W. van der Kooij
Niet linkser
In Tr.-Kw. van 25-9-72 laat de CHJO-
voorzitter, de heer Chris van Gulik
zich erg negatief uit over de kandida
tenlijst van de CHU. Dat de heer Van
Gulik teleurgesteld is, is begrijpelijk,
maar hoeft geen verbazing te wekken.
Sinds de progressieve krachten bin
nen de CHU overgingen naar de PPR
(vorig jaar nog de heer Folkert
Boersma), is de CHU er bepaaldelijk
niet linkser op geworden. Integendeel,
deze partij, verkocht als zij is aan de
WD, heeft consequent een rechtse
politiek gevoerd. Van een andere
koers is niets te bespeurengeweest.
Ook het Tweede-Kamerlid van de
CHU de heer J. Huijsen, voor CHU-
begrippen een linkse persoon (let
wel, voor CHU-begrippen), heeft geen
enkele poging ondernomen om opposi
tie te voeren tegen het beleid van het
kabinet-Biesheuvel.
Dit stemt tot nadenken.
Als de heer Van Gulik werkelijk een
progressief beleid voorstaat, zal hij
wel consequent moeten zijn.
Bewapening
Op het provinciale congres van D'66
(16-9-72) in Rotterdam heb ik ge
vraagd, hoe het komt dat D'66 ka
merleden in bewapeningszaken onder
de progressieven altijd het meest
rechtse standpunt innemen. Wordt
men hierin gesteund door de ach
terban? Verdraagt een dergelijke stel-
lingname zich met het rapport-
Mansholt, dat de bewapeningswedloop
als de hoofdoorzaak van veel ellende
ziet? Een stemming hierover wees uit
dat 36 pet van het meest establish-
mentachtige deel (kamer-, staten-,
raadsleden en afdelingsbestuurders)
uit deze niet meest progressieve regio
van D'66, de PvdA-D'66 formulering
over onze verhouding tot de NAVO
vervangen wilde zien door de PPR
formulering, 9 pet onthield zich van
stemming en 55 pet was voor handha
ving van het 'officiële' standpunt. Het
geschrift van prof. Verkuijl en Bas de
Gaay Fortman over de bewapeningse-
thick zaait ook binnen D'66 in vrucht
bare aarde.
Bodegraven A. Koolma
ADVERTENTIE1
Harderwijk
P. Schilderman
5?oitnÊöe£
