Topsportprestaties relativeren'
Voorbereiding
volleybalploeg
niet zonder
tegenslagen
'Medaille-hysterie maakt het met
plezier sport bedrijven onmogelijk'
i]|OUW /KWARTET ZATERDAG 29 JULI 1972
Sport Tl» KIS
STERDAM Een grootdeels glooiend, gemillimeterd stuk grond,
de verspreide groepjes hoger groen staan de bomen dicht bij el-
it om de lage betonbouw zo slim mogelijk aan het oog te onttrek-
1. Strakke asfaltwegen slingeren zich een weg. Daartussen een
ipe kuil. Op de bodem gras en een rode baan van een voor mensen
steeds hoger, verder en sneller willen allang niet meer zo revo-
ionaire kunststof. In zijn soort wél de enige in Nederland. En op
sombere woensdagavond, onder wolken die niet niet verder ko-
dan de dreiging van een regen van jewelste, wijken dan ook
paar handen vol atleten uit naar die vrijwel windstille kuip.
IMIETEN
LS DOEL
INLOOS
lor Hans Schmit
du
titi het volgens de laatste normen
;tu cultiveerde complex, dat de naam
d tionaal Sportcentrum Papendal
fkreeg. moet met een zinloze
anding in zicht dan eindelijk de
ige en zware arbeid worden gehono-
-an rd. Moet worden afgerekend met
fracties van een seconde die al
via snden de investeringen van hun
aat eindelijke doel, het Olympische
est van de jeugd van de wereld in
ichen, scheiden. Wat ook de oor-
Ie van die scheiding moge zijn (te
ïl' enge eisen vooral blessures, tegen-
gen of desnoods overschatting van
eigen krachten), de Olympische
ht kan en mag niet tevergeefs blij-
i.
Atletiek-Unie helpt ijverig mee, zo
td en zo kwaad als dat kan. Dat
B' ekent dat officials zich met de
k in de hand in het gras tegen de
ile helling neerzetten, aan die kant
i de baan waar de jury-trap nu net
t staat, alleen om de weinige wind
meer uit te bannen, dat betekent
dat het hele gezelschap zich even
•r weer een masse naar de andere
t beweegt om ook daar weer ver
te discussiëren over de juiste stand
rin de klokken zijn blijven stil-
Dat betekent ook dat atleten
ireken wie wie zal trekken, wie na
iel meter uit de baan zal stappen
dat heeft ook te maken met de
hoop dat, zoals ook in Oost
opa wel zou gebeuren, dankzij de
dgestopte tijden en de verschillen
rin wel eens een fractie van een
inde zou kunnen worden 'gesmok-
schappen in Helsinki. Daar echter
bleek dat er nog wel wat verschil
bestaat tussen wedstrijden waarin je
naar toptijden wordt getrokken, zon
der zorgen, alles keurig geregeld, en
wedstrijden waarin je niet alleen te
gen jezelf, maar ook tegen andere
moet knokken, moet duwen, positie
moet kiezen, het juiste moment moet
aanvoelen.
De reactie was bitter: voor München
werd voor eens en voor altijd met
Papendal afgerekend. Internationale
wedstrijden met een sterke bezetting
moesten het decor vormen waarin
prestaties werden geleverd en die
prestaties moesten, om in München te
komen, van een uitzonderlijk niveau
zijn. De KNAU dreigde het kind met
het badwater weg te spoelen en het
NOC nam die gedachte waarbij
Ilja Keizer (links) en Berny Boxem slaagden 'in de beschutte atletiekkuip van Papendal in hun jacht op
de Olympische limiet. Volgende maand komt het tweetal in München op de 1500 m. uit. Anderen, zoals
Bram Wassenaar en Haico Scharn, wachten nog steeds en kunnen slechts op de Spelen hopen.
uit het omlaghalen van limieten cn
het organiseren van collectie jachtpar
tijen op Papendal waar hazen in over
vloed zijn cn waar je maar aan te
leggen hebt. Als dat belangenbeharti
ging zou zijn, zou de zwem bond zo
ongeveer de slechtste sportbond in
Nederland zijn. Want die voert een
oen reddende hand uit. Jef Hensgens
bijvoorbeeld haalde de eis op de 800
meter niet, maar hij mocht zijn jacht
op de scherpe 1.46.5 toch voortijdig
staken. Berny Boxem daarentegen
kwam onder barre omstandigheden in
de buurt van de eis, gaf blijk van de
mentaliteit waarom werd gevraagd,
den dat de Spelen in de eerste plaats
een feest van vrolijkheid en plezier,
ongedwongenheid en verbroedering
zijn? München moet toch een rust
plaats worden in een onvolmaakte
wereld, waarin mensen aan de wille
keurige goedertierenheid van anderen
die toevallig meer macht hebben zijn
overgeleverd, waarin ongelijkheid in
stand wordt gehouden en uitgebuit en
waarin concurrentie een onontkoom
bare dwang is?
botsing
est en koddig
een triest en tegelijk ook
dig decor. Koddig door de ernst
de onvolkomenheid waarmee alles
afspeelt -triest omdat de ellende
irtegen op Papendal wordt gewor-
juist indirect zijn oorzaak op
elfde Papendal vindt. Toen het
iplex gereed was, juichte de Ne-
landse atletiekwereld en met be-
p van de NOS vertoonde na een
tal wedstrijden de smalle atletiek-
reeds een verrassende progressie,
gevolg was dat een ongewoon
rangrijk gezelschap zich mocht op-
ken voor de Europese kampioen-
geen rekening werd gehouden met
menselijke aspecten en evenmin werd
gelet op atleten in ontwikkeling, hun
toekomst en de aanslag op hun moti-
vatte grotendeels over. Was boven
dien de stemming waarin de limieten
werden opgesteld al geenszins de ge
schikte, van enige harmonie was even
min sprake. De 17 meter bijvoorbeeld
waarvoor kogelstootster Els van
Noorduyn zich gesteld zag, dissoneert
sterk met de eis van 3 minuten 39.5
seconden voor de 1500 meter-lopers
Bram Wassenaar en Haico Scharn.
Het is de atletiek-unie door de eigen
leden uiterst kwalijk genomen een
dergelijk scherpe voordracht bij het
NOC in te leveren. Een trap na, zo
heette het, van een bond, die de
belangen van zijn eigen atleten niet
behartigt maar verkwanselt. Je moet
immers zoveel mogelijk je mensen
tegemoet komen en ze zo goed moge
lijk afschilderen? Een retorische
vraag die maar al te graag met een
volmondig ja wordt beantwoord. Toch
bestaat belangen-behartiging geenszins
maand voor de Spelen nog eens con
troletijden in, die aanzienlijk scherper
blijken te zijn dan eerder gevraagde
eisen. Werkelijke belangenbehartiging
is dan ook iets anders die heeft te
maken met opvang, met begeleiding,
met uitzending naar het buitenland,
met duidelijkheid, met communicatie,
met visie, met doortastendheid. Op
deze terreinen loopt de KNAU achter
op bijvoorbeeld de zwembond. Hoewel
het uitzoeken van buitenlandse
wedstrijden (dankzij het geld van het
NOC) dit jaar wel succes heeft ge
bracht. Denk aan Wilma van Gooi,
denk aan Jos Hermens.
goedig
Het gevoel van onbehagen richt zich
echter niet alleen op de wijze waarop
de limieten zijn opgesteld, maar ook
op de wijze waarop ze worden gehan
teerd. Want toen met een verbitterd
gevaar de stop uit het bad werd
getrokken, staken de Olympische keu
zeheren met een goedig gebaar alsnog
maar werd pas afgevaardigd toen zij op
't zo geminachte Papendal 'n nationaal
record liep. Een ander verhaal is dat
van Bram Wassenaar en Haico
Scharn, die elkaar nu al maanden op
de .hielen zitten in de vele plaatsen
waar zij samen hun 'geluk' proberen.
Buitenlanders die mindère tijden heb
ben gerealiseerd, worden uitgezonden
zij moeten doorgaan, met alleen
een hart vol hoop dat hun 3 minuten
39.7 seconden van woensdag nog tijdig
genade zal kunnen vinden.
Dat accentueert op bedroevende wijze
de zinloosheid van limieten als
doel op zichzelf. Wat is ééntiende
van een seconde"? Op de 100 meter
meer dan op de 1500 meter, dat wel.
Maar waarom moet de strijd om dat
ene stukje lichaam meer of minder
over de eindstreep ontaarden in een
barre jacht waarin de hoop op genade
de atleet tot het laatst overeind moet
houden?
De Spelen zijn geen speeltuin, houdt
het NOC ons voor. Maar wordt niet
vanuit München de wereld voorgehou-
Vcrgeet het maar. München wordt
een keihard gevecht waarin de onge
lijkheid en de concurrentie in hun
eenvoudigste vorm aan de wereld
worden getoond cn waarin maatschap
pelijke systemen botsen. Het succes
van die systemen wordt afgemeten,
zoals reis-miljonair Josef Neckermann
van de Sporthilfe onverbloemd toe
geeft. aan de hoeveelheid metaal die
de atleten uit het vuur slepen. En de
atleten zelf voelen zich bij die taak
uitverkorenen een enkele kriti
sche atleet als de Westduitse horden
loper Rainer Schubert ('Door de me
daille-hysterie is het onmogelijk nog
zoals vroeger de sport met plezier te
bedrijven. En: 'Ik weiger in het stadi
on aan de strijd tussen de systemen
deel te nemen. Ik verheug me erover
dat ik geen kans heb een medaille te
veroveren. Atleten worden tot een
aanhangsel van medailles geredu
ceerd') uitgezonderd.
Wie niet tot die uitverkorenen be
hoort, probeert daar alsnog bij te
komen. Berustend, wachtend, hopend
buiten de baan vechtend op de
baan. Misschien is dat wel het meest
droeve aspect van een avondje «limie
ten jagen op Papendal.
Dor Gerrit den Ambtman
'RECHT Anke Rijnders zélf
eft een opmerkelijke keus ge
lakt uit de honderden artike-
i. die inmiddels over haar zijn
rschenen. Tijdens haar censu-
rende activiteiten oordeelde de
•jarige zwemster twee vette
antekoppen sprekend genoeg
or een centrale plaats in haar
ikboek. Ze heeft ze keurig
ast elkaar geplakt: 'Anke Rijn-
rs koningin van Overbosch' en:
oke Rijnders onttroond'. De
iropees recordhoudster op de
0 meter vrije slag weet blijk-
ar erg goed. waarmee ze bezig
hoe relatief topsport kan zijn.
1 besef dankt zij dan ook voor
n groot deel aan haar begelei-
fs: haar enthousiaste, maar
akzame ouders en trainer
out Gerritse.
Je Rijnders is ondanks haar prille
stijd een vedette in de sportwereld.
persoonlijkheid zonder allures,
totaan daardoor een willig ob-
voor de publiciteitsmedia. De
rke belangstelling, die ze onbewust
automatisch naar zich toehaalt,
*®t haar vader een 'schaduwzijde
n de topsport'. De familie Rijnders
daar overigens voortreffelijk
ad mee. De relativatie van hetgeen,
^nnce ze in het zwembad bezig is,
*ft Anke duidelijk van haar ouders
^genomen. Jan Rijnders (47) heeft
de openingsdag van de Nederland-
kampioenschappen in Utrecht dan
met gemengde gevoelens de wed-
ijden voor kinderen onder twaalf
gevolgd. Hij verbaasde zich voor
eer het optreden van veel ouders
de tribunes.
Rijnders: 'Als ik dat allemaal zie,
vind ik het toch een beetje angstig.
Je moet afstand van iets kunnen ne
men en niet als een bezetene de pres
taties van jouw kind willen volgen. Een
groot aantal ouders en trainers weten
vermoedelijk niet, hoe belangrijk het
is zo'n kind zo goed mogelijk te
begeleiden. En hoeveel moeilijkheden
er bij de opening kunnen ontstaan.
Zij vergeten, dat het welzijn van het
kind bovenaan moet staan'.
De ouders van Anke Rijnders hebben
van het begin af aan enigszins huive
rig op de spotrieve ambities van hun
dochter geregeerd. De capaciteiten
van trainer-onderwijzer. Wout Gerrit
se zijn tenslotte doorslaggevend ge
weest. Vader Rijnders: 'Als Wout er
niet geweest was, waren we nooit met
die topsport begonnen. Dan was Anke
als 12-jarige al gestopt'.
Wout Gerritse neemt volgens de pen
ningmeester van de Amersfoortse
Zwem- en Polo Club een deel van de
pedagogische begeleiding van de ou
ders over. 'We kunnen iets uit onze
handen geven, omdat onze ideeën vrij
wel parallel lopen'. Rijnders wijst op
de noodzaak van een optimaal samen
spel tussen vooral de ouders en de
trainer, maar wil daarbij ook onmid
dellijk de vereniging en de bond
betrekken. 'Met de contacten tussen
de ouders en de zwembond is in feite
pas een begin gemaakt. Een intensie
ve samenspraak is de enige manier
om excessen in de begeleiding van
zeer jonge topsporters te voorkomen.
Bondscoördinator Cees de Vos heeft
wat dat betreft al veel goed werk
gedaan. Maar dat blijkt nog niet vol
doende. Het is bijzonder weinig als de
ouders niet meer dan één keer per
jaar een gesprek met de bond hebben.
Het contact is ook nog eenzijdig. De
bond roept de ouders alleen bij elkaar
als er mededelingen gedaan moeten
worden'.
JAN RIJNDERS
De aspiraties van een jonge topspor
ter betekenen vrijwel altijd een niet
te voorkomen aanslag op het gezinsle
ven. Niet alleen van het kind. maar
ook van de ouders worden dagelijks
stevige opofferingen geëist. Dc familie
Rijnders heeft de problematiek hier
van zoveel mogelijk weten te kanalise
ren. Een oudere zoon van twintig jaar
studeert en woont in Utrecht, waar
door dc aandacht sterker op dochter
Anke gericht kan worden. Daarom
kan mevrouw Rijnders Anke ook
's morgens om half zes naar het zwem
bad brengen.
Mevrouw Rijnders: 'Als de situa
tie in ons gezin niet zo gunstig lag,
hadden we aan topsport niet hoeven
te denken. Dan was het onverant
woord cn onmogelijk geweest'. Waar
op haar echtgenoot aanvult, dat An
ke zelf bijzonder goed de kunst ver
slaat om de aandacht van zich af te
leiden.
Het gezin Rijnders heeft in deze peri
ode prioriteit aan de Olympische Spe
len gegeven. Anke is een van de zeer
weinige Nederlandse zwemsters die
volgende maand in München een
kansje op een Olympische medaille
bezit. 'De training is nu zodanig opge
voerd, dat het normale gezinsleven wat
verstoord dreigt te worden'. Tot lich
te ontevredenheid van de betrokkenen
zelf, overigens: 'Het is maar voor
even, maar door het enorme drukke
dagprogramma is het ritme helemaal
verdwenen. Dat vind ik het grootste
bezwaar'.
In overleg met de rector van haar
school, heeft de familie Rijnders al
maanden geleden besloten, dat Anke
na het Olympisch festijn de vierde
klas over zal doen. Een beslissing, die
weinig hindernissen heeft opgewor
pen. 'Anke is nog jong genoeg', vindt
haar vader, 'maar na München staat de
school weer centraal'.
*We hechten overigens veel waarde
aan het schoolleven. Als er een speci
ale avond U, willen wij en Wout
Gerritse gewoon dat ze daar naar toe
gaaL Daarvoor moet ze de volgende
morgen maar een training opofferen.
Want ik zou niet graag willen, dat
Anke alleen belangstelling voor het
/.wemmen zou hebben'.
Jan Rijnders constateert ook, dat het
topzwemmen een gunstige invloed op
de ontwikkeling van de persoonlijk
heid van zijn dochter heeft. Hij
noemt een 'grote mate van sociale
verantwoordelijkheid. een grotere
zelfdicipline en ze krijgt een ruime
blik buiten dat Amersfoort. Ze kan
bijzonder goed relativeren en daar
door tegenslagen verwerken. Als top-
sportstcr heeft ze een zekere eerzucht.
Die kan je niet in een kastje opber
gen en tot het weekeinde bewaren.
Ook op school profiteert ze daarvan'.
Familie Rijnders ervaart dc grote be
langstelling van de publiciteits-media
vaak als een last van de bekendheid.
Rijnders: 'Vooral nu wc midden in de
opbouw voor de Spelen zitten en
Anke drie keer per dag traint, wordt
ze snel uit haar ritme gehaald. Als er
een journalist op bezoek komt, moet
er vaak een middagtraining vervallen.
Ze is ook nog lid van een gezin en
heeft daardoor haar sociale verplich
tingen. Natuurlijk mag een ouder
trots zijn, als een kind prestaties
behaalt, op welk gebied ook. Maar die
trots mag nooit overslaan in een over
dreven drang naar méér. Anke heeft
een tamelijk goed gevoel voor wat
wel en wat niet kan. Ze laat zich niet
gauw overhalen. Ze bekijkt het zelf.
En niet alleen bij het zwemmen'.
De begeleiding van zeer jonge top
sporters dreigt een steeds lastiger pro
bleem te worden. Ook op medisch
gebied. 'Ik vind het beangstigend dat
een controle-apparaat als de fietsergo-
nbruilt wordt om te ontdek
ken hoever een zwemster nog kan
gaan. wat ze nog over heeft. Vooral
omdat die hele topsport zo relatief is.
De studie en de gezondheid zijn toch
veel belangrijker? Over twee jaar
kent niemand Anke Rijnders meer',
zegt haar moeder, die onlangs in een
Italiaanse krant las over 'Anke Rijn
ders. de meest sympathieke Neder
landse zwemster'.
'Zoiets vind ik veel fijner dan een
Europees record', bekent zij.
Van onze volleybalmedewerker
AMSTERDAM 'Het wordt een
moeilijke zaak', verzuchtte volley-
balcoach Johan van der Haar het
afgelopen weekeinde na afloop
van de serie wedstrijden tegen
Zuid Korea. 'Je rekent op de vol
ledige ploeg, maar de belangrijk
ste spelers mis je. Dit heeft zo
geen enkele zin'.
Dat geen zin heeft dan betrekking op
de voorbereidingen van het volleybal
team op het kwalificatietoernooi voor
de Olympische Spelen van München.
Van 3 tot en met 12 augustus wordt
in Frankrijk door zestien ploegen uit
gemaakt wie voor de twee nog overge
bleven plaatsen in het Olympisch
toernooi in aanmerking komen.
Acht jaar geleden stond de volleybal-
ploeg voor dezelfde opgave. Het werd
gehaald, ondanks een absurde eis van
het NOC, Dc internationale volleybal-
bond had de Nederlandse ploeg in
februari 1964 al candidaat gesteld,
nadat in Brussel in een heroisch ge
vecht medecandidaat Italië met 3-2
was verslagen. 'We zijn er niet tevre
den mee', stelde toen het NOC bij
monde van de heer Paulen. 'We vin
den de afvaardiging pas gerechtvaar
digd als de Nederlandse ploeg het
predikaat West-Europees kampioen
waardig is'.
Wat de NeVoBo destijds ook probeer
de. in een driedaags toernooi in april
1964 moest de ploeg van de toenmali
ge coach Henk Blok zich in Hengelo
waar maken. Ondanks allerlei interne
strubbelingen vlak voor de laatste
dag van het toernooi kreeg Dinco van
der Stoep de mededeling dat hij vijf
maanden geschorst was werd de reis
naar Tokio toen gehaald.
Ook in Mexico had het Nederlandse
volleybal vertegenwoordigd kunnen
zijn. Financiële overwegingen weer
hielden het bestuur van de NeVoBo
echter van waarmaken van de afvaar
diging. Die financiën spelen nu bijna
geen rol. Evenmin het wel of geen
West-Europees kampioen zijn. De Ne
derlandse ploeg moet zich nu gewoon
plaatsen. Dat kan in twee etappes
gebeuren. De ploeg van Van der Haar
gaat eerst naar Perpignan. Naast Mag-
dagascar en Taiwan, van beide landen
is maar weinig bekend, treft de Oran-
jeploeg daar als voornaamste tegen
stander België aan. 'De Belgen heb
ben zich enorm goed voorbereid', al
dus Van der Haar, die na de Olympi
sche Spelen als bondscoach plaats
maakt voor een Tsjechoslowaakse trai
ner. 'Naast diverse voorbereidingen
hebben ze een serie wedstrijden tegen
Frankrijk gespeeld. De eerste twee
gingen voor de Belgen verloren, daar
na wonnen ze steeds. De Belgen ma
ken nu een veertiendaagse stage in
Tsjechoslowakije door'.
Het klinkt allemaal wat bitter uit de
mond van de bondscoach. 'Wat wil je.
Je rekent in de drie wedstrijden te
gen Zuid Korea op een volledige
ploeg. Het blijkt echter, dat een aan
tal spelers nog zo hoog nodig met
vakantie moet. Het enige voordeel is
nu, dat een jongen als Henry Scholten
zich waar kan maken. Dat geeft weer
wat moed voor dc toekomst'. En Van
der Haar verder: 'Acht jaar geleden
lagen die verhoudingen allemaal an
ders. Het was toen echt amateuris
tisch. De verhoudingen in het natio
nale team worden nu bepaald door de
grote twee: Blokkeer cn het Amster
damse AMVJ. De twee ploegen ook,
die het meest geprofiteerd hebben
van de nieuwe sponsorregeling in de
NeVoBo. De veel professionelere aan
pak en het veelvuldiger internationa
le contact dat daaruit onstond, heb
ben het Nederlandse volleybal aan de
top internationaal veel sterker ge
maakt. Het beste bewijs leverde daar
van AMVJ, dat er als eerste Neder
landse ploeg in slaagde bij de laatste
vier in de Europa Cupstrijd te komen
en beslag wist te leggen op de tweede
plaats. Bovendien bouwden de Am
sterdammers in een later stadium zich
de beste West-Europese clubploeg.
Het was misschien logisch geweest de
gehele AMVJ-formatie bij de selectie
te voegen. Er zijn echter overwegin
gen dit niet te doen. 'Zowel Rein de
Wit als Thieu de Jager hebben wel
eens hun kans gehad. 'We weten', al
dus van der Haar. 'dat De Wit zich in
het hele jaar dat hij bij de landskam
pioenen heeft gespeeld, goed heeft
aangepast. Hij mist echter net de
topklasse. De Jager is al meer in de
selectieploeg geweest. Er blijken ech
ter beteren te zijn. Bovendien speelt
hun leeftijd ook een rol'.
In tegenstelling tot Tokio is er nu
bepaald geen sprake van een jonge
ploeg. Van de Tokio-ploeg, die toen
een achtste plaats in de wacht wist te
slepen, zijn nu na acht jaar, zelfs nog
vier spelers over: Joop TinkhofFrank
Constandse. Jurrien Kooien en Jac
ques de Vink. Bij de andere spelers
lopen er ook enkelen, die wanneer de
reis gehaald wordt, beslist de volgen
de Spelen niet meer zullen halen.
Een belangrijk onderdeel van de voor
bereidingen is de begeleiding geweest
voor een niet onbelangrijke gedeelte
het gevolg van andere opvattingen.
Voor een aantal studenten in de Ne
derlandse ploeg is de zomer vaak een
tijd, dat er wat geld verdiend kan
worden. De NeVoBo heeft dat onder
meer kunnen oplossen door bijvoor
beeld Frank Constandse en Jacques
de Vink endge tijd op het onderbceettc
bondsbureau te laten werken. Ook
voor de vacantiegangers Kooien, Veld
huis, Valkenburg, Jansen en Trompet
ter is gezorgd. Tijdens hun vacantie
in Spanje heeft de bond hen voldoen
de geld meegegeven eon zaaltje te
huren, SOd&t nu n vooral conditioneel
niet teveel achter behoefde te raken.
JOHAN VAN DER HAAR
Onverschillig of dc reis naar
München wel of niet gehaald wordt
naast Nederland zijn ook Roemenië
en Polen serieuze gegadigden voor de
twee open plaatsen zal er na de
spelen in München ccn nieuw Neder
lands team opgebouwd moeten wor
den. Jurrien Kooien, die de nationale
B-ploeg traint, zal er na volgend jaar
beslist mee stoppen. Ook al om die
reden ziet de NeVoBo bijvoorbeeld
meer heil in het selecteren van de
tegen Zuid-Korea zich goed aanpassen
de Henry Scholten. De Dcventenaar
speelde tot vorig seizoen bij de ooste
lijke hoofdklasser Isala. maar heeft
zich aangemeld bij AMVJ in Amster
dam. Ondanks zijn nog maar 21 jaren
paste hij zich bijzonder goed in de
ploeg aan en viel op door zijn sprong
kracht. 'Wc hebben veel meer aan
belovende jeugd. Daar moet het toe-
korastbeleid op gericht worden', zegt
Van der Haar. En dan volgt: 'Voorlo
pig richten we het oog echter op
Perpignan. Komende week houden we
met alle spelers een trainingsstage in
Perpignan. De mensen die nu met
vakantie in Spanje zijn geweest, rei
zen daar rechtstreeks naar toe'.
De volleybalselectie, die zich op het kwalificatietoernooi in Frankrijk
voprbereidde met uiterst rechts o.a. Jacques de Vink, een speler die
er in 1964 in Tokio ook reeds bij was.
