f
PROTESTANTEN HINDEREN VREDESTACTIEK
KENIANEN VREZEN
BURGEROORLOG
NA DOOD KENJATTA
ULSTER
ARE'TtOW
ENTERING
1EETDERRT
,\V/KWARTET ZATERDAG 17 JUNI 1972
Jatk
«llil.Mll.-MHl Tl.» K17
ster is de vrede nog niet in zicht. Militante protestanten begin-
»r steeds woedender te reageren op de versnelde vrijlating van
meerden en de Britse weigering de rooms-katholieke ghetto's
an en Bogside in Londonderry te bestormen.
Ettelijke 'loyalisten' en aanhan-
an ex-minister William Craig,
n onafhankelijk protestants Ul-
il, hebben vorige week opnieuw
nden laten zien in een onge-
machtsmanifestatie Duizenden
van Craigs Ulster Vanguard
V( ing. aanhangers van de Loyalis-
Vereniging van Arbeiders
en in uniform gestoken guer-
van de Ulster Defense Asso-
(UDA) verzamelden zich vori-
ek zaterdag voor het stadhuis
elfast. Leider 'Bill' Craig sprak
jnigte toe en waarschuwde dat
verdere concessies van de IRA'
(i aanvaard. Voor het vijfde ach-
volgende weekeinde werden
iden opgericht in protestantse
n van Belfast. In andere Noord
steden verrezen voor het eerst
rringen in 'loyalistische' wij
fje barricaden blijven staan als
ger weigert in te grijpen in
nderry, zo werd gedreigd,
de steeds feller wordende cam-
van extreme protestanten
een hoopgevende vredesbewe-
an rooms-katholieken in de
te worden gesmoord. Eind vori-
and leek het klimaat in Ulster
ing om te slaan door een toene-
bereidheid van de rooms-ka-
;e minderheid mee te werken
et Noordierse bestuur. Geheel
pacht groeide een fors verzet
de terreur van de IRA en werd
trk verlangen naar vrede zicht
lij de rooms-katholieken. Willï-
hitelaw. de 53-jarige Britse mi-
voor Noord-Ierland, greep de
nheid met beide handen aan.
ibood een beleid van uiterste
ïeid en liet in één week tijd
linder dan 125 geïnterneerden
lit was geen geringe concessie
rooms-katholieken, die beëindi-
an de internering tot hoofdeis
verheven
as veelbetekenend dat de vre-
'eging juist op gang kwam in
ms-katholieke ghetto's van Lon-
De wijken Creggan en Bog-
jn bolwerken van de twee vleu-
an het Ierse Republikeinse Le-
RA). Na de 'bloedige zondag'
januari, toen Britse para's 13
doodschoten, werd de wijk
indeld met barricaden. Creggan
jgside waren 'no-go-areas' ge
verboden gebied voor Britse
ren en politiemannen. De links-
itische 'officiële' vleugel van de
ad er samen met haar rivaal, de
te, nationalistische 'provisione-
i-fractie een eigen bewind inge-
Sinds die tijd bewaken wacht-
van de IRA de toegang tot de
Eigen mensen spelen er poli-
i en rechtertje. Kleine vergrij
pen worden beboet. Vrijages met Brit
se soldaten worden met een behande
ling met teer en veren en kaalknip
pen bestraft De rekening voor aan
randing en verraad wordt met respec
tievelijk een schot in de knieschijf en
een kogel door het hoofd vereffend.
Het Noordierse bestuur heeft tot woe
de van vele protestanten al die tijd
een oogje dichtgeknepen en de ghetto-
bewoners met rust gelaten. De cam
pagne van burgerlijke ongehoorzaam
heid wordt vooral in de twee wijken
stipt nageleefd. Er wordt geen cent
aan huishuur, gemeentebelasting of
kosten van openbare voorzieningen
betaald. Niemand durft trouwens de
wijk binnen te gaan om de gelden te
incasseren. Toch is de water-, gas- en
elektriciteitsvoorziening intact geble
ven. De straatverlichting is blijven
branden, het huisvuil wordt opge
haald en zelfs het straatvuil wordt
geveegd door (rooms-katholieke) ge
meentewerklieden. Werkloze wijkbe
woners krijgen normaal hun WW
uitkering en zieken hun ziekengeld.
Het 'Vrij Derry', zoals de wijken zijn
gedoopt, is een goedkoopte-eiland ge
worden, het eerste stukje Verenigd
Ierland onder het waakzame oog van
het Ierse Repuhlikeinse Leger.
In deze voor de IRA zo florissante
situatie werd de beschermersrol die
de guerrilla's zich hadden aangeme
ten, toch door steeds meer ghetto-
bewoners ervaren als een beperkte
dictatuur van het proletariaat. Op be
vel van de IRA werden voorportalen
en slaapkamertjes gebruikt als posten
voor sluipschutters. Een groep huis
vrouwen kreeg daar al gauw genoeg
van en klaagde bij de IRA leiding, dat
hun huizen kogelvangers waren ge
worden voor terugschietende Brite
soldaten. De vrouwen vonden gehoor
en de IRA betrok andere stellingen.
Maar omdat in het belegde Vrij Derry
niet alle beginselen van de rechtsstaat
even nauwkeurig werden nageleefd,
nam het aantal ontevredenen, vooral
onder de huisvrouwen snel toe
De maat raakte vol toen do 'offic'ële'
vleugel van de IRA vlak voor Pinkste
ren de 19-jarige William James Best
uit de wijk Creggan executeerde. Best
werd door het hoofd geschoten toen
hij met verlof thuis was. Zijn misdaad
was dat hij dienst genomen had in
het Britse leger, omdat hij nergers
anders werk had kunnen vinden.
In een ommezien was de commando
post van de IRAoff'Cials belegerd
door een groep van 250 huisvrouwen,
die woedend tegen deze 'moord' pro
testeerden. Het waren vijf huisvrou
wen die het initiatief namen tot een
vredesactie, die neerkwam op recht
streeks verzet tegen de IRA-campagne.
Kort daarop werd een protestbijeen
komst gehouden, waaraan vijfduizend
buurtbewoners deelnamen In vijf pa
rochiescholen werden lijsten neerge
legd voor een vredespetitie. 'Wij zijn
alleen geïnteresseerd in het stopzetten
van het geweld. Wij willen Whitelaw
een kans geven. Wij kunnen de straat
niet meer op om schoenen, kleren of
groenten te kopen. Wij hoeven onze
kinderen die naar school gaan, niet
meer te waarschuwen dat zij moeten
oppassen voor auto's, maar moeten
hen vertellen dat zij plat op de grond
moeten gaan liggen zodra ze wat ho
ren', zo klaagde één van de proteste
rende vrouwen.
Het eerste succes van de beginnende
vredesactie was dat de 'officiële' IRA-
vleugel een wapenstilstand voor ge
heel Ulster afkondigde. Maar de veel
belangrijker, militante IRA-provisio-
nals weigerden tot grote woede van
door
Chris Blankenburgh
de huisvrouwen elk bestand. De woe
de groeide toen bekend werd dat het
bevel om door te gaan, afkomstig was
van de in Engeland geboeren IRA-
leider John Stephenson, die onder de
Keltische naam Sean Mac Stiofain in
Dublin zetelt. 'De provo's beschuldi
gen ons ervan dat wij naar de Engel
se marionet Whitelaw luisteren. Zij
verwachten zeker van ons dat wij
onze levens en die van onze kinderen
riskeren door te luisteren naar een
andere Engelsman die op 300 kilome
ter afstand in Dublin zit', zo luidde
het bijtende commentaar van één der
activistes.
Het resultaat van het moedige optre
den van de huisvrouwen was, dat in
de wijken Creggan en de Bogside een
geweldige tweedracht ontstond tussen
voorstanders en tegenstanders van
voortzetting van de IRA-campagne. De
IRA liep door de vredesactie het gro
te risico, de goodwill van de bevol
king te verspelen en daardoor zijn
veilige haven temidden van de ghetto-
bewoners te verliezen Een tweede
affect was. dat de vredescampagne
onmiddellijk werd overgenomen door
rooms-katholieke huisvrouwen buiten
Londonderry In de wijk Andersons
town van Delfast richtte de huis
vrouw Mary Spackman in samenwer
king met gematigde rooms-katholieke
burgers en geestelijken de Beweging
voor Vrede op. die kortgeleden met
tienduizenden handtekeningen op ta
fel kwam van mensen die openlijk in
een petitie voor stopzetting van het
geweld wilden pleiten. Voor het eerst
durfden rooms-katholieken, die voor
heen uit vrees voor intimidatie zwe
gen, hun stem te verheffen tegen de
IRA-terreur. Het waren vijf huisvrou
wen uit Londonderry: Margaret Do-
herty, Harriet Hippsley, Irene Semple,
Mary Barr en Katherine Doherty, die
de stoot gaven tot deze belangwekken
de ontwikkeling.
William (Bill) Craig, leider van
de Ulster Vanguards.
'U komt nu Vrij Derry binnen'. Deze woorden op een huis in het gebarricadeerde gebied van London
derry werden al in 1969 geschreven. Thans zijn de wijken Creggan en Bogside geïsoleerde enclaves van
de IRA, die onder druk staan van onderlinge verdeeldheid en de voortdurende bedreiging van een even
tuele Britse stormaanval.
Het allerbelangrijkste gevolg van de
vredesactie, die de zwijgende meerder
heid van vredelievende rooms-katho
lieken activeerde, was, dat nu ook de
politieke vertegenwoordigers van de
rooms-katholieke minderheid het aan
durfden de IRA-acties openlijk aan de
kaak te stellen. De grootste partij van
rooms-katholieken, de Sociaal-demo
cratische Labourparty (SDLP), had
zich steeds radicaal en onbuigzaam
opgesteld. Zij deed dit uit vrees haar
IRA-gezinde achterban kwijt te raken.
Vorig jaar sloot de SDLP zich aan bij
de IRA-boycot tegen het Noordierse
bestuur. Zij steunde de campagne van
burgerlijke ongehoorzaamheid en eis
te evenals de IRA afschaffing van de
internering. Op het programma van
de SDLP, die een soort Noordierse
PvdA met rooms-katholieke leden is,
prijkte aansluiting van Ulster bij de
Ierse Republiek, één van de hoofddoe
len van de IRA.
Nu het rooms-katholieke verzet tegen
de IRA-terreur weerklank begint te
vinden, is de SDLP-leiding een hard
offensief begonnen tegen de IRA, die
consequent 'de mannen van het ge
weld' worden genoemd. In een inter
view in de Belfast Telegraph verklaar
de SDLP-leider Gerry Fitt: 'De man
nen van het geweld willen dat de
bouw van barricaden doorgaat, waar
door het leger gedwongen zal zijn de
bevolking van de Shankill Road (de
protestanten) of die van Oost-Belfast
fde rooms-katholieken) aan te pak
ken'. En over het lot van de ghetto-
bewoners in Londonderry merkte hij
op: 'Ik geloof dat zij op het ogenblik
vreselijk lijden. Misschien nog meer
dan andere mensen in het Noorden,
omdat niemand in een gebied wenst
te leven waar beweerd wordt dat je
wordt beschermd door illegale strijd
krachten. zoals de IRA'.
Nog feller werd de IRA aangevallen
door het SDLP-parlementslid Austin
Currie die de IRA op één lijn stelde
met de protestantse Vanguards. 'Het
moet duidelijk zijn dat er nu twee
politieke groeperingen in deze ge
meenschap zijn, die, als ze zouden
kunnen, ons een staat zouden opdrin
gen, diie alle valstrikken van het fas
cisme bevat. Eén van die groepen is
de IRA en zijn satellieten. De andere
is de Vanguard en zijn vazallen. Ik
maak tussen hen geen onderscheid. De
zelfde koppigheid, dezelfde onver
draagzaamheid jegens andere opvat
tingen, hetzelfde gemis aan erbarmen
voor menselijk lijden, dezelfde Machia-
velliaanse toewijding bij hun pogiin
gen deze gemeenschap naar de af
grond te voeren. Zij maken duidelijk,
dat zij twee kanten van dezelfde me
daille zijn'.
In hetzelfde betoog plaatste Currie
een belangrijke opmerking, toen hij
verklaarde: 'Ik voor mij ben eVen
weinig bereid in een verenigd Ierland
te leven als dat tegen de wens van
mijn protestantse landgenoten wordt
gesticht als dat ik zou willen wonen
in een protestants erfrijk zoals Willi»
am Craig dat wil. Ik zou nog eerder
emigreren dan van één van die twee
staten deel uitmaken'. Uit deze op»
merking bleek dat de SDLP-leiding
tot vergaande concessies bereid is en
in principe de strakke beginselvast
heid wil inruilen voor een meer prag
matische aanpak om tot vrede in
Ulster te komen. Na de versnelde
vrijlating van geïnterneerden ver
klaarde de SDLP zich bereid op korte
termijn besprekingen te beginnen, zo
dat te zijner tijd de lege zetels in de
gemeenteraden 'veer kunnen worden
ingenomen en de Noordierse oppositie
weer deelneemt aan het bestuur.
De snelle verbetering in de betrekkin
gen tussen het Noordierse bestuur
onder William Whitelaw is zonder
twijfel een succes dat behalve aan de
initiatiefneemsters van de vredesactie,
te danken is aan de souplesse en het
snelle reactievermogen van deze Brit
se minister. Whitelaw werd eens om
schreven als een man, die een wesp
zijn angel zo kan uittrekken, dat het
dier hem er nog voor bedankt ook.
Voorzien van dit vermogen heeft
Whitelaw nauwkeurig en met resul
taat een vaste strategie gevolgd: ver
betering van de betrekkingen met de
rooms-katholieke minderheid door te
rughoudendheid en concessies, zodat
de IRA binnen de rooms-katholieke
gemeenschap in het isolement zou
worden gedrongen Daardoor zou de
terreur ophouden, de vrees van de
orotestanten afnemen en een begin
kunnen worden gemaakt met het sme
den van nieuwe banden tussen de
twee Noordierse religieuze gemeen
schappen.
Hoezeer deze aanpak heeft gewerkt en
de vredesactie daarbij heeft geholpen,
werd deze week duidelijk toen ook de
IRA-provicisionals eieren voor hun
geld kozen en besprekingen aanboden
in ruil voor een zevendaags bestand.
Het vertrouwen dat Whitelaw in de
afgelopen twee maanden bij de rooms-
katholieken heeft gewonnen, dreigt
zich echter aan protestantse zijde te
wreken. De protestantse rechtervleu
gel heeft slechts gereageerd met uit
stel van vergeldingsacties. Zij hand
haaft de eisen dat Creggan en de
Bogside moeten worden ingenomen
en dat de internering gehandhaafd
moet blijven.
Nu Whitelaw de kans krijgt met de
IRA-fanatioi af te rekenen en daar
bij bovendien steeds krachtiger wordt
gesteund door de regering van de
Ierse Republiek, is een volgend pro
bleem aan de orde gekomen: het afre
kenen met William Craig en zijn
aanhangers, de guerrilla's van de Ul
ster Defense Association en de protes
tantse Tartan-jeugdbenden die Belfast
onveilig blijven maken. Want het is
duidelijk, dat een enkele bloedige ac
tie van fanatieke protestanten in één
klap kapot kan maken wat nu is
bereikt. Een nieuwe hoogbloei van
het Ierse Republikeinse Leger zou het
directe gevolg zijn.
nia zijn velen niet helemaal gerust op de toekomst.
k hoor dat Kenjatta ziek is en mogelijk zal sterven, probeer
te komen uil Kenia. Nu durft niemand iet£ te beginnen,
de president wordt alom gerespecteerd. Maar als bij er niet
is, zullen de Loeo's en Kikoejoe's elkaar in de baren vliegen,
an ben ik liever weg. Tom Mbova is niet de enige vooraan-
de Loeo die is vermoord. Mijn eigen vader, die een belangrijke
op een ministerie had, is maar nauwelijks aan de dood ont-
toen vlak bij ons huis een aanslag op hem werd gepleegd.
irtelt me een 20-jarig Keniaans
nicht van de in 1968 vermoor-
Ijante minister van economische
Dg, de Loeo Tom Mboya.
ïïu werkelijk zo'n vaart lopen?
ik. De moordenaar van Tom
is toch gearresteerd en ter
veroordeeld?
nia worden geen Kikoejoe's te-
esteld', zegt ze fel. 'Die man die
iamd ter dood werd veroordeeld
Ie aanslag op Tom, leeft nu in
ooi huis op staatskosten',
est tegenstrijdige verhalen doen
na de ronde over de moeilijkhe-
iissen de Kikoejoe's, met twee
n het grootste volk ('stam') van
en de Loeo's, die op de tweedp
komen. Aan de ene kant staan
timisten, die geloven dat Kenia
^n heeft een van de meest sta-
anden van Afrika te zijn en dat
dood van Kenjatta geen chaos
*'olg zal hebben. Zij wijzen erop,
moord op Tom Mboya toch een
e schok voor het land was.
fboya was een jonge, eminente
oliticus, die de regeringspartij
van Jomo Kenjatta, de Kenya African
National Union (KANU), trouw was
gebleven, ook al speelden de Kikoe
joe's daarin de eerste viool.
Toen Mboya op 5 juli 1969 in een
drukke winkelstraat van Nairobi werd
neergeschoten, had dat Kenia gemak
kelijk in vuur en vlam kunnen zetten.
Dat gebeurde niet, zeggen de optimis
ten. Zeker, er waren rellen. Bij de
begrafenis van Tom Mboya werd zelfs
de auto van Kenjatta aangevallen en
stroopten jonge Loeo's de straten van
Nairobi af. Maar daar bleef het bij.
De rust keerde weer en Kenia kwam
deze ernstige crisis te boven.
Partij verboden
De pessimisten voeren aan, dat enkele
maanden na de moord op Mboya de
leider van de Kenya Peoples Union
(KPU), Oginga Odinga, gearresteerd
werd, samen met de overige parle
mentsleden van de KPU en dat de»e
partij verboden werd. Odinga was een
oude vriend van Kenjatta, die samen
met hem een belangrijke rol had
gespeeld in de strijd om de onafhan
kelijkheid. Tot 1966 was Odinga vice-
president en lid van de KANU, maar
daarna brak hij met Kenjatta, die
volgens hem al te veel concessies
deed aan het westerse kapitalisme en
aan de kleine groep rijken in Kenia,
waartoe overigens de zeer geslaagde
zakenman Odinga ook zelf behoorl.
Odinga werd toen de leider van de
inmiddels opgerichte KPU, een partij
die voornamelijk gesteund werd door
de Loeo's en die een socialistische
koers wilde varen.
Enkele maanden voor de verkiezingen
van 1969 en vier maanden na de
moord op Mboya kwam er echter een
eind aan het tweepartijenstelsel in
Kenia. Dat gebeurde kort nadat Ken
jatta zich als het ware in het hol van
de leeuw had gewaagd, toen hij in
Kisoemoe, aan het Victoriameer, mid
den in Loeodand, een ziekenhuis was
gaan openen, dat op initiatief van
Odinga gebouwd was met Russisch*1
financiële hulp.
Hoewel Tom Mboya lid was gebleven
van de regeringspartij en tot aan zijn
dood een trouw medewerker was ge
weest van Kenjatta, hielden de Loeo's
Kenjatta en zijn partij verantwoorde
lijk voor de dood van een vooraan
staande Loeo.
Van de wilde geruchten die na de
moordaanslag de ronde deden, was
de hardnekkigste, dat Moiv in op
dracht van leidende Kikoejoe's en mo
gelijk met medeweten van Kenjatta
vermoord was, omdat hij een van de
kandidaten was voor de opvolging van
Kenjatta. Dat een jonge Kikoejoe
voor de aanslag ter dood veroordeeld
werd, zou slechts camouflage zijn ge
weest. Toen Kenjatta dan ook die 25e
oktober in Kisoemoe aankwam, werd
hij door een vijandige menigte be
groet, die zijn toespraak herhaaldelijk
onderbrak met de kreet 'doemée, doe-
mée, wat stier betekent en duidt op
het symbool van Odinga's KPU.
Daarop viel Kenjatta fel uit tegen
Odinga. 'Odinga mijn oude vriend, is
misleid en op zijn beurt misleidt hij
anderen. Ik waarschuw allen die onze
voortgang willen remmen door ver
deeldheid te zaaien. Zij zullen ver
trapt worden als sprinkhanen. Zeg
niet, Odinga, dat ik u niet duidelijk
gewaarschuwd heb'.
Toen Kenjatta in zijn auto stapte en
de terugreis naar Nairobi wilde begin
nen, drong de menigte om zijn auto
heen en werd er met stenen gegooid.
De politie opende het vuur en elf
mensen werden gedood en zeker zes
tig liepen verwondingen op. Enkele
dagen later werden Odinga en zijn
aanhangers in het parlement gearres
teerd en hun partij verboden.
Geheime eden
Daarmee was de rust wel weerge
keerd, maar de schietpartij en de
arrestatie van Odinga hebben natuur
lijk de populariteit van Kenjatta en
zijn regeringspartij bij de Loeo's niet
vergroot. Toen ook nog bekend werd
dat de Kikoejoe's na de moord op
door
■lai-ui JLamberts
Mboya weer begonnen waren met het
organiseren van geheimzinnige ritue
len waarbij zij zwoeren dat de Kikoe
joe's aan de macht zouden blijven,
was de boot helemaal aan.
Een van de eersten die de geheime
eedsafleggingen, die herinnerden aan
de tijd van de Mau Mau, aan de kaak
stelde, was Henry Okoelloe, hoofdre
dacteur van Target. In zijn kantoor
aan de Tom Mboyastraat in het cen
trum van Nairobi sprak ik met hem
over de spanningen in Kenia. 'In 1969
hebben wij ons als eerste scherp ge
keerd tegen het herleven van de ge
heime eedsaflegging onder de Kikoe
joe's. Na de moord op Tom Mboya
vreesden de Kikoejoe's wraakoefenin
gen van de Loeo's. Zij trokken toen
massaal met bussen naar het buiten
verblijf van Kenjatta in Gatoendoe en
zwoeren daar dat zij de macht nooit
uit handen zouden geven. Toen be
kend werd dat ook niet-Kikoejoe's en
christenen, die weigerden aan de hei
dense plechtigheden deel te nemen,
gedwongen werden de eed af te leg
gen er vielen zelfs doden heb
ben de kerken zich er scherp tegen
gekeerd. Dat hielp. Er kwam een eind
aan die praktijken. Maar later, nadat
Odinga gevangen genomen was, be
gonnen ze toch weer.
Odinga is nog steeds erg populair.
Natuurlijk in de eerste plaats bij de
Loeo's, maar de linkervleugel van de
Kikoejoe's steunt hem ook, omdat hij
voorstander is van radicale landher
vormingen en het juist de Kikoejoe's
zijn, die het meest te lijden hebben
van het gebrek aan goede landbouw
grond'.
'Het heeft hier nooit in de kranten
gestaan', vertelt Okoelloe verder,
'maar toen Odinga in maart 1971
werd vrijgelaten, hebben duizenden
mensen dagenlang bij zijn huis in
Kisoemoe gestaan om hem hulde te
brengen'.
Maar het is de vraag of Odinga nog
ooit weer een rol van betekenis zal
spelen in de Keniase politiek. Hij was
na achttien maanden gevanschap een
gebroken man. De foto's die van hem
in de krant verschenen na zijn vrijla
ting lieten een oude, afgeleefde man
zien, hoewel hij nog geen zestig jaar
was. De regering zou hem hebben
Tom Mboya: vermoord
vrijgelaten omdat ze bang was dat hij
in gevangenschap zou sterven, wat
opnieuw hevige emoties los zou ma
ken. Odinga heeft in ieder geval geen
enkele kans een grootse come-back te
maken, zolang Kenjatta nog aan het
bewind is. Maar wat zal er gebeuren
als de hoogbejaarde Mzee, wijze oud
ste, zoals hij in de volksmond heet, er
niet meer zal zijn?
Volgens Okoelloe is het niet waar
schijnlijk dat de Kikoejoe's en de
Loeo's dan onmiddellijk slaags zullen
raken. De Loeo's zullen de kat uit de
boom kijken, voorspelt hij, en er zal
veel eerder strijd tussen de Kikoejoe's
onderling uitbreken om de opvolging
van Kenjatta.
'U moet overigens niet denken dat de
Loeo's en Kikoejoe's in de dorpen op
het land elkaar vijandig gezind zijn.
De stammentegenstellingen worden
door de leiders in Nairobi kunstmatig
in het leven geroepen. Daar misbrui
ken de op macht beluste politici hun
stamgenoten om hun positie te ver
sterken. Ze vertellen thuis dat ze
dwars gezeten worden omdat ze Loeo
of Kikoejoe zijn en dan worden de
mensen in de dorpen opgezweept te
gen de stam die hun voorman zoge
naamd benadeeld heeft'.
Volgens Okoelloe, zelf een Loeo, is
het wel een feit, dat de Kikoejoe's
bijna alle belangrijke functies in Nai
robi bezetten en de Loeo's stelselma
tig achteruitgesteld worden. Dat werd
mij grif bevestigd door alle Loeo's die
ik in Kenia heb gesproken. Daarente
gen voerden neutrale waarnemers
aan, dat de Kikoejoe's veel energieker
en doortastender zijn dan de Loeo's,
waardoor de laatsten nogal eens aan
het kortste eind trekken.
Volgens een familielid van de ver
moorde Tom Mboya hebben de Loeo's
zich nu voor een groot deel uit het
openbare leven teruggetrokken en
concentreren zij zich op het zakenle
ven, in afwachting van de dingen die
komen gaan. Volgens deze bron, die
zijn naam liever niet in de krant
heeft, zou het maar het beste zijn als
het leger na de dood van Kenjatta de
macht overnam om bloedvergieten te
voorkomen.
Toen onlangs tien Kenianen terecht
stonden op beschuldiging van samen
zweringen werd ook de naam van de
staf-chef generaal-majoor Ndolo ge
noemd. Hoewel hij niet in staat van
beschuldiging werd gesteld, heeft hij
toch de consequenties getrokken en
ontslag genomen. Ndolo was een Kam-
ba, die op cocktailparties meer open
hartig dan verstandig zijn hart nog al
eens had gelucht over president Ken
jatta die steeds meer Kikoejoe's op
sleutelposities in het leger benoemde.
Wie in Kenia rondreist merkt niet
veel van al die onheilspellende ont
wikkelingen. Hij kan zich in een van
de meest stabiele landen van Afrika
wanen. Een feit is, dat Kenjatta er in
is geslaagd na de chaotische en bloe
dige episode van de onafhankelijk
heidsstrijd van Kenia een staat te
maken die bepaald geen gek figuur
slaat in Afrika. Maar hij heeft geen
duidelijke opvolger en daarom zijn
velen in en buiten Kenia niet hele
maal gerust op de toekomst.
Dit is het vierde, artikel in een serie
van vijf.
