I
De
Zwarte
Spin
Afbraak als wissel op
een onzekere toekomst
m
l
LMPREMIERES VAN DEZE WEEK
,battoir Vijf' dringt niet door
it kern van (beroemd) boek
ie Concert for
4nglaDesh
wr
lil
ÈJ
Muziek en theater
tot diep in de nacht
'Après Visage' als
surrealistische tocht
Gezin met moeite
gered uit brandend
café in Ter Apel
Overval opgelost
Ir/KWARTET VRIJDAG 16 JUNI 1972
Binnenland Knnsf T13 K13
t Vonnegut slecht gepeild
Vonnegut, de beroemde Amerikaanse auteur van science fiction-romans, heeft "'off and on' drie-
intig jaar gewerkt aan zijn boek over bet bombardement van Dresden, dat hij als Amerikaans
bevangene meemaakte. Het grootste compliment dat hem gegeven kan worden is, dat het lijkt,
bij liet zonder enige moeite in drie-entwinti g dagen heeft voltooid. Het combineert een bijzon-
hgewikkelde intrige met een stijl zo sober, zo gewoon, zo schijnbaar nonchalant, zo meesterlijk
hgetogenlieid dat men het in een paar uur gespannen uitleest en daarna zijn hele leven niet
Vergeet.
ifdpersoon van Slaughterhouse
The Children's Crusade (Ab-
fijf of de Kinderkruistocht) is
'ilgrim, een opticien uit het
aanse Ilium, die is losgeraakt
tijd, als het zo kunt noemen,
enfct van heden naar toekomst, en
naar het verleden, hij ziet
>!yfcen dood en zijn eigen geboor-
reizen in de tijd brengen hem
de planeet Tralfamadore, waar
it in een kooi wordt tentoons-
tezamen met de filmster Mon-
iidhack. Hij beleeft met haar
itig geluk, zij baart hem zelfs
ld. Maar tegelijkertijd is hij
is, bij zijn vrouw en kinderen
d keert hij terug naar Dres-
lar hij als krijgsgevangene in
achthuis het bombardement
de, dat tweemaal zoveel doden
eiste als de atoombom op Hiroshima.
Hij ziet schoolkinderen die levend
gekookt zijn in een watertoren. So it
goes, zo gaat dat, zegt Vonnegut dan.
Een van zijn kameraden wordt temid
den van de smeulende ruïnes terecht
gesteld, omdat hij een theekannetje
heeft meegenomen. Zo gaat dat. Een
halfkrankzinnige autodief uit Cicero
zweert dat hij Billy na de oorlog zal
afmaken en Billy, de tijdreiziger,
weet allang dat dit inderdaad zal
gebeuren. Zo gaat dat
Als Billy na een vliegtuigongeluk
zwaar gewond in het ziekenhuis ligt
rijdt zijn vrouw, halfgek van verdriet,
als een razende naar hem toe en
verongelukt. Zo gaat dat. Billy's zoon,
een nozem die voor niets wil deugen,
komt bij de vermaarde Groene Baret
ten terecht en wordt een oorlogsheld.
augustus 1971 werd in Madison Square Garden in New York
meert gegeven voor de vluchtelingen van Bangla Desh. Niet zó
een concert: op het podium verschenen de reuzen van de pop-
Ex-Beatle George Harison had het georganiseerd op instiga-
n zijn vriend, de beroemde sita-speler Ravi Shankar en hij wist
pat talent voor het goede doel in beweging te brengen. Onder
ex-Beatle-drummer Ringo Starr.
Zo gaat dat. Dit laconieke 'so it goes',
het commentaar op alle gruwelijke,
navrante, onzinnige gebeurtenissen,
vormt de teneur van het boek. Het is
een bedroefd boek. maar niet triest,
je kunt er ook wel om lachen als je
wilt.
Billy Pilgrim, verwonderd en ver
vreemd, aanvaardt alle dingen, ver
draagt alle dingen, maar gelooft lang
niet alle dingen. Hij heeft in Dresden
en op Trafalmadore wel anders ge
leerd.
Het is ongebruikelijk om zo op het
basishoek in te gaan, als er over de
film geschreven dient te worden.
Maar de zaak is: daar ontkom je bij
Abattoir Vijf niet aan. Regisseur
George Roy Hill (bekend geworden
door Buten Cassidy and the Sundance
Kid') heeft zichzelf maar eventjes een
opgave gesteld toen hij dit boek ging
verfilmen. Hij zal er zijn best wel
voor gedaan hebben, het zal wel moei
lijk zijn geweest om Dresden-van-voor-
het-bombardement te doen herleven.
(Praag bleek uitstekend geschikt) en
om dat reizen in de tijd op het doek
te verbeelden is ook geen kleinigheid.
Het ongeluk wil, dat de moeite en de
tijd, die bij Vonnegut zo rijkelijk
vruchten afwierpen, Hill weinig heb
ben gebaat. Hij wist niet door te
dringen tot de kern van het boek. Hij
is er niet in geslaagd Vonnegut's
complexe denkwereld die door zijn
Billy Pilgrim (Michael Sachs) na het bombardement van Dresden.
schijnbaar nonchalante schrijfwijze
doorzichtig wordt, in beelden over te
brengen. Het is een oppervlakkige
film geworden, mensen die Vonne
gut's boek niet kennen zullen hem
waarschijnlijk zowel onbegrijpelijk als
kinderachtig vinden. Van Vonnegut's
glimlach-vol-afgrijzen maakt Hill iets
koddigs, of gewoon iets onzinnigs zon
der meer.
De scènes in Dresden zijn praktisch
verwisselbaar met die in n'importe
welke oorlogsfilm, zij dringen niet
door tot hoofd en hart, zij geven geen
idee van het afgrijselijke wat daar is
gebeurd. Van Billy's huiselijke leven
is een kluchtige farce gemaakt met
maatschappij-kritische ondertonen. Zó
eenvoudig is het bij Vonnegut niet.
De sequenties op de planeet Trafalma
dore zijn alleen aanvaardbaar omdat
Montana Wildhack (Valerie Perrine)
zo'n allerliefst wijfje is. De acteurs
zijn het beste van de film: Michael
Sacks heeft qua fysiek en mimiek
alles meegekregen om Billy Pilgrim
te zijn, hij had alleen zijn regisseur
niet mee.
En daarom is Abattoir Vijf eigenlijk
alleen maar interessant voor fanatieke
Vonnegut-fans. die toch wel eens wil
len zien wat er nu van gemaakt is.
W. Wielek-Berg
Amsterdam-Alhambra 14 j.
de grootsten der groten, Billy
Leon Russell, Klaus Voor
de popgroep 'Badfinger' en zo
we nog wel even doorgaan,
e shows waren binnen vier uur
Ajocht, meer dan 40.000 mensen
aanwezig. In de film die van
nement werd gemaakt valt het
14,i rustig die menigte was. Hyste-
Jexcessen, zoals in Woodstock
pme Shelter, komen er niet in
er wordt aandachtig geluisterd
isciplineerd bijval betuigd. Het
dat het publiek, ondanks het
ruis, de grimmige werkelijk-
Bangla Desh in het achter
hield, maar het kan natuurlijk
goed dat regisseur Saul Swim-
de montage alle heibel en
lis niet passend bij de gelegen-
uit heeft geknipt.
Harrison neemt het leeuwen-
in de 'performance' voor zijn
lg. Gestoken in een onberispe-
pak, het golvende haar glan-
het licht van de lampen, zingt
!ah-Wah', 'My sweet Lord'. 'A-
^tn you all', 'Beware of Dark-
vJ Vhile my guitar gently weeps',
7 omes the sun', 'Something' en
Desh', het laatste speciaal
t doel geschreven., Bob Dylan,
«n voornaam zoals een eredoc-
'[gevaarlijke kerels
f kerels (in 'Vijf gevaarlijke
i zijn onbeschoft en gemeen.
)ven een postkoets, moorden en
chten de knappe onderwijzeres,
in de wildernis achterlaten. Zij
gered en verzorgd door een
ischaafde en lieve Apache. Dat
een idylle maar blijft het niet.
J samen gaan ze die vijf kerels
Tia en zij schiet ze allemaal
Soms lollig op de plee, soms
ijk na castratie. En daar krijgt
- i een flauwte en een verstands-
tering van, zodat zij de mannen
e 'posse', die ook achter de
en aanzaten, niet kan beletten
■ouwe Indiaan af te maken. Het
goed bedoeld voor die ene
en slecht voor de slechte
n, maar het is geen film die
ie iets goedmaakt. Al spelen er
western-bekenden als Henry
.en Keenan Wynn in mee. Ron
eeft het vreemde verhaal maar
boeiend geregisseerd.
(Amsterdam - Royal, 18 jr.)
tor van de universiteit van Princeton
betaamt, houdt zich aan zijn meest
beroemde liederen: 'A Hard Rain's
gonna fall', 'It takes a lot to laugh-It
takes a train cry', 'Blowin in the
wind' en 'Just like a Woman'. Zijn
teksten zijn niet te verstaan, maar dat
hoeft ook niet, want zijn fans kennen
ze toch wel uit het hoofd. Billy
Preston zingt, Leon Russell zingt en
het is een mooi feest, dat grootheden
die nog nooit eerder samen waren
opgetreden (George Harrison en Bob
Dylan) of wier wegen zich de laatste
jaren scheidden (George Harrison en
Ringo Starr) broederlijk verenigt
voor het goede doel. De Harrison-
Shankar-Swimmer activiteiten zullen
waarschijnlijk al met al vijftien mil
joen dollar opbrengen voor de UNI
CEF, prachtig. Het is alleen jammer,
dat tussen de opgetogenheid door
beelden worden vertoond van sterven
den in Bangla Desh. Niet omdat het
publiek gespaard zou moeten worden,
maar omdat de ellende van die men
sen in opperste nood misbruikt wordt
om een uitbundig gebeuren een
vroom tintje te geven.
Uitgehonderde skeletten, doodzieke,
met zweren bedekte kinderen, midden
tussen het applaus en het gejuich
voor de superstars die klaar staan om
hun nummer te brengen (al doen ze
het voor die stumperds gratis) dat
kin gewoon niet En de gruwel is dan
ook nog zo zorgvuldig getimed, dat
het de pret niet behoeft te drukken.
W. W.-B.
Amsterdam-Calypso
Arnhem-Rembrandt
Eindhoven-Rembrandt
Den Haag-Asta
Rotterdam-Cinerama, al
De zwarte spin, eigenlijk de spin
met het zwarte buikje, is in dit
geval de gevreesde tarantula, die
'zelf ook weer een gevreesde vij
and heeft: een wesp die hem met
een welgemikte steek verlamt, zo
dat hij machteloos levend aas kan
worden voor de larven. Dat is al
griezelig om vei*groot te zien.
Nog griezeliger is het als een moorde
naar, zonder de soort in stand te
willen houden, maar uit lust, dezelfde
methode toepast op vrouwen. We zien
het hem, im de film een keer of vijf-
doen, zonder te weten wie hij is. De
jonge inspecteur weet het ook pas als
hij zijn eigen vrouwtje op het nip
pertje redt. Omdat er, in de verdor
ven rijke kringen van Rome, bedro
gen echtgenoten, jaloerse minnaars,
afpersers, drug-handelaren, perverse-
lingen, mode- en schoonheidsspecialis
ten aan te pas komen, die allen wel
wat te verbergen hebben, zijn er ver
dachten genoeg om anderhalf uur te
blijven raden. Regisseur Paolo Cava ra
De Zwarte Spin
heeft het ook spannend geheimzinnig
gehouden, in een eigen stijl. Hij liet
de camera vaak langzaam, en uit bij
zondere hoeken, dwalen langs vele
onderdelen, van barokke interieurs,
gevaarlijke voorwerpen, een gemas
seerde nymfomane, de poppen van
een modezaak en de aansluipende ge
varen. Hij liet, bij opwindende mu
ziek, ook betekenisvol hijgen en kreu
nen. Hij zette achtervolgeingen en
levensgevaarlijke acties op een dak
van een hoog flatgebouw bijvoorbeeld
sensationeel m elkaar. En hij deed
er gelukkig, voor de afwisseling, ook
«ibeeldjes
n! in-Luc Godard, door zijn experi-
n bijna verdwenen uit de bio-
i. komt terug met een gewone
to, Tout va bien, met Jane
inf Yves Montand, en Jean-Pierre
als mede-auteur.
ung Winston, van Richard At-
hfough, met Simon Ward als de
oorlogscorrespondent en aanko-
politicus Winston Churchill,
m 'P 20 juli in première in twee
'"ipse bioscopen.
Nuit Bulgare, van Mochel Mi-
Continental Circus van Jéróme
lusaz, Un Cave van Gilles
'er. Ca va, ga vient van Robert
i zijn nieuwe Franse films die
51 ijs al goed ontvangen zijn.
ode Rank, schrijver van zo'n
^pdvijftig misdaadromans en van
filmscenario's, gaat nu zelf een
n verhalen verfilmen, met Lino
en Marie Dubois,
e 'es Wat U Altijd Wilde Weten
Sex heet de film die Woody
vermoedelijk niet serieus, aan
I «ken is.
J' 'dré Delvaux, die Rendez-vous k
®aakte gaat, weer met Roger
looi en Bulle Ogier, nog eens
naar vroeger in Le Collier de
t een avontuur van de gentle-
'breker Arsène Lupin.
TER APEL Door een zware brand
in Ter Apel is gistermorgen 'Bar
2000' voor het grootste gedeelte ver
woest, terwijl twee andere percelen
zowel vuur- als waterschade opliepen.
Omtrent de oorzaak van de brand is
nog niets bekend, doch deze is ver
moedelijk ontstaan op de verdieping
in het cafégedeelte.
De familie Muës heeft zich slechts met
grote moeite in veiligheid kunnen
stellen. De barhouder sprong uit een
raam van de slaapkamer. Zijn echtge
note, die in verwachting is, durfde de
sprong van enkele meters niet te
wagen. Een combi-wagen van de Kon.
marechaussee uit Ter Apel bracht uit
komst.
Men plaatse de auto onder het raam
tegen de woning, waardoor mevr. Muës
kon worden gered, evenals haar 2-
jarig dochtertje. Zowel het café- als
het woongedeelte brandde volledig
uit. De schade die door verzeering
wordt gedekt, bedraagt zeker 100.000
gulden.
In Ter Apel beschouwt men het als
een grote noodzaak dat de brandweer
de beschikking krijgt over een ladder
wagen. Dit temeer nu in Ter Apel
steeds meer hoge gebouwen (o.m. be
jaardencentra) verrijzen.
MAASTRICHT De op 30 mei ge
pleegde gewapende overval op een
benzinestation in Maastricht, waarbij
een bedrag van rond de 700 gulden
werd buitgemaakt, is opgehelderd. De
overvaller is de 19-jarige student B.
H. uit Maastricht. Hij werd enkele
dagen geleden aangehouden. Gisteren
heeft de student bekend de overval te
hebben gepleegd. Het wapen, waarmee
hij de pompbediende bedreigde, blijkt
een gaspistool te zijn geweest.
rfTjtr
-p
door R. N. DEGENS
DEN HAAG In tegenstelling
tot de kilte, en daardoor ook de
betrekkelijke stilte buiten op het
Voorhout, was het in de lokalitei
ten waar diverse openingsmani
festaties van het Holland Festival
zich afspeelden warm en propvol.
Het is met de achttien programma's
binnen en enkele dozijnen evenemen
ten buiten de meest gecompliceerde
opening geworden die het Holland
Festival in zijn 25-jarige bestaan heeft
meegemaakt. Er werd van het cul-
tuurbewuste publiek wel zeer veel
beweeglijkheid en aanpassingvermo
gen geëist en de zich van de ene
lokaliteit naar de andere spoedende
menigte leverde een wonderlijk, en
bepaald on-Haags schouwspel op.
Een wonderlijk schouwspel was voor
de meesten ook de uitvoering van
Luciano Berio's 'Alez hop' dat zich,
na de première van het ballet 'Apres
viage' in de Koninklijke Schouwburg
in aanwezigheid van o.m. prinses Bea
trix en prins Claus afspeelde. Een
zeer sterk stuk muziektheater met de
maatschappelijke problematiek van de
gedepersonaliseerde massamens als
hoofdthema. Ongewoon en wat onbe
grijpelijk voor de meete argeloze fes
tivalgangers door de visualisering
waarin cowns de verpersoonlijking
van de massamens verbeelden en
waarin Cathy Berberian op een vier-
meter hoog wit gestoelte een soort
vervreemdend nachtclub-muziekamuse-
ment op de massa loslaat Met Michel
Tabachnik als muzikaal leider en met
het Residentie Orkest in het achterge
deelte van het kale schouwburgtoneel,
werd het toch een gebeurtenis die
naar het eind toe steeds sterker de
beklemming deed gevoelen die Berio
als geëngageerd muziektheaterman
hiermee heeft willen overbrengen.
Daarna moest men zich dan haasten
om bijvoorbeeld in Pulchri studio een
sitar-concert door Ustad Vilayat Khan
en Zamir Ahmen Khan bij te wonen.
wat humor en ironie bij. Hij verwerk
te het, al wel vaker en slechter ver
filmde ooderwerp, op de persoonlijke
manier van een goede regisseur, die
hierna ook wel eens iets beters mag
proberen. Hij werd dus de hoofdper
soon van de film, waarin Giancarlo
Giannini, Claudine Auger, Barbara
Bouchet, en vele anderen, die wij niet
kenden, hun rollen aardig spelen, en
waarvan Lucile Laks het scenario
schreef.
B. Huising
(Amsterdam-City, 18
DELFZIJL Waar eens een dorp
leefde, ouderen hun werk deden, kin
deren op straat speelden, resten nog
slechts enkele ruïnes en een enkel
(nog steeds) bewoond huis. Het
plaatsnaambordje Oterdum staat
er nu als een grafschrift bij. Oterdum
ls zo goed als verdwenen. Het valt ten
offer aan de industrie. De ruigte aan
de voet van de dijk op de achtergrond
is de plaats waar nog niet zo lang
geleden een pitoresk hervormd kerkje
stond. De rijk zelf is inmiddels op
Deltahoogte gebracht. Hier en daar
staat nog een leeg huis, waarvan de
mureen leeg over de verlaten straten
6taren. Een steenworp van het zielto
gende Oterdum is nog een dorp ge
weest. Hcvekcs. Heveskes is nog ver
der afgebroken dan Oterdum. De
kerk. die men om zijn historische
waarde hier heeft laten staan, zal
als de voortekenen niet bedriegen
uiteindelijk toch ook nog wel tegen
de grond gaan. Nog weer een steen
worp verder ligt Weiwerd. Sinds kort
is bekend dat ook dit dorp tegen de
grond zal gaan In Noord-Groningen,
waar de Eemshaven in aanbouw is,
wacht ook de onzekerheid wat de
toekomst wordt van allerlei dorpen.
Voorlopig is het nog niet zo ver, want
nog steeds heeft geen fabriek besloten
tot vestiging bij deze nieuwe haven
die al zover gereed is dat met de
bouw zou kunnen worden begonnen.
De haven komt volgend jaar klaar.
Maar daar kreeg men eerst zijn Berio-
portie van Frans Bnieggen die, even
als op andere plaatsen deze avond, de
speciaal voor hem geschreven blok
fluitcompositie 'Gesti' ten gehore
bracht Met een door Bruggen zelf
uitgesproken toelichting, die uiterma
te nuttig was bij dit op ongewone
speeltechnieken gebaseerde stuk.
Inmiddels dromde men bij de ingang
van de Kloosterkerk samen om te
gaan luisteren en meedoen aan een
raadselconcert waarbij men de thema
's kon raden (met de kans op een
beloning) van de stukken van o.a.
Frescobaldi, Sweelinck, Bach en Dur-
fle, die door drie organisten werden
gespeeld. Of men kon naar Kees Ot-
tens befaamde Syntagma Musicum
gaan luisteren, of naar een voorproef
je van het nieuwe programma van
Neerlands hoop in bange dagen, geti
teld Plankenkoorts. Of men kon, later
op de avond bij het Residentieorkest
weer terecht voor de festival-compo
nist van het jaar: Berio, wiens 'Sere
nade 1' met Koos Verheul als fluitso-
list, op het programma stond.
Dit en nog heel veel meer speelde
zich tot ongeveer een uur 's nachts af
op en om het Voorhout in Den Haag,
dat dit jaar was uitgekozen om van de
opening van het Holland Festival een
gebeurtenis te maken waar het pu
bliek zoveel als mogelijk een beetje
actief bij betrokken zou zijn.
door HANS W. LEDEBOER
DEN HAAG De opening van het Holland Festival was donderdag
avond helemaal Luüiano Berio. Niet alleen in het concert van zijn
werk in de koninklijke schouwburg, maar op de een of andere ma
nier evenzeer in de dolle toestanden op het Voorhout. En zeker bij
het Nationale Ballet, dat met 'Apres-vilage' het spit had af te bijten.
Rudi van Dantzig heeft Berio's 'apres-
volage' in ballet gevisualiseerd met op
toneel, behalve zijn dansers, het hele
residentieorkest met dirigent Michel
Tabachik en Cathy Berberian als de
vrouwenstem. Zoals voor de hand ligt
werd deze visualisering een echt mu
ziekballet, zelfs nu het ging om de
vaak atonale en aritmische opeensta
peling van klanken van berio's compo
sitie.
Van Dantzit denkt eerder beeldend
dan abstract en het resultaat werd
een wat surrealistische reis in het
onderbewuste, uitlopend op een soort
nachtmerrie, beleid door een 6laper in
een glazen kamertje, rond een vrouw
in een stoel, die ten slotte in die
nachtmerrie wordt meegesleurd. Van
Dantzig heeft zelf wel eens gezegd,
dat hij het maken van een cheorefo-
grafie ziet als beeldhouwen met le
vend materiaal. 'Apres-visage' werd
eerder zo'n stuk beeldhouwwerk dan,
wat men van ballet zou verwachten;
een stuk theater. Verstild met inge-
Visie op Den Haag
van vier schrijvers
DEN HAAG Tijdens de openingsa
vond van het Holland Festival heeft
een stampvol Diligentia veel genoegen
beleefd aan een schrijversmanifesta
tie, waaraan Hella Haasse, Jaap Har
ten, Remco Campert en Jan Wolkers
medewerking verleenden. De laatste
schrijver vertoefde uren eerder in
Den Haag dan de anderen om in een
boekhandel aan de Denneweg handte
keningen aan fans uit te delen.
Gerrit Bongers, die de vier inleidde,
onderstreepte dat de vier schrijvers
niet alleen staan in hun relatie tot
Den Haag. Zo las hij een passage uit
Bordewijks 'Karakter' voor, waarin
deze auteur het ambtenarenibestaan
heel raak typeert.
Hella Haasse, wier toneelstuk "Geen
bacchanalen' onlnags met veel succes
door de Nieuwe Komedie werd opge
voerd, zei, dat Den Haag door Louis
Couperus het imago van het fin de
siècle is geworden. De schrijfster ver
telde dat zij Amsterdam 'letterlijk'
heeft afgeschreven, nu zij sinds enke
le jaren in Den Haag woont. Ze zei
dat Den Haag een stad is die zich
moet laten veroveren. 'Het is een
vredelievende stad waarin de misdaad
welig tiert.' Zij was van mening dat
de industriële revolutie aan de stad
voorbijgegaan ls. waar het vele bew
aard gebleven groen op wijst
De schrijver Jaap Harten, die ln 1954
met een dichtbundel debuteerde, ls
werkzaam in het letterkundig mu
seum in Den Haag. Hij hield een
korte causerie over Den Haag en de
misdaad naar aanleiding van saillante
krantekoppen, zoals 'de Haagse
TAARTMOORDó. Bloednacht in de
Archipel', 'het lijk in de pakhuiskist'
en "Keesje ging de beerput in'. Jaap
Harten releveerde ook de befaamde
moordzaak van blonde Dolly, die
nooit is opgelost. Hij vroeg de heren
boven de leeftijd van dertig jaar in
de zaal op te staan en te beantwoor
den waar zij op 30 oktober 19g9 (de
dag van de moord) hebben gezeten.
Vervolgens gaven Remco Campert en
Jan Wolkers hun visie op Den Haag.
In verband met de tijd konden wc
beiden niet meer beluisteren.
houden spanningen, soms gevaarlijk
balancerend op de rand van de hyste
rische raelodramatiek, maar toch nog
netkoel genoeg om niet van die rand
af te duikelen. Met goed op de plan
ken gezette dansers in bewegingen die
in het begin wat wonderlijk kronkelig
aandoen maar die allengs aan duide
lijkheid en een hoge mate van expres-
sieviteit tonen. Waarmee in feite een
kringetje wordt gesloten met herinne
ringen aan de tijd tussen de beide
wereldoorlogen, toen bewegingsexpres
sie het aanzien gaf aan een pril begin
van wat nu modern ballet wordt ge
noemd.
Het nationale ballet komt dinsdaga
vond in de Rotterdamse schouwburg,
donderdag 22 juni in Scheveningen en
zaterdag 24 juni in de Stadsschouw-
bnig te Amsterdam.
Renato Capecchi
bezong het leven
DEN HAAG De Internationale be
faamde bariton Renato Capecchi heeft
het Diligentia-publiek kostelijk ver
maakt met zijn programma getiteld
'Aria's met het dubbele hart'. Het
leven van morgenrood tot avond in
verschillende levensstemmingen be
zongen in een lange reeks van liede
ren van Tosti, Frontini en tal van
andere Italianen.
Capecchi is niet alleen een zanger van
groot formaat, hij is tevens voortref
felijk acteur. Dit programma brengt
hij tezamen met pianiste Enza Ferrari
en dit charmante paar wist het pu
bliek op humorvolle, speelse en sfeer
volle wijze bezig te houden. Een te
rugblik naar een romantisch verleden
gepresenteerd door een vocalist, die
ook op dit festival heeft bewezen van
ongekende klasse le zijn. Het voltalli
ge publiek was uitbundig in waarde
ring.
Mondriaan-teritoonstelling
in Haags
gemeentemuseum
DEN HAAG De unieke Mondriaan-
collectie van het Haagse gemeentemu
seum is tot 25 september in een
vleugel van het Berlagegebouw aan de
Stadhouderslaan in de residentie te
bezichtigen. Het is de grootste collec
tie werken van Mondriaan ter wereld,
de meest gevarieerde en de meest
afgewogene, aldus mr. drs. L. J. F.
Wijsenbeek, de directeur van het
Haagse Gemeentemuseum, die de ten
toonstelling dan ook uniek noemde.
Piet Mondriaan werd 100 jaar geleden
in Amersfoort geboren. Het Haagse
Gemeentemuseum kreeg vorig jaar
door een legaat van S. B. Slijper 182
schilderijen en tekeningen in bezit.
Met de 75 werken die het museum
bezit, zullen deze schilderijen en te
keningen thans worden geëxposeerd.
Mondriaan studeerde en werkte in
Amsterdam, vestigde zich in Parijs
en ging vervolgens naar Londen en
New York. In deze laatste stad over
leed de kunstenaar in 1944.
De expositie is zo opgezet dat alle
ontwikkelingsfasen van landschappen
tot zuiver abstract zijn te volgen. Een
overzicht van Mondriaans leven met
behulp van foto's .sten vormt de
inleiding tot de e- sitie.
