Noordvietnamezen verbreden fronten Scheiding nog dieper gevoeld 'HET VOLK WIL EINDELIJK RUST, VREDE EN ETEN' pussische dwangarbeiders naaiden hun mond dicht Mansfield naar China Met een lach en een traan Nieuwe aanval op Solzsjenitsin in Russische krant Radicale partij treedt uit het Chileense kabinet Jonge Vietnamese vrouw pleit hartstochtelijk voor vrede (UW/KWARTET ZATERDAG 8 APRIL 1972 BUITENLAND T7 K9 doorbraak ten noorden van Saigon JGON (AP, Reuter, IJPI) Ondanks de opnieuw verhevigde Amerikaanse luchtacties in Viet- m hebben de Noordvietnamezen en de Viet-Congstrijders hun stellingen, die zij bij hun offensieven de afgelopen dagen hebben veroverd, kunnen behouden. Integendeel, zij hebben gisteren twee luwe fronten geopend in het westelijke Centrale Hoogland vlakbij het punt waar de grenzen n Vietnam, Laos en Cambodja bij elkaar komen en in de Mekong-delta, ten zuidwesten van jlgoii. De districtshoofdstad Loc Ninli op 120 km ten noorden van Saigon hebben zij na drie geil strijd op de Zuidvietnamezen veroverd. nderden Amerikaanse jachtbom- inwerpers hebben aanvallen uit ge- »rd op Noord-Vietnam. Vanuit ba- I in Thailand en Zuid-Vietnam en oaf vliegdekschepen van de Zevende aot werden volgens een Amerikaan woordvoerder aanvallen gelanceerd vrachtwagenparken, radar-installa- s en raket-lanceerinstallaties. Op de ivallers in het noorden werden ar de Amerikanen acht-motorige B- bommenwerpers e,n gevechtsheli- iters losgelaten, terwijl vijf Ameri- inse onderzeebootjagers de Noord- tnamese kust met middelzwaar vijf >geschut bestoken dat een rij- lijdte heeft van ruim elf km. flgens Amerikaanse militaire krin- heeft de Amerikaanse luchtmacht I al meer dan 400 aanvalsvluchten i Noord-Vietnam uitgevoerd, sinds 30.6sCsident Nixon donderdag het bevel toe gaf. Volgens de Amerikanen ;n zij hierbij twee toestellen ver- maar de Noordvietnamezen zeg- gisteren alleen al drie vliegtuigen hebben neergeschoten, waardoor totaal aantal neergeschoten toes- ;n al op 13 zou zijn gekomen, irdvietnamees geschut heeft de .7sinerikaanse torpedoboot jager Lloyd homas licht beschadigd. 59 e Amerikanen zullen Noord-Vietnam so 75»t zo lang bombarderen, tot dat de H ^pordvietnamezen hun bereidheid te kennen geven ln Parijs te onderhan delen en zijn troepen over de gedemi litariseerde zone op eigen gebied te rug te trekken. Dat heeft de Ameri kaanse minister van defensie Laird gisteren op een persconferentie mee gedeeld. 'Tot aan deze voorwaarden is tegemoet gekomen, zullen wij door gaan de noodzakelijke macht te ont plooien, teneinde onze troepen te be schermen, terwijl deze uit Zuidoost- Azië teruggetrokken worden Parijs' Overleg In Parijs hebben de Amerikanen en de Zuidvietnamezen een nieuw aan- IOSKOU (Reuter) Volgens een ondergrondse krant in Moskou hebben vijf- jen gevangenen in een dwangarbeiderskamp ln de buurt van Leningrad in jiaart hun mond dichtgenaaid uit protest tegen hun levensomstandigheden, 7óks gevangenen zijn toen meteen overgebracht naar een speciale psychiatrische 7 iirichting in Leningrad en de rest kreeg eenzame opsluiting. De directeur van iet kamp is van zijn functie ontheven, aldus het maartnummer van Kroniek 'an Actuele Gebeurtenissen, een getypt pamflet dat om de twee maanden ille- (aal verschijnt. Bet is niet de eerste keer dat dit soort berichten uit Russische werkkampen komen. In zijn boek 'Mijn Getuigenis' heeft Anatoli Martsjenko tal van ge- 9.3 fallen van zelfverminking door wanhopige gevangenen opgesomd. n hetzelfde nummer van de Kroniek staan ook bijzonderheden over een proces lat in november van het vorig jaar in Swerdlowsk in de Oeral Is gehouden. Daarin werden zeven beklaagden veroordeeld tot tussen de twee en vijf Jaar irbeidskamp met verzwaard regime, omdat ze tegen de staat gerichte aktlvl- lei ten bedreven zouden hebben Sen achtste beklaagde werd naar het Serbsky-instltuut voor psychopaten in Moskou gestuurd. Daar zou vastgesteld zijn dat hij leed aan een gespleten persoonlijkheid en vervolgingswaanzin. bod van de Noordvietnamezen en de Viet Cong van de hand gewezen om het vredesoverleg nieuw leven in te blazen. Zij beschuldigden de commu nisten ervan dat deze alleen maar een militaire overwinning zoeken en geen regeling van het conflict via onder handelingen willen. Het Noordvietnamese militaire opper commando heeft intussen de troepen opgeroepen om zich tot het uiterste in te spannen Zuid-Vietnam te 'bevrij den en de vijand te vernietigen'. De Sowjet-Unie heeft gisteren een voorstel van Engeland van de hand gewezen om opnieuw een internatio nale conferentie inzake Vietnam in Geneve bijeen te roepen. Engeland en de Sowjet-Unie zijn beide voorzitters van de conferentie van Geneve van 1954, die destijds een regeling trof voor de Indochinese oorlog. De Russi sche ambassadeur ln Londen, Miachil Smirnowski, zei tegen de Britse func tionaris van buitenlandse zaken, die hem het voorstel deed, dat de Ameri kanen er beter aan deden weer naar de conferentietafel in Parijs terug te keren. Het vredesoverleg in Parijs werd op 23 maart op instigatie van de VS voor onbepaalde tijd opgeschort. De Sowjet-ambassadeur heeft voorts geweigerd een nota te accepteren van de Zuidvietnajnese regering, die hem via de Britse regering was aangebode- Ondanks het optimisme van de Ame rikaanse minister van defensie Laird gisteren, dat de Zuidvietnamezen het wel zullen houden, omdat zij 'de nodi ge kennis van zaken, de middelen en het vermogen hebben om een doel treffende campagne op de grond in hun eigen land op touw te zetten', zag het er gisteren- allerminst naar uit. dat de Zuidvietnamese troepen het tegen hun tegenstanders konden opne men. Anderzijds kunnen de Ameri kaanse vliegtuigen door beter vlieg weer hun luchtacties tegen de Noord vietnamezen effektiever doorzetten. WASHINGTON (UPI) De democra tische leider in de Amerikaanse senaat Mike Mansfield en zijn republikeinse collega Hugh Scott zullen op 16 april voor een bezoek van drie weken naar China vertrekken. Zij zullen verschei dene steden bezoeken en regerings autoriteiten ontmoeten. De bezoeken van Westberlijners aan Oost-Duitsland brachten veel vreugde, maar het afscheid nemen viel zwaar. door Jaap den Boef Het is de vraag of de autoriteiten van de DDR erg gelukkig zijn met de bezoeken, die talrijke Westberlijners ter gelegenheid van Pasen aan Oost- duitse familieleden en vrienden heb ben gebracht. Want de bevolking van de DDR heeft de bezoekers duidelijk laten merken, hoe zij denkt over de voortdurende verdeeldheid van Duits land. Het verlangen naar hereniging is blijkbaar ook in Oost-Duitsland on uitroeibaar, ondanks de betrekkelijke welvaart die men er al jaren kent betrekkelijk omdat de DDR wel het welvarendste land van Oost-Europa is, maar eenvoudig nog niet met West- Duitsland kan worden vergeleken. Bijna elf jaar nadat Ulbricht rondom West-Berlijn de beruchte muur liet optrekken, hebben de Oostduitsers af geleerd naar het Westen te vluchten (al deden enkele leden van de 'Volks- spolized' het enkele dagen geleden nog). Er zijn zelfs heel wat vroegere DDR-burgers naar 'het Oosten' terug gekeerd, omdat ook West-Duitsland voor hen niet 'zoveel bleek te beteke nen als zij zich hadden voorgesteld. In veel gevallen waren de familieban den sterker dan de verlokkingen van het Tjetere leven' ln de Bondsrepu bliek. Men heeft zich neergelegd bij de onveranderlijkheid van de bestaan de toestand, hetgeen echter niet bete kent dat de gedachte aan hereniging niet meer leeft. DDODSBANG Voor de Wesduitsers was het uitstap je naar de DDR een welkom gevolg van de toenadering van de regering te Bonn tot de Sowjet-Unie en de andere landen van het Warschaupact. Ook zij moesten echter met een lach en een traan afscheid nemen in de hoop, met Pinksteren nog eens 'door de muur' te kunnen gaan.Hoe diep de scheiding wordt gevoeld werd gedemonstreerd door de uitspraak van een vrouw die haar zoon had bezocht: 'Het was ge weldig hem weer te zien. Maar het was zo pijnlijk, opnieuw van hem te moeten scheiden'. AFWACHTEN In de DDR leven deze gevoelens ui teraard ook, met dit verschil dat men daar maar moet afwachten of er weer eens iemand op bezoek komt. Zelf mogen zij niet naar West-Berlijn of naar West-Duitsland gaan. Hoogstens slagen zij er in een reisje naar Polen of Tsjechoslowakije te maken, of als ze veel geluk hebben nog wat verder het gebied van de Warschaucactlan- den in. De jongste bezoeken m West- Berlijn hebben daar weer mis op gevoelige wijze aan herinnerd. Nu is het een publiek geheim dat het verlangen naar hereniging steeds aan beide zijden van de prikkeldraadver sperringen heeft geleefd, zelfs onder talrijke partijleden. De officiële poli tiek van de DDR was onder Walter Ulbricht gericht op vereeuwiging van de scheiding door het bestaan van twee afzonderlijke Duitse staten af te dwingen. Onder zijn opvolger Erich Honecker is deze lijn consequent doorgetrokken. De bezoeken ter gele genheid van Pasen hebben echter dui delijk gemaakt dat ook de nieuwe partijleider er niet in is geslaagd, de Oostduitsers er van te overtuigen dat West-Duitsland net zo'n Vreemd land' ls als bijvoorbeeld Oostenrijk of Zwit serland. Het onverwachte bezoek dat Honecker aan Moskou heeft gebracht, kan wel eens verband houden met de proble men. die de welwillende houding van de DDR tegenover 'de andere Duit sers' met zich meebrengt. Aanvanke lijk was Honecker helemaal niet van plan, toeschietelijk te zijn. Dat gold niet alleen voor de pasjesregeling, maar ook voor de onderhandelingen over de lnterduitse betrekkingen. Na dat de Sowjet-Unie blijkbaar in Oost- Berlijn had geïntervenieerd, bleek veel in een sneltreinvaart geregeld te kunnen worden om het de weifelaars in Bonn gemakkelijker te maken vóór de verdragen met Moskou en War schau te stemmen. Het is dan ook niet uitgesloten dat Honecker de pas (en misschien ook de pasjes voor Pinksterbezoeken) wat wil inhouden. Want het is nog geens zins zeker dat de Westduitse Bonds dag zich op 4 mei met een absolute meerderheid vóór de verdragen zal uitspreken. De mogelijkheid bestaat zelfs, dat de oppositie onder leiding van Rainer Candidus Barzel voor die tijd zal proberen, het kabinet van kanselier Willy Brandt ten val te brengen en Barzel zelf in het kanse lierszadel te helpen. Dat kan gebeu ren als de verkiezingen ln de deel staat Baden-WUrttemberg op 23 april de christen-democraten de alleenheer schappij zouden bezorgen. Honecker zou ook verontrust zijn over het aan de Sowjet-Unie toege schreven voornemen, niet met be krachtiging van het viermogendheden- akkoord over Berlijn te wachten tot dat de Bondsdag de verdragen heeft geratificeerd. Moskou zou van plan zijn, het akkoord definitief te onder tekenen voordat president Nixon zijn bezoek aan de Sowjet-Unie zal bren gen. Een dergelijke stap zou de DDR- leiders bijzonder ongelegen komen. Ongetwijfeld heeft Honecker in de Russische hoofdstad uit de eerste hand vernomen, wat in het Kremlin precies is uitgedokterd. Aangezien Moskou er veel aan gele gen is, dat de omstreden verdragen zo snel mogelijk worden geratificeerd, zal Honecker voorlopig nog ernstig rekening moeten houden met de wen sen van het Kremlin. Het feit dat de Russische ambassadeur in Bonn Wa- lentin Falin, zich eveneens in Moskou bevindt, kan er op duiden dat er een dringende reden was om overleg te plegen. Dat de argumenten van Falin zwaarder zullen wegen dan die van Honecker mag zonder meer worden aangenomen. MOSKOU (UPI, REUTER) Troed, het dagblad van de vakbonden ln de Sowjet-Unie heeft gisteren een lange aanval gepubliceerd op de schrijver Aleksander Solzsjenitsin, die in 1970 de Nobelprijs voor literatuur kreeg. De prijs zou komende zondag aan de schrijver worden uitgereikt, maar de plechtigheid is inmiddels afgelast, om dat een lid van de Zweedse academie, die de prijs zou uitreiken, geen visum voor de Sowjet-Unie heeft gekregen. In Troed werd gistermorgen een hal ve pagina overgedrukt uit een Pools tijdschrift waarin de nieuwe roman 'Augustus 1914', die Solzsjenitsin heeft geschreven over de eerste wereld oorlog, wordt gekraakt Volgens de schrijver van het artikel is het geen wonder dat de roman in het Westen zo is geprezen. Het boek zou de Russische soldaten en officieren door het slijk halen. Daarentegen zou het Duitse leger van keizer Wilhelm 'in een erg aantrekkelijk licht' zijn ge plaatst Volgens Troed kunnen de Westduitse militaristen het boek van Solzsjenitsin zo gebruiken voor hun propaganda. 'Hij heeft alleen feiten gekozen die de Sowjet-Unie kunnen bevuilen', meent het blad. SANTIAGO DE CHILI (EFE) De linksradicale partij (PIR) heeft zich teruggetrokken uit de Chileense coali tieregering van president Allende. De voorzitter van de PIR. senator Luis Bossay, maakte dit bekend na een onderhoud met president Allende. De twee PIR-ministers. Manuel Sanhueza van justitie en Mauricio Junk van mijnbouw, hebben hun ontslag inge diend. De PIR verschilt met de regering- Allende van mening over een voorge nomen grondwetswijziging, waardoor de economische orde in Chili ingrij pend wordt veranderd. Minister San hueza was een groot voorstander van overleg met de christendemocratische oppositiepartij over het constitutione le geschil dat over deze kwestie is ontstaan. President Allende heeft na melijk onlangs zijn veto uitgesproken tegen een amendement van de chris tendemocraten op de grondwetswijzi ging, dat werd gesteund door de oppo sitie, die de meerderheid heeft in beide kamers van het Chileense parle ment. Ondanks haar naam staat de links radicale partij dicht bij het centrum. Het conflict betreft een amendement op de grondwet waarmee de christen- demcraten willen voorkomen dat de regering maatschappijen kan nationa liseren zonder raadpleging van het parlement. De regering Allende heeft tot dusver met decreten en het opko pen van aandelen grote sectoren van de ecnomie onder staatscontrole ge bracht. De oppositie wil de regering verplichten alle nationalisatieplannen aan het parlement voor te leggen, waarin zij de meerderheid heeft Onderstaand interview werd ons gegeven door Cao Ngoc Phuong, 34 jaar oud, afkomstig uit Zuid- Vietnam. Deze overtuigde pacifiste was deze week één van de sprekers op de conferentie in Drieber gen over de mogelijkheden van geweldloze ver anderingen in de wereld. Tot onze verbijstering j ontmoetten we ditmaal niet een flemerige, theore tiserende, halfzachte idealist, maar iemand die al jaren praktisch werk doet om iets aan de hopeloze toestand in Zuid-Vietnam te doen. Cao Ngoc Phuong vluchtte eind 1968 uit Vietnam, toen zij opnieuw in de gevangenis dreigde te ko men vanwege haar verzet tegen de eindeloze oor log en haar ondergrondse activiteiten tegen de regering in Saigon. Via allerlei sluikwegen lukte het de boeddhistische gemeenschap om haar uit het land te smokkelen en haar veilig in Parijs te doen belanden. Daar werkt zij als vertegenwoor digster van de Zuidvietnamese boeddhistische vre- 1 desdelegatie, een delegatie, die niemand wil erken nen, omdat de Zuidvietnamese boeddhisten geen leger en geen bombardementsvliegtuigen achter zich hebben. Weliswaar vertegenwoordigen zij zeker 80 procent van het Zuidvietnamese volk of meer, nl. de hele plattelandsbevolking en een deel van de stadsbevolking. Maar noch de Amerikanen, noch de Noordvietnamezen, noch het Bevrijdings front, noch de regering in Saigon hebben deze groepering tot dusver aan het woord willen laten. Toch groeit de kracht van de Zuidvietnamese boeddhisten zo zeer, dat het Bevrijdingsfront vorig jaar openlijk erkende, dat het niet alleen het Zuid vietnamese volk vertegenwoordigde, maar dat ook de boeddhisten en de anti-regeringsgezinde katho lieken hierop aanspraak kunnen maken. Maar op de conferentie van Versailles inzake de door Ame rika in Vietnam gepleegde oorlogsmisdaden enige weken geleden liet het Bevrijdingsfront opnieuw niet toe, dat de boeddhisten aan het woord kwa men. De boeddhisten van Zuid-Vietnam bevinden zich in een voortdurende machtsstrijd tegen de rege ring in Saigon plus de Amerikanen enerzijds en het Bevrijdingsfront en de regering in Hanoi anderzijds. Zij vormen de buffer tusen de strij dende partijen. Zij worden door beide partijen vervolgd. Toch is het duidelijk, dat juist zij in feite de stem van het Zuidvietnamese volk in de toe komst vertegenwoordigen, tenzij men de heilloze dictatuur in dat land wil laten voortbestaan. Om die reden is Cao Ngoc Phuong van zo'n groot be lang. door Michael Stein I TJ wilt een beeld hebben van het Zuid-Vietnam van vandaag? Ga maar naar het kamp Phu T()ng Hoa, vlakbij Cholon. Daar bevinden zich 11.600 mannen, vrouwen en kinderen, allen oorlogsvluchtelingen. Let niet op de modderpoelen, op de onvoorstelbaar onhygiënische toestanden. Concen treer u alleen maar op de mensen. Dan merkt u dat sommigen helemaal verstard zijn, dat ze op houten beel den lijken. Ze kijken maar voor zich uit en reageren niet, ook al schudt u hen door elkaar. In dat kamp ontmoette ik een oude vrouw, die alleen nog maar gierend lachte. Een dorpsgenoot van haar, die nog spreken wilde, vertelde dat haar man twintig jaar geleden door de communisten werd gedood. Zij had acht kinderen, in de leeftijd variërend van 14 jaar tot een paar maanden. De pudste zoon hielp haar aanvankelijk op het land. Maar hij werd voor het leger van Saigon opgeroepen en korte tijd later sneuvelde hij. Het tweede de kind, een dochter, had de taak van haar broer op het land overgenomen. Maar zij werd door de Amerikanen als een Vietcong-agente' neergescho ten. Enige tijd later werd haar huis gebombardeerd en verloor zij drie van haar kinderen. Zij vluchtte, maar tij dens die vlucht kwamen de Ameri kaanse vliegtuigen opnieuw en verlo ren ook de overige kinderen het leven. Zij kan nu alleen nog maar lachen, gek van verdriet als ze is geworden. Haar wederwaardigheden zijn typerend voor zo velen van ons volk. Wij worden afwisselend door de communisten en de Amerikanen be vrijd, maar worden intussen door bei de kanten uitgeroeid. Kunt u zich voorstellen, wat het over grote deel van ons volk wil? Waaro ver 90 procent van de mensen of meer alleen nog maar kan denken? Rust willen ze, vrede willen ze, eten willen ze. En als ze nog kracht over hebben om Iets te willen, willen ze een dak boven hun hoofd. Dacht u heus dat de Vietnamese boer op het land in de omstandigheden, waaron der hij leeft, nog belangstelling heeft voor de ideologie van deze of de andere partij? Meer dan 25 jaar wordt zijn leven alleen door angst beheerst. Hij is alleen nog maar geïnteresseerd in het verloop van de oorlog, als één of meer van zijn kinderen actief voor een partij vecht. En als de strijd weer uitbreekt, zal die boer tot de Boeddha bidden: 'Zorg voor mijn zoon, dat hij het er levend van afbrengt'. En hij zal de Boeddha danken, als zijn zoon toevalligerwijs in leven is gebleven. Wat is ons eerste doel? Dat de Ame rikanen eruit gaan, dat de gangsters van Nixon verdwijnen, die de gang sters in Saigon met hun reusachtige hulpmiddelen aan de macht laten blijven. Als de Amerikanen weg zijn en natuurlijk ook hun vliegtuigen dan kan er eindelijk iets gedaan worden om tot vrede te komen. Waarom? Omdat voor alle Vietname- zen misschien die drie procent uitgezonderd, die ln Saigon zwaar aan de oorlog verdienen en die zich zon nen in hun geleende macht omdat voor alle Vietnamezen de Amerikanen alleen maar indringers zijn, imperia listen, die htm eigen doelen na streven. Dat vinden nu zelfs de fel anti-communistische Vietnamezen. Dat vinden zelfs de ambtenaren van de regering in Saigon. Dat vinden zelfs de soldaten van het leger. Waarom denkt u dat de Zuidvietname se soldaten zo hard weghollen, als er gsetreden moet worden? Omdat ze Cao Ngoc Phoeng: pacifiste. zich schuldig voelen, dat ze vechten voor een vreemde mogendheid. Omdat ze niet weten, voor wie of voor wat ze vechten. Omdat ze niets hebben om voor te vechten. Als de Amerikanen echt weg zijn uit Vietnam, dan kan er iets aan de vrede worden gedaan. Dan zal de regering in Saigon een eenzijdig staakt-het-vuren moeten afkondigen, omdat wij de boeddhisten van onder af de regering daartoe zullen dwingen. Dan zullen Thieu en zijn mannen wel gedwongen worden een eind te maken aan het zinloze bloed vergieten. En dan moeten ook de regering in Hanoi cn het Bevrij dingsfront volgen, want ook die kun nen niet de wil van de bevolking helemaal negeren. En wat de bevolking wil, is overdui delijk. Jullie in het Westen hebt er geen flauw idee van, wat deze oorlog met ons doet. Als jullie er al belang stelling voor hebben, dan theoreti seren en politiseren jullie. Maar als jlulie zelf ook maar één dag werkelijk met deze oorlog te maken zouden hebben, alleen maar één enkele dag, dan zou die allang afgelopen zijn. Maar wij zitten er meer dan 25 jaar mee. Nee, ik verwijt het jullie niet eens, want ik weet dat een paar dode Vietnamezen op jullie beeldscherm anders aanvoelen, dan wanneer je daar een stervende baby in je anmen houdt of een dag lang door bombarde menten gedode dorpelingen begraaft, zoals ik heb gedaan. Waarom ik niet bij het Bevrij dingsfront ben? Omdat die in feite door de communisten beheerst wordt, ook al zijn die daar in de minderheid. En de communisten hebben te vele en te grote fouten gemaakt, destijds in het noorden bij de landbouwher vormingen en toen ze de katholieke priesters hebben vervolgd en ver moord. De communisten geloven al leen in hun eigen zaligmakende theo rieën. Maar wij. Vietnamezen, zijn voor het overgrote deel boeddhisten. En het Vietnamese boeddhisme is een nationale religie met zijn eigen natio nale kenmerken. Wij hebben onze eigen tradities en onze eigen reali teiten. Onze problemen zijn niet alle maal te ondervangen door een starre ideologie, die een model van buitenaf zomaar wil overnemen, zelfs al heeft zo'n model ergens anders wel voldaan. Wij, in het zuiden van Vietnam, zijn zelfs iets verschillend van de mensen in het noorden. Wij zijn misschien wat gemakkelijker, wat soepeler en in het noorden zijn ze wat harder. Zelfs onze communisten hier zijn iets ver schillend van die in het noorden, ze zijn hier minder leerstellig. U vraagt me, of ik de Amerikanen haat. Nee, ik haat hen niet. Ik ben zelfs twee maanden in Amerika ge weest om voor onze zaak te pleiten. Dat was in 1969, nadat ik uit Vietnam gevlucht was. In de VS merkte ik pas goed, dat de mensen daar door hun regering met een massale propaganda bedrogen worden, zoals onze regering ons tracht te bedriegen met haar eenzijdige voorlichting en haar pers- censuur. De Amerikanen denken in grote meerderheid nog steeds, dat zij kwamen om ons democratie te geven en ons van het communisme te redden. Ik heb vele diep gelovige christenen daar, die zo dachten, gezegd dat God hun moge sparen voor een dergelijke bescherming en voor zo'n soort redding. Maar al in Vietnam probeerde ik te begrijpen, waarom de Amerikaanse soldaten zo beestachtig optreden. Ik kan in hun ogen de angst zien. Ze zijn doodsbang, want voor hen is iedere Vietnamees een potentiële Vietcong-aanhanger, zoals voor ons ie dere Amerikaan onze moordenaar kan zijn. De uitroeiing van My Lai is maar één in een lange serie moordpartijen geweest. Wij in Viet nam hebben duizenden My Lai's ge had. En omdat de Amerikanen vreem delingen zijn, buitenstaanders, is het moorden en vernielen voor hen gemak kelijker dan voor de communisten, die zich tenslotte tegenover hun eigen volksgenoten bevinden. Ik werkte in een dorp, dat op een gegeven dag door de Amerikanen om singeld werd. Ze kwamen voorzichtig aansluipen, met hun wapens in de aanslag. Ik was doodsbang. Want er hoefde maar één van die Amerikanen uit zenuwen een schot te lossen, of de anderen zouden in paniek geraakt zijn en ons allen uitgemoord hebben, omdat ze dachten dat een Vieteong- man op hen schoot. Teon de hut, waarin ik woonde, doorzocht werd, vroeg ik aan die Amerikaan in het Engels, wat hij eigenlijk wou. Hij schrok ontzettend, dat een Vietnamees in dat primitieve dorp hem in zijn eigen taal te woord stond. De legde hem uit, dat er sinds jaren in die omgeving al geen Vietcong-mensen ge weest waren. Twee jaar tevoren had den zij het commune-huis van het dorp in brand willen steken en het dorpshoofd willen doden. Maar de mensen hadden hen gesmeekt het niet te doen, omdat anders het hele dorp in vlammen op zou gaan en het dorpshoofd altijd goed voor de mensen geweest was. Ze waren toen, zonder iets te doen, vertrokken. Dat vertelde ik aan die Amerikanen en gelukkig vonden ze niets wat op een Vietcong-aanwezigheid kon lijken. Er werd op die dag in dat dorp niet gemoord. Wij Vietnamezen willen rust. Wij weten dat de vreemdelingen ons niets goeds brengen. Wij hebben een oude geschiedenis en hebben genoeg daar van kunnen leren. De vreemdelingen wilden ons altijd zogenaamd be schermen, maar in werkelijkheid kolo niseren. Dat hebben de Chinezen ge daan, dat deden de Fransen en dat doen nu de Amerikanen. De realiteit van het Vietnam van vandaag is, dat 90 procent van de mensen door een minieme minderheid in Saigon uitge zogen en geëxploiteerd wordt. En dat die minderheid door het gehele Ameri kaanse militaire apparaat ondersteund wordt. Dat is geen communistische propaganda, dat is de Vietnamese werkelijkheid van vandaag. En als je die werkelijkheid ziet, dan kun je slechts tot de conclusie komen, dat de oplossing voor die doodarme meerder heid van de bevolking slechts in twee zaken gevonden kan worden. Als eer ste vereiste het vertrek van de bui tenlanders, opdat wij eindelijk zelf onze problemen kunnen oplossen. De tweede vereiste, waaraan wij nu al werken, is dat er een sociale revolutie komt, dat wij onze mensen leren voor zichzelf te zorgen, voor zichzelf op te komen, voor zich en voor het hele volk een menswaardig bestaan op te bovwen

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1972 | | pagina 9