Barend Servet ziet
het zonniger dan Fred
Herstructurering omroepsalarissen
Weg door
weer in
landgoed
discussie
TV-commentaar
Ongepast
Gevluchte zigeuners
Bordaberrv definitief
pres. van Uruguay
COLIN FORBES
VAN ZERVOS
19
ZATERDAG 12 FEBRUARI 1972
Van een onzer verslaggevers
HILVERSUM De 41-jarige
Amsterdamse slagwerker IJf
Blokker, sinds enige tijd tot ver
buiten Hilversum beter bekend
als Barend Servet, zit nogal
vreemd aan te kijken tegen de
kritiek die zijn confrater Harry
Touw, alias Fred Haché, deze
week heeft geuit op de samen
stellers van de Fred-Haché-
show. De bezwaren van de
Haagse humorist, zo wordt al
gauw duidelijk, zijn geenszins
de zijne.
Dat Harry Touw voor de Tros-
radio en in het jongste nummer
van het weekblèd Accent publieke
lijk lucht heeft gegeven aan zijn
ongenoegen over de manier waarop
de programmamakers met hem om
springen. blijkt voor zijn weder
helft IJf een nieuwtje te zijn. Wel
herinnert hij zich dat Harry zich
ook tegenover hem gematigd kri
tisch over het Haché-werk heeft
uitgelaten. Dat gebeurde begin deze
week tijdens een feestelijke bijeen
komst in Warmond, waarop de hu
morist de gouden plaat 'Bakken
aan de bar' in handen kreeg ge
drukt.
In de televisie-studio van de NOS
zegt IJf Blikker, onmiddellijk na
zich ook wel weer kan indenken
de derde Haché-show, dat hij het
beëindiging van de opnamen voor
dat het Harry steekt dat hij als
red Haché nooit zichzelf kan zijn.
„Harry", zegt hij, „is een humorist;
die heeft altijd voor zichzelf ge
werkt. Ik ben als drummertje altijd
op de achtergrond gebleven en ik
ben juist erg blij dat ik een beetje
geregisseerd word".
Improviseren
De innemende en bescheiden
slagwerker wil, na de uitlatingen
die Harry Touw zich veroorloofd
heet over Wim van der Linden,
Wim T. Schippers, Gied Jaspers en
regisseur Ruud van Hemert („zij
vinden dat zij de enigen zijn die
het kunnen"), graag een lans voor
dat kwartet breken. Persoonlijk
kan hij bogen op „goeie contacten
met die jongens", die dan ook re
sulteren in een „uitstekende sa
menwerking".
Er is, vindt IJ, geen sprake van
dat Harry en hij er niet aan te pas
komen en slechts als marionetten
dienst doen. „Onder mekaar praten
we over de dingen die we doen en
'af en toe kunnen we ook best im
proviseren. Als iemand vindt dat
iets anders moet gaan, hangt het er
van af wat de anderen daarvan
vinden. Dan wordt het drie tegen
twee, of drie tegen één".
Met ons vreest IJf Blokker dat
Harry zich nogal heeft laten
beïnvloeden door het negatieve oor
deel van diens amilie- en kennis
senkring over met name de eerste
alevering van de show. In de om
geving van IJf was de verhouding
tussen lof en afkeuring, naar hij
meedeelt, „ongeveer fifty-fifty".
„Mijn buurman", vertelt hij, „een
arts, kwam de volgende morgen di
rect naar me toe na die eerste show
om te zeggen dat hij het geweldig,
uitstekend en zo had gevonden. Een
andere buurman, een big boss bij
El-Al, had ook erg gelachen". Zelf
had IJf, bij het bekijken van zijn
verrichtingen, alleen maar gedacht:
„Er moet nog een heleboel gebeu
ren aan mezelf, voordat het goed
zit". Daarim, voegt bij er nog eens
aan toe, is hij ook „ontzettend blij
dat die jongens aanwijzingen ge
ven".
Forse klap
Tijdens het gesprek met IJf
Blokker komt ook Harry Touw
aangelopen, in gezelschap van Wim
van der Linden. Hij roept dat hij
het een of andere „huisorgaan" wil
zien, omdat daarin gestaan zou
hebben dat hij er na de zes Haché-
shows mee wil ophouden.
„Helemaal niet waar", bast hij.
„Ik heb alleen maar gezegd dat ik
zou ophouden als de tweede afleve
ring niet beter zou_ zijn dan de
eerste". Hij beent weer weg, na de
verslaggever met een orse klap op
de schouder bedacht te hebben.
IJ Blokker, die in Warmond,
lang na de uitzending van die
tweede show, toch ook anderslui
dende berichten van Harry heeft
gehoord, voegt er slechts aan toe
dat er, althans wat hem betreft,
geen sprake is van moeilijkheden
en dat hij het „ontzettend leuk"
vindt om mee te doen aan het
Haché-werk. De derde aflevering,
meldt hij nog, wordt „nog spectacu
lairder" dan de tweede.
Wim van der Linden komt nog
even terug bij IJf. Hij laat een
kaartje zien, geadresseerd aan
„Fred Haché, Postbus 11, Hilver
sum". en afkomstig van prinses
Margriet. In drukletters wordt Fred
bedankt voor de gelukwensen die
hij de prinses ter gelegenheid van
haar verjaardag deed toekomen.
Van Willems „Vuist" hebben wij
vrijdagavond tussen twee program
ma's door ongeveer twintig minuten
kunnen zien. Daarin viel een schakel-
gesprek met Johan Kaart, die in een
revalidatiecentrum wordt verpleegd
na een heupbreuk. Goed bedoeld na
tuurlijk, dit praatje, ook met het oog
op zijn 75ste verjaardag, die de popu
laire acteur 17 februari hoopt te vie
ren. Maar wij menen in ernst, dat de
AVRO de onbarmhartige camerabeel
den van Johan Kaart in dti stadium
van zijn ziekte niet had mogen uit
zenden. Dat Duys graag een gevoelig
element in zijn show opneemt, is be
grijpelijk. Maar stuntwerk ten koste
van tragiek, is ongepast.
Jammer, dat er deze avond niet be
ter gecoördineerd kon worden. De
Elisabeth-serie van de AVRO en de
door de KRO uitgezonden Ierse reeks
„The Sinners" verdienen beide de be
langstelling van toneelliefhebbers.
Vooral de Ieren zxjn bewonderens
waardig in het opbouwenvan hun
scènes en in het fijnzinnig aangeven
van psychologische details.
Dit laatste kan helaas niet gezegd
worden van de acteertalenten in de
op zichzelf bijzonder nuttige rubriek
„Vlieg er niet in".
Regisseur Henk Neijssel zal om
de geloofwaardigheid van de tafere
len te verhogen zijn spelers on-
gedwongener in de scène moeten
brengen.
Uiteraard besteedde „Brandpunt"
uitvoerig aandacht aan de jongste in
greep van de paus in het niet meer zo
rijke, roomse leven in ons land. Ook
al zei de nieuwe bisschop van Roer
mond, dat hij ontzaglijk blij was,
door, zoals hij zegt zijne heiligheid"
zelf te worden gewijd. En dan ander
zijds kardinaal Alfrink, met wie je
eigenlijk te doen krijgt.
Verbijsterend, die conferentie ten
slotte met jonge mensen, die op heel
andere manier veel te verwerken
krijgen, nu zij beseffen, dat zij kapot
dreigen te gaan aan hun verslaving
aan hard drugs. Je krijgt het gevoel,
dat er iets je naar de keel springt, als
je ziet hoe sommigen al door de ge
volgen zijn aangetast. Beelden die je
niet direct kwijt kunt raken. T.H.
BREDA Achttien Tsjechen en
'olen, die via een bfcvrijdingsorgani-
atie van zigeuners, Romano Zigan,
legaal naar ons land zijn gekomen,
unnen voorlopig in Breda blijven.
)e groep heeft gisteren politiek asiel
evraagd. Wel moeten de vluchtelin-
en zich iedere week bij de politie
nelden.
De groep vluchtelingen kwam on-
envacht donderdagavond in Breda
an. De groep zegt op 4 februari van-
ut Praag te zijn vertrokken in een
aravan met dubbele bodem en dub-
ele wanden. Alle 18 personen zouden
aarin hebben gezeten.
Van onze correspondent
ZWOLLE Gedeputeerde
staten van Overijssel gaan zich
maandag opnieuw beraden over
Van onze radio- en t.v.-redactie
HILVERSUM Met meerder
heidvan stemmen heeft het NOS-
bestuur besloten de adviezen van
de CCA (Commissie coördinatie
arbeidsvoorwaarden) en een stu
diecommissie op te volgen inzake
herstructurering van de salaris
schalen bij de omroep.
Het komt namelijk te veel voor dat
de „hoeken en schokken" in de sala
risstijgingen zitten ten gevolge van
functieverandering of anderszins en
de nieuwe regeling staat stroomlij
ning daarvan voor. In behandeling is
nog de vraag of er ook een waarde
ringssysteem moet worden ingevoerd.
De salariskwestie bij de NOS en de
omroepverenigingen is zeer belang
rijk, want de som waarmee het in
totaal plusminus 5000 koppen tellende
personeel jaarlijks wordt uitbetaald
beloopt 14 miljoen gulden. Ook met
de vakbondsorganisaties zal bij de
onderhandelingen voor de cao over de
te vernieuwen salariëringsstructuur
worden gesproken.
In de NOS-bestuursvergadering
werd ook voorlopig afscheid genomen
van mr. A. H. van de Veen, technisch
commissaris van de Raad van Beheer
en lid van het bestuur. De medede
ling dat hij op medisch advies van
zijn werkzaamheden ook binnen de
NOS-instanties moet afzien, werd
met leedwezen ontvangen. Voorzitter
Schüttenhelm bracht in herinnering,
dat mr. van de Veen sinds hij in 1951
werd benoemd tot directeur van de
NCRV steeds technisch-commissaris
was zowel van de NRU als van de in
dat jaar opgerichte NTS en dat bleef,
toen NRU en NTS werden samenge
voegd tot NOS.
Een wonderlijke combinatie, sleeën
achter kamelen. Russische kinderen
kunnen deze winter in Moskou ge
nieten van deze sleepret op de ten
toonstelling van economische presta
ties. Het verband tussen een en an
der is ons overigens niet helemaal
duidelijk
Anne van Engeland brengt een bezoek aan Bangkok. Dansers uit
1hailand in folkloristische kleren gestoken strooien bloemblaadjes voor de
prinses neer.
de aanleg van de omstreden weg
S-23 tussen Almelo en Delden,
dwars door het landgoed
Twickel.
Het is niet uitgesloten, dat zij in
maart het besluit van provinciale sta
ten, ten gunste van de weg, opnieuw
in de staten ter discussie zullen stel
len.
Dit is gisteravond meegedeeld na
afloop van een gesprek tussen oppo
nenten van de weg en het provinciaal
bestuur. Van grote betekenis in de
hernieuwde discussies is het stand
punt van minister Drees in deze zaak.
Hij heeft de tegenstanders van de
weg laten weten in een gesprek, dat
de eventuele schade aan het natuur
gebied ook hem pijn deed. Van nog
grotere betekenis is de mededeling
van de tegenstanders, dat, volgens
minister Drees, de aanleg van de pro
vinciale weg een zeer aanzienlijke
vertraging van de aanleg van een
aantal rijkswegen in Twente bete
kent, de E8 (die niet door Twickel
gaat) inbegrepen.
Gedeputeerde staten kwamen eind
vorig jaar met de heer Drees overeen,
dat zij de provinciale weg tussen Al
melo en Delden niet zouden aanleg
gen en de daardoor vrijkomende gel
den ter beschikking zouden stellen
vgn het rijk. Deze zou daarmee een
aantal rijkswegen versneld kunnen
aanleggen.
Nu provinciale staten échter in af
wijking van de overeenkomst met de
bewindsman hebben besloten, de pro
vinciale weg wèl aan te leggen, acht
de laatste zich volledig ontslagen van
de nakoming der genoemde afspra
ken. Met name vertraging in de reali
sering van de E8 is een groot econo
misch nadeel voor de Twentse nij
verheid, iets wat de tegenstanders
van de weg door Twickel niet voor
hun rekening zullen nemen.
MONTEVIDEO (AP) Volgens
volledige uitslagen heeft Juan Borda-
berry de felst omstreden presidents-
Uruguay gewonnen. Bordaberry, de
belangrijkste kandidaat van de rege
rende Colorado-partij, heeft een voor
sprong van 12.580 stemmen op sena
tor Wilson Ferreira Aldunate van de
n^t'onale Partij.
77
„Omdat ik wist hoe ze werkten - maanden geleden hadden
ze mensen naar Budapest gestuurd om de sabotagedaden te
onderzoeken. Maar voornamelijk omdat het de enige organi
satie in Duitsland is waarover de gewapende strijdkrachten
zich zenuwachtig maken. Burckhardt was ervan overtuigd,
dat ik op het schip was geplaatst om te controleren hoe hij de
zaken aanpakte en dat gaf mij vanaf het begin een psycholo
gische greep op hem."
„U laat het allemaal zo gemakkelijk klinken." Er klonk een
zekere bewondering door in Prentices stem. Hij zat tegen een
kei geleund en nog steeds luisterde hij om de geringste on
nauwkeurigheid in Macombers verklaring te ontdekken.
„O ja, heel gemakkelijk. Het was gemakkelijk door Honga
rije en Roemenië te trekken met topfiguren van de Abwehr
op je hielen. Gemakkelijk om uitstapjes te maken naar afge
legen stations om koffers op te halen, die waren achtergelaten
door iemand die je nooit te zien kreeg - koffers, gevuld met
springladingen. Het was gemakkelijk om twee uur 's morgens
ermee tussen de locomotieven over spoorwegrails te zeulen,
terwijl bewakers met honden naar je zochten." Macombers
stem had nu een lage, grommende klank gekregen en weer
zag Prentice, die geschrokken was van de hevigheid van de
reactie van de Schot, Dietrich, de Abwehrman, in gedachten
rondsluipen over de dekken van de Hydra die met haar lading
gewapende Duitse troepen door de nacht voer. Maar Macom-
ber was nog niet klaar en hij keek Prentice aan met een woe
de die verontrustend was. „Het was al even gemakkelijk 's
avonds laat naar je flat terug te keren om te zien dat er aan
je deurslot was geknoeid, zodat je wist dat er binnen in de
duisternis iemand op je wachtte met een mes of een geweer of
met een ander wapen waarvan hij verwachtte dat het het
werk snel en geluidloos zou uitvoeren. Ja, Prentice, het was
ook gemakkelijk op het schip dat we juist verlaten hebben -
gemakkelijk om die radio's buiten werking te stellen, met
tweehonderd soldaten om je heen; gemakkelijk uw hut bin
nen te dringen en uw touwen door te snijden om u een kans
te geven te ontsnappen en die torpedoboot jager te waarschu
wen...."
„Het spijt me, maar u hebt mijn opmerking verkeerd begre
pen." Prentice deed de waarheid enigszins geweld aan en voor
de eerste keer besefte hij onder wat voor een vreselijke druk
deze man al maanden lang gebukt ging. Hij begreep nu een
heel klein beetje van wat het moest hebben betekend in de
Balkan te hebben geleefd, omringd door vijanden, voortgaand
met het uitvoeren van dit dodelijke werk. Hij veronderstelde
dat de uitbarsting de climax was van God mocht weten hoe
veel opgehoopte zorgen en spanning, waaraan, zo moest het
hem wel zijn voorgekomen, nooit een einde leek te komen.
Macomber maakte geen aanstalten zich te verontschuldigen
voor de uitbarsting, maar hij glimlachte vermoeid toen hij
aan zijn sigaar trok en zijn relaas vervolgde.
Het wegnemen van de springlading was eenvoudiger dan u
zou denken. Ik zag hem toevallig liggen in een half geopende
rugzak, samen met de ontstekers. Er waren wat moeilijkhe
den, in het donker aan dek, waar ik tegen een soldaat opliep,
maar kennis van ongewapende-gevechtsmethoden komt altijd
van pas. Daarna wipte ik hem over de reling zoals u dat ook
deed met uw mannetje..."
„U stuurde de soldaten op ons af toen we aan dek waren!"
Prentice had zich juist weer herinnerd hoe Dietrich-Macom-
ber iets had geroepen en een hand had uitgestrekt toen ze bij
het vlot stonden. Ford, die zijn machinepistool nog vasthield,
tilde het wapen enkele centimeters op, zodat hij het snel op
Macomber zou kunnen richten. De Schot zag de beweging en
hij lachte kort en vreugdeloos.
78
„Natuurlijk! Jullie waren immers al ontdekt: vanaf de
plaats waar ik stond kon ik ze naar jullie toe zien rennen,
maar het was een veèl te goede kans om Eberhay ervan te
overtuigen dat ik degeen was die ik voorgaf te zijn en krijgen
zouden ze jullie toch. En nu, sergeant Ford, kunt u ophouden
met dat geweer naar mij te wijzen." Hij keek naar de weg
naar Katyra en fronste, maar zo hij al iets zag dat hem stoor
de, gaf hij toch geen commentaar. „Ik begin me af te vragen
waarom ik mijn nek heb geriskeerd om jullie te helpen ont
snappen - het zou veiliger zijn geweest er alleen vandoor te
gaan. Dat was ik tbch al van plan," zei hij botweg, „of ik jul
lie nu mee kon nemen of niet. Het gunstigste ogenblik zou
zijn als we aan land zouden gaan - dat had ik al de hele tijd
voorzien."
„Waarom?" vroeg Prentice.
„Om verschillende redenen. Burckhardts aandacht werd he
lemaal in beslag genomen door het landen en het zo snel mo
gelijk veroveren van Katyra. Naderhand zou hij meer tijd
hebben om na te denken en dat wilde ik niet. Dan was er het
probleem van die radio - ik had de afstemspoel kapot gesla
gen met de tromp van mijn Luger, maar ik nam aan dat ze
het ding zouden kunnen repareren. Op het ogenblik dat ze
zouden vragen om bevestiging van mijn identiteit zou het af
gelopen zijn. En," wreef hij hen onder de neus, „jullie kunnen
je gelukkige gesternte danken dat de bom niet eerder is ont
ploft - hij moet zijn blijven stilstaan, waarna hij weer ver
der is gelopen."
„Op welke tijd had u hem dan afgesteld?" Prentice was zeer
benieuwd naar het antwoord op zijn vraag. Hij zag dat Ford
over zijn schouder naar de heuvel achter hen keek. Macom
bers vrees werkte aanstekelijk.
„Ik had hem afgesteld op 3.30 uur, als we nog midden in de
Golf zouden zijn."
„Fantastisch voor ons!"
Iets van de nervositeit smeulde nog in Macomber en het in
teresseerde hem niet dat hij niet erg tactvol was. „Ik ben er
zeker van, Prentice, dat u intussen wel zult weten dat er een
oorlog aan de gang is. Er waren tweehonderd Duitse soldaten
aan boord, die onnoemelijk veel schade konden toebrengen
aan de zaak van de Geallieerden. ïk neem >aan dat u weet dat
ze het op het klooster op de Zervos gemunt hebben, waar ze
een observatiepost willen oprichten?"
„Ik kon me wel voorstellen dat dat hun doel was. Ik ben het
met u eens dat wij er het eerst moeten komen als we de kans
krijgen, maar ik zie nog niet dat we de monniken een verde
digingsbolwerk kunnen laten vormen om ze van ons af te
houden. Bestaat er een verbinding met het vasteland?"
„Voor zover ik weet niet, met uitzondering van de telefoon
lijn naar Saloniki, maar die is doorgesneden." Macomber liet
de half opgerookte sigaar in het zand vallen en draaide hem
met zijn hiel zorgvuldig onder de oppervlakte. „Maar zolang
er leven is is er hoop; dat is tenminste mijn ervaring." Er ver
scheen een woeste uitdrukking op zijn gezicht. „Wat er ook
gebeurt, we moeten de Duitsers verhinderen Zervos te bezet
ten. Als ons niets anders overblijft moeten we de zaak in
brand steken om de aandacht te trekken. Er bewegen zich
Britse troepen op de kust, slechts een paar mijlen verderop
langs de golf. Het klooster in brand steken is misschien de
enige oplossing!"
Prentice staarde naar de grote figuur, die over de kei gebo
gen stond en hij besefte, dat hij meende wat hij zei. Voordien
had hij Macomber beschouwd als een ondernemingslustige
burger, met de nadruk op „burger", maar nu begon hij zich af
te vragen of de oorlog in de Westelijke Woestijn waarin hij
zelf had gevochten, te vergelijken was met de schaduwachti
ge, niet aan een vaste plaats gebonden strijd die de Schot in
de Balkan had gevoerd.
Wordt vervolgd
