BOMANS WILDE „EEN
SLAPPE TINUS" ZIJN
Amrobank heeft grootste
invloed in Nederland
van
\eluk
Godfried Bomans
vervuld met zorg
Humorist werd moraliserend filosoof
Wouter van Dieren (NCRV):
Ontvoering van
meisje mislukt
Voorzitter Hartm
stichting veronge
6
DONDERDAG 23 DECEMBER
Van een onzer redacteuren
AMSTERDAM De publieke figuur Godfried Bomans.
die gisteren onverwachts achter de aardse coulissen is ver
dwenen, kan in kort bestek misschien het best worden ge
kenschetst als een nationaal communicatiemedium. Zijn
faam berustte vooral op het succes dat hij zich bij brede en
gevarieerd samengestelde scharen verwierf als entertainer
in woord, gebaar en geschrift.
Jong begonnen als humoristisch schrijver, werd
hij beroemd genoeg om zich te kunnen ontwikke
len tot een veelgevraagd voordrager van eigen
werk, en vervolgens tot een van Nederlands meest
amusante conférenciers, redenaars en improvisa
tors.
De laatste jaren verplaatste hij zijn bezigheden
(die, om oud-premier De Jong te citeren, zelden in
werk leken te ontaarden) steeds meer van de
schrijftafel naar de studio's van radio en televisie.
Zo leerden miljoenen hem kennen als o.a. een be
zonken interviewer van vaderlandse grootheden.
Een door hemzelf erkende neiging tot indolentie
belette hem kennelijk, zijn kracht te zoeken in een
gedegen voorbereiding van die vraaggesprekken.
Toch wist hij er veelal iets waardevols van te ma
ken, omdat hij om zichzelf en zijn gesprekspartner
een bijna huiselijke sfeer wist te scheppen, waarin
indringende vragen schijnbaar ongedwongen kon
den worden besproken, én omdat hij wist, wanneer
hij luisteren moest.
Maar als over vijftig jaar de naam Godfried
Bomans nog iets zal betekenen (hijzelf verwachtte
van niet), zal dat uitsluitend te danken zijn aan zijn
boeken. Bomans geldt als de meestgelezen schrij
ver van Nederland. Het aantal exemplaren van zijn
ongeveer 25 werken dat in ons land verspreid is,
moet ergens tussen de twee en twee-en-een-half
miljoen liggen. Alleen al „Pieter Bas" en „Erik",
zijn eerstelingen, hebben een gezamenlijke oplage
gehaald van meer dan 600.000. Zijn „Sprookjes"
misschien zijn beste boek, meende Bomans zelf
beleefde tot dusver veertien drukken, „Kopstuk
ken" zeventien, „Buitelingen" vijftien. Ook wel
licht wat minder bekende werken als „Wandelin
gen door Rome" en „Bill Clifford" zijn in diverse
talen vertaald.
(■een prijs
Het werpt een eigenaardig licht op de maat
staven die in ons land bij de toekenning van lite
raire lauweren worden gehanteerd, dat Bomans
(evenals Jan de Hartog) nimmer een letterkundige
prijs ten deel is gevallen. Misschien was het een
troost voor hem. dat zijn werk zelfs aan het hof
op prijs werd gesteld. Dat kan althans met enige
waarschijnlijkheid worden afgeleid uit het feit, dat
prins Claus met behulp van Bomans' proza Neder
lands heeft geleerd. De prins .heeft die ervaring
gemeen met honderdduizenden lagere-schoolkinde-
ren, voor wie Bomans een jaar of wat geleden de
achtdelige serie leesboekjes „Pim, Frits en Ida"
samenstelde.
Met dit en ander werk wie herinnert zich niet
de advertenties waarin de schrijver van „Caprio
len" mt zoveel overtuigingskracht als leraar En
gels werd aanbevolen, dat de desbetreffende gram-
mofoonplatencursus 300.000 afnemers vond? be
gaf Bomans zich nadrukkelijk op didactisch gebied.
Een vergelijkbare ontwikkeling had zich al wat
eerder in zijn literaire produktie voltrokken. De
satirische humorist maakte meer en meer plaats
voor de moraliserende filosoof een verandering
die in de verte lijkt op de gedaantewisseling die
Bomans zelf in „Het geheim van Nicolaas Beets"
heeft beschreven. Sommigen ergerden zich aan dat
„omslaan van de humorist in de doodserieuze mij
meraar", zoals Michel van der Plas het verschijnsel
heeft genoemd in een serie vraaggesprekken voor
Elsevier (waaraan ook enkele andere gegevens in
dit artikel zijn ontleend). Bomans zelf verklaarde
die ergernis tevens uit de houding die hij, in zijn
wat moraliserende beschouwingen, tegenover de
feiten aannam. Hij kende zichzelf een „Erasmus-
positie" toe een positie van onafhankelijk, ge
nuanceerd denkend commentator, die niemand ab
soluut veroordeelt. „Erasmus gold en geldt als een
slappe Tinus, die geen partij koos", zei Bomans,
„die Tinus wil ik zijn".
Bloed en liefde
Godfried Jan Arnold Bomans groeide op in
Haarlem, de stad die onder de naam „Dordrecht de
plaats van handeling van „Pieter Bas" zou worden.
Als leerling van het Triniteitslyceum aan de Zijl-
weg maakte Godfried voor het eerst naam als
Haarlems literator. Hij schreef een parodie op
„Hernani" van Victor Hugo, „Bloed en liefde" ge
naamd, waarin alle figuren verdacht veel overeen
komst vertoonden met de leraren van het Trini
teitslyceum. In dit stuk gaat iedereen dood. Bij de
opvoering huilden de toeschouwers van het lachen,
vertelde de schrijver later, „niet omdat het stuk
zo goed was, maar omdat al die leraren erin her
kend werden en ze allemaal de pijp uit gingen".
In het bedrijven van practical jokes is Bomans
trouwens jarenlang sterk geweest. De mooiste haal
de hij uit in 1937, op de Jamboree in Vogelenzang.
Als koning van Amman en diens dienaar werden
Godfrieds broer Jan, uitgedost met baard en boer-
noes, en Godfried zelf daar met veel strijkages door
een officieel ontvangstcomité rondgeleid, terwijl ze,
om wat te zeggen te hebben, voortdurend de eerste
bladzijde van de Odyssee herhaalden. Na afloop
trokken de Arabische monarch en zijn gevolg naar
V. en D., waar de chef al in jacquet klaarstond bij
de tapijtenafdeling. Vandaar ging het gezelschap
naar restaurant Brinkmann, om er „een eenvoudig
kopje thee, maar wel met een wat aardig garni
tuur" tot zich te nemen (maar niet dan nadat de
aanwezige bestekken vervangen waren door het
tafelzilver van de familie Bomans).
vertellen, reageerde die alleen maar met het ver
zoek, het manuscript in zijn studeerkamer achter
te laten. „Leg het daar maar neer, zei hij, en wees
naar zijn tenen. Na een paar dagen vond ik het
terug op mijn kamer; het lag op mijn bureau. Er
werd nooit een woord over gezegd".
Hoe grondig de verhouding tussen vader en zoon
verknoeid was, bleek een jaar later. Godfried stu
deerde toen in Nijmegen, had zich althans aan de
universiteit aldaar laten inschrijven. Hij kreeg er
één keer bezoek van zijn vader. Godfried: „Hij
kwam binnen en groette niet. Hij liep naar het
raam, hij had een fles wijn in zijn hand zag ik,
en zei: mooi uitzicht. Toen zette hij die fles neer
en zweer. Het was een gebaar, van zijn kant. Er
viel een lange stilte, vijf minuten. Hij dacht waar
schijnlijk: die fles is genoeg. Toen zei hij: dan ga
ik maar weer. Ik stond nog steeds tegen de muur,
in een hoek. De volgende dag is hij gestorven".
Boekbes preking
Als student in Amsterdam was Godfried Bomans
de eerste rooms-katholieke redacteur van Propia
Cures. Groot was zijn bijdrage aan het redactionele
werk niet. Hij schreef recensies, waarvan er één
beroemd is geworden, naar hij in „In de kou", een
van zijn laatste boeken, vertelt. „Ik kreeg een dik
Duits boek mee ter bespreking, ik meen over de
Sexualiteit, en gaf het meteen buiten aan een klein
jongetje, dat toevallig passeerde. Ik schreef er lo
vend over en eindigde met de zin: „Niettemin me
nen wij, dat dit werk niet in te jeugdige handen
komen moet".
In Nijmegen (zijn volgende universitaire pleister
plaats; hij reed er op een goede dag lukraak met
de bus naar toe; onderweg liep in zijn koffer de
wekker af; het was elf uur 's morgens en de chauf
feur draaide zich om en riep: meneer is zeker geen
vroegertje!) in Nijmegen schreef Bomans Erik: „een
gelukkig boek". Hij werd ook lid van het dispuut
De Gong, een eliteclub waartoe o.a. Cals, de latere
bisschop Zwartkruis en Van der Grinten behoor
den. Het kostte hun moeite hem bij hun gezelschap
te betrekken, maar Godfried bleef hun zijn leven
lang voor die moeite dankbaar: ze haalden hem
weg van zichzelf.
Briefpost
Elsevier
Godfrieds vader, advocaat en gevierd spreker
voor de R.-K. Staatspartij, hield er een curieuze
huishouding op na. Als de kinderen in huize Bo
mans (een woning met 23 kamers) hun vader iets
gewaagds wilden meedelen, schreven ze hem een
briefje, dat vervolgens door een knecht op een
zilveren blad naar de studeerkamer van de pater
familias werd gebracht. (Een van die briefjes be
helsde de boodschap, dat broer Arnold, bekend van
de uitzending „Bomans in duplo", in het klooster
wilde treden).
Ook overigens verliep de communicatie in Bo
mans' ouderlijk huis bijzonder moeizaam. Toen de
twintigjarige Godfried zijn eerste boek, „Pieter
Bas", had geschreven, en dat aan zijn vader ging
Een paar jaar later, het was in de bezettingstijd
en Bomans „lag in Haarlem op bed illegaal te we
zen", werkte hij met Lunshof, Van Duinkerken,
Piet Bakker en Ina van der Beugel aan de voor
bereidingen van de oprichting van Elsevier. Hij is
vele jaren medewerker van dat blad gebleven. La
ter waren het vooral zijn journalistieke bijdragen
aan de Volkskrant (ze werden op de voorpagina ge
publiceerd „met een frequentie waarin de hoofd
redacteur vergeefs enige regelmaat trachtte te
brengen"), die zijn roem in stand hielden. Vele tien
tallen ervan zijn gebundeld in boeken als „Op het
vinketouw" en „Noten kraken".
Bomans' positie in de roomsTkatholieke kerk, die
hem met haar geestelijke monumentaliteit in zijn
jeugd soms bijna had verpletterd, begon na de
oorlog steeds meer te lijken op die van, een kat
in een vreemd pakhuis. Hij werd sceptische ge
lovige. Van het concilie in Noordwijkerhout vond
hij, dat de deelnemers er al te gemakkelijk binnen
de krijtlijnen van het nu eenmaal aanvaarde credo
speelden. Ze spraken maar „over de taktiek, niet
over de spelregels zelf. Wat doén we met onze
waarheden? Nooit: is het allemaal wel waar? 't Is
net alsof je met de trein van Haarlem naar Leiden
moet en al in Hillegom of Lisse verzocht wordt
uit te stappen. Er is daar ongetwijfeld iets te doen,
maar daar gaat het niet om. We moeten verder.
Leiden is in last".
Een ongelovige werd Bomans niet. Een preek in
de Amsterdamse Westerkerk, een paar jaar geleden
gehouden, sloot hij af met de erkenning („hoewel
ik het niet van plan was"), dat er bij hem „toch iets
was overgebleven". Dat was „het besef dat als ik
het evangelie lees (wat ik veel doe) ik dan heel
stellig de zekerheid heb: dit zijn woorden van
jenseits. Het is geen mensenwerk, dat voel ik heel'
sterk en dat is het enige wat ik heb".
Gemeenschap
Zijn werk als schrijver, en ook zijn activiteiten
als entertainer, conférencier en al dan niet mora
liserende grappenmaker in het algemeen, meende
Bomans ten diepste te kunnen verklaren uit een
verlangen naar gemeenschap. Uit heimwee naar
een eensgezinde gemeenschap, zoals hij die tegen
woordig nog slechts in kloosters ontmoette. In
1950 (hij was toen bezig aan zijn kroniek over
Vijftig jaar Cisterciensers in Zundert) zag hij in
de abdij daar „een broeder aardbeien plukken".
„Dat is niets", zei hij twintig jaar later tegen
Michel van der Plas, „maar de man deed het voor
de gemeenschap. Zo hebben we vroeger allemaal
op de wereld geleefd. Het tragische van onze sa
menleving is, dat die dubbele bodem is weggeval
len. Alle handelingen betekenen tegenwoordig al
leen zichzelf".
Van een onzer verslaggeefsters
AMSTERDAM De AMRO-bank is het meest invloedrijke be
drijf van Nederland. Deze bank heeft via haar directeuren en com
missarissen de sterkste banden met de overheid, werkgeversorgani
saties en andere belangrijke instellingen en bedrijven.
in Nederland in feite in handen is
van tweehonderd „sterke" mannen.
Andere machtige mannen in Neder
land blijken te zijn: drs. G. J. van
de Graaff. dr. W. T. Kroese, mr. J.
Meynen, drs. J. W. de Pous, prof. dr.
A. H. Albregts, dr. C. F. Karsten,
Ir. P. van Delden. M. W. van der
Wall Bake. dr. A. C. Bottier, prof.
dr. J. de Quay. ir. W. H. Kruyff,
dr. G. M. J. Veldkamp, dr. G. van
der Wal, J. J. Bergen, mr. F. J. van
Thiel, W. Bruynzeel, mr. P. M. van
Boven, jhr. P. R. Feith en mr. C. Th.
E. Graaf Van Lynden van Sanden-
burg.
Netwerk
Prof. dr. J. R. van der Brink,
directeur van de AMRO-bank zou
zelfs via zijn gemeenschappelijke
commissariaten en contacten tot de
meest invloedrijke figuren van Ne
derland mogen worden gerekend.
Dit blijkt uit een onderzoek, dat
het Instituut voor Politieke Weten
schappen van de universiteit van Am
sterdam heeft ingesteld naar aanlei
ding van de beroemde uitspraak van
NKV-voorzitter Mertens, dat de macht
Verder blijkt uit het onderzoek,
dat er een hecht netwerk bestaat van
gemeenschappelijke benoemingen,
waarin bijna de hele nationale top
van het bedrijfsleven, de werkgevers
organisaties en de (ex)overheid is op
genomen.
Daarbinnen springt de centrale po
sitie van de Amro-bank opnieuw in
het oog, in tegenstelling tot bijvoor
beeld die van de grootste Nederlandse
bank. de Boerenleenbank-Raiffeisen-
bank, die maar een heel bescheiden
Zo in deze dagen is het goed
degenen te zien, die heel het jaar
alleen ontmoet worden in het snelle
tempo van de zakelijkheid.
Het was dan ook een aardige ge
dachte van mevrouw Marina van
Hulzenvan der Wal, de directrice
van Zij Wel, het bureau dat een si
gaartje gunt aan de vrouw, om haar
relaties uit te nodigen voor „zo
maar" wat gezellig samen zijn.
Ik ontmoette er een kleine en dap
pere vrouw, de wandborden- en
tegelbeschilderares (als dat een
woord is) mevrouw E. Rippent
Hankisz.
Het verhaal begint eigenlijk in
1956 toen zij met man en baby van
tweeëneenhhalve maand vluchtte uit
Hongarije. Ze kwamen in Nederland
terecht en bleven er, louter omdat
hier iedereen aardig was. Toch kon
de heer Rippnet in eigen vak geen
werk vinden, hij is namelijk een
technicus op het gebied van de ont
wikkeling van kleurenfilms. Nu ein
delijk heeft hij sinds een jaar een
baan in zijn vak en wonen ze na
veel omzwervingen in. Hillegom (Jo
seph Israëllaan 22).
In de vijftien Nederlandse jaren
breidde het gezin uit met vier kin
deren. Welnu deze huisvrouw met
vijf kinderen gebruikte niet alleen
haar conservatorium opleiding voor
het geven van muzieklessen (vijf
leerlingen), maar maakt bovendien
wandborden, geboortetegels enz.
Ze beschildert die met oud-hon-
gaarse volksmotieven, met vogels en
bloemen en fantasiefiguurtjes.
Hoe ze er toe kwam? Ach bij een
van de verhuizingen kwam ze te
recht in een keuken met rode pla-
Formaat
vuizen. Ze vond dat daar een rode
keukenversiering bij hoorde. Nam
witte borden, kocht kleurtjes lak en
penselen en ging aan de slag
En van toen af aan rolde de bal of
liever rolden de bestellingen binnen.
Iedereen wilde zulke wandborden
hebben.
Nu schildert ze in de stille avond
uren als, de kinderen naar bed zijn,
want er is een vaste hand en con
centratie voor nodig om de motieven
feilloos op het aardewerk te krijgen.
Allerhande, het blad van Albert
Heyn, ontdekte haar en sindsdien
wordt de - sneeuwbordenbal ste
dikker. Het regent brieven daar
Hillegom. Bestellingen, maar
mensen die willen weten hoe ze
doet.
„Je bent gek als je dat gaat v(d
tellen", zei een vriendin.
Maar mevrouw Rippnet reden:
anders. Ze heeft een brief opgcj
en vermenigvuldigd met raadgev
gen. En die krijgen de vragenstéll m
„Waarom"?
„Ik heb er zelf zoveel pezier
en als vrouwen er nu liefhebberij
hebben, als het hun daardoor i n
plezier geeft, in het huishoud: J
werk. want echt juist omdat iki
anders erbij doe vind ik het hi
houden doen ontspannendnou hi
het zo is. dan help ik graag. De i
tieven, ideeën kun je niet van
ander leren. Dat is je eigen aaniei
waardoor het werk anders dan
anderen wordt."
Vijf kinderen, vijf leerlingen
tientallen, nee honderden schild 6
werkjes en een achtergrond,
steen voor steen, stap voor stap iff'
opgebouwd moest worden.
Een vrouw van formaat zo klein d
ze is!
plaats inneemt in dit geheel van
machtsverhoudingen.
Opmerkelijk is verder ook de tame
lijk ondergeschikte positie van inter
nationale bedrijven als Philips, Shell
en Unilever. Akzo heeft van de Ne
derlandse-internationale bedrijven
nog de meeste contabten in de natio
nale sector.
Een ande punt is, dat de vak
bonden, de politieke partijen en
het parlement ook maar een be
scheiden aandeel hebben in dit
spel van machtsverhoudingen. De
werkelijke machthebbers zijn,
volgens het onderzoek, allemaal
afkomstig uit de geld- en verze
keringswereld.
HILVERSUM „Godfried
Bomans was de laatste tijd ver
vuld van een toenemende zorg
om wat er om ons heen gebeurt.
Er was bij hem een duidelijke
verdieping, een versombering
ook, waarneembaar."
Uat vertelde ons gisteren een door
het plotseling overlijden van Bomans
diep geschokte Wouter van" Dieren,
die de eindredactie had van de televi
sie-programma's die de schrijver voor
de NCRV verzorgde. Die bezorgdheid
van Godfried Bomans zou ook duide
lijk tol? uiting zijn gekomen in een
ongeveer veertig minuten durende
monoloog die op 1 januari door de
NCRV-televisie zou worden uitgezon
den. Blijkens de titel van het pro
gramma zou Bomans het gehad heb
ben over „Het heimwee van nu naar
vroeger; de tijd waarin wij leven en
de toekomst die wij misschien nog
hebben".
Het programma was bijna rond.
Vandaag, vertelde Wouter van Dieren,
zou de laatste hand eraan gelegd zijn.
In zijn serie interviews, waarin
Johnny Kraaykamp als laatste aan
bod is geweest, zou Bomans begin
februari en begin *hiaart gesproken
hebben met resp. de psychiater Jan
Foudraine en prins Claus.
In zijn nieuwjaarsmonoloog zou
Godfried Bomans onder meer hebben
opgemerkt dat de tijd waarin wij le
ven aan zulke snelle veranderingen
onderhevig is, dat daardoor de „rit
naar de dood" wordt versneld en de
doodsangst toeneemt.
Zelf kende Bomans volgens Wouter
van Dieren geen doodsangst, al was
hij de laatste tijd wel steeds bezig
met het leven na de dood. De oude
rooms-katholieke zekerheid daarom
trent kende hij niet meer; daarom
ook ging Bomans over de hem in
toenemende mate intrigerende vraag
te rade, zoals Van Dieren het uitdruk
te, bij de door hem geïnterviewde
Van Kilsdonk en Kuitert.
Wouter van Dieren, die vier jaar
met Godfried Bomans heeft samen
gewerkt en twee keer per week met
hem optrok, heeft de overleden
schrijver leren kennen als een man
over wie „duizenden misverstanden"
heersten.
Bomans, zei hij gisteren, werd bij
voorbeeld naar zijn mening volstrekt
UTRECHT Een poging het
4*4-jarige meisje Julia van K te ont
voeren uit het huis van haar grootou
ders in Driebergen is gisteren mis
lukt. De auto waarin zij door haar
moeder, een Duitse man en een Duit
se vrouw was meegenomen, werd
vlak voor de Duitse grens bij Zeven
aar aangehouden door enkele motor
rijders van de rijkspolitie.
Het meisje, van wie de ouders in
een echtscheidingsprocedure zijn ver
wikkeld, was door de vader bij diens
ouders ondergebracht.
Woensdagmorgen vervoegden zich
bij de woning van de grootouders de
Duitse man en de Duitse vrouw. Zij
deden het voorkomen of zij namens
een officiële instantie moesten nagaan
of het kind goed was ondergebracht.
Toen echter bleek dat zij het kind
wilden meenemen ontstond tussen de
grootvader en de Duitser een worste
ling, die de grootvader verloor. Daar
op alarmeerde hij direct de politie.
De ontvoerders werden na hun aan
houding voor verhoor overgebracht
naar het politiebureau in Driebergen.
Besluit over vervolging
O O
weigeraars volkstelling
DEN HAAG Vandaag zal het
vervolgingsbeleid inzake volkstelling
weigeraars worden besproken op de
vergadering van de procureurs-gene
raal. De bedoeling is een overzicht te
krijgen van het resultaat van de op
roepen aan de weigeraars, alsnog hun
telling-formulieren in te vullen. Ook
willen de procureurs-generaal een
definitieve beslissing nemen over de
vraag of de weigeraars zullen worden
vervolgd.
ten onrechte verweten toneel te spe
len. Wouter van Dieren: „Dat ver
wijt werd hem gemaakt, omdat zijn
omgeving geen vat op hem .kon krij
gen. Het werd hem ook kwalijk ge
nomen dat hij diepzinnige dingen niet
altijd op een ernstige manier zei."
Op de mensen die met hem werk
ten, aldus Wouter van Dieren had
Godfried Bomans een inspirerende in
vloed. De relatie tussen Bomans en de
NCRV-medewerkers is van begin tot
eind ook steeds bijzonder goed ge
weest.
Van een onzer verslaggever!
RUINEN De voorzitter va
Hartmanstichting, die de bel: !j!
van Nederlandse oud-SS-ers b:
tigt, de 67-jarige veearts H. K ,n
uit Annen, is maandagavond mei Q|
68-jarige vrouw bij een verkr^
geluk in de Drentse plaats Ruil
het leven gekomen. Het ech
Knigge botste met zijn auto oj je
stilstaande Duitse vrachtwagen.
De Hartmanstichting,
naar de drie jaar geleden ovei fy
Amsterdamse oud-SS-er Jan jj(
man, probeerde vorig jaar novi n
tevergeefs een reünie van vrc m
SS-ers en Oostfrontstrijders te
niseren. De bijeenkomst, die in
te zou worden gehouden, gin
door, omdat de plannen ervoo
lekten en grote verontwaardig!
riepen.
COMS gebeurt het dat
men er toe komt, het
spelevaren van de gedach
ten niet woordloos in de
vergetelheid te laten ver
zinken, maar dat men die
ook noteert en als die ge
dachten mooi en teder zijn
ontstaan er gave eenheden
van weldadige warmte.
Als bovendien die gedachten van
leven en liefde getransformeerd zijn
in sprookjes, dan is eenvoudigweg
de weg geopend voor het zomaar
genietend lezen van de avonturen
van al die liefelijke en minder lie
felijke wezens, die nu gestalte heb
ben gekregen.
KirstenEmous heeft in haar
debuut Een bos vol sprookjes
(uitgave J. H. Kok NV, Kampen)
ons vergast op een veertiental dro
merige verhalen van haar lieve
lingswezens, die allen op een ver
rukkelijke manier door een we-
reild maneouvreren, een wereld.
die ondanks alle onbestaanbare i
grediënten toch reëel kan zijn,
wij maar kunnen geloven in de b
tovering van onze' gedachten :D
droomwereld ,waar het leed e
mildheid kristalliseert en de ureti
de duizendvoudig zich uitjubt
tot een grandioze apotheose.
Kortom, het is een heerlijke bu
del voor jong en oud gewo e
den, want het wonder van i uj
sprookjes is een leeftijdloze zal e
Van de belevenissen van Sloej,
het slakje, de lotgevallen van h
sterremannetje, het roepingsbejl
van de vlinder die liedjes kon sp n
len, de lotgevallen van de dicht r
Hodekijn en al die nadere sproo
jes kan men niet genoeg krijgt
het is of ze bij herlezing nog stee
een nieuwe andere glans krijgen, t
Het is een u iterst verzorgd boe 1
werkje geworden, geheel in ove
eenstemming met de fragiele i n
houd. Wie dus nog op zoek
naar een wat verlaat) kerstcadei 0
voor zichzelf of voor anderen a
verzuime niet deze bundel V d
sprookjes van geluk, voortreff g,
lijk geïllustreerd door Karei Linl
aan te schaffen. B
