DORPELINGEN VECHTEN
TEGEN ANNEXATIE
INTER TEST
Van elkaar geknoopte
akens verdwenen in
duisternis en rook
Uniforme verordening
voor brandbeveiliging
ontbreekt nu nog
Naar Alkmaar Nooit
Prachttapijt!
Gedrag in hotel anders dan thuis
Actie van comité
In Nederland
weinig grote
hotelbranden
GOED DAT ER POLITIE IS..?
7
WOENSDAG 29 SEPTEMBER 1971
S-
SE'S
EINDHOVEN De meeste
hotelgasten van het brandende
Eindhovense hotel ,,'t Silveren
Seepaerd" zagen gistermorgen
vroeg nadat zij door explosies
gewekt waren geen enkele uit
weg meer. Een dikke verstikken
de rook dreef hen uit de gangen
naar de ramen en de balkons,
maar ook buiten zagen zij uit
sluitend rook en vuur.
Op goed geluk lieten zij zich aan
lakens naar beneden zakken. Ande
ren sprongen uit het raam. Aan de
voorzijde van het gebouw vielen
mensen dood op straat. Aan de ach
terzijde betekende een lager gelegen
plat dak voor velen de redding. Zij
kwamen er vaak met een sprong van
tien meter hoogte op terecht en moes
ten daar wachten tot zij er met lad
ders. afgehaald werden. Zij konden
niets doen voor de andere nog in rook
en vuur gillende hotelgasten.
Explosies
De Engelse arts Carson uit South
ampton vertelde' gisteren hoe hij
aan lakens uit het braridende gebouw
ontsnapte. Hij werd op de derde ver
dieping gewekt door het geluid van
twee explosies en rinkelend glas. Op
hetzelfde moment kwam een naast
hem slapende collega hard binnen
rennen om hem te wekken. In dikke
rook renden beide mannen naar de
nooduitgang en de brandvrije trap,
maar zij konden de deur niet open
krijgen. (Volgens de Eindhovense
brandweer kon de deur niet op slot
gedaan worden en heeft controle uit
gewezen dat hij nergens door gebar
ricadeerd was).
Het tweetal rende in de rook (die
door brandend plastic en nylon git
zwart was) een kamer aan de achter
zijde van het gebouw binnen. Daar
stonden al acht mensen. Van alle
kanten klonk gegil. Er werd besloten
met aan elkaar geknoopte lakens te
ontsnappen. Twee mensen werd de
angst voor verstikking echter te
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG Er bestaat in
Nederland geen uniforme brand-
jeveiliging voor openbare ge-
jouwen, zoals deze er wel voor
woningen is. De Vereniging van
Nederlandse Gemeenten werkt
il geruime tijd aan het opstellen
van een dergelijke verordening
in de verwachting is dat deze op
7, Dell2eer korte termijn (een maand of
jdrie) aan de gemeenteraden ter
'oedkeuring kan worden toege
zonden.
In de .grote gemeenten is er echter
op het ogenblik al een bijzonder grote
technische en juridische kennis op dit
punt. In Eindhoven kunnen bij de
bouw bindende voorschriften worden
gegeven met het oog op de brandpre-
rentie in openbare gebouwen. Even-
tens is het de gemeentelijke diensten
mogelijk adviezen te geven die ge
woonlijk ook als bindend worden, er
varen. Een moeilijkheid is dat het
"motel 't Silveren Seepaerd in Eindho
ven in verschillende fasen is gebouwd
(1916, verbouwd in 1924, uitbreiding
in 1960) toen de voorschriften minder
I) 544 stringent waren, omdat er uiteraard
ook op dit gebied een ontwikkeling is.
Gedrag
De veiligheidsvoorschriften voor
openbare gebouwen moeten veel
strenger zijn. dan voor woningen, niet
alleen vanwege het feit dat er moest
al meer mensen in dergelijke gebou
wen bijeen zijn, maar ook en dat
is een ervaring van heel wat deskun
digen de mensen zich buitenshuis
anders gedragen dan thuis en daar
door ook meer risico lopen.
Mensen die bijvoorbeeld thuis nooit
een sigaret in bed roken, steken er
met het grootste gemak in een hotel
wel een op. Onzekerheid, eenzaam
heid? Ook trappen en dergelijke
scheppen buitenshuis meer problemen
dan thuis. Mensen, die thuis nooit
struikelen of van de trap vallen, krij
gen in een hotel allerlei kleine onge
lukjes.
Het technisch bureau voor brand
preventie in Baarn (een bureau dat
aanvankelijk is opgericht door de
brandassuradeuren, maar waar op
het ogenblik andere organen, als in
dustrieën en gemeenten mee samen
werken) wilde gisteren geen uit
spraak doen over de vraag of de
brandveiligheid in Nederland in het
algemeen al dan niet te wensen over
laat.
machtig; zij sprongen zó het raam
uit. Dokter Carson heeft hen niet
meer teruggezien. De overgeblevenen
in de kamer knoopten lakens aan el
kaar, hoewel zij er geen idee van
hadden hoeveel meter zij moesten
overbruggen. De lakens verdwenen
naar beneden in diepe rookwolken.
Als eerste
Nadat een Duitse dame niet als
eerste naar tfeneden durfde, ging
dokter Carson. Hij liet zich zakken
tot hij onderaan de lakens in de dik
ke rook hing. Daarna liet hij zich op
goed geluk vallen. Enkele meters la
ger kwam hij op het platte dak te
recht en kon hij de anderen voor de
sprong waarschuwen. Van de tien
mensen die oorspronkelijk in de ho
telkamer waren heeft hij er later ze
ven teruggezien.
Dokter Bougue uit Brives in Zuid-
Frankrijk verbaast zich achteraf over
zijn eigen koelbloedigheid. Hij trok in
de steeds dikker wordende rook in
zijn kamer zijn kleding over zijn py
jama aan, trok zijn sokken en schoe
nen aan, pakte zijn koffer en smeet
die vervolgens op goed geluk van de
tweede etage naar buiten. Daarna
probeerde hij voor zichzelf een uit
weg te ontdekken maar hij zag bui
ten niets dan rook. Evenals dokter
Carson kwam hij via lakens op het
platte dak terecht.
Mevrouw Soon uit Singapore ver
telt dat zij uitsluitend door geluk aan
het vuur ontsnapt is. Zij sliep met
haar man op de eerste verdieping van
het hotel, vlak boven het restaurant
waar de explosie zich voordeed. Op
de gang kwam van een zijde een ver
stikkende dook. Mevrouw Soon rende
met haar man noodgedwongen een
andere kant uit en kwam bij het
brandvrije trappehuis terecht, waar
van de deur dadelijk openging. Bui
ten werden zij door P.T.T.-personeel
opgevangen, dat hen in het aan de
overzijde van het Stationsplein gele
gen postkantoor op verhaal trachtte
te brengen.
De Eindhovenaars die gistermorgen
vroeg bij het brandende hotel kwa
men konden niets doen voor de gil
lende hotelgasten.Ze konden alleen
degenen die uit de brand ontsnapt
waren helpen. Burgemeester ir. H. B.
J. Witte van Eindhoven is vol lof
over het gedrag van het P.T.T.-perso
neel, dat alles deed wat maar moge
lijk was. Gewonde hotelgasten wer
den met als ambulance dienstdoende
elektrische P.T.T.-wagentjes naar het
postkantoor vervoerd.
Ober L. Wijnhoven van het naast
,,'t Silveren Seepaerd" gelegen hotel
„Schimmelpenninck" wist niet wat
hij zag toen hij om half zes vanmor
gen bij zijn werk kwam. Het eerste
wat hem te doen stond was de gasten
in zijn eigen hotel wekken en in pyja
ma de straat opjagen. De deur van
zijn hotel behoefde hij niet meer
open te maken, want die was al inge
trapt door een chauffeur die de hele
buurt alarmeerde, maar machteloos
moest constateren niets te kunnen
doen voor de mensen in ,,'t Silveren
Seepaerd".
Een Zweeds echtpaar met een kind
is na uit het hotel ontsnapt te zijn
dadelijk in paniek in de auto gestapt
en naar het noorden gereden. Toen
zij benzine tankten, deden zij de
pompbediende hun verhaal en die
was -weer zo slim de Eindhovense po
litie op te ïtellen om mee te delen dat
deze mensen de brand overleefd had
den.
De voetballers van het Oostduitse
elftal IHallè Chemie zijn lange tijd op
de vierde verdieping van het hotel
bezig geweest met het redden van
andere ménsen. Zij maakten de han
den los van mensen die aan de raam
kozijnen hingen maar die niet durfden
springen. Een voetballer nam een
vrouw die niet uit het raam durfde
aan de hand en sprong hand in hand
met haar van de vierde verdieping af.
EINDHOVEN Het aan
tal ernstige hotelbranden in
Nederland is uiterst gering.
De laatste jaren he'bben
zich maar twee hotelbran
den voorgedaan, waarbij
doden vielen: in augustus
1970 in het Röósendaalse
hotel Van der Put, waarbij
één persoon om het leven
kwam en in januari 1966 in
het Groningse hotel Koos
Kerstholt, toen eveneens
één hotelgast om het leven
kwam.
Hotelbrandenmet tientallen
doden, zoals die zich in het bui
tenland hebben voorgedaan, heeft
Nederland eigenlijk nooit gekend.
Dat betekent niet dat er in de
Nederlandse hotels nooit branden
zouden zijn 'geweest: die waren
er in ruime mate, maar bijna al
tijd bleef het bij materiële scha
de.
Grote branden, waarbij veel
mensen om het leven kwamen
hebben zich de laatste jaren in
Nederland vooral voorgedaan in
bejaardenhuizen, tehuizen voor
psychiatrische patiënten en pen
sions voor buitenlandse arbei
ders: in januari 1970 brand in het
bejaardentehuis Kraaijbeek in
Driebergen met zeven doden, in
oktober 1970 brand in de psychia
trische inrichting Groot Brons
wijk in Wagenborgen met elf do
den. in december 1970 brand in
een pension voor buitenlandse
arbeiders in Amsterdam, waarbij
negen Marokkanen omkwamen;
februari 1970 brand in drie pavil
joens van de psychiatrische in
richting Huize Mariënkamp in
Rolde met dertien doden en in
februari 1971 brand in het mari-
ne-slaapschip mr. Jan van Els-
hout in Rotterdam met acht do
den.
De grootste hotelbrand na de
oorlog heeft zich op 7 december
1946 voorgedaan, toen 116 mensen
omkwamen bij een brand die het
vijftien verdiepingen tellende ho
tel Winecoff in Atlanta (USA)
verwoestte. In december 1963
kwamen 21 mensen om bij een
brand in het hotel Roosevelt in
Jackson (USA) en in maart 1966
verloren 30 mensen het leven bij
een hotelbrand in Minakami (Ja
pan).
Brandbaar tegen komst Hirohito
door Ton van der Hammen
DEN HAAG Piet Vroegop
is weer thuis in Sint Pancras.
Hij hééft een leger op de been
gekregen en zo niet zijn duizen
den, dan toch zijn honderden
verslagen. Tot aan de poorten
van 's lands vergaderzaal drong
hij met ze door. Onder een aan
moedigende najaarszon rukte hij
gistermiddag met ruim achthon
derd Pancrassers en Koedijkers
op naar het Binnenhof. Thema:
Nooit bij Alkmaar.
Trekkers met opleggers, waarop
kippen, konijnen. Zwaaiende en toe
terende kinderen. Andere wagens met
vruchten des lands, kool, prei en an
dere groentesoorten. Verder: pony's,
geiten, paarden. Daartussen, in orde
lijke, eindeloos lijkende rijen, al die
Noordhollandse plattelanders, van
leerplichtigen tot AOW-ers.
Strijdliederen, melodiek geleend
van de watergeuzen voor Den Briel,
■door een dorpspoëet geactualiseerd
tot „Bij Alkmaar, bij Alkmaar, wij
willen het niet". Yells, in fel staccato:
„Als één man pleiten wij, Kamerle
den ladt ons vrij". Spandoeken in
bonte warreling. Louter gepenseeld:
klauwende huizenmonsters, die groe
ne, met koeien en ander vee gestof
feerde weilanden verslinden, of voor
zien van krom Nederlandse rijmela
rij. Daarvan deze twee bloempjes:
„Na de annexatie leg ik in de goot en
gaan me trekkers voor de schroot",
„Wat er in <le Daalmeer groeid is heel
Europa met gemoeid".
Bloemenhulde
Maar de geest was vaardig. Een
maal op het Binnenhof, werd Kamer
voorzitter Van Thiel naar buiten ge
lokt om van een jonge paardrijdster
een bloemenhulde (dat nog wel) en
een petitie in ontvangst te nemen.
„Getekend", aldus een schallende
Vroegop, „door 99,7 procent van onze
bevolking. En, meneer de voorzitter,
we rekenen erop, dat u ons die be
tonnen huizenmonsters bespaart.
Want het gaat om ons goede leven,
ons welzijn".
De heer Van Thiel reflecteerde met
vaderlijke, begrijpende woorden:
„Geweldig, zoals u ons uw gevoelen
weet over te brengen. Maar u weet
(natuurlijk) wel, dat de Kamer met
de regering verschillende belangen
moet afwegen. Misschien moeten we
er met z'n allen een nachtje over sla
pen
Maanden van hun tijd hebben Piet
Vroegop en de zijnen, werkers van
„het comité tot behoud van de zelf
standigheid van Sint Pancras en Koe
dijk" er voor over gehad om te vech
ten voor het plattelandskarakter van
hun gemeenten. Ze redeneren: Alk
maar moet uitbreiden, best. Maar
waarom niet in zuidelijke richting,
waar ook overvloed aan ruimte is en
bovendien steviger grond om huizen
op te zetten? Moeten die huizenblok
ken in vele slagorden ons gaan over
woekeren? Nooit!
Voortdurend hebben vooral Pan
crassers op dit aambeeld gehamerd.
Maar de strijdlust verslapte, toen de
ambtelijke „voortgang" een soort af
mattingsoorlog inluidde, die nu al tien
jaar duurt. Bijna hadden de dorpe
lingen het moede hoofd in de schoot
gelegd, toen Piet Vroegop ertussen
sprong. Hij liet zijn schoenenhandel,
die hij overwegend via de markt
kraam (ze kennen me in heel Neder-
Piet Vroegop houdt zijn speech te
gen Kamervoorzitter mr. F. J. F. M.
van Thiel, die de petitie en de bloe
menhulde van de Noordhollandse
plantenhouders juist in ontvangst
heeft genomen.
land) bedrijft dan maar schieten om,
nu de eindbeslissing in het zicht
komt, vooral de Pancrassers met
nieuwe strijdlust en fris élan te be
zielen. Iets, waarmee „generaal"
Vroegop geen moeite had, want hij is
een welbespraakt, geëmotioneerd
mens, dat de zaak waar het om gaat
zwart-wit kan schetsen. Een man,
„die wil vechten tot de laatste drup
pel bloed", zich spiegelend aan Wil
lem van Oranje en zich presenterend
als een soort vader der dorpelingen.
Sterker nog zijn strijdlust, die zo
aanstekelijk bleek te werken, is voor
hem kort en goed geloofszaak. „Ik
geloof nooit dat God bij ons een So
dom en Gomorra wil. Als Zijn schep
selen wens ik en wensen velen met
mij niet te worden weggedrukt door
betonnen konijnenhokken, zoals in de
Bijlmer. Voor mij is het dus bittere
ernst en geen folklore", zegt hij. „Ik
bid elke dag voor het behoud van
onze eigenheid in deze dorpen, die we
lééfbaar willen houden. Ja, zo eentje
ben ik er. Eentje, die nog in een op
dracht gelooft en voor recht wil
vechten".
Fijn om over de vloer te hebben.
5 jaar slijtage garantie
(Wyers staat er achter)
Wel is het bureau van oordeel, dat
men in hotels ver moét gaap met het
treffen van veiligheidsvoorzieningen,
ook al omdat de aankleding van ho
tels dikwijls het brandgevaar ver
hoogt. Om het gezellig te maken
wordt dikwijls sfeerverhogende aan
kleding aan gebracht. De hierbij ge
bruikte materialen zijn vaak brand
baar.
De elektrische installatie van een
hotel wordt wel eens op onverant
woordelijke wijze uitgebreid. Er zijn
in hotels bovendien ruimten met ver
hoogd brandgevaar, zbals de keuken,
waar ook niet iedereen in alle opzich
ten bedacht is op het voorkomen van
brandgevaar. Het komt bijvoorbeeld
voor, dat afzuigkanalen voor rook
niet van onbrandbaar materiaal zijn
vervaardigd; omstandigheden die in
dit Eindhovense geval allemaal nog
uitgezocht moeten worden.
Wensen van het Baarnse bureau
inzake een grotere brandveiligheid
van hotels houden o.a. in, dat er reeds
bij de bouw van het hotel geen
brandbare materialen worden ge
bruikt. Er moeten in het gebouw vol
doende blusmiddelen aanwezig zijn,
de gasten moeten een instructie heb
ben, zodat zij weten hoe zij zich moe
ten gedragen als er brand uitbreekt;
er moeten brandmelders zijn en liefst
zou men zien, dat de hotels van
sprinklerinstallaties werden voorzien.
Aan preventieve maatregelen moet
natuurlijk vooral veel aandacht wor
den besteeg bij hotels, die in oudere
gebouwen zijn gevestigd. Deze gebou
wen zijn namelijk veelal neergezet in
een tijd, dat er nog niet zo aan
brandpreventie werd gedacht.
AMSTERDAM Het Actie-comité
„Pearl Harbour", dat zich verzet te
gen de komst van de Japanse keizer
in Nederland, roept Nederlanders op
hun koninklijke onderscheiding aan
getekend terug te zenden naar paleis
Soestdijk. Voorts wordt gevraagd een
tulpenbol of een schijf suikerbiet te
zenden naar de kok van Soestdijk,
dan wel naar de keuken van het Ja
panse Okurahotel in Amsterdam. Het
Aktie-comité, dat in Aalsmeer is ge
vestigd, stelt de keizer verantwoor
delijk voor de moord op duizenden
Nederlanders. Er worden meer pro
testacties aangekondigd.
Foto's
Razend was ik! Driemaal in
twintig minuten hielden ze mij
aan: papieren zien!
Maar de volgende morgen
om acht uur hoorde ik in het
nieuws, dat de politie jacht had
gemaakt op een man, die een
oude.alleenwonende boer voor
diens spaargeld de hersens
had ingeslagen.
En ze hadden de dader nog
te pakken gekregen óók!
Daarom zat de „generaal" de afge
lopen weken bijna continu in zijn
kantoortje en heeft hij voor honder
den guldens „vertelefoneerd" om te
lobbyen. Vooral onder parlementa
riërs, die hij maandag nog in alfabe
tische volgorde heeft zitten afbellen,
terwijl fotogezichten aan de wand:
van Billy Graham, van Johan Maas-
bach. van zijn dochter (werkt ver
kondigend in Zuid-Amerika) al deze
activiteiten goedkeurend leken gade
te slaan.
Thema van z'n betoog: dat er sa
menvoeging van gemeenten moet ko
men, alia. Maar dan liever met een
plattelandsgemeente, zoals Langen-
dijk. We leven hier toch mooi? Waar
om moet dat allemaal geofferd wor
den? Eerst denken, dan doen.
Woorden die er in elk geval bij de
dorpsgenoten zijn ingegaan, al zijn ze
het waarschijnlijk niet voor 99,7
procent met de hele Vroegop-motive-
ring eens. Vandaar dus die manifes
tatie van dorpsverbondenheid giste
ren: vijftien- afgeladen bussen uit
Sint Pancras, dat is bijna eenderde
deel van de bevolking, die het werk
het werk lieten en zes gulden offer
den om erbij te kunnen zijn.
Met busje tegen boom
MAARN De 49-jarige W. Vooys
uit Zeist, is gistermiddag met een
busje op de Maarnsegrintweg in
Maarn over de kop geslagen en tegen
een boom gebotst. Hij was op slag
dood.
Hotelgasten moesten springen: hoeveel meter
