IET EINDE VAN GEORGE JACKSON,
EEN ZWARTE REVOLUTIONAIR
I-commentaar
Kader NOS contra
beleidsstructuur
3?
Onderscheiding
voor Dimitri
Frenkel Frank
VVDM-blad
verboden
ZATERDAG 4 SEPTEMBER 1971
George Jackson is dood. De cipiers van de Amerikaanse
an Quentingevangenis aarzelen niet. In een zee van ko
els vanuit een van de wachttorens van de beruchte gevan-
enis van Californië eindigde zijn wanhopige sprint naar
ie vrijheid.
LAIs ik hier ooit levend vandaan kom, laat ik niets achter"
Jchreef de zwarte revolutionair een paar jaar geleden in
-- grauwe cel. 'Ze kunnen me nooit tot de gebroken men-
rekenen, maar ik kan ook niet zeggen dat ik normaal
Ik ben te vaak kwaad geweest. Ik ben te vaak voorge-
igen en beledigd. Ze hebben me over de grens geduwd,
Door Jelte Rep
vanwaar geen terugkeer meer mogelijk is. Ik weet dat ze
niet tevreden zullen zijn voordat ze me geheel uit mijn
bestaan verdreven hebben. Ik ben het slachtoffer geweest
van zovele racistische aanvallen, dat ik mij nooit meer kan
ontspannen. Ik kan nog wel soms glimlachen, maar tegen
de tijd dat dit voorbij is, zal ik wellicht geen aardig friens
meer zijn. Ik heb juist mijn 77-ste sigaret op deze 21-uur
tellende dag opgestoken. Ik ga voor twee, drie uur even
rusten. Misschien val ik in slaap.
Veel liefs uit Dachau.
Wge Jackson was nog maar 29
r, toen hij gedood werd, maar
rkelijk geleefd heeft hij maar wei-
je jaren. Als kind droomde hij zijn
te dromen in de hel van het ghet-
Superman was toen verscheidene
en oud. Ik vereenzelvigde mij niet
rkelijk met hem, maar ik ontwik
te een vast vermoeden, dat ik een
lernikker zou worden (23 jaar mijn
vooruit). Ik bond een tafelkleed
mijn nek, klom op het dak, en zou
anks de tranen van mijn zuster
dood in gesprongen zijn, daar be
en tussen de vuilnisbakken, als ze
niet gegrepen had, met tafelkleed
al'.
wereld was geheel zwart en
>ker. waren even zeldzaam als
rsmannetjes'Het was een trau-
lische gebeurtenis toen ik blanke
ideren op de kleuterschool zag. ik
iet enkelen tevoren gezien hebben
ijdschriften of boeken, maar nooit
levende lijve. Ik liep naar een
mke toe, bevoelde zijn haar, streek
ir ,zijn wang. Hij sloeg op mijn
fd met een baseball-knuppel'.
maar vijftien jaar oud was Ge-
toen hij in de gevangenis be
ide: de Californische Jeugdgevan-
van Paso Robles. Dit was het
iolg van een 'poging tot beroving'
een supermarket en van het he-
van een motorfiets. George wist
iter niet, dat de motor gestolen
toen hij hem kocht, maar dat
ument hield geen stand. 'Ik ging
Paso Robles. In het allereerste
i was het alsof ik stierf. Gevan
genomen worden was een van
grootste angsten. Misschien is
aangeboren. Het is datgene,
rvoor ik mijn gehele leven op de
ben. Toen het me gebeurde
ik vijftien jaar oud en nog niet
teat plotselinge veranderingen tc
i te komen'.
rt nadat hij weer op vrije voeten
werd hij beschuldigd van het
oven van een pompstation in Cali-
een aanklacht die volgens
kson niet waar was. Maar hij was
irt en al eerder in aanraking ge-
:st met de justitie en wie zou hem
)ven. Tk accepteerde een compro-
Ik stemde toe te bekennen en
kantongerecht geld te besparen in
voor een lichte gevangenisstraf,
bekende, maar toen de .uitspraak
'lm gooiden ze me in de gevange
met minimaal één jaar ^n maxi
maal levenslang. Dat was in 1960. Ik
was achttien jaar oud. Ik ben er
sindsdien niet meer uit geweest. Ik
ontmoette Marx, Lenin, Trotski, En
gels en Mao, toen ik in de gevangenis
belandde'.
De Soledad-gevangenis van Califor
nia werd de revolutionaire leerschool
voor George Jackson. Met weinig
slaap (meestal drie uur) en veel siga
retten (drie tot vier pakjes) en veel
boeken ontwikkelde hij zich tot wat
progressieve Amerikanen %en 'revolu
tionair' noemen, maar wat de blan
ke gevangeniscipiers als 'herrieschop
pers' beschouwen. Een ware rassen-
corlog woedde in de Soledad-gevan
genis met vechtpartijen en doden tus
sen zwart en blank, aangemoedigd
door de blanke cipiers.
Een van die gevechten vond plaats op
13 januari 1969, toen zwart en blank
werden gelucht op een nieuw terrein
gevangenisradio, werd een blanke ci
pier doodgeslagen. Alle gevangenen
in de vleugel, waar de moord gebeur
de, werden in afzondering geplaatst
en drie dagen later werden drie ge
vangenen, Fleeta Drumgo, John Clut-
chette en George Jackson, beschul
digd van de moord.
Maar steeds meer won de mening
terrein, dat de drie geselecteerd wa
ren, vanwege hun reputatie als zijnde
„herrieschoppers" en dat er geen ma
teriaal was om hen van moord te be
schuldigen.
Tijdens het voorgerechtelijk onder
zoek werden twee zittingen gehouden,
zonder dat de families van de drie op
de hoogte waren van de beschuldi
ging. Het drietal werd als ultra-ge
vaarlijk behandeld. Onder strenge
veiligheidsmaatregelen, geboeid en
geketend als slaven, werden zij naar
en van het gerechtsgebouw vervoerd.
Voor een derde zitting zou plaats vin
den, slaagde Cluchette erin een brief
je naar zijn moeder te smokkelen. Dit
SOS aan de buitenwereld werd het
■pnt<
en nadat ze zorgvuldig waren gefouil
leerd op wapens. Binnen een paar
minuten brak de strijd los en wat er
daarna gebeurde is nog nooit opge
lost. Volgens de gevangenen begon
een var. de bewakers in de wachtto
rs ns, zonder waarschuwing vooraf,
systematisch op de zwarte gedeti
neerden te schieten.
Vier schoten werden gelost en drie
zwarten werden gedood, terwijl één
blanke gewond raakte. Eén zwarte
gevangene bloedde dood op het rauwe
asfalt toen geweigerd werd hem naar
het hospitaal over te brengen. Drie
dagen later oordeelde eei) grand jury,
dat de bewaker in de wachttoren had
gehandeld uit gerechtvaardigde zelf
verdediging. Een half uur, nadat dit
nieuws bekend was gemaakt via de
begin van één van de opvallendste
verdedigingsacties uit de Amerikaan
se geschiedenis. Want het nieuws be
reikte ook Huey P. Newton, de op
richter van de Amerikaanse Zwarte
Panter-partij, die ondanks zijn ge
vangenschap de reputatie van George
Jackson vernomen had. Vanuit zijn
cel schreef de Panter: „George Jack
son is een levende legende in het ge
hele gevangenissysteem. Iedere ge
vangene met wie ik gesproken heb.
iedere veroordeelde die enige tijd
heeft doorgebracht in Californische
gevangenissen, weet van George en
heeft hoge achting voor hem Zelfs
enkelen van de blanke „racistische"
gedetineerdeh hebben respect voor
hem omdat zij hem zien als een man,
die totaal oprecht is. Hij weigert
George.
ieder compromis om persoonlijke pri
vileges te verkrijgen. George is een
ware revolutionair."
Al spoedig werd de zaak tegen de
drie gevangenen bekend in radicale
kringen. De moeder en de jonge broer
van George Jackson kregen in hun
pogingen om geld in te zamelen voor
de drie „Soledad-brothers" al spoedig
steun van vele mensen, onder wie de
zwarte lectrix aan de Universiteit
van Californië, Angela Davis. De
zaak werd nog befaamder, toen de
talloze brieven, die George Jackson
vanuit zijn cel geschreven had, uitge
geven werden in een pocketboek on
der de naam „Soledad-Brother". Op
ontroerende wijze getuigt het boek
van de dwangbuis, die de gevangenis
is voor de zwarte, en van de transfor
matie die George Jackson onderging.
Huey Newton, die toen al lichtelijk
geirriteerd was door het optreden van
mede-Panter Eldridge Cleaver, riep
Jackson uit tot „de grootste schrijver
van ons allen", en andere minder be
vooroordeelde critici noemden het
boek „het belangrijkste van een
zwarte auteur sinds de autobiografie
van Malcolm X". Evdnals Malcolm X
en Eldridge Cleaver had 'George
Jackson bi tere kritiek op de behan
deling van de zwarten door blank
Amerika.
Hij beschouwde zich zelf als een poli
tieke gevangene. ..Ik kan mijn be
wustwording niet verloochenen", zo
schreef hij zijn vader. „Als ik mijn
stappen nu zou veranderen, zou ik
mijzelf altijd haten. Ik zou oud wor
den met het gevoel, dat ik gefaald
had bij het uitvoeren van mijn plicht,
die de onze is zodra we ons bewust
geworden zijn. Ik zou sterven zoals
de meeste zwarten gedurende de paar
laatste eeuwen, zonder geleefd ts
hebben."
De revolutionaire boodschap in
George's brieven vatte vlam in de
geest van zijn jongere broer Jona
than, die, tezamen met Angela Davis,
ijverde voor gerechtigheid voor de
Soledad-broeders. Teneinde de ge
rechtigheid een handje te helpen ver
scheen hij een jaar geleden, 7 augus
tus 1970 in de rechtzaal van San Ra
fael, met een aantal vuurwapens, die
zijn argumenten kracht moesten bij
zetten. „OK. heren, ik neem nu het
commando over", zei de jonge Jona
than kalm en met drie gevangenen
plus de rechter en een aantal juryle
den als gijzelaars stapte hij naar bui
ten. Het was zijn bedoeling (zo bleek
later) om op spectaculaire wijze aan
dacht te schenken aan het lot van de
Soledad-broeders.
Gevangenisbewakers hebben echter
him instructies: een gijzelaar is een
dode, dus doe geen moeite hun leven
te sparen, maar voorkom ontsnappin
gen, hoe dan ook. In een regen van
kogels eindigde de mars naar de vrij
heid. Twee gevangenen, de rechter en
Jonathan Jackson kwamen om het le
ven. De derde gevangene, Ruchel]
Magee, overleefde het en zou later,
tezamen met de mogelijke handlang
ster Angela Davis, terecht moeten
staan voor de uitbraakpoging.
De moed van de 17-jarige Jonathan
verbaasde de linkse gemeenschap.
„Hij behoorde mijn opvolger te zijn",
riep Huey Newton uit en zijn Zwarte
Panters gaven Jonathans begrafenis
een uitdagend karakter Twee dagen
na Jonathans dood schreef George
aan een van zijn advocaten: „Onze
jaartelling moet beginnen bij de dag
van de dood van het man-kind. Man
kind, zwart man-kind met een auto
matisch geweer in zijn handen, hij
was voor een ogenblik vrij. Ik denk
dat dat meer is dan de meesten van
ons kunnen verwachten. Ik zou wil
len dat de mensen zich afvroegen
welke krachten hem vormden, ver
schrikkelijk, vindingrijk, koud, kalm,
man-kind, moed in de ene hand, de
mitrailleur in de andere.
Lees al de brieven die ik je zond
na. Alle zinnen die suggereren dat
Georgia (zijn moeder) iets minder is
dan een perfecte moeder van een re
volutionair moeten verwijderd wor
den. Doe het onmiddellijk. Ik wil niet
dat iemand haar zo verkeerd begre
pen heeft, als ik heb gedaan. Ze liet
geen traan. Zij is, net als ik, bijzon
der trots. Zij zag twee dingen in zijn
woede: liefde en trouw. Ik kan niet
verder schrijven. Het zou een liefdes
verhaal worden over de slechtste
broeder, die de wereld het voorrecht
had te ontmoeten en het is geen
cliché of gewoonte, dat ik zeg: ik be
minde hem. Koud en kalm evenwel.
OK. heren, ik neem nu het comman
do over. Revolutie."
Jonathan had één fout gemaakt, zo
gaf George later toe. Hij had enige
menselijkheid van de bewakers ver
wacht. Hij had verwacht dat zij res
pect zou hebben voor het leven
van de rechter en de juryleden.
Slechts één ding geldt voor hen: ont
snappingen van gevangenen moeten
hoe dan ook voorkomen worden.
Maar waarom geloofde George dan
toch in de mogelijkheid van een ge
slaagde ontsnappingspoging? Geloof
de hij werkelijk dat al dat bloedver
gieten die korte teug vrijheid waard
was? Het antwoord zullen we nooit
weten, want George Jackson was één
van de zes slachtoffers, die vielen in
het bloedigste incident in de bloedige
geschiedenis van de San Quentin-ge-
vangenis. Hij moet tot wanhoop ge
dreven zijn. „Gevangen genomen
worden en gevangen zijn is hetgeen
in iemands leven de dood het
meest benadert", schreef George ruim
een jaar geleden.
En enkele dagen later schreef hij:
„Ik geloof niet dat we ons langer
vriendelijkheid kunnen permitteren.
Het laatste restant van onze bescher
ming begint te eroderen. We zullen
op geen enkele wijze weten wanneer
onze laatste rechten ons afgenomen
worden. We zullen het alleen weten
als ze op ons beginnen te schieten."
Zover wilde George Jackson het
niet laten komen. Even waardig en
kalm als zijn broer, het man-kind,
wilde hij de vrijheid binnen stappen
Waarschijnlijk ih gezelschap van an
dere, als cipiers vermomde gevange
nen. Maar het in zijn hoge Afro-kap-
sel verborgen vuurwapen werd al
ontdekt, toen hij na de terugkeer uit
de bezoekerskamer werd gefouilleerd
door een bewaker. „Dit is het",
schreeuwde George, terwijl hij het
wapen trok. Tezamen met een tweede
bewaker, die was komen binnen
stormen. werden de cipiers naar de
cellen van de „zware jongens" geleid,
waar ze van hun uniformen werden
ontdaan door 27 gevangenen, wier
cellen geopend werden. Onder hen
bevonden zich de twee andere Sole
dad-broeders en Ruchell Magee, die
opnieuw voor korte tijd aan de vrij
heid mocht ruiken.
De twee tewakers werden samen
met twee blanke „collaborateurs" ge
nadeloos afgemaakt. Met een aan een
tandenborstel bevestigd scheermes
werden hun kelen doorgesneden. Een
derde bewaker kwam binnen, werd
onmiddellijk overweldigd door de ge
vangenen en doodgeschoten. De ge
vangenen moeten gehandeld hebben
in een blinde haat. Een cipier, die het
schot hoorde, sloeg alarm, en dat
beëindigde voortijdig de ontsnapping.
George Jackson rende voor zijn le-
ven, maar het automatische geweer
vanuit de wachttoren was sneller.
Vervelend
let vervelende van de t.v.-avond
gister was, dat de extra-afleve-
die Hier en Nu ons beloofde over
affaire rond het Kosmokomplot te
begon om nog te worden gezien,
was bijzonder onaangenaam om-
we een goede kans moesten mis-
om de EO en de NCRV met el
ft te vergelijken. De EO begon na-
jijk een nieuwe rubriek waarin als
het. goed hebben begrepen theolo-
en maatschappelijk gebeuren met
aar in verband zullen worden ge-
cht. Ds. Glashouwer opende de ru
ik en bracht Kosmokomplot ter
ake. Er was een krantekop te zien
arin deze manifestatie anti-
istelijk werd genoemd. En verder
naar voren dat de spreker an-
wnmunistisch was. Bij zoveel ver
van anti's kon het haast niet
Iers of er was sprake van poneren
veroordelen en dat klopte dan ook
I- Van NCRV-kant werd daar te-
iover gesteld dat er (in ons geval,
wij waren gehandicapt) althans
discussie in het vooruitzicht werd
teld.
lenk Molenberg presenteerde Zo-
Wr een Zomeravond.- Hij kwam
n-r voren als een door de t.v. gete
ld persoon, dat wil zeggen dat het
cl die seizoenen pret die hij ons
It verschaft volstrekt onmogelijk
KWorden non iets serieus van hem
accepteren. Het abortus-onderwerp
daarvan een voorbeeld. Als je je
likendheid dankt aan spelletjes
improviseren en op andere
•en regelmatig koddig bent ge
it, dan is het blijkbaar niet goed
elijk nog buiten die oevers te tre-
Alhoewel, de een kan het beter
de ander. Berend Boudewijn
d daar toch minder last van heb-
en Godfried Bomans ook. Molen-
had het in ieder geval wel. Ge-
(i9 was hij erg charmant als hij
«en zijn genre bleef.
C. J. C.
Premier Suriname
contra vakbonden
Van een verslaggever
'ARAMARIBO De Surinaamse
"ter Sedney heeft in een toe-
tak voor radio en televisie de vier
i dai
M inert
Surinaamse vakcentrales ervan be
schuldigd zich ondemocratisch te ge
dragen wanneer zij door een protest
staking willen bereiken dat de rege
ring gewijzigd wordt.
De algemene staking moet maandag
beginnen. De vakcentrales vinden dat
enkele ministers niet thuishoren in de
regering. Zij noemden vorige week de
namen van minister van economische
zaken Rens en minister van financiën
H. Radhakishun.
In het Rotterdamse Hofplein-
theater gaat vandaag "Wachten
tot het donker is" in première.
Luc Lutz regisseert deze thril
ler van Frederik Knott in de ver
taling van Caro van Eyck. Hier
zien we in een minder tedere
scène Jan Blaaser en Simone
Rooskens.
HILVERSUM De midden-
kader-chefs van de NOS zijn het
er unaniem over eens dat het om
roepbestel een politiek compro
mis is, dat in de praktijk een on
werkbare organisatievorm heeft
voortgebracht. Het NOS-bestuur
wordt door de chefs gezien als
„onmachtig om als een enigszins
samenhangend direktieteam een
gezamenlijk beleid op te stellen".
De middenkader-chefs van de NOS
hebben de afgelopen jaren deelge
nomen aan kursussen van het vor
mingscentrum Kerk en Wereld in
Driebergen. Wat zij in die periode
naar voren brachten aan kritiek is
samengebracht in een rapport, dat
werd opgesteld door de heer G. J.
M. van Zutphen. Volgens het rapport
hebben de kursisten zich onverbloemd
uitgesproken over de spanningen, on
enigheden, onverzoenlijke belangen
tegenstellingen en het daaruit voort
komende partijdige en/of tegenstrij
dige gedrag van top-functionarissen.
'Er zijn uitspraken gekomen als:
ondanks de leiding gaan de uitzen
dingen door, er wordt roofbouw ge
pleegd op onze goodwill. Het is ge
makkelijk dit soort uitspraken als
overdreven van de hand te wijzen.
Maar ze zijn met een te grote een
stemmigheid op tafel gelegd om niet
als teken aan de wand ernstig ge
nomen te worden', aldus de nota. De
stijl van leidinggeven is door de NOS-
kursisten als 'autoritair' omschreven.
Autoritair zoals de typische pionier
dat is: teveel zelf in handen houden,
bemoeienis met geringe zaken, wei
nig gevoelig voor adviezen, zeker in
die zin dat je nooit zeker weet wat
ermee gedaan wordt, onmacht tot
echte delegatie. Deze verschijnselen
zijn voor de mensen van vandaag
nog wel te plaatsen als ze gepaard
gaan met bekwaamheid, maar helaas
zien de kursisten die lang niet in
alle hoge functionarissen aanwezig,
zo zegt het rapport. De kursisten (in
totaal tweehonderd) klagen niet al
leen over het onvermogen bij de
leiding om taken uit handen te ge
ven, maar ook over het ontbreken
van regelmatig werkoverleg. De ver
gaderingen die er dan wel zijn wor
den over het algemeen negatief
beoordeeld (overladen agenda, onvol
doende informatie, overmachtige lei
ding, punten er op het laatste moment
doorheen jagen).
De personeelscommissaris van de
NOS. de heer K. de WUde heeft in
het personeelsblad van de NOS be
twijfeld of het rapport inderdaad de
mening weergeeft van het midden
kader van de NOS. Hij noemde het
rapport volstrekt ongenuanceerd als
het gaat om punten die betrekking
hebben op de uitvoering van de om
roepwet. Hij zei teleurgesteld te zijn
door de eenzijdigheid van het rap
port. 'Ik zou direkt opstappen als het
hier onwerkbaar zou zijn', zei hij.
AMSTERDAM Dimitri Frenkel
Frank zal vanmiddag een beeldje in
ontvangst nemen dat hem is toege
kend door de leerlingen van de klein-
kunst-akademie die dit jaar eindexa
men hebben gedaan. Ze hebben het
dit jaar toegewezen aan het team van
het tv-programma Hadimassa (VA
RA). Het beeldje is eigenlijk bestemd
voor de beste leerling, maar het is
een gewoonte geworden dat de leer
lingen de onderscheiding doorgeven
aan een of meer personen die zich
bijzonder verdienstelijk hebben ge
maakt voor de kleinkunst. Annie M.
G. Schmidt en Harry Bannink kregen
vorige jaren een beeldje
DEN HAAG De toelatingsgrens
voor de ziekenfondsverzekering voor
bejaarden zal met terugwerkende
kracht per 1 augustus worden opge
trokken tot een jaarinkomen van
ƒ11.877. Deze maatregel is een gevolg
van de verhoging van de aow-uitke-
ringen. Een ander gevolg van de ho
gere aow-uitkeringen is de optrek
king van de inkomensgrenzen van de
verschillende premie-klassen. die
voor het bejaardenziekenfonds gel
den.
Klakkeloos napraten
In de kritiek die prof. Van Hulst
op Zuid-Afrika heeft komen nogal
wat stereotypen voor, d.w.z. be
schuldigingen die klakkeloos her
haald worden ook al zijn ze hon
derd maal weerlegd. Mag ik één
voorbeeld noemen? Hij komt (al
weer) met het argument, dat
slechts 13 procent van de grond aan
de gekleurde bevolking is toegewe
zen hoewel zij 70 procent van de
totale bevolking uitmaakt. De rest,
87 procent dus, is in handen van de
onderdrukkende blanken.
Prof. Van Hulst herhaalt hier
klakkeloos een van de beschuldi
gingen die in 1969 werden genoemd
door het (in Zambia zetelende) Ak-
tie Komité Zuidelijk Afrika. De be
handeling van deze kwestie beslaat
twee bladzijden in het boek „Twee
petities 94 tegen 940" waarvan
dcN.Z.A.W. (Diedenweg 57, Wage-
ningen) wellicht nog een ex. over
heeft voor belangstellende lezers.
In dat boekje wordt op de blz
27-28 de kwestie behandeld en ik
licht er alleen de kern uit. Van
Hulst ziet het feit over het hoofd,
dat een groot deel van Zuid-Afrika
uit woestijnen, bergen, steppen e a
onbebouwbaar land bestaat. Men
kan net zo goed zeggen, dat 75 pro
cent van alle bruikbare landbouw
grond in de Bantoegebieden ligt.
Dit gebied wordt dan nog maar
nauwelijks voor 10 procent door de
Bantoes benut!
Ik acht dit een klassiek voorbeeld
van het gedachteloos napraten van
door anderen al eerder geuite be
schuldigingen. Van een hoogleraar
mag men verwachten, dat hij de
literatuur kent over hc-t onderwerp
dat hij behandelt. Dit blijkt niet
het geval te zijn bij prof. Van
Hulst. Ik concludeer op mijn
beurt, dal hij wél heel vlug is met
het opplakken van het etiket „on
christelijk" op een samenleving die
hij niet begrijpt, maar' zeer traag in
het bestuderen van feiten die niet
bij zijn theorie passen.
Overigens ben ik ervan over
tuigd, dat in de maatschappij vorm
Van een verslaggever
UTRECHT Een voorlopig ver
spreidingsverbod is door de plaats
vervangend commandant van de Ju
liana van Stolberg-kazerne in Amers
foort opgelegd voor het afdelingsblad
van de Vereniging voor dienstplichti
ge militairen (WDM). Het voorlopig
verspreidingsverbod kan door de lec-
tuurcommissie van het ministerie van
defensie in een definitief verbod wor
den omgezet, waarna de redactie voor
de krijgsraad moet verschijnen.
De plaatsvervangend commandant,
overste Van Emmerik, heeft het
hoofdbestuur van de WDM meege
deeld dat de „algemene strekking"
van het desbetreffende nummer hem
tot deze maatregel heeft doen beslui
ten.
Het WDM-bestuur weet niet pre
cies waarop dit zou kunnen slaan. Er
is geen sprake van ondermijning van
de krijgsmacht of iets dergelijks.
Nergens in het blad wordt opgeroe
pen tot het deelnemen aan acties of
stakingen. Wel worden wat opmer
kingen gemaakt over het kader en de
democratie in de kazernes, die vol
gens het hoofdbestuur misschien „wat
iactischer" geformuleerd hadden
kunnen worden.
die prof. Van Hulst nastreeft, juist
de gekleurde bevolking van Zuid-
Afrika in korte tijd tot volledige
verpaupering en uitbuiting zou ver
vallen. Wie mij een recept aan de
hand kan doen om dat te voorko
men gelieve dat te doen. Op deze
vraag heb ik echter nog nooit een
zinvol antwoord gekregen.
Alphen a.d. Rijn
W. Boshuis
Prof. Verkuyl (2)
Naar aanleiding van het ingezon
den stuk prof. Verkuyl en de hetze,
wil ik de professor even in herin
nering brengen dat hij tijdens een
spreekbeurt in de Ger. Juliana
Kerk te Schiedam heeft gezegd
„dat we blij ^moesten zijn dat er
een Soekamo na de Japanse bezet
ting was gekomen". Wanneer gaat
de Zeer Geleerde Heer met pen
sioen?
Schiedam W. Kunst
