NEWCOMBE REDT
PROFGROEP
Stan Smith in
vijf sets neer
Geen
vrede
California Stags g
winnaar honkbalweek
MAANDAG 5 JULI 19)
4=
Trots toont John Newcombe de
beker nadat hij Stan Smith in de
Wimbledonfinale verslagen heeft.
Bill Mills van de California Stags
scoort met een buiklanding het
achtste en laatste punt voor de
Stags in de finale-ontmoeting van
de Haarlemse Honkbalweek tegen
de Grand Rapids Sullivans. De Stage
wonnen de finale en daarmee de
Honkbalweek.
In de finalepoule heeft Nederland
zoals verwacht twee nederlagen moe
ten incasseren. Verloor het zaterdag
met 10-3 teleurstellend van de Sulli
vans. zondat werd het op de valreep
met 10 door het sterke Detroit ITM
verslagen. Tegen de Sullivans stond
de Nederlandse formatie in de vijfde
inning nog met 32 voor toen èen
vermoeide Beidschat op de plaat
ruimte moest maken voor drie colle
ga's die de voorsprong moesten prijs
geven. In de wedstrijd Detroit-Neder-
land ondervond Larry Weis ongeloof
lijke tegenstand van een fanatiek Ne
derlands team Tot de laatste minuut
bleef het 00 toen Pratt met een so
lo-homerun de schamele winst voor
Detroit het gezicht redde. In deze
wedstrijd excelleerde Beenders voor
Nederland.
Wie verwacht had dat het Neder
lands negental in de zesde Haarlemse
honkbalweek in de prijzen zou ko
men, moet met een allerlaatste plaats
(vijfde in de voorronde en vierde in
de finale) met een kater naar huis
zijn gegaan. Wie gekomen was om de
Oranjes' partij te zien geven tegen de
sterkste amateurs van Amerika, heeft
dagen kunnen genieten van vaak
feilloos en inventief baseball Voorzit
ter Van der Stek (de hele week van
uit Groningen aanwezig): unaniem
zijn de buitenlandse Coaches het er
over eens dat we sterk vooruitgaan.
Vergeet niet dat de Amerikanen
steeds sterkere teams sturen zoals de
Stags, daar hebben we zelf om ge
vraagd. Wat een pitchersstaf hebben
die vergeleken bij andere jaren nu
meegebracht. Waar we mee zitten is
het coachprobleem. Arce blijft nog in
West-Europa tot december /inclusief
de Europese) en in die tijd moeten
wij het oplossen." Arce: ..Ik neem
van Smelzly een goed Nederlands
team over met enkele jonge talent
volle krachten die het zoals deze
week zes wedstrijden kunnen uithou
den.
Degene die veel gezien heeft in
Haarlem is de atletiekcoach Wil
Westphal: „Opvallend is het dat het
ons niet aan snelheid ontbreekt, maar
voor mij zijn die Amerikanen dood
eenvoudig veel meer atletisch. Al die
verhalen over die zwaardere Amei 8
kanen, daar heb ik nu wel ande jj
gedachten over. Zij spelen direct< E
hebben een hogere inzet en laten z« f
niet afleiden door bij voorbeeld
scheidsrechter of de omstandighf?
den." Westphal (terwijl het met i
stopwatch „klokt"): „De jongens hi'
praten teveel over kostuums,
schoenen en ook veel over kleinigh §8
den van uiterlijk vertoon: bovendi T"
zoekt de Nederlandse sportman in h
algemeen veelal de schuld buitq
zichzelf.
Die Sullivans en de Stags zijn harde[
inventiever en kunnen overwachte s
tuaties beter aan." All round Oranj
honkballer Wim Crouwel (OVVO) zij?
aanwijsbare oorzaken voor
krachtsvérschil. ,.De Detroits en
Sullivans spelen 80 tot 92 wedstrijd!
per seizoen. Wij hooguit 25. Als h l
regent doe je veertien dagen nie
Daarom is het nog verdienstelijk -
je het zoals tegen de Sullivans en
Stags en Detroit telkens maar
halve wedstrijd uithoudt. Daar
kort geleden nog geen sprake a
Twee jaar geleden verloren we
met 21—6 van de Sullivans."
danks alle ups en downs blfift
voerder Boudewijn
Behalve de oppermachtige Stags
Sullivans hebben alle ploegen
off-day gehad. Dit is normaal in
sport. De Amerikanen hebben
werpers met een grotere dosis
rieerde worpen. Volgende
het wel weer gaan als wij onder
kaar zijn."
De meest ongelukkige werper
1971, de door operatie
Van Westrenen: „Nog meer
op de curve geven in de worpen
dan alstjeblieft grotere velden,
lem is te klein. Elke minuut een
merun." Sullivan: „Het hek
minstens twaalf voet naar
Zoals bij honkbal1 gebruikelijk ool<
weer veel kritiek op de arbitrage,
enige Amerikaanse scheidsrechter
41-jarige fotograaf Fernandez
Virginia: „Onzin wat coach
zegt, verschil tussen dag en
met Nederland en Amerika
scheidsrechters in Nederland
vaklui en net ,zo goed als in
Hier verstaan ze ook de show."
LONDEN John Newcombe lijkt niet vaak genoeg te kunnen
bewijzen dat hij op grasbanen zijn weerga in de tenniswereld nau
welijks kent. Nog nooit heeft het deftige plaatsingscomité van
Wimbledon, het belangrijkste tennisevenement dat zich op wat voor
baan ook afspeelt, de 27-jarige Australiër de kracht toegedacht die
hij werkelijk bezit. In 1967, toen hij voor de eerste keer Wimbledon-
kampioen werd, stond Newcombe niet bovenaan de plaatsingslijst.
Drie jaar later, toen hij voor de tweede keer op Wimbledon de sterk
ste bleek, was dat evenmin voorzien en zelfs dit jaar reikte hij als
titelhouder niet verder dan een tweede plaats achter Rod Laver.
LONDEN Het „grote
akkoord" tussen de Inter
nationale Lawn Tennis
Federatie (ILTF) en La-
mar Hunts 32 spelers tel
lende profgroep (WCT) is
niet tot stand gekomen.
Tijdens het twee weken
durende koortsachtige over
leg tussen beide op voet
van oorlog levende organi
saties in de tenniswereld,
is geen overeenstemming
bereikt over de voorwaar
den waaronder de profs
(dit jaar reeds twintig we
ken bezig met het afwer
ken van hun eigen „wereld
kampioenschap"), in de
toekomst op de traditionele
tornooien willen uitkomen.
De gevolgen van deze beslissing,
kort voor het begin van de finale
tussen John Newcombe en Stan
Smith, hebben Wimbledon zater
dag geschokt. Want zoals de situa
tie zich nu laat aanzien zullen het
komende jaar geen van de prof-
spelers op Wimbledon, Forest Hills
(open Amerikaanse kampioen
schappen), Parijs (open Franse
kampioenschappen) of welk ander
tornooi dat door een onder de
ILTF ressorterende bond wordt
georganiseerd, in aktie mogen ko
men. Rod Laver, John Newcom
be, Arthur Ashe, Ken Rosewall,
Tony Roche, Tom Okker en nog
26 andere profs zullen dan nog
uitsluitend in door hun werkge
ver Lamar Hunt georganiseerde
proftornooien spelen.
Deze ontwikkeling vormt zonder
twijfel een ernstige bedreiging
voor de drie grote tornooien, die
dan 32 van de topspelers zullen
moeten missen. De konsekwenties
voor de publieke belangstelling
liggen voor de hand. Voor Lamar
Hunt en zijn WCT maakt deze
breuk nauwelijks verschil, omdat
de belangstelling voor de proftor
nooien in de Verenigde Staten op
merkelijk groot is en deelname
aan bijvoorbeeld Wimbledon. Pa
rijs of Forest Hills financieel ge
zien minder aantrekkelijk is voor
Hunt door de hogere kosten die er
voor de groep aan zijn verbon
den.
Bij de onderhandelingen, die er
op waren gericht de huidige kloof
tussen het prof-circuit en het cir
cuit van de ILTF (waaraan een
Grand Prix is verbonden) weg te
nemen en tot één circuit te komen,
hebben die hogere kosten een be
langrijke rol gespeeld. Lamar
Hunt is wel bereid zijn spelers op
enkele andere dan zijn eigen tor
nooien te laten uitkomen, maar hij
wil daar een financiële vergoeding
tegenover hebben. Voor de grote
drie tornooien betekent dit dat zij
om alle 32 profs te krijgen onge
veer 175.000 gulden op tafel zullen
moeten leggen. Hoewel op sommi
ge punten beide groeperingen het
eens werden, was deze financiële
eis van Hunt onaanvaardbaar
voor de ILTF. Andere struikel-
punten waren:
het sponsorship;
de televisiecontracten (Hunt
wil zelf de onderhandelingen voe
ren met de televisiemaatschap
pijen en vraagt tien procent van
de rechten)
het merk ballen waarmee
wordt gespeeld (ook hier wil Hunt
zeggenschap);
de mogelijkheid te discussië
ren over het scoringssysteem dat
wordt gehanteerd;
tien procent van de meer-op-
brengst van de grote drie tor
nooien in vergelijking met 1971.
Dat de breuk juist op Wimble
don tot stand is gekomen, ken
merkt de stormachtige en verwar
de ontwikkeling in de tenniswe
reld. Want het was juist de orga
nisatie van Wimbledon, die drie
jaar geleden de stoot gaf tot de
invoering van het open tennis. De
klok is nu echter in de bestuurs
kamers van diezelfde All England
Club waar de ILTF en Hunt hun
besprekingen hebben gevoerd,
weer teruggezet. Want het begrip
open is volgend jaar nauwelijks
hog van toepassing wanneer op
nieuw een categorie spelers (de
contractueel gebonden profs die
niet ten allen tijde de autoriteit
van him nationale bond erkennen)
van de tornooien en banen van
de ILTF wordt geweerd. Het enige
verschil is dat het drie jaar gele
den ging om de numeriek niet zo
belangrijke groep van Jack Kra
mer en dat het komende jaar 32
profs worden uitgesloten. Boven
dien bestaat nog steeds de kans
dat het er meer dan 32 worden
omdat Lamar Hunt (zij het voor
lopig uitgestelde) plannen heeft
met een tweede groep van 32 spe
lers de wereld rond te trekken.
Ook deze derde keer heeft John
Newcombe het ongelijk van de heren
die uitgebreid alle resultaten langdu
rig vergelijken, ondubbelzinnig aan
getoond. John Newcombe, eigenaar
van een tennisranch in Texas en pro
fessional in alles wat hij doet. kwam
ook tijdens de 85e strijd om de Wim-
bledon-titel zelden in gevaar en sloeg
zich overtuigend naar zijn derde titel.
Hij behaalde hiertoe twee opmerke
lijke overwinningen op twee verschil
lende type spelers. Eerst schakelde
hij in de halve finales Ken Rosewall
uit, de kleine donkere artiest die het
publiek iedere keer opnieuw met
nauwelijks te beheersen sentimenten
vervult en die met zijn gevecht tegen
Cliff Richey reeds zoveel historie
schreef dat de All England Club hem
tot erelid maakte, een eer die in het
verleden slechts voor de kampioenen
van Wimbledon was weggelegd.
Na die verpletterende zege op Ro
sewall bewees hij zaterdag in de fi
nale ook dat hij niet alleen met de
meer gevoelige en subtiele tennissers
kan afrekenen. Zijn tegenstander is
uit hetzelfde hout gesneden, want
Stan Smith, de onafhankelijke Ame
rikaanse prof, hanteert het racket
met ongeveer gelijkwaardige kracht.
En die kracht is niet gering. Arthur
Ashe, zelf ook een uitstekend verte
genwoordiger van de service-beulen,
riep voor de strijd reeds iets over
twee spelers met 'duivelse opslagen'.
Exact vertaald betekent dit dat zowel
John Newcombe als Stan Smith bij
hun opslag de bal snelheden kunnen
geven van zo'n 170 kilometer per uur.
•fe Monotoom
Die kracht maakt het tennis, zeker
op grasbanen, tot een weinig boeiend
en ralley-loos geheel: het is serveren,
eventueel een return en dan volgt te
vaak onverbiddelijk de afmakende
volley. John Newcombe en Stan
Smith streden dan ook een gevecht
dat alle wat monotone kenmerken
van de kracht droeg. Zij deden dat
als zodanig goed, hetgeen echter de
konsekwentie heeft dat de aantrekke
lijkheid en de spanning in het ge
drang komen.
In de vijf sets (6—3 5—7 2—6 6-4
6—4) tegen Stan Smith is John New
combe zonder meer als de beste ten
nisser naar voren gekomen ondanks
het feit dat hij slechts één game meer
op z'n naam bracht dan Smith. New
combe, onbewogen achter zijn somber
hangende donkere snor die in de
Britse kranten aanleiding was tot een
vergelijking met Butch Casidy and
the Sundance Kid, heeft nl. reeds
lang de kracht als enige middel opge
geven en zich uitvoering op alle mo
gelijke slagen geworpen. Het gevolg
is dat hij voor een tennisser met een
harde opslag een opmerkelijke veel
zijdigheid heeft ontwikkeld, die de
drie jaar jongere Stan Smith nog
vreemd is. Die grotere mogelijkheden
maakten Newcombe van het begin af
aan tot een bijna zekere winnaar.
Reeds in de eerste set sloeg hij zo
veel service-winners (de gehele wed
strijd gemiddeld drie in iedere twee
games), duwde de bal zo diep en in
het vak en stond hij zoveel minder
tegenpunten op eigen opslag toe dan
Smith moest toestaan, dat het voor de
hand lag, dat die wat fijnere beheer
sing op den duur tegen de strijdlust
van de lange en moeilijk te passeren
Smith doorslaggevend zou moeten
zijn.
Dat dit pas in de vijfde set het
geval was, lag aan een inzinking die
zich in de tweede set aankondigde.
Na op 44 drie mogelijkheden onbe
nut te hebben gelaten om door
Smiths service te breken kwam hij in
moeilijkheden die hem op een achter
stand van twee sets tegen een brach
ten. Newcombe: „Ik raakte wat
vermoeid, miste eenvoudige volleys
en vroeg me af wat het kon zijn. In
ieder geval nam Stan het handig over
en in de derde set had ik even het
gevoel verloren te staan."
Newcombe hield dat 'gevoel echter
niet lang, want in de vierde set
werkte hij tot aan 33 (Smith was
met serveren begonnen) zijn achter
stand steeds met love-games weg. Hij
brak daarna door Smiths service,
sloeg weer een van zijn in totaal acht
love-games en had de wedstrijd in
feite reeds beslist. Het definitieve
vonnis over de duidelijk populairdere
Smith viel in de vijfde game van de
vijfde set toen Smith zijn service
door twee dubbele fouten, op love
kwijtraakte. Smith over die terugval
in de laatste sets: „Ik kon in de vier
de set niet lang genoeg geconcen
treerd blijven. Je staat drie uur op de
baan. je begint je dingen af te vra
gen. je denkt aan het winnen van
Wimbledon en dat bevordert je spel
niet".
•fe Breuk
De strijd tussen Newcombe en
Smith stond voor een niet onbelang
rijk deel in het teken van de breuk
die eerder op de dag tussen Newcom-
bes werkgever, Lamar Hunt, en de
ILTF was ontstaan en die tot gevolg
heeft dat de profs niet meer op Wim
bledon (en andere grote toernooien)
mogen spelen. Stan Smith streed als
onafhankelijk prof en weet nu reeds
dat hij in die hoedanigheid volgend
jaar weer naar zuidwestelijk Londen
kan kor.en. Wat verdiensten betreft
Bram Wassenaar (259) liet zich op de 1500 meter niet verrassen door
rivaal Haico Scharn (343). Juichend steekt hij z'n handen omhoog.
DRACHTEN De Nederlandse
atletiekkampioenschappen hebben
het mag paradoxaal klinken omdat
atletiek een zomersport is geleden
onder de hoge temperatuur die het
afgelopen weekeinde in Drachten
heerste. De nieuwe rubcor-baan, een
produkt op basis van rubber en as
falt, op het fraaie atletiekcentrum
van de Friese plaats, werd onder in
vloed van de fel brandende zon
zacht en dat leverde problemen op.
De zachte baan had was de
klacht van vele deelnemers een
zuigend effect, waardoor niet alleen
de tijden werden gedrukt maar ook
veelvuldig Je vorming van blaren
optrad.
Het zou echter weinig reëel zijn
rubcor op basis van de ervaringen
van zaterdag en gisteren te veroor
delen. Temperaturen van 27 graden
komen in Nederland sporadisch
voor. Het Rubcor verdient daarom
zeker een nieuwe kans onder meer
..Nederlandse'' omstandigheden. De
walificatie all-weather verdient rub
cor echter zeker niet.
De strijd om de Nederlandse titels
heeft als selectie voor de Europese
kampioenschappen, welke over bijna
zes weken in Helsinki worden ge
houden, nauwelijks iets betekend.
Slechts twee atletes, Wilma van den
Berg, die de titels op de 100 en de
200 meter voor de derde achtereen
volgende maal veroverde, en kogel
stootster Els van Noorduyn haalden
de limieten voor afvaardiging naar
de Finse hoofdstad. Voor dit tweetal
was dit van weinig belang omdat
het zich toch reeds verzekerd had
van uitzending. Naast Wilma van de
Berg behaalden ook Miep van Beek
(verspringen en 100 meter horden)
en Egbert Nijstad (3000 meter steep
lechase en 5000 meter/ twee titels.
Titelprolongaties waren er naast
Ab van Boekei (200 meter) ook voor
de Rotterdammers Rijn van den
Heuvel (400 meter) en Jan Struyk
(400 meter horden). Het tweetal, dat
nog steeds jaagt op Helsinki, kan
zich beter gaan verzoenen met het
idee dat deze jacht hopeloos is. Voor
Van den Heuvel, die drie jaar gele
den met 46.7 seconden (record) een
grote toekomst leek tegemoet te
gaan op de 400 meter, een van de
slopendste atletieknummers, lijkt de
800 meter nu een logische keuze.
Met een basissnelheid van 47.5 se
conden moet hij het verder kunnen
brengen. Jan Struyk. die een gewel
dige wedstrijdmentaliteit heeft,
schort het nog steeds aan voldoende
techniek, wanneer die wat gepolijst
wordt moet Struyk onder de 51 se
conden kunnen komen.
Wilma van de Berg, enkele weken
geleden verslagen door Trudy Ruth,
behoefde ditmaal de talentvolle Hil-
versumse niet te vrezen. Op de 100
meter was het verschil zeer duide
lijk. Wilma won in 11.5 seconden, de
Zeeuwse Cora Hofman pakte verras
send het zilver in 11.9, dezelfde tijd
waarmee Trudy Ruth derde werd.
Op de dubbele afstand evenaarde
Wilma met 23.5 seconden haar beste
seizoenprestatie, die zij twee weken
in Erfurt realiseerde. Trudy Ruth,
die zoals gewoonlijk traag op gang
kwam, liep het laatste gedeelte
sterk, maar kon het verschil niet
meer overbruggen Voor haar lijkt
zeker het volgend seizoen de 400
meter een ideale keuze. Wellicht kan
zij in Helsinki die afstand reeds lo
pen als lid van de 4 x 400 meter-
ploeg. Gezien de tijden die in de
finale van de 400 meter werden af
gedrukt lijkt Helsinki voor de esta
fetteploeg haalbaar. Stans Brehm
prolongeerde met 54.1 seconden (bes
te seizoenprestatie) haar titel. De
AVR-atlete werd onstuimig opge
jaagd door het onmiskenbare talent
Marianne Burggraaf. De Twentse
atlete, die vrijwel gelijk met Stans
Brehm over de streep kwam, werd
door de jury schandelijk benadeeld
met een tijd van 54.4 seconden. Fa
voriete Corry Bakker eindigde in
54.8 als derde. Dit drietal moet met
Trudy Ruth de voor Helsinki ge
vraagde 3.38 kunnen halen. Komen
de zondag- is daarvoor tijdens de
wedstrijd Nederland-Frankrijk-Roe-
menië alle gelegenheid.
De middenafstand dames viel in
Drachten tegen. Op de 1500 meter
ontbrak Joke van der Stelt, die uit
sluitend op de 800 meter wilde uit
komen. maar daar toen zij die titel
ook had spijt van kreeg. Op het
langste damesloopnummer durfde
niemand de kop te nemen en een
hoog tempo aan te gaan, waardoor
na 400 meter alle uitzichten op een
tijd van onder de 4.20 seconden ver
loren waren. Anneke de Lange won
uiteindelijk met royale voorsprong
in 4.22.9. Bernie Boxem. die op 1 mei
met 4.18.9 de Helsinki-limiet haalde,
probeerde het na een pauze van ne
gen weken wegens een blessure
weer, maar bleek conditioneel nog
tekort te schieten. De Ensohedese
werd in 4.26.0 vijfde en lijkt voor
Helsinki verloren.
De 800 meter leek beter te worden.
Er werd vanaf het begin in een
veelbelovend tempo gelopen, maar
toen Anneke de Lange op de 200
meter-lijn op de hielen werd getrapt
en ten val kwam was het gebeurd.
Joke van der Stelt had toen geen
moeite meer haar eerste nationale
titel te veroveren. Een teleurstelling,
werd na goede prestaties van de
laatste weken, het hoogspringen.
Annemieke Bouma, die afgelopen
woensdag net Nederlands record op
1.77 meter bracht, bleek niet opge
wassen tegen de druk van het favo
riet zijn. De 15-jarige Haarlemse
werd met 1.70 meter derde. De titel
ging met dezelfde hoogte, maar met
minder foutsprongen naar de Euro
pese jeugdkampioen Mieke van
Doorn, terwijl het zilver voor Mar
jan Ackermans was. Ook Miep van
Beek (vierde) haalde de 1.70 meter.
De Amsterdamse stelde zich met
winst op de 100 meter horden
favoriete Mieke Sterk startte wegens
een blessure niet en het versprin
gen schadeloos.
HAARLEM Niet de oppermachtig lijkende Sullivans enf >-
niet hun aartsrivaal ITM Detroit, doch de California Stags zijnj
winnaars geworden van de zesde Haarlemse honkbalweek. Ir.IV.
een sensationele en spectaculaire finale versloegen de studenten
van dr. Bill Arce, titelhouder 1968 en 1969 de Sullivans met 80,
waarmee ze de Haarlemse titel van vijf jaar geleden heroverdeaF
Nederland bezette de vierde plaats, de laagste weliswaar in de
geschiedenis van dit internationale gebeuren dat echter nimmer
zo een kwaliteit had. ITM Detroit werd teleurstellend derde ter-
wijl USAFE een prima indruk achterliet.
is er echter weinig verschil tusren de
contr.cprof X«w.nrrbo en onii
hani elljke, ock Dav;s Jup «pelende
Smit! D Amerikaan sleepte in 1970
95.211 do'.'ir prijzengeld in de wacht
en t eef daarmee 17.10:) do'lj r.ov-n
Newcombes inkomsten uit prijzen
geld. Om zulke zaken gaat het echter
niet in de tenniswereld.
•fe Achter Hunt
John Newcombe heeft zich overi
gens weinig aangetrokken van het
bericht dat .bij zijn met 9.000 dollar
beloonde Wimbledon-titel mogelijk
volgend jaar niet mag verdedigen.
Newcombe stelt zich evenals zijn 31
medespelers achter zijn werkgever op
en stelde dat Lamar Hunt veel voor
de sport doet. Een stelling die All
Hill jr., een van de directeuren van
de WCT, reeds eerder op de dag met
toewijzen ondersteunde door een lan
ge opsomming te geven van wat de
WCT dit jaar reeds aan de ontwikke
ling van het jeugdténnis in de Ver
enigde Staten heeft gedaan. John
Newcombe over Lamar Hunt: „Het
gaat erom dat sommige mensen zich
realiseren wat er aan de hand is. Het
belangrijkste is dan dat je ziet dat
Lamar Hunt geen olieboer uit Texas
is zoals we die uit de film kennen en
zoals sommige mensen suggereren.
Lamar Hunt is echter een echte sport
man die veel voor de sport doet.
Iedereen heeft respect voor hem, voor
zover ik weet staan alle spelers ach
ter hem. Het is de ILTF die geen
interesse in de toekomst van de sport
heeft. Zij zeggen: Wij hebben twintig
jaar van ons leven aan tennis gege
ven, maar wat hebben een Laver en
een Rosewall wel niet voor het tennis
gedaan? Zij hebben twintig jaar op
de baan gestaan".
John Newcombe zou het jammer
vinden als hij volgend jaar zijn titel
niet zou mogen verdedigen, maar hij
verwacht dat hij toch wel weer de
eerste bal op het centrecourt zal
slaan: „Er zijn wat mensen opgewon
den en rennen wat rond. Maar was
dat vroeger ook niet zo met de koude
oorlog en is het nu niet zo dat we
allemaal nog leven? Problemen kun
nen immers worden opgelost. Ik denk
wel dat er tijdig een oplossing zal
worden gevonden".
