Camera kan vrouw
niet vervangen
CHRISTENDOM CONTRA MARXISME?
LUIZENJOURNAAL
„Wij zijn nog altijd de huppelmeisjes!"
DEZE
WEEK
Kanttekening
DEZE WERELD ONZE WERELD
«fc;
ZATERDAG 27 JUNI 1970
HET Wereldvoedselcongres in Den Haag
heeft ons in elk geval wel weer de
problematiek met betrekking tot de
ontwikkelingshulp onder de aandacht ge
bracht. En niet voor het eerst denkt men fian:
wat leven we met elkaar toch in een gecom
pliceerde wereld, en wat is het vaak moeilijk
iets effectiefs tot stand te brengen.
Een voorname stimulans tot de verlening van
bijstand aan die volken die in ontwikkeling
achterop zijn gekomen ligt in de tegenwoor
dig ons allen aansprekende bewustwording,
dat deze wereld onze wereld is.
Dat wil zeggen: deze wereld niet iets waar
men koel en kil tegenover kan staan, maar
onze wereld. Dus met onze betrokkenheid, met
onze verantwoordelijkheid ook.
En dan ga je de dingen allicht anders en
juister zien. Onze wereld wil dan zeggen: een
wereld waaraan je niet meer ontkomt, die je
niet langer een vrijblijvende positiekeuze toe
laat.
Het is zonder meer hartverwarmend, ook voor
ouderen, hoe de jongeren dit beseffen. Zózeer
beseffen, dat ze het met klem op de gewetens
binden van de politici, van de regeringen, ja
van ons allen, wie we ook zijn.
VOOR de jongeren van onze tyd is leven
intens leven, is leven in duidelijke con
frontatie met de vragen. Er is bij hen
weinig te bespeuren van berusting in aange
troffen situaties, weinig ook van dulden en
gedogen.
De jongeren weten veel.. Ze beschikken over
heel wat meer informatie dan wij destijds. En
ze weigeren in te zien waarom toestanden die
verwerpelijk zijn aanvaard zouden moeten
worden.
Ze dragen ook niet zelden nieuwe elementen
In het denken In. Ze komen met „alternatie
ven" die op zijn minst prikkelen tot naden
ken en bezinnen. Want een alternatief be
tekent de noodzaak van een keuze, en een
keuze is altijd een daad.
Ze hebben ook geen zin om impasses van on
vermijdelijkheid te accepteren. Liever willen
ze de beweerde onvermijdelijkheid van een
impasse tot in de grond onderzoeken, in de
aanstekelijke overtuiging dat er wel ergens
een oplossing moet zijn, al kost die het een
en ander.
En dit laatste dan zowel letterlijk als figuur
lijk. Want bij veel van deze jongeren wint het
idealisme het gemakkelijk van de materie.
GEEN wonder dat die van de ontwikke
lingslanden een van de problematieken
is die hen bezighoudt. Daarbij maken ze
het de ouderen niet gemakkelijk, en dat hoeft
ook niet. Het vraagstuk is er ook niet naar,
en er mag hier best wat „hinderlijk worden
gevolgd".
Die problematiek van de ontwikkelingslanden
is er, ondanks wat er al aan wordt gedaan.
Dat er moet worden geholpen, is duidelijker
dan het hóe. De situatie is ook moeilyk. Zen
den alleen van voedsel is uiteraard geen op
lossing. De ontwikkeling zelf moet in die
landen worden aangezwengeld. De mogelijk
heden zelf moeten ginds van de grond komen.
En in dit verband hebben de jongeren dan
de vraag opgeworpen, of het alles niet vaak
vastzit op de „structuren" in die verre landen,
en of met name niet in allerlei feodale be
stuursvormen ginds niet een wezenlijke ver
lamming van de mogelijkheden moet worden
gezien.
De vraag is al gesteld: zijn bepaalde volken
niet méér gebaat met hulpverlening-tegen-
die-structuren dan met een hulpverlening
waarvan met behoud van bestaande situaties
weinig effectiefs te verwachten valt.
Dat zijn nogal vraagstellingen, dunkt me, die
de wedervraag doen rijzen of met die andere
voorgestelde „benadering" de oplossing wel
gegarandeerd is. Zou het resultaat niet wor
den, dat deuren dichtvallen die nu tenminste
nog openstaan?
HET ongeduld van de jongeren is begry-
pelijk. Waarom valt de ene problema
tiek wèl op te lossen en de andere niet?
Waarom slaagt er wel een landing op de
maan en strandt men op deze aarde?
Waarom komen we er niet uit, dat de
rijke volken nog rijker worden en de arme
volken in verhouding nog armer?
En dat alles op die ene wereld die we als
onze wereld zijn gaan ervaren. Onze aarde
waarop we leven met de opdracht een
scheppingsopdracht ook om voor elkaar het
leven, dat kostbare bezit van ons allen en
van ieder onzer, niet zuur doch integendeel
leefbaar te maken.
Die wereld van ons mensen, zo vinden die
jongeren, moet niet alleen maar letterlijk
blijven draaien, ze behoort beter te gaan
„functioneren".
Het Wereldvoedselcongres in Den Haag dan
heeft zich ook de afgelopen dagen bezonnen
op wat men kan noemen de strategie voor de
komende tijd. De jongeren hebben zich daar
bij geroerd. Niet alles wat ze voorstelden was
bruikbaar.
Hun oplossingen zullen vele ouderen wat te
gemakkelijk in de oren hebben geklonken,
en daar zullen die ouderen dan gelijk in
hebben. Die zien de problematiek trouwens
óók wel. En er wórdt ook al veel aan gedaan.
Behoort het ook niet zo te zijn op deze zelfde
aarde waarop eens de Heer zelf neerdaalde?
Hij deed dat óók om honger te (doen) stillen
en om naar voren te halen wie achterop
waren geraakt en vergeten. Want ook zij
hoorden, en horen, er bij.
DIEMER
-
door dr. C. Rijnsdorp
Deze titel doet een beetje ge
zocht aan. De luizen zijn er wel
voortdurend, op die tocht van de
Mormonen naar het westen nadat
hun stad Nauvoo in de as was ge
legd en velen van hen waren ver
moord (1845), maar ze maken de
dienst niet uit Er zijn immers ook
vlooien en andere insecten, allerlei
vies ongedierte. Ook het woord
„journaal" klopt niet. Het gaat in
deze eerste roman van de bekende
schrijfster Inez van Dullemen (geb.
1925) meer om de jaargetijden en
de weersgesteldheid dan om de
preciese opeenvolging der dagen.
Slechts éénmaal wordt voluit een
datum genoemd, wanneer Michael,
lid van de kopgroep, in een witte
buffelschedel de woorden grift:
„Alles goed, 23 april 1846."
De lezer vergeve mij dit ietwat
impressionistische begin. Het is
een gevolg van de manier waarop
dit boek (uitg. Querido, Amster
dam, 109 blz., ƒ9,50) geschreven
is. Inez van Dullemen kent Amerika
goed. Haar Reisbrieven uit Amerika
van 1967 heb ik indertijd in ons
Zondagsblad waarderend bespro
ken. Zij heeft zich uiteraard ook in
de geschiedenis van Amerika ver
diept en zo moet ook dat merk
waardige verschijnsel van de Mor-
monensecte en de heldhaftige pel
grimage naar Salt Lake City indruk
op haar hebben gemaakt.
Ik stel me voor dat zij die periode
van lijden en strijd gretig heeft be
studeerd. Wat haar het meest moet
hebben geboeid, is niet zozeer de
theologische en sociologische kant,
waaraan een mannelijk auteur moei
lijk zou kunnen voorbijgaan, maar
het persoonlijke aspect, de positie
van de vrouw in dit polygame
milieu, de vermenging van idealis
me en vleselijke lust, de patriar
chale verhoudingen, de overmach
tige natuurkrachten buiten en in de
mens, de onverbiddelijke gang der
seizoenen.
Met „impressionistisch" bedoel
ik niet de kunstrichting van die
naam die als zodanig tot de ge
schiedenis behoort, maar een werk
wijze die minder verhalend is dan
bespiegelend en schilderend. Er is
geen duidelijke ontwikkelingsgang
in de gebeurtenissen, evenmin als
een groepering in hoofd- en bij
figuren.
Eigenlijk zijn de mensen allemaal
In zekere zin bijfiguren, figuren bij
en in het algemene gebeuren. En
dat algemene gebeuren laat zich
niet losmaken van de omstandig
heden, van overvloed of honger,
zomer of winter, geborgenheid of
gevaar, van de ruimte van het
landschap of de beslotenheid van
de tent. Misschien heeft de schrijf
ster ook wel gedacht aan een jour
naal over mensen als luizen, zo
gemakkelijk te doden maar die ais
soort alles overleven.
Een kleine twintig mensen wor
den ten tonele gevoerd; ook een
hond en een os schrijven mee aan
het boek. Alles en iedereen spreekt
de taal van de schrijfster, de taal
van een 20e-eeuwse intellectueel,
gevoed met de literatuur van een
vorige generatie.
Er is op dit proza gewerkt, dat
kan niet anders; de schrijfster heeft
zichzelf eisen gesteld en gestreefd
naar concentratie op wat voor haar
het wezenlijke was: het animale in
de mens als deel van de natuur.
De religie des vleses met de offi
ciële sanctie van een pseudo-
openbaring (als aanvulling bij het
boek van Mormon, dat het hebben
van meer vrouwen duidelijk ver
biedt) geeft een schrijver gelegen
heid de sexualiteit anders en die
per te behandelen dan zoals die
voorkomt in onze westerse, ato
mistische consumptiemaatschappij.
In de nieuwe wereld van het nog
half ontdekte Amerika, met zijn
oerlandschappen, bereden Indianen,
buffelkudden, enorme ruimten,
wordt de uit Europa meegebrachte
cultuur en technische vaardigheid
teruggebracht tot een minimum. Het
oudtestamentische patriarchale le
ven bepaalt, evenals bij de calvi-
Een beeld van de grote trek
naar Salt Lake City.
nistische Immigranten, de samen
leving voor een groot deel. Anders
dan bij de calvinisten is er bij de
Mormonen een priesterlijke rege
ring: het priesterschap van Aaron
en het hogere priesterschap van
Melchizedek. Het is een regering
van profeten en ouderlingen. De
vrouw wordt daar letterlijk zalig
door kinderen te baren.
Dit aspect: de man die vele
vrouwen bevrucht, de lichamelijke
potentie, het mysterie van paring
en geboorte bij dier en mens en de
reactie van de vrouw daarop, al of
niet berustend in haar onder
geschikte en afhankelijke positie,
dèt is het wat de schrijfster vooral
heeft gefascineerd. Daarom komt
dit dichterlijke proza meer In de
buurt van de poëzie dan dat het
pure verhaalkunst zou kunnen wor
den genoemd.
Om enigszins een idee te geven
van het geheel, besluit ik mijn korte
bespreking met een citaat, geno
men van blz. 66.
„Kijk maar wat de lente doet aan
zelfs de oudste mensen. Ze komen
uit hun holen te voorschijn met hun
verkleurde ogen knipperend tegen
het licht, hun gelaatstrekken stijf
als afgietsels in leem, gebogen
schuifelend: poppen waaruit de
zemelen bijna geheel zijn weggelo
pen, grauw in het schrille voor
jaarslicht: alsof de dood ze al heeft
aangeraakt met vingers van as.
De hoop keert terug. Onze God
heeft zijn donkere gezichtshelft van
ons afgewend en toont ons alleen
de lichte beminnelijke. Want ook
God wentelt als een planeet en is
nu eens zwart en dan licht"
Deze manier van schrijven sluit
aan bij een oudere traditie dan die
vandaag modem heet Het zou
dwaasheid zijn het daarom af te
wijzen. Dat neemt overigens niet
weg dat men wel de grenzen ziet
die aan dit talent zijn gesteld. Ten
zij nieuw werk dit bij wijze van
verrassing zou logenstraffen. Die
mogelijkheid moet altijd worden
opengelaten.
Madeleine von
dem Borne
door Cora de Vos
Het is een uitvinding van de
Zwitserse componist-musicus en
pedagoog Emile Jaques Dalcroze,
(1865-1950), die in de vorige eeuw
ontdekte dat hem, als musicus iets
ontbrak. Technisch leek de muziek
perfect, maar het menselijke, het
gevoelsmatige element was er niet.
Dalcroze liet de mensen toen be
wegen op de muziek en ondervond
aanvankelijk de spot en afkeuring,
die het nieuwe nu eenmaal altijd
schijnen te moeten vergezellen. Hij
zette door en ontdekte dat mensen,
die de muziek lichamelijk hadden
ondervonden deze later beter
gevoelsmatiger konden reprodu
ceren.
Zo ontstond de Dalcroze ritmiek,
tor Jeanne de Vlieger
De bejaardenverzorgster, de kleuterleidster, de jonge moeder, allen
bben de verzuchting wel eens geslaakt: je moest ogen van voren en
Nun achteren hebben Wel, de techniek staat voor niets: een gesloten
lni-tv circuit is nu voor een redelijke prijs in de handel. We kunnen
ee of meer dingen desgewenst in de gaten houden. De monitor kan de
byfoon vervangen. Een avondje uit, de camera in de kinderslaapkamer
i de beeldbuis bij de buren. Bij onraad zijn ze zo ter plaatse. Het lijkt
gemaal even mooi. Is dat ook zo?
lCl
Toegegeven: er is kijken en kij-
Een electrische surveillance
laadperrons, verkoopruimten,
;eerswegeci, boerderijen, een
lakhond" bij de huisdeur, kan
:ekende diensten bewijzen. Deze
i-televisie-set kan ook door de
icteur van een zaak gebruikt
den om zijn personeel te be-
uitieden. „Dan zou ik onmiddellijk
ontslag nemen" zij een chef
ipt. Hier komt het vertrouwen
i. I
it p
aak
,ceitek
li-te
net geding.
9e firma die de mini tv op de
zeÖerlandse markt bracht, somde
[a J andere mogelijkheden voor ge-
iik: ziekenhuizen, bejaardenka-
rs, crèches. Wij hebben bij des-
vcjdigen nagevraagd hoe zij zou-
na| reageren op zo'n monitor in
s. De directrice van een kleuter-
eek vraagt zich af: „Waar blijft
band tussen verzorgster en
mt" Ik houd niet van bespieders,
is on-open. Zo'n camera vind
een streek. Het kan in sommige
fallen nodig zijn, maar over het
Pfemeen houd ik er niet van. Het
92 me Oost-Europees, een ont-
™rding van de menselijke ver-
Wdingen."
Terecht zal iedere jonge moeder
ervaren, dat een peuter en kleuter
de lijfelijke aanwezigheid van moe
der wil voelen. Als ze uit het ge
zichtsveld verdwijnt is dat soms
reden tot grote ongerustheid bij het
jonge kind. Een camera kan het
spelende kind nooit als die aan
dacht ervaren.
De directrice van het bejaarden
tehuis De Koningshof te Rotterdam
is niet tegen techniek bij de ver
zorging. „Wij hebben draadloze
telefonie door het hele huls lopen.
Voor ons is zo'n gesloten t.v. cir
cuit niet erg nodig. De lijfelijke
aanwezigheid, zowel verzorgend
als verplegend, blijft ook hier on
vervangbaar. Ik geef u het voor
beeld van de stervende mens. Wan
neer ik naast het bed zit en de
hand vasthoud, dan betekent dat
elkaar geborgenheid geven. Dat
kan geen enkel systeem vervan
gen."
De directrice van een verpleeg
tehuis gaf als commentaar: „Voor
een couveuseafdeling is zo'n mo
nitor met camera natuurlijk schit
terend. Het geeft wel informatie,
maar geen communicatie. Verpleeg-
technisch is misschien toezicht via
de beeldbuis mogelijk op fysische
het beter laten begrijpen van de
muziek door het zelf bewenen, het
zelf doen. „Ritmiek is doodgewoon
opvoeden In muziek", zegt Made
leine, moeder van de zoons Jur-
riaan, Martijn en Ewout. „Het is
verschrikkelijk belangrijk." Toch
zijn musici in het algemeen vaak
antiritmiek. „Ze vinden het ergens
belachelijk en kunnen het niet he
lemaal volgen", zegt Madeleine.
„Wij zijn nog altijd de huppelmeis
jes".
Die „huppelmeisjes" kunnen na
hun 5-jarige opleiding ritmiek aan
het Rotterdams Conservatorium ve
le kanten op. Nadat Madeleine als
eerste de hoofdmuziekacte A
(hoofdvak ritmiek) ontving, gaf zij
twee jaar ritmlekles aan de ballet
opleiding van Scapino. Vervolgens
doceerde zij aan de IVKO-school
in Rotterdam en aan de Muziek
school in Dordrecht. Tegelijkertijd
gaf zij Ie3 aan de leerlingen van
het Koninklijk Conservatorium voor
Muziek in Den Haag. wat zij nog
steeds doet.
Madeleine is dus de artistieke
kant opgegaan, 'collega's van haar
kozen de sociale kant door het ge
ven van ritmieklessen aan blinden,
spastici of geestelijk gehandicap
ten, „Het fijne van ritmiek is dat
het je persoonlijkheid ontwikkelt,
maar deze niet aantast", zegt Ma
deleine. „Je wordt niet gedwongen,
je blijft er jezelf bij."
Het liefste werkt zij met volwas
senen, het „afdalen tot het kind"
vindt zij moeilijker, „al reageert
een kind verschrikkelijk leuk, een
volwassene zit met de beroemde
complexen en remmingen, wat voor
mij interessanter Is"
Vrijdagavond 19 juni liet Made
leine von dem Borne in de zaal
van het Haags conservatorium zien
wat ritmiek, of liever, haar vorm
van ritmiek, allemaal kan zijn. In
januari zag zij een televisie-uitzen
ding uit de serie „Jonge mensen
op weg naar het concertpodium"
van Willem Duys.
Examenkandidaten van het Rot
terdams Conservatorium lieten een
moeilijke esquisse (schets de
term choreografie is in de ritmiek
t8boe) zien, die erg eenzijdig en
statisch overkwam. Ritmiek heeft
nu eenmaal zoveel facetten dat je
de totaliteit niet in een dergelijke
korte uitzending weergeeft.
Op het Haags conservatorium
zei vervangend directeur en „Note-
kraker" Jan van Vlijmen, die de
uitzending ook had gezien „zo, zo,
dus dat is nou ritmiek".
Dat was ritmiek nu juist niet vol
gens Madeleine, waarop Van Vlij
men reageerde: „Als u denkt dat
het dat niet is, laat u dan eens
zien wat het dan wel is." Made
leine nam de uitdaging aan en het
resultaat viel 19 juni te bewonde
ren. Bewonderen, ja, want wat zij
in een betrekkelijk kort tijdsbestek
met haar leerlingen doet dwingt
veler bewondering en respect af.
Voor deze avond koos zij als
thema de vier hoofdperioden uit de
muziek, juist nu erg actueel door
de huidige tendens naar specialisa
tie in de muziek Werken uit de
Renaissance, de Barok, de Roman
tiek en van de modernen liet zij
steeds voorafgaan door enkele
voorbereidende oefeningen, waaruit
duidelijk naar voren kwam welke
enorme concentratie de ritmiek
eist. Het lopen van verschillende
maatsoorten, van verschillen in
tempo of van verschillende etem-
men was een duidelijk staaltje van
het opvoeden in muziek.
Het sluitstuk van de avond, het
bewegen op een collage van elee-.
tronische muziek, leverde het be
wijs dat ritmiek wel wat anders is
dan „gefladder met armen en be
nen."
Madeleine verwacht geen plotse
linge ommekeer na haar demon
stratie, maar hoopt wel op een „rij
pingsproces."
Sterk geïnteresseerd in ballet,
vergelijkt zij de Nederlandse bal
letopleiding met de Russische.
„Muziek is daar een wezenlijk deel
van de opleiding. Mijn grootste
wens is dat de Nederlandse dans
opleidingen gebaseerd worden op
ritmiek."
Madeleine von dem Borne-van Dijk (32) is lerares Dalcroze ritmiek. Een vak dat slechts
zelden in de publiciteit komt en dat hoognodig een betere image verdient Dalcroze ritmiek
lijkt tussen ballet en muziek in te zweven, maar is letterlijk een vak apart.
therapie. De aanwezigheid van de
verpleegster op zalen en in ruim
ten kan echter niet door een tele
visietoestel vervangen worden.
Het aantal mensen dat zorg no
dig heeft stijgt enorm. De toevoer
van verpleegsters gaat iets om
hoog. Toch komen die lijnen steeds
meer uit elkaar te liggen. De Ne
derlandse man is nog niet bereid,
zijn vrouw voor weekend en avond
diensten af te staan voor de ver
pleging. Loopt het fout met de ver
pleging dan zou ik zo'n gesloten
televisie-circuit als een noodsprong
zien. Bij arbeidstekorten zullen we
concessies moeten doen. Van
technische uitvindingen kun je ech
ter geen verpleegster maken
Resumerend: Er zijn simpele
rijkdommen, waarden zoals ver
trouwen. elkaar geborgenheid ge
ven, liefde, morele steun, die we
met al onze vindingen niet kunnen
vervangen.
Ik zie graag een goed tv-pro-
gramma, maar ondervind het als
een verademing in de vakantie
enige weken van tv verstoken te
zijn. Het „ding" heeft toch, meer
dan ik dacht, bezit van me geno
men. Akkoord, zonder televisie iso
leer je je van de maatschappij.
Laten we echter oppassen, van
zieners (toe)kijkers te worden.
door T. Mol, P. Wilschut en M. v. d. Hout
Allereerst moet opgemerkt worden, dat
dit niet de pretentie wil hebben een weten
schappelijke verhandeling te zijn, maar een
uiting, dat onder de jeugd nog andere ge
dachten leven, dan de door de media ons
inziens al te eenzijdige benaderde visies.
De vraag, die men tegenwoordig meer dan
eens opwerpt is deze. of Christendom en
Marxisme überhaupt verenigbaar zijn. Hier
bij bedenke men, dat het om een tweeledige
zaak gaat:
de tegenstelling in de theorie en de prak
tijk.
Deze dingen zijn in dit geval niet van et-
kaar te scheiden, aangezien zowel Christen
dom als Marxisme een proeve van be
kwaamheid hebben afgelegd, waarin beide
gefaald hebben. De oorzaak van dit falen
was. dat het Christendom in feite eeuwen
lang in veel gevallen God genegeerd heeft,
daarbij (en dit met pijn in het hart gezegd)
gedreven door machtswellust en eigen be
lang. en het Marxisme God niet erkend
heeft.
In een van de brieven van Paulus staat:
„hun buik is hun God" (Fil. 3:19). Helaas
moeten wij konstateren, dat bij het Marxis
me de buik de leer van het Historisch Ma
terialisme is. Marx verabsoluteert het ma
teriële. Maar dit is in flagrante strijd met
wat het Evangelie leert: „bij brood alleen
zal de mens niet leven" (Luk. 4 4).
In dit licht willen wij hier een citaat geven
van de Duitse filosoof Störich: ten eerste,
dat het Marxisme geen recht doet aan gees
telijke waarden en verschijnselen, in het
bijzonder godsdienst en kunst, indien Marx
deze louter als bovenbouw en spiegelbeel
den van economische processen ziet. Ten
tweede, dat deze eenzijdigheid Marx niets
anders overliet, dan de weg van de totale
revolutionaire omverwerping. Ten derde, dat
de ontwikkeling in de kapitalistisch, zowel
als Marxistisch geregeerde staten een ge
heel ander verloop genomen heeft, dan door
Marx was voorspeld (de praktijk).
Dat het Marxisme de godsdienst als
opium voor het volk zag (d.w.z. als een oor
zaak van de nood), is wel gebleken in de
praktische toepassing daarvan in de vervol
ging van de christelijke kerk (Wurmbrandt
en anderen). In de praktijk, die immers
voortkwam uit de theorie, botsten Christen
dom en Marxisme derhalve. In de theorie
ook, want: het Marxisme miskent in zijn
optimisme van de vooruitgang, die de mens
zal doormaken in de klasseloze maatschap
pij. de werkelijke zonde. Dan rangeert het
God en zijn geboden uit: het proletarische
doel heiligt alle middelen, terwijl het Chris
tendom leert, dat in de gebondenheid aan
God en zijn geboden voor de mens zijn
hoogste vrijheid, de zin van zijn leven ligt.
Het Marxisme als pseudo-rellgie, zoals
dit in het Communisme beleden wordt, staat
tegenover het Christendom als evangelie
contra Evangelie (het heilsrijk komt door re
volutie in deze wereld; een Verlosser, zoals
Christus was, is niet nodig, de Messias
van het Marxisme is het proletariaat, dat
zichzelf verlost van de kapitalisten).
Er wordt wel eens beweerd, dat het
Christendom de goede dingen van het Mar
xisme toch wel kan overnemen, maar dit
gaat niet op, aangezien men Christus te kort
zou doen. wanneer men dit zegt en boven
dien de goede dingen in theorie en prak
tijk verre overtroffen worden door de kwade.
Men moet nu eenmaal het Marxisme als
geheel zien.
Nu zou men kunnen tegenwerpen, dat
Christus ook naar een betere maatschappij
streefde, maar dit geeft nog geenszins het
recht Hem een communist te noemen, want
dit zou dan betekenen, dat Christus de af
schuwelijke uitmoording van miljoenen (ka
pitalisten) zou voorstaan. Bovendien is
Christus geen proletariër, maar God en
mens, die voor allen, arm en rijk, verlossing
bewerkt heeft.
Het Christendom heeft van zijn Verlosser
de opdracht gekregen met liefde verant
woordelijk te handelen to.v. de naaste (een
term, die bij het Marxisme alleen voor pro
letariërs onder elkaar geldt). Wel kan men
zeggen, dat door het Marxisme de Chris
tenen een van hun taken (sociale rechtvaar
digheid) duidelijk onder de neus gewreven
gekregen hebben en tot aktie aangezet zijn.
Uit het voorgaande moge blijken, dat Chris
tendom en Marxisme wezenlijk vap elkaar
verschillen en daarom onverenigbaar zijn.
HET MONSTER van Loch Ness
alweer gezien. Dat betekent al-
J twee dingen: ten eerste dat
toeristenseizoen in Schotland
lonnen is, en ten tweede dat
wereldnieuws gaat inzakken,
ook voor de Nederlandse va-
lieuittocht, die dan ook dit
ïkelnd al aardig op gang
want de scholen zijn vrij,
gedaan, en het blijft
ii weer. Voetbal is vergeten,
'ïledon is aan de gang met een
lurgestelde Okker, vandaag de
en het begin van de Ronde
I frankrijk.
In politiek Den Haag is nog
heel wat afgehandeld. De waar
schuwing tegen voortgaande
lucht- en watervervuiling van
staatssecretaris Kruisinga. Minis
ter Udink de nieuwe lijsttrekker
van de CHU. De WD die niet
met de,PvdA in zee wil, en wel
een stembusakkoord met de
Christelijke partijen en D'66. Een
PvdA-initiatiefwetsvoorstel om
abortus te legaliseren. De Kamer
zal zo nodig de vakantie onder
breken voor een wetsontwerp
voor hoger minimumloon.
Voorpostgevechten voor de be
grotingsbehandeling 1971: Goud
zwaard propageert een tijdelijke
belastingmaatregel om het grote
re begrotingstekort-1970 te dek
ken. Witteveen voelt daar niet
voor. Wèl voor een extra verho
ging van de BTW in 1971, omdat
de opbrengst wat tegenvalt. En
minister nellssen ziet prijsstijgin
gen in het verschiet
Premier De Jong vindt prof. De
Jong te pessimistisch over de de
fensie, en de liberale senator
Van Riel neemt dat de premier
weer kwalijk, met een voor de
hand liggende herinnering aan de
geruststellende verklaringen van
Colljn voor de oorlog. Over de
defensie zijn we nog niet uitge
praat. Den Uyl voelt niet voor
hogere uitgaven; wel voor meer
efficiency. Hij wil alle accent leg
gen op de leefbaarheid, want er
moet ook iets te verdedigen
overblijven.
Over de leefbaarheid is ook
deze week weer allerlei te doen.
Het zeewater voor de Zeeuwse
kusten blijkt wel degelijk smerig
te zijn, en dan zullen de Belgen
met de rest van hun onderzoek
(o.a. Scheveningen) toch ook wel
gelijk hebben gehad. Maar je
kunt er best in gaan zwemmen,
zeggen de autoriteiten.
Zoetwater zal in de toekomst
worden opgeslagen in de bodem
van de Veluwe. Artis slaakt een
noodkreet: de overheid moet bij
springen. En hier en daar halen
dolle mina's, kabouters of ge
woon bezorgde en verstandige
huismoeders de gevaarlijke ste
nen tegels onder kleuterklimrek-
ken weg. Ook een kwestie van
leefbaarheid.
Het internationale nieuws wordt
beheerst door het conflict in het
Nabije Oosten. Een Amerikaans
vredesvoorstel wordt door Nas
ser verwoerpen en vindt ook in
Israël weinig weerklank. De Gro
te Vier zijn op de achtergrond
druk doende. Overal langs de
grenzen van Israël wordt gevoch
ten, ditmaal met het accent op
Syrië. Interne spanningen stijgen
weer in Jordanië. Hoe lang nog?
Verder het overlijden van
Indonesiës oud-president Soekar-
no (69), het afzetten van Cernik
en Dubcek (als ambassadeur) in
Tsjechoslowakije, de ernstige
ziekte van de Russische oud-pre
mier Choresjtsjef, Albaanse en
Irakese vliegtuigkapingen en een
mislukte in Rusland, de veilige
landing van de kosmonauten in
de Sojoez 9, een staatsgreep van
de president van Ecuador,
n staatsgreep van de pM Intus
sen groeit de Nederlandse eco
nomie zeer snel, zoals dr. Zijlstra
rapporteert. De SER adviseert
het minimumloon welvaartsvast te
maken. Er rijzen moeilijkheden bij
het vormen van een holding
Hoesch-Hoogovens. Redding voot
Spandon blijft nog uit. Ontslagen
In de Groninger kledingindustrie.
