Zij mist haar Finse sauna
Waarom zijn verliezers
toch altijd winn
MET ONKEL LOU GAAT
HET WONDERBAARLIJK
door
Monique Floor
j Eerste editie
-fan de
Kabouterkrant
ZATERDAG 28 MAART 1970
Het grootste verschil tussen Nederland en haar geboorteland
ziet de uit Finland afkomstige en sinds haar huwelijk met een
Nederlanderin Den Haag woonachtige mevrouw Terttu
Jansen-Heikurainen in de natuur. Wat duren het voorjaar en
de herfst in Finland aanmerkelijk korter dan hier! Vooral de
naar Finse maatstaven zachte Nederlandse herfst is haar favo
riet. Ontegenzeggelijk heeft zij haar melancholie-op-donhere
dagen vanuit Finland meegebracht. Toch was er op het gebied
van de natuur minder aani>assing nodig dan waar het gaat om
de mens. Terttu Jansen heeft er bijv. erg aan moeten wennen
dat wij in Nederland ,zo maar eens even bij elkaar aanlopen".
In Finland gaat dat heel wat officiëler.
Mevrouw Terttu
lansen-Heikurainen
ie£
fr Saunahuisje in het Finse land
„Wij lijken minder gastvrij, maar de
nentale instelling van de Fin is nu
enmaal bijzonder gesloten; als we el-
aar evenwel goed leren kennen, zijn
ve beslist veel gezelliger", vindt me
de rrouw Jansen.
,We maken minder gauw inbreuk op
jlkaars privéleven en houden vele za-
liever binnen de familiekring,
hfooral om de gezelligheid mis ik soms
dat ie sauna. Thuis (in Finland) ga ik met
[eer aijn moeder en één van mijn zusters
lijvoorbeeld naar onze (eigen) sauna,
vaar we in de bijbehorende zitkamer
lij een drankje erg gezellig babbelen.
Dmdat je samen een saunabad neemt
in ook samen gaat zwemmen, kost
bijpraten" geen tijd!"
Een Fin accepteert de situatie zoals
lij die opgeschept krijgt meer dan de
Nederlander, die bijvoorbeeld zelfs na
len lange, koude periode durft te mop
ieren over de warmte! Na zijn zeeT
ange en donkere winter is de Fin dol-
jelukkig met de zij het korte
ichte zomer. Hij gaat dan veelal heel
aat naar bed, tijdens de winter zal hij
le schade wel weer inhalen.
Terttu bracht haar meisjesjaren door
n het nabij de Zweedse grens in Lap
and gelegen Pello (10.000 inwoners).
)aar exploiteert haar vader zijn land-
»n bosbouwbedrijf, al wordt het steeds
noeilijker personeel te vinden: de stu-
iiemogelijkheden groeien ook op het
ilatteland en met hun verworven kert-
ïis trekken vele jongelui naar de ste
len.
Als veertienjarige ging Terttu bij
een oudere zuster in Helsinki wonen,
omdat in haar tijd in Pello nog geen
volledige middelbare schoolopleiding
bestond. Zij voltooide in de Finse
hoofdstad haar m.o.-cursus en stu
deerde vervolgens aan de universiteit
van Helsinki sociologie, esthetica en als
hoofdvak Duits.
Na haar kandidaatsexamen trouwde
zij en verhuisde zij naar Den Haag.
Vandaaruit volbracht zij een equiva
lente studie aan de Leidse universiteit.
Mevrouw Jansen die eveneens Zweeds,
Engels en Frans spreekt, heeft wel er
varen hoe moeilijk het voor een Finse
is om de Duitse en de Nederlandse taal
uit elkaar te houden.
Zij is overigens bijzonder met onze
taal vertrouwd geraakt. Zo irltens dat
zij eens een broer, bij wie ze twee jaar
terug logeerde, in het Nederlands be
groette toen hij op een vroege ochtend
zijn nog wat slaperige zusje met een
kopje koffie verraste
„Door mijn huwelijk kreeg ik de Ne
derlandse nationaliteit en in mijn hart
vond ik het wel een beetje naar tioor
Finland te zijn „afgestoten". Maar dat
is meer een gevoelszaak", verontschul
digt mevrouw Jansen zich.
„Mijn begintijd in Nederland was
moeilijker waar het om aanvoelen
van soms kleine dingen ging dan om
de taal. Mijn man reageert snel en ik
moest dan vooral over de betekenis
van zijn woorden nadenken. Hij heeft
me ook moeten leren dat vrienden zo
zonder aankondiging bij elkaar aanlo
pen. Toch vond ik de overgang van het
dorpje Pello naar de grote stad Hel
sinki veel en veel groter dan van Hel
sinki naar Den Haag!"
Om de schoonheid en nog meer om
de stilte trekt mevrouw Jansen in de
zomermaanden graag enkele weken
naar haar geboorteland. Vaak heeft ze
omstreeks Kerst sterk heimwee naar
Finland, waar met speciale gerechten,
met het geven van geschenken op 24
december, met een kerkgang in door
paarden voortgetrokken sleden en ook
nog door intensief familiebezoek de
kerstsfeer wordt onderstreept. De niet
grote Finse Vereniging in Nederland
(nauwelijks 250 Finnen wonen in ons
land) beleeft eveneens in de Kerstda-
geeen hoogtij periode.
De mistroostige winter mag dan veel
invloed op het gesloten karakter van
de Fin uitoefenen, in zijn kunstuitin
gen wordt hij bepaald niet geremd. In
kleine eigen ateliers werken vele Finse
artiesten aan toegepaste kunst; me
vrouw Jansen laat ons o.a. haar uit
Finland meegebrachte vloerkleed be
wonderen. We drinken koffie uit een
Fins servies (met door haar naar Fins
recept gebakken appeltaart!), en ze
haalt kleurrijk, zeer degelijk linnen
goed tevoorschijn.
Ook in ons land wordt overigens
steeds meer Fins ambachtelijk werk
verkocht. Hoewel ze in de naaste toe
komst nog graag een enkel Fins meu
belstuk zou willen aanschaffen, zal me
vrouw Jansen zich dan zeker tot die
ene aanwinst beperken, omdat ,ze „van
ouderwets houdt" en Scandinavische
meubelen juist merendeels modern
zijn.
Terttu heeft geleerd Nederlandse
maaltijden klaar te maken. Zij is niet
erg van onze specifieke gerechten ge
charmeerd, of het moest van erwten
soep zijn. Misschien omdat die stevige
snert enigszins lijkt op een Finse soep.
Omdat ieder Fins schoolmeisje op
school gedurende enkele uren per week
huishoudelijke zaken leert, stonden
Terttu's handen niet verkeerd bij de
aanpak van haar eigen huishouden! Zij
vindt dat een Finse huisvrouw bepaald
minder poetst en boent (wel veel stof
zuigt) maar veelal belangrijk méér aan
handenarbeid doet dan de Nederlandse
huisvrouw. Finse vrouwen maken ook
nog altijd erg veel in, vaak zelf-ge-
kweekte groenten. Eén van haaT in
Helsinki wonende zusjes heeft een tuin
van een hectare groot met nog een
stuk bos erbij
Opvallend in haar huis zijn de vele
met bloemen gevulde vazen. Zij kijkt
op onze hoeveelheden bloemen dan ook
haar ogen uit. Trouwens: niet minder
op de vele groenten en vruchten
„Het doorsnee-huishouden in Finland
is duurder dan hier", verklaart zij op
grond van een 'vergelijking van haar
huishoudelijke uitgaven met die van
haar moeder en zusters. „Sla, die in
Finland per 100 g wordt verkocht ge
bruiken ze daar eigenlijk alleen als de
coratie. Brussels lof (per struikje onge
veer 3) eet je evenmin vaak. Daar eet
je vooral inheemse wintergroenten als
rode bieten, wortelen, knolletjes en
koolsoorten.
De Finse aardappelen zijn van heel
goede kwaliteit. Vlees eet je er meer
dan hier; dat is daar juist veel goedko
per!" In de grote stad komen de leve
ranciers vaak aan huis bezorgen, maar
de meestal tot vier uur buitenshuis
werkende huisvrouw brengt haar
boodschappen ook wel zelf mee.
Ook in Finland is steeds meer de
vrije zaterdag doorgevoerd, zodat de
gezinnen van een lang-weekend-buiten
in hun zomerhuisje kunnen genieten.
Werkt de moeder niet buitenshuis; dan
verblijft zij gedurende de lange zomer
vakantie over het algemeen met de
kinderen in dat zomerhuis; de vader
komt er tijdens het weekend. De ste
den lijken in die periode uitgestorven!
Terttu Jansen, die vroeger al van
school naar huis heen-en-weer fietste,
stapt ook in ons land menigmaal op
haar twee-wieier om de duinen rond
om haar woonplaats te verkennen.
Nadat zij afscheid had genomen van
het Finse Verkeersbureau in Amster
dam, waar zij gedurende twee jaar als
trait d'union tussen Nederland en Fin
land fungeerde, is daartoe regelmatig
gelegenheid. Zij vergeet echter niet
veel bqeken in onze taal te lezen,
waardoor ze mooier Nederlands leert
spreken en een rijkere vocabulaire
krijgt dan door de praktijk van het
dagelijks leven.
ROLIJKE uitroepen op de Dam.
Te midden van tientallen duiven,
ie bedrijvig pikkend tussen de
'oetgangers scharrelen, brengen
ongans en meisjes Amsterdams
ieuwste fenomeen aan de man:
le kabouterkrant.
guy' De krant bevat de leer van oud-
irovo Roel van Duyn, dat de
ïens weer moet leren liefdevol om
kei e gaan met de natuur. Roel van
vi< luyn wil dat we allemaal kabou-
^ar srs worden. De kabouter is voor
em het symbool van de mens, die
icht bij de natuur staat en zijn
intasie vrij kan uitleven. „Het is
e hoogste tijd om te veranderen,
iant we zijn plastic mensen ge-
rorden, die verstikt worden tussen
eton en staal
Bedrijvige kabouter Roel van
luyn heeft de goede burgers van
sla
dl
e stad Amsterdam de laatste
^Baanden heel wat schrik aange
jaagd. Het gemeentebestuur was
Rauwelijks bekomen van de ene
ota of er volgde weer een andere,
lota's over daktuintjes op de
'ams, het verkeer weg uit de bin-
enstad en de opleiding van de
lederlandse burger tot saboteur in
orlogstijd. Amsterdam werd tot
abouterstad en tot hoofdstad van
e nieuwe staat Oranjevrijstaat ge-
roclameerd.
titf Inmiddels is de kabouterkrant
;re it. een aparte verschijning in de
>ch al kleurrijke hoofdstedelijke
nderground-pers. Gemaakt vol-
ens het onverwoestbare provo-re-
ipt: „Draai de werkelijkheid om
gki je ontdekt hoe gek de werke-
gl kheid is." Introductie op de voor-
agina:
ne(J
„Er is iets rampzaligs gebeurd,
et begon met de tuinkabouters in
grote steden. Sommigen begon-
jdJen er wat bleek en slapjes uit te
n en. Aanvankelijk werden ze op
,'ïkantie gestuurd naar de kabou-
iei( rs in het grote bos. Tot het daar
'I ak mis ging. De bossen werden
rooid, de regen werd vergiftigd,
ïfin, op een kwade dag bleek dat
e pinguïns op de Zuidpool een
edenkelijke hoeveelheid DDT in
6 un lichaam hadden en toen wisten
kabouters het wel. De kabou-
hebben toen lang vergaderd.
Het werd duidelijk dat alles ver
stoord dreigde te raken.
Zo ontstond een stille staats
greep, want het was al onmogelijk
geworden alles wat beschadigd of
aangetast of ziek of gedegenereerd
was, te herstellen
Met heel hard werken, dachten
de kabouters, zou er misschien
nog een beetje te redden zijn. Dus
richten zij een staat op in de staat.
De Oranjevrijstaat. En af en toe
kan men merken dat de nieuwe
staat bestaat. Door kleine dingetjes
hier en daar. Door kabouterkran-
tjes en kabouterprojectjes, zoals
niet vergiftigd voedsel. U zult er
wel iets van merken af en toe.
Leest u dit nummer maar."
In dit nummer wordt o.a. voorge
steld een dienstencentrum voor be
jaarden op te richten Er zijn tien
duizenden bejaarden, die behoefte
hebben aan hulp in de huishou
ding, boodschappen doen, kolen
sjouwen.
Verder wordt veel aandacht ge
schonken aan de „terreur van de
automobilisten tegen de kabouter"
Er is een „kabouter wlelerrally"
gehouden waarbij de „sportkabou-
ters" vele „kantoorkabouters" ont
moetten. die eveneens op de fiets
waren. „Spelbrekers waren", aldus
de kabouterkrant, „geüniformde-
grote-motorwezens, die giftige dam
pen verspreidden"
Ten slotte nog een belangwek
kend bericht van de Kabouter Pers
Dienst „De gezamenlijke volksde
partementen van publieke werken
en milieuhygiëne van de Oranje
vrijstaat hebben besloten over te
gaan tot de restauratie van de bos
sen in Amsterdam. De dienst die
daartoe is opgericht is genaamd:
„De wandelende tak". Deze dienst
is in kontakt getreden met kabou-
terstad Wageningen en heeft daar
optie gekregen op de Wageningse
overtollige bossen. Deze zullen
naar Amsterdam worden vervoerd.
Dan, als de grond daartoe voor
kabouterschopjes en -houweeltjes
toegankelijk Is. zal de dienst De
Wandelende Tak zich op weg be
geven naar de plaats waar de bos
sen geplant worden onder het zin
gen van het welbekend» lied: Trek
maar aan het touwtje en de lucht
wordt fris.
BERT VAN DER ENT
Het amusantste van verkie
zingsdagen is telkens weer de
vertoning, die de politieke lei
ders omstreeks middernacht
voor radio en tv opvoeren
voor duffe kijkers en luiste
raars. Als je gelaten de hele
avond een rijstebrijberg van
cijfers over je heen hebt laten
gaan, komt daar een verliezer
vertellen, dat zijn partij toch
grote winst heeft behaald, al
moet je, wil je die logica kun
nen begrijpen, daar wel een
fel gekleurde bril voor op
zetten.
Neem nou KVP-fraktielei-
der drs. Schmelzer. Hij had een
bril op en uitvoerig legde hij
uit waarom de kiezers de KVP
weer eens het vertrouwen heb
ben gëschonken, wat voor een
stabiele factor de KVP in de
vaderlandse politiek is en hoe
blij hij, Schmelzer, is, die par
tij te mogen leiden. Kortom,
evenals drie en vier en zeven
en acht jaar geleden, toen de
KVP ook een klap(je) kreeg,
bleef Schmelzer lachen. En dat
is hoopvol: 't Wachten is op
het moment dat hij schatert!
Ook oppositieleider drs. Den
Uyl weet op zo'n moment al
tijd ge ziekst uit de hoek te
komen. Al verliest de PvdA
de helft van haar aanhang, dan
toch is hij nog tevreden. Waar
schijnlijk omdat hij z'n hele
aanhang niet kwijt is. Vraag
je hem, hoe het komt dat de
PvdA weer een beetje verloren
heeft, dan antwoord hij gevat:
„Maar dat moet u zo niet be
kijken".
En zelfs mr. Barend Biesheu
vel verklaarde zich tot winnen
de verliezer. Of verliezende
winnaar, ('t Is maar hoe je het
bekijkt). Echter, iedereen ver
geleek de uitslagen met de Ka
merverkiezingen van '67. Per
slot van rekening waren het de
afgelopen weken juist de frak-
tieleiders en alle ministers in
het kabinet-de Jong die zich in
de provincie uitsloofden om
meer stemmen te werven. Met
gesprekken over landelijke po
litiek, want een fraktieleider
kan goed zijn, maar hij weet
(gelukkig) ook niet alles van
.rovinciale politiek.
En was Biesheuvels uitspraak
over die on-Nederlandse partij
D'66 provinciaals? Dat geloof
de niemand, behalve Biesheu
vel NADAT de uitslagen bin
nen waren. „Vergeleken met
'66 heeft de ARP gewonnen".
Het klonk triomfantelijk en hij
had nog gelijk ook. Maar ver
geleken met '67 „Het gaat hier
alleen om ve kiezingen voor de
provinciale staten", repliceer
de de AR-leider. 't Is maar
hoe je het bekijkt....
Nee, dan konden de heren po
litici een voorbeeld nemen aan
fraktieleider Mellema van de
CHU en Hans van Mierlo van
die on-Nederlandse partij. Mel
lema gaf ronduit toe, dat zijn
partij vergeleken met '66 had
verloren, maar vergeleken met
'67 weer iets gewonnen had. En
iedereen mocht het voor de CH
bekijken zoals hij,zelf wilde.
Mellema dus een echte verlie
zer èn winnaar.
Bij D'66 heerste een beetje
een down-stemming, begrijpe
lijk als men een grote overwin
ning voor partij voorspelt
en die winst maar vijf Kamer
zetels blijkt te zijn. Van Mierlo
gaf eerlijk toe. dat hij meer
had verwacht. Iedere hen niet
welgezinde politicus legde de
nadruk op die mindere winst.
Alsof vijf Kamerzetels een klei
nigheid is. Ook hier een ver
liezende winnaar.
En dan mevrouw Hay a van
Someren-Downer van de VVD.
Iedereen gunt op zo'n verkie
zingsavond de ander zijn winst
en verlies. De juichkreten van
Haya wai gewettigd. Maar
het doet toch wat onsympa
thiek aan als je hoort hoe de
VVD-diva de winst van ande
ren kan kleineren.
Eén ding is na 18 maart wel
weer duidelijk geworden. De he
ren politici kunnen praten als
Brugman en hun verliezen in
winst omzetten, de kiezer ge
looft het wel. Lakse demokra-
ten, werd er die achttiende
maart van de thuisblijvers ge
zegd. Maar kun je het hun kwa
lijk nemen, dat het voor hen
allemaal niet meer hoeft?
Tenslotte: de verkiezings
strijd. Nederlanders vormen
een uiterst verdraagzaam volk
je, tenminste, zo op het eerste
gezicht. We ergeren ons tegen
woordig niet meer als toen de
VARA met „Zo is het de
massa „kwetste". We zijn te
genwoordig heel wat gewend
en het moet wel zo tegen onze
instelling indruisen, willen we
ophef maken.
Toch zijn er tijdens deze
verkiezingen een aantal slagen
onder de gordel uitgedeeld. Sla
gen, die wat flauw lijken, maar
die bij nadere beschouwing on
fatsoenlijk zijn. W. L. Brugs-
ma zet ze in de Haagse Post
op een rij: de uitspraken van
Schmelzer over de verplichte
sterilisatie van D'66, de me
ning van premier De Jong, dat
het Nederlandse volk, als het
echt gaat stemmen, gezond
stemt en geen D'66. En tenslotte
de uitspraak van Biesheuvel
dat D'66 een on-Nederlandse,
gevaarlijke partij is, maar dat
het niet zoiets is als de NSB.
Alleen al door het noemen
van die NSB is, gewild of on
gewild, een associatie gelegd
tussen D'66 en de NSB. En dat
kan je met recht een trap on
der de gordel noemen.
Het is beslist niet myn be
doeling D'66 in bescherming
te nemen, ""en eerste omdat
het bepaald niet mijn partij is
en ten tweed omdat Van Mier
lo zelf mans genoeg is om van
zich af te slaan. Wel meen ik
te moeten wijzen op het grote
gevaar, dat de Nederlandse po
litiek binnengeslopen is. Daar
om: hou de verkiezingsstrijd
fair! Ook als je op verlies
staat.
„Come backHoezo? Ik heb helemaal geen come back
nodig! Ik ben nooit weggeiceest. hoe moet ik dan „terug
komen"? Ik heb het drukker dan ooit: ik sta in het circus,
heb gala-avondenmijn Onc-man-show, theatervoorstellin-
door Phé Wijnbeek
gen ik krijg zoveel aanbiedingen, dat ik niet. weet wat ik
moet aannemen. Dat ik hier in Wenen operette zou spelen
is al een afspraak van dertien jaar geleden. Zon ik met die
rol dan een terugkeervieren? Belachelijk!"
Lou van Burg geeft in het
Weense Raimund Theater tas
sen de repetities voor de ope
rette „Die geschiedene Frau"
van Leo Fall door. een Duits
interview weg. Voor de Duitsers
is hij nog altijd „Onkel Lou".
die zichzelf „wonderbaarlijk"
noemt en hij schroomt niet, die
kreet ook nu weer aan te hef
fen.
„Het gaat mij geweldig, na de
belachelijke manier waarop ik
uit „Het gulden schot" bij ZDF
ben weggestuurd. Ha! Bij de te
levisie kan je wel een bepaalde
populariteit veroveren, maar
„het einde" is dat heus niet!
Nee, het toppunt is, om als Ne
derlander in een van de be
roemdste Weense Operette-
theaters gast-ster te zijn!"
„Ik voel me reusachtig, nie
mand kan het beter hebben dan
ik. Ik heb een „dolle" vrouw,
twee sensationeel-heerlijke
dochtertjes en meer werk dan
ik aan kan. Wat wil je meer?
Alles is wonderbaarlijk!"
„Onkel Lou"... zijn intervie
wer merkt op, dat hij langza
merhand meer het uiterlijk van
een grootpapa heeft gekregen.
Daarmee doelt hij op de ver
grijsde baard van de nog altijd
bulderend-lachende man, die in
zijn operetterol in zijn element
is: zingend en dansend springt
hij over het toneel. Dat gaat
hem een stuk gemakkelijker af,
nadat hij ten bate van zijn cir
cus-optreden bij Boltini veertig
pond heeft moeten afslanken
Sporen van zulk een nuttige
vermagering tekenen ook het
gezicht. Lou van Burg mag er
nu jaren ouder uitzien, van zijn
jongensachtige dolligheid. die
hem talloze fans en anti-fans
heeft bezorgd, heeft hij nog
niets prijsgegeven.
Als een stralende vader heeft
hij, ook in Wenen, zijn gezin bij
zich. Zijn jonge vrouw Ma
rianne, het dochtertje uit haar
eerste huwelijk, de 7-jarige
Stephanie en zijn twee eigen
dochtertjes: anderhalf jarige
Jasmine en baby Angèle. Jas
mine noemt hem Lou en dan
juicht papa. glundert mama....
het is al idylle wat de klok
slaat.
„Ik sta in de Weense operette!
Ha, nu zal ZDF wel spijt heb
ben, mij uit de tv te hebben
gegooid, en dat' om zo'n stomme
reden! Ik was de populairste
man van de Duitse televisie.
Goed, ik was nog niet geschei
den. Ik wilde Marianne trouwen
en een vader voor haar dochter
tje zijn. „Als je bij Marianne
intrekt, kost dat je je baan," zei
meneer Lackner tegen me. „Dan
maar mijn baan," zei ik. We
zijn nu allang getrouwd. Ik heb
nergens berouw van. Het ZDF
staat voor gek. niet ik. Ik ben
helemaal niet bitter over mijn
ontslag toen, niemand heeft ooit
Lou klein gekregen!"
Zou Lou van Burg graag weer
op de Duitse televisie verschij
nen?
„O welnéééé!" roept hij in
Wenen uit, „zoals vroeger nooit
meer. Er bestaan geen goede di
recte uitzendingen meer. Men
sen die tv-prijzen winnen zijn
artiesten die elk woord en ge
baar goed hebben ingestudeerd
en lang gerepeteerd. Wie neemt
nog het risico van de spon-
taniëteit, zoals ik dat durfde
doen? Niemand immers!"
„Ook in Nederland heb ik
geen televisie nodig, om groot te
zijn. Ik ben een gelukkige fami
lievader, die hard werkt, en dat
is niets bijzonders. Als ik al die
geschiedenissen met vrouwen,
die mij zijn toegedicht, werke
lijk achter de rug had, zat ik
nu in een rolstoel. En bekijk
mij nu eens. hoe zie ik er uit?
Wonderbaarlijk!"
't Is nu acht jaar geleden, dat
Lou van Burg zijn triomfen
vierde als tv-quizmaster in
Mainz.
„Laat het ZDF zich maar
schamen, dat het mij wegstuur
de," betoogt hij, „een paar da
gen geleden was ik bij de boks
kampioenschappen in Mainz.
Zoals gebruikelijk stapten de
voorname bezoekers dan vooraf
in de ring om zich te laten zien.
Ik ook. Én het publiek brulde!
Ha. dat was een heerlijke bele
venis! Na al die tijd is Onkel
Lou niet vergeten! Nou ja, er
werd ook wel gefloten, maar
sommige mensen fluiten juist
uit instemming, vergeet dat
niet!"
Bij al zijn drukke theater-ar
beid zit Lou van Burg ook nog
Lou van Burg
in de handel via 'n paar agen
turen. Zomaar voor de aardig
heid, of levert zijn artistieke
beroep hem toch niet genoeg
op? Hij gaat er niet op in, geeft
niet toe en ontkent niet. Handel
is geen onderwerp bij een ge
sprek in de artiestenkamer van
het Weense theater.
Die Lou. Showman Is en blijft
hij, van kruin tot tenen. Zoalm
hij zelf zegt: „wonderbaarlijk".
