Egyptische militairen
zinnen op wraak
Berlijn: toetssteen
van ontspanning
„King" Elvis verloor
niets van oude vuur
[.Onderwijs
onderweg;
Pop in 't kort
„De klauw van het
Besprekingen vandaag begonnen
zionistische monster
Feliciano tovert met OUDE KRACHT
stem en techniek STONES TERUG
:UWE - COURANT
DONDERDAG 26 MAART 1970
Folk-pop-rock-soul-underground-
R B, allemaal vertlokt door een
man in zijn eigen, typerende stijl:
José Feliciano, de blinde gita
rist-zanger, die jaren heeft moeten
vechten voor de erkenning die hij
eindelijk kreeg in 1968, toen zijn
„Light my fire" als een raket de
Amerikaahse hitparade binnenknal-
de. Toen was het nog maar een
kwestie van tijd en hij had de hele
wereld met zijn bluesy stem vero
verd.
De kracht van dit talent schuilt in
zijn adembenemende gitaartechniek,
gebundeld met een harde en toch zo
gevoelige stem. Zijn voordracht is in
al zijn eenvoud overweldigend.
De 24-jarige José uit Porto Rico
heeft al een groot aantal onderschei
dingen op zijn naam staan als waar
dering voor zijn talent, zoals een
Grammy voor de beste nieuwe ar
tiest van 1968, een Edison voor „Fe
liciano" en ook dit jaar weer een
Edison voor „Feliciano 10-23".
Toen hij heel jong was, kwam hij
met zijn ouders naar New York en
op drie jarige leeftijd speelde hij op
Na „Light my fire" en „Windmills
of your mind", zijn twee Edison
LP's „Feliciano" en „Feliciano 10 to
23" heeft José met zijn speciaal voor
het Grand Gala uitgebrachte dubbel-
album „Alive Alive-O" bewezen
voorgoed „een grote" te zijn.
het „biscuitblik", dat spoedig werd
vervangen door de accordeon en nog
later dor de gitaar. Nu bespeelt hij
zo'n dertig instrumenten, waaronder
een bas, banjo, orgel, bongo, timpa
las, de 12-snarige gitaar, mandoline,"
mondorgel, piano, harp, enz.
Zijn eerste optrede voor publiek
was in El Teatro Puerto Rico in
New York's Spanish Harlem. Hij
was toen net negen haar oud en zijn
vader moest hem optillen omdat het
publiek was gaan staan en niemand
hem meer kon zien.
In 1963 tekende hij zijn eerste
contract in Greenwich Village, vero
verde Latijns Amerika en begon
niet lang daarna zijn tournee door
Engeland, Nederland, Zweden, De
nemarken en Mexico. Dit jaar heeft
hij in Nederland bewezen, dat hij
nog steeds een fabuleus gitarist is.
„Did you hear about the Midnight
Rambler, that everybody ought to
know", zingt Mick Jagger op kant 2
van „Let it bleed", de jongste Sto-
nes-LP. Een fijne, orthodoxe Ri
ch ard/Jagger-eompositie zoals er
nog zeven op deze plaat zijn te vin
den.
Het nummer is opgenomen door de
Stones in oude samenstelling. Dat
wil zeggen: met Brian Jones. En tij
dens hun 23-daagse trip langs der
tien Amerikaanse steden was dit het
nummer waarbij de dranghekken en
de politiecordons het in vele geval
len begaven.
De plaat die de ondertitel
draagt „Hard knox and durty sox"
heeft als uitsmijter „You can't
always get what you want". De Sto
nes hebben het imposante London
Bach Choir de studio ingehaald om
hen de intro en de ijle slotakkoor
den te laten verzorgen.
Byron Berline fiedelt er lustig op
los in „Country Honk". Er hoeft niet
erg lang naar te worden geluisterd
om te ontdekken dat deze composi
tie niets anders kan zijn dan „Hon-
ky Tonk Woman", maar dan in
country-sfeer. Geweldig is de lang
zame blues „Love in vain", die een
geladen Mick Jffgtfer laat horen.
Keith Richard bedient zich in dit
nummer van een bijzonder melan
cholische Hawaiiaanse gitaar.
Overigens is dit de enige composi
tie die niet door het befaamde duo,
maar door Woody Payne werd
geschreven. Naar teleurstellende
nummers moet op deze LP tever
geefs worden gezocht, of het zou
„You got the silver" moeten zijn,
dat na een paar keér draaien wat
zeurderig wordt. Verder zit „Let it
bleed" vol fijne harde muziek.
De Stones hebben hoe tragisch
zij dat zelf misschien ook vinden
de experimentjes afgeschaft en heb
ben een stukje verder geweven aan
de draad, die zij bij „Their satanic
majesties request" lieten vallen en
bij „Beggar's banquet" weer opna
men.
„Follow me" is een handige weg
wijzer in lp-vorm voor een psyche
delic trip naar de Underground pop
muziek. Met verrassende, soms vol
komen afwijkende muziekpatronen.
Buddy Miles, Linn County, Daugh
ters of Albion, Blue Cheer, H. P.
Lovecraft en anderen schetsen een
verward, maar toch hoogst interes
sant underground-beeld.
TOPICS - TOP TIEN - TIENERTOP
..Dit hadden we nu al enige jaren
willen maken", schrijven Manfred
Mann en Mike Hugg in de hoes van
„Manfred Mann chapter three". Ein
delijk is-ie er dan: de nieuwe uiting
van Manfred Mann-nieuwe stijl.
Pop. jazz in optima forma. Met soms
opvallende staaltjes van muzikali
teit. Deze lp (vertigo label) is er een,
die duidelijk een nieuwe, meer vol
wassen weg van de popmuziek aan
geeft. Het is vooral een voortreffe
lijke muzikale prestatie geworden
van het duo Mann-Hugg met ver
rassende big-band jazzcomposities.
„Muziek voor dé kinderen van
onze kinderen'', zeggen de jongens
van The Moody Blues van hun
nieuwste lp. Velen zullen reikhal
zend na alle berichten hebben uitge
keken naar het nieuwe goed voorbe
reide werkstuk van de enigszins
verfijnde popgroep. Alle respect
voor de melodische, fraai gecompo
neerde muziekgeschiedenis. Moody
Blues bewijzen dat ze veel in hun
mars hebben, omdat ze een goedlo
pend, symfonisch geluidsverhaal
met fijnbesnaarde songs op de plaat
hebben gezet. Wie een uurtje naar
aparte pop-opera-achtige klanken
wil luisteren, zal best kunnen ver
moeden, dat wellicht onze kinderen
toch even de oren zullen spitsen. Of
de daarop volgende generatie dat
nog zal doen, onwaarschijnlijk.
Te midden van alle beat en
soul rust de ster van Elvis
Presly de laatste maanden tel
kens weer naar de top van de
Amerikaanse hitparade. In the
Ghetto, Suspicious minds en
Don't cry Daddy hebben Elvis te
ruggebracht op de plaats waar
hij vjjftien jaar geleden ook
reeds stond. Dat h(j nog niets
van het oude vuur heeft verloren
wordt op overrompelende wjjze
bewezen door zijn kortgeleden
verschenen dubbelelpee.
Hierop staat in de eerste plaats
een opname van zijn optreden in
Las Vegas van augustus vorig
jaar. Hoewel het negen jaar gele
den was dat Elvis voor publiek
optrad (met uitzondering van de
befaamde tv-show die binnenkort
ook in ons land zal worden uitge
zonden), blijkt hij nog steeds op
magistrale wijze nummers als
Hound dog, Blue suede shoes. All
shook up. Are you lonesome to
night en Mystery train te kunnen
brengen.
Nieuw op de plaat zijn Johnny
B. good (bekend van Chuck Ber
ry), My babe en Words van de
BeeGees. Het andere deel van de
dubbelelpee is getiteld „Back in
Memphis" en moet dan ook wor
den beschouwd als het vervolr
van zijn vorig jaar verschenen
..From Elvis in Memphis".
Ditmaal ligt het accent sterk
op de ballads. Als zodanig vormt
1e dubbelelpee een voortreffelijk
overzicht van de kwaliteiten van
.The King". Sterkste nummers
uit Memphis zijn Inherit the
wind. From a jack to a king,
stukken beter dan de oorspron
kelijke versie uit '62 van Ned
Miller en Wilhout Love (inmid
dels met veel succes door Tom
Jones op single uitgebracht).
Het album is verder voorzien
van foto's, gemaakt tijdens het
optreden in Las Vegas. Als Elvis
op deze wijze doorgaat (en hij
heeft aangekondigd dat te doen)
zal hij nog een generatie mee
gaan.
De trotse Nasser, die uitmunt door
een demagogisch redenaarstalent en
een fijne neus voor medewerkers, die
komplotten tegen hem smeden of be
reid zijn hem af te vallen, ziet met
lede ogen aan hoe Israel er in is ge
slaagd de Verenigde Naties en -de
Grote Mogendheden te trotseren. Hij
laat, ook nu nog, voortdurend blijken
dat de vredeswil, die er van zijn kant
zou hebben bestaan, totaal onder
mijnd is door het eigenzinnige poli
tieke optreden van Tel Aviv.
„Het enige en alles overheersende
kritieke punt", aldus een hoge ambte
naar van het Egyptische ministerie
van buitenlandse zaken, „blijft de be
zetting van de in de Zesdaagse Oor
log veroverde gebieden. Niet alleen
heeft Israel de resolutie van de Vei
ligheidsraad naast zich neergelegd,
waarin het herstel van de vroegere
staatsgrenzen wondt geeist, doch het
treft daarenboven nog eens maatre
gelen, diee op het voornemen duiden
de huidige situatie te bestendigen.
Sinds 1967 hebben de Israëliërs en
kele tientallen nederzettingen in de
bezette gebieden gevestigd. Er be
staan voorts plannen om de roerige
Gazastrook van 300.000 Palestijnse
vluchtelingen te ontdoen Jorda
nië, al overspoeld door ontheemden,
zou hen moeten opnemen wat de
situatie alleen maar nog verwarder
en nog meer gespannen kan maken".
Spreekbuis
Er gaat geen dag voorbij of de
Egyptische publiciteitsmedia spuwen
hun gal uit over „het zionistische
drijven en de misdadige expansie
drang van Tel Aviv". Voorop in de rij
van protesterenden loopt Al-Ahram,
de officiële spreekbuis van de rege
ring een krant, die zwaar wordt
gesubsidieerd die honderden overbe-
taalde journalisten in dienst heeft,
die in een palies van een gebouw ge
vestigd is, en waarover de geniale,
maar Goebbels-achtige Heikal de
scepter zwaait.
Het Judaïsme dat de Israëlische
regering zou bedrijven wordt met
venijnige pen cn tong aangeval
len. Orthodoxe Amerikaanse joden
als rabbi Elmer Berger, zomede de
auteurs Mosje Menuhin (De decaden
tie van het Judaïsme in onze tyd) en
Alfred Lilienthal (Tegen welke prijs
Israel?) worden aangehaald om het
eigen standpunt te onderschrijven.
„Wij kunnen niet anders", aldus
een regeringsfunctionaris. „Wij mo
gen niet dulden dat de bestandslijnen
van thans als definitieve staatsgren
zen worden erkend. Daarom onze
confrontatie-politiek als antwoord
overigens op de uitdagingen van Is
rael daarom onze voorbereidingen
vóór een nieuwe, totale oorlog.
Aan een staakt-het-vuren zouden
we pas kunnen denken, als Israel
weer de beperkte staat werd, die het
voor de Zesdaagse Oorlog was. We
weten wat het betekent, als we ons
zouden neerleggen bij de bestaande
feiten. De klauw van het zionistische
monster kijk maar naar de verlo
ren strijd in 1948/49 zou de Sinaï-
woestijn, de Jordaanvallei en de hoog
vlakte van Golan blijven omstrenge
len. Het gaat de joden toch om het
hele Heilige Land, nietwaar, en niet
om een stukje ervan?"
Duidelijk is dat men op regerings
niveau de mening is toegedaan dat de
gebeurtenissen van juni 1967 slechts
verloren slagen waren in een nog al
tijd bestaande oorlog. Even duidelijk
is ook dat de hevigheid van de vijan
delijkheden tevens wordt bepaald
door de acties van de guerrillastrij
dersvan Arafat en Habasch.
Egypte, dat altijd de voorvechter is
geweest van de strijd tegen Israel,
wenst geen prestigeverlies te lijden
door de nieuw verworven, Palestijnse
identiteit. Naast de Fedajins wil het
zijn partij wel degelijk blijven mee-
blazen.
Bij de constatering van het feit, dat
president Nasser zich op een nieuwe,
een vierde ronde, voorbereidt, rijst de
vraag hoe oorlogszuchtig het Egypti
sche volk is. Deze vraag kan worden
uitgebreid: Is de gemiddelde Egypti
sche burger al over de demoralise
rende gevolgen heen van de zo sma
delijk geleden nederlagen in 1956 en
in 1967?
Als men in Kairo het oor te luiste
ren legt, blijkt al spoedig dat dit niet
het geval is. Over de juni-oorlog bij
voorbeeld worden nog altijd grapjes
gemaakt, die de ideologen nauwelijks
welgevallig kunnen zijn. „Je wilt ze
ker officier worden!" schreeuwt men,
ook nu nog, de geüniformeende man
na, die hard naar een tram of bus
holt...
Leidraad
De intellectueel en de student, die
zich bedrogen voelen door de duffe
daden, die in 1967 tegenover de holle
woorden stonden, willen vrede, waar
bij de vrees voor een nieuwe neder
laag vaak de voornaamste leidraad is.
Voor de plattelander geldt precies
hetzelfde. Diens totale aandacht en
energie wordt trouwens opgeslokt
door de strijd om bestaan.
In een politiestaat, die Egypte nu
eenmaal is, valt het de verschillende
lagen van de bevolking echter moei
lijk een latent aanwezige vredeswil te
concretiseren. Hoe sterk het prestige
van Nasser de afgelopen jaren ook is
gedaald, de offi>cierskaste, waaruit
hijzelf is voortgekomen, deelt nog al
tijd de lakens uit, en niets wijst erop
dat hier verandering in zal komen.
Vaardig
De militairen, beter betaald dan 'di
plomaten, en ontdaan van zogeheten
lafhartige elementen, zinnen op
wraak. Bovendien voelen ze zich met
de dag vaardiger worden dóór het ar
senaal van Russische wapens, waar
ze opnieuw over kunnen beschik
ken. Terwijl de grote apatische
plattelandsbevolking wordt zoet ge
houden met gesubsidieerde levensmid
delen het brood kost nog evenveel
als twintig jaar geleden onder
neemt het staatspropaganda-apparaat
verwoede pogingen om de mentale
instelling van het thuisfront te ver
sterken. Geheel in Islamitische trant
wordt er gesproken van nieuwe voor
bereidingen voor een heilige oorlog.
De psychologische afwerking is in
handen gelegd van de Arabische So
cialistische Unie. Deze eenheidspartij,
die sinds 1962 bestaat, is een van de
machtigste instrumenten geworden
van het Egyptische staatsapparaat.
BERLIJN Vandaag zijn op
nieuw de besprekingen begonnen
tussen Amerika, Rusland, Enge
land en Frankrijk over de kwes-
tie-Berlijn.
In juli 1945 ondervond het eerste
Amerikaanse legerkonvooi dat op
weg was naar Berlijn bijna onmid
dellijk moeilijkheden. Deze moeilijk
heden over de toegang tot Berlijn
duren voort tot op de dag van van
daag.
West-Berlijn is „een eiland in een
rode zee" geworden zonder toegangs
wegen onder vóHedige zeggenschap
van het westen. In de praktijk heb
ben deze toegangswegen zich ontwik
keld tot het gebruik van drie lucht-
corridors en een enkele autobaanver
binding.
Duister
Nog steeds is het duister waarom
de geallieerden destijds niet hebben
aangedrongen op daadwerkelijke con
trole over de toegang. De Russen ver
rasten iedereen door in recordsnel
heid de zonale grenzen te aanvaarden
en de Amerikanen, Britten en Fran
sen zaten met de gevolgen.
Maar in die tijd bestormde het rode
leger midden-Europa. Sommige waar
nemers wijzen erop, dat de Amerika
nen en Engelsen blij waren met wat
ze kregen, omdat ze vreesden dat ze
de Russen veel verder naar het wes
ten dan zelfs bij Berlijn zouden ont
moeten. Maar de gebeurtenissen heb
ben bewezen dat dit een verkeerde
berekening is geweest.
Tot zij eindelijk in april 1945 Ber-
rlijn binnenrukten, hadden de Russen
angst dat de Amerikanen en Engelsen
hen voor zouden zijn. Sinds de oorlog
hebben Duitse officieren verklaard,
j dat zij vanaf begin 1945 alles waaro
ver zij beschikten hadden ingezet te
gen de Russen in de hoop dat het
Westen Berlijrr zou innemen.
Maar de geallieerde opperbevelheb-
I ber Eisenhower remde de westelijke
opmars af, nadat hem was verteld
j dat Berlijn 100.000 man aan doden en
j gewonden zou kunnen kosten. Gene-
raai Patton zei later, dat de geal
lieerden Berlijn al eind 1944 hadden
kunnen veroveren, als hij de nodige
benzine voor zijn tanks had gehad.
Wat willen de Russen, nu ze na
lange tijd hebben toegestemd de Ber-
lijnse besprekingen te hervatten?
Herbert Wehner, de kenner van de
Oostduitse politiek in de regering-
Brandt. meent, dat de Sowjets „tijd,
heel veel tijd" willen winnen. In
communistische termen betekent dat
het vastnagelen van de status quo.
En wat hebben de geallieerden aan
te bieden in zulk een netelige kwestie
als de toegang tot Berlijn, die de
Russen rotsvast in handen hebben?
De geallieerden willen Berlijn iot
een toetssteen maken van de bedoe
lingen van het Kremlin ten aanzien
van de Oosteuropese veiligheid, de
ontspanning Oost-West en de moge
lijkheid van overeenkomsten over een
breed front tussen Oost en West, die
moeilijk te verwezenlijken zijn als
Berlijn zij het dan ook latent
een kruitvat blijft.
WASHINGTON De chef-protocol
i van president Nixon, Mosbachher,
zou zijn ontslag willen nemen naar
aanleiding van een ruzie met vice-
president Spiro Agnew. Deze zou
Mosbacher verantwoordelijk hebben
gesteld voor de pro-Israël demon-,
straties tijdens het bezoek van de
Franse president Pompidou aan Chi-
i cago. Hij zou niets hebben gedaan om
1 deze incidenten te voorkomen.
door Ton Elias
Vertrouwelijk
De Bond van schoolbesturen voor
handelsonderwijs beklaagt zich
over de wijze waarop de middelba
re handelsavondscholen behandeld
worden ooder het bestel van de
Mammoetwet. Dat is een ingewik
kelde zaak, waarbij de Over
gangswet, de planprocedure en de
taak van het economisch admi
nistratief onderwijs een rol spelen.
Men spreekt van een flagrante
schending van rechten.
Voor buitenstaanders is het
moeilijk hierover te oordelen, maar
de boze brief aan staatssecretaris
Grosheide bevat één vertrouwd
punt dat steevast tevoorschijn
komt als er herrie is. Pas in een
laat stadium ontvingen de besturen
over deze zaak een rapport en dat
moest toen ook nog vertrouwelijk
blijven. Welke rampen er over het
land zouden komen wanneer ieder
een de vertrouwelijkheid van der
gelijke stukken gewoon aan zijn
laars zou lappen, weet niemand.
Bakker
Vorige keer noemde deze rubriek
Tans de enige leidinggevende fi
guur in de naoorlogse politiek die
na Tilanus sr. blijk heeft gegeven
zich voor onderwijszaken te inte
resseren. Bij die vermelding had ik
alleen de grote en middelgrote
fracties op het oog. Zonder die toe
voeging zit er een flinke onbillijk
heid in tegenover Marcus Bakker
van de CPN die de materie van het
onderwijs prima kent en er ook erg
slagvaardig over weet te spreken.
Dat is voor de leider van een klei
ne fractie een nog grotere prestatie
dan voor de specialist in een groep
van tientallen.
Technocratisch
Duidelijker nog dan in de
geschreven commentaren zijn de
smalende reacties van de radicale
studenten op Veringa's vooront
werp voor de universitaire
bestuursstructuur t ot uitdrukking
gekomen in een spotprent van het
Groningse studentenblad Der
Clercke Cronike. De tekening toont
de voorzitter van de Nederlandse
studentenraad, Wilfried Ui.tterhoe-
ve, die op de „NSR-plee" Veringa's
ontwerp als toiletpapier gebruikt.
Het liegt er niet om. Toch wordt
dan eens hier en dan weer daar de
vraag opgeworpen of men er wel
wijs aan doet Veringa's structuur
volledig te boycotten. In Utrecht
waar het studentenblad Trophonios
artikelen bracht onder de koppen
..Beringa rechts laten liggen" en
«Veringa negeren, zelf eksperimen-
terenviel bij een discussie van de
activisten een stilte toen debatlei
der Wouter Koning een catego
rische vraag stelde over de houding
van de stulentenmeerderheid. Dp
vraag was of verwacht moet wor
den dat het grootste deel van de
studenten op Veringa's aanbod om
in diverse raden zitting te nemen,
in zal gaan.
Het is moeielijk te bekijken wat
er gaat gebeuren. Sinds het
verschijnen van het ontwerp is er
geen dag voorbijgegaan dat tegen
Veringa's opzet niet ergens schrif
telijk of mondeling fel werd gepro
testeerd. Maar je weet bijna nooit
hoeveel mensen daar achter staan
en wist je het wel, dan blijft nog
de vraag wat die mensen verder
gaan doen.
Ik dacht dat men niet hard zal
hollen om in die Veringa-raden te
gaan zitten, maar in dat Utrechtse
debat lieten enkele activisten
waarschuwende geluiden horen
over de ambities van talrijke stu
denten die „technocratisch -
D'66-achtig" zouden denken en die
als de stoelen klaar staan, er graag
op zullen plaats nemen.
Haast
In hel hele denken van de lei
dinggevende figuren in de studen-
tenoppositic valt de laatste tijd op
dat men de kracht van andered
onderstreept en de eigen prestaties
kritischer gaat nemen. Er wordt
geklaagd dat men zich verloren
heeft in romantische acties en dat
er nog veel te weinig concreet be
reikt is.
Merkwaar dig dat dit gebeurt
juist op het moment waarop de in-
vloedén van de studentenacties on-
skenbaar beginnen door te dringen
in andere sectoren van het onder
wijs.
Maar dit schijnt de activisten te
weinig te zeggen. Ze hebben een
razende haast om de universiteit,
het overige onderwijs en heel de
maatschappij te hervormen en dat
blijkt een tikje minder vlot te gaan
dan men wenst.
En verder
...ontvouwde iemand in Utrecht
het vooruitzicht dat wanneer stu
denten en arbeiders goed samen
werken. het in ons land binnen een
jaar tot een algemene staking kan
komen. „Ach kom", reageerde
voorman Henk Sips skeptisch. We
derwoord uit de zal: „Maar de Bel
gische mijnstaking geeft toch een
prachtig voorbeeld...."
Wat toen volgde, was bijna ont
roerend. De radicaal Sips, die altijd
zo trefzeker weet aan te geven wat
nan universiteit en maatschappij
mankeert, maakte de naïeve sta
kingsverwachter duidelijk dat vele
dingen in ons land te goed geregeld
zijn om te kunnen rekenen opeen
massale opstand tegen het bestel.
Als dat zo doorgaat, zie ik Sips
"erlang in een baan bij de
Rijksvoorlichtingsdienst.
resident Nasser van Egypte, die uitmunt door een demagogisch redenaars-
ilent, hier op de foto met zijn kleinzoon die ook Gamel Abdel heet.
(Van onze speciale verslaggever Link van Bruggen)
KAIRO President Nasser voelt zich de leider van een volk,
at met de rug tegen de muur staat Uitwijkmogelijkheden zijn er
iet meer. De militaire vernietiging dreigt opnieuw; de eenheid
an de Arabische volkeren, van sommige zelfs het naakte bestaan,
aat voor de vierde maal op 't spel.
Tenzij er op het politieke front wonderen gebeuren een
jak, waar in de eerste plaats Israël voor heeft te zorgen lijkt
en nieuwe oorlogsbrand in het Nijbije Oosten onvermijdelijk.
