OOK RECHTERS MOETEN
ZICH
ROSITA (21)
Laat een kleuter nooit
alleen in het verkeer
DEZE
WEEK
krijgt nog een kans
Gezegd
BEZWAREN TEGEN
DE RECHTSPRAAK
ZATERDAG 2 AUGUSTUS 1969
2
De ruimtevaart heeft ook deze
week ons in de ban gehouden.
Alles was dan ook even verras
send. Voor leek en deskundige.
In Houston kwamen in twee zen
dingen de maanstenen veilig aan,
die de Apollo II naar de aarde
had gebracht De geleerden wa
ren enthousiast
Dat was ook iedereen over de
duidelijke foto's van de mense
lijke stappen rond de Ameri
kaanse vlag op de maan.
Maar Mars bleef niet bij de
maan achter en eiste ook een
deel van de publiciteit op. De
foto's, die de Mariner 6 van de
Rode Planeet naar de aarde
seinde, bleken een sensatie te
zijn. Het landschap van Mars
lijkt op dat van de maan. In het
gebied van de evenaar, was, te
gen de verwachting in geen
spoortje van leven te bespeuren.
Weer een week van de ruimte
vaart dus. We hebben het mee
gemaakt en ais bewijs voor het
nageslacht kunnen we de gram
mofoonplaat Man op de Maan en
het boek Amerikanen op de
Maan kopen.
President Nixon van de Vere
nigde Staten reist de wereld
door. Voor Arië stak hij de
„atoomparaplu" op als bescher
ming van de landen. In Bangkok
was niet iedereen enthousiast
over de komst van de President
en vloog een lege fles in de
richting van zijn hoofd. In Viet
nam bezocht Nixon op gevaar
lijke plaatsen de Amerikaanse
militairen.
Senator Edward Kennedy heeft
zijn moeilijkheden nog niet over
wonnen. Weliswaar kreeg hij na
zijn voorwaardelijke veroordeling
een stroom van sympathiebetui
gingen. Maar er is een aanklacht
ingediend omdat hij gevaarlijk
zou hebben gereden en de offi
cier van justitie verzocht
toestemming voor een lijkechou-
wing op Mary Kopechne, die in
zijn auto om het leven kwam.
De Westduitse Bondskanselier
Kiesinger (CDU) en zijn partijge
noot Von Hasselt vinden dat de
NPD niet neo-nazistisch is, maar
een partij van ontevreden kie
zers. In buitenlandse oren klonk
dit pijnlijk. Door de westelijke
Grote Drie zou Rusland gepolst
zijn voor een Europese Veilig
heideconferentie.
De Russische schrijver Koez-
netsof mag -in Engeland blijven.
Hij vindt het in zijn eigen land te
benauwd om te kunnen werken.
In Nederland Is de P. C. Hooft-
prijs toegekend aan de omstreden
Gerard Kornelis van het Reve.
De Paus reisde deze week
naar het hartje van Afrika. Men
hoopte, dat hij vrede zou kunnen
bewerkstelligen tussen Nigeria
en Biafra. Ondertussen stijgt het
dodencijfer onrustbarend, zo
blijkt uit een alarmkreet van dr.
Middelkoop, de Nederlandse arts
keert niet meer terug naar Biaf
ra.
Nederland doet niet meer mee
aan het MRCA-project voor de
ontwikkeling van een ge
vechtsvliegtuig. De PvdA en an
dere politieke partijen hebben
ernstige financiële zorgen. De
discussie over het al of niet
subsidiëren van de partijen is
begonnen.
Uit Engeland kwam het nieuws,
dat de rechtbank aan de
mismaakte Softenon-kinderen
een schadevergoeding (ca
180.000) heeft toegekend. Ook
aan moeders is een som toege
kend.
Vlaardingen haalde zijn kaste
lein en zeezeiler Bertus Zijdenbos
uitbundig In. Daar was alle reden
voor. Hij was met zijn Santa Ma
ria drie jaar weg geweest.
In Valkenburg ging het minder
feestelijk toe. Hier trad de politie
hard op tegen de terreur van en
aantal jeugdige vakantievierders.
Parijs lanceerde de nieuwe
mode. Geen kortere rokken. Dat
kon haast niet meer. Het worden
broekpakken en verder ziet ie
dereen maar.
Ja en dan mogen de vakanties
iriet vergeten worden in deze
week van de mooie zomer van
1969...
„Het ie tenslotte een bijzondere
prestatie om in Nederland het
Amerikaanse volkslied te spelen
•n twee Amerikanen op de maan
In de houding te laten staan".
(Carel Enkelaar. NOS-functionaris)
Wie privé, d.w.z. niet-bedrijfématig, iriet de
rechter in aanraking komt, moet alijd een groot
financieel offer brengen, dat, indien zijn actie
succes heeft, lang niet geheel op de tegenpartij kan
worden afgewenteld. Deze toestand heeft twee oor
zaken. Allereerst het Nederlandse systeem, waarbij
niet alle werkelijk gemaakte kosten, maar slechts
een bepaald door de rechter vast te stellen bedrag
door de „verliezer" (in strafzaken soms: de staat)
aan de „overwinnaar" moet worden betaald.
door mr. F. H. Kernkamp
(verbonden aan de balie te Rotterdam)
Dit systeem bestaat ook in an
dere landen, o.a. in Engeland. In
principe is het juist, want er zijn
zaken waarin beide partijen een re
delijk standpunt innemen en het
slechts van, voor niemand geheel
voorspelbare afwegingen van de
rechter afhangt wie tenslotte gelijk
krijgt Het zou niet billijk zijn ie
mand, die een dergelijke zaak ver
liest en die b.v. een standpunt
heeft ingenomen dat tevoren altijd
door de rechter was gedeeld, ook
nog eens te straffen met het beta
len van de kosten van de tegen
partij in volle omvang.
Bovendien vraagt leder verstan
dig mens eerst advies alvorens te
gaan procederen. Het werk aan
een advies verbonden, kan zeer
aanzienlijk zijn en het honorarium
navenant. Toch kunnen de kosten
van een dergelijk advies natuurlijk
niet ten laste van de tegenpartij
worden gebracht. Er blijven dus
altijd niet-verhaalbare kosten over.
Door het gestegen kostenpeil
speelt dit een veel belangrijker rol
dan vroeger. Ook hieraan is wei
nig te doen. Procederen is nu een
maal vakwerk. Wie wel eens heeft
meegemaakt hoe welbespraakte,
gestudeerde mensen, zelfs
niet-processueel getrainde juristen,
hun eigen ijzersterke zaak ver
prutsten. eenvoudig omdat zij niet
wisten hoe de rechter aan te pak
ken: zakelijk, bondig en met een
zekere afstand in het ene geval,
met een dringend beroep op zijn
billijkheidsgevoel in het andere,
zal direct beamen dat het meestal
niet aan het publiek zelf onder
wie vele ongeschoolden kan
worden overgelaten hun rechtsza
ken te behartigen. Er zou dikwijls
heel weinig van de rechtspraak te
rechtkomen. b.v. doordat de rechter
niet eens zou begrijpen waarover
de partijen nu eigenlijk kJbbelden.
Er zijn dus deskundigen nodig,
bij de gewone rechter doorgaans
advocaten. Deze deskundigen zijn
duur. Het moeten gestudeerde lie
den zijn. Men kan erover twisten
wat hun jaarinkomen moet zijn,
maar het lijkt redelijk aansluiting
te zoeken bij dat van de rechter.
Dit laatste bedraagt op het ogen
blik ruim f 30.000. Bijzonder be
kwame of ervaren procesvoerders
moet men vergelijken met presi
denten van rechtbanken of zelfs
van gerechtshoven. Men komt dan
tegen de f 60.000. Wil een advo
caat een met een rechter vergelijk
baar inkomen hebben en een ou
dedagsvoorziening opbouwen, dan
moet hij gemiddeld ongeveer 100
per uur rekenen, in kleine zaakjes
wat minder, in grote meer, om ook
nog zijn kantoorkosten te kunnen
dekken. Dit is voor vrijwel nie
mand te betalen, die dergelijke
kosten niet op zijn bedrijf (lees:
grotendeels op de fiscus) kan af
wentelen.
Wanneer daarbij wordt bedacht
dat men bij bepaalde processen
ook nog talloze andere zorgen
heeft bv. wordt blootgesteld aan
publiciteit, sterke emoties moet on
dergaan door telkens weer aan be
paalde, soms tragische, feiten te
worden herinnerd, of gedwongen
wordt uiterst kostbare deskundige
onderzoeken te doen plaateheb
ben. wordt het duidelijk waarom zo-
velen die procedeerden zeggen:
eens, maar nooit weer.
Hier is stellig sprake van een
misstand. Daarin kan. wat het fi
nanciële aspect betreft m.i. alleen
verbetering worden gebracht, het
zij door bezoldiging der advocaten
en eventuele andere procesvoer
ders uit de staatskas (zoals in
sommige landen achter het ijzeren
gordijn), hetzij door verplichte
rechtsbijstandsverzekering. Zowel
in het ene als in het andere geval
moet natuurlijk gewaakt worden
voor de onafhankelijkheid van de
balie. Waarom zou echter op het
gebied van de rechtszorg niet kun
nen wat op het gebied van de
gezondheidszorg in grote lijnen
reeds lang een feit is, zonder dat
de onafhankelijkheid van de arts is
aangetast.
Veel van de bestaande wrevel
met betrekking tot de rechtsbede
ling hangt m.i. samen met de bo
ven geschetste omstandigheden.
Er zijn echter mensen die van oor
deel zijn dat veel ernstiger kritiek
moet worden geuit, speciaal je
gens de rechters. Een van de
meest gehoorde kreten in dit ver
band i9 dat er klassejustitie zou
worden bedreven.
Hiervan geloof ik niets. Klasse
justitie betekent dat een rechter
tot een ander oordeel komt dan
juist zou zijn, alleen omdat degene
met wie hij te maken heeft, tot
zekere klasse behoort. Welnu
wij zijn nu op het terrein van het
strafrecht de rechter moet met
de sociale achtergrond van een
verdachte rekening houden.
Ik denk aan de zwerver die ik
eens bijstond en die tegen Kerst
mis altijd een delict pleegde omdat
het buiten zo koud en in de ge
vangenis zo warm en gezellig was.
Moet nu de rechter voor hetzelfde
delict als deze man pleegde de
zelfde straf geven aan een overi
gens oppassende ambtenaar met
een gezin, voor wie gevangenis
straf geen verzetje betekent, maar
schande en ontslag uit de dienst?
De vraag stellen is haar beant
woorden.
Is er dan geen kritiek mogelijk?
Ja, wel degelijk, maar geen wezen
lijk andere dan op vergelijkbaar
overheidsoptreden: de rechtspraak
is niet efficiënt en zij is paterna
listisch.
Het is niet toevallig dat de rech
ter paternalisme verweten wordt.
Maatschappelijk vervult hij immers
een functie die als het ware ge
knipt is uit de vaderrol in het ge
zin: de orde handhaven, zonodig
straffen. Door de speciaal in het
verleden gevolgde wijze van recru-
teren van rechters, door hun onaf
zetbaarheid, door hun „oppassen
de" leefwijze en door het voortdu
rend uitoefenen van macht en de
daaraan dikwijls verbonden gevoe
lens van zelfoverschatting, zijn
echter sommige rechters gekomen
niet tot een vaderhouding in de
goede zin van het woord dat is
hun werk maar tot bevoogding.
Daarbij trachten zij hun normen in
de plaats van die van de
maatschappij te stellen.
Hierbij moet echter wel worden
aangetekend dat de rechter slechts
een beperkte armslag heeft. Hij
moet binnen het raam van de wet
blijven. De „Johnson is moorde-
naar"-rechtspraak was, toen een
maal vervolging was ingesteld, on
vermijdelijk. De vervolging moet
men de regering verwijten. Rege
ring en parlement hadden boven
dien door tijdige wetgeving kunnen
voorkomen dat het yerouderde ar
tikel (waarop destijds ook degenen
die Hitler een moordenaar vonden,
werden veroordeeld!) in stand
bleef.
Al slaat zo een deel van de
kritiek op de rechterlijke macht te
rug op regering en parlement, die
inderdaad ernstig tekort schieten
in het tot stand brengen van een
moderne wetgeving, er zijn toch
allerlei voorbeelden van bevoog
ding (in deze zin) die wel aan de
rechter kunnen worden verweten:
het tutoyeren van verdachten, het
uit de hoogte bejegenen van lang
harige knapen, het op zondag,
d.w.z. zonder enige kans op
rechtsbijstand berechten van relle
tjesmakers, het opleggen van rela
tief veel te strenge straffen aan
personen die een protesthouding
tegen de maatschappij innemen, de
geringe aanpassing aan de veran
derende zeden, de marihua-
na-rechtspraak (als ik goed ben
ingelicht zo onschuldig als thee).
Toch ben ik op het punt van dit
paternalisme niet erg bezorgd: het
gaat vanzelf over. De zittingen zijn
openbaar. Er is een pers die tijdig
het maatschappelijk geweten, al
thans dat van de Kamermeerder
heid kan wakkerschudden. Oudere,
dikwijls uit conservatieve kring af
komstige rechters gaan met
pensioen. Nog even en er zijn
rechters die in hun studententijd
de aula van de universiteit bezet
hebben gehouden! Wat zouden die
van ordeverstoring denken? Straf
fen, jazeker, maar zo streng?
Wel zouden nog organisato
rische verbeteringen kunnen wor
den aangebracht ter vermijding
van verstarring. Wij leven niet
meer in de tijd van de postkoets,
maar in die van het verhuiskosten-
besluit Waarom zouden in ons
kieine landje rechters niet regel
matig kunnen worden overge
plaatst, i.v.m. hun onafhankelijk
heid door een college van presi
denten. Waarom geen benoemin
gen voor vijf of tien jaar (na
Grondwetswijziging). Men kan dan
een zwakke figuur ook weer eens
kwijt.
Mijn grootste bezwaar tegen de
rechtspraak is evenwel dat zij niet
efficiënt werkt. In het bedrijfsle
ven, maar ook in de vrije beroepen
zoals bij de medici, is het al lang
gemeengoed dat men slechts effi
ciënt kan werken door specialisa
tie en gebruik maken van ar
beidsbesparende werkmethoden.
Rechters echter specialiseren zich
niet, integendeel, zoals zij zelf toe
geven, weigeren zij zich te specia
liseren omdat dat nadelig is voor
hun carrière.
Als voorbeeld kan de speciaal in
Rotterdam belangrijke aanva
ringsrechtspraak dienen. Te Rotter
dam worden naar schatting jaar
lijks enige tientallen zeeaanvarin
gen en een nog groter aantal bin-
nenaanvaringen in behandeling ge
nomen. Daarbij zi>n rederijen en
verzekeraars betrokken, die speci
ale afdelingen hebben die niets
anders doen dan dergelijke claims
afhandelen. De advocaten die dit
soort zaken behandelen, werken
zich eerst enige jaren in de mate
rie in onder verantwoordelijkheid
van een oudere advocaat. In die
tijd maken zij zich o.m. met het
jargon vertrouwd.
Het is dan ook begrijpelijk dat
in de meeste aanvaringszaken de
ter zake kundige cliënten en hun
advocaten wel ongeveer gelijk
denken over de afloop en daarom
tot een schikking komen. Soms
echter zijn er verschillen van in
zicht. Deze zijn vrijwel steeds van
he type: schip A denkt dat schip B
alle schuld heeft, terwijl B denkt
dat A mede schuld heeft, b.v. voor
50 of 25 percent. B heeft dus vol
gens alle betrokkenen zeker
schuld.
Nu komt het herhaaldelijk voor
dat in een dergelijke zaak de
rechtbank zegt: A heeft alle
schuld, B gaat vrijuit Heel iets
anders dus dan beide partijen
dachten. Geheel onvermijdelijk is
dit soort beslissingen niet, maar
wanneer zij vaak voorkomen, bete-
BIJLAGE VAN
HET KWARTET
J)e Rotterdammer
Nieuwe Haagse Courant
Nieuwe Leidse Courant
Dordts Dagblad
kent dit dat de rechter onvoldoen
de zaakkundig is, hetgeen uit dit
soort zaken (daarom is het een
goed voorbeeld) blijkt omdat de
partijen en hun advocaten wel
zaakkundig zijn en zij dikwijls ach
teraf van elkaar horen hoe over de
zaak werd gedacht.
Als al kennelijke missers vallen
op een terrein waarvoor duidelijke
regels gelden en waarop Rotter
dam bepaald een reputatie heeft
op te houden, moet men vrezen
dat er andere terreinen zijn waarop
het publiek (misschien zonder dat
het zo duidelijk wordt) evenveel of
nog meer te kort komt.
De remedie is snel gegeven:
laat een paar rechters een cursus
aan de Zeevaartschool volgen,
praktijk opdoen aan boord van een
schip, de Engelse en Amerikaanse
aanvaringsrechtspraak doorwerken
en vervolgens na een of twee jaar
een pittig examen afleggen. Men
heeft dan prima aanvaringsrecji-
ters.
Het is eenvoudig te dwaas dat
nu de maatschappij steeds inge
wikkelder wordt en daarom ieder
zich specialiseert, de rechter dit
niet doet. Een huisarts zal er niet
over denken een blindedarmopera
tie uit te voeren, hoe eenvoudig
deze ook moge zijn. Een pas uit
een straf- of onteigeningskamer
gekomen rechter oordeelt echter
mee over de navigatie van de
Nieuw Amsterdaml Daarom speci
alisatie, en snel.
Geef de rechters dan ook een
dicteermachine en wat typistes,
zodat zij niet alles met de hand
behoeven te schrijven en laat alle
werk waarvoor een dure, geleerde
kracht .niet nodig Is, zoals de be
ruchte rol, door administratief
personeel uitvoeren.
Ze is als ster geboren bij de
gratie van de AVRO. Mieke
Verstraete was haar petemoei
en Cees de Lange, humorist
van professie, bakerde haar.
Nu heet ze Rosita Bloom en
moet ze maar zien, hoe ze
het redt als „ster".
Met die ene o extra in haar
achternaam („Nee, ik heet ge
woon Blom, hoor, maar dat is
niks voor op de planken!") en
haar haardstede fijn bij vader
en moeder in Den Haag. heeft
ze al wenkbrauwen laten op
trekken: „Is ze soms een zusje
van VPRO-Phil?" Welnee, wel
nee, Phil heeft écht twee o's in
haar naam. Geen familie, Ro
sita kent haar niet eens. Ze
vindt, dat Phil weer andere din
gen doet en kan dan zij.
Voorlopig is zij geweldig geïn
teresseerd in haar sterren-
toekomst. De AVRO kan haar
nu wel tot „star" hebben ge
bombardeerd, maar de uitnodi
gingen zullen dat moeten waar-
maken.
De eerste kwam van Bob Tou-
ber: Rosita mocht direct mee in
de Knokke-ploeg. Ze heeft op
het festival geen slecht figuur
geslagen, maar de Nederlanders
konden alleen maar op het
randje de Duitsers achter zich
laten om niet op de laatste
plaats te raken. Bijzonder veel
zoden zet dit niet aan de dijk
voor de nieuwe ster.
Maar de AVRO geeft haar,
als prijs voor het winnen, van
avond haar tweede kans. Zij
treedt in haar hele eigen tv-
show, waarin ze nog eens al
haar begaafdheden want die
bezit ze! op het scherm kan
tonen. Zang en dans... ze blinkt
er in uit na ijverige studie.
„Dat ik ook kon acteren, heb
ik pas ontdekt tijdens die serie
voor de AVRO. Toen móést ik
eenvoudig acteren, het was een
van de opdrachten".
Toneelschool? O nee, nooit ge
daan. 't Is zomaar aangewaaid....
laten we liever zeggen: door
studie verworven. Rosita, u
hebt het zelf kunnen zien,
maétkte wat van haar gespeelde
scènes, zij gaf er blijk van, emo
ties te kunnen uitbeelden.
„A star is bom'- was een
leuk programma; wie er nooit
naar keek, heeft iets gemist.
Waarschijnlijk is het voor wei
nig kijkers een echte verrassing
geweest, dat Rosita bij het af-
val-systeem tenslotte als beste
en meest veelzijdige artieste
overbleef. Ze deed het allemaal
telkens net beter dan de ande
ren aan wie ze volop concur
rentie had.
En daar staat ze nu. Rosita.
Tenger, blond, een gezichtje vol
sproeten, tot voor kort een ty
piste met driejarige hbs, wat
zang- en balletlessen en een
stille hunkering naar „de Büh
ne". Dochter van beroepsdan
sers, die haar vernoemden naar
de allround-artieste Rosita Sa-
rano, die ooit een faam bezat
als Caterina Valente nu.
Een beetje dromerig, niet ge
weldig geïnteresseerd in jonge-
renproblemen van welke aard
ook, niet progressief, niet in
protest, alleen maar heel erg
bereid om verder te werken
aan een artistieke carrière.
Is ze niet bang, dat er geen
plaats zal zijn voor haar tussen
de velen van het moment?
Neen, ze gelooft in een goede
BhmHHH
toekomst; voorlopig helemaal al
leen. Met haar 21 jaren denkt
ze nog niet aan verloven of
trouwen... later misschien, la
ter.
Vanavond krijgt ze de kans,
zichzelf waar te maken in die
beloofde show. Met Willem Nij-
holt als gast. Ach ja, het staat
Een moeder van vier kinderen zei op een verjaardagsfeestje,
trots de kring van familieleden rondkijkend: „Die kinderen van
mijdie zijn zó zelfstandig, zó intelligent ook hè die
laat ik nu rustig alleen naar school gaan. Dat kunnen ze best.
Zelfs die van vier al Er ging géén kreet van afgrijzen op.
Niemand had een woord van kritiek. De trotse moeder kreeg
alle complimenten die ze had verwacht.
allemaal al lang op de band. Ro
sita kan vanavond tussen vader
en moeder in naar zichzelf op
de buis kijken.
Of het haar zal bevallen? Ho
pelijk niet helemaal, want dan
houdt ze ruimte voor gezonde
zelfkritiek.
PHÉ WIJNBEEK
Maar t de volgende dag ston
den er weer een paar kleine
berichtjes in de krant. Bericht
jes over kinderen die in het
verkeer dodelijk waren gewond.
Wie het bijhoudt, kan zeker
drie berichten per week vinden.
Want drie keer per week ge
middeld wordt er in het Neder
landse verkeer een kind dode
lijk gewond.
De cijfers spreken duidelijke
taal. De laatst beschikbare, die
van 1966, laten het zien: 147
kinderen beneden de zeven jaar
dodelijk gewond; 1722 ernstig
tot zeer ernstig gewond. Onder
het totaal aantal verkeersslacht
offers, dat jaarlijks genoteerd
moet worden, komt een belang
rijk aantal kinderen voor. Klei
ne kinderen. Kinderen, die „zo
maar" in een vrolijke bui, de
straat oprenden, achter een bal
aan, achter een vriendje aan.
En ook: kleine kinderen, die
alléén in het verkeer waren.
Kinderen die alléén naar school
gingen, omdat „ze zo intelli
gent" waren, dat ze wel èlle
verkeersregels uit het hoofd
konden opzeggen. Kinderen
vaak ook van ouders die plegen
te zeggen: „Kinderen moeten
maar vroeg leren hoe het is in
het verkeer. Jong geleerd, oud
gedaan..."
Met die opvatting is in elk
geval mevrouw V. I. van der
Does-Enthoven uit Den Haag,
het helemaal on-eens. Zij is
voorzitster van het Comité ter
Bevordering van de kleuter
bescherming en in die kwaliteit
heeft ze de beschikking over
zoveel materiaal, zoveel rappor
ten, zoveel studies, dat ze wéten
kan dat het een foutieve opvat
ting is.
Ze zegt: ..Het kan gewoon
niet. Het is onmogelijk een
klein kind van beneden de ze
ven jaar alleen te laten lopen in
het verkeer. Er zijn talloze we
tenschappelijke onderzoekingen
geweest, die dat hebben aange
toond.
De verkeersdeskundigen zijn
het tamelijk eens wat betreft
de „veilige leeftijd". Die ligt,
volgens hen, zeker boven de
acht jaar. „Een kind jonger dan
acht jaar kan niet alleen naar
school", zeggen zij. Hoe intelli
gent een kind ook mag zijn, hoe
zelfstandig het ook is opgevoed,
het blijft een kind. En een kind
is impulsief, en speels. En bo
vendien: klein en onbeschermd.
Het leeft in een ander wereldje,
met eigen, kleinere en grotere
verhoudingen. Een wereldje,
waarin de snelheid van een na
derende auto niet of verkeerd
wordt geschat.
Op al die zaken wil het Co
mité Kleuterbescherming wij
zen. Graag. En met nadruk.
Want het blijft nodig. Ook op
het platteland waar men, met
minder druk verkeer, geneigd is
minder waakzaam te zijn.
Daarom is er voor dit jaar
ook weer een nieuwe actie op
touw gezet. Een actie, waarbij
de hoofdleidsters van alle kleu
terscholen worden aangeschre
ven met het verzoek aandacht
te schenken aan het probleem
van de verkeersveiligheid en te
pogen moeders te bepraten. Be
praten in die zin, dat men bij
voorbeeld bij roulatie kinderen
naar school brengt, of ver van
school wonende kinderen bij zich
laat overblijven.
Er kan een heleboel gebeuren
om de kleinen in het verkeer
wat meer bescherming te ge
ven. Maar het allerbelang
rijkste heeft men samengevat
in één (slag)zin: „De kleuter in
het verkeer.. Nooit alleen..!"
Die slagzin zou elke moeder en
vader, zich eigen moeten ma
ken. Het is misschien een mooi
onderwerp van gesprek op het
volgende verjaardagsfeestje....
S1ETZO DIJKHUIZEN
