Linnenkast
Negen maanden anders
IJ
NIET
LANGER
STATUS
SYMBOOL
Voeding van
aanstaande
MOEDER
Voor mannen anders
leven begint
eertig
dialoog
Betere bestrijdin f
brandwonden Q
Wilt u
onze jcover-girl'
worden?
ZATERDAG 19 OKTOBER
■h
Op de omvangrijke markt voor huishoudtextiel vol
trekt zich een niet geringe omwenteling. De huievrouw
in epé denkt namelijk heel anders over haar uitzet dan
haar moeder en grootmoeder. Vier en twintig lakens,
acht en veertig slopen, hoge stapels theedoeken, linnen
doeken, servetten, tafellakens? Vergeet het maar. De
tijd van de gevulde linnenkast is voorbij. Niet langer
beginnen meisjes in de huwbare leeftijd „alvast" wel
overwogen haar linnenuitzet op te bouwen. Ook zonder
zo'n stapel kan ze het huwelijk in gaan.
one
„Ik zit tot over m'n oren Tn
het kinderen krijgen. Mensen,
alsof er geen overbevolking
bestaat. Allemaal zijn we buik
jes aan het kweken. Twee
vriendinnen, vier naaste buur
vrouwen, mijn zusje, en dan
ook nog Ikzelf". Zo begint
len Cohen Roos haar dag
boek van een vrouw In ver
wachting, dat Gebr. Zomer
Keunlngs, Wagenlngen uitgaf.
Het boek kreeg de alleszeg-
Het verhaal over haar
zwangerschap was een op
dracht. Merkwaardig genoeg
komt len Cohen niet aan het
verslag van de geboorte van
haar derde kind toe. De
vriendin-met-fototoestel ver
telt het kraamverhaal. Heel
fijn tekent de schrijfster zelf
de sfeer in huis. Al6 er een
kindje wordt verwacht leven
in het moderne gezin óók de
jongste kinderen mee. Doch
ter van vier reageert bij de
vraag of ze een nieuw gezins
lid op prijs zou stellen inet:
„Nee, we hebben toch al een
baby".
In de loop van de zwangerschap kan moeder steeds weer een stukje
voorlichting kwijt. „Het trappelen van het kindje daar binnen is ies
wat ook haar enorm intrigeert Maar steeds had haar kleine handje
geen succes. Ze legde het zo voorzichtig op mijn buik, dat ze ook
bijna niets kon voelen. Maar naarmate de baby groeide en zich
krachtiger ging bewegen, lukte het natuurlijk beter en altijd weer
was ze even stil als stralend over dit wonder."
Iedere zwangerschap is anders. Ook len Cohen ervaart dat als
iedere moeder. „Je hebt werkelijk geen idee, in je eerste zwanger
schap. Ik had zelf wat vage gevoelens van een klein lief babytje
tegen je aanhouden, er goed voor zorgen. Maar hoe ingrijpend ik er
zelf door zou veranderen, ik had geen idee. Wat is het toch, moeder
worden? Het Is voor mij de verrukkelijke ontdekking geweest mezelf
kwijt te raken. Zelfbewuster en tegelijk kleiner worden. Heel andere
dingen in het leven belangrijk gaan vinden en niet het idee hebben
dat je nooit meer in je eentje ergens anders helemaal zorgeloos en
gelukkig kunt zijn."
Haar eerste twee kinderen kwamen in het ziekenhuis ter wereld.
Vijf weken voor deze bevalling stuurt ze alle plannen in de war:
ze besluit dat de derde baby thuis zal worden geboren. „In ons plaat
selijk ziekenhuis bleek namelijk tot m'n eindeloze schrik, dat je hier
de baby niet bij je op de kamer hebt.'1
't Blijkt een reden om met geen stok naar dat ziekenhuis te willen.
„Voor mij is een bevalling ook een partus in de eigenlijke zin van
het woord. Een scheiding. En hoeveel opluchting en vreugde die van
zelfsprekend voor de moeder inhoudt, er is ook een gevoel van leegte
opeens."
Ras-moeder als len Cohen is, vraagt ze zich af: voer baby zelf is
het geboren worden helemaal een ingrijpende gebeurtenis. „Moet mijn
eerste kennismaking met een nieuwe wereld een kamer vol andere
schreeuwende babies zyn? Het moge sentimenteel zijn, maar ik ben
ervan overtuigd, dat moeder en kind die eerste tijd bij elkaar horen
omdat ze elkaar nodig hebben. Het moet zo zijn, dat je de gelukkige
en ontspannen sfeer van die dagen op de baby uitstraalt."
Over de moeder-kind relatie zegt len Cohen rake dingen: „Met
jaloezie denk ik aan inlandse vrouwen die hun baby de hele dag
bij zich dragen". Ze voelt na de bevalling nog steeds een leegte, „die
pas verdwijnt als ik hem tegen me aanhoud".
Blijmoedig en eerlijk vertelt zij haar emoties: „ik ben ontzettend
moe, ik ben ontstellend gelukkig". Doktoren en verpleegsters, kraam-
en gezinsverzorgsters kunnen uit dit verslag heel wat over de psycho
logie van de kraamvrouw opsteken. Zo zal de aanstaande moeder zich
beter aan de voorschriften houden als ze weet waartoe ze dienen.
Ze leest bijvoorbeeld dat er door het uurtje rusten meer bloed door
de placenta gaat stromen, wat het kind ten goede komt. „Ik wist
het niet Weet je dat wel. dan licht je er minder de hand mee, dan
wanneer het alleen om jezelf gaat."
len Cohen denkt ook aan de „kraamheer", die een stukje vrouw
verliest maar een kind wint. Een moeder is een moeder is een moeder
Zij vertelt veel duidelijker dan de kanttekeningen van de dokter
na elk hoofdstuk, hoe het is om moeder te worden. Ondanks alle
pijn en zorgen, overbevolking hier en voedseltekorten daar, staan
we altijd weer vertederd boven elk nieuw aandoenlijk hoopje mens,
zijn we blij met de nieuwe band in het gezin. Iedere moeder zal dit
boek met een plezierig schokje van herkennen in één adem uitlezen.
Is zij „aanstaande" dan zal ze het telkens weer hérlezen met een
zucht: zij ook, in dat aparte wereldje van „negen maanden anders".
gende titel „9 maanden an
ders". Jet Stikkers maakte
prachtige platen van de
groeiende moeder, en van de
baby nè de geboorte, len Co-
hen vertelt openhartig over de
pijntjes, de mijmeringen, ver
wachtingen, ontroeringen ge-
durende de tijd dat zij haar
derde kindje droeg. Een boek,
waarmee iedere aanstaande
moeder (en vaderl) héél blij
Is te maken (100 blz., f 5.90).
Andere raken nemen nu de
plaats van het linnengoed in. Een
verlovingscadeautje van moeder
kan nu best een of andere keuken
machine rijn. De woonkamer
wordt exclusief ingericht en in de
keuken starten de moderne bruid
jes graag met een volautomatische
wasmachine, of een fornuis met
grill. Er zijn andere bestedingsmo
gelijkheden. Aan de uiterlijke ver
zorging wordt veel aandacht
besteed (make up en mode); bui
tenlandse reizen, televisie, auto
zijn evenzovele geldopslokkers.
Voor de linnenuitzet zorgde
vroeger het bruidje, en met dat
kostelijke goed deed ze tot haar
vijfentwintigjarige bruiloft of lan
ger. Kent u ook niet een oude
dame die trots vertelt: „Dit tafella
ken is nog van mijn linnenuitzet?"
De jonge vrouw van heden werkt
er niet zelden bij. Is haar kleine
stapel linnen op, dan is ze in de
gelegenheid die weer aan te vullen
naar de mode van de dag. IX'ant
ook dat is een verschijnsel: de
huisvrouw van nu wil haar uitzet
niet langer wit en wit alleen, al
zouden de vele advertenties en
TV-reclamestrips dat wel doen ver
moeden. Nu worden geheel be
drukte lakens en slopen in de han
del gebracht. Het eentonig witte
laken is er uit. Lakens in pastel
kleuren, lakens in ruiten, lakens
die geborduurd zijn, lakens met
bloemetjes, in heldere modieuze
kleuren hebben het wit verjaagd.
Ongeveer 73 procent van de Neder
landse gezinnen houdt van flanel
len lakens voor de winter. Ook
deze zijn in gekleurde en gebor
duurde uitvoeringen in de handel.
Lliteraard volgt de fabrikant dit
sterk gewijzigde koopgedrag van
de Ncderland.-e huisvrouw. Al
loopt dc markt niet terug, ex
pansiemogelijkheden zijn er nau
welijks. „De enige weg is" aldus
een vooraanstaand fabrikant van
huishoudtextiel „onze produkten
zo eenvoudig en functioneel moge
lijk t$ maken tegen een zo 6cherp
mogelijke prijs, waarbij aan de
kwaliteit geen afbreuk mag worden
gedaan."
We mogen er du» op rekenen
dat de ontwikkeling in de richting
van een „modieu» bed" wordt
gestimuleerd. Het luxe huishoud
textiel zal onder meer door mindei
bewerkelijke produktiemethoden
eenvoudiger worden en wat plezie
rig klinkt: waar mogelijk in prijs
verlaagd.
Koele koffie-dranken
Gezellig avondje met vrien
den. Ze moeten nog rijden.
Wat zullen we nu eens serve
ren. Hier i rat koele koffie-
drankjes, waarbij u de Sterke
drank eventueel kunt weglaten.
Van links naar rechts:
1. Vul de bodem van een
niet te hoog glas met fijn ge
hakte ijsblokjes en een stuk
je citroen. Giet er wat Curasao
overheen en vul verder op met
koude, sterke koffie. Zet een
schijfje citroen op de glasrand.
2. Neem een whiskyglas,
doe daarin wat sinaasappel
partjes en vul het glas op met
zoete, sterke, koude koffie.
Serveren met sinaasappelschijf
op glasrand.
3 en 4. Giet wat sinaasap
pelsap op een schoteltje, dom
pel het glas met de rand erin
en daarna in kristalsuiker. Vul
het glas met sterke, koude kof
fie (met of zonder suiker) en
laat hierin 2 cocktail 1 kersen
eventjes trekken. Garneer met
prikker en cocktail-kers.
5. Neem een wat groter
glas en doe daarin een eetle
pel vanille-ijs, waarop u wat
koffie-extract giet, vervolgens
hierop weer vanille-ijs, daarna
koffie-extract. Bovenop kómt
slagroom met suiker en uat
rum opgeklopt).
Eert sterk toenemen in gewicht
kan op de bevalling vertragend
werken. Het Voorlichtingsbu
reau voor de Voeding beveelt
per dag bij een normale zwan
gerschap pl.m. 100 calorieën per
dag meer aan. Deze extra hoe
veelheid stijgt tot 300 calorieën
aan het eind van de eerste helft
der zwangerschap. In de tweede
helft kan dit tot 400 calorieën
stijgen boven de behoefte van
de niet-zwangere. Bij geringe
arbeid zijn deze hoeveelheden
iets te hoog!
Streef naar een laag vetver-
bruik, liefst niet meer dan 30 -
35 pet vetcalorieën (denk aan
de vetarme melk in dit ver
band). Een extra hoeveelheid
kalk van 300 - 500 mg. per dag
gedurende de negen maanden
zou ruim in de behoefte voor
zien.
De aanstaande moeder heeft
behoefte aan iets meer ijzer (15
tot 20 mg. per dag) en bij een
zeer vetarme voeding moet ex
tra vitamine A-D er aan te pas
komen. Gebruik bruinbrood in
plaats van wittebrood; rauw
kost en citrusvruchten leveren
vitamine C.
Algemene richtlijn: De
aanstaande moeder moet niet
meer aankomen dan twintig
procent van haar eigen li- -
chaamsgewicht. Na twintig we
ken kan hiervan zes a zeven
procent zijn bereikt.
„Aan verschillende dingen
heb ik me geërgerd" begint
Mejuffrouw G. te D. (uw
adres?) „Bijvoorbeeld: .,'s
Morgens ben je fit maar 's
middags gaar", daar heb ik
toch om gelachen. En een an
der knapt zo lekker op als zij
's middags een uiltje knapt
Zijn die mensen dan zo lui of
niet gezond? Een vrijgezel
moet maar zien; de mensen
moesten zich schamen dit te
schrijven. Ik ben eenenzestig
jaar en werk de hele dag nog.
Tussen de middag vlug naar
huis, staande eten, een flink
eind fietsen en daar gaan we
weer. Ik ben al zevenenveer
tig jaar bij dezelfde baas. Ik
mag niet klagen maar je mag
je zelfs niet moe en akelig
voelen. De rest vindt het heel
gewoon, de hele dag maar
werken. Zondags ben ik te
moe om naar de kerk te gaan.
Zo zijn er veel vrijgezellen
van boven de vijftig. Voor de
mannen ligt het heel anders,
ik zie het wel aan mijn
broers. Die komen 's avonds
thuis: krantje lezen, koffie
drinken, eten. t.v. kijken...
hun vrouwen zorgen voor hen.
Het is een mooie maatschap
pij; wij kunnen voor alles dik
betalen terwijl het salaris ook
zoveel niet is. Een jonger
meisje met minder ervaring
verdient veel meer vanwege
haar leeftijd. Ik kan wel 's
morgens op bed blijven lig
gen. de dokter laten komen en
zeggen dat ik totaal op ben.
Maar daar tracht ik voor te
waken. Mezelf moed inspre
ken en 's morgens zeggen:
„Vooruit eruit, het molentje
gaat weer draaien."
Ook Mejuffrouw V. te H.
trof het dat er gesproken
werd over „een beetje kalm
aan doen". „Inderdaad is dit,
wil men zich fit blijven voe
len, heel verstandig wanneer
men hiervoor gelegenheid
heeft. Helaas niet voor de
werkende vrouw, die dient
nog voor de volle honderd
proeent aan het arbeidsproces
mee te doen. Ik ben nu vijf
enveertig jaar en sta al heel
lang bij het bureau voor
huisvesting ingeschreven. Tot
mijn spijt moet ik constateren
dat ik over de aktiviteiten
niet enthousiast kan zijn. Bij
woningbouwverenigingen word
ik niet ingeschreven. El
ders kreeg ik te horen dat je
minstens vijftig jaar moet zijn
om voor een huis in aanmer
king te komen.... Hoewel de
inhoud van deze brief wellicht
niet geheel op uw rubriek is
afgestemd, geeft ze wel weer
de woningnood waarmee de
ongehuwde veertiger steeds
geconfronteerd wordt."
„Pluis en plastic wordt wel
eens vergeleken met ouderen
en jeugd" merkt mevrouw G.
te D. op. „Pluis is warm. diep
van kleur, blijft lang, heeft
franje en kan overal tegen.
Plastic is koel. ko&d, hard,
nuchter, zakelijk. Misschien
vindt u het een vreemde ver
gelijking, maar wat kan de
jeugd weinig begrip hebben
voor ouders en anderen. Wat
eist zij veel en toch zijn ze
werkelijk zo? Wij ouderen,
geven wij wel die warmte die
zij nodig hebben? Zijn wij de
franje om alles gezellig te ma
ken? Al ben je nu oma, het is
niet meer zo leuk als vroeger.
Wat kan je nog breien wat in
de smaak valt. Er is nu zoveel
moois voor baby in de winkel.
Besteed dan die tijd aan sport
en spel, in een club. omgang
met de jeugd, enzovoorts. Pro
blemen heeft iedereen, de ou
deren. de jeugd, net zo goed
als opoe in de polder vroe
ger."
Mevrouw I. te D. wil graag
een loflied zingen op de jaren
na de veertig: „De belangrijke
dingen vallen je meer op; je
hebt ervaren dat er hoofd- en
bijzaken zijn. Je zelfkennis is
gegroeid door dit alles. Vooral
dit lijkt mij zeer belangrijk.
Je weet beter wat je wèl en
wat je niet kunt, ligt.
aanspreekt, waardoor je je ze
kerder en evenwichtiger voelt.
Misschien beleeft iemand dit
allemaal wel voor de veertig
jaar, maar gezien de gesprek
ken met leeftijdsgenoten is
veertig plus een aardig gemid
delde. Ik merk het uit de om
gang met jongere kennissen.
Soms hebben ze kinderen van
dezelfde leeftijd maar dèt be
paalt toch niet hun beleven en
verwerken van de dingen. Ik
zou ook het woord „wijsheid"
in dit verband willen gebrui
ken, al is die uiteraard niet
aan een leeftijd gebonden. Het
heeft toch beslist te maken
met ervaring, verwerken, bo
ven de dingen staan. Het lijkt
me logisch dat daar tijd voor
nodig is."
„Voor de veertig leven we
meestal in een roes omdat je
gezin je zo in beslag neemt"
vindt mevrouw M. te R. „We
zijn er dan echter nog niet...
Ik kreeg nog twee kinderen
na mijn veertigste. Op de
middelbare leeftijd komt er
wel meer bezinning en zien
we nieuwe mogelijkheden. En
mocht u sluimerende talenten
hebben voor creatief werk: nu
is er de tijd en gelegenheid
cursussen te volgen,
bloemschikken, borduren."
,,'k Heb vroeger dikwijls
verlangd om te reizen, bergen
te beklimmen enz.", zegt me
vrouw U. te M. „Dat ging toen
om financiële redenen niet.
Nu nog steeds niet, want als
weduwe met drie kinderen
moet je je geld anders beste
den. Als de kinderen ouder
zijn en een baan hebben ver
wacht ik nog wel eens een
buitenlands reisje. Dat is ook
een heel verschil met vroeger,
de wereld is kleiner gewor
den. Naar je begrip waren
toen Italië en Spanje onbe
reikbaar: alle mogelijke jon
gelui gaan er nu naar toe.
Hoewel de „welvaartsbooj"
waar u over sprak erg
persoonlijk is en niet alleen
van jaartallen afhangt. Dat
gaat alleen op als je met het
gemiddelde rekening houdt."
Mevrouw N. te V. vond de
reactie van de eerste ronde
erg somber. „Ik heb niets ge
merkt van narigheden toen ik
veertig werd. Ik deed aan
sport, evangelisatie en voelde
me jong met de kinderen, 'k
Ben nu zestig jaar maar voel
me niet als zodanig. Wees ge
woon jezelf, lach, zing. wees
behulpzaam en luister als er
iemand bij je komt met moei
lijkheden. Zet dames, een
handwerkmiddag in elkaar
eens in de maand, voor het
Magdalenafonds of weet ik
wat. Dan is er geen tijd om
aan je leeftijd te denken. Ga
eens uit de oude sleur, doe
eens iets leuks. Maak er iets
van: iedere leeftijd heeft zijn
charme!"
In de laatste jaren is het aantel
sterfgevallen ten gevolge van ern
stige brandwonden aanzienlijk ge
daald en kan men spreken van een
grote vordering terzake van de me
dische wetenschap. Dit plezierig
bericht geeft „De Brandweerman",
blad voor en van alle Rotterdamse
brandweerlieden.
Doodsoorzaak bij brandwonden
is in de regel Infectie, als gevolg
van bacteriën die zich In het ver
brande weefsel nestelen. In de
eerste week na de vertiif
kunnen in elke gram van h#l
brands weefsel honderd ff
bacteriën voorkomen. h
Kolonel Robert Lindberg, |c
rioloog van het Amerikaanss,
stelde een romige sulfamyln
men. dat met stijgend succei
toegepast, ook bij soldal)
Vietnam. Een tweede genei
del werd ontdekt in Missoifi
de Washingtonunlversitelt,
lijk een bepaalde menging r
half procent zllvernitraat
GOED NIEUWS! BLADZIJ IS DE PAGINA VAtf
LEZERES. BEWIJS: IEDERE WEEK HEB"
KANS, ONZE „COVER-GIRL" TE WORDf
NIET DE ONWAARSCHIJNLIJK MOOIE, Ff!
HOEZEPOES UIT DE DROOMWERELD
SHOW EN FILM EN ROMANTISCHE BLAQf
midc
MAAR ECHT ZOALS U BENT. EN DAARBIJ «u
ibbe
ond<
en i
;eloc
ree
izijn'
EIGEN KORTE IMPRESSIE OF EEN LEUKEjde"
VARING, EEN VERZUCHTING, KRITIEK OF^
LIMERICK. WIE MEE WIL DINGEN, STURE I
KORTS, MET FOTO EN ADRES, AAN: REDA(J
BLADZIJ. AAN ONZE „COVER-GIRLS"
WE GRAAG EEN VERRASSING. WIE DUR
WIJ GEVEN HIER METEEN EEN IDEETJE
HET KAN.
Zij, dat Is dan mevrouw N. Deur-
loo-Thorenaar, Kraaienlaan 24, Den
Haag. Haar „kortje" is de volgende
vakantie-ervaring: Ik was ergens
In Italië met mijn nichtje en dochter
op de markt. Kooplieden riepen:
„Mamma, mag Ik je dochter heb
ben?!" Mijn nichtje kocht een
prachtig tasje voor twaalf gulden,
drie pakjes Nederlandse sigaret
ten en: drie zoenen. Haar ouders
stonden erbij, dus ze was goed be
waakt. Mijn dochter Paula zei: „Ik
kon mijn tas voor vijfhonderd lire
minder krijgen, als ik een zoen zou
geven. Maar dat vertikte Ik".
De over ons onderwerp ontvan-
jen brieven zijn te splitsen in
,voor" en „tegen", waarbij dan
opvalt, dat de eerste uit
vraag-brleven bestaat en dat de
tegenstapel (de dikste) alle ant
woorden bevat.
De vragen-brieven tasten af,
zeggen als het ware: ik ben blij
dat je de weg met me wilt gaan.
maar het is e&n verschrikkelijke
wereld, niet? En de brieven met de
antwoorden wijzen me op de cate
chismus („kuis en ingetogen le
ven") en op de Bijbel: „De
apostel zegt: het huwelijk zij eer
baar onder allen." Ook zij verkla
ren dat de wereld verschrikkelijk
is maar zij doen dat. ik zou haast
zeggen: met e&n zekere voldoe
ning.
Terwijl de jonge vrouwen het
meest zitten met de vraag hoe IN
deze wereld te leven, taak en roe
ping te verstaan, zich van oordeel
te onthouden, verklaren de oudere,
de antwoord-vrouwen, dat zij ki
déze zaken (die van het lichaam)
van de wereld AF leven.
Wat mij nu verdriet doet is. dat
de oudere dikwijls denkt dat de
jongeren maar al te graag in zon
de willen leven, zo van: het wordt
je toch wel vergeven.
Kan geen enkele oudere het
opbrengen te veronderstelle dat
ook de jonge vrouw „kuis en inge
togen" wil leven?
Ik ben overigens bang, dat „kuis
en Ingetogen leven" voor velen
betek&nt: zoveel mogelijk van het
lichamelijke afzien. En dat is dan
hoger, reiner De jongere keert
zich hier tegen, op goede gronden.
Geen zelfkwelling, geen kl-oster.
alsof dat een Gode meer welgeval
lig leven zou zijn.
De jongere zegt: ik e iteer
de sexualiteit als e&n gev<- van
God. Zoals brood. Als I geen
brood mag eten om gezondheids-
of andere redenen, dan hou ik toch
niet op met eten.
Het is natuurlijk mijn slechte
schrijven dat de tegenstellln
belde groepen onvoldoende
lijk heeft gemaakt. Ik geef
daarvan allereerst de schu
ben zo voorzichtig gewees
zoeken naar en openstaan
meningen dat iedereen bij
recht kon en niemand de kcj
de kop kreeg. Wat Ik dan no
positiefs gezegd heb, is vo
ouderen In onze kring te
Niet het gelovig zoeken na)
weg voor het beleven van
in deze ingewikkelde maatsd
is voldoende, nee, er IS
weg. nl. de hunne.
Hoeveel respect ik ook o£
voor die opvatting, ik kan s
del&n want ik zie dat ze nietl
Het is als een zalf waarom il KI
jaren bij de dokter liep. Totl
ontdekte dat het smeersel «uur
vervangen was door een andlbur
neesmiddel.
Al wat er nog ligt aan vri
antwoorden hoop ik kn perst
brieven tegemoet te komei
moeten per slot weer eens
Eén ding moet mij nog vt
.hart. Een paar keer kwam
mijn post de waarschuwing 1Uur
beseft u wel mevrouw, dalI uur
een christelijke krant 8chrijfnUur
V.
en of. Dat besef ik zo goed, j
doodmoe ben van alie voort*
heid. Niet meer tot de plepi(
behorend maar te ongedurljl"
de ouderen probeerde ik i
ootmoed naar beiden te luisM
Probeerde ik te gaan pratï
wel zo dat ze naar elkaar r
luister&n.
„De jongeren luisteren
zeggen de ouderen „Maar",iuur
gen de Jongeren, „de ouderen! uut
ben hun antwoord al klaar, zijl uui
ben niet eens naar onze f
geluisterd."
En zo verlies ik mijn eigen j
antwoord, mijn zg vlotheid. uui
luister. Dat is de winst voorl
zelf uit deze rubriek: ik heb
luisteren. En het is geweldig,
eenmaal gaat luisteren, wat jt
HOORT.
