ONOAGS
MAO
i n
Europa
fE'^r1 ÉJB
■Of it 1/1
FRF&I II.I! yfl
martin k
i.OQGD.fl|ui 5':»T
MeeR<5jE
rv i E^/oi.GT
Het bouwvallige hoofdkwartier van
de Dutschkisten aan de mondaine
Kurfürstendamm.
schimmige studentenorganisatie, die con
tacten met diverse rode geheime diensten
onderhoudt het jaarlijkse budget, dat
door communistische instellingen wordt ge
fourneerd, bedraagt liefst 2,5 miljoen dol
lar! vindt een uitgekiende intellectuele
training plaats voor subversieve handelin
gen op lange termijn. Als basis geldt de
Marxistisch-Leninistische ideologie. Men
levert er volbloed revolutionairen af, die
met groot geduld hun tijd beiden.
Niet minder dan 40 nationaliteiten heb
ben bij de „International Union of Stu
dents" onderdak gekregen. Afrika en La
tijns Amerika zijn wel 't sterkst vertegen
woordigd. De huidige president is een stu
dent uit Irak, die wegens anarchistische
opruiing de toegang tot zijn land werd ont
zegd.
Vlak voordat hij zwaar gewond naar een
ziekenhuis werd overgebracht, heeft
Dutschke in ieder geval nog pogingen on
dernomen naar Praag te komen. Of dit hem
gelukt is, weet ik niet. Wel weet ik dat hij
is gesignaleerd in het gebouw van de Tsje-
choslowaakse militaire missie in West-Ber
lijn, waar een lange rij wachtenden stond
voor de aanvraag van een visum.
Volksbedrog
De tactiek van de Dutschkisten is op een
oud stramien geënt. Men zoekt een aanlei
ding om de eigen, verborgen gehouden
doeleinden te bevorderen. Oorzaak en ge
volg worden onontwarbaar met elkaar
verstrengeld, waarbij van 't reinste
volksbedrog sprake is.
Een van de eerste protestdemonstraties,
die de rode „Führer" organiseerde, was ge
richt tegen de sjah van Perzië, toen deze
een bezoek bracht aan Berlijn. De achter
ban, die schreeuwend en tierend achter
spandoeken met beledigende opschriften
aantrok, was er zich waarschijnlijk niet
van bewust dat zij op sluwe wijze misleid
werd.
De paar duizend jongeren, die aan de
rumoerige betoging deelnamen was diets
gemaakt dat zij tegen het feodale regime in
Iran demonstreerden. In feite ging het ech
ter om de politieke verhoudingen in het
Nabije Oosten. Achter de coulissen ageerde
een groepje in West-Berlijn studerende
Perzen, die Iran in het vaarwater van de
Arabische staten willen brengen. Het was
en is deze lieden een doom in het oog dat
de sjah zich in de zogenaamde vemieti-
gingsoorlog tegen Israël totaal onafhanke
lijk heeft opgesteld.
De publieke opinie, vooral als deze wan
kelt, wordt op allerlei manieren uitgebuit.
Koren op de molens van de Dutschkisten
zijn bijvoorbeeld de oorlog in Vietnam en
de ban-de-atoombom-gedachte. Dat daarbij
partijdig en eenzijdig te werk wordt ge
gaan men demonstreert niet voor de
vrede in 't algemeen, maar uitsluitend te
gen „het oorlogszuchtige en machtswel
lustige Amerika" kan, gezien de identifi
catie met de rode gardisten van Mao
Tse-toeng, eerder begrijpelijk dan verwon
derlijk worden genoemd.
Geen uitzondering
Voor ultra-linkse elementen zijn ul
tra-rechtse regimes altijd dankbare onder
werpen van agitatie geweest. De revolu
tionairen, die achter de door Dutschke ge
heven „vrijheidsbanier" marcheren, vor
men hier geen uitzondering op. Het geweld,
dat gepredikt wordt men zie de bom
aanslagen op verschillende ambassades
en consulaten in Londen, Bonn, Milaan en
Provocatie van. het gezag op het John
F. Kennedyplein in West-Berlijn.
Op die- !fde muren wordt de ongebrei
delde macnt verheerlijkt van de mens, die
ZATERDAG 20 APRIL 1968
In een zogenaamde poster-shop in
West-Berlijn zijn bijna levensgrote
„azen" met afbeeldingen van "rode
Rudi" te koop. Het schietechijfachtige
karakter van het affiche is helaas
werkelijkheid geworden.
Den Haag richt zich telkens weer tegen
Griekenland, Portugal en Spanje.
Sinds ongeveer een jaar heeft de SDS
een nieuwe speelbal gevonden om tegen
aan te trappen. Het is het krantenrijk van
Axel Caesar Springer, wiens gebouwen da
afgelopen week op gewelddadige wijze zijn
aangevallen. De Dutschkisten hebben 'fc
thans over het klimaat, dat door het an
ti-communistische boulevardblad „Bildzei-
tung" geschapen zou zijn om de moord
aanslag op hun leider te kunnen plegen.
Zelf hebben ze echter aangehaakt op t-en
ander klimaat: de bezorgdheid namelijk
van een deel van het Duitse volk over het
bedenkelijke verschijnsel van machtscon
centratie in de wereld van de pers, zomede
de concurrentienijd van bladen als „Der
Spiegel" en „Der Stem", die een openlijke
hetze tegen de monopoliepositie van Sprin
ger voeren.
Grootse leugen
De grootste leugen, die de SDS in Ber
lijn, München, Hamburg, Essen, Frankfort
en Neurenberg verspreidde tijdens de
daar plaats gevonden hebbende bloedige
relletjes, die ten minste twee doden en zo'n
duizend gewonden voor zich hebben op
geëist was de in een leuze vervatte
suggestie dat de moord op dr. Martin Lu
ther King op één lijn moet worden gesteld
met de mislukte aanslag op het leven van
Rudi Dutschke. De geweldloosheid van een
idealist werd aangegrepen om de gemoede
ren van de meelopers zodanig te verhitten
dat zij in de gewelddadigheid van een op
hitser gingen geloven.
Ook al zijn de zowel nationaal als 'nter-
nationaal opererende cellen van de SDS
nog zo klein, hun werkmethoden houden
grote gevaren in voor de democratische sa
menleving. Gespeculeerd wordt op het poli
tiek geëngageerd willen zijn van de moder
ne jeugd. De straat is het domein, mislei
ding, terreur en provocatie zijn de wape
nen, terwijl herrieschoppers en andere op
roerkraaiers als de voornaamste instrumen
ten gelden.
Het is tegenwoordig mode om links te
zijn (in West-Europa dan, want in Oost-Eu
ropa, waar men volksverlakkers als
Dutschke uit de praktijk kent, probeert
men, vaak ten koste van de eigen existen
tie, juist een klein beetje naar rechts te
schuiven!). Wie uitspraken doet, welke met
het linkse radicalisme in tegenspraak zijn,
wordt onmiddellijk als rechts of als reacti
onair geklassificeerd.
Linkse of rechtse opvattingen zijn in de
vrije wereld eigenlijk niet zo belangrijk
(om misverstanden te voorkomen: poli
tiestaten of dictatoriaal geregeerde landen
behoren hier niet bij). De middengroeperin
gen, waar bijna nooit over gesproken of
geschreven wordt, zorgen wel voor het no
dige evenwicht.
Gevaarlijk
Maar wat wel belangrijk is, zijn de spel
regels, die in de grondwet en de daarop
gebouwde wetgeving zijn verankerd. Men
zal zich eraan moeten houden, als men de
anarchie tenminste geen vrij spel wil ge
ven. Terreur blijft terreur, of zij nu van
links komt of van rechts. Het „establisch-
ment", de gevestigde orde, zal er nooit voor
mogen capituleren.
De „culturele revolutie", die de Dutsch
kisten in Duitsland en ook in andere
Westeuropese landen willen bewerkstelli
gen, houdt nog een ander groot gevaar in.
Links geweld drijft onherroepelijk naar
rechts, zoals rechts geweld vele burgers
voor links doet kiezen.
Herr Adolf von Thadden, die in de
Bondsrepubliek de in de NPD verenigde
neo-nazi's leidt, zou dan ook wel eens de
lachende derde kunnen zijn. Misschien zijn
de Dutschkisten hier wel op uit, want hun
„Krawall" zou er maar groter door kunnen
worden I
De prediker van geweld tijdens z'n
recente bezoek aan Amsterdam.
geen beperkingen kent. Een jeugdige Mao
z'n portret is zeker twintig jaar oud,
maar zelfs in China ziet men geen kans
actueel te blijven lacht me vriendelijk
toe, terwijl Fidel Castro en Che Guevara
heel wat grimmiger kijken. Een sinoloog is
helaas niet bij de hand. Naar de vertaling
van de Chinese karakters, die in rode en
groene verf zijn aangebracht, kan ik slechts
gissen, hoewel ik er zo goed als zeker van
ben dat ze uit het bekende rode boekje zijn
overgenomen.
Dan plotseling die revolutionaire oproep
in 't Nederlands. „Laten we alle bourgeois
universiteiten vernietigen", staat er in
blokschrift op een van de wanden geschre
ven, „en volwaardige democratische uni
versiteiten opbouwen". De zin van 't laatste
ontgaat me, maar ik vind het veel belang
rijker dat de ondertekening ontbreekt. In
dien deze er wel was geweest, zou zij mis
schien een aanknopingspunt 'hebben kun
nen zijn voor de bomaanslagen, die na het
bezoek van Dutschke aan Nederland op de
Griekse, de Spaanse en de Portugese am
bassade in Den Haag zijn gepleegd.
Ik raap een stencil van de grond, waarin
„Berufsschüler und Schüler geen studen
ten dus, maar middelbare scholieren
worden opgeroepen naar de Republikeinse
Club aan de Wielandstrasse te komen om
daar aan een „Zeugnisverbrennungsaktion"
deel te nemen.
Treffend is het citaat van Mao Tse-toeng,
dat zowel in links- als in rechts-extre-
mistische kringen kan worden gebruikt.
„De jeugd is de meest actieve en levendi
ge kracht van de gemeenschap", aldus de
grootste aller Dutschke-„Genossen". „Zij is
't meest begerig om te leren en 't minst
conservatief in haar denken".
De wereld van Dutschke geeft aanwijzin
gen genoeg over de wereld achter Dutsch
ke. Vastgesteld dient te worden dat de „So-
zialistischer Deutscher Studentenbund"
slechts enkele honderden van de 300.000
Westduitse studenten representeert. Even
zeker is voorts dat de SDS, die niet lang na
de penetratie van de Dutschkisten naar de
top, door de socialistische partij (SPD) als
„te radicaal" werd afgestoten, het van
straatschenners en misleide idealisten moet
hebben.
Oostduitser
Toen de nu 27-jarige asceet Rudi Dutsch
ke in 1961 aan de „Freie Universitat" in
West-Berlijn ging studeren op kosten
overigens van het door hem zo verachte
„establishment" woonde hij in
DE WERELD VAN EN
ACHTER RUDI DUTSCHKE
Het bouwvallige huis lijkt uitgeblust. Het stelt nauwelijks meer voor
dan een vochtige stinkende ruïne.
Vier etages, die bewoond worden door duiven, ratten en vlooien en
langharige revolutionairen op de parterre bevindt zich nog de dood
kisten- en grafstenenzaak van begrafenisondernemer Breusing zijn sinds
1945 gebleven zoals ze waren. De verminkingen van Amerikaanse bommen
en Russische kogels, die het slechts twaalf jaar stand gehouden hebbend
Duizendjarig Rijk vernietigden, zijn om onverklaarbare redenen nimmer
ongedaan gemaakt.
Er staat nog zo'n half verwoest en ten
idele uitgebrand bouwwerk in West-Berlijn.
Het is de Gedachtniskirche, die een monu
ment werd voor de boetvaardigen onder de
Duitsers, een waarschuwing ook tegen de
demonen, die Hitier, Himmler, Goebbels en
vele andere internationale raddraaiers en
oorlogsmisdadigers hebben opgeroepen.
Behalve naar het uiterlijk is er geen en
kele overeenkomst tussen de beide ruïnes.
De Gedachtniskirche aan de ene en Rudi
Dutschke's hoofdkwartier aan de andere
kant van de mondaine, met klatergoud in
gelegde Kurfürstendamm zijn zelfs expo
nenten van elkaar.
De geestelijke band, die men met moeite
ontdekken kan, is misschien de titel van
een toneelstuk van de Duitse commu
nistische dichter Bertold Brecht, dat in een
keldertheater in de onmiddellijke omgeving
elke avond opnieuw veel publiek trekt. Het
heet: „Furcht und Elend des Dritten Rei-
ches".
Als ik het gebouw betreed, waar „het
anarcho-communisme van Bakoenin" de
enige heilsleer is, kom ik niemand tegen. Ik
volg de bloedrode pijlen, die nog na lijken
te druipen van de met kwistige hand opge
brachte verf, en waarboven telkens weer
de letters SDS („Sozialistischer Deutscher
Studentenbund") prijken.
Na een lange tocht door hol klinkende en
kale trappenhuizen arriveer ik eindelijk in
het heilige der heiligen. Het zijn een paar
zalen van kamers, die eruit zien alsof er
een veldslag heeft gewoed.
Leuzen
De vloeren liggen bezaaid met stencils,
sigarettenpeukjes en omgetrapte tafels en
stoelen. De wanden zijn met alle soorten
leuzen beklad en behangen met de portret
ten van een veelheid van rode profeten.
Nog steeds heb ik niemand ontmoet of
gehoord. Het stelt me in ieder geval in de
gelegenheid de zwijnenstal wat nader on
der de loep te nemen.
Het vergt bij elkaar nog geen vijf minu
ten om de wereld van de apostelen van het
linkse extremisme te doorgronden. Van stu
denten, die tot op zekere hoogte het zout
van de maatschappij zijn de Neder
landse universiteitsklanten, die Dutschke in
het Amsterdamse Krasnapolsky als in koor
hebben bejubeld en toegejuicht, mogen zich
Beeld van een tegendemonstratie in
West-Berlijn. Naar schatting 150.000
burgers kwamen op de been ora tegen
de teneur van <3e Dutschkisten te
demonstreren.
dit wel in 't bijzonder aantrekken valt
het daarom dubbel en dwars tegen dat ze
onmachtig zijn het kritische vermogen op
te brengen de opruiende taal van Maotische
anarchisten te ontleden of althans te be
grijpen.
Zo verward en demagogisch de schreeu
werige betogen van de Dutschkisten zijn,
zo helder en zo doorzichtig is him „ideolo
gie", die in het hoofdkwartier aan de
Kurfürstendamm wordt geëtaleerd. Wie
daar binnentreedt en enig historisch besef
bezit, kan slechts tot de conclusie komen
met ordinaire, doch niettemin gevaarlijke
herrieschoppers te doen te hebben, met
verlengstukken ook van bekende rode on-
dermijningsakties op het krachtveld der
wereldpolitiek.
Tegen alles
Dutschke en de zijnen richten zich tegen
alle gevestigde instellingen van de samen
leving, indien deze tenminste als niet-com-
munistisch te boek staat. Tegelijkertijd
verheerlijken ze revolutionairen als Mao
Tse-toeng, Ho Tsji-minh, Fidel Castro en
Che Guavara. Hun bewondering gaat even
zeer uit naar een handjevol communisten
van de oude stempel. Karl Marx behoort
hier o.a. bij, Lenin, Rosa Luxemburg en
Karl Liebknecht.
Gewoon TEGEN dat zijn Dutschke en
de zijnen.
Tegen de parlementaire democratie.
Tegen de bestaande politieke partijen.
Tegen de koningshuizen en „de andere
heersende klassen".
Tegen de publiciteitsmedia, ln 't bijzon
der de bladen van het poliep-achtige Sprin
ger-concern.
Tegen de heersende opvattingen inzake
sex en huwelijksmoraal.
Tegen het kapitalisme en het imperia
lisme, waarbij beide stelsels nog met ogen
uit de vorige eeuw worden bezien.
Tegen het christendom, want was
Christus blasfemie aller blasfemieën!
niet de eerste nazi? (Dutschkistische be
kladding op de muren van een Westber-
lijnse kerk, waar een interconfessionele
bidstond voor de vrede in Vietnam werd
gehouden.)
Tegen de heersende opvattingen inzake
chisten en revisionisten, wat overbekende
termen uit het rode politieke woordenboek
zijn.
Tegen de NAVO, de Verenigde Staten, de
atoombewapening en de in Saigon zete
lende Vietnamese regering.
Tegen president Johnson, die een moor
denaar en een oorlogsmisdadiger wordt ge
noemd.
Tegen kanselier Kiesinger, die door de
Oost-Berlijn. Hij pendelde heen en weer
van de ene naar de andere helft van de
verscheurde stad. Pas na de bouw van de
beruchte, maar politieke rust gevende
Muur met hun pistoolmitrailteurs scho
ten de Vopo's daar sinds 1962 ten minste 70
vluchtelingen neer! zei hij 't rode para
dijs van Walter Ulbricht voor goed
vaarwel.
Inderdaad: Dutschke is een Oostduitser,
die in de communistische leer werd opge
voed. Z'n achtergrond en de ware beweeg
redenen van z'n vlucht blijven vooralsnog
een mysterie, niet in 't minst door de te
genstrijdige verklaringen, welke hij in de
loop der jaren heeft afgelegd.
Hij heeft zichzelf als de zoon van een
boer, van een fabrieksarbeider en van een
beroepssoldaat afgeschilderd. Hij zou zich
verzet hebben tegen de dienstplicht, die
hem riep, hoewel nooit uit de grondverf
gekomen is hoe hij zich aan de daarop
staande gevangenisstraf heeft weten te ont
trekken.
Training
Waarnemers in West-Berlijn nemen dan
ook aan dat Dutschke een inplanting is van
de DDR met het oogmerk propagan
distische aktiviteiten aan de andere kant
van het IJzeren Gordijn te bedrijven. De
„International Union of Students" in Praag
zou zijn leerschool zijn geweest. In deze
Door
Link
van
Bruggen
grote coalitie, of wel de samenwerking van
christen-democraten en socialisten in de
huidige Westduitse regering, als een „sme
rige manipulator" wordt betiteld.
Tegen burgemeester Schütz van
West-Berlijn, die openlijk voor een lafaard
wordt uitgekreten.
Tegen het leger en de politie, die als
instrumenten van onderdrukking worden
gezien.
Kortom: tegen alles wat in het Westen
Een groep Nederlandse Dutschkisten
voor het Nationale Monument in Am
sterdam. De borden en spandoeken,
die worden meegedragen, laten de
zelfde leuzen als in West-Duitsland
zien.
dit woord kan niet genoeg worden on
derstreept! tot het zogenaamde esta
blishment behoort.
Geweld
Dutschke en de zijnen prediken direct of
indirect het geweld. Ze dringen aan op
sabotage van de verschillende NAVO-bases,
op het boycotten van wapenleveranties, op
straatterreur a la de dertiger jaren, op
brandstichtingen en op bomaanslagen.
Als „rode Rudi" zegt dat Weense arbei
ders in 1927 het Paleis van Justitie hebben
afgebrand, en daar onmiddellijk aan toe
voegt dat hij met deze uitspraak niets wil
suggereren dit gebeurde een paar maan
den voor de moordaanslag van de rechtse
communistenhater Joseph Bachmann, die
met z'n op eigen houtje uitgevoerde tegen-
terreur slechts heeft bereikt dat Dutsch
ke's hoofd ook nog met het aureool van de
martelaar wordt bedekt dan gilt en
brult zijn gehoor het uit. En als hij z'n
aanhangers een filmpje laat zien, waarop
beeldhelder is vastgelegd op welke wijze en
met welke eenvoudige middelen Molo
tovcocktails vervaardigd kunnen worden,
dan is dit niet alleen een uitdaging, maar
ook een uitnodiging.
Wat Dutschke en de zijnen vooral ty
peert, is hun onverdraagzaamheid tegeno
ver de opvattingen van anderen. Ze spre
ken van de „verdammte Toleranz", die een
volksziekte zou zijn, daarbij verzwijgend
dat ze tegenover de communistische landen
alle denkbare verdraagzaamheid willen en
kunnen opbrengen. Diezelfde verdraagzame
houding verlangen ze ook ten aanzien van
hun eigen akties, hoe onverdraagzaam, on
democratisch en (politiek) onhygiënisch de
ze ook mogen zijn.
In de wereld van Dutschke, in dat ongure
hol op de tweede verdieping van die op
instorten staande ruïne aan de door wol
kenkrabbers gemarkeerde Kurfüsten-
damm, buig ik me over de rekwisieten van
de beoogde culturele revolutie naar het
model van Mao Tse-toeng. Ik stel me even
verdekt achter een wrak van een kast op,
als er twee in leren jasjes gestoken langha-
rigen passeren: „Halbstarken", die wel
Dutschkist, maar bepaald geen student zijn.
De desertie uit het leger het Ameri
kaanse en niet het Chinese of Russiscne
uiteraard! wordt op de muren van
Dutschkes hoofdkwartier op velerlei wij
zen aangemoedigd. Eén van de leuzen luidt:
„Elke rode G.I. (de algemene betiteling van
een Amerikaanse soldaat - red.) is een stap
op weg naar de vrijheid".
Portretten
