ZAAL:
speelplaats om beter te worden
KERSTBIJLAGE 1967 Het Kwartet
A A
J^ET kind in het ziekenhuis. Hulpeloos en vaak
klaaglijk huilend als het er is binnengebracht.
De volgende dag vaak al ondeugend, lawaai en
plezier makend, zich koesterend in de weelde van
het verwend worden door pappa en mamma, door
zusjes en broertjes.
gOMS weer even hartstochtelijk huilend als het
weer weg gaat. Wèg altijd hollende, zorgende
zusters, weg spelleidster (mej. Den Braber), weg
vriendjes en vriendinnetjes, weg speelkamer
waarin je nu net alle leuke dingen vond, die je
altijd zelf zo graag wilde hebben.
TT/E schetsten nu nog maar een categorie. De
meest voorkomende. Maar er is ook hei
totaal in zichzelf gekeerde kind, het onbegrijpe
lijke kind, het moedig lijdende kind, het ster
vende kind. En er zijn de ouders
JJET aparte kinderwereld]e in het ziekenhuis
zijn we met onze fotftgraaf, Robert Collette,
eens een dagje gaan bekijken. In het splinter
nieuwe IKAZIA, op de kruisinig van wegen in
Rotterdam-Zuid, heeft men de fotograaf volkomen
zijn gang laten gaan. Wat een ontspannende ple
zierige sfeer, wat een goede onderlinge1 Verstand
houding daar!
J^INDERZAAL kozen wij als titel, omdat deze
direct aanspreekt. Maar in een stadje als
IKAZIA is daar uiteraard geen sprake meer van.
De kinderen liggen er met z'n tweetjes, viertjes
en in een enkel geval bij ernstige ziekte, of
omdat er verder geen plaats meer is alleen
JXTTLT u iets van de sfeer proeven in deze mini-
gemeenschap, „deze speelplaats om beter te
worden", kijk dan met ons mee naar de 'keuze
(uit de vele) foto's, die we hieronder voor u heb
ben uitgestald.
~i een jaar oud, mag er dan met haar wit ingepakte
zielig uitzien, ze is dat helemaal niet. Het meisje voelt
lie bikazia helemaal thuis, speelt met haar beesten. Ze vindt
i va en maar lastig, dat haar handjes ook ingepakt zijn. Zus-
■t *11 fcman Surinameen zij kunnen het best vinden, samen.
Ook Annemarie van acht is helemaal op haar gemak.
Ze mag voorlopig nog niet opstaan en moet zich in bed
vermaken, wat ze heel goed kan. Een stil, rustig meiske,
dat al een hele tijd in het ziekenhuis ligt. Een schat;
we hebben geen kind aan haar, zeggen de zusters.
Zeg Kinderzaal en je zegt ook: couveuse. Een vroeg geboren kindje,
in de vaktaal vroegertje of prematuurtje genoemd, mag daarom
niet ontbreken. Dit is Marco, die bij zijn geboorte drie pond woog,
maar er al weer twee heeft „ingehaald"Op de minuut krijgt hij
zijn natje en droogje (als u begrijpt wat we bedoelen) van zr. Vos.
Zuster, ik moet een plas, zei lopend patiëntje
Jacqueline, vier jaar, tegen zuster Bakker, die
onmiddellijk met de befaamde „pan" kwam aan
draven. Nieuwe vraag: Mag ik het mee weg
brengen? Natuurlijk hartje, kom maar mee
at me nou toch rustig een stukje eten. Waar-
me uitgerekend op dit ogenblik storen?,
Eddy van vier tegen de fotograaf te zeggen.
kenkogeironde, grote ogen de open, maar tegelijk
[a: eide kinderblik, die groten zo kan vertederen.
nner
nzali
udst
Kom dan, popje, zegt zr. Van Staveren animerend
tegen de kleine Angélique, die veel meer is geïnte
resseerd in de „meneer met dat glimmende ding"
dan in het hapje dat haar wordt voorgehouden. „Ze
heeft altijd plezier in het leven", zeggen de zusters.
Dit is Robbie die al heel lang in het Kinder-
zaaV'-gezin is opgenomen. Een beweeglijk ke
reltje, dat elke dag opnieuw de drukte om
zich heen verbaasd beschouwt, alles ziet en
bijna geen slaap lijkt nodig te hebben.
In de speelrotonde is een huisje waar je echt
in kunt zitten. Poppenmoedertje Jacqueline
(vier) die ook graag haar ziekenhuisvriendjes
en -vriendinnetjes bemoedert, kijkt eigenwijs
over „haar" bloemetjes uit het mini-venster.
Annette, een in zichzelf gekeerd kindje
van vier, heeft verdrietjes. Haar eten
heeft er niet mee te maken, dat heeft
ze juist keurig naar binnen gewerkt.
„Pijn in je buikje?" Ook al niet.
n elf voelt zich maar potsierlijk
Bar rare neusversiering. Niks erg
is maar voor een paar daagjes,
de dokter gezegd. Maar goed
1 er toch maar ontluisterd bij.
Julia van twee, met haar kool
zwarte ogen en krullen, is zich
haar charmes nu al bewust.
Koket dat ze isiedereen
kan ze om haar vinger winden.
Hier ligt, heerlijk ontspannen slapend, Fransje, die binnenkort twee hoopt te worden. De drukte om hem
heen van bezige zusters en schelle kinderstemmetjes dringt niet tot zijn droomwereld door. Zijn beer ligt
achteloos naast hem. Dit guitige kindje, volkomen thuis in de „Kinderzaal"-sfeer en -familie, is heel erg ziek
(genezende) slaap in. Op het ogenblik, dat u dit leest weer opgewekt en daartussendoor haalt hij heel wat
geweest. Maar nu zijn alle zorgen voorbij: hij speelt is hij al weer hoog en breed bij zijn mamma en pappa.
Hoe thuis de kinderen zich in Ikazia
ook mogen voelen, hèt grote moment is
voor allen toch te worden afgehaald en
weer naar huis te mogen. Afscheids-
commentaar: ,J)ank u wel voor alles."
