Studie Hebreeuws
BLAD ZIJ
Mejuffrouw H. Aardoom:
Helder
zonder
wonder
middelen
Wetgeving bevordert
prijsverhogingen
Gezellige schotels
van etensrestjes
ZATERDAG 7 OKTOBER 1967
W/"OENSDAGAVOND begon Rosh-Hasjanah (Joods nieuwjaar). Daar-
om hadden de christenen die avond geen les modern-Hebreeuws
aan de Rotterdamse VU. Op joodse feestdagen wordt de les verzet naar
maandag, omdat het een specifiek joodse les is. Docente mejuffrouw
H. Aardoom, blond, bescheiden en nuchter vindt dit ^vanzelfsprekend.
De opleving van de belangstelling voor alles wat met Israël te maken
heeft, blijkt uit de animo. Dertien leerlingen startten drie weken gele
den, zij willen hun kennis verrijken met modern Hebreeuws, terwijl
vijftien het maximum aantal is. Ze hebben allen serieuze oogmerken: om
een reis naar Israël grondig voor te bereiden, hun talenkennis uit te
breiden, of kennis te nemen van de Hebreeuwse literatuur, zodat het
Oude Testament in de grondtekst kan worden gelezen.
„Er zijn joodse en niet-joodse leerlingen", zegt
juffrouw Aardoom in haar flat aan de Vredenoord-
laan in Rotterdam. Jk heb de cursus zelf opgezet. Ik
stelde stencils samen, want een leerboek Nederlands-
Hebreeuws is er nog niet. Hier hebt u het Israëlisch
leerboek, waaruit in Israël aan nieuwe immigranten
wordt les gegeven. Luistert u eens naar dit bandje.
Het is een opname van een kinderprogramma van
Kol Israël, over een egel en een ziek jongetje. De
vertelster spreekt langzaam en duidelijk: geschikt
om de leerlingen de juiste uitspraak te leren. Ze
herkenden meteen al een paar woorden die ze ge
leerd hadden!
Van deze bandjes horen we een
perfecte uitspraak. Want als bui
tenlander blijf je altijd een ac
cent houden. We beoefenen spre
ken en luisteren, primair en se
cundair taalgebruik. De groeien
de belangstelling voor het He
breeuws en het jodendom neemt
iets van het onbekende weg. Wij
weten veel van vroeger weinig
van het Israël van vandaag."
Reis
Mejuffrouw Aardoom had vroe
ger reeds belangstelling voor the
ologie. Ze haalde het diploma
Godsdienstonderwijs van de Ned
Hervormde Kerk. Het Hebreeuws
boeide haar bijzonder. In 1958
maakte ze voor het eerst een reis
naar Israël. Ze behaalde het eind
diploma van de school voor He
breeuwse taal en letterkunde. Nu
studeert ze aan de universiteit
van Leiden Semietische Letteren.
Ze hoopt volgend jaar haar kandi
daatsexamen te doen. Hebreeuws
is hoofdvak, daarnaast bestudeert
ze Aramees, Syrisch, Oegaritisch
(een dode taal) en het Akkadisch,
de oudste Semietische taal.
Het is interessant om te zien
een bijzonder leuke groep leerlin
gen aan de VU, hoop dat ze het
tweede jaar ook doen, met meer
grammatica. Het eerste jaar denk
ik zover te komen dat ze'in de
vakantie zelf verder kunnen le
zen, en in de loop van het tweede
jaar Hebreeuwse kranten kunnen
lezen; een blad met eenvoudig
Hebreeuws, gevokaliseerd (waar
in de klinkertekens volledig zijn
aangegeven).
Dit voorjaar ging ik speciaal
voor de taal wéér naar Israël.
Ik logeerde in de orthodoxe kib
boets Be-erot Jitzchak ten oosten
van Tel Aviv. De spanning hing
in de lucht. Oe Thant had al op
dracht gegeven tot terugtrekking
van de troepen. Kennissen zei
den: ga terug. Dat heeft mij niet
weerhouden er te blijven. Ik
vind het onjuist om een beroep
hoe de taalfamilie in elkaar zit.
Is het niet net of je opnieuw
moet leren lezen?
Regels
Dat valt wel mee. al is het
werkwoordsysteem volkomen an
ders, zegt ze. Het geheimzinnige
van een taal is, dat ieder zich in
zijn moedertaal schikt naar de
regels, zonder die zelf te formule
ren of te beredeneren. De taak
van de docent is die regels op te
sporen en zorgvuldig te ordenen.
Of mij dat gelakt is, zal in de
praktijk moeten blijken. Ik heb
Als u een ei openbreekt kunt
u zien of het vers is of niet.
Helaas kunt u het dan niet meer
terugbrengen, maar is er toch
de wetenschap dat die en die
winkel ondanks de reclame
van kakelvers tot legvers eie
ren verkoopt die in zekere zin
de tand des tijds doorstaan heb-
Is het ei nl. vers dan is het
geel bol, glanzend en een beetje
doorschijnend, is het ei daarente
gen een paar weken oud dan
heeft het een doffe tint en het
geel vermengt zich vaak met
het wit. U kunt ook zien of het
ei vers is door het voor een
lamp te houden en er doorheen
te kijken.
Als de dooier goed rond is en
precies in het midden ligt is het
vers. Een ei dat drijft op zout
water is ongeschikt voor de
consumptie, een ei dat een paar
weken in de koelkast heeft gele
gen kan als vers worden
beschouwd. Bruine en witte eie
ren hebben dezelfde voe
dingswaarde.
Zware eieren zijn over het al
gemeen verser dan lichte.
Mensen met zwakke magen en
baby's verdragen eiwit niet
goed. Een ei is rijk aan fosfor
en daarom goed voor kinderen;
bovendien bevat het vitaminen
die hpt Calium binden, dat on-
>or hun groei.
azijn niet weg,
niet meer mag gebruiken. Zij
kan nog dienst doen in hel
huishouden, door bijv. de doffe
aanslag in uw wastafel te ver
anderen in een fraaie glans als
n de wasbak met azijn wrijft.
Hardnekkige vlekken verdwij
nen uit uw linnengoed na lich
te gelijkmatige behandeling
met een doekje met azijn; vuil
geworden vergulde lijsten gaan
weer glanzen zonder dat het
verguldsel wordt aangetast als
U ze behandelt met een sponsje
met wat druppels azijn. Wist u
dat vruchtenvlekken in tafella
kens of servetten verdwijnen
als u ze voor ze gewassen wor
den behandelt met azijn?
Er komen tegenwoordig wel aller
lei nieuwe middelen op de
markt om ons huis nog helder
der te maken lef eens op de
advertenties of de t.v.-reclame
maar zonder die wondermid
delen krijgt u vaak geweldige
resultaten door grootmoeders
raad niet in de wind te slaan.
Een rauwe aardappel helpt nog
altijd als uw nieuwe schoenen
zo glad zijn dat het griezelig is
om te lopen. Snij de aardappel
door en wrijf de zool daarmee
in en de gladheid is verdtoe-
Vuile vingerafdrukken op deu
ren zijn schering en inslag, we
kunnen ze met schuurmiddel
zo wegkrijgen, alleende
verf verdwijnt dan ook lang
zaam maar zeker. Ook hier
brengt een doorgesneden rau
we aardappel uitkomst. Houd
er mee op zodra de schijf aard
appel vuil is geworden, an
ders wrijft u het vuil er weer
in. En de verf wordt hier
door niet aangetast! Tenslotte
koffiedik: een uitnemend mid
del om uw koekepan van bak
lucht te ontdoen, om tinnen of
bronzen voorwerpen schoon te
maken, ja zelfs om uw satijnen
schoentjes te reinigen.
te doen op de trouw van God om
Israël te redden, en dan zelf weg
te lopen als de moeilijkheden aan-
Ik heb het wonder meege
maakt als in de tijd van het Ou
de Testament. Het land, bedreigd
door de vijand rondom en in de
steek gelaten door de grote mo
gendheden, werd niet vernietigd
zoals de Arabieren bedoelden. Er
waren regelmatig beschietingen.
Dan kropen we in de loopgraven.
Malakoff met
kokosnoot
Klop drie rolletjes „petit
suisse" (kaascrème) tot room,
voeg daar aan toe vier eetlepels
poedersuiker, acht eetlepels ge
raspte kokosnoot en honderd
gram geklopte room. Meng een
klein glas kirsch, rum of een
andere likeur en evenveel water
in een soepbord.
Vul een taartvorm om en om
met een laag kokosnootpasta en
de doorweekte biscuits. Zet de
vorm twaalf uur in de ijskast of
op een koele plaats. Haal de
taart uit de vorm en maak haar
af met honderd gram geklopte
room en geconfijte kersen.
U kunt er een warme chocola
desaus bij serveren.
Na de oorlog had het land een
dimensie meer. Mensen, steden en
velden waren door God gered,
een onbeschrijfelijke ervaring. Ik
bezocht plaatsen waarvan ik niet
had kunnen dromen ze ooit te
zien. Bethlehem, Sichem. de oude
stad Jeruzalem, de westelijke
tempelmuur (de klaagmuur).
Ik was er de negende Avv: de
treurdag om de verwoesting van
de tempel. Met vrienden in Jeru
zalem bezochten we 's avonds de
synagogedienst. Daarna 't was
voor het eerst mogelijk de
„klaagmuur". Er hing een bijzon
dere sfeer, ernstig en toch blij,
beslist geen treurtocht. Land en
volk boeien mij bijzonder. De na
tuur is ook indrukwekkend De
grote witte zandlelie bloeit er ge
woon op het strand. Ik hoop dat
iets van die sfeer meegegaan is,
zodat ik er iets van kan overdra
gen op mijn leerlingen.
Verrijkt
Joodse literatuur en taal hoop
ik als hoofdvak voor mijn docto
raal te doen. Mijn geloof is er
door verrijkt. De realiteit van
Israël geeft realiteit aan het ge
loof.
Voor een christen is maar
één weg de juiste: de imita-
tio Dei, God volgen in Zijn
liefde die Israël altijd vast
houdt.
F)E zorg van de overheid
voor onze gezondheid heeft
soms vreemde consequenties.
Neem nu de keuring van een on
zer voornaamste voedingsmidde
len: vlees. De vleeskeuring op
zichzelf is natuurlijk een nood
zaak, de regeling ervan laat ech
ter vaak te wensen.
Alle bij de slager verkrijgbare
artikelen moeten gekeurd zijn.
Levert uw slager u ook pluimvee,
dan moet dit ook gekeurd zijn.
Maar niemand verplicht de
pluimveehandelaar zijn produkt
te laten keuren. Dit heeft twee
consequenties: wat u bij de sla
ger koopt is altijd gecontroleerd,
maar het pluimvee is er duurder,
omdat de slager de keu
ringskosten natuurlijk niet voor
eigen rekening neemt.
Overigens zijn de bepalingen
van de vleeskeuring verouderd.
Zij gaan er bijvoorbeeld vanuit
dat het vee in één keu
ringsdistrict wordt geslacht en ge
consumeerd. Dit betekent dat het
vlees bij vervoer van een keu
ringsdistrict naar een ander op
nieuw moet worden gekeurd. Dit
is vaak niet meer dan een forma
liteit, omdat de keuringsdienst in
district B voldoende vertrouwen
heeft in de keuring die in district
A al heeft plaatsgehad. Maar de
kosten van de tweede keuring
moeten ook worden voldaan. En
't gevolg? Een prijsverhoging.
Het komt helaas wel eens voor.
dat een partij vlees afgekeurd
moet worden. Als de fabriek het
vlees „verbroeid" heeft, moet de
slager maar aantonen, dat het
niet meer voor consumptie
geschikt was bij aankomst. De
extra keuring geeft de waarborg
dat dit het geval was, en de sla
ger krijgt zijn geld terug. Hele
maal zinloos zijn die tweede keu
ringen dus niet; betrekt de slager
zijn vlees uit het eigen district,
dan is er niets aan de hand.
ALS iedere huisvrouw zo goed de hoeveelheden voedsel
zou kunnen schatten die zij voor iedere maaltijd nodig
heeft, zouden wij nooit met restjes zitten. Helaas is het
tegendeel de praktijk, hoe kan het ook anders? De ene
keer eten ze de oren van je hoofd en de andere keer schijnt
niemand trek te hebben.
een koele kelder zodat de
bacteriën zo min mogelijk kans
krijgen zicht te ontwikkelen. Ove
rigens mogen restjes niet langer
dan een a twee dagen worden
bewaard. U doet er goed aan de
restjes de volgende dag in een
gezellig schoteltje te verwerken
Wat denkt u bijv. van een slaatje
dat bestaat uit gekookte groen
ten. fijngesneden aardappelen en
wat doorregen spek? Overgeble
ven rijst kunt u met melk, pud
dingpoeder en suiker verwerken
tot een rijstpudding. Hierbij kan
een restje vruchtesap als saus
goede dienst doen. Gooit u over
gebleven koffie weg? Roer ze
eens door vanillevla of maïzena-
pap, en serveer ze in hoge glazen
met een schijfje ananas, (zie foto)
Dan het brood dat over is! U
kunt de sneden in een oogwenk
onder de grill of in de oven omto
veren in heerlijke „open sandwi
ches". De sneden dun besmerer
met boter of margarine en beleg
gen met: ham - appel - kaas, oi
bacon - appel - kaas, ham - pa
prika - kaas, enfin variaties ge
noeg. Probeer eens worst - si
naasappel - kaas, het is de moei
te waard. De sandwiohes moet u
Vandaag de eerste serie
over ons nieuwe onder
werp: de auto. U liet ons
gelukkig niet in de steek;
we kregen alweer een
flinke stapel brieven!
„De auto betekent voor mij
een ware uitkomst" begint me
vrouw P. te D. „Daar ik vaak
kortademig ben zou ik, als ik
niet 's zondags gehaald werd,
niet meer naar de kerk kun
nen. Maar met zo'n auto gaat
dat best.
Jammer dat het verkeer zo
ontzettend gevaarlijk is en dat
de straten, vooral 's zondags
vol staan met auto's zodat er
maar net een paadje vrij is
om door te gaan. Eigenlijk
moest het zo zijn dat men
maar aan één kant mag parke
ren, vooral in die smalle stra
ten. Ik «ie vaak dat de melk
boer, bestelauto's of de vuil
niswagen nauwelijks ruimte
hebben erdoor te komen. Ja,
dat is inderdaad een pro
bleem, maar waar moeten
die autobezitters dan hun kar
retje neerzetten?
„Ons trouwe wagentje
wordt bijna als een lid van de
familie beschouwd", schrijft
mevrouw S. te R. gezellig „Ik
vergeet nooit de dag waarop
wij hem gingen halen, de jon
gens hadden 's middags vrij
van school gekregen en het
was een groot feest. Wat re
den we trots met hem naar
huis! Nu na zeven jaar (inmid
dels de tweede) kunnen we
niet meer zonder auto leven.
Wat een gemak, vooral met de
vakantie. Geen gesjouw met
koffers in treinen en bussen
en wat vroeger niet kon: poes
gaat nu al jaren mee in een
reismand.
Eén keer maakte mijn man
een grappige fout: hij had
geen erg in een brug die naar
boven zou gaan en was doorge
reden tot hij merkte dat hij
alleen op de brug stond, en de
hefbomen voor en achter hem
dicht gingen. Gelukkig had
een agent begrip voor de situa
tie en redde hem uit zijn be
narde positie."
Poeh
Heerlijk een auto... maar he
laas het woord „pech" is nog
niet uit zijn woordenboek
geschrapt. Luister maar naar
het verhaal van mejuffrouw
H. te W. „Jaren geleden ging
een auto door het land. Een
verlofgangersauto" gekodht
om na drie maanden Europees
verlof weer in te leveren. Het
was maart en koud vriesweer.
De motor snorde lekker. Toch
was er wat fout, ik wist niet
wat, maar er was iets.
Eerst had ik vergenoegd ge
dacht: vriendelijke mensen
toch in Holland. Alle tegenlig
gers groetten. En op de weg,
in de dorpen en zelfs in de
stadjes lieten zij zich niet on
betuigd. Zelfs de fietsers, zij
wézen! Even later wees ook
de agent-op-het-kruispunt en
met een paar grote stappen
kwam hij dichterbij: „Me
vrouw, uw water kookt" zei
hij en beende terug naar zijn
eilandje. Het bordje klapte op
groen.
Ik vergat te lachen, het ver
keer joeg me tot buiten het
stadje. Geen garage, wel een
parkeerplekje. De wijzer
stond op honderd, inderdaad.
Het groeten overal was dus
dialoog
wijzen geweest. De wagerl
had, als wijlen Klein-Duimp-
ie. overal zijn spoor achterge
laten. Dat ik het niet eerder
had gezien! Enfin, dan maar
wachten tot de temperatuur
van „uw water" wilde zakken.
Vonl
De motor mei het gele
zijspan stopte: „Pech, me
vrouw? „Hij kookt" „Hem. ja"
de helm dook onder de kap.
Ik stond naast hem en keek
met onwetende ogen naar
snoeren, haken, zwarte trom
meltjes, busjes en buisjes. Ik
huiverde.
„Alleen op pad?" infor
meerde de over de motor gebo
gen helm (Of het huiveren
daarmee te maken had!) „Ach
ja, verlof; als Je een paar jaar
bent weggeweest, ken je nog
niemand cn toch wil je je
land herkennen." „Nou", klonk
het oubollig en iets té openhar
tig. „dan nam ik toch liever
een vént dan een motor op
kookpunt!" Het was in het
meest zuidelijke puntje van
Brabant en ik heb het hem
dan ook niet aangerekend."
Blunder
Menig autobezitter heeft
ook stil gestaan omdat er geen
benzine meer in de auto zat:
„Het is echt iets voor een
man" vindt mevrouw W. te H.
„Wij huisvrouwen zijn nu een
maal gewend om vooruit te
zorgen. Stel je voor dat je 's
zondags na kerktijd zou zeg
gen: „Jullie krijgen vandaag
geen koffie, want de koffie is
op." Het zou een onvergeef
lijke blunder zijn....
Maar om op de auto terug
te komen, wij hebben vier
keer zonder benzine gestaan.
Eén keer was het toen we
naar de verjaardag van mijn
zwager zouden gaan. Daar hij
dominee is en het juist zondag
was, stelde ik voor om 's mid
dags alvast té gaan. Dan kon
den we hem eerst horen pre
ken. Helaas, de kerk hebben
we niet bereikt! Juist op een
eenzame weg in de stromende
regen zaten we zonder benzi
ne en konden de jongens du
wen tot we bij een benzine
pomp waren. Wel vreemd om
als verzopen katten aan te ko
men op een verjaardag, ter
wijl je met d-3 auto bent!
Wat is het leven overigens
veranderd door de auto. Oude
of gebrekkige mensen die niet
meer per trein of bus kunnen
reizen, kunnen nu nog overal
heen, dankzij de welwillend
heid van een autobezitter. Is
iedere bezitter zich dat wei
bewlist? Misschien woont er
wel iemand vlak bij u in de
buurt die er anders nooit
meer eens uitkomt."
Een 80-jarige lezeres, me
vrouw H. te L„ herinnert zich
nog dat zij als klein meisje
van haar buurvrouw de les
kreeg als er een auto voorbij
kwam: „Meisie pas op. daar
komt een otomabiel, dat je
goed uitkijkt anders rijdt ie
over je ziel..." Toen had ik
niet durven dromen dat ik
nog zoveel reizen per auto zou
afleggen. Ik kan er alleen
maar dankbaar voor zijn."
Liever geen
Mevrouw S. te Z. heeft zelf
geen auto maar wil er toch
wel iets over vertellen, nl. dit:
„Wij wonen hier met zes bu
ren bij elkaar. Vier ervan heb
ben een wagen voor hun ple
zier, maar twee van hen ko
men er eerlijk voor uit dat ze
moeten overwerken om er een
auto op na te houden. Op zo'n
manier zouden wij er ook een
kunnen bezitten. Maar als er
dan ziekte of iets dergelijks
tussen zou komen dan zou de
auto weg moeten. Dan hebben
wij maar liever geen auto."
Door goed op de chauffeur
te letten kun je veel van zijn
of haar karakter leren.
Mevrouw A. te B. gaat zelfs
zover dat zij haar dochters
leert: „Als je denkt met dié
jongen zou ik wel willen trou
wen. ga dan eerst maar eens
een autotocht met hem ma
ken, dan leer je zijn ware
aard kennen.
Waarom denken kinderen
die in het bezit van een auto
zijn er in het algemeen zo wei
nig aan hun oude vader of
moeder eens ergens heen te
brengen? Dit schrijf ik uit er
varing. Oude mensen vragen
niet graag en lijken vaak te
vreden, maar ze hebben ook
hun wensen."
Hoe reageren de heren in
het verkeer als u achter het
stuur zit, ^mevrouw? Weet u
iets van de techniek en zijn er
tips voor met-kinde-
ren-in-de-auto? Als u er met
uw man samen gebruik van
maakt, weegt u dan eikaars
belangen af, of gaat manlief
voor? Houdt u misschien af-
haaldiensten per toerbeurt om
kleuters uit school te halen
zoals de Vereniging voor Vei
lig Verkeer animeert of komt
daar in de praktijk weinig
van?
U ziet, we zijn nog zeer
nieuwsgierig welke plaats de
auto in uw leven inneemt
T7"R zijn verbazend aardige brle-
ven gekomen op de Open
Brief van de vorige week. Bij
voorbeeld eentje van een vriendin
die de mensheid balm in twee
groepen verdeelt: die van de
egoïsten en die van de nlet-egoïs-
ten. De egoïsten zijn niet alleen de
mensen (volgens haar) die zich
dwars door alles heen een weg
banen om in het leven op de
voorste rij te zitten, maar ook zij
die hun natuurlijke impulsen
vriendelijkheid, vertedering, lek
ker los en zichzelf zijn inruilen
voor maatschappelijke plichten.
Met die laatste kom je verder,
denken zij, ben je aan de veilige
kant. Ze beknotten zich, wagen
niets, zijn in één woord niet origi-
De niet-egoïsten echter zijn de
verliezers, zij zien af van de eigen
verlangens, zij kunnen het niet la
ten altijd eerst de ander te zien,
zijn wensen, dan. pas (dat is van
lieverlee: nooit) zichzelf. Derge
lijke mensen leggen zichzelf, aldus
maar steeds briefschrijfster, de
strop om de nek. maar dat geeft
niet, zeggen ze, zo leven wij het
liefst.
EN dat blijft zo, beste Christina,
zegt mijn vriendin, daar doe je
niets aan met je geschrijf. Geweld
verwekt geweld en wie liefheeft
zit in het hoekje waar de slagen
vallen. De èèn neemt verwaarloos
de dieren op in haar huis en komt
op de duur om van de stakkers,
een ander is correct in zijn zaak,
bedient de klanten als geen ander
met als enig gevolg dat hij zich
een hartkwaal werkt, weer een an
der neemt een kind op dat mis
schien al eens met de kinderrech
ter te maken heeft gehad en kijk
eens wat daarvan terecht komt.
En nu zeg je wel dat er een
Evangelie is dat ons met zachte
stem corrigeert en aanspoort beide,
maar in de praktijk ziet onze klei
ne planeet er uit als hierboven, dat
is dat. Cynisch, maar interessant.
En ja, dat is dat, dat is waar. Ik
zie, gewoon als mens, ook niets an
ders. De dood besluipt ons en we
zijn allen uit op zelfbehoud.
Daar komt het op neer. Zonder
de dood geen genot, geen beleven
van schoonheid, geen prikkel. Stel
voor dat het leven eeuwig duurde,
dat we over 400 jaar nog in onze
flat, onze grauwe straat, onze
•nieuwbouwwijk woonden, nog door
ons voortuintje liepen, waar sou-
den we ons dan druk om maken,
alles ging toch wel door.
het geweld van een razend verkeer,
in eenzaamheid naar de geest, in
verwarring, in het gesar van mens
tegen mens. In de regens, in de
grijze avonden, in de grauwe tocht
naar school en kantoor en werk.
Gebonden zijn we, gekluisterd,
verliezers so wie so, zonder die
menselijkheid en niet-egoïstische
instelling zijn we al verliezers, al-
D*aarom slaan we ook terug.
Daarom is een andere briefvtien-
din in het gelijk die zegt: goed, de
overheid ziet „straf" anders dan
vroeger, maar nu moet je me toch
register bezit en lui die daarop
staan van hun leven niet laat emi
greren.
Stel je nu voor dat je een ern
stig misdrijf hebt gepleegd en je
wilt na je tijd van vastzitten (zal
ik nu maar zeggen) naar het bui
tenland, dan kan dat niet. Met an
dere woorden: je kunt je net zo
goed meteen opknopen (schrijf-
iuJ_ uitdruk^*"**
len mei
_...i hier, in zo'n land
om het minste geringste met de
vinger nawijzen, je leven met je te
BESTE vriendin, je hebt gelijk.
Wie in de idealiteit opgaat
en dat deden we de vorige week
met ons niet-de-eerste-steen-gooien,
met onze poging tot begrip, met
inderdaad luisteren naar het Evan
gelie, met ook best willen zien dat
dat Evangelie tegen vlees en bloed
ingaat wie in die idealiteit op
gaat is een verliezer.
En nu snap je direct dat dit ver
liezen ons niet ligt O ja, wij wil
len best een jongen met een straf
blad naar Amerika of Australië
denken, vooral omdat we hem toch
wel een nette vent en wie weet
goed in z'n Engels vinden (alle
maal meegenomen, zo'n landje met
prima onderwijs).
Maar wij willen geen Zuid-
Amerikaan met een moord op zijn
geweten en een onverstaanbaar
taaltje, plus veel knipoogjes naar
onze dochter, voor onze Nederlan
der in de plaats, en stel je voor bij
ons op de koffie met cognac. Nee,
nee. Dat is niet liefdeloos, dat is
gewoon zelfbehoud; want iedereen
weet waarop die knipoogjes zou
den uitlopen, en dat is toch ook
wiedes. Hij móet toch een nieuw
leven beginnen, en dat leven be
gint toch bij een vrouw?
WIJ willen zelfs geen Grieken
en Italianen op de koffie, en
dat zijn nog wel energieke jongens,
die tenminste willen werken voor
een toekomstig huis of om ginds
thuis de hele familie het wat beter
te geven. En die jongens zijn een
zaam hier en nota bene, je mag als
jonge vent toch wel naar een meis
je kijken? Maar nee, het mag wel,
maar niet bij ons. Ze mogen in de
kerk zitten, aparte diensten in het
Spaans of weet ik wat, schitterend,
in de kerk, maar niet in de keu
ken. Zelfbehoud, zelfbehoud, de
aarde dreunt ervan. Nietwaar? zo
is de mens.
TTET is die mens, precies die mens,
voor wie het Evangelie nieuw
wordt. Enige malen per dag, wie
weet. Zoals bij die blinde man die,
ook gezellig zeg, vanaf zijn ge
boorte al niet kon zien, wat is
daarvan de bedoeling. Wel. de be
doeling was dat Jezus voorbij-
kwam.-Een papje van zand, je flink
wassen, en je ziet. Hé zeg, hoe kan
dat? roept iedereen, en de man
zegt: wel, Jezus kwam voorbij, en
nu zie ik.
Jezus kwam voorbij en je kretfg
een driftbui onder de knie. je werd
mild. er mocht iemand in je leven
zijn die je zacht maakte of wie
weet hartelijk en gastvrij terwijl je
eigenlijk wat zuinigjes bent. Jezus
kwam voorbij, en ouders accep
teerden hun kind. Enzovoort, het
blad is vol, volgende keer verder.
Zien dat alle dingen nieuw worden
is zien dat wat wij noemen: het
Koninkrijk Gods nabij is. Hier
