kralen
ONDAGS
BUD
Drankje
voor
een
handvol
Club Méditerranée biedt vakantie
in Polynesische hutten
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1967
Met de stevige steun van
multi-miljonair Rothschild in
de rug, heeft zij filmparadij
zen toegankelijk gemaakt,
ook voor de man, die voor
zijn vrije weken was aange
wezen op de voordelige „rei
zen naar de zon" van de reis
bureaus.
Want véél dieper hoeft hij
er niet voor in de beurs te tas
ten, ondanks alle luxe, die
de aantrekkelijke entourage
vormt voor de slordige der
tig trekpleisters van de club.
Waar men die vindt, zegt de
naam al. Vooral rond de Middel
landse Zee; in Frankrijk, Italië,
Griekenland, Turkije. Joegosla
vië, Marokko, Tunesië, Egypte,
Israël, op Corsica, Sardinië en Si
cilië. Maar ook verder. Landen
als Zwitserland, Rusland, Bulga
rije en Mexico staan op het pro
gramma. Evenals de grote trek
ker Tahiti.
wil afdalen in het diepe blauw,
wie wil waterskiëen, paardrijden
of met een kameel de woestijn
intrekken, wie wil zeilen of zo
maar toeren met een Landrover,
kan dat.
Helemaal gratis. Want al die
attracties zijn inbegrepen in de
prijs van de reis. En die prijs
ligt in de meeste gevallen niet of
nauwelijks hoger dan die van de
gewone reisbureaus.
Dank zij haar wereldomvat
tende omvang en haar 4.5 mil
joen leden (waarvan 3500 in Ne
derland) kan de club dat moge
lijk maken. In alle dorpen
beschikt zij over kapitalen aan
eigendommen, over zeilboten,
diepzeeapparatuur, barkassen,
kortom: over de hele uitrusting
Sportief
noon
Kin irlever
Dorpen
Dit is het deel van de club:
moderne mensen in staat te stel
len op een aantrekkelijke, spor
tieve manier in de vakantie met die sportieve zonzoekers anders
het buitenland en zijn mensen niet dan na lang sparen voor
kennis te maken. zich alleen zouden hebben.
Met de nadruk vooral op spor
tief. Vandaar die Polynesische
hutten, al zijn ze dan comforta
bel ingericht. En vandaar ook de
vele faciliteiten in de dorpen
van de club.
is, dat er nooit een tweede op
tafel is gekomen.
Het was de Belg Mauritz Blitz,
die er voor de oorlog mee voor
de dag kwam. Hij lanceerde zijn
plan onder het motto, dat nu
wordt gebruikt om het internatio
naal toeristisch jaar mee te sie
ren: „toerisme, paspoort voor de
vrede." Hij wilde mensen uit al
le landen samenbrengen op
plaatsen waar het goed toeven
is. In principe aan de Middel
landse Zee-kusten.
Pas na de oorlog kon zijn ge
dachte verwezenlijkt worden
met de financiële steun van
Rothschild in de rug. De Blitz-ge-
dachte begon 'n bliksem-ontwik-
keling, die leidde tot een geheel
nieuwe vorm van groots opgezet
sociaal toerisme.
Programma
Clubvoorzitter van Neder
land W. F. Kamming: „Elk jaar
stijgt het aantal leden, dat er de
twaalf gulden graag voor over
heeft om 's zomers op een unie
ke manier met vakantie te gaan.
En elk jaar ook breidt het pro
gramma zich uit. Regelmatig
wordt nieuwe grond gekocht en
worden nieuw dorpen gebouwd.
Dit jaar zijn Bulgarije, Turkije
en Egypte er bij gekomen."
Het programma trekt vooral
veel studenten, die er een moge
lijkheid in zien met bescheiden
beurzen veel sportief genoegen
te ervaren. Maar ook vele ande
ren ontdekken de club. Heel
vaak schrijven hele gezinnen in.
Want dat is ook een pré: in vele
dorpen zijn crèches voor de kin
deren, zodat de ouders de han
den vrij hebben.
dat de deelnemers wegwija
maakt op de veelheid aan paden
in het dorado.
Zij organiseren er de trips
als de woestijn naast de deur
is: per kameel of Landrover.
Zij zorgen voor de zeilboten. Zij
zien er op toe, dat er een schip
klaar ligt als er liefhebbers zijn
voor het diepzee duiken.
Dat alles gebeurt dan onder
deskundige leiding. Wie naar de
bodem van de zee wil, wordt
eerst gekeurd door de „dorpsdok
ter" en krijgt daarna de veilig
heid van een instructeur mee
het water in. Hetzelfde gebeurt
bij het waterskieën, het zeilen,
tennissen en paardrijden: begin
nelingen wordt gratis de hand
van de oefenmeester toegesto-
Kralen
e op zijn vakantie de woestijn in uil: de kameel staut klaar. En helemaal gratis..,
In haar (Franstalig) blad Le
Trident biedt de club haar leden
een scala van mogelijkheden.
Daaronder ook „wereldwijde"
cruises met de vloot van gechar
terde schepen.
De overige reizen worden vrij
wel alle per chartervliegtuig ge
maakt, al is men aan dit
transportmiddel niet gebonden:
men kan ook op eigen gelegen
heid komen om de rest van de
vakantie uit te rusten in de com
fortabele van steen en riet ge
bouwde Polynesische hutten.
Al die reizen zijn „all in".
Zelfs tot het glaasje wijn bij het
diner toe, want de club heeft ei
gen wijngaarden. Het enige wat
men extra betaalt, dat zijn de
drankjes 's avonds aan de bar.
Maar daarvoor hoeft geen
muntstuk uit de zak te worden
gehaald, want geld kent men
niet in de clubdorpen. Men be
taalt met kralen, die bij aan
komst voor geld worden gekocht.
Die kralen gaan om de hals, en
bij voorbeeld de zee in en
voila even een drukje op een
rood exemplaar en het biertje
kan gedronken worden.
Overbodige ballast van zware
portemonnaies is men op die
Service
Vrijheid
Overigens wil de club ondanks
de vele sportfaciliteiten zich ze
ker niet als een sportorganisatie
propageren. Voorzitter Hamming
(24): „iedereen is vrij. Men kan
meedoen, maar men ook voor
zijn hut blijven zitten." En: „het
gaat niet om prestaties, maar om
het spel. De activiteiten zijn er
zowel voor de sterke als voor de
zwakke broeders (en zusters).
Men hoeft niet. maar kan mee
doen, Hoewel het beginnen met
je niet te schamen on het dan
neens gewoon doen al een spor
tief element van kaliber kan
zijn."
Die activiteiten worden op
touw gezet door „burgemeester
en wethouders" van het dorp.
Met die naam wil echter meer
dan een kampleiding „een colle
ge van gidsen" zijn aangeduid,
oorden. Een palmenstrand op Tahiti. Ook daar heeft de club een nederzetting.
Dat „all in" houdt ook de ser
vice in. En die kan ver gaan.
Wie aan een tafeltje in zee wil
eten, krijgt het daar opgediend,
wie als hij in oostelijke lan
den is liggend zijn avondmaal
wil nuttigen, kan dat ook.
Zo wordt luxe en comfort ver
weven met sportief genoegen. De
club is als haar Polynesische hut
ten: primitief van buiten, maar
modem van binnen met het ge
mak van vandaag. Een eigen
tijdse organisatie, vooral voor
jongeren.
In principe voor 18 tot 40-jari
gen. Maar ouderen, die hun
jeugd nog niet zijn vergeten,
zijn eveneens welkom. Al zullen
zij niet aan élke onderneming
meedoen, zoals een zwerftocht
dwars door de woestijn bijvoor
beeld. Of het jachtbivak in Tur
kije. En toegegeven: dat is
meestal ook alleen iets voor de
avonturiers. Met een bootje
vaart men *s avonds naar een
eilandje voor de kust, eet er bij
een kampvuur, overnacht er in
de open lucht in de meegenomen
slaapzakken om 's morgens
vroeg, bij het opgaan van de zon
op te staan voor een duik naar
de bodem van de zee. gewapend
met zuurstofcilinder en harpoen
Zij, die er aan deelnamen, zeg
gen: „een uitzonderlijke erva-
De reacties zijn enthousiast.
Ook op de prijs. Dat deze „pret
tig laag" kon worden gehouden,
komt door het principe van do
club, dat „no profit" in haar ba
nier schrijft
Dat én de miljoenen leden ma
ken de aanbiedingen aantrekke
lijk. Trouwens, over geld zit
men bij de club nooit in. Hoewel
de club zichzelf royaal bedruipt,
kunnen eventuele tekorten direct
worden aangevuld. De heer Ham
ming: „al zouden we een miljard
nodig hebben, het zou zo op ta
fel komen. Rothschild staat er
borg voor."
Maar die vraag is tot nu toe
nooit aan de orde geweest. De
club heeft zich alleen nog
maar uitgebreid. Bureaus
heeft zij in heel Europa (ook
in Amsterdam) tot in Ameri
ka toe.
De leden komen ook overal
vandaan. Het is een volledig
internationaal gezelschap, dat
de dorpen bevolkt.
's Avonds wordt er gedanst
op een supranationale beat,
speelt een Spanjaard gitaar
en zit een Engelsman achter
de drums.
„Toerisme, paspoort voor
de vrede" is in de Polynesi
sche hutten méér dan een
commerciële slogan alleen.
MEN stelle zich het dagschema zó voor:
's morgens „diepzee" duiken in het blauw van
de Méditerranée, 's middags een tocht per
kameel door de woestijn, 's avonds een diner
in de zoele koelten van een subtropisch briesje
en 's nachts slapen in een Polynesische hut
totdat een hete zon een nieuwe dag aankon
digt. En dat alles dan twee, drie of vier weken
achtereen.
Een wensdroom Luxe, die voorbehouden is
aan glamour-stars van het filmdoek Niet voor
de vier en een half miljoen vakantievierders,
die ervoeren, dat zo'n dorado ook binnen het
bereik ligt van de man zonder een vermogen
op de bank. Zonzoekers uit alle delen van de
wereld, samengebracht door de internationale
organisatie, die zich siert met de zonnige
naam „Club Méditerranée.
