Kritiek Congrescommissies
in VS vaak niet ter zake
Hearingsook in Nederland
Meningsvrijheid bedreigd
Unieke expositie
Russische kunst
Grote trommel-slager
moest 2 meter zijn
Eerste Amerikaan
komt voorlopig nog
niet op de maan
Uit de Haagse hof geplukt
Vijftigjarige jaarbeurs
geeft groot beat-feest
9
DONDERDAG 1 SEPTEMBER 1966
Beatles
De opmerking van een der Beatles
dat hij zich belangrijker dan Gods
Zoon vindt heeft veel deining onder
christenen veroorzaakt. Waarom eigen
lijk? Voelt men zich aangetast in zijn
verbondenheid met de Heer? Deze
Beatle >gaf een mening weer naar aan
leiding van zijn ervaringen. Indien
men eens zou onderzoeken hoeveel
geld en aandacht de christenjeugd aan
Beatles e.d. besteedt en men verge
lijkt dit met wat men financieel over
heeft voor de Koning der Kerk, wie
van de beide heren uit Mattheus 24
zou dan meer aandacht blijken te krij
gen?
Laat men, liever dan een onwe
tende Beatle verwijten te maken, dit
zichzelf doen.
Leidschendam C. J. Rog
Plebisciet 1969
U schreef hoe de zaken in
Nieuw-Guinea ervoor staan, hoe de
bevolking naar het plebisciet van 1969
verlangt en wat Malik hierover ge
zegd heeft. Hij zei: het plebisciet zal
doorgaan als Papoea's dat willen.
Een nogal merkwaardig voorbehoud:
het plebisciet dient immers juist om
erachter te komen wat de Papoea's
willen. Bedenkt men bovendien dat
alik wil dat de Papoea's in elk ge
val aan de interne Indonesische ver
kiezingen van 1968 meedoen, dan is
zijn bedoeling wel duidelijk: de Pa
poea's moeten zichzelf als Indonesiërs
beschouwen en als het aan Indonesië
ligt komt er van het plebisciet
Tal van landen, waaronder veel Afri
kaanse, staan achter de Papoea's en
zullen 1969 met kracht naar voren
blijven brengen. Ook in Nederland
wordt veel en effectief gewerkt voor
het recht van de Papoea's, tw. door
ht Comité Zelfbeschikking Nieuw
Guinea (giro 456493 Amrobank, Bus-
sum) en door de stichting Door de
Eeuwen Trouw (giro 1130000, Eindho
ven). Door een dezer instellingen te
steunen steunt men ook de Papoea's
in hun streven.
Noordwijk H. E. M. Boeke
(Van een onzer redacteuren)
HET moet voor voorzitter Joe
Pool van de commissie voor
on-Amerikaanse activiteiten van
het Amerikaanse Huis van Afge
vaardigden een merkwaardige be
levenis geweest zijn toen hij ge
confronteerd werd met opgeroe
pen getuigen, die niet alleen al
lerminst verlegen waren, maar
zich ook nog te buiten gingen aan
protestbetogingen en beledigingen
van de afgevaardigden.
Dat leidde tot onverkwikkelijke to
nelen. Tientallen getuigen, toeschou
wers en ook advocaten, die de getui
gen van advies mochten dienen, wer
den met harde hand uit de zaal ver
wijderd. Korte televisiereportages
kunnen de indruk wekken, dat de
critici van deze en andere Con
grescommissies toch wel gelijk heb
ben. Zij stellen namelijk dat dit
soort „hearings" leidt tot onderdruk
king, beperking van de vrijheid van
meningsuiting en tot psychologische
druk op het Amerikaanse volk 01
eigen mening niet in het openbaar te
uiten.
Niets is echter minder waar.
De „hearing" was georganiseerd
de commissie voor on-Amerikaanse ac
tiviteiten, kortweg HUAC, gelegenheid
te geven zich te informeren over
noodzaak van een wet die het
misdaad noemt in vredestijd materiële
steun te geven aan „welke vijandelijke
buitenlandse mogendheid dan ook" of
het belemmeren van Amerikaanse troe.
penbewegingen.
Obstructie
Drie getuigen bekenden openlijk com
munisten te zijn. Eén zei dat hij er
trots op was geld ingezameld te hebben
voor slachtoffers van de Amerikaanse
agressie. Voorzitter Pool werd voor
„gek" (fooi) uitgemaakt en aangespro
ken als „Joe-Joe". Een getuige weiger
de te antwoorden, omdat hij „doodziek
van de ondervragingen en meer
zin had over te geven." Hij bestempel
de Pool als een racist, lafaard en verra
der. De advocaat van een der getuigen,
die alleen maar mocht adviseren, wei
gerde zich aan te passen aan de ge-
Primeur voor Nederland
(Van onze kunstredactie)
DEN HAAG Het is dat Rus
land zo'n gruwelijk koud land is
dat er nu in het Haagse Gemeente
museum die kostbare archeolo
gische tentoonstelling uit Rusland
kan worden ingericht. Immers de
oude Scythen begroeven hun
doden in gouden kisten en gaven
hun allerlei kostbare voorwerpen
mee.
Het water in die kisten werd tot eeu
wig ijs en dit voortreffelijke conser
veringsmiddel zorgde ervoor dat deze
voorwerpen tot op de dag van heden
als nieuw bewaard bleven: het hout
(van prachtige sculptuur) is niet ver
rot; textiel is niet vergaan; het me
taal is blijven glanzen. Wat uit deze
graven en andere vindplaatsen in het
Atlaigcbergte tevoorschijn kwam is
daarom uniek.
Rusland heeft deze schatten eeuwen en
eeuwen binnen zijn onmetelijke gren
zen gehouden maar aan het initiatief
van museumdirecteur Wijsenbeek is
het te danken dat ons land thans een
wereldprimeur heeft: de eerste grote
Russische archeologische tentoonstel
ling buiten de Russische grenzen.
Nu verstaan de Russen onder archeolo
gie iets anders dan ons West-Euro
pees spraakgebruik. Men verstaat er
nl. onder alles wat vervaardigd werd
voor de Romanofs op de tsarentroon
kwamen m.a.w. alles voor 1613. Daar
om ook omvat deze tentoonstelling
ruim 1000 voorwerpen van het Ste
nen Tijdperk (100.000 jaar voor Chr.)
tot over wat wij de Middeleeuwen
Grottekeningen uit de oertijd (zoals we
die kennen uit de grotten in
Zuid-Frankrijk) stenen, bronzen, zil
veren, gouden voorwerpen. Fresco's
uit de 12e eeuw (samenhangend met
de vroeg Chinese schilderkunst) kerk
gewaden en gouden kerksieraden uit
de Middeleeuwen en niet te vergeten
prachtige ikonen uit de 13e, 14e en
15e eeuw (o.a. van Rublev). Deze
voorwerpen zijn bijeengebracht uit
22 musea in de Sowjet-unie. Zij to
nen aan hoezeer Rusland in histo
rische tijden op de kruiswegen der
volkeren heeft gelegen: invloeden uit
het Verre en Nabije Oosten, uit het
Scandinavische noorden en het Per
zische zuiden, uit het Germaanse
westen en het Mongoolse oosten. Van
al deze culturen uit de meest verwij
derde streken en tijdperken zijn op
deze tentoonstelling de prachtigste
specimina bijeen.
Als op 16 september deze magnifieke
tentoonstelling geopend wordt zal dit
sinds 1723 de eerste Russische ten
toonstelling in ons land zijn... Sinds
1723, want toen werden de schatten
tentoongesteld die tsaar Peter de Gro
te aan onze Staten-Generaal ten
geschenke gaf. Trouwens van dezelf
de Peter de Grote is een deel van
zijn goudschat in het Gemeente
museum nu ook tentoongesteld. De
expositie duurt maar tot 20 novem
ber, want men heeft haast omdat
men na tentoonstelling in Zürich, Ro
me, Essen en Parijs de collectie weer
wil uitstallen in Moskou en Lenin
grad. Zelfs voor de Russen daar zal
deze expositie uniek zijn want geen
Rus heeft ooit de gelegenheid alle 22
musea in zijn eigen land te bezoeken
die hiervoor hun schatten hebben af
gestaan.
De Russische geleerde Artemenko zal
eer van zijn werk hebben want met
deze tentoonstelling heeft hij iets
unieks verricht en ons land heeft de
primeur.
dragsregels, bleef schreeuwen en moest
naar buiten gebracht worden.
Dat alles stelde HUAC eens te meer
in een kwaad daglicht. Alleen de getui
gen, meestal twintig- tot dertigjarigen,
n daarvoor verantwoordelijk door
hun voortdurende obstructie.
Informatie heeft de parlementariër
nodig, anders kan hij de wenselijkheid
van een wet, of die nu door hem of een
groep van zijn medestanders wordt in
gediend dan wel door de regering, niet
beoordelen. Niet alleen echter bij het
uitvaardigen van wetten is informatie
belangrijk, de leden van het Congres
kunnen op deze wijze ook een behoor
lijke controle oefenen op de daden van
de uitvoerende macht.
Weigeren
Amerikaanse regeringsfunctionaris
sen en brgers worden opgeroepen
om voor de commissies, in dit geval de
HUAC, te verschijnen. Op niet verschij
nen staat straf. Zij mogen zich laten
vergezellen door een advocaat. Die mag
adviseren, maar heeft niet dezelfde
rechten als in een rechtszaal. De com
missie voert namelijk geen proces. De
gedaagden kunnen weigeren vragen te
beantwoorden door zich te beroepen op
The Bill of Rights, de eerste tien amen
dementen op de Amerikaanse Constitu
tie van 1791.
In veel voorkomende gevallen wordt
geweigerd te antwoorden op vragen
door een verwijzing naar het eerste
amendement (de vrijheid van
ningsuiting) of het vijfde (niemand kan
gedwongen worden in een strafzaak te
gen zichzelf te getuigen).
De Commissie kan uit de „hearings"
de conclusie trekken, dat een wetsont
werp noodzakelijk is. Na de opstelling
daarvan volgt een normale parlementai
re behandeling, terwijl het Ameri
kaanse Hooggerechtshof altijd nog de
mogelijkheid heeft een wet ongrond
wettig te verklaren.
Europa
Het systeem van de „hearings"
niet nieuw en ook niet exclusief voor
Amerika, al maakt het Amerikaanse
Congres er veelvuldig gebruik van. In
de zeventiende eeuw al stelde het
Britse Lagerhuis een commissie in
een onderzoek moest doen naar de
log met Ierland, meer speciaal
vertragende acties die vanuit Londen
zouden zijn gevoerd.
In Nederland kunnen Kamercommis
sies burgers verzoeken bepaalde proble
men te verduidelijken. Verschijning
wordt plicht wanneer het een parlc
mentaire enquête-commissie betreft. In
het verleden is van een dergelijke
enquête (b.v. de arbeidsenquête) meer
malen een wet het gevolg geweest. De
processen-verbaal worden openbaarge
maakt, tenzij de Kamer anders beslist.
Het verhoor zelf is dus niet open-
Normaal gesproken echter is de in
formatie in ons land een persoonlijke
zaak van volksvertegenwoordiger of
partij, die niet in de openbaarheid komt.
Om echter gebrik te maken van het
recht van initiatief (het indienen van
wetsontwerp) moet de volksverte
genwoordiger zich in brede zin kun-
oriënteren en laten informeren.
ondervragen. Net zelden moet de onder
vraagde zich op The Bill of Rights
beroepen om aan beantwoording te ont
komen. Een en ander kan voor de ge
middelde Amerikaan aanleiding zijn
mening voor zich te houden, met
als gevolg een psychologische beper
king van de vrijheid van menings
uiting.
Zeker is dat het geval wanneer een
;paalde commissie een verkeerd ge
bruik van zijn recht op informatie
maakt. Zo hadden McCarthy en de zij
nen niet meer als enig doel het verkrij-
van informatie; ze streefden
persoonlijke aspiraties na. Hun zieke
lijke vervolging van communistische in
vloeden had ook vaak tot gevolg, dat
getuigen, ofschoon de commissie geen
enkele rechtsprekende bevoegdheid
heeft, wel degelijk de nadelen onder
vonden van getuigenissen die zij ge
dwongen waren af te leggen, biji
beeld het verlies van hun baan. Dat
was in die tijd schering en inslag.
Geen wonder dat de critici van de
commissies, en meer speciaal van HU
AC, in de commissies een gevaar zagen
voor de democratie.
Maar de kritiek gaat voorbij aan het
feit dat informatie op alle gebied voor
waarde en plicht is in een democra
tisch staatsbestel. Verder zijn te weinig
gevallen bekend die aantonen dat dit
systeem tot voortdurende ontsporing
leidt.
Vrijheid
De grote bekendheid die de „hear
ings" in Amerika krijgen, is in de
eerste plaats een gevolg van de open
baarheid, de directe televisieuitzendin-
en de „harde" manier van onder-
wagen die daar normaal is. Iedere bur
ger voelt zich nauw betrokken bij het
„maken" van de politiek.
Keerzijde van de medaille is, dat
juist de publiciteit de oorzaak kan zijn
een gevoel van frustratie bij de
Amerikaan: hij ziet mensen die er de
zelfde mening als hij op na houden, in
het nauw gebracht door de wijze van
Jong zijn
Natuurlijk is HUAC niet populair.
Het ontmaskeren van communistische
cellen in het verleden, de navraag
naar on-Amerikaanse activiteiten
stempelen de getuigen in de ogen van
het publiek vaak tot landverraders.
De getuigen zijn bij de ondervraging
niet meer vrij voor hun mening uit te
komen, zij worden daar integendeel
toe gedwongen. En die mening is
meestal oppositioneel of de getuigen
hebben in het verleden wat „op hun
geweten". Nu is dat heel gewoon, en
niet alleen in Amerika. Jongeren zijn
vaak strijdvaardiger en meer geneigd
tot extreem stellingnemen. Als ze ou
der worden verliezen ze de wilde ha
ren en passen zich aan de hun omrin
gende samenleving aan. In vele geval
len worden verantwoordelijke autori
teiten niet graag herinnerd aan hun
„verleden".
Samenvattend kan gezegd worden,
dat de voordelen van „hearings" vele
zijn, dat er gevaren aan kleven, maar
dat er in Amerika over het algemeen
een verantwoord gebruik van gemaakt
wordt.
(Van een onzer verslaggevers)
DELFT We waren er nieuwsgierig naar, maar de heer K. van
Dijck, de kapelmeester van de Fanfare der Genie uit Vught die op
Taptoe Delft 1966 de, zo men noemt, spelende wielrijdersaan
voert, zei: „Nee, we hebben geen van allen zadelpijn en ook geen
last van pijnlijke of stijve kuiten. Trouwens, daar fietsen we te
kort voor. We treden elke avond maar acht minuten op al lijkt het
voor de toeschouwers langer".
De „spelende wielrijders", herin
nering aan het voortreffelijke Mu
ziekkorps van het Regiment Wiel
rijders dat in 1940 werd opgehe
ven, heeft zonder meer de show
gestolen. Daarover is bij de deelne
mers aan Taptoe Delft geen
verschil van mening.
De mededeling uit Den Haag, dat
aan het Taptoe-programma het op
treden van een wielrijders-muziek
korps zou worden toegevoegd
kwam in Vught in het begin van
dit jaar. En toen begonnen voor
kapelmeester Van Dijck de moei
lijkheden, die hij in korte tijd on
der de knie moest krijgen en ook
heeft gekregen.
Doortrappen
De 36 muzikanten waaruit het
muziekkorps zou bestaan waren
gauw gevonden. Er was voldoende
animo. Echter van die 36 muzikan
ten, allen dienstplichtigen van zo
rond twintig jaar en leden van het
Fanfarekorps der Genie, waren er
twee, die niet konden fietsen. Ze
wisten wel wat een fiets was, maar
ze hadden er toch nooit op gezeten.
Dat moest hun dus worden geleerd.
Kapelmeester Van Dijck; „Ze had
den het snel te pakken, daar niet
van, maar daarmee was-ik er nog
niet. Het zijn geen gewone fietsen
die ze berijden, het zijn zg. door
trappers, zonder rem. En het moe
ten doortrappers zonder rem zijn,
anders fietst de een harder dan de
ander, of remt er een af terwijl
zijn collega doorfietst. Dat kunnen
we niet hebben. Maar dat zonder
rem fietsen bezorgt me elke avond,
bij wijze van spreken dan, nog
angst. Want als er iemand zou ko
men te vallen, is er geen redden
meer aan".
Figuren
Iedereen kon dus fietsen. Toen
moesten ze leren tegelijk kringe
tjes draaien, min of meer ingewik
kelde figuren rijden, en nadat er
dat allemaal als ingehamerd in zat,
moest de show deel voor deel wor
den ingestudeerd. Tenslotte moest
de te spelen muziek aan het rijden
worden aangepast, en worden geti
med. En de muziekinstrumenten
moesten worden aangepast aan de
fiets.
Zo werd de schuiftrombone rond
gemaakt, en bespeelbaar via ventie
len. Ook de hoorns, de tuba's, de
bassen moesten een ronde vorm
krijgen. Kapelmeester Van Dijck:
„Dat grote koper moet nl. om de
hals worden gehangen. Je kunt
dan met eep hand spelen en met
de andere fietsen. Het kleine koper
levert geen problemen op."
Kapelmeester K. van Dijck
(37), oud-leerling van het
Koninklijk Conservatorium te
Den Haag, waar hij klarinet
en piano studeerde. Later stu
deerde hij nog orkestdirectic
en compositie. Het departe
ment van onderwijs en we
tenschappen verleende hem
destijds de opdracht tot het
componeren van twee orkest
stukken, die veelvuldig ook in
Engeland en Amerika worden
uitgevoerd.
die hoogte kon heenkijken.
perscentrum „Nieuwspoort" verklaarde
gistermiddag- dr. Robert C. Seamans, on
derdirecteur van het Amerikaanse bu-
voor lucht- en ruimtevaart, dat
geen enkele zekerheid is over het e
waarop een Amerikaanse Appol
lo/Saturnus-5 een bemande vlucht
of rond de maan zal kunnen maken.
Dr. Seaman is in Nederland in verband
met de jaarvergadering van de ad
viesgroep voor onderzoek en ontwikke-
de ruimte van de NAVO-lan-
De inspanning die de oorlog in Viet-
im van de Verenigde Staten vraagt
de opdrachten die vele ondernemingen
DOOR *4^
Ze stond heel broos bij de tramhal
te. Kwiek dametje in modern mantel
pakje, gehoed en gehandschoend. Al
jaren zijn we goede vriendinnen,
waarbij ik me wel altijd het kuiken,
dat pas komt kijken, voel. Hoe oud ze
precies is kon ik nooit berekenen,
slechts vermoeden door verhalen uit
een grijs verleden. Maar haar activi
teiten waren altijd volkomen in te
genspraak met die vermoedens. Veel
op reis, ijverig in comité's, ziekenbe
zoekster bij uitstek, gastvrouwe in de
perfectie.
De tram zoefde aan. Ze stond met
de kaart in haar hand. Ze leek me
wat nerveus, jachtte naar de deur,
aarzelde, deed een stapje terug, strui
kelde bijna. Een bescheiden zetje
bracht haar de tram in, waar ze
haastig langs lege plaatsen dribbelde,
weer omkeerde en eindelijk met een
zucht neerviel op een bank. Ze rom
melde de kaart in haar tasje en keek
me toen wat gegeneerd op zij aan:
„Hè, hè, dat is voor het eerst in een
kleine twintig jaar dat ik weer in een
tram zit".
Voor een super-tram-en-busklant
als ik ben, klinkt zo iets onbestaan
baar. Maar ze legde uit. „Ik was een
van de eerste autorijdsters van het
land. Je kunt gerust zeggen, dat ik
zestig jaar gereden heb. Was iets heel
dichtbij dan liep ik. de rest ging per
auto. Maar nou had ik tooh geen
moed om helemaal naar het centrum Heb nooit iets akeligs meegemaakt
„Na
tuurlijk als je de stad jngaat. kan je erg. Een beetje blikschade
de schuld van de ander, die gaf geen
de auto beter thuislaten."
„Nooit", zei ze fel, „nooit liet ik voorrang. Politie erbij
hem thuis. Altijd wel een plaatsje te er helemaal mee eo
vinden. Die parkeermeters vind ik ge
weldig. Ik had er best een kwartje
anders zette ik hem
Maar toch
keek die wat raar naar mijn rijbe
wijs. Ze waren heel beleefd, maar ie
voelde het. Enfin ik ben gewoon
verder weg. Wie niet lui is redt het ingestapt en verder gegaan. Maar
best".
gisteren. Ik reed weer heel kalmpjes.
„Is er dan iets met je auto?" vroeg zoals ik altijd doe. Rustig
opeens
zei ze en het was als hem wel a
„Afgelopen. Gisteren Passeren z
die vent i;
beneden e
komme d'r
Oud mogen zijn
En
wagen naast me. Ik had
zien komen, dacht dat ie
u, maar naast me houdt
draait het raampje naar
riep: „Hé, ouwetje, zo
ou ongelukken",
allebei even stil. toen
kwam er heel zacht: „En ik dacht dat
ik juist zo voorbeeldig reed."
voor haar, maar dat hoefde ook niet.
Ik had geen woorden van troost
„Ik heb mijn wagentje een zijstraat
ingedraaid, geparkeerd, ben naar huis
heb ik het besluit genomen. Maar het gewandeld
is hard." beid. Auto weg, uit! Maar-
Ze boog zich naar me toe, zodat ze
fluisteren kon. Wenkte me nog wat
naderbij: „Ik ben tachtig geworden.
Veertien dagen geleden..." Ze keek nu
beslist samenzweerderig.
ijk, die
griezelig. Of ik
Zie je ik ben
trams, ik vind
daar ooit nog
toch tachtig..."
We moesten er aan dezelfde halte
uit. Heel behoedzaam heb ik haar bij
Ik wilde bewonderend iets zeggen, de hoge stap geholpen. Ze lachte
- erom: „Toch wel prettig om heel ge-
oud te mogen zijn", zei ze glun-
fing verder: „Ik zie prima,
les, mijn hersens mankeert
Ik ben nooit bang op de weg.
daarvoor onderhanden hebben m
een verlaging van het niveau van het
ruimte-onderzoek noodzakelijk.
De komende winter, aldus dr. Sea
mans, brengt de eerste van een serie
lanceringen van een onbemande Apol-
lo/Saturnes-5. Deze lanceringen
volgens dr. Seamans vooral nodig oi..
te gaan of het gehele ingewikkelde
laten om zowel op de grond als in de
vlucht het grootst mogelijke succes te
boeken zal men een bemande vlucht ma^
Die bemande vlucht kan, zo verklaarde
dr. Seamans, ten doel hebben een baan
rond de maan en daarna terugkeer
de aarde. Ook kan het doel zijn van
baan om de maan uit een eindweegs in
de richting van de maan te gaan en
daarna terug te keren zonder dat men
een voet op de maan zet.
Alleen al dit onderdeel van het Ameri
kaans ruimtevaartprogramma kost veel
tijd en geld: drie tot vier maanden zul
len nodig zijn om de eerste Apollo en
Saturnusraket samen te bouwen en op
fouten te controleren. Dat geldt ook voor
de eerste vier of vijf stuks, maar dr.
Seamans meende, dat naderhand het sa-
menbouwen en op de grond uitproberen
in ongeveer twee maanden zal kunnen
gebeuren.
LONDEN In een gevangenis in
Maidstone in Kent geraakte een Jamai-
in gevecht met andere gevangenen.
Dit leidde tot een rel waarin dertig lot
veertig gevangenen waren betrokken en
waarbij met stoelen en tafels werd
gesmeten. Vier bewakers en ttoee gevan
genen werden licht gewond. Veertien ge
vangenen werden apart gezet voor onder-1
vraging.
i het aanbrengen van een beugel veel en sterke wind op de fiets te
aan het stuur, waarin de tamboer blijven zitten. Het is natuurlijk he-
zijn rechterhand kan leggen. Met lemaal niet denkbeeldig, dat een
die rechterhand bestuurt hij zijn straffe wind zo'n grote trommel-sla-
fiets terwijl hij tegelijk de trom- ger als hij niet op zijn qui vive te,
mei beroert. Evert Mol werd kleine ondersteboven blaast",
trommelslager. Uren en uren ach- De „spelende wielrijders" spelen
ten allemaal kon maken.
Ticee
Kapelmeester Van Dijck: „Van
morgen was het, ter ontspanning,
voor het gehele korps voetballen.
kend, zij hebben immers hun han
den niet vrij om muziekblaadjes
om te slaan?"
Elke avond om kwart c
een arm breekt, zit ik er vanavond opstappen geblazen,
mee, want ik kan jou niet zo één, Kapelmeester Van Dijck: „Ik
we allemaal langzaam vooruit, ons
richtend op onze rechter buurman.
Het afstappen geschiedt op
fluitsignaal. Eerst steek ik mijn
rechterhand omhoog. Dat betekent:
vaart minderen. Op het eerste
fluitsignaal zetten we allemaal on
ze linkervoet op de grond, en op
het tweede fluitsignaal gaat het
rechterbeen over het zadel om aan
te sluiten bij het linker."
Brieeen
Al kort na het optreden bereik
ten kapelmeester Van Dijck veel
brieven van oud-militairen, die bij
het Regiment Wielrijders hadden
gediend. Het waren brieven vol
waardering, een enkele vergezeld
van foto's, die toonden hoe het
vroeger was. Kapelmeester Van
Dijck: „Bij het vormen en oefenen
van het muziekkorps had ik natuur
lijk een beroep kunnen doen op
oud-militairen, die mij zeker graag
alle hulp hadden willen verlenen.
Maar sergeant-majoor onderkapel
meester P. Severijns, die vroeger
bij de Wielrijders heeft gediend,
heeft mij geweldig geholpen. We
hebben het zonder hulp van buiten
af kunnen fiksen."
Bernhardhal wordt ontmanteld
UTRECHT Op 10 september biedt
de Kon. Nederlandse Jaarbeurs ter gele
genheid van haar vijftigjarig bestaan een
beat-feest aan in de Bernhardhal. De po
litie zal daar in burger verschijnen en
dus niet in de massa opvallen. Bovendien
heeft de jaarbeurs gevraagd om agenten,
die van beat houden en dus zelf ook
genoegen aan Het feest kunnen beleven.
uitgedacht. In de Bernhardhal komen
geen zitplaatsen en er zijn dus geen stoel
poten om mee te smijten. Het podium
wordt drie meter hoog en de losse trap
jes naar het podium worden tijdens de
voorstelling weggehaald, de optredende
bands zijn dus onbereikbaar voor het
ticnerpubllek. Er is geen pauze en dus
zijn er geen flesjes om mee te gooien.
Een aan de hal zelf zal weinig zijn te
vernielen. Zo is een aantal leidingen naar
boven gehaald, buiten bereik van de
jeugd.
Het non-stopfeest duurt van acht tot
elf uur des avonds. Veel beatbands tre
den op. waaronder de acht finalisten
van het door de jaarbeurs georganiseer
de concours yan amateurs. De winnende
band krijgt
bovendien et
ten. Direct iL.J8 uc ,U1,
volgt het door zoveel tieners met span-
geldprijs en zij mag
nummertje op de plaat zet
1 de uitspraak van de jury
ning tegemoet geziene optreden van de
„Moody Blues".
De jaarbeurs verwacht achtduizend
Jongeren, maar in de Bernhardhal zou
den desnoods twintigduizend tieners kun
nen. Bij degenen die zich nu al hebben
aangemeld zijn heel wat vaders en moe-
Man verongelukt voor
ogen van zijn vrouw
fVan een onzer verslaggevers)
KESTEREN Voor de ogen van zijn
vrouw is gisteren de 36-jarige J. den
Hartog dodelijk verongelukt. Bij het
oversteken van de provinciale weg werd
de auto waarin hij reed gegrepen door
een zandauto. Het slachtoffer, vader vun
vier kinderen, werd uit de wagen ge
slingerd en was op slag dood.
