DE 18 GATEN VAN DS R. WURMBRAND
Tibetaanse
ballinüen
Veertien
jaar
gevangen,
vrij via
dollars
Met
Anna
Pauker
in
e<zfM Mhdacnfmt1:
India helpt geducht
ondanks eigen nood
ZATERDAG 23 JÜLI 1966
(Van onze kerkredactie)
PHILADELPHIA - Een straatdemonstratie tegen de oorlog
in Vietnam. Ineens springt een man op de weg. Hij trekt
zijn overhemd uit. „Vinden jullie, dat je niet mag vechten
tegen het communisme? Dit hebben ze mij gedaan." Hij
toont de verbijsterde omstanders achttien gaten in zijn
lichaam. „Look here. Look here, look here. And so my whole
body. Vinden jullie het goed, dat een moordenaar gemarteld
wordt? Is Oswald gemarteld? Is Ruby gemarteld? Ik ben
nooit van moord beschuldigd. Ik ben dominee."
Zijn naam is Richard Wurmbrand. Veertien jaar heeft hij
gevangen gezeten. Enkele maanden geleden heeft de Roe
meense regering hem vrijgelaten. Of beter: verkocht voor
tienduizend harde dollars, die Noorse christenen voor hem
betaald hebben.
Ze zeggen, dat hij niet lang meer leven zal. „Volgens on
ze medische boeken moet u dood zijn", zeiden doktoren in
Oslo, die hem onderzochten. „Een man met vier gebroken
wervels kan niet leven." Maar de 55-jarige Joodse^ dominee
leeft nog. Hij wil eerst de hele wereld nog vertellen, wat de
communisten in Roemenië met de kerk hebben gedaan.
Op het ogenblik is hij in Engeland. Hij is al in Italië ge
weest, in Frankrijk en de Verenigde Staten. In Washington
werd hij gehoord door een subcommissie van de Ameri
kaanse senaat. Wat hieronder volgt, hebben wij ontleend
aan het proces-verbaal van deze hearing.
SENATOR DODD: Stelde de geheime politie niet bepaalde
voorwaarden, voordat u Roemenië kon verlaten?
DS. WURMBRAND: Voordat ik Roemenië verliet, werd ik
tweemaal bij de geheime politie ontboden. De eerste keer
zeiden ze, dat ze nog niet wisten, of ze mij wel toe zouden
staan, met mijn gezin het land te verlaten.. Ze zeiden: „We
hebben dollars voor u gekregen. U zult het land moeten ver
laten, maar misschien zullen we nog wat wachten, omdat uw
herinneringen aan de gevangenis nog te vers zijn. U hebt een
te goede pen. Misschien zullen we iemand van uw gezin hier
houden als gijzelaar."
De tweede keer
zeiden ze: „Nu gaat
u het land verlaten,
maar wees heel
voorzichtig. U mag
Christus prediken,
zoveel u wilt. Wü
weten, dat u een
prediker bent, maar
kom niet aan ons.
Spreek niet tegen de
communisten. Als u
dat wel doet, kunnen
wü voor duizend
dollar een gangster
vinden, die u likwi-
deert Wü spelen
open kaart met u. U
komt uit de gevange
nis. U hebt daar men
sen ontmoet, die wü
hebben teruggehaald
uit het Westen."
En dat ie waar. Ik
heb gevangen geze
ten met een orthodox
priester, Vasile Leul,
die ontvoerd is uit
Oostenrijk. Ik heb
gezien, dat zün
nagels uitgetrokken
waren en daar her
innerden ze mü aan.
„U weet. hoe onze
gevangenissen zün er
weer in kunt komen.'
dat u
„Ik wist niet, wat een bandre
corder was. Ik had er nog nooit
En het derde, wat zü zeiden: een gezien. Maar opeens hoorden
„Wü hebben nog een andere we prachtige Roemeense muziek,
mogelükheid met u. Wü kunnen We Waren blij. We wisten niet,
u daarginds kapot maken. Wy wa( er mcj de communisten ge-
vinden eerivntail.met je d„ bUj m,,k.
of met geld of zoiets en de mensen
zün stom genoeg om het te ge- )fn\en. J?™'
loven. Wü maken u kapot, als u de je Ineens hoe een vrouw ge-
aan ons komt. marteld werd. Dat duurde een
Onder deze omstandigheden half uur. En de gevangenen in
kreeg ik toestemming weg te gaan. die gang herkenden allemaal hun
En helaas, helaas, in het Westen elgen vrouw. Ik dacht ook, dat
vond ik mensen. zelf* godsdienstige het vrouw was".
het
grijpen, waarom men
Westen juist met deze
contacten legt. „De communisten
gebruiken de godsdienst, om in
vloed in het Westen te krijgen.
Zij sturen niet hun eigen partijle
den. Zij sturen bisschoppen Brief
grote baarden en baarden maken
in het Westen altijd indruk".
las er in (het was het janua-
ri-nummer), dat de orthodoxie
en het protestantisme in Roeme
nië groeien in een atmosfeer van
volledige godsdienstvrijheid.
Honderden bisschoppen, pries
ters, monniken, predikanten maar
meisjes
leiders, die mij hetzelfde zeiden:
Predik Christus zoveel je wilt,
maar kom niet aan de commu-
EiSnSjn'
rest Alle toeristen komen het ml- «torven.
nisterie van binnenlandse zaken Weer een ander tafereel komt
bewonderen. Maar tien meter on- bij ds. Wurmbrand boven: Op
der de grond zijn cellen zonder een zondagmorgen in de gevange
ramen. Cellen, waarin je precies nis van Pitesti was een jonge
drie stappen lopen kunt christen al voor de vierde dag
gebonden aan een kruis.
Nooit ZOO Twee maal per dag werd het
kruis op de grond gelegd en
„Jaren lang heb ik nooit de honderd andere gevangenen wer*
zon gezien, de maan, bloemen, den door siaan en martelen ge-
sneeuw, sterren, niemand behal- dwongen hun behoeften te doen
ve de ondervrager, die sloeg en op zIjn gezicht en zijn lichaam,
martelde. Maar ik kan zeggen, jyan werd het kruis weer opge-
dat ik de hemel open heb gezien, gfcht en de bewakers riepen:
Ik heb Jezus Christus gezien, ik Kijk naar jullie Christus. Kniel
heb de engelen gezien en wij wa- voor Hem",
ren daar zeer gelukkig", zo ge
tuigde hij voor de Amerikaanse En toen, die zondagmorgen,
senatoren. werd een priester gedwongen
Nooit werd hij uit zijn cel ge- voor die honderd gevangenen de
haald. behalve voor verhoor. De mis op te dragen met in plaata
bedoeling was de gevangenen van brood en wijn menselijke uit-
gek te maken. Je hoorde nooit werpselen. Hij deed het. Wurm*
iets. De wacht liep op vilten brand vroeg hem later: Pater,
schoenen. In al de veertien jaar, hoe kon u dat doen? Hij ant-
dat hij gevangen heeft gezeten, woordde: Broeder, Ik heb meer
kreeg ds. Wurmbrand nooit een geleden dan Christus. De ande-
boek, een stuk papier, een krant, ren werden gedwongen, de com-
Geen enkele afleiding, behalve munie in deze vorm te ontvan-
van tijd tot tijd bandrecorders gen, terwijl de bewakers riepen;
op de gang. „Kijk eens, wat een sacramenten.
staat vreedzame
kerk is het ötanogelijk.
Net zo^óhmogelijk als vreëdzame
coëxistentie tussen gezondheid
en tbc-bacillen of tussen de FBI
Wurmbrand in het Westen direct
naar het zendingstijdschrift van
de Wereldraad van Kerken. Hij
(Van onze kerkredactie)
RICHARD WURMBRAND is een Jood. Het grootste
deel van zijn familie is door de nazi's vermoord.
In zijn jonge jaren was hij fanatiek communist en
misschien is dat wel een van de redenen, waarom de
communisten later zo fel op hem gebeten waren.
Samen met de later 10 bekende
Anna Pauker (rabbynendoehter)
ging bij voor verdere opleiding
naar Moekou. Hij kreeg tbc en
keerde terug naar Roemenië,
waar hü in een sanatorium werd
opgenomen. Daar lag een oude
broeder van de vergadering van
gelovigen, wiens vurige wens het
was, om nog eenmaal voor syn
In april 1939 werd hij luthers
predikant in nauwe samenwer-
king met de Svenska Israelsmis-
sionen en de Norsk Israel Society,
twee Scandinavische organisaties
voor de lending onder Israël. Dit
contact *ou 27 jaar later zü" be
vrijding hertekenen.
In 19 IS werd hij hoog
leraar Oude Testament
aan het luthers seminarie
te Boekarest. Tevens trad
hjj op als vertegenwoor
diger van de Wereldraad
van Kerken in Roemenië.
Als zodanig had hij een
befangryke positie, die
hem in contact bracht
met patriarchen, priesters
en predikanten van alle
Roemeense kerken, voor-
al door het hulpwerk 111UU1,UM
van de Wereldraad in de 1959 opnieuw
naoorlogse jaren. arresteerd.
Dat was de reden, waarom hy ZÜn vrylatmg volgde in juli
onmiddellijk, na de communisti- 1964 op basis van een algehele
sche machtsovername in 1948 amnestie. HÜ werd predikant in
werd gearresteerd. Men probeer- Orsjova, maar omdat hy steeds
de bezwaren.le mededelingen van in gevaar bleef, begonnen «ün
hem los te krygen over de kerke- Skttxlinavische vrienden onder-
lyke leiders, volgens Wurmbrand handelingen, om hem vrij te krü-
omdat zy een «howproce» wilden, gen. In het begin van dit jaar
als dat tegen Mindszentv in Hon- wisten zü hem met^ SOm
garye. Ook wilden zü alles weten zoon voor mm J J
over de Wereldraad, die zü al» kopen.
een Amerikaanse spiona-
ge-organisatie beschouw-
den.
Pas in 1956 werd hü
vrügelaten, maar het pre
ken werd be«n na een
alweer verboden.
HÜ had in ren preek ge
zegd. dat christenen ge
duld moeten hebben en
moerten blyven hopen.
Hy verrichtte zün pasto-
a a rale werkzaamheden toen
MOSKOU ,ot höin j«n«»ri
muonuu 1Q5Q *nni«.w werd ge-
tienduizend dollar vry
Verleden jaar was de aartsbis
schop van Canterbury in Roeme
nië. „Waarom zat u aanaan maal
tijden met onze vervolgers?"
heeft Wurmband de leiders van
de Anglicaanse Kerk gevraagd,
nu hij in Engeland is. Christenen
moeten vriendschap zoeken met
alle mensen, ook met commu
nisten, zei men hem.
„Ik ben maar een kleine domi
nee. Ik kan niet met u polemise
ren. Veertien jaar heb ik de Bij
bel niet gelezen. U moet meer
van het christendom afweten,
dan ik. Vaag herinner ik me, dat
er in de Bijbel staat, dat de
vriendschap met de wereld vij
andschap is tegen God. Maar
stel, dat u met iedereen
vriendschap moet zoeken. Waar
om hebt u dat dan alleen met
onze vervolgers, nooit met ons
gedaan?" zo heeft hij geant
woord.
Nooit zijn al die grote mannen
uit het Westen in de huizen van
de christelijke martelaars ge
weest Ik heb maar één zoon en
ik houd van hem. Ik kan niet
naar hem kijken. Hij ziet er uit
als een skelet. Hij heeft honger
geleden. Hij zal nooit meer ge
zond worden. Velen van onze kin
deren zijn gestorven. Waarom
hebt u bij uw bezoek aan ons
Ds. Richard Wurmbrand wijst de leden van de Amerikaanse senaat op de land geen tien pond achtergela-
littekens, die getuigen van de martelingen, die hy heeft moeten doorstaan ten? Dan zou u een gezin gered
in de Roemeense gevangenissen. hebben. Waarom bent u niet
naar de graven gegaan van de
wat een heilige kerk jullie heb- gen. Wij geven nooit het adres, bisschoppen, die doodgemarteld
ben". Wij weten niet, of de man niet zijn? Waarom hebt u daar geen
Hersenspoeling tip?ey?r van d.e geheime politie traan
Maar het ergste in alle gevan- wachten in een park of zoiets en Die ^em kennen< zeggen dat
genissen, waarin Wurmbrand ge- als da" iemand voorbij komt met Wurmbrand een zeer zachtaardig
zeten heeft, was de hersenspoe- £en bloem of een halsdoek, dat man js Maar fel attakeert hij
ling. Eerst kregen de gevangenen "'J achter hem aan moet gaan. het beginsel van vreedzame
wat in hun eten. Wat het was WlJ stellen ons niet aan elkaar coëxistentie. „Ik weet niets van
weet hij niet. Maar het resultaat voor ei}. iemand een ander politiek. Veertien jaar heb ik
was tweeërlei. Om te beginnen naar zijn naam vraagt, weten geen krant gelezen. Misschien is
verloren de gevangenen de dat da,..tipgever van de voor een st. -
macht over hun wü. „Ze zeiden: geheime politie is. Zo hebben wij coëxistentie met
doe je hand omhoog en ik deed ons geheime kerkewerk ontwik- wel goed. Ik
het Als ze niet zouden hebben keld en zo kon ik werken"
gezegd, mijn hand weer naar be
neden te doen, zou ik het nooit Baarden
gedaan hebben". Tegelijk kregen
de gevangenen ontzettend weinig De officiële kerkelijke leiders en gangsters",
te eten. Wurmbrand heeft tijden gtaan volgens Wurmbrand onder Omdat hij altijd zo in de zen-
gekend, dat hij moest leven van communistische controle. De ding geïnteresseerd was, greep
honderd gram per week. man, die vroeger zelf een belang-
Verder veroorzaakte het gif rljke in de Wwidraad van
een delirium van zelfbeschuldi- Kerken speelde, kan het niet be
ging. Sommigen sloegen de hele
nacht op de deur, schreeuwend
dat ze nog meer wilden beken
nen. Anderen liepen naar de do
minee toe, om hem te bekennen
dingen, die zij nooit gedaan had
den: diefstal, echtbreuk, moor
den.
En toen kwam de eigenlijke
hersenspoeling. Zeventien uur
per dag op je hurken. Niet leu
nen. Niet even je ogen sluiten.
Zeventien uur per dag op je hur
ken luisteren. „Communisme is
goed. Communisme is goed. Com
munisme is goed. Christendom is
dood. Niemand gelooft meer in
Christus. Alleen jullie zijn nog
zo gek. Christendom is dood".
Ds. Wurmbrand wil. nu hij in
het Westen is, echt niet de held
uithangen. Hij heeft toen ook
geloofd, dat het christendom
dood was. Dat was toen de gevan
genen naar huis mochten schrij
ven en bezoek ontvangen.
„Tien jaar had Ik mijn vrouw
niet gezien. Toen werden we op
een dag geschoren. We wachtten
en wachtten tot de avond. Nie
mand kwam. Ze hadden de post
niet verstuurd, maar dat wisten
we niet. Toen kwam de
hersenspoeling: „Jullie vrouwen
zijn er met anderen vandoor. Jul
lie kinderen haten je. Geef je
geloof toch op. Er zijn geen
christenen meer." Ik geloofde
het. Ik had in de Bijbel gelezen,
dat cr in het laatst der dagen
gro'e afval zal zijn en ik geloof
de, dat ik in die tijd leefde. Maar
toen ik uit de gevangenis kwam,
zag ik, dat het christendom niet
dood is in Roemenië. Volgens de
cijfers van de communisten zelf
is het aantal christenen sinds
1948 verdrievoudigd.
Ondergronds
Met deze boodschap trekt ds.
Wurmbrand door de wereld. De
kerk in Roemenië is springle
vend. maar ondergronds. Zo deed
hij ook van 1956 tot 1959 zijn
werk, toen hij geen vergunning
meer had om te preken.
„Overal in de communistische
landen bestaat de ondergrondse
kerk. die werkt zoals de eerste
christenen werkten. Nu pas be
grijpen wij bijbelteksten, die we
eerder nooit begrepen hebben. Ik
wist niet, waarom in de Bijbel
staat, dat Simon de naam Petrus
kreeg. Simeon werd Niger ge
noemd enzovoort. Iedereen werd
anders genoemd, dan zijn moe
der hem noemde. Zo is het nu
met ons. In ieder dorp had ik
een andere naam. Ik heette Va
lentin. Georgescu. Ruben. Zo kon
ik preken.
Vroeger begreep ik niet, waar
om Jezus, toen Hij het laatste
avondmaal wilde houden, zei:
„Wanneer gij de stad inkomt, zal
u een man tegenkomen, die een
kruik water draagt. Volgt hem in
het huis, dat hij binnengaat en
maakt daar het Pascha gereed'
Nu weten wij het, nu wij gehei
me gebedssamenkomsten beleg-
Hij heeft dr. E. C. Blake een
brief geschreven: Waar is het bu
reau van de Wereldraad in Roe
menië? Waar is het bijbelge
nootschap? Toon mij één bijbel,
gedrukt in de afgelopen twintig
jaar. Geef mij de naam van één
christen, die een bock kon uitge
ven. Noem mij één zondagsschool
in Boekarest, die nog open is.
Waar is de YMCA gebleven?
Waar het Leger des Heils? Als u
het niet weet, dan weet ik het
wel. Kom maar eens kijken naar
de achttien gaten in mijn li
chaam.
Wurmbrand is verbitterd, om
dat de Wereldraad nog geen con
tact met hem opgenomen heeft,
alle maanden, dat hij nu vrij is,
terwijl hij nota bene om zijn re
laties met de Wereldraad (die
toen nog als een Amerikaanse
spionnenorganisatie werd be
schouwd) opgepakt werd.
Bij zijn brief heeft hij een ge
documenteerde lijst gevoegd, die
hij ook aan de senaat heeft gege
ven. Honderdvijftig namen staan
er op van Russische baptistenpre
dikanten, die in 1961—1964 naar
Siberië gedeporteerd zijn. „Ze
zijn niet allemaal in Siberië aan
gekomen. Sommigen bezweken
onderweg al aan hun wonden".
Is er de laatste jaren dan niet
meer godsdienstvrijheid geko
men? Zeker wel. Je mag rustig
preken, dat God goed is, als je
maar niet zegt, dat de duivel
slecht is, aldus Wurmbrand. Jo
hannes de Doper zou in leven
zijn gebleven, als hij alleen maar
gepreekt had, dat het Koninkrijk
der hemelen nabij gekomen was.
Maar hij zei, dat Herodes slecht
was en toen werd hij gegrepen.
Christus zou niet gekruisigd zijn,
al had hij duizend Bergredes ge
houden. 'Maar hij zei „Gij ge
veinsden" en Hij werd gedood.
Je ff.as,J<ry,Bre|5«nv6f>' God
goed is. Maar je mag niet zeggen,
dat het misdadig is, dat kinderen
vergiftigd worden met atheïsme.
Een unitarisch predikant werd
tot zeven jaar gevangenisstraf
veroordeeld, omdat hij met Kerst
over de 'vlucht naar Egypte had
gepreekt. „Aha, u bedoelde ons
met de kindermoordenaar van
Bethlehem en u hoopte, dat Nas
ser zich aan de kant van de impe
rialisten zou scharen".
Een andere dominee preekte
op een zondag over Johannes 21:
5 en 6, waar Jezus zegt tot de
discipelen: Kinderen, hebt gij
ook enige toespijs, en toen zij
neen zeiden, hun de raad gaf
het net aan de rechterzijde uit te
werpen. De volgende dag
verscheen de geheime politie aan
zijn deur. Hij had kritiek uitgeoe
fend op de voedselsituatie en dus
op de collectivisatie van de land
bouw en daarbij zijn gehoor op
gehitst hun hoop te stel'en op de
rechterzijde, de imperialisten. De
man kreeg vijftien jaar.
Heiligen
SENATOR DODD: Wij hebben
geen vragen meer te stellen.
Hebt u nog iets te zeggen, domi
nee?
DS. WURMBRAND: Ik wil nog
iets zeggen. Ik ben dat verplicht
aan degenen, met wie ik gevan
gen heb gezeten. Ik heb u veel
treurige dingen verteld. Ik wil
niet eindigen zonder te vertellen,
dat in deze grote kwellingen en
dit grote lijden christenen zich
als heiligen en helden gedragen
hebben. Ik wil eindigen met iets,
dat ik zelf gezien heb.
Het was aan het kanaal. Met
ons waren 150.000 mannen en
vrouwen gearresteerd om een ka
naal te graven. Geslagen, gemar
teld, hongerig, zonder iets
moesten zij het Donaukanaal gra
ven. Mijn vrouw was er ook bij.
Aan dat kanaal was een gods
dienstige brigade van 400 man.
Bisschoppen, priesters, boeren,
die Christus lief hadden, secta-
riërs, allemaal om godsdienstige
redenen gevangen.
Over onze brigade waren
misdadigers gesteld, aan wie be
loofd was, dat zij vrij gelaten
zouden worden, als zij ons mar
telden. Deze belofte is nooit ge
houden, maar stel u voor: een
misdadiger, die levenslang heeft
gekregen en weer hoop heeft. Als
ze je een kruis zagen slaan of je
handen zagen vouwen of een.
woord zeggen pver -God, u^e^dy j#
doodgeslagen.
Op een zondagmorgen komt de
politieke functionaris van de ge
vangenis. De hele brigade wordt
verzameld. Hij ziet een willekeu
rige jongeman. „Hoe heet je?"
Hij zegt zijn naam, „Beroep?"
„Priester." En toen spottend: „Ge
loof je nog in God?"
Die priester wist, dat als hij Ja
zei. dit de laatste dag van zijn
leven was. Wij keken allemaal
naar hem. Een paar seconden
was hij stil. Toen begon zijn ge
laat te glanzen. Hij opende zijn
mond en sprak nederig, maar
zeer beslist:
„Luitenant, toen ik priester
werd, wist ik dat tijdens de kerk
geschiedenis duizenden christe
nen en priesters om hun geloof
gedood zijn. Toch ben ik een
christen en een priester gewor
den. Ik wist, wat ik werd. En zo
vaak ik het altaar naderde in
mijn prachtig priestergewaad, be
loofde ik God, dat als ik het uni
form van een gëvangenè zou dra
gen, ik Hem nog zou dienen. Lui
tenant, gevangenis is geen argu
ment tegen religie. Ik heb
Helaas kan ik de toon niet
weergeven, waarmee hij deze
woorden zei. Zo moet Julia
gesproken hebben over Romeo.
Wij schaamden ons, omdat wij
geloofden in Christus. Deze man
had Christus lief, zoals een bruid
haar bruidegom.
Hij is geslagen en doodgemar
teld. Maar dit is Roemenië. Roe-'
menië is een land, dat bespot is,
verdrukt, maar diep in de harten
van de mensen is eén grote ach
ting en een grote lof voor hen,
die geleden hebben. De liefde tot
God, tot Christus, tot het val
land is nooit geweken. Mijn
derland zal leven. Daarmee ein-
l ik".
TYEZE WEEK hadden we een onderhoud met de Ih-
diër, mr. K. J. Peter, die een kort bezoek aan
ons land bracht, met name aan de mensen van de
Nederlandse zusterorganisatie, het Christelijk Jonge
ren Verbond (CJV).
Hij is in zijn land, India, secretaris van het vluch
telingenwerk via de ook daar werkende YMCA, de
Young Men's Christian Association, een der grote
organisaties die zich over de gehele wereld beijvert
om met name van huis en haard verdrevenen de hel
pende hand toe te steken. Hij vertelde speciaal over
de hulp aan tienduizenden Tibetanen, die thans nood
gedwongen in India verblijven, omdat ze niet in eigen
land onder het Chinese communistische regiem wensen
te 'even.
Mr. Peter kwam via Londen naar ons land. Zijn
verdere trip gaat via de steden Genève, Rome, Athene,
Beiroet, Jeruzalem, Kaïro, terug naar huis, New Delhi.
Burma, binnen zijn
(Van een onzer
redacteuren)
Wie in India mee mag
werken Tibetaanse vluch
telingen aan een nieuw
bestaan te helpen het
zijn overwegend landbou
wers wie ziet met hoe
veel moeite voor deze
mensen enig land is be
vochten, waarna hun zeer
elementaire middelen zijn
verschaft om er een be
drijf op uit te gaan oefe
nen, wrijft zich de ogen
uit als hem bij een bezoek
aan Nederland een indruk
wordt gegeven hoe het
hier in de agrarische sec
tor toegaat. Veel meer ef
ficiency, ultra-moderne
bedrijfsmethoden (althans
in Indiase ogen) en op-
Boe onthutsend is het om dan
te moeten horen dat de land
bouw In Nederland er ondanks
dat alles „niet uitkomt": dat er
zelfs grote subsidies nodig zijn
om de zaak draaiende te hou
den. Merkwaardig, merkwaar
dig. vindt YMCA-official mr.
K. J. Peter uit New Delhi.
Dat v/as voor hem toch wel
de schokkendste ervaring, op
gedaan in Holland, „uw schone,
charmante en zeer welvarende
staat"... Maar goed. daar zou hij
het nu toch met ons niet verder
over willen hebDen. Wèl over
zijn confrontatie met een stukje
vluchtelingenwerk in eigen
land. In wereldverband, maar
ook nationaal gezien inderdaad
..maar" een stukje.
Want India heeft méér vluch
telingen geborgen dan de rond
50.000 Tibetanen, die in 1909, en
in minder wordende mate later,
hun vaderland verlieten, omdat
zich daar het rode Chinese
regime vestigde. Het heeft na
melijk ook nog zo'n slordige
Aandoenlijk
Voor een buitenstaander is
het zonder meer aandoenlijk te
vernemen hoe India, zelf tot
zijn nek In de ellende, ten
koste van grote opofferingen
probeert deze mensen op te
vangen. Dat wil zeggen ze
een bestaan te verschaffen,
want op korte termijn zit het
er zeker niet in dat ze terug
gaan. Een extra probleem bij
de vele die het overbevolkte
land zelf reeds heeft op te
Die Tibetanen nu. Vraag niet
wat er door die mensen heen
moet zijn gegaan, toen ze
meenden de wijk te moeten
nemen voor een overheerser
onder wie ze niet zouden kun-
Weg uit hun koude, hoogge
legen natie naar de warme
vlakten van India, waar ze in
een samenleving terechtkwa
men die in letterlijk alle op
zichten verschilde van wat ze
altijd gewend waren geweest
Geen mens bij wie ze zich
Een leefpatroon dat helemaal
niet in het nieuwe milieu paste.
Gewoonten waar ze eenvoudig
af moesten omdat ze in h et
nieuwe land niet te handhaven
waren (kleding, hygiëne).
Al deze Tibetanen in balling
schap werden in doorgangs
kampen opgevangen. Hun gees
telijke en wereldlijke leider, de
Dalai Lama, kwam mee en
kreeg van de Indiase overheid
een nood-residentie op een berg
te Dharamsala, in de Pensjaab.
(Inmiddels hebben de 13,5 mil
joen Tibetanen in eigen land
een andere leider).
De Indiase regering doet wat
zij kan om na te komen wat
wijlen Pandit Nehroe de vluch
telingen heeft beloofd, namelijk
het verlenen van alle steun
waartoe zij maar in staat is.
Daarnaast wordt van particulie
re zijde aanvullende hulp gege
ven. Een dier instanties is de
YMCA.
Voor een deel van de vluch
telingen heeft India werkter
rein gevónden in de landbouw.
Aan alle provincies werd ge
vraagd om land beschikbaar te
stellen. In Mysore wilde men
4000 acres afstaan, dat is ruim
1600 ha. Het land werd ver
deeld onder 600 families van
gemiddeld vijf personen. Voor
hen werden huizen gebouwd. De
grond werd geschikt gemaakt
voor het doel. Elke gezinseen
heid kreeg twee ossen. Thans
vijf dorpen voor Tibe-
MR. K. J. PETER
tanen gesticht, waarvan de
meeste reeds selfsupporting zijn
en de overige het binnenkort
hopen te worden .En dat alle
maal sinds 1960!
De regering is ook met on
derwijs gestart. Er kwamen
elementaire scholen voor de
jeugd waar ze de landstaal
leren en waar hun ook Engels
en andere vakken worden on
derwezen. Reeds is er een
voortgezette opleiding die be
oogt de jongeren ook andere
toekomstmogelijkheden dan die
in de landbouw te scheppen.
Een van de urgente eerste
taken waarvoor men zich ge
steld zag was het opvangen van
honderden Tibetaanse wezen,
die onverzorgd waren. Ei
kwam een groot wezentehuis
voor beschikbaar. Later kwa
men daar ook kinderen in die
half-wees waren of wier ouders
hen moeilijk konden verzorgen.
YMCA nam in tweede instantie
de bouw van slaapgelegenheden
voor haar rekening. In toppe-
rioden bleek de grote capaciteit
van 600 kinderen onvoldoende
en moest wel het dubbele aan
tal kinderen worden gehuisvest.
Dan sliepen noodgedwongen
twee kinderen in één bed...
Inmiddels is er ook meer medi
sche hulp gekomen.
Volwassenen
Mede dank zij YMCA zijn
ook scholen voor volwassenen
in het leven geroepen, die de
Tibetanen helpen zich in hun
nieuwe leefomgeving gemakke
lijker te bewegen. Er wordt
ook hier veel aan taalonder
richt gedaan. Men brengt enige
culturele vorming bij door ken
nis te doen nemen van hetgeen
in de krant staat of wat via de
radio wordt verteld. Ook met
vormen van recreatie en sport
(waar men in Tibet nimmer
aan deed) confronteert men dc
volwassenen. Tenslotte tracht
men allerlei aanpassingsmoei
lijkheden te overwinnen in hy
giënisch opzicht.
De YMCA exploiteert diverse
gemeenschapshuizen. Deze vor
men de centra van pedagogie,
recreatie en culturele vorming
Langzaam maar zeker bereikt
men meer jonge mensen omdat
taalmuren lager worden. Plan
nen voor meer gemeenschaps
huizen en trouwens 'voor nog
andere activiteiten wórden
overwogen. Alles geschiedt ih
nauw overleg met de plaatselij
ke vertegenwoordiger 'van de
Dalai Lama en de verbindmgs-
man van. de Indiase regering.
Behalve in India verkeken
kleine groepen Tibetanen in
Europese adoptielanden. Skan-
dinaVië eii Zwitserland ontferm
den zich over beperkte aan
tallen. Dat het juist die landen
zijn hangt samen met hun voor
Tibetanen over het algemeen zo
vertrouwde klimaat.
