„Kennismaken met elkaar
zoals we zijn".
Vakantie voor
Evangelieverkondiging
groot materieel
met
zeggen hervormden en
rooms-katholieken
GEESTELIJK
LEVEN
eacffia aahdad/mt1:
Spreien haken voor
werelddiakonaat
ZATERDAG 4 JEM 1966
DE KERK ONDERWEG
PATER RIBBERINK: e
vaart in. maar tce hebben er
Da. C. VAN DER STEEN: Gemeng-
de huwelijken? Die worden hiermee niet
in de hand gewerkt!"
PASTOOR PLOUVIERdoorgaan
met een kleine kern, die wel stevig in
tijn geloofsschoenen moet staan."
JEUGDPREDIKANT Ds. A. Ï.E COQ:
„....vuurwerk of terantwoorde samen
komsten? Ik kies mor het laatste."
1566: Beeldenstorm. 1966: gezamenlijke kerkdiensten van
hervormden en rooms-katholieken. Vierhonderd jaar zijn we
uit elkaar gegroeid. In de Rooms-Katholieke Kerk ontdekten
sommigen de rijkdom van de reformatie in het kerklied, de
diensten en de landstaal, de vrijheid ook die de reformatie
gaf. In de reformatorische kerken vroeg men zich na de oor
log af: mag dat: drie kerken in één wijk, allemaal voor vol
gelingen van één Heer? Heel voorzichtig is daaruit een ken
nismaking voortgekomen, die. volgens pastoor Plouvier, ook
een hérkenning werd. Aan de éne kant zijn daar in Schiedam
contacten van reformatorische- en r.k.-jongeren. In de wijk
Oud-Mathenesse groeit een ander contact: dat van twee ge
meenten onder leiding van hun dominee en pastoor, met toe
stemming van kerkeraad en medeweten van de deken.
Wij stellen aan tt voor de
jeugdpredikant ds. A. Ie Coq,
hervormd, pater Th. Rihherink,
dominicaan (grijs pak, grijs
overhemd, draagt klein kruisje),
ds. C. van der Steen, hervormd-
predikant in Oud Mathenesse en
uit diezelfde wijk pastoor P. L.
M. Plouvier. die gevieren bereid
waren het hoe en waarom van
het contact Reformatie - Rome
te vertellen.
In de Rooms - Katholieke
Kerk werd in de loop van de
jaren in de lijdenstijd een
vastenconferentie voor jongeren
belegd, waar sprekers van ande
re dan eigen kerk optraden. In
de RK Kerk kwamen ook groe
pen protestantse catechisanten,
om het gebouw, altaar, biecht
stoel etc. te bekijken waarna
een pater een nabespreking
hield met een uitleg van leer
en leven. In de reformatori
sche kerken bestond een Oecu
menisch Jongeren Contact, dat
jongeren uit verschillende ker
ken omvat en weekends hield in
het conferentie - oord De Tem
pel. De r.k. jeugd nam het initia
tief om het contact in de lij
denstijd uit te breiden tot jonge
ren van andere kerken.
Los hiervan had de hervorm
de jeugdpredikant voor r.k. jon
geren al eens een „college" gege
ven over de protestantse kerk
dienst. Men mag dus wel zeggen,
dat bij beide groepen jongeren
een zoeken was naar nieuwe vor
men om het geloof te beleven,
ten aanzien van eigen kerk.
Onder supervisie van pater Rib
berink en ds. Le Coq werden dit
jaar door de jongelui drie avonden
belegd in de lijdenstijd in de r.k.
Nieuwlandkerk aan de Mgr. No-
lenslaan. Sprekers waren de angli
caan Revd. Ch. Reeves B.A., van
de Missions to Seamen, vicaris K.
E. Eykman. hervormd, en pater
Görtz van de Singelparochie. Met
de hele groep en de drie sprekers
werden de avonden tevoren door
gesproken, om niet over de hoof
den van de aanwezigen heen te
schieten, maar vanuit de situatie
van de jongeren te spreken.
Er gingen tweeduizend brieven
aan jongeren de deur uit. Met
prachtige affiches werden de
diensten aangekondigd. De eerste
avond werkte een Joods zangduo
mee. Ook de muzikale omlijsting
van de andere avonden stond in
een eigentijds kader. Zo werden
de nieuwe liederen van Wil Bar
nard, Huib Oosterhuis en Thom
Naastepad duchtig beoefend. Er
kwamen zo'n honderd en vijftig
jongeren. Maar de sprekers vulden
de avond: de jeugd kwam niet in
een gesprek aan bod.
Teleurstellend
„De opkomst was teleurstel
lend" zegt ds. Le Coq, „als je in
aanmerking neemt wat we aan
voorbereiding hadden gedaan."
De klacht van de jeugd was: het
gemis van nabespreking. We had
den na de diensten gezamenlijk
wat koffie moeten drinken en
een gesprek over het gebodene
moeten voeren. Gezien de opzet,
zegt drs. le Coq, hadden de avon
den weinig effect. Maar we heb
ben er veel van geleerd. We la
ten dit nu eerst bezinken en ho
pen wel tijdig met elkaar te
gaan praten over verdere stap
pen
„We hebben het te groot aange
pakt" meent pater Ribberink. Er
zat geen vaart in. Wc moeten voor
het vervolg géén grote kerk als
plaats van samenkomst nemen
Met een kleine kern van geïnteres
seerden moeten we verder gaan.
Putoor Plouvier: „Gelukkig, dat
dM piet meteen te groots was. We
moeten oppassen voor gemengde
huwelijken, dat is nu eenmaal nog
een heet hangijzer..."
„Gemengde huwelijken?" vraagt
ds. Van der Steen. „Die worden
hiermee juist niet in de hand
gewerkt. Vroeger ontmoetten de
jongelui elkaar in de stad of op de
ijsbaan. Achter de kerkelijke ach
tergrond kwamen ze pas. als er al
een stevige band was. Nu ze sa
men in éen kerk komen, ontmoe
ten ze elkaar meteen met achter
grond en al."
Verder
Pastoor Plouvier: „Ga verder
met de serieuze typen, waar het
gaat om de oecumene zelf. Ik ben
anderhalf jaar in Alphen geweest,
daar was ook een oecumenisch con
tact. We aten samen en legden aan
de anderen de zin van de vasten
uit. De reformatorische jongelui
kwamen bij de pastoor een ency
cliek lenen, en de roomse jongeren
kwamen bij de dominee over de
vloer. Daar ging iets van uit. heel
voorzichtig. Ik weet zeker, dat de
jongelui die er waren veel van
elkaar geleerd hebben."
Pater Ribberink: „De plannen
zijn ook voorzichtig: doorgaan met
een kleine werkgroep, of een kerk
dienst met een gesprek erna. We
kunnen een oecumenisch werkob-
ject beetpakken, daar hoef je niet
voor naar het buitenland te
gaan..." Ds. le Coq: „Het was geen
groots vuurwerk, dat eerste jonge
rencontact. Maar wat wil je? Mas
sa-betogingen zijn van voor de oor
log. Een vuurwerk met klinkende
namen, of verantwoorde samen
komsten en vandaaruit proberen
de zaak van de oecumene verder
uit te bouwen?..., ik kies voor dat
laatste".
Gemeenten
„Het contact Reformatie - Ro
me ging bij de gemeenten an
ders, zegt ds. Van der Steen. „Er
zijn overeenkomsten met die
van de jeugd, maar een opval
lend verschil in de opzet. Het
oecumenisch contact speelt in
een Rotterdamse wijk, die her-
vormd-Schiedam is. Vorig jaar
september werd in de Oecume
nische Raad van Schiedam een
plan besproken, om te komen
tot een andere opzet van oecume
nische diensten. Tot nog toe wa
ren het in feite hervormde
diensten met een gastspreker.
Het nieuwe voorste] was, dat bij
toerbeurt in eikaars gebouw
diensten zouden worden belegd,
waar de liturgie van die bepaal
de kerk gevolgd zou worden. De
andere kerken in de buurt zou
den tijdens de dienst dan dicht
zijn. In Schiedam bleef het bij
praten, wij in Mathenesse beslo
ten het stante pède uit te voe
ren.
eerste Lijdens-zondag, in de avond
dienst. De eerste dienst werd in de
hervormde kerk gehouden, wij
dachten dat de rooms-katholieken
op gezag van hun pastoor wel zou
den komen, en voor de hervorm
den een tegenbezoek minder moei
lijk was dan de eerste stap te
doen. „Maar hou nou je preek niet
over de Maria-verering!" zei ds.
Van der Steen tegen de pastoor
die aanbood: „Je mag mijn preek
inkijken..."
Ieder draagt in eigen kerk zijn
ambtsgewaad, in de gastkerk een
zwart pak. Ieder is liturg in zijn
eigen kerk, de preek wordt door
de gast gehouden. Kernpunt was:
kennismaken met elkaar, zoals we
zijn. We gaan geen extreme din
gen doen. In de rooms-katholieke
kerk werd geen sacramentsdienst
gehouden, wel droeg de priester
de kleding en waren er twee
misdienaartjes om iets van de litur
gie te laten zien.
De beide koren: het parochiële
en het hervormd kerkkoor werken
mee. Zo leert men eikaars gezan
gen. In de hervormde kerk zong
het parochiële koor het kyrie, in
de rooms-katholieke zongen de her
vormden steeds enthousiaster de
antifoon (tegenzang) in het latijn
mee: ze wisten de betekenis, want
op de liturgie stond de vertaling
erbij. In de eerste dienst kwamen
driehonderd kerkgangers, in de
tweede wel vierhonderd en vijftig.
Heel Oud-Mathenesse stroomde
naar één kerk.
Vrijheid
Had de pastoor toestemming
dig? „De deken wist er wel van,
maar wij hebben in de Neder
landse kerkprovincie de vrijheid
om met anderen godsdienstige bij
eenkomsten te houden, mits er
geen dingen gebeuren, die stotend
zijn. Trouwens, wat is er helemaal
gebeurd? De hervormde predikant
ds. Van der Steen stond op een
rooms-katholieke kansel." Ds. Van
der Steen deed dit met instem
ming van zijn kerkeraad.
„Beide diensten hebben beant
woord aan wat wij ervan ver
wacht hebben" zegt ds. Van der
Steen. „Ik sprak, zoals ik altijd
doe, het votum uit: „In de naam
van de Vader, de Zoon en de Heili-
je Geest" wj
lieke gasten
gen. behalve ae pastoor.
Zegt pater Rbiberink: „Maar dan
was je toch niet helemaal jezelf...!"
„Ik vond dat van die gasten een
leuk voorbeeld van jezelf zijn."
Pastoor Plouvier, ernstig: „Ik heb
in jullie liturgie veel van onszelf
(Van een onzer
verslaggevers)
TIEN jaar geleden
besefte de Evange
lische Kerk in
Duitsland, dat zij
de wedloop tegen het uit
breidend aantal vacante
predikantsplaatsen begon te
verliezen. Het aantal vluch
telingenkampen breidde
zich uit. Maar de predikan
ten, die men nodig had voor
dit werk aan mensen, die
voor hun geestelijke vrij
heid naar het Westen waren
gevlucht, waren er niet.
Want de kerken in Duitsland
kenden meer knelpunten,
waar geestelijke verzorgers
dringend nodig waren.
De snel groeiende steden,
waarvan de centrq nog vaak in
puin lagen, met daarin de ver
woeste kerkgebouwen, waarvoor
nog geen nieuwe gebouwen wa
ren neergezet, omdat de huizen
bouw -primair was. De mensen,
die de nieuwe woonkazernes in
de buitenwijken van die steden
bewoonden, leden vaak geeste
lijke armoede. Predikanten uit
dorpen werden aangetrokken.
Maar zodoende kwamen de plat
telandsgemeenten in moeilijkhe
den.
De Duitse kerk vond toen on
der meer als oplossing een mo
biel kerkgebouw met een perma
nente staf. Oorspronkelijk alleen
voor de talloze kampen ên de te
herkend. „Herkenning" dat is het
sleutelwoord voor deze diensten.
We hopen dat het een voorportaal
voor meer wordt..."
„Wij hebben er veel van ge
leerd. Met dien verstande, dat wij
wel graag tot een of andere vorm
van gesprek willen komen, met se
rieuze kerkleden van weerskan
ten..." Pastoor Plouvier: die
wel stevig in hun geloofsschoenen
moeten staan!" Ds. Van der Steen:
„We moeten geen touw trekken
'en dan elkander over de streep
trachten te halen!"
Contact
Hoe reageerden de gemeentele
den? vroegen we de beide
pastors. „Er wonen In onze wijk
veel mensen in een trappenhuis.
Ik heb ontdekt, dat men elkaar
als mens meer is gaan zien, na
samen naar de kerk te zijn ge
weest. De weerslag was duide
lijk, er was een christelijk con
tact". Pastoor Plouvier zegt:
„Dat van die trappenhuizen heb
ik (nog?) niet ontdekt. De reac
tie van mijn parochianen? Dat
ging leuk, dat was goed, dat moe
ten we meer doen". Maar we
hebben een achterhoede, en die
moet je ook bij je houden..."
snel groeiende steden. Later
werd dit werk uitgebreid tot de
dorpen met onvoldoende of zelfs
geheel ontbrekende pastorale
zorg. terwijl nog weer later dit
werk werd uitgebreid met een
kruistocht langs de honderden
campings.
Hogere macht
's Zomers trekt men nu rond
met een gigantische vrachtwa
gen, waar op de voorkant een
twee meter hoog kruis gemon
teerd staat. Midden in de natuur
wordt de vakantiegangers ver
teld, dat boven die zon, die hun
huid verwarmt, een hogere
macht staat, die hun ziel kan
Resultaten zijn op dit terrein
altijd moeilijk aan te geven.
Maar een beroepsinbreker is nu
hulpprediker geworden, dank zij
de mobiele zendingspost van ds.
Ernst Marburg, met wie wij een
gesprek hadden in zijn Kirche
Unterwegs, die aan zestig
mensen plaats biedt, per jaar
aan 20.000 mensen de kans op
bezinning biedt en jaarlijks tien
duizend kilometer aflegt.
Kerkklokken
Zondagmorgen kwart over ne
gen op een camping ten zuiden
van Hannover. Uit een loodgrij
ze hemel stroomt de regen, die
alle kampeerders dieper hun
slaapzak injaagt. Dan wordt
plotseling het monotone ruisen
van de regen doorbroken door
het geluid van kerkklokken. Een
voorzichtig ingesteld onderzoek
leert, dat het afkomstig is van
een lange grijze autobus. Even
later nodigt een krachtige stem
uit de luidspreker uit tot de
godsdienstoefening, die om tien
uur zal beginnen. Tegen tienen
heeft een veertig kampeerders
de strijd tegen de warme
slaapstede gewonnen en be
treedt de grote autobus. Het lui
den heeft opgehouden. De dienst
begint.
Dominee Marburg, gekleed in
een grijze combinatie, overziet
zijn gemeente-van- één-dag, die
gemakkelijk gekleed is in truien
en spijkerbroeken. Wel een
groet, maar geen liturgische: Gu-
ten Morgen. En voor hij verder Behelpen
gaat, wil hij eerst graag weten,
hoe zijn gehoor geschakeerd is.
Bij handopsteken blijken Denen,
me bedrag, dat nodig is om dit
werk te financieren. Alleen deze
kerk op wielen kost al meer dan
honderdduizend mark.
Voor dit bedrag heeft men
dan ook een soort autobus, die
uitschuifbaar is, zodat hij in uit- j
geschoven toestand tweemaal i
zijn eigen lengte heeft. Als de
kleine zendingspost weer ver-
trekt, worden de banken uit het
achterste deel overgebracht naar
de voorzijde, zodat het achter
eind volledig in het voorste
stuk kan worden weggeschoven,
waardoor de wagen het formaat
van een grote verhuiswagen
krijgt. Eén van de medewerkers
zet zich achter het stuur, de pre
dikant stapt in zijn personenwa- 1
gen met daarachter de caravan,
en het drie man sterke team
gaat op weg naar de volgende
camping. Op alle campings op
één na zijn zij geziene gasten.
Gedurende de wintermaanden
werkt het team in de honderden
kleine dorpen rond Hannover.
In een huis-aan-huiscampagne
probeert men mensen te berei
ken, die in naam nog wel bij
een kerk zijn aangesloten, maar
in werkelijkheid nog nooit een
kerk van binnen hebben ge-
Gesprek
Ds. Marburg en zijn medewer
kers weten meestal al na twee
vragen, of iemand, die op hun
bellen opendoet, kerkelijk meele
vend is. Nadat zij het doel van
hun komst duidelijk hebben ge
maakt, volgt de vraag: Bent u
aangesloten bij een kerk? Vaak
luidt het antwoord bevestigend.
Maar als dan gevraagd wordt,
wie de dominee is, is de reactie
vaak een langzaam rood wor-
dend gezicht. En dat is voor ds.
Marburg dan aanleiding het
gesprek even te vervolgen.
Zo worden duizenden gesprek-
ken gevoerd. Nogmaals, resulta
ten zijn niet te schatten. De uit
werking van een paar nagelaten
drukwerkjes en een kleurplaat
voor de kinderen is misschien
minimaal. Maar nog altijd groot
genoeg voor deze drie mannen,
om door te gaan met hun zwer
versleven.
Duitsers en Nederlanders aanwe
zig te zijn, protestanten en
rooms-katholieken.
Rieten mandje
Het wordt een toespraak over
Gods liefde voor de mensen.
Aan het eind wordt door allen
hardop het Onze Vader gebe
den. En het is verwonderlijk,
hoe goed de drie talen in dit
gebed harmoniëren. Bij de uit
gang staat een rieten mandje
voor de collecte. De bijdragen,
die er in gelegd worden, vormen
slechts een fractie van het enor-
Ds. Marburg is getrouwd. Zijn
huis staat in Hannover. Maar
slechst enkele dagen per maand
is hij in zijn gezin. Voor de rest
slaapt hij in dekampeerwagen,
die achter zijn auto gekoppeld
is. De twee assistenten slapen in 1
het kleine woongedeelte van de
grote wagen, waar zij ook hun
broodmaaltijden gebruiken. De
warme maaltijden gebruiken zij
in goedkope aangelegenheden of
in de kantines van de campings.
Het is zowat de enige luxe, die
zij zich permitteren. Want niet
alleen in Afrika moeten de zen
delingen weten te roeien met de
riemen, die hen ter beschikking
staan.
Meer en meer brekt het inzicht haan, dat vakaentie
houden niet alleen een zaak is voor de werkende mens.
Ook, of misschien wel juist, de bejaarde heeft hier be
hoefte aan, maar daar is nooit rekening mee gehou
den. Er komt nu langzaam maar zeker alle ontwik
kelingen voltrekken zich nu eenmaal geleidelijk
verandering. Daarvan geeft bijgaand stukje acte.
Helft gepensioneerden
kan niet uitgaan
ken huizen het nodige doen om
er voor hun tijdelijke bewoners
met het organiseren van ex
cursies e.d. ook echt een va
kantie van te maken. Andere
bewoners kunnen daarbij wor
den ingeschakeld. Het lijkt een
mogelijkheid, waarop voort zou
moeten worden geborduurd.
BUNGALOWS
Dan een VW-initiatiel De
vereniging voor vreemdel'ngen-
verkeer in Holten had in 1965
en heeft ook dit jaar een aantal
(Van een onzer
redacteuren)
'e helft van de Neder
landse bejaarden is finan
cieel niet in staat zich va
kantie te veroorloven. Die
schatting is gebaseerd op
een onderzoek in een on
zer steden, dat men in gro
te lijnen landelijk repre
sentatief acht. Een triest
verschijnsel, waaraan, met
name sinds het van kracht
worden van de Bijstands
wet en de daardoor wat
ruimere middelen, kerke
lijke gemeenschappen
steeds meer gaan „doen".
Een aantal vrijwilligers/sters
neemt de organisatie op zich en
begeleidt de mensen, die dan
een week of langer samen naar
een hotel gaan of naar een an
dere vakantiegelegenheid in
ons land, van waaruit alle-!e>
uitstapjes worden gemaakt. En
zo krijgt dan weer een aanbal
ouderen uit de categorie die
daar anders nimmer toe in
staat zou zijn. iets wat hen toch
zeker toekomt.
In tehuizen voor ouden var
dagen is soms sprake van een
vindingrijke directie, die naar
oplossingen zoekt. Aardig is hel
initiatief van twee bejaarden
huizen. respectievelijk in bin
nen- en buitenland om geduren
de enkele weken bewoners uit
te wisselen. Het is een mogelijk
heid, die in feite aUeon
reiskosten nodig maakt. Or>
bescheiden schaal heeft een
Amsterdams en een Brussels te
huis ervaring opgedaan. De uit-
ling van deze vakantieruimte
zoent zij contact met de S-'ciale
Raad in de Maasstad. Uiteraard
moeten bejaarden voor verdere
kosten dan behuizing (maaltij
den enz.) zelf zorgdragen
VVV-Holten is de enige in Ne
derland. Wie volgt?
Dan zijn er de ontmoe-
tingsweken voor bejaarden in
mooie streken van ons vader
land, die volkshogescholen eD
vormingscentra beginnen te or
ganiseren. Voorbeeld: de r.k.
volkshogeschool Geerlingshof
in Valkenburg ontvangt een be
perkt aantal gepensioneerden
ongeacht religie. Het gesprek
met elkaar neemt een belang
rijke plaats in. Daarnaast vor
men excursies en genieten van
de omgeving minstens even
voorname programmapunten
De kosten zijn vijftig gulden
per week per persoon, alles in
begrepen. Daar deze mogelijk
heid van overheidssubsidie af
hankelijk is kan nog geen uit
breiding aan deze nog beschei
den poging worden gegeven.
Deze voorbeelden dan om
aan te tonen dat het schep
pen van vakantiemogelijkhedcn
voor bejaarden, een zaak is die
langzaam op gang begint te ko
men. We gaven ze slechts om
te illustreren dat die mogelijk
heden er zijn. Zil moeten echter
zo Is de huidige situatie nu
eenmaal nog door het parti
culiere initiatief (de directie
van het bejaardenhuis, de dia-
konie, de bejaardenvereniging
enz.) worden ontdekt cn uitge
buit.
OOK AAN HEN
Naast degenen die
gend zijn een vakantie te be
kostigen is er de ongeveer even
grote groep die daar beter toe
in staat is. Ook aan hen wordt
steeds meer gedacht, waarbij er
van wordt uitgegaan dat maar
heel weinig gepensioneerden ve
le honderden voor een vakantie
ter beschikking hebben.
Daar is bijvoorbeeld de
NCR(eis)V die dit jaar drie
trips voor bejaarde reisgenoten
op touw heeft gezet De eerste
is woensdag jL op weg gegaan
naar Montreux, onder leiding
van de enige nog in leven zijn
de oprichter der NCRV, de
heer R. P. Baas uit Den Haag.
Hij is tientallen jaren reisleider
bij de vereniging geweest en
kan dus op grote ervaring bo
gen.
Juist ouderen hebben bet ver
frissende bad van een onbezorg
de vakantiereis zo nodig, zert
hij. Het meest ideale vervoer
middel voor bejaarden acht bij
de bus: geen gesjouw en de
tochten kan men zo lang of
kort maken als men zelf wil.
Het gaat om de rustige sfeer op
reis. Daarom niet teveel elke
nacht weer ergens anders over
nachten, maar zoveel mogelijk
vanuit een vast punt (in zijn
geval Montreux) uitstapjes ma
ken. Het hotel zal speciale faci
liteiten moeten hebben: lift,
eenpersoonskamers, dieetmoge-
lijkheid. Ook een paar rustda
gen zijn nodig. De tocht van 10
dagen vergt een kleine vijfhon
derd gulden, alles inbegrepen.
Onvergetelijk voor velen blij
ken ook de bootreizen op de
Rijn te zijn. Zelfs voor mcnscr.
van negentig en ouder olijkt
dit te doen.
En dan het vliegen dit i*
voor bejaarden waarlijk Ideaal
en maakt echt verre re'zen
naar Spanje en Italië mogelijk
Een reisbureau in Haarlem ver
zorgt een verblijf van liefst 56
dagen naar Malaga of Mallcrca
voor ongeveer 800 gulden. De
reis wordt per chartervliegtuig
gemaakt, hetgeen de kosten be
langrijk drukt.
Uit alles moge blijken dat on
ze samenleving enig begrip ook
voor dit facet van bejaarden
zorg begint te krijgen en dat
men er met een jaarlijkse trip
in de befaamde genummerde
„ter beschikking gestelde au
to's" niet af is, ook al U er
onzes inziens nog maar sprake
van een wolkje als een mans
Niet een vermoeiende dag
tocht in colonneverband, maar
een flinke, rustige tijd uit hun
dagelijkse milieu is wat onze
bejaarden elk jaar nodig heb-
tig fantasie voor nodig, om de functie van de grote vrachtwagen
orgrond te raden. Hel metershoge kruis ia een getuigenis op
Anna Ridlon, een negentigjarige inwoonster van Topeka in de
Amerikaanse staat Kansas, heeft al bijna 300 spreien gehaakt voor
het werelddiakonaat. Vorig jaar bedroeg haar produktie 75.
Zes jaar geleden begon mevrouw Ridlon met haar werk, toen op
de leden van haar kerk een beroep werd gedaan om dekens ter
beschikking te stellen voor hulp overzee. Omdat zij geen geld kon
geven van de karige ondersteuning, die zij geniet, haakte Anna
een nieuwe sprei.
In het eerste jaar haakte ze twaalf spreien. Het jaar daarop ver-
drievougdigde zij haar produktie en elk volgend jaar heeft zij het
tot nu toe gepresteerd, meer spreien af te leveren. Kennissen zor
gen voor het materiaal: tweedehandskleding, oude lakens, van alles
kan mevrouw Ridlon spreien maken.
„Ik ben een beetje doof. Daarom heb ik mijn werk als zondags
schoolonderwijzeres moeten opgeven. Dit is het enige, wat ik nog
voor de kerk kan doen," aldus de negentigjarige.
